Over vrijheid en gelijkheid kunnen we het later misschien nog weleens hebben. Maar de zoektocht naar broederschap (v/m) in Frankrijk heb ik inmiddels opgegeven. Als je als werknemer je recht wil krijgen, dan moet je staken. In de winkel wordt er genadeloos voorgedrongen. In de jungle van het verkeer is voorrang geven iets voor mietjes en buitenlanders. En loop alsjeblieft nooit zomaar een zebrapad op, zelfs niet met een kinderwagen.
Als toerist merk je het niet, maar als expat wel, na een paar jaar: je ziet in Frankrijk vrijwel geen invaliden op straat. Je ziet ze niet op het werk. En je ziet ze niet in het theater of de metro. Invalidenliften zijn er niet of ze zijn goed verstopt. Zelfs goede Franse kennissen generen zich om te vertellen over hun gehandicapte familieleden. Die zijn zwak, zielig en onbelangrijk.
Van de zomer, tijdens een optocht op de Champs d’Elysees, stond het publiek rijen dik. Twee forse vrouwen in regenpakken versperden het blikveld van een meisje in een rolstoel. Ze had al een paar keer vriendelijk gevraagd of ze even opzij wilden gaan. De vrouwen weigerden botweg. Eerst met een schouderophalen en toen door haar toe te bijten “dan had je maar eerder moeten komen.”
Ik baarde toen veel opzien door de dames op de schouder te tikken. Toen ze zich omdraaiden zei ik ze dat ze problemen met mij zouden krijgen als ze niet aan de kant gingen. Ze deden het. Het gehandicapte meisje was dankbaar. De dames vonden me een onbeschofte buitenlander. Maar het merkwaardigste: ook de omstanders wierpen me afkeurende blikken toe. Tja, een directe Nederlander in een indirect land.
Fatsoen moet je doen? We komen er zelf wel uit? Nee dus. In Frankrijk moet het van boven komen. Dwang. En dit soort verkeerde borden zijn kennelijk nodig.
Eerder verschenen op drasties, in de serie ‘Jammer dat er Fransen wonen’.
Bas van Vuren, aangenaam 
Oei, dat is een flinke terechtwijzing, maar Nederlanders beginnen steeds meer op Fransen te lijken.
Ik vrees toch dat je als expat een te rooskleurig beeld hebt van gedrag in het verkeer in Nederland.
Zelfs in Parijs lukt het om in de 7e rij links rijdend toch bij de eerstvolgende hoek nog rechtsaf te gaan. Probeer dat eens in Nederland met slechts 2 rijtjes.
De franse buren vroegen
wat vinden de nederlanders over de fransen ?
Welke nederlanders dacht ik toen effe 😉
Terwijl er in Frankrijk toch een heel grote organisatie is die zich inzet voor gehandicapten.
Dat foute bordje suggereert toch dat de verhoudingen volkomen verziekt zijn.
Ik heb toch een ander beeld van Parisiennes. Charmant en met een kuit dunner dan mijn pols.
In Nederland heb ik ontdekt dat ik goed gebruik kon maken van mijn handicap. Mensen gedroegen zich (destijds althans) nogal honds, je kon met je rolstoel gewoon over hun tenen rijden, of tegen de kuiten, dan zeiden ze nog "sorry".
En ik kreeg voorrang, terwijl ik gewoon in de rolstoel zat, alle tijd van de wereld had, deuren werden voor me opgehouden.
Geen idee hoe het nu is, ik loop weer miniatuureindjes van maximaal 100 meter en nu zou ik graag voorrang krijgen omdat staan niet zo makkelijk is, en een deur voor me opengehouden, omdat die dingen soms loeizwaar gaan.
Dat bordje: moet die gehandicapte soms de andere kant op rollen?
Overgigens mag je geloof ik ook niet meer gehandicapte zeggen maar iemand met een lichamelijke beperking.
Ja, we kunnen moeilijk doen.
Très bien,monsieur Monkey.
Pour Patho Patty van toepassing:
Un singe vêtu de pourpre est toujours un singe, le singe est toujours
singe, fût-il vêtu de pourpre
O,hoe schoon is onze natie…beséf ut.
Er kan in Nederland veel!
Barcelona en Berlijn bezitten echter veel betere voorzieningen,
wat betreft de toegankelijkheid van het openbaar vervoer.
Alle stadsbussen zijn dáár prima aangepast.
Terwijl het in Amsterdam zo eenvoudig te realiseren is
door alle perronhoogtes aan te passen aan metro,tram bus en zelfs wellicht trein.
Dit is niet mijn ervaring in Frankrijk.
Op een festival in Cergy liet iedereen gewoon kinderen en gehandicapten vooraan zitten.
Ik ken een gehandicapte op een vereniging.
Er zijn ook wettelijke quota voor het percentage gehandicapten in een bedrijf.
Ik had een blinde collega in een call-center.
Er zijn ook wettelijke quota voor het percentage gehandicapten in een bedrijf ingevoerd, maar ik weet niet hoe het staat met de handhaving (ik vermoed dat de verplichting gewoon met een boete afgekocht worden kan).
Ik las dat een probleem is, dat gehandicapten vaak onvoldoende opgeleid zijn.
De toegankelijkheid van scholen kan denk ik een probleem zijn (en het transport ook).
Dan heeft Frankrijk een eeuwenoude traditie snel afgeleerd.
Wat te denken van het Hôtel en de Dôme des Invalides?
En na WO I oorlog kende Frankrijk zo’n twee miljoen min of meer gehandicapte soldaten, waar speciale woonwijken voor werden gebouwd, zoals de Cité des Mutilés in La Targette (gevolg van de wet Loucheur).
Van een halve eeuw geleden herinner ik me wel bordjes in metro en park bij stoelen speciaal voor invaliden.
Dat viel me als kind op, omdat wij dat toen in Nederland niet hadden
(alleen oproepjes als "opstaan voor iemand, misstaat niemand")
Chauvinisme is niet voor niets een Frans woord!
Toen wij dit bord zagen op een parkeerplaats voor een grote supermarkt, interpreteerde ik het zo:
"Als je mijn parkeerplaats inneemt, neem je dan ook mijn handicap erbij?"
Vond het nogal ironisch bedoeld en moest er wel een beetje om gniffelen.
Mijn Frans is niet zo goed., maar zoals jij het vertaalt had ik het niet begrepen; dan had ik ook zeker niet gegniffeld.
’t Is allemaal echt gefotografeerd, echt opgemerkt en echt zo gebeurd. maar het blijft natuurlijk een persoonlijke impressie. En, yes, ’t is een bekend feit dat de expat zijn land niet ziet veranderen, maar het beeld koestert dat hij jaren geleden heeft achtergelaten. Misschien staan dit soort bordjes inmiddels ook in Nederland? Graag een foto!
Ik heb niet zo goed opgelet bij de lessen Frans, maar er staat toch zoiets als :
"Neemt u mijn parkeerplaats ? Neemt u dan ook mijn handicap. "
Dat is geen bedreiging, terwijl de titel van het blog dat wel is.
@knutselsmurf (en Ilona), interpretaties kunnen verschillen, maar ik lees het zoals ik het – inderdaad wat recht voor zijn raap – heb vertaald.
"Neemt u mijn handicap .." … wat moet dat dan anders betekenen (aangenomen dat de gehandicapte niet tegen God maar een gemiddelde automobilist praat)? Als je wilt dat iemand je handicap ‘neemt’ … dan wil je dat hij hem zelf krijgt. Zeker in deze context lijkt het me bedoeld om af te schrikken, te shockeren.
Tenzij de bordjesschrijver zich tegen God richt. Die kan de handicap wel van iemand ‘afnemen’. Maar Hij rijdt zelden auto, en als hij het doet heeft Hij vast geen problemen met het vinden van een plekje.
Knutselsmurf, jouw vertaling komt het dichtst bij wat er op dat bord staat. En mijn Frans is wel goed.
Ilona, knutselsmurf en blutch 1 hebben helemaal gelijk. De vertaling van apie is ongerijmd.
Ik zie niets verkeerds in dit bord. Het onderbord zal hufters niet afschrikken, maar een fatsoenlijke automobilist wellicht aan het denken zetten. Hollanders zijn wel de laatsten die de Fransen een verwijt van hufterigheid kunnen maken.
Dit soort bordjes is nergens goed voor. Een fatsoenlijk mens zet sowieso zijn auto niet op een invalidenparkeerplek. En voor een hufter wordt het alleen maar leuker, kan hij/zij laten zien dat hij/zij daar ook schijt aan heeft.
Mijn vertaling is ook een iets andere dan de jouwe, Apie, ik lees er meer een soort van vaststelling in (‘neem dan ook mijn handicap maar op de koop toe’) dan een dreigement. Goed dat je voor dat meisje opgekomen bent! 🙂
Hm, met deze overmacht moet ik gaan veronderstellen dat iets me ontgaat. Wat dat iets is weet ik niet. Mijn handicap ‘nemen’ of ‘op de koop toe nemen’ … wat betekent dat dan tegen een wildvreemde? Geen dreigement, maar toch op z’n minst een verwensing?
Maar @Trotter, de vertaling is zeker gerijmd, heb daar juist zo mijn best op gedaan!
Best wel een heftige titel