Het was in de jaren tachtig. Het North Sea Jazz Festival vond nog plaats in Den Haag. En de mobiele telefoon was misschien al wel uitgevonden, maar nog niet echt in gebruik. Gelukkig maar. Voor mijn vader en mijn stiefmoeder. Rond deze tijd van het jaar vertellen ze het volgende verhaal aan iedereen die het horen wil. Wij – mijn zus en ik – kennen het uit ons hoofd.
Mijn vader zat in de taxi. Op weg naar North Sea Jazz. En naar misschien wel de belangrijkste date van zijn leven. Zij kwam uit Amsterdam. En hij uit Delft. Ze kenden elkaar van de middelbare school. Waren beiden voor elkaar de “eerste” geweest. Beiden waren ze met iemand anders getrouwd en ze hadden elkaar twintig jaar niet meer gezien. Op een schoolreünie waren ze weer met elkaar in contact gekomen. Haar man was overleden. En mijn vader was (gelukkig) gescheiden.
Ze hadden afgesproken elkaar in het Congrescentrum te ontmoeten, bij de jassen. Dan hoefden ze niet buiten in het gedrang voor de kassa te wachten.
“Pa!” had ik geroepen toen de taxi voorreed, “je gaat toch niet met een taxi helemaal naar Den Haag?” Hij had me alleen aangekeken. Dit is belangrijk, straalde hij uit. En ik keek ineens begrijpend naar zijn kortgeknipte haar en zijn nieuwe leren jasje. Ik gaf hem een vriendschappelijke stomp in zijn maag. “Ga d’r voor”, fluisterde ik, “je hebt het zo verdiend!”
Het Congresgebouw kwam in zicht. Toeterende auto’s, piepende trams, voortschuifelende voetgangers, allemaal in dezelfde richting. Een avondje uit voor de meesten. Voor mijn vader veel meer. “Hoeveel krijgt u van me?” vroeg hij afwezig aan de taxichauffeuse, een gezellige vrouw van middelbare leeftijd.
“Oh!” Hij voelde zich ineens draaierig worden. Zijn kaartje! Hij zag het thuis nog voor de spiegel liggen. Of ze om kan draaien? Naar Delft heen en weer en toch nog op tijd …? Nee, besefte hij. Nieuw kaartje kopen? Uitverkocht, wist hij, heel erg uitverkocht. Er was absoluut geen enkele mogelijkheid om zijn date te laten weten dat hij niet naar binnen kon. De doffe wanhoop moet bijna voelbaar geweest zijn, daar op de achterbank van die taxi.
De taxichauffeusse draaide zich om. “We rijden een rondje om,” zei ze lief, “naar de boulevard.” Het geluid van de motor kalmeerde mijn vader, en vreemd genoeg gleed de stress van hem af. Ze draaide zich weer naar hem om en keek hem aan. “Kom maar naast me zitten”.
En hier maken ze het verhaal altijd kort. Ze vonden dus hun geluk. In die taxi. En inmiddels zijn ze gelukkig getrouwd en al heel lang gepensioneerd. Zij schrijft stukjes. Mijn vader luistert veel naar muziek. Ze zijn een echt gelukkig paar. En dat allemaal omdat de mobiele telefoon toen nog niet echt was uitgevonden. En dankzij, maar ook ondanks … North Sea Jazz!
Bas van Vuren, aangenaam 
Bijzonder verhaal!
Die andere dame zal toch wel beteuterd hebben staan kijken.
Ach, de tijd voor het mobiel en het internet hadden wel wat. Toch wil ik nu liever niet meer zonder. Zal de leeftijd wel zijn. Maar wat ik irritant vind is dat, als ik bij een ziekenhuis bijvoorbeeld, of een bedrijf, mijn werk/huisnummer en mobiel nummer geef, niemand meer de moeite neemt eerst thuis te bellen. Terwijl thuis weet ik vaak niet eens waar mijn mobiel is, meestal in mijn jaszak.
Aanbevolen! Ondanks de ‘omweg’.
Erg lief verhaal, haast te mooi om waar te zijn.
Geen moeizame, leugenachtige internetdates…;-)
Overigens bestonden mobieltjes toen al wel,
in de vorm van de semafoon.
Mijn vader had in de jaren ’60 een semafoon ter grootte van een koffer,
die kon piepen, en dan wist hij dat hij ergens dringend gewenst was.
Dan stuurde hij een geruststellend piepje terug zodat ze daar wisten dat dokter eraan kwam.
Wat een lief verhaal, ja, soms is het fijn als dingen nog niet zijn uitgevonden. Maaaaaaaarrrrrrrrrrrr, die andere dame, maar mogelijk liep dat ook goed af.
We zullen het nooit weten. Gek. Ik heb het hem nooit gevraagd. Misschien heeft hij uit schaamte het contact wel helemaal verbroken! Dat kon toen nog …
Dat waren nog eens tijden. Toen kon het nog.
Toeval bestaat niet, zeggen ze.
Dan hou ik het op een gelukkige samenloop van omstandigheden.
Zo’n voorval lijkt me geweldig om een nieuwe liefde gelijk eens behoorlijk te testen…
en toch… toeval bestaat niet. het bewijs: ieder krijgt wat hij/zij verdient
Als de mobiele telefoon had bestaan hadden ze et nog uit kunnen maken met een sms, dus daarom vond hij niet alleen,maar behield hij ook het geluk.
een heer, twee dames en heel veel haast
meestal een situatie waar weinig goeds uit voortkomt
zo niet voor je paps!
Mooi verhaal!
Er was eens een taxi in Holland
Die reed met een oudere klant
Van Delft naar Den Haag
En toen rees de vraag:
wordt hier bij jazz of een yes aangeland?
Episch!
Apie, waarom is mijn Plopje-avatar nu ineens ook hier verdwenen? Ik begrijp niks van deze handel.
Weest gerust. Ik ook niet.
En nu istie weer terug. Pfff.
En nu istie weer weg. Pffff.
Istie bij jou weer weg?! Bij mij niet. Hoe ken dat nou?
Bij mij istie weg. Nog steeds. Bij jou zit ie misschien nog in een koekie?
Apie, in je interview met Bas van Vuren kondig je of kondigt hij zijn samenwerking met Jan de Wit aan. Waarom merken we daar niks van? Ik denk dat Jan wel wat hulp kan gebruiken! Wil jij dat aan Bas vragen……Ik zie dat hij op jouw blog gereageerd heeft. Dat van hem is nogal summier imho.
Ik zie de jouwe zowel als de mijne. Het is net zo raadselachtig als jouw verdwijning op de NRC. Heer Rozenwater eens vragen hoe dit werkt. Dit gaat mij ernstig boven de pet.
Hoi Indra, volgens mij hebben de heren wat onmin met elkaar. Maar ik zal het eens voor de zekerheid navragen.
Apie, lijkt me een goed idee. Zeg maar tegen Bas, dat hij een leuk ikje heeft geschreven. 😉
Ik heb het doorgegeven en wacht nu op antwoord …
plopje ziet ook hier spookjes?
bij mij zag hij ook geen avatar, en ik wel…
maar hij heeft wel gelijk, als je op zijn gravatar drukt verschijnt er een standaard afbeelding
niet dat dat heel erg is, want die gravatars stellen toch niet veel voor:)
Nou moe, het was best een lief katje. En vlak ook mijn avatar niet uit. En jijzelve, zo lief in de camera lachend. Appelvrouw heb ik ook altijd een heel mooie intrigerende kop gevonden.
“Was” een lief katje? Jij ziet mijn avatartje nog steeds niet en/of niet meer? Toch staan ze er wel. In mijn oogjes.
Bij Assyke gebeuren inderdaad ook rare dingen. Nee, dat kan ik niet zeggen. Daar ken ik haar niet lang genoeg voor.
Beste Plopje, het wordt nu echt te gek. Hier (boven) zie ik nou ineens je katje weer wel! Maar in de rechterkolom staat bij jouw naam een griezelig beest, een geel wiebertje met bril en gemene ogen, op een groene achtergrond (dit is een willekeurig gegenereerde avatar voor diegenen die geen avatar aan hun emailadres hebben hangen). Heb je dat nu wel of nu niet (login op gravatar.com met het email adres dat je hier gebruikt om dat te controleren). Zo (geel monster in het groen) had ik me je niet voorgesteld.
Apie, ik heb maar 1 avatar (mijn siamees op jeugdige leeftijd) en ik gebruik hier ook maar 1 e-mail-adres. Die avatar heb ik kennelijk gemaakt toen ik hier voor het eerst kwam, ik heb hem vorige week moeten doden toen de NRC-site ermee aan de haal ging. Maar hij blijft hier gewoon verschijnen. Onbegrijpelijk, voor mij dan. Maar ik trol hier niet, dus het is mij best.
Ik heb waarlijk geen benul hoe dat avatarrengedoe werkt, dat vreemde monstertje wordt dus inderdaad door de apparaturen verzonnen. Kennelijk mag de avatar hier niet leeg zijn. Dat mag bij de NRC dan weer wel.
PS
In de rechterkolom en bij deze reacties staan bij de regeerders dezelfde avatar. Dat is: op mijn beeldscherm. Bij jou kennelijk niet. Hm.
Nee, ik heb het echt gedood. Als ik doorklik naar mijn gravatar (waarom heet het dan weer gravatar, is dat iets anders dan avatar?) lees ik:
Whoops, looks like you don’t have any images yet! Voeg er een toe door hier te klikken!
Het is een raadsel en het blijft een raadsel. Hier in deze rij staat het lieve katje, en in de rechterkolom het geel-groene monster. Met cookies kan het niet te maken hebben, want die gooi ik regelmatig weg. Dan moet de wordpress antispamfilter vermoedelijk worden gewantrouwd: die onthoudt misschien wel alles van een eerder goedgekeurd emailadres. Mijn raad: negeer het plaatje, concentreer je op het praatje. Doe ik dan ook. By the way, ik was zojuist op de drasties chat, allenig zoals zo vaak, jaju had gezegd te willen chatten, maar zei dat de chat niet werkte. Maar dat is toch niet zo? Alles was er. Ik heb er even rondgekeken, wat glazen gespoeld, en de deur niet in het slot gedraaid bij het weggaan. Tot een volgende keer.
Dan hebben we elkaar daar gemist. Ik was er ook. Ik zag jou en JJ het erover hebben. Jammer. Ik heb overigens geen glazen vuil gemaakt dus er gebeuren daar ook rare dingen.
Ik ben vanavond ook even op de chat langs geweest. En heb inderdaad even wat gedronken. Maar dat was toch echt maar één enkel glaasje …
Dat zeggen ze allemaal. Maar de chat-coördinatie is indrukwekkend. Vanavond proberen?
Apie, je wil mijn huidige kop niet meer zien, die is behoorlijk verouderd.
Proberen kan altijd.
Niks mis met een ouwe kop, hoor. Alstie maar spreekt.
Heb het zojuist geprobeerd, geen Plopje. Geen Ad Hok. Allenig ikke.
Ik zie niemand. Hoor.
Hang je gevoelens van eigenwaarde niet op aan wat jij in de spiegel meent te moeten zien.
Apie, ik vind dat je een prachtig verzorgd blog hebt met een bijzondere uitstraling. Eén kritische kanttekening echter: ik zie nergens nummers bij de reacties (zoals op Drasties), zodat het heel moeilijk is om nog een dag later bv. te reageren op wat jij of iemand anders gezegd heeft.
Biedt WordPress die mogelijkheid niet?
Ik kijk regelmatig even, maar heb vaak weinig tijd om te reageren.
Dag Indra, dank je! Ik heb eerst een potje zitten blozen. Toen werd ik warm en gelukkig. En nu lees ik je reactie gewoon elk uurtje nog een keer.
Nummers hebben ze hier in dit thema niet voorzover ik weet. Sorry. Gelukkig is het aantal reacties zo overzichtelijk (i.t.t. drasties) dat je hier meestal gewoon @ Plopje of @ Indra kunt zeggen en iedereen weet wat je bedoelt. Dat wordt natuurlijk anders zodra de massa mij gaat ontdekken. Laten we hopen dat we het dan ook nog gezellig kunnen houden.
Voel je overigens welkom om je aan te melden (rechts boven in), zodat je bij elk nieuw stukje een emailtje krijgt. Het zijn er niet meer dan een stuk of twee per week, is handig voor als je weinig tijd hebt. En helegaar gratis. Zoals alles op internet. Maar toch.
lieve orang oetan,
met niks voorstellen bedoel ik de gravatar, als je daar op drukt dan word je daar niet veel wijzer van
de avatars daarentegen zijn natuurlijk om op te vreten:)
al hoor ik geluiden dat je avatars kunt doden, dat was mij nog niet bekend
Brrr, avatars doden gaat me te ver. Plopje heeft het ook gedaan, schijnt het. Hij was in paniek. Hetgeen geen goed excuus is. Misschien dat het daarom maar half gelukt is.
Apie, ik probeer juist mijn mailbox niet te laten dichtslibben, dus ik kijk zelf wel of er iets nieuws op je blog staat. Meestal ’s morgens op een onchristelijk tijdstip: in die vroege uurtjes is de wereld nog even van mezelf.
Het compliment t.a.v. je blog was gemeend. Het verbaast me dat het bloggen op Drasties ook niet in een dergelijke vorm kan gaan. Jan reageert weinig op aan-, opmerkingen en verbeteringen.
Misschien zou jij hem nog wat adviezen kunnen geven. Of zit hij daar niet op te wachten?
Misschien is heel Drasties wel eens aan een frisse ploeg mensen toe. Die oeverloze eindoordelen van DSR beginnen me de keel uit te hangen. Wat een herhaling van zetten iedere keer weer. En die stuntelige spelling heeft ook z’n charme verloren.
Tja, Apie, ik zou jouw reactie wel eens willen zien als je op de NRC-site jouw aapje zou zien verschijnen bij tientallen verschillende idiote namen. Maar mijn Plopje is daar nu weg, dus ik heb iets gedood. Waarom ik hier nu nog wel verschijn is mij een raadsel. Op het blog van Assyke zie ik dat rare monstertje. Zijzelf zegt dat Plopje daar wel te zien is. Maar dat is misschien alleen voor haar zichtbaar. Leg het mechaniek maar eens uit.
Kon ik het maar.
Nogmaals dank, Indra.
JdW zit er misschien best op te wachten, maar hij doet het prima, hoor. De kracht van drasties is toch juist die ouwe hap, hoe oubollig soms ook. Bas van Vuren leek mij prima ideeen te hebben voor wat vernieuwing, maar misschien zijn de heren daar in alle stilte wel aan het werken. Elke verandering doet pijn bij degene die het al jaren anders heeft gedaan. Hoe zei Machiavelli het ook al weer? Bij verandering kun je intense tegenstand verwachten van de ouwe hap, en hooguit slechts lauwe medewerking voor diegenen die denken er op vooruit te gaan. Zoiets (moeten we aan Keessie vragen). Misschien is dat wel tussen de heren aan de gang. Of niet. We zien wel en intussen bloggen we vrolijk door.
Nu is mijn Plopje hier ineens ook verdwenen. Onbegrijpelijk. En het is geen vooruitgang, excusez.
Wat hier vermoedelijk speelt is dat ik al mijn cookies vanochtend heb verwijderd omdat ik (om onduidelijke reden) geen verbinding meer kon krijgen met drasties. Het heeft dus, als jij suggereerde, met cookies van doen. Maar dan nog blijft het vreemd dat Plopje bij de NRC verdwenen was en hier (en bij Assyke) nog wel te zien was. Nou ja. Ik houd erover op.
Cookies dacht ik al. Misschien verschillen de sites (Assyke, ik, NRC) in de mate hoe ze met inkomende cookies omgaan? We houden erover op, slechts Heer Rozewater had hier uitkomst kunnen bieden, maar hij doet dat niet.
Ja, zoiets moet het zijn. Van Heer Rozenwater verwacht ik op dit op dit punt geen redding meer.
Dan zijn wij dus definitief verloren. Ik vraag me af of iedereen dat wel weet. Blap.
Ik houd het voor me. Graag ook jouw discretie. Dank.
Kun je van op aan. Zodra ik weet hoe het moet ga ik deze discussie hier wissen, en om op zeker te gaan misschien meteen het hele blog maar.
Dat is zeker aan te raden. Als we dan toch ten onder gaan, moet dat maar in stilte.
Het is wel een vreselijke atavar die men voor mij verzonnen heeft. Beidewee.