Het was een miezerige zondagavond. Bjorn liep doelloos door de stad te dwalen. Zo doelloos als je alleen maar kunt zijn als je liefste vriendin het net heeft uitgemaakt. Als je weet dat je leven geen zin meer heeft. En als je weet dat je nooit meer echt gelukkig kunt worden.
In zo’n stemming kun je alleen nog maar gaan lopen. Zonder te kijken. En zonder dat het je kan schelen waar naar toe. Bewegen moet je. Je kunt niet binnen blijven zitten. En voor de rest maakt het je allemaal geen zak meer uit.
Hij voelde zich machteloos. Ze waren bijna een jaar gelukkig geweest. Hij had zich sterk gevoeld. Mooi. Geliefd. Bewonderd. Groot! En zij was stapelgek op hem geweest. Tenminste, daar ging hij nu aan twijfelen. Was het allemaal gespeeld dan? Hij had vanmiddag al haar emails weer gelezen. Sommige kende hij uit zijn hoofd. Haar chats op Skype. De gekke berichtjes op Facebook. De links naar muziek die ze had geplaatst. Met “I love you too!”
Nu leek het net alsof ze het toen al niet meende. Onzin natuurlijk. Gevoelens kunnen veranderen. Dat wist hij wel. Maar hij voelde zich verraden. En toen had hij alle emails en alle chats verwijderd. Op Facebook had hij haar niet alleen ontvriend, maar ook geblokkeerd. Zelfs zijn profielfoto mocht ze van hem niet meer zien.
Hij voelde een heel diepe pijn toen hij alles zat te deleten. Want het was wel definitief. Dat kon hij nu allemaal nooit meer bekijken. Ook de foto’s niet die ze vanaf hun mobiele telefoons naar elkaar hadden gestuurd. Wat als ze terug zou komen? Maar ze kwam niet terug, wist hij. Het was voorbij. Ze hoefde hem niet meer. Het zou nooit meer goed komen. Hij dacht terug aan het koude emailtje waarmee ze het, in één keer, ineens, zomaar, uit had gemaakt.
Een emailtje! Alsof hij een of andere spammer was. Ze had tijd nodig, had ze geschreven. Als ze voor elkaar bestemd waren, dan merkten ze dat vanzelf wel weer. Later misschien. Dat was onzin, wist Bjorne. Aan een relatie moet je werken. Zoiets gewoon aan het lot over laten is niet goed. En hij voelde zich als een blaadje dat in de herfst naar beneden dwarrelde. Totdat het op de grond lag in een grote plas.
Het regende. Onwillekeurig moest hij glimlachen. Als je in zo’n stemming buiten loopt dan regent het altijd, lijkt het wel. Maar zijn lach was niet echt. Zijn lach deed pijn. En hij werd kwaad. Hij werd woedend. Hij wilde het uitschreeuwen. En ineens deed hij het.
“TRUT!” brulde hij, met zijn kop in de koude wind. Er was niemand die het hoorde. Ze zaten allemaal binnen. “TRUT!” bulderde hij nog een keer. En meteen schaamde hij zich voor zichzelf. En was hij blij dat hij alleen was.
Hij schopte woest tegen een lantaarnpaal. Hard maar ook machteloos. De paal bewoog niet eens. En zijn voet deed pijn.
“Trut” zei hij zacht. “Raar tutje van me. Waarom doe je dit nou?”
En toen kwamen de tranen.
“Hé, we hielden toch van elkaar?”
En in gedachten keek hij haar aan. Hij zag haar ogen, die hem altijd zo vol brandende liefde hadden aangekeken. Zo diep. En pas toen zag hij waar hij was. De lantaarnpaal bij de sporthal waar ze elkaar voor het eerst hadden gekust. Hij keek aan de achterkant. En ja, hoor! Hoe was het mogelijk! De tekst die hij bijna een jaar geleden dolverliefd met een dikke viltstift op die paal had geschreven stond er nog: “Bjorn is hier geweest met vriendin”.
Hij moest toch weer lachen toen hij dacht aan die avond. “Niet mijn naam!” had ze uitgeroepen. Ze had toen nog een vriendje gehad. Die laatste i was bijna verdwenen op de bolle kop van het schroefje op de paal. De punt leek wel een vlaggetje. Ze hadden echt gegierd van het lachen.
Toen had ze hem aangekeken en zo ongelooflijk hartstochtelijk gekust, dat hij er nu weer de rillingen van kreeg. Heel even voelde hij haar warmte. Maar toen hij besefte dat het nooit meer zou worden als toen, werd de kou dieper dan ooit.
Zijn keel klapte dicht. Hij hijgde. Huilend liet hij zich met zijn rug langs de paal naar beneden zakken. Hij voelde de kou van de natte grond langzaam door zijn broek heen komen. Maar het kon hem niet meer schelen. Niets kon hem meer schelen.
En zo hebben ze Bjorn gevonden, de volgende dag. Hij was er geweest zonder vriendin, had hij alleen maar gemompeld. Hij was opgestaan en met zijn vader en moeder meegegaan. Die hadden niets gezegd, en alleen maar beschermend een arm om zijn schouders geslagen. Tussen hen in ging hij mee. De auto in. Naar huis.
Geschreven naar aanleiding van het bjornishiermetvrienden-initiatief van Jo Hendriks en Dianne Soli. Ook op Facebook. En kennelijk opnieuw van start gegaan? En nu ook: officieel erkend!
Bas van Vuren, aangenaam 
Niet met zijn vriendin. Met zijn vrienden! Haha.
Ingezoomd:
http://imageshack.us/photo/my-images/97/bjornvrienden.jpg/
Nee hoor, alle andere e’s zijn e. Waarom zou dan dE laatstE inEEns met EEn hoofdlEtter wordEn gEschrEvEn?
Dat de een na laatste letter anders is geschreven is niet relevant voor het feit of er vrienden of vriendin staat.. aangezien in beide gevallen de op een na laatste letter anders is dan de voorgaande letters. Zowel wanneer het een E of I zou zijn dan is deze anders dan de voorgaande e’s en i’s… oftewel niet relevant.
Het is bovendien veel logischer dat iemand stoer wil doen voor zijn vrienden en daarom op een lantaarnpaal klad “Bjorn was hier met vrienden” dan dat een jongen indruk wil maken op een meisje dat bij hem is en haar niet eens bij naam noemt. In het laatste geval is het logischer dat Bjorn geschreven zou hebben dat hij daar met Anna (of ze ook mag heten) was geweest.
Als je bovenstaande ingezoomde foto bekijkt dan is het bovendien duidelijk dat er een E wordt geschreven met 1 verticale en 3 horizontale lijnen. Als je dat niet ziet komt het omdat je dit in het kader van het blogproject graag anders wil interpreteren om een mooi blog te schrijven.
Dan is de zogenaamde letter i jouw subjectieve werkelijkheid waar niets mis mee is. Ieder’s interpretatie is voor diegene ‘waar’… echter niet te verwarren met de objectieve werkelijkheid: E.
Oh, en de reden dat Bjorn een E schreef ipv een e… is omdat hij ineens bij ’t gat van de lantaarnpaal aankwam en dacht ‘shit! hoe moet ik nu een ‘e’ schrijven in dat gat.’ Daarom koos hij ervoor om zijn schrijfstijl aan te passen en een E te schrijven aangezien dit veel praktischer is vanwege het gat.
Wil je echt beweren dat de letter op deze foto een i moet voorstellen en geen e?
http://imageshack.us/photo/my-images/851/bjornvrienden2.jpg/
Is apie hier de boel aan het oplEchten?
Nou moe, ken jij Bjorn soms?
Waarom hij “vriendin” schreef en niet “Anna” (of hoe ze ook mag heten) wordt in het verhaal uitgelegd.
Misschien waren al die vrienden héél intieme vrienden die het allemaal tegelijk hebben uitgemaakt met Bjorn. Zoiets kan gebeuren. In zo’n geval kun je die ‘vrienden’ wel vervangen door de meer gangbare, klassieke ‘vriendin’, maar dan krijg je wel het traditionele liefdesverdrietverhaaltje. De versie waarin Bjorn door al zijn homovriendjes aan de dijk wordt gezet, zou niet alleen origineler, maar ook baanbrekend zijn geweest. Een gemiste kans. Jammer.
Ja, da’s jammer. Had het eerder gezegd!
Met een beetje photoshoppen
zou het kunnen kloppen
en het wordt mooier, dit verhaal
zou hij hangen aan die paal
Wat is dat toch met die Bjorn?
Het gaat wel weer met hem. Hij heeft een nieuwe vriendin en veel zin in het leven.
En ook in die vriendin?
Als ie maar een vriendin heeft. De vriendin zelf doet er niet toe. Ze lijken allemaal ook zo op elkaar.
Oei, Kees, ben ik het niet mee eens. Plopje: ik ga dit navragen, het lijkt me wel.
Toch sneu voor zo’n vandaal…
Als Bjorn een lekkere mosterd taart had gemaakt was zijn vriendin of zijn vrienden vast niet weggegaan…
Of daarom.
Ik wou het niet zeggen.
Even iets proberen. Sorry.
Zo. Daar istie weer! Niet bij de andere reacties, maar ja, you can’t always get what you want.
Joepie! Veel liever zo. En het einde van de wereld afgewend. Ook niet mis.
Dankbaarheid van de rest van de wereld? Ho maar.
Wat niet is kan nog komen.
Dat zal dan wel weer na mijn dood zijn. En zelfs dat is twijfelachtig. Maar vooral: wat heb ik daar nu aan?
Beidewee, vroeg ik mij af: kun jij zien welk email-adres ik gebruik? (Even voor mijn nieuwsgierigheid & het avatar-onderzoek; het lukt mij niet dat te laten voor wat het vermoedelijk is: onbegrijpelijk).
Ja, kan ik zien, ook je IP-adres. Ik voel me machtig als een kleine JdW, ik kan hier zelfs modereren.
Dat IP-adres kent iedereen inmiddels wel, maar ik zou iets moeten verzinnen voor dat e-mail-adres. Er zijn grenzen. Doen we hier niet aan de bescherming van mijn privacy?
Je privacy is bij mij in goede handen. Je kunt hier overigens een verzonnen niet-bestaand email adres opgeven, en dan nog vind je je reactie op de site. Net als bij drasties.
O, Ik vertrouw je wel. Beidewee: ik moet eerlijk zeggen dat ik mij de betekenis van & gevoeligheid rond de naam LB niet gelijk realiseerde. Dom misschien, maar het is al een tijd geleden en daar ging mijn eerste associatie niet heen. Ik begrijp nu wel dat jij dacht dat het allemaal glashelder was en dat het meer ter relativering bedoeld was. Nou ja, niks aan de hand, het komt wel weer goed.
Ik kwam even kijken of je weer wat heb geschreven. Ik luister nog even naar de muziek.
Nee, Zilvertje, Apie is in slaap gevallen. Zijn zomerslaapje. Het kan dus nog wel even duren voor hij hier langs komt.
Dank voor de warme belangstelling. Ik ben klaarwakker, hoor, meestal dan. Ik schrijf wat minder vaak dan vroeger. Keertje of twee per week tegenwoordig.
Maar luister rustig naar wat pauze-muziek. Aanrader is ook VV Brown (zie rechterkolom ergens onderaan) en John Lennon (ditto). In voorbereiding: Cocktail Trio.
Apie, stom stom. Ik was het vergeten: je bent jarig geweest!! Excuus en alsnog mijn zeer warmhartelijke felicitaties. Kennelijk heb je er een flink feestje van gemaakt (ja?) en heb je een paar dagen een kater moeten verwerken. Houd vol.