Ilona is jarig en we roepen allemaal “van harte!” Apie heeft heel lang lopen denken en wist ineens … wat hij Ilona moest schenken. Het is een eerbetoon geworden aan een literaire kanjer en een echt mensenmens. Huh, wie dan? Moi? Ja jij, Iloon, hoera, hoera, dat kun je wel zien, dat ben jij. Bij dezen een bloemlezing van je mooiste werk, eerder verschenen bij de buren, vkblog en/of blog alhier. Scrol maar down en geniet ervan.
Koeien in de regen
Op weg naar een jarige collega van mijn man, rijden we door de polder. De lucht is aardedonker en er valt een lekkere plensbui. De koeien in het weiland lijken te schitteren en steken prachtig af tegen de donkere lucht. Een Amerikaan, een half jaar te gast bij het instituut van mijn man, rijdt met ons mee, en geniet van het Noord-Hollandse platteland. We keuvelen wat over de verschillen in gewoontes in Nederland en Amerika. Na een korte stilte merkt hij op: “With us in America cows are inside with this kind of weather. Why not here?” Ik buig me over naar mijn man, en vraag: “Hoe vertaal je ‘doorregen runderlapjes’ in het Amerikaans?”
Toko
Zaterdag. Heerlijk. Een dagje zonder zorgen voor de dag van morgen. We zijn in de toko om onze kruiden bij te vullen. Op een stoel bij de toonbank zit een Indonesische dame op leeftijd een beetje haar tijd te doden. Wij komen naast haar te staan bij de kassa. Zij begint ons op zo’n tropisch, rustig tempo te vertellen, hoezeer ze het hier in Nederland heeft getroffen. Dat het klimaat het hier beter doet dan in Indonesië, waar de tsunami heeft gewoed, en waar familie van haar woont. Dan komt Amerika aan de beurt. Ook daar woont familie en die heeft weer te kampen met veel hurricanes. “Het is een teken van God“, verzekert ze ons, “ja, ja, het einde is nabij.” Als we hebben afgerekend en bijna buiten staan roept ze ons nog na: “En een prettige dag verder hoor.”
Kinderikje
Trots als een aap ben je, als moeder, wanneer je kleintje je eerste woordjes gaat nazeggen. Hij zit op de grond met zijn nieuwe, grote vrachtwagen te spelen. Ik wil dat hij tenminste de naam kan noemen van hetgeen waarmee hij speelt. “Vrachtwagen”, zeg ik hem voor. En nog eens. en nog eens. Hm, te moeilijk, denk ik. Versimpelen. “Vrachtauto”, zeg ik. Nog een paar keer herhaal ik dit, en goed articulerend nog es: “vrachtauto, vrachtauto.” Hij luistert aandachtig. Hij neemt het op! Ik zie het aan zijn ogen., zijn mondje tuut. Daar komt het! Hij recht zijn ruggetje, klapt in zijn handjes, en juicht: “Goed zo mamaaaa.”
Gele kip
In het kader van een samenwerkingsverband komt een Amerikaan voor een jaar werken in het instituut bij mijn man. Het was hem opgevallen in de supermarkt, dat er gele kippen lagen uitgestald in de schappen. Tijdens de koffiepauze, waarbij alle collega’s bijeen zijn, vraagt hij: “Why are some Dutch chickens yellow down here?”
Van één van de analistes krijgt hij onmiddellijk het antwoord: ‘They feed them maïs’. De volgende dag zegt hij dat zijn moeder binnenkort overkomt om hem te bezoeken. Hij heeft haar wel gewaarschuwd: “Mom, whatever you do, never eat yellow chickens here; they feed them mice.”
Supermarkt
Mijn mascara was doorgelopen, maar dat weet je dan weer niet. Niet regenproof dus. Ik had een rode jas aan en een felgekleurde, gestreepte sjaal. Een jochie van 1 turf hoog, met lieve blonde krulletjes, staat in de winkelwagen mij aan te staren. Met een heel lief zacht stemmetje vraagt dat rotkind: “Ben jij clown?”
Syeeda
Achter de kassa zit een mooi, jong meisje. Ze kijkt alleen niet zo mooi, eerder chagrijnig. Op haar jasje staat de naam Syeeda.
“Syeeda…,” leest mijn man hardop.
‘Huh?” mompelt ze.
“Je ouders hebben je vast naar dat nummer van John Coltrane vernoemd?”
“Wie?”
“Een jazzmuzikant,” legt hij uit.
“Hm, zal wel, ze hadden zeker niks beters te doen.”
Professor
De oude professor ging zich steeds vreemder gedragen. Hij fietste altijd op de vrije trambaan, tegen de richting in. Nadat hij met een tram in botsing was gekomen, had hij zes weken in coma gelegen. Gelukkig kwam hij er weer bovenop. Als men hem vroeg wat er gebeurd was, antwoordde hij steevast: “De tram ging niet opzij.” Omdat er al verschillende secretaresses bij hem waren weggevlucht, kreeg ik het verzoek iets voor hem uit te typen. Terwijl ik geconcentreerd bezig was, barstte hij los in een krankzinnig gelach. Ik schrok op. Hij verzuchtte, met de handen op zijn hoofd: “Mijn geheugen zit vol met gaten… Maar dat is niet erg hoor! Die vul ik op met schijnwaarheden. Haaahahahaha!!!”
Nooit meer flipperen
Zwaar beledigd kwam mijn zoontje de kantine uitgerend op de camping in Sanguinet. “Ik ga daar nooit meer heen! Ze lachen je gewoon úit!“ Wat was er gebeurd? In de kantine stond een flipperkast. Hij wilde daar graag een potje flipperen. Eigenlijk durfde hij niet alleen te gaan uit angst dat er Frans tegen hem gesproken zou worden. Ik adviseerde hem wat ie dan terug kon zeggen. Wij repeteerden dat en daar ging hij toch. Alleen. Ik volgde hem op een afstandje. De kantinebaas vroeg hem iets. Verlegen lepelde hij zijn ingestudeerde zinnetje op en wilde richting flipperkast gaan.“Quoi?” vroeg de baas met een fronsende blik. Hij herhaalde zijn zinnetje. “Pardon?” vroeg de kantinebaas nu ernstig. En terwijl hij zijn hand onder mijn zoons kin legde, vroeg hij nog eens: “Quoi?” Totdat het jochie het woedend uitschreeuwde: ”Je ne parle pas Françaiaiais!!!”
Openluchttheater
1938, Lange Poten, Den Haag. Er liggen twee mannen op de grond. Naast hen een vioolkist. Steeds meer publiek stroomt samen en kijkt ademloos toe. Na tien minuten staan de mannen op, lichten hun hoed en zeggen: “Dank u voor de belangstelling.” Dat was mijn vader, met zijn collega.
Mooi allemaal hè? We gaan door.
Luister intussen even naar een prachtig muziekje van haar talentvolle neefje Mitchell – hoe zou het met hem gaan – Emmen:
We genoten van een rijk geïllustreerd reisverhaal over China (19 delen), met vertellingen, gedachten, gevoelens en foto’s waar we warm van werden.
En we herinneren ons nog het hilarische verhaal van Iloon in de supermarkt, een blaadje sla zoekend voor haar schildpad:
“… Er liggen maar drie struiken waarvan twee verlept en eentje nog aardig fris. Er ligt dit keer niks los. Jammer, want los loof gooi ik meestal in de boodschappenkar om het daarna buiten in m’n tas te doen. Er ligt zo vaak afval in karretjes van voorgangers, dus… Zonder te kijken knak ik met duim en wijsvinger een schutblad van de frisse struik af en leg het in mijn winkelwagentje. Terwijl ik dat doe, denk ik: mag dit? Schuldig voel ik me eigenlijk niet, want wat is dit blaadje nou helemaal waard? Ik kijk in het rond. En zie: in het hoekje van het plafond bespeur ik een klein cameraoogje. Ik voel me onmiddellijk betrapt. Wat zou er gebeuren als ik buiten kom en het schutblad in m’n tas stop. Op de videobeelden is vast wel te zien hoe vreemd ik in de rondte kijk en dan ook nog recht in de camera. ‘Nee nee, mevrouwtje,’ hoor je dan, ‘we hebben u zien stelen. U heeft geplukt. Het staat er allemaal op. U bent er gloeiend bij.’ Wat zou ik moeten zeggen als verweer? …. “
Prachtig was het “In Memoriam” voor haar vader, een taaie vlinder …
“… Een val over een stoel werd hem noodlottig. Hij had zichzelf pootje gehaakt en brak zijn heup. Drie dagen later, op het moment dat ik de radio aanzette, hoorde ik Max Bruchs Eerste Vioolconcert, nummer 1, deel 1. Het bleek hetzelfde moment van zijn overlijden. Bij zijn crematie hadden mijn oudste zus en broer ervoor gezorgd dat we die cd te horen kregen; zijn eigen vioolspel. De eerste vioolklanken klonken alsof hijzelf spelend het crematorium kwam binnenwandelen. Hij noemde zichzelf een taaie vlinder.Tot zijn dood op 92-jarige leeftijd is hij viool blijven spelen. Het hield hem jong, zei hij, en dat was ook zo ….”
En voor haar opa bedacht ze dit: “Gisteren was de familie weer bijeen om opa’s verjaardag te vieren. Opa houdt veel van vogels. Dit zijn twee van zijn duiven. En .. eindelijk schijnt de zon.”
Ilona tekent de verhalen op in het dagelijkse leven. Zelfs tijdens het stoffen ziet ze pure magie, gelukkig deelt ze het met ons:
Van de prinses met de vele gezichten
Ze staat nu eindelijk op een welverdiende sokkel, onze Ghanese prinses. Hoe kwam ze bij ons terecht? We liepen door het centrum en ik moest plotseling erg nodig. We besloten een pilsje te gaan drinken in het café en het toilet te bezoeken. Aan het eetcafé was ook een kunstgalerie verbonden. De galeriehouder, een kennis, stond net buiten en zei dat we beslist een kijkje moesten nemen. Er was een nieuwe expositie van beeldende kunst uit Ghana. We werden op slag verliefd op een van de beelden die daar stonden. Een prinses van een stam genaamd Ashanti. De keuze was gauw gemaakt. Jarenlang hadden we geen geschikte plek voor haar en stond ze wat weggemoffeld in een donker hoekje, wachtend op een geschikte sokkel waar we al zo lang naar op zoek waren. Maar telkens als ik langs haar liep, leek het alsof ze een andere gezichtsuitdrukking had. Verbeeldde ik me dat nou? Ik durfde in het begin niet meer naar haar te kijken, zoveel emoties, maar af en toe moet er toch de stoflap over. Oordeelt u zelf en zoek de verschillen.
Oftewel, om een lang verhaal kort te maken, wij zijn keitrots op onze Ilona!
Mooie stukjes schrijf je, Ilona.
En ook hier op Apies eerbetoon gefeliciteerd!
LikeLike
En wat een geweldig eerbetoon, Apie! Je hebt Ilona duidelijk heel hoog zitten.
LikeLike
O… oooh… Wat gebeurt er nou?
Moest eerst lachen maar verder lezend en
scrollend ging dat zojuist over in tranen van ontroering…
Wat een prachtig verjaardagscadeau, lieve Apie!
Nog nooit een eerbetoon gehad…
Vandaag is nu meer dan een prettige dag! Heel bijzonder.
Ontzettend bedankt hiervoor! xxx!
LikeLike
En o ja, nog even bij dezen 😀
Prachtig de plaatjes die je er bij hebt gezocht!
Complimenten voor de mooie uitvoering!
LikeLike
Ik moet je bekennen dat er eerst “bij deze” stond … diepe bloosicoon … Dank je voor de complimenten, de meeste plaatjes zijn van jezelf grinnik icoon Fijne dag nog vandaag!
LikeLike
Van harte!
LikeLike
Dank u wel, DSR!
LikeLike
Ik wist dat Ilona veel in haar mars heeft maar zoveel… prachtige opsomming, diep onder de indruk en van harte Ilone, je hebt het dubbel en dwars verdiend.
LikeLike
Een vijfsterrenstuk! Gefeliciteerd Ilona.
LikeLike
Oh snik, Heer Rozenwater…
Dank dank! Weet echt niet wat me overkomt vandaag.
LikeLike
Ja mooi, he Kees!
Apie heeft er zo’n mooie bloemlezing van gemaakt!
Zit al die tijd te kicken op dit mooie boeket, haha!
En dank!
LikeLike
Apie, heb jij ook een verjaardagskalender van de belangrijkste mensen hier of heb ik je vanmorgen in alle vroegte op drasties gesouffleerd? 😉
LikeLike
Nee, Indra, ik heb geen verjaardagskalender, zou ik kunnen gaan aanleggen misschien? Dit weet ik van Luvienna, die dat vanmorgen ergens hier zei. En toen ben ik gelijk aan de slag gegaan! Wanneer ben jij jarig? 😉
LikeLike
Ilona, van harte gefeliciteerd.
Wat een prachtige verrassing die bloemlezing uit je oeuvre!
enne…prettige avond nog.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi moppie muziek:
LikeLike
Mooie en leuke bloemlezing inderdaad. Gefeliciteerd Ilona! Kan helaas niet zeggen dat ik je van het Volkskrant Blog herinner, maar dat zal aan mij liggen aangezien ik mijzelf vaak ’s nachts ‘under the weather’ voor aap zette. Heb je nog steeds een Blog?
LikeLike
Apie @ 17:25
Ik weet maar een paar verjaardagen, hoor: die van Ilona, ik meen ook die van Luvienna en de verjaardag van mijn leeftijdgenoot DSR, die door Timmerark veel ouder geschat wordt dankzij zijn archaïsche stijl!
LikeLike
Indra,
Grappig dat jij even jong bent als DSR, van wie ik ooit (hoe lang geleden alweer?) beweerde, rond Pasen, dat hij de leeftijd van de aan het kruis genagelde had bereikt.
LikeLike
Indra bedoelt waarschijnlijk ‘klassieke’ stijl.
LikeLike
Neen heur, Indra bedoelt precies wat ze zegt!
LikeLike
Klaartje, dat moet dan 5 jaar geleden zijn. Althans, in maart gaat DSR de door jou genoemde leeftijd plus 5 bereiken. Jaja, waar blijft de tijd!
LikeLike
Toe maar. Daar ligt iemands z’n prive zomaar op straat. Zet m’n creditcardnummer d’r ook maar bij. En wat doet de moderator?
Ach, de tijd blijft nog wel eens beetje. Nog meer dan twee jaar geen veertig, zo kun je het ook bekijken.
LikeLike
Mon Brave, van die leeftijd heb je ongeveer 7 jaar geleden zelve kond gedaan in de bijlage van de NRC. Een kwestie van optellen.
LikeLike
Ha Timmerark, dank!
‘k Was ooit enthousiast begonnen met bloggen in navolging van Apie op VK (Volluk, riep Apie dan).
Was leuk. Toen hield de VK ermee op.
Heb geprobeerd op Wordpres maar dat werd me echt te ingewikkeld. Her bleef bij een aangemaakt blog. Waar het og gezellig erd door bekende reactanten. Het werd een feestje. Zij het alleen op slechts een pagina.
Kan me wel herinneren dat er een mailtje binnenkwam: Timmerark vindt je blog leuk, of zoiets 😉
Niks gedaan en toch werd je fan.
LikeLike
Oja, ik ben niet meer zo actief, maar soms blog ik nog weleens als er aanleiding is bij… Ja! drasties dus. Een blog is genoeg.
LikeLike
Prachtig he, Klare Taal…
En dank je ook!
Ja, die Indra…
ikzelf heb de verjaardagen, zodra ik er eentje bespeurde, vastgezet in Outlook. Haha!
Maar ik weet het niet met Indra. Volgens mij heeft ze de bouwjaren erbij gevoegd, zoals ik jaren doe met nieuwgeborenen.
Slim…
LikeLike
Huh, wat bedoel je nou Iloon?
LikeLike
Ha Indra,
Ja jij kunt het weten, alweer vijf jaar geleden reeds.
Als Pasen en Pinksteren op een dag vallen, dan staat de tijd stil.
Letten jullie maar even op, alles wordt beter en veertig is het nieuwe dertig.
Niks aan de hand dus!
LikeLike
Ik weet jouw bouwjaar niet, hoor. Ben natuurlijk wel nieuwsgierig…
LikeLike
Heb het artikel natuurlijk nog in de M-bijlage van NRC, waarin het interview met DSR stond.
Daar stond o.a. zijn leeftijd in.
De door jou genoemde ‘de-leeftijd-van-de-aan-het-kruis-genagelde’, noem ik altijd ‘een christelijke leeftijd’. Haha, zoals ik tegen mijn klagende zoons zei.
Ja hoor, time flies.
LikeLike
Laatste opmerking was gericht aan Ilona.
LikeLike
Indra,
de verjaardagen gewoon genoteerd in de agenda.
Ging toch over leeftijden?
LikeLike
Lieve In,
Nooit te veel loslaten op internet.
LikeLike
Klaartje 19:54
Toevallig ga ik straks naar een vriendin die haar 40ste viert en er een echt drama van maakt. Het maakt mijzelf allemaal niks uit.
LikeLike
@Indra
Ja, dat weet DSR zelve ook wel – droogstoppelina. oogrolicoon
LikeLike
Ilona @ 20.01
Je hebt gelijk. Heb ik al veel te veel gedaan! Ik ben weg. Doei!
LikeLike
Leuter, leuter, babbel babbel, wat u zegt buuf, kletsedeklets, ik vind jou tof, vind jij mij ook tof, jij ook nog een zelfgebakken boterkoek of spits? Haha, zoals ik tegen de buuf zei. Gunst, bent u ook 1 keer jarig per jaar? Nou ja!
LikeLike
Huh, Indra?
Wat bedoel jij nou???
LikeLike
Veel plezier vanavond bij de verjaardag van je vriendin.
Tot gauw terug hiero!!
LikeLike
Maar…je bent ons nog een verklaring schuldig over café Gollem…Ilona.
LikeLike
Wat is Cafe Gollem?
LikeLike
Om 20:08 kwamen de buurmannen Henk en Maryo nog even op visite en gezellig dat het werd!
LikeLike
DSR, café Gollem was een naam in Amsterdam, naam als in household. Een echt bruin café, met 200 Belgisch bier, Trappisten Kaas en Bluesmuziek. Het ging eigenlijk bergafwaarts toen ik mij er aan de bar nestelde.
LikeLike
En Ilona’s leven is daar veranderd, verklapte ze.
LikeLike
Ja, was een beetje een teaser.
LikeLike
En ook dit jaar weer van harte natuurlijk! 🐻
LikeLike
Ilona,
Proficiat, weer een jaartje erbij, gezond en blij natuurlijk!
LikeLike
O, Ilona heeft een verjaar-draad. Dan nogmaals: gefeliciteerd Ilona. Aan het bijkomen van de drank en het gebak?
LikeGeliked door 1 persoon
Joepie, en ze is alweer jarig! Wat vliegt die tijd toch razendsnel, voor je het weet is ze honderd (schrijve: 100). 😛
LikeGeliked door 1 persoon
En ook heel leuk is het natuurlijk dat Ilonas grote Chinaverhaal vanaf heden wordt geherpubliceerd. Waar dan wel? Hie-ier!
LikeGeliked door 1 persoon
Geweldig! Dank je wel
LikeLike