“Graag speel ik zulke muziek dat ik erbij in slaap zou kunnen vallen”, zegt Phocas Kingma, “dat is zelfs één maal gebeurd. Dat zal niet meer voorkomen, want ik heb toch liever dat het publiek in slaap valt.”
Ik vond vorige week een stukje terug uit de “Dordtenaar”, d.d. 28 juli 1979. “Zonder muziek leeft Phocas Kingma niet” is de kop. Het gaat over een jeugdheld, een rolmodel, een eigenwijze muzikant en gebruiker uit Dordrecht. En een vriend van me. De Dordtse Herman Brood.
Ik was een jaar of vijftien en op de brug tussen ouders en wijde wereld. Ik wandelde een tijdje met Phocas mee. Die liet me kennis maken met muziek en alles wat daarbij hoort. We konden samen vreselijk lachen. En als ik bij hem thuis was, keek ik mijn ogen uit en ontdekte hoe het ook kon. Rommel is ok! Kamer opruimen hoeft niet! Vrijheid! “Mensen die het bij me thuis een rotzooitje vinden? Daar kan ik achter staan. Laat die mensen het hier maar komen opruimen.”
Phocas speelde in The Servants en The Living Kick Formation. The Living Kick Formation viel uit elkaar omdat drie leden in Den Haag op het postkantoor stuff stonden af te wegen. Dat deden ze doodkalm terwijl over hun schouders een politie-agent stond mee te kijken. Dat leverde destijds zes weken cel op. Met de band Snowflake kreeg Phocas vervolgens landelijke bekendheid, vooral toen ze samen met Humble Pie (Peter Frampton) speelden. Boudewijn de Groot produceerde hun succesnummer “Angel in the Sky“. Ze speelden in de Melkweg en Paradiso. Maar vielen uit elkaar toen een grote brand hun geluidsinstallatie (ter waarde van zesduizend gulden) vernietigde. Dat kon toen nog. En nooit een album gemaakt …
Phocas is niet meer. Toen ik hem een paar jaar geleden probeerde terug te vinden via het management van het opnieuw opgerichte Snowflake, emailde zijn vroegere vriendin dat hij was overleden. Ik kan me als doodsoorzaak alleen maar een overdosis voorstellen. Maar ik heb het niet gevraagd. En ik weet dat hij ever since ergens daarboven op zijn gitaar zit te pielen. For sure.
Het krantenknipsel heb ik vanavond ritueel verbrand. Samen met mijn schoolvriend uit die tijd. Het ritueel was dat we er veel bier bij dronken en herinneringen ophaalden aan Phocas en aan onze jeugd. We waren het erover eens dat we voor een echt passend eerbetoon het knipsel hadden moeten oprollen en oproken. Sorry Phocas, we zijn te braaf geworden inmiddels. Benieuwd hoe jij nu zou zijn geweest, je zou 64 jaar oud zijn. Sommige mensen kun je je niet als bejaarde voorstellen. Forever young. Da’s het mooie als je te jong sterft.
Het ga je goed, man. Je bent niet vergeten.
En ook de stad Dordrecht is hem nog niet vergeten.
En verhip, laat ik nou nog wat uniek beeldmateriaal terugvinden van een dagje stappen in Amsterdam, omstreeks 1979 mensen, waar blijft de tijd.
Bas van Vuren, aangenaam 
Mooi eerbetoon (voor een voor mij onbekende).
Nee, zonder muziek leeft hij niet, dus geen muziek. Jammer dat je hem niet meer kon terugvinden, maar wel een mooi eerbetoon, heel graag gelezen.
Appie ik zit de link van Snowflake te luisteren, ik vind het heerlijke muziek.
Zeer geëerde meneer Dapie, of mag ik Apie zeggen?
OK, Apie dus.
Hoi Apie, in ‘onze’ tijd op te groeien in Dordt was voor mij iets zeer bijzonders.
Living Kick, Snowflake, Phocas’ feestjes in het Stek, Shiva, Wolkje Blau.
Ik leef niet in het verleden, maar aan sommige dingen denk ik graag terug en er is toch veel
hangen gebleven. Ik ben net als jij op zoek naar Phocas op de huidige Snowflakes gestoten en
heb tot mijn vreugde gemerkt, dat de muziek nog altijd voortleeft.
Ga zo door jongens, wij zijn toch altijd nog jonger als de jeugd van nu!
TrickyDicky
Hoi Tricky! Dank voor je reactie. Helemaal mee eens natuurlijk. Merkwaardig wel dat we zo’n beetje op hetzelfde moment op het idee komen om een eerbetoon aan Phocas te plaatsen. Over space gesproken …
ik houd van het toeval. Sommige dingen gebeuren domweg en dat is goed zo.
ook mooie muziek op Lummel apie
Ik las ergens dat hij om en nabij de 52 jaar oud is geworden. Voor mij is dat betrekkelijk jong, maar ‘vroeger’ beschouwde je iemand boven de dertig als een halve bejaarde. Te bedenken dat iemand als Mick Jagger, het symbool van de eeuwige jeugd, nu 68 is! Met het daarbij behorende gezicht van oude lappen, wat door het geverfde haar niet gecamoufleerd kan worden.
Time Waits For No One: http://www.youtube.com/watch?v=14OkJYDJduM
Mooi geschreven.
Ik blijf even bij de muzieklinks luisteren.
Vriendelijke groet
Dank je, Rob. Groeten terug. Have fun.
Phocas Kingma verdient ook op internet een blijvend eerbewijs. Hij was een bijzonder medemens, die helaas niet oud is mogen worden.
Dat paste wellicht ook wel bij zijn levensstijl. Phocas speelde nog in het voorprogramma van Humple Pie, eens een wereldgroep.
Als hij zijn muziek maakt, was hij een ander mens. Hij kon of uit zijn dak gaan en is eens bij zijn eigen muziek even in Gorkum in slaap gevallen. Misschien zijn meer verhalen en herinneringen op te diepen? Dordrecht verdient het…
Mooi portret. Het stuk dat je hebt geschreven en Phocas zelf ook.
Mij staat vooral die enorme snor voor de geest die was verkleurd door nicotine en whisky.
Op een gegeven moment zat zijn enkel in het gips, maar dat was geen beletsel om frequent in het uitgaansleven (Bombardon) te worden gesignaleerd.
Phocas was ook – dat weet niet iedereen – een uitstekende basketballcoach. Idd van het team Bombardon dat hij in de cafe-competitie tot grote hoogte wist op te zwepen. Zijn geheim: laisser faire gecombineerd met wat grote vloeken.
Hans, dank voor je reactie! Jij hebt zoveel prachtige portretten en interviews geschreven, zijn er nog meer die uit de vergetelheid kunnen worden gerukt? Heb je zelf een blog?
Gelukkig heb je eerst nog een foto van je knipsel genomen – dat maakt het helemaal af…
Wakker worden, Apie!
Ik ben klaar wakker, Plopje. Maar in de zomerstand qua schrijven. Er komt zat aan, gedichten, rijmpjes, versjes, feuilletons, ikjes en hikjes, het staat allemaal al klaar of wordt vers geschreven. Kalm aan. Het komt goed.
Dan is het goed.
Apiedapie: Misschien nog een mooi detail. Jan de Heer had een schaakcomputer in de Dordtse Bombardon en die heette: Berta de Heer. Deze computer speelde tegen een andere schaakcomputer onder de naam: Nona Kingma. ik herinner me een ingespannen Phocas gezien te hebben op het podium van de Bombardon schakend tegen een computer. het was meer dan een belevenis. Nona tegen Phocas…. Eens speelde hij nog voor vijfhonderd jonge kinderen op het kinderfeest Ratje Doe in sporthal Sterrenburg. Phocas en zijn muziek waren één en soms klonk het hard of zo je wilt: te hard… Cees P. de Visser, die ook een portret verdient, was er ook bij. Phocas heeft trouwens, toen het even minder ging met de Bombardon, meegedacht over reddingsplannen in het huis boven de Bombardon. Ook dat gesprek was een belevenis…….
Een mooi verhaal dat uit de mond van Phocas nog veel mooier werd, was zijn terugblik op een concert in Gorinchem: Phocas kon beeldend vertellen dat hij bij zijn eigen muziek in slaap was gevallen en de band speelde door, mogelijk tot hij weer wakker was geworden om het slotakkoord te kunnen spelen…………………..
Ik heb Phocas Kingma bezocht, toen hij was opgenomen in het ziekenhuis. Dat was nog het RKZ aan de Houttuinen in de binnenstad van Dordrecht. Phocas was onmiskenbaar de lieveling van de zusters, maar ook een heel aparte patiënt. Zijn commentaar op zijn situatie was smullen, alhoewel hij om duidelijk medische redenen was opgenomen. Dat was misschien toch wel een andere Kingma, dan de muzikale Phocas, de levensgenieter, die hij ook in zijn kamer van het RKZ wilde zijn. Tussen de witte lakens leek hij nog ouder in zijn gezicht, dan hij er soms al uitzag. De foto’s bij deze geschiedschrijving laten gelukkig ook een ander gezicht zien…..
Dank voor het delen van je herinneringen, Hans. Er zou een boek over Phocas te schrijven zijn! Met Jan, Phocas en aanhang ben ik ook nogeens een keer naar Amsterdam geweest, onvergetelijke dag. Wie weet vind ik de foto’s ooit nogeens terug. Ik herinner me een bezoek aan de twee Indianen, en ook aan een rare kroeg “De Dood” genaamd, de leuningen van de barkrukken waren grafzerken. Brrr. Maar wel grappig, en nooit vergeten. (Zie foto’s onderaan het artikel). Een Cees P. de Visser kan ik me niet herinneren.
Beste Apiedapie, Cees P. de Visser was drummer van de Dyke brohters enz. Hij won pakweg in 1962 mee Loosdrecht. In Dordt was hij ook schilder. Zijn gezicht op Dordrecht hangt in Stadhuis en staat in boek geschiedenis van Dordt. hij heeft een keer met Phocas gespeeld in 1979 op Ratje Doe. Je hebt gelijk: Phocas vertegenwoordigd een tijdsbeeld waarover te schrijven valt.
Je bent al begonnen op internet. Misschien is er eens een avond mogelijk met muziek, sfeer en gespreken in een passende Phocas omgeving. Hij vertegenwoordigt cultureel erfgoed, alhoewel ik hem nu wel hoor brommen.
ik geniet ook heel erg van de muziek die je op
http://lummel.wordpress.com
geplaatst heb Apie!
Hi,
Ik kon Phocas ook vrij lang toen hij nog in de Gravenstraat woonde, ik ging niet echt met hem om maar we konden het altijd enorm goed vinden en bezocht hem soms voor een gesprek.
Ik was ook een paar uur bij Phocas toen hij stierf snachts,De volgende morgen belde ik hem op en kreeg zijn broer aan de telefoon,zover ik weet is hij niet aan een overdosis gestorven meer aan zijn levenstyle.
Phocas was als een oude broer vol begrip en altijd bereid om te helpen en iemand te motiveren,dankzij Phocas ben ik toen een opleiding begonnen hij zou wat trots zijn als hij nog had geleefd,
Ik mis hem meer dan mijn eigen familieleden zo’n goede band hadden we ,ik kan je Phocas laatste uren voor zijn dood nog beschrijven in zijn leefstudio we hadden een gesprek over computers en dat ik gewoon ervoor moest gaan en dat ik door niemand mezelf moest beperking in mijn doen en laten en alleen ik kon de lat op een hoogte leggen en ervoor gaan en mezelf niets van andere mensen moest aantrekken ,na ons gespek vroeg Phocas of ik een nummer wilde drummen ,ondanks ik jarenlang niet meer had gedrumd zijn we toch aan de slag gegaan ,later hebben we nog zitten klettsen over zijn projecten zoals zijn onderzoek naar gemoedstoestanden in relatie met geluidsgolven en over de 3d fotografie die wij samen zouden gaan doen.
Ik heb talloze goede herrinneringen gelukkig ,ik mis hem want ondanks dat zijn levenstyle totaal verschilde hadden we toch een enorm respect voor elkaar en er was een soort van zelfsprekende vriendschap ………Ja ik mis hem enorm de vrijbuiter van Dordt zou ik hem eerder noemen .
R.i.P my friend ……
De vrijbuiter van Dordt, heel mooi en heel treffend. Dank voor deze herinneringen. Je beschrijft Phocas heel herkenbaar: hij inspireerde, hij motiveerde, op een hele naturelle manier, zonder te preken, overtuigen, en werd inderdaad gerespecteerd door wie maar met hem in contact kwam en door zijn aparte verschijning heen kon prikken. Jong en oud, arm en rijk, burgers en vrijbuiters.
Phocas leren kennen door een dat tape die ik opgestuurd heb gekregen uit jamaica die hij voor mij heb gered .geniale man ben vrijvaak over de vloer geweest bij hem en ook een blues nummer van hem samen met harry chapman uit jamaica in een reggae versie gemaakt .jammer dat er na zijn overlijden niemand wist wat er met zijn spullen is gebeurd had nog 2 dat tapes liggen daar die hij zou omzette naar cd 1 daarvan was een Q radio interview met harry chapman ..rust zacht phocas je komt nog vaak tersprake bij ons je was voor ons de witte Lee Perry
Dank Andre, prachtige herinneringen, zo jammer van die tapes! Wie weet komen ze toch nogeens tevoorschijn.
Qua stamkroeg Bombardon – waar ik soms mijn huiswerk maakte, ’s avonds laat, in een stampvolle lawaaierige kroeg – herinner ik me ineens een Indische jongen die samen met zijn vriendin – een van de lekkerste stukken die ik ooit heb gezien, zwoele lippen, ditto t-shirtje en een gewoon, ik moet het maar recht voor zijn raap zeggen, geile oogopslag, maar dat kan mijn verbeelding geweest zijn – in een piepklein keukentje broodjes hamburgers maakte met een lading knoflook die je dagen later nog opburpte. Heerlijk! Wat zou er van hen geworden zijn, hoe heetten ze eigenlijk? Zijn ze nog altijd samen, kijkt ze nog altijd zo, en indien ja, waar kan ik haar vinden?
raar, maar ik herinner mij nog steeds, toen als zeventienjarige, zijn optreden in het wit gekleed en waar hij een ganse tijd tijdens zijn optreden op Belgiës Jazz Bilzen Festival, Bilzen in 1967 op zijn kop op het podium stond en zong… Living Kick!, ik moet daar nog ergens foto’s van liggen hebben.
Ik houd me aanbevolen!
Ik zat bij hem in de klas, op de lagere school. Tuinbouwdwarsstraat
Juul Baars