Oh, wat is Parijs toch een prettige stad om in te wonen. Als je geld hebt. Oh, wat kun je er lekker langs de Seine slenteren. Als je toerist bent. Oh, wat flonkert die Champs d’Elyssees mooi met al die lichtjes. Als je aan het shoppen bent. En oh, wat is die Eiffeltoren prachtig!!! Als je alleen omhoog kijkt.
Maar er is ook een andere kant aan de ‘mooiste stad ter wereld’. Er is un autre côté aan de ‘capitale de l’amour’, a whole other side aan de ‘city of light’. Welke? Die van de gewone mensen. Nee, niet de mensen zoals u en ik. Gewone mensen.
En dan gaan we het niet hebben over de vele duizenden tobbers die zich in een gebrekkig openbaar vervoer dagelijks vanuit de voorsteden naar hun werk moeten zien te vechten en terug. Ja! Gebrekkig, heel gebrekkig openbaar vervoer. Ga maar eens in de spits met de metro of RER, dus niet na het café-croissant-toeristenontbijtje als iedereen al aan het werk is. Maar daar gaat het vandaag niet over. Vandaag hebben we het over … liften.
Eerst wat feiten: er zijn 200.000 liften in en rond Parijs. Ze vervoeren dagelijks 100 miljoen mensen. Dat is net zoveel als er dagelijks met de metro en trein gaan. Ze hebben geen last van stakingen. Maar ze zijn dus heel erg vaak kapot, en nee, echt vaker dan elders. Liefst 100.000 mensen stranden er jaarlijks in een lift. Soms voor kortere en soms voor langere tijd. Soms met en soms zonder echte doodsangst. Er gebeuren 2000 ongelukken, waarvan 6 tot 10 heel ernstig of met dodelijke afloop. Elk jaar!
Hoe dat komt?
Meer dan de helft van de liften is ouder dan 20-30 jaar, een record voor Europa. Op zich niet erg, maar ze hebben ernstig achterstallig onderhoud. De gemiddelde Franse huis-, flat- en metrobaas laat zijn bezit liever helemaal in elkaar rotten dan een paar centen uit te geven, zelfs een likkie verf wordt zo lang mogelijk uitgesteld. Ja echt, ik kan het weten. Misschien zet ik de foto’s van mijn huurhuis nog weleens op dit blog. Het plafond van de keuken is een topper bij vrienden en kennissen.
Achterstallig onderhoud? Mais non! Volgens de Franse vertegenwoordiger van Kone (na Otis wereldwijd de tweede liftenfabrikant) is er iets anders aan de hand: “Ik begrijp het ongemak,” zegt de woordvoerder, “maar ja, er is veel vandalisme hè, en als je met twee benen tegelijk in een lift gaat springen, dan moet je je niet verbazen dat de lift automatisch stopt. Dat is een veiligheidsmaatregel!”
Inderdaad, gaan Fransen, dat is bekend, doorgaans huppend de lift in. Het is de Franse variant op het Nederlandse zakkenlopen.
Getverderrie, meneer vertegenwoordiger van Kone! Neem nog een stokbroodje en een slokkie wijn. En verslik u niet!
Want geloof het of niet, er zijn op dit moment meer dan dertig liften (32 om precies te zijn) die voor twee tot zes maanden (!) gesloten zijn, wachtend op reparatie. De mensen in die flats, vaak heel hoge, zitten dan dus gewoon al die maanden zonder lift. Dommage!
De volgende echte verhalen werden begin vorig jaar door Le Parisien opgetekend in een flat die al vier maanden (4 maanden!) zonder lift zit:
– 10e etage. Dina Mohammad had gedroomd om voor de eerste Kerst met haar 8-maanden oude baby een kerstboom in huis te halen. Maar het was voor haar onmogelijk om de boom naar boven te slepen. Ze hebben de feestdagen met zijn drieen doorgebracht; niemand had de moed om bij hen te komen eten. Ze bekent dat ze er van heeft afgezien om fruit en groenten te eten, te zwaar om naar boven te dragen. Het ergste was het toen haar zoontje bronchitis kreeg. Hij had twee keer per dag een behandeling aan huis van de fysiotherapeut nodig. Maar de hulpverlener wilde de trappen niet klimmen en ze moest elke morgen en avond met de baby naar beneden komen.” (eh, een blog over het Franse (para-)medische personeel is in voorbereiding voor deze reeks).
– 11e etage, Eddy Jean, vrachtwagenchauffeur, vader van een baby van 18 maanden: “Ik loop dagelijks 165 treden. Mijn vrouw gaat door de week niet meer uit, ze kan ons kind niet dragen. Ze komen alleen in het weekend buiten als ik er ben om te helpen. Ik zou heel graag verhuizen. Maar dat is onmogelijk. Ik kan mijn meubels niet elf etages naar beneden slepen!”
– Malika Lafgar, 58 jaar, al sinds 18 jaar schoonmaakster in dezelfde flat, nu al vier maanden levend in een nachtmerrie. De emmers water worden na elke trap zwaarder. En na drie etages moet ze naar beneden om ze weer te vullen. Op de terugweg neemt ze volle vuilniszakken mee van bejaarden. Ze is op, mensen, ze kan niet meer. Staken mag in Frankrijk, maar dat kost haar geld en “daar krijg ik onze lift niet mee terug”.
– en als uitsmijter: als Bah Mimiunetu, een 23-jarige vrouw van Afrikaanse afkomst, boodschappen gaat doen, draagt ze eerst haar baby van 14 maanden in een rugzak naar beneden en gaat dan snel haar baby van 3 maanden halen. Ze blijft soms drie weken (!) binnen. Haar man doet de boodschappen en laat de luiers, melk en flessen water in de auto. Elke avond brengt hij een gedeelte naar boven.
Dit ‘schandaal van de kapotte liften’ werd onthuld door mijn lijfblad “Le Parisien“, mijn bericht stond eerder op drasties, maar dat heeft tot nu toe niet geholpen.
Bas van Vuren, aangenaam 
Een hoop ongemak, en ik heb met jullie te doen, maar wat zetten de bewoners daar tegenover? Waarom klagen zij de onderhoudsinstantie niet aan? En daar waar vraag is moet toch ook vroeg of laat aanbod zijn? Waarom springen kleine reparatiebedrijfjes niet in het gat? Gouden markt kennelijk.
Aan de andere kant; elke stad heeft twee kanten
Zo dat is snel. Nu maar hopen dat de lift van de Eiffeltoren het voorlopig blijft doen.
tsjezus… of watvoor impact een kapotte lift op een mensenleven heeft…terwijl de oplossing zo simpel is
Ik hou niet van liften.
Heb zelf een keertje op ’t werk in de lift vastgestaan, met m’n fiets om diefstal tegen te gaan.
Geen lift meer voor mij hier, wel drie fietsen verder.
Ik liep elke dag 4 X per dag tachtig treden om een goedkopen huur.
@caramba, onderhoudsinstantie is al vele malen aangeklaagd, maar dat helpt niet echt. Daar moet je de Franse bureaucratie voor kennen, er zijn veel regeltjes, maar naleving ho maar.
Kleine reparatiebedrijfjes? a. het mag alleen door de erkende liftonderhoudmaatschappij waar de eigenaar van de flat een tigjarig contract mee heeft en b. zelfs al zou het mogen, in Frankrijk, zo is in ieder geval mijn ervaring, is het bijna onmogelijk om een bedrijfje, een mannetje aan huis te krijgen. Voor wat dan ook. Voor een simpel schilderwerkje moet je tientallen bedrijfjes bellen, de helft heeft geen tijd of neemt telefoon niet aan, en van degenen waarmee je dan uiteindelijk een afspraak voor bezichtiging kunt maken komt meer dan de helft niet opdagen, van degenen die er wel zijn en weg gaan met de belofte om zo snel mogelijk een offerte te sturen … hoor je in 90% van de gevallen niets meer. Marktwerking in die sector (klussen, verven, schilderen etc) is er in Frankrijk niet of nauwelijks, omdat de ‘branches’ goed afgeschermd worden. Vandaar jaren geleden de enorme commotie over de ‘Poolse loodgieter’, toen de grenzen open dreigden te moeten gaan. Bolkestein is daar bijna om gelynchd, zelfs de elektriciteit van zijn huis tijdje afgesloten geweest. Het is een prachtig land, maar jammer dat er Fransen wonen .. eh, natuurlijk heb ik er ook veel vrienden en kennissen, Fransen ook, die er ook over klagen, maar niet beter weten dan dat het overal zo is .. Het is echter een zootje. Zeker in en rond Parijs, op het platteland en aan de kust of in het zuiden schijnt het beter te zijn. Hoewel er die prachtige hilarische reeks is van Peter Mayle over zijn pogingen om in de Provence zijn huis te laten renoveren.
Het is heel erg.
Kone Oy is een Fins bedrijf (opgericht in 1910) en in Finland leveren ze uitstekende service. We hebben hier liften die 40-50 jaar oud zijn maar noch steeds trouw functioneren. Dat heeft natuurlijk ook te maken met hoe men ermee omgaat (grafitti of pislucht in liften ben ik alhier bijvoorbeeld nog nooit tegengekomen).
@Paul, dank voor de correctie, ik had het zo uit Le Parisien opgetekend, voorbeeldje van (verkeerd) Frans chauvinisme wellicht. De tekst wordt gecorrigeerd. En Finnen pissen inderdaad minder in liften dan Fransen, da’s bekend.