Onze reporter liep op de nieuwsjaarsborrel een bijzondere gast tegen het lijf: JANdeWIT, de onsympathieke founding father van drasties. Hij stemde toe in een exclusief interview, dat hieronder integraal wordt weergegeven. Drasties gaat een mooi jaar tegemoet, zoveel wordt wel duidelijk. Veel blijft ook in het ongewisse. Maar dat vinden we niet erg.
Drasties – private chatroom, 9 januari – “Jan”, steekt Apiedapie meteen van wal, “vertel eens wat over je jeugd? Hoe was het bij de DeWitjes thuis? Heb je altijd in Eindhoven gewoond?”
“Laten we het niet over Eindhoven hebben”, zegt Jan met een frons. “Ik kom uit Cuyk en ik weet nog goed hoe verloren ik me in de grote stad voelde. Het is ondanks die zogenaamde Brabantse gezelligheid een kille bedoening. Als er in de bus wel eens iemand naar je kijkt dan blijkt het altijd een bejaarde of een gek te zijn.”
Toch heeft Jan aan zijn studententijd goede herinneringen. Als rank gebouwd, intelligent en sociaal voelend jongmens lag hij goed bij zijn mede-studenten. Hij lacht het bescheiden weg en vertelt dat het zeker niet vanzelf ging.
“Ik droeg al op jonge leeftijd een bril, min negen. Dat heeft mijn puberteit overschaduwd. Ik vond mezelf lelijk met die dikke glazen. Ik had alleen mijn humor als wapen. Maar zelfs als de meisjes me dan wilden, dan kon ik het niet geloven en bleef ik de komiek spelen. Echt zoenen kwam er dus nooit van”
Lelijke eendje
Het lelijke eendje werd een aantrekkelijke jongen toen hij op zijn zeventiende contactlenzen kreeg. Dat was een tamelijk schokkende ervaring. Dan zie je hoe belangrijk uiterlijk is. Voor het eerst lachte het meisje van de bakker tegen hem.
“Toen gingen ze me eigenlijk weer overschatten”, zegt hij, “alsof ik een soort van held was. Je weet gewoon niet hoe je op mensen overkomt. Iedereen speelt een rol, bewust of onbewust. Het is als bij drasties. Je ziet niet alles wat er achter de toetsen schuilt. Zo was het toen ook. Ik kwam bijvoorbeeld op een sportschool. Daar had je van die stoere gasten, klerenkasten, spieren, hard kreunen, je kent het wel. Ik keek tegen ze op. Maar als je ze dan in de kleedkamer hoorde, dan bleken ze te stotteren.”
Hij buigt zich vertrouwelijk naar Apie toe. “Alles in het leven is toch schijn? Kijk nou in Woensel-West, het Baekelandplein. Voor mij de eerste kennismaking met betaalde liefde. Daar kon je zogenaamd het hoogste geluk bereiken. De mooiste vrouwen lagen daar klaar. Ik ben dus een keer zo’n droompaleisje binnengestapt. Pure nieuwsgierigheid. Apie, die vrouw die was zo verschrikkelijk lelijk! Ik wilde gelijk weer weg. Jekkes, als ik er nog aan denk hoe ze zich begon uit te kleden … Ik stond daar maar. Ik wilde haar niet kwetsen. Maar ze was zo ongelooflijk lelijk. Ik heb 25 gulden op de wastafel gelegd en ben weggerend.”
Geinen en flirten
Apie wil nu graag tot de kern van het interview doordringen: de mens achter drasties, de beweegredenen van JdW. Waren deze ervaringen de aanleiding om een website voor Nederlanders en de wereld op te bouwen? Een lekker kletsforum, waar je kunt geinen en flirten, maar waar je ook serieus je hoofd kunt schudden over dingen die gebeuren? Een virtuele bruine kroeg? Een sportschool waar watjes hun spieren kunnen laten zien? Een poppenkast voor plezier en illusies?
Zoals altijd heeft Apie weer zo’n ontspannen sfeer opgebouwd dat zijn gesprekspartner helemaal vergeten is dat hij in een interview zit.
Jan kijkt dromerig voor zich uit. “Och, lieve Apie”, zucht hij, “ik heb ook nog in Doornakkers gewoond, nu zo’n zogenaamde ‘prachtwijk’. Ik keek uit op een onduidelijk rommelterreintje. Daar woonde een zogenaamd asociaal gezin, in een soort van woonwagen. Pa, ma, een stel oudere kinderen, wat snotneuzen, honden, alles liep er. Nog net geen kippen, anders was het helemaal Roemenië geweest. Maar hoe gek het misschien ook klinkt: ze hadden het naar hun zin. Ze liepen in feite altijd te lachen en te stralen. Ze maakten zo’n blije indruk, zelfs als ze tegen elkaar liepen te schelden. Ik had er zo tussen willen springen. Lekker mee doen. Ouwehoeren. Mekaar stompen. Schoppen. Omhelzen. Onzin vertellen. Lachen. Huilen. Schreeuwen. Zoenen. Wie zegt dat zij de asocialen zijn? Misschien zijn wij het wel! We moeten gewoon veel meer van elkaar genieten op deze wereld. Zonder remmingen. Dat is drasties!”
Dit interview is gepubliceerd op 10 januari 2009. De perikelen met Vkblog, maar ook het jojobeleid ten aanzien van weblogs.nrc en drasties zelf waren toen nog niet aan de orde.
Bas van Vuren, aangenaam 
Apiedapie kan goed naturel schrijven, sfeer maken en sfeer omschrijven:-))
Dat is nou ook toevallig Apie,
Ik kwam dit interview gisteren op Drasties tegen en zag ook je laatste reactie aan mij.
@Smokey,
Ja, Smokey, daar is hij een ster in.
Wij zijn heel blij met hem op Drasties.
Ik tenminste wel!
Ben een grote fan van hem.
Heb jij al besloten of je op Drasties verder wilt bloggen?
Er zijn al een paar VK-bloggers aldaar!
Mmm, de discussies zijn inderdaad pittig. Dat mag ik wel, recht voor zn raap, apiedaap 🙂
Beter Drasties dan in de Marge.
ja, sfeervol en recht voor zijn rapie
Dank! Ga er bijna van blozen. Wat zeg ik? Ik zit hier met een rooie kop voor de computer!
Ik probeer al weken een actueel interview met JdW los te krijgen. Ben benieuwd wat hij nu vindt over drasties en het bloggen. Maar hij wil niet. Bescheiden, doodgoeie kerel die puur uit liefhebberij zijn dingetje doet. Net als Cor Verhoef woont hij met zijn familie in Thailand. Maar ik blijf hem achtervolgen … misschien wil hij wachten tot hij drasties gerestyled heeft en een eigen bloghoekie heeft ingericht.
Dit is overigens Cor Verhoef op drasties: http://www.drasties.com/?cat=93
Dit Paco Painter: http://www.drasties.com/?cat=87
Henk: http://www.drasties.com/?cat=92
En nog meer die ik nu even vergeten ben. Je moet wel stevig in je schoenen staan daaro. Als je blog goed is, dan hoor je het. Maar als je blog minder is, dan nemen ze geen blad voor de mond …
Hoe kan ik me daar aanmelden, knaapjeaapjedaapje?
@lidy, links bovenin op die site (www.drasties.com) staat een ‘contact us’, dat even invullen, zeggen wat je zo ongeveer wilt gaan doen, en JdW neemt contact met je op. Zo is het tenminste met mij en de anderen ook gegaan. Ben benieuwd!
@apiedapie – Op het blog van Jacob Hesseling http://www.vkblog.nl/bericht/367649#c3409268 heb je gereageerd onder mijn naam. Wel met je eigen avatar, dus de oplettende lezer zal wel gemerkt hebben dat ik het niet was.
Vergissing…?
@Stripman, ja, dat was een merkwaardig foutje, dat ik al heb gecorrigeerd. Hoe het kwam: ik had je reactie op mijn wordpressblog overgezet naar hier op het vkblog, voor de archieven, dan kunnen ze zo meteen in een keer naar het nieuwe blog. De draadjes zitten nu weer vast. Gelukkig dat ik per 1 maart maar een blog bij te houden heb.
Okee. Ik dacht al dat het zoiets was…;o)
Hebben ze al een mooie overzichtelijke voorpagina?
@Aad, de herstyling is in volle gang heb ik inmiddels begrepen. Voorlopig staat alles nog door elkaar: ikjes (van de NRC), toikjes (afgewezen en verdwaalde ikjes), hikjes (herschreven ikjes), schrijversei (proza van lezers), weer en verkeer (poezie, ahum, van lezers), nieuwtjes en videootjes en fotootjes uit aller welt, nadruk op Amerika (kweeniewaarom), cartoons (de leukste zijn de cartoons die niemand snapt, zoals van ene pavel uit Roemenie), en de bloggers en vkbloggers. Ik heb begrepen dat dat allemaal uit elkaar getrokken gaat worden. Ik hoop JdW te verleiden tot een actueel interview waarin hij zijn plannen 2011 uiteen gaat zetten.
@Apie,
wat leg jij dat goed uit!
@Aad,
Ikzelf heb de TOI-rubriek in mijn favorietenlijst vastgezet.
Daar was het voor mij tenslotte allemaal mee begonnen.
Vandaaruit, in de linkerkolom, zijn de overige rubrieken makkelijk te overzien.
@Ilona/Aad, ik zie dat er nu ook een VK-blog rubriek is. Zie http://www.drasties.com/?cat=88
"t Is een beginnetje, maar meer to follow dus, als Jan woord houdt. Hem kennende doet hij dat.
Daar woonde een zogenaamd asociaal gezin, in een soort van woonwagen. Pa, ma, een stel oudere kinderen, wat snotneuzen, honden, alles liep er. Nog net geen kippen, anders was het helemaal Roemenië geweest. Maar hoe gek het misschien ook klinkt: ze hadden het naar hun zin. Ze liepen in feite altijd te lachen en te stralen. Ze maakten zo’n blije indruk, zelfs als ze tegen elkaar liepen te schelden. Ik had er zo tussen willen springen. Lekker mee doen. Ouwehoeren. Mekaar stompen. Schoppen. Omhelzen. Onzin vertellen. Lachen. Huilen. Schreeuwen. Zoenen. Wie zegt dat zij de asocialen zijn? Misschien zijn wij het wel! We moeten gewoon veel meer van elkaar genieten op deze wereld.
Inderdaad!
@Apie,
Er schuilt in jou een diepte-interviewer. Jan de Wit legt zich helemaal bloot. Wie doet je dat na?
Geweldig blog!
Je lacht je gek daar
Ik ga daar maar weer eens buurten !!