Sssst!! OBA Nieuwjaarsgedicht in progress … Dit is een Nieuwjaarsgedicht van tien bloggers (Simen Vrederat, Willm Kalb, Aline, Olijfje, Sjaal/Misja, Anja Verhaar, Svara, Apiedapie, Babbelgoegje en !100-woorden).
Organisator is de Onafhankelijke Bloggers Associatie. Apiedapie’s strofe is nummer acht (voor het gemak even schuingedrukt).
Nieuwjaren
Van een neutrino minder dan miljardste deel
gebakerd in een pak van mensenwoorden,
wat geeft verslind wat gaf, hoe zo een mond te veel,
als we ook zachte zang en melodie van liefde hoorden.
Een lichtpriem op de kim, we noemen het “begin”
Het eerste woord, een nog onvoltooide zin,
een inzicht dat verdooft, verblindt,
dat je verwart, door jou aanvaard – met tegenzin
het is zo klein, zo teer, het woord dat verbindt.
Er staat wat er staat, begin van een refrein
rijmen is niet mijn ding en bezorgt mij hoofdpijn.
Waarom reageerde ik zo volmondig met “ja, ik doe mee”
leuk het tweede feuilleton, een mooi proefkonijn.
Gelukkig is het nog lang geen tijd voor het resume.
Dus mag het stokje over naar een andere dichter.
Men spreekt van een nieuw jaar, maar ik voel me niets lichter
tussen stapels kranten, flessen, tassen en dozen.
Een beetje bang kijk ik naar de rommel van het verleden: wat ligt er
in het verschiet aan doorns en aan rozen …
Plots denk ik, weet je wat? Een wandeling naar de glasbak is een prima start.
Edoch, ik raak door al deze elegante flessenwerperij niet al te zeer verstard
en beschrijf na gedane zaken het menselijk leed op dit uur van de waarheid.
In Tolbert luidt men reeds de noodklok, met niet te verhullen smart
ziet de mensheid toe hoe het wassende water zich van de moegestreden kering bevrijdt.
Aan de rand van de woeste kolk weerklinkt de holle muziek van vluchtig vermaak.
het nieuwe jaar zoekt een eigen geluid, heeft last van de nasmaak
beukt tegen monden die klagen en treuren
mensen vieren waterig feest, spreken in grootspraak
moe van het nieuws en wat er staat te gebeuren
maar één man(vrouw) is moedig, trotseert de berichten van storm en zwaar
door visie of zal juist dat kwetsbaar kind van nu, met fijngevoelige snaar,
het kleurrijk weelderig wereldtapijt naar harmonie kunnen weven
en levens vormen in dat puntig licht met groots en weids gebaar,
wat een roos en eigenheid laat groeien, bloeien om weer door te geven?
Liefde, daadkracht en bescheidenheid; voor nieuwetijds toveren nog onvoltooid
gaat het verrukkelijk geleidelijk gebeuren, als een heuvel die naar boven glooit.
Bij een enkeling begint het, en dan nog één, en dan nog één en dan nog één.
Wachten op de ander, een besluit, het wonder, dat is kostbare tijd vergooid.
Nieuwe jaren beginnen in jezelf, bij elke ademtocht, en dat bij iedereen.
Weg met oud en weg met fout, het schijnsel kan nu eindelijk komen
Dat verbetering vooral ook bij jezelf begint, in aanmerking genomen
Het mens heeft van nature lief, het paart en het bevalt
De kleur bepaalt het mens zijn niet, het zijn de chromosomen
Het is zijn nageslacht, waarvoor de oudere nu weer zijn vuisten balt
’t Geeft kracht, onsterf’lijkheid, dat nu nog kirt, maar straks zijn eigen woorden vindt
ontsnapt aan taal, surfend op het kleinste deeltje, sneller dan het licht geprint
in met pijn doorvlochten rijm, dansend door het schervend glas vol van goede zeden
werd hij nieuw geboren, met de onschuld van een schoongewassen kind
dat verdronk in druppels nieuws, gevallen op de plaat van hier en heden
alwaar de oude ouroboros zich laat bijten, in de staart van zijn verleden.
Hier staat het eindresultaat: OBADE 2012
Bas van Vuren, aangenaam 
Een sneeuwbal die omhoog rolt.
Ja zo moet het gebeuren.
Geweldig !!
Verrukkelijk sprankelend !!
‘k zou bijna zeggen proost 😉
@ weg met de rest, ruim baan voor apiedapie!!
dank je dat je de vorige strofe zo mooi hebt voortgezet!
heerlijk optimisme van het bewust zijn
= als een heuvel die naar boven glooit =
prachtig vooruitzicht
alleen bij ‘verrukkelijk’ denk ik aan iets ander lekkers 😉
groetjes
“Nieuwe jaren beginnen in jezelf”
Niet gedacht dat er zoveel wijsheid zit in apekool.
Dank jullie voor deze verrukkelijke reacties! 🙂
Jeetje wat is dit een mooie voortzetting, dat één voor één doen we nu met de strofen ook… ben onder de indruk… kan je werk nog niet zo goed, maar dichten dat kan je wel… althans dat laat je hier nu zien…
Apie, je hebt het weer wat moeilijker voor mij gemaakt, maar ik begrijp je stukje heel goed en ik vind het ook heel goed.
Nou moe, en het rijmwoord is niet eens twaalf! Ik heb me ingehouden … Ben heel benieuwd naar vanavond.
Nieuwe jaren beginnen in jezelf. Geef het door, geef het door…
Nog bedankt, dat je me dat Apiestreekje niet hebt geleverd.
Als ik je nu maar niet teleurstel…
Tot nu toe vind ik het een fantastisch gedicht.
Nog 275 minuten … ik zet de champagne alvast klaar ….
Jaaah, Champagne…of wachten we nog even op ‘100 woorden” ?
Kostbare tijd vergooien door niet bij jezelf te beginnen is zo logisch en toch komt het heel vaak voor.
@babbelegoegje, tja, waar was je nou? Om twee uur lag ik al op bed. En nu ben ik aan het werk, geen champagnegevoel meer. We hebben kostbare tijd vergooid door te wachten op de ander. Maar het geeft niet, we doen het vanavond wel. Ook leuk, met z’n allen. See you!
Haha, we hebben kostbare tijd vergooid door te wachten op de ander. Da’s ook een goeie.
En ja, leuk, met zijn allen.
en nu weet ik waarom ik verrukkelijk hier niet vond passen en dat het voor mij anders zou zijn als je er een e achter zet
maar dan is dat misschien aan jouw bedoeling voorbij
en geef je met het woord geleidelijk niet al de glooiing weg.
het zou sterker zijn als dat woord weggelaten zou worden
je zou dan krijgen:
= gaat het verrukkelijke gebeuren, als een heuvel die naar boven glooit.=
het vuur van verrukkelijk voelt dan voor mij in combi met glooien ineens wel als verrukkelijk
ik heb er ook niet zoveel verstand van omdat ik vooral vanuit gevoel/intuïtie schrijf,lees
het waren maar gedachtes toen ik het weer las en het is makkelijker naar een ander te kijken en weg te laten omdat er dan meer afstand is.
groets
Hoi svara, dat “verrukkelijk” slaat op het “geleidelijk”. Wat ik ermee wil overbrengen is dat ik het mooi, leuk, fijn, geweldig, sterker nog: verrukkelijk vind dat “het” geleidelijk gaat gebeuren, en dus niet ineens. Niet ineens op Nieuwjaar, niet ineens bij toverslag. Dat drukte ik er mee uit, ook op gevoel en zonder echt nadenken. Het is een soort sterk genieten van die geleidelijkheid, natuurlijkheid, normaliteit, dat ligt ook in het glooien.
Het “verrukkelijke” dat zou gaan gebeuren voelt voor mij niet goed. Maakt het anders. Want wat er precies gaat gebeuren is wel mooi, en positief, zie ook je eigen liefde, daadkracht en bescheidenheid, maar of dat nou “verrukkelijk” is … dan hoort zo’n woord inderdaad meer bij een taartje.
Maar dat houd je toch als je met zijn tienen aan een gedicht werkt …. Mijn vingers jeuken om het hele gedicht te fine-tunen, zodat het nog wat meer een geheel wordt, het zijn een paar woordjes hier en daar. Maar … het is zo ook goed. 😉
De jeuk in de vingers is zeer herkenbaar.
Probleem daarbij is dat we dan opnieuw 10 verschillende versies krijgen vrees ik.
dank je voor je uitgebreide reactie als een homeopathisch korreltje voor de jeuk 🙂
Svara, voor homeopathisch had ie een stukje korter moeten zijn …
Simen, ik denk dat je gelijk hebt. Dichten is zoiets persoonlijks en gevoelsmatigs, dat zo’n excercitie al bij voorbaat tot mislukken gedoemd zou zijn. De taalfouten, aantoonbare taal- of spellingsfouten, zou wel moeten kunnen.
En misschien volgend jaar, of een volgende keer, een metrum voorschrijven. Ik stoei en puzzle graag met wat jambes, voor de vorm, nu was het wel heel erg vrij, en daardoor uiteenlopend.