We stonden samen uit te kijken over zee. Het SMS-meisje uit Mondegar dat me gevolgd was. En ik. Het was alsof ik zweefde. Dit was zo raar! Ik heb geen minderwaardigheidscomplex, maar gevolgd worden door het meest verrukkelijke wezen van de hele wereld, zonder dat we tevoren ook maar één woord gewisseld hadden, was bijzonder.
Ze zei me dat zij ook niet wist wat er gebeurde. Ze had gewoon gevoeld dat ze met me moest praten. Een aantrekkingskracht die ze niet kon verklaren. Het was “strong, very strong“. Ze wilde niet meer bij me weg. Hoe dat verder moest en wat hiervan de bedoeling kon zijn, wist zij ook niet. Maar ze ‘was not in a hurry to find out’ en wilde ervan genieten. Ik ook.
De bootjes die toeristen naar de Elephanta Caves wilden brengen lagen te dobberen. Lekkernijen werden rondgedragen, pinda’s gebrand, en handen gelezen. Mumbai leek behoorlijk te zijn opgekrabbeld, zei ik. Het meisje knikte en keek me met haar donkere ogen ernstig aan. „Het lijkt erop“, zei ze.
Ze vertelde dat onmiddellijk na de aanslag op alle straathoeken in het centrum drie politie-agenten stonden. Eén van de drie droeg een groot geweer. Dat zag er veilig uit. Het had geholpen om de gemoederen van de geschrokken Mumbaise bevolking te kalmeren. Helaas, zo glimlachte mijn vriendin, had de politie te weinig geld voor munitie gehad. De geweren waren niet geladen! Daarom werden die arme agenten de ‘lege-gewerenpatrouille’ genoemd.
We liepen door de drukke straten van Apollo Bunder, ontweken moeiteloos auto’s, motorfietsen en paard-met-wagens, en gingen geheel in elkaar op. We babbelden met straathandelaren, met taxi-chauffeurs, en met straatkinderen. Stralende gezichten overal. Het meisje praatte afwisselend in Hindi en in Engels. Met arme en met rijke mensen. Zonder onderscheid. Ik stond er alleen maar glunderend naast te knikken. Gloeiend van geluk.
Ook heel goed dat er nu overal security met honden is, zei ze. Ze kon haar wimpers heel mooi bewegen. Overheidsgebouwen waren altijd al heel scherp beveiligd geweest, maar nu zag ik ook detectiepoortjes bij de ingang van bioscopen, winkels, restaurants en hotels. Labradors en herdershonden met droeve ogen snuffelden onder auto’s, in tassen en tussen kruizen. Op zoek naar explosieven. Zo veilig was het dus toch allemaal niet. Er kon elk moment iets verschrikkelijks gebeuren.
Deel zeven van dit vervolgverhaal staat hier. Deel acht hierboven. En deel negen hier.
Eerder in andere versie gepubliceerd op drasties.
Bas van Vuren, aangenaam 
van de hele wereld?
verliefde mensen kun je beter maar niet corrigeren
wat is de echte reden van het gebrek aan munitie?
toch geen angst voor een coup?
bijzonder
je zei het zelf al
groet Moonfairy
Alweer zeer de moeite van het lezen waard. India staat aan de top van onze lijst "nog te bezoeken landen"
Ze kon haar wimpers heel mooi bewegen.
Geeft een extra tintje aan dit mooie verhaal.
India. Je weet het niet
@assyke, ik denk dat het echt geld- en organisatiegebrek was. India is, ondanks het vele geld, niet een geoliede maatschappij waar de middelen altijd efficient en effectief naar het juiste doel gaan. Hm, waar wel trouwens? Coups? Mwah, niet makkelijk in zo’n gigantisch land als India. ’t Is verder een redelijk functionerende democratie voor de boven- en middenklasse. Voor coups moet je diepe onvrede en haat hebben, mensen beknotten en beknellen.
@paco, inderdaad.
o, o waar gaat dat heen?
en een naar gevoel al die detectiepoortjes voordat je ergens naar binnen kunt.
en dat alleen omdat het niet spoort in hoofden van mensen
als je er bij stilstaat
dan kun je uiteindelijk geen kant op….op deze ronde planeet….
Op mijn andere blog, https://apiedapie.wordpress.com staat deze reactie:
ramireziblog zegt:
januari 21, 2011 om 15:02
Ha Apie – zit je nu ook al hier?
En deze (handig is dit niet, maar het is tijdelijk):
Henk van looy zegt:
januari 21, 2011 om 16:06
Mooie foto’s
Groeten, Henk
En deze:
Apiedapie zegt:
januari 21, 2011 om 16:04
Tja, je moet wat .. op drift, zoals zovelen 🙂
Opvallend dat verbodsbord.
@VSp, ik heb een apart blog aan dat bord gewijd, zie http://www.vkblog.nl/bericht/360772
Gelezen en foto gezien op je bericht 360772. Op het verbodsbord in de tweede foto hier is een hond afgebeeld. Mijn hond, een Beardie, heb ik getraind om truffels in de bossen hier op te sporen. Vinden we beide lekker.
Scherpe ogen! Ik heb er het origineel bijgehaald – had er natuurlijk ook nog even langs kunnen gaan – en onder een heel grote vergroting blijkt het om … een paard-en-wagen te gaan. Is logischer om dat te verbieden dan een hond! 🙂