‘Twenty six eleven’ noemen ze het. De stad schudde op zijn grondvesten zoals New York tijdens ‘nine one one’. Een groep terroristen kwam met een rubberbootje aan land en zaaide dood en verderf in deze Indiase havenstad aan de Arabische Zee. Het Taj Mahal hotel, de trots van Mumbai, was dagenlang omcirkeld door verslaggevers, die een terroristische aanslag moesten verslaan waar geen einde aan leek te komen.
Vandaag precies twee jaar geleden begon het ongelooflijke drama. Het leek een film. Maar het was Terrorisme Nieuwe Stijl. Bloedig en zonder mededogen. Ik ken de stad heel goed, maar was er jaren niet meer geweest. De tragedie had ik per televisie, SMS en chatroom gevolgd. Begin vorig jaar, nog geen twee maanden na de aanvallen, nam ik het vliegtuig. Een lang weekend Mumbai … tja … Maar ik wilde gewoon terug. De stad met eigen ogen zien. Een weekend dat mijn leven zou veranderen. Mijn persoonlijke verslag staat de komende weken hier op het vkblog.
Vandaag deel één. Namaskar Mumbai! Begint onder de foto.
De stad voelde als al die andere keren. warm, een graadje of 35. En aangenaam vochtig. Januari is een goede tijd voor Mumbai. Met knipperende ogen stond ik in de rij voor de douane. Een mini-jetlag van een uurtje of vier in aantocht. Hoe zou het er buiten uitzien? Zou het nog bruisen? Spatte de energie er nog vanaf? Of was Mumbai één groot tranendal geworden?
“Shukriya!” riep ik vriendelijk tegen de norse beambte en stapte het avontuur tegemoet. Honderden nieuwsgierige ogen staarden me aan. Tientallen naambordjes en –kartonnetjes. Ontelbare vage types. Je zou bijna omkeren. Maar ik had meer met dit bijltje gehakt en liep zelfverzekerd door. Alsof ik wist waar ik heen ging. Dat is de kunst. Ik hoefde het dit keer niet eens te faken. Want ik was echt al heel vaak de uitgang van chhatrapati shivaji international airport uitgelopen.
Mijn rolkoffertje werd door een tenger mannetje voor me uitgedragen nog voor ik ‘what the f***’ had kunnen zeggen. En ik werd in een klein groengeel autootje gepropt. Ik ging zitten, leunde achterover en het ging allemaal beginnen!
Wordt vervolgd. Hier staat deel 2.
Foto’s allemaal zelf gemaakt. Goed he? Ik kan het wel! Er zitten er een paar heel mooie bij.
Dit feuilleton stond ooit in een andere versie op drasties, Ten behoeve van de vereiste spanning wordt u aangeraden de link niet aan te klikken.
Bas van Vuren, aangenaam 
Wow, veel foto’s graag! Het is precies 40 jaar geleden dat ik daar was, als hippie.
Alvast dank, zegt de ouwe hippie van nu.
Spannend. Op naar de volgende aflevering!
Ben benieuwd
ook ik ben benieuwd naar die ontmoeting
Loopt het goed af?
Leuk! Maar waarom zoveel woorden dikgedrukt? Dat houdt een beetje op.
Ik lees ook liever gewone "platte" tekst, dus euuhhh!
Maar je maakt wel nieuwsgierig Apie!
@Selma, veel fotootjes in aantocht, volgende week bijvoorbeeld eentje van een rode bus, zo mooi, door de voorruit van de taxi genomen.
@Aad, ik kan het niet garanderen.
@Pilgrimheart en Trektocht, ja, snap ik, is een poging van me om de opmaak levendig te houden, onderzoek heeft uitgewezen dat lezers op internet niet echt lezen, maar van boven naar beneden scrollen en hier en daar een flard, een woord oppikken, lange grijze teksten worden al helemaal meteen binnen de minuut weggeklikt. Maar ik zal wat spaarzamer met de vetjes omgaan, heb er zojuist al een paar uitgehaald, de klant is koning.
@Apiedapie, nu wil ik het vervolg ook lezen. `t Is goed afgelopen want je bent er nog.
"Aangenaam" vochtig. Dat is toch benauwd.?
Rolkoffertjes moeten wel rollen…
Een weekendje Mumbai. Je bent in een zucht en een vlucht dus weer terug.
Te snel om iets te beleven, of…..
Mooi hotelgebouw.
@Apie: Zolang het hele stuk en de alineas niet te lang zijn lees ik alles! Wel enigszins selectief natuurlijk, maar jouw verhalen horen daar zeker bij, zeker als ze over Mumbai gaan 🙂
@Smokey, Mumbai kan heel drukkend vochtig zijn, echt klamme-deken-werk, en – vergeleken daarmee – relatief prettig aanvoelen. Dat laatste is het in januari/februari. Rolkoffertje werd voor me uitgedragen door de taxichauffeur, ging blijkbaar sneller dan het steeltje uitklappen.
Ik ben er nog, da’s waar, maar hoe ….
@Pilgrimheart, da’s mooi! Daar doe ik het voor. 🙂
‘Mumbai krabbelt op maar overal loert het gevaar’, zei je eens…
’t Is weer helemaal mis.
Ja, zucht, het blijft daar rommelen. Maar ja, waar niet?
Nou, hier in huis rommelt het ook wel eens, maar toch stukken minder.
Wat een herkenning ook qua namen, Pelgrimheart bv, goede en slechte herinneringen aan….