“Wat een kloteleven heb ik toch eigenlijk!” klinkt ineens een mannenstem door de overvolle stadsbus. Het geroezemoes houdt op. We kijken om ons heen.
“Een kloteleven zeg ik!” Schoolmeisjes halen dopjes uit hun oren. Frummelen aan hun Iphones. Een oudere vrouw kijkt bezorgd. Een klein jongetje, dat aan de hand van zijn moeder een plaats had gevonden bij de klapdeur in het midden, valt om. Zijn moeder kan hem nog net overeind houden.
“Een tering tering kloteleven. Dat is het!” klinkt het keihard door de bus. Sommige passagiers staan op en proberen over de mensen die in het gangpad staan heen te kijken. Ik blijf zitten.
De bus rijdt nu door de buitenwijken van de stad. Dat is eigenaardig, want het bestemmingsbordje vermeldt “Centraal Station”. En het duurt niet lang of de bus rijdt de bebouwde kom uit. In de verte doorklieft een blauwgele trein het groene polderland.
Mensen om me heen beginnen te giechelen. Zeker zo’n flash mob? Waar zijn de acteurs? Waar zijn de camera’s? Mobieltjes worden tevoorschijn gehaald, klaar om te klikken. Voor je het weet heb je een hit op Youtube.
Wie er het eerst mee begint, is niet duidelijk, maar al gauw klinkt er een schallend “we hebben een potje met vet” door de stadsbus. “Het is net een schoolreisje!” schatert een vrouw met een volle boodschappentas. Een klein meisje begint te huilen. “IPodje podje podje podje ve-he-het, al op de tafel gezet, terereeehhh …”
“Koppen dicht!” brult een zwaargebouwde kerel achter in de bus. “Er huilt een klein meisje!” Het gezang houdt op. “Maddy?” klinkt het ergens hoopvol.
“Wat een klote klote kloteleven!” wordt er voorin weer geroepen. De bus draait nu een smal weggetje op, naar een dijk.
“Wie is die man toch?” vraagt een oudere heer met een krant in zijn hand. Niemand weet het. De bus is zo overvol, dat alleen de allervoorsten het raadsel zouden kunnen oplossen. Maar wij zitten achterin. En het gangpad staat zo vol dat we niets zien.
Dan klinken er verschrikte kreten. De bus rijdt op een brede dijk, met aan beide kanten water zover het oog kan zien.
“Wie is die man?” herhaalt het heertje met een ongeruste klank in zijn stem.
“Dit kloteleven heeft geen zin meer!” De woorden galmen nu onheilspellend door de bus. En ineens realiseren we ons dat de wanhopige stem uit de intercom komt. De bus maakt een scherpe bocht, we rollen over elkaar heen, en we verdwijnen in de grauwe golven.
Bas van Vuren, aangenaam 
🙂
Next time, I will only get on the bus if the driver is friendly and smiling
Pfff…heftig mooi.
Maar was het nou Maddy of had ze de bus gemist? (mooi!)
Gelukkig broodje apiedapie
Als specialisten het kunnen, kunnen buschauffeurs het ook (je angst aanjagen).
ik zat gister in deze bus, was de enige overlevende…..
Mooi!
Joh!
En onder de golven schrijft Apiedapie voort, zijn i-foontje blijkt waterdicht!
@dick, ik denk niet dat het maddy was, maar hoop doet leven
@selma, ik kon nog net op tijd uit de bus springen en 112 bellen. Iedereen kon worden gered. Maar het krantje van het heertje was niet meer te lezen en de boodschappentas van de mevrouw niet meer vol.
ER klopt iets niet want de eerste foto is geen bus maar een tram want………”lussen hangen in de tram”.
Scherp fulpsvalstar! Je zou weleens gelijk kunnen hebben, het lijkt wel een tram! Ik heb deze foto van iemand anders gehad, die voorin de bus zat. Zou hij me een verkeerd prentje hebben gemaild?? Ik ga het uitzoeken.
Fulps en Aie, jullie benne autorijders.
In sommige busse hange echt lusse.
En dat heertje Aapie, weet je zeker dat het de Heere HEERE niet was?
in disguise?
Apie (dus. Excuus).
Pfoe, Selma, de Heere Heere .. die slaat toch heel andere taal uit, zelfs in disguise? Zou me zo van Hem tegenvallen.
In disguise is in disguise.
Bij God is alles mogelijk.
Ik moet hier over nadenken. Als het waar is, dan is de vraag waarom moest het gebeuren? En waarom werd iedereen gered? En waar is die chauffeur eigenlijk gebleven? Nu je het zegt, die is nooit gearresteerd of teruggevonden. Hm. Zo’n verhaal is makkelijk opgeschreven maar dan begint het pas.
Geweldig verhaal Apie !!
Thrilling…
goed geschreven!
Heel mooi!!
Een heel mooi gedicht over de Afsluitdijk op blog letterbak, zie: http://letterbak.wordpress.com/2012/06/06/afsluitdijk/ Aanrader!
Ha ha, dit is nu exact de reden waarom ik het liefst heb dat piloten van passagiersvliegtuigen (in elk geval van de vliegtuigen waarmee ik wel eens vlieg) levensgenieters zijn.
Een beetje lezen in oud werk van vroegah toen er nog geen intro’s waren en geen ikjes die perse besproken moesten worden. Het kwam de creativiteit ten goede, dat wel. En die geweldige medebloggers van het VKBlog natuurlijk, was ook kei-inspirerend.
Jaja, het begint een klassiekertje te worden. Ook nu, meer dan tien jaar later, nog veelvuldig gelezen. Ditmaal een zwerm vanuit Twitter. Welkom! Laat vinden, hier of via Twitter, wat je er van vindt. Wat is hier gebeurd? Wat ging er door je heen? Heb je zelf ook weleens zo’n enge ervaring gehad en … kun jij het navertellen?
Bijzonder verhaal. Goeie!
Dank je! Ja, toen schreef ik ook nog verhalen, net zoals jij nu. Bij mij is dat opgehouden vanwege de zware ikjesmoderatie. Het schrijven, afgezien van een enkel ikje en liedje, schoot er bij in. Misschien maar eens tijd om dat ikjesgebeuren af te gaan ronden!
Ik hoop dat je een mooi afscheidsintro gaat schrijven bij het afronden van het ikjesgebeuren alhier.
Nou, dat verbaast DSR hogelijk! APD had toch juist zo’n hernieuwd plezier in het Ik-jesgebeuren sinds begin dit jaar? -mild-verbaasde glimlachicoon-
Een afscheidsintrootje kan. Stilletjes laten verglijden ook. Het is allemaal even prachtig.
En dan de hele bups met een strik d’r omheen naar het Meerteninstituut ten bate van de wetenschap!
een bus met een intercom, kom er maar eens om