Een gescheiden vader gaat samen met zijn 5-jarige dochter kamperen, ergens heel diep in de Australische woestijn. Hun auto vliegt in de brand. Ze zijn honderden kilometers van de bewoonde wereld. Ze hebben alleen maar wat water en ze lopen in de brandende zon tegen beter weten in te dwalen. ’s Nachts schuilen ze huiverend bij elkaar. Het duurt al zeven dagen en nachten. Het einde is nabij.
Het meisje zakt in elkaar. De vader weet dat zij niet lang meer te leven heeft. Zelf kan hij ook niet meer. Het water is op. De zon brandt genadeloos. En ze hebben al die tijd niets gegeten. Dan horen ze een helikopter, de man zwaait met zijn hemd, schreeuwt met schorre stem tegen de hemel … maar de helikopter vliegt weg. Geschokt draait mijn zoon zich om: “Nu is het afgelopen!” zegt hij in wanhoop, “dat was hun laatste kans”.
Ik kijk met hem naar een episode van “I shouldn’t be alive“, een tv-serie op Animal Planet over mensen die aan de dood ontsnapt zijn. Ze spelen zich meestal af in de vrije natuur – met lawines, schipbreuken, bosbranden of andere rampen – en laten zien hoe de hoofdpersonen het nèt redden. Gebaseerd op echte gebeurtenissen.
Het is deze keer wel heel confronterend. Ik zie aan mijn zoon dat hij de spanning nauwelijks meer trekt en ik overweeg om naar een andere zender te zappen. Het gaat over een vader met zijn kind. Mijn zoon vereenzelvigt zich te veel met het meisje. En ik met de vader, als ik eerlijk ben.
Uiteindelijk zakt de vader door de knieën en graaft in uiterste wanhoop met zijn blote handen een ondiepe kuil, om zijn stervende dochter nog een beetje schaduw te bieden. Mijn zoon draait zich diepgeschokt naar me om. “Dat kan haar graf zijn, papa!” roept hij uit. Dat zat ik me net ook te bedenken. Zo treurig. Zo erg. Ik moet dit afzetten.
De vader graaft huilend door. Het meisje beweegt niet meer … ineens draait mijn zoon zich naar me om. Zijn gezicht is een en al opwinding, verrukking en heel grote opluchting.
“Papa!” zegt hij nadrukkelijk en met een stralende lach die je alleen maar hebt als je net iets groots hebt ontdekt, “als ze gefilmd worden … dan zijn ze niet alleen! Er is een cameraman bij! Die kan ze redden!!”
de trailer staat hier:
a dad’s worst nightmare
Bas van Vuren, aangenaam 
He! Gelukkig!
Ook ik ben helemaal opgelucht!
Dank je zoontje!
Ze brengen de verhalen vaak nog een graatje dramatischer
haha die oplossingen van die kleine mensjes
geweldig
mooi verhaal toch wel, maar dat naar de outback gaan is niet mijn ding
Hier op het blog gaan we allemaal naar de outback, op 1 maart,
hartelijke groet Moonfairy
Hoe hebben ze het gered uiteindelijk ? Ik las ergens dat in de hersenen precies hetzelfde gebied actief is bij de belevibng als het echt is gebeurd en bij een fictieve gebeurtenis.
@iris, op het laatste moment kwam er gelukkig een autootje aanrijden! En ze leefden nog lang en gelukkig! Interessant wat je schrijft over die hersenen, het zou dan betekenen dat als het een keer echt gebeurt, wij al ‘ervaring’ hebben, en ons er eerder doorheen slaan.
Nou moe, moet ik het maar niet tegelijkertijd op drie sites posten. Deze reactie kwam op blogspot (waar ik eigenlijk binnenkort weg hoop te gaan):
de Stripman said…
Slimme knul ! Dat denk ik ook vaak als ik natuurfilms zie met presentatoren die eenzaam door weidse landschappen dwalen…;o)
Lang leve de cameraploeg! Goed, dat jouw zoon dit bedacht.
En ik maar denken, dat je een mammie was. 🙂
en dat was helaas een illusie
in natuurfilms zijn er ook uitgebreide cameraploegen
maar laten ze de hoofdpersonen in hun documentaire gewoon kreperen
onbegrijpelijk
maar jouw zoon krijgt van mij een medaille
voor zijn goed ontwikkelde empathisch vermogen!