De Kerstkaarten liggen weer in de brievenbus en vullen weer de inbox. Sommige keur je een blik waardig (1), bij andere sta je wat langer stil (2), en bij een enkele raak je hevig van slag (3).
Vandaag een voorbeeld uit de tweede categorie. Een kaart uit Zoetermeer, van een lieve vriendin en haar man. Ik ken hen alleen maar virtueel, van het sympathieke blog drasties. De kaart is voorzien van lieve Kerstgroeten, en een eigengemaakte foto. Hun achtertuin met sneeuw overdekt. Mooi! Dat is durven.
Ik schreef het volgende emailtje terug:
Dank je lieve vriendin en man, insgelijks voor jou en de jouwen.
De foto is een intrigerend stuk huisvlijt, mooi van sfeer en licht. Compositie ook prima. Een van de mooiere besneeuwde kerstfoto’s die ik heb gezien, en mijn eerste uit Zoetermeer.
Wat me intrigeert is die hoop op de tafel. Wat ligt er onder? Een plastic zak? Verloren tuinhandschoenen? Een stapeltje onbestemd, nu ondergesneeuwd, en in de lente zien we wel weer …..? Neem je dat risico? Misschien is het wel een schat. Een bankrover die juist op jouw tafeltje, vlak voordat het ging sneeuwen, een zakje bankbiljetten heeft achtergelaten, eventjes, omdat hij moest plassen, en nu kan hij het niet meer terug vinden. Of een lieve fee die van jullie houdt en op deze manier anoniem iets had willen achterlaten, misschien wel chocolaatjes. Voor jullie om lekker de volgende morgen op te peuzelen.
Oh, laten we toch hopen dat deze fee niet ook deze kaart heeft gekregen! Wat een dilemma. Moet zij zich bekend maken, jullie erop attenderen dat het cadeau wel binnen gehaald moet worden? Anders beschimmelt de boel? Of moet ze de boel de boel laten, en zo haar goede daad in duigen zien vallen? En volgend jaar weer een Kerst, maar dat is nog zo lang, en bestaat de wereld dan nog … ?
Het gele voorwerp onder de tafel intrigeert me natuurlijk ook. Zonder leesbril zie ik niet zo één, twee, drie wat deze dissonant in een verder maagdelijk wit tafereeltje voorstelt. Ik gok vooralsnog op een appel, aangepikt maar nog niet opgegeten door de merels.
Mensen gooien teveel eten in de tuin. De merels daarmee zoveel stress gevend. Aan de ene kant zijn ze natuurlijk blij, dolblij met al het lekkers. Maar aan de andere kant is het gewoon te veel, en hebben ze het ook eigenlijk niet meer echt nodig, met die zachte climate change winters van vandaag de dag. Toch pikken ze het aan, en zingen hun lied, omdat ze de goedgeefse mensen niet willen teleurstellen. Maar soms, en dat zien we hier vermoedelijk, gaan ze te ver, en kotsen ze het hele zaakje midden in de nacht weer uit.
Dat dit is gefotografeerd is dus triest. Want ze bedoelen het goed. Gelukkig lezen de merels deze kerstkaart niet. En hoeven wij hem uit piëteit niet te verdonkeremanen.
Nou, vriendin, je hebt weer wat lichtstraaltjes en warme gevoelens in mijn hartje gebracht. Ik denk aan je uit het verre buitenland en wens jou en al de jouwen een prachtige Kerst, en een heel mooi 2012, waarin we zo vurig hopen dat de euro gewoon blijft bestaan, onze pensioenen worden veiliggesteld, Obama wordt herkozen, Geertje een paar jaar op sabattical gaat, en we elkaar blijven ontmoeten op dat prachtige blog dat drasties heet!
Kusjes van je Apie
Lief hè?
Bas van Vuren, aangenaam 
Met plezier gelezen!
waar halen ze toch al die sneeuw vandaan?
Ik gooi nooit eten weg, bewaar alles voor het kerstmenu.
(mag ik zo vrij zijn daar reclame voor te maken, uitsluitend als reactie op jouw opmerkingen dat we teveel eten weggooien, en bang dat wat op tafel ligt zal schimmelen)
http://appelvrouw.wordpress.com/2011/12/18/rece/
Goede dagen Apie !
Ik heb dit jaar uit pure verstrooidheid zelfs geen “wim en wil” op mijn kaartjes gezet, enkel de adressen. Nu moeten de mensen aan de postzegel afzien wie de kerstwens verstuurd heeft (achteraf wellicht niet slecht een beetje mysterie rond het afgekloven feest.
Snie eerluk trouwens dat die lui in Zoetermeer zoveel sneeuw hebben, wij hebben bijna niks nog.
Dank svara, uit de lucht, appelvrouw, ik heb je schimmelblog naar lummel’s minst gelezen kookblog ter wereld verstuurd, jij ook kuifjesimon en dat komt wel goed, Paul, met die sneeuw. Zou iedereen moeten doen, lege kaarten, dat kan uitgroeien tot een prachtige spannende speurtocht met Kerst met onverwachte ontmoetingen bovendien.
Apie, jij durft! Dat je niet geblokkeerd wordt met zulke schimmelvoedsel van mij 🙂
Maar je schrijft niets over die kennelijke geestverschijning, helemaal achterin de tuin, daar bij die tuinstoel. Ik zie daar een bruine waas, waarschijnlijk van een betrapte ziel?
Zielen zijn overal en doorschijnend. Die bruine waas duidt op de bankrover die al wachtend totdat wij weg zijn een sigaretje staat te roken.
Zo’n mailtje wil Brilmansje ook wel krijgen;-00
Fijne jaarwisseling, Apie en dat er in het nieuwe jaar voor jou maar heel veel fijne dingentjes onder de sneeuw vandaan komen.
Een droom van een kerstverhaal.