Wat een prettige dag, Ilona is jarig

Ilona is jarig en we roepen allemaal “van harte!” Apie heeft heel lang lopen denken en wist ineens … wat hij Ilona moest schenken. Het is een eerbetoon geworden aan een literaire kanjer en een echt mensenmens. Huh, wie dan? Moi? Ja jij, Iloon, hoera, hoera, dat kun je wel zien, dat ben jij. Bij dezen een bloemlezing van je mooiste werk, eerder verschenen bij de buren, vkblog en/of blog alhier. Scrol maar down en geniet ervan.

Koeien in de regen

Op weg naar een jarige collega van mijn man, rijden we door de polder. De lucht is aardedonker en er valt een lekkere plensbui. De koeien in het weiland lijken te schitteren en steken prachtig af tegen de donkere lucht. Een Amerikaan, een half jaar te gast bij het instituut van mijn man, rijdt met ons mee, en geniet van het Noord-Hollandse platteland. We keuvelen wat over de verschillen in gewoontes in Nederland en Amerika. Na een korte stilte merkt hij op: “With us in America  cows are inside with this kind of weather. Why not here?” Ik buig me over naar mijn man, en vraag: “Hoe vertaal je ‘doorregen runderlapjes’ in het Amerikaans?”

Toko

Zaterdag. Heerlijk. Een dagje zonder zorgen voor de dag van morgen. We zijn in de toko om onze kruiden bij te vullen. Op een stoel bij de toonbank zit een Indonesische dame op leeftijd een beetje haar tijd te doden. Wij komen naast haar te staan bij de kassa. Zij begint ons op zo’n tropisch, rustig tempo te vertellen, hoezeer ze het hier in Nederland heeft getroffen. Dat het klimaat het hier beter doet dan in Indonesië, waar de tsunami heeft gewoed, en waar familie van haar woont. Dan komt Amerika aan de beurt. Ook daar woont familie en die heeft weer te kampen met veel hurricanes. “Het is een teken van God“, verzekert ze ons, “ja, ja, het einde is nabij.” Als we hebben afgerekend en bijna buiten staan roept ze ons nog na: “En een prettige dag verder hoor.”

Kinderikje

Trots als een aap ben je, als moeder, wanneer je kleintje je eerste woordjes gaat nazeggen. Hij zit op de grond met zijn nieuwe, grote vrachtwagen te spelen. Ik wil dat hij tenminste de naam kan noemen van hetgeen waarmee hij speelt. “Vrachtwagen”, zeg ik hem voor. En nog eens. en nog eens. Hm, te moeilijk, denk ik. Versimpelen. “Vrachtauto”, zeg ik. Nog een paar keer herhaal ik dit, en goed articulerend nog es: “vrachtauto, vrachtauto.” Hij luistert aandachtig. Hij neemt het op! Ik zie het aan zijn ogen., zijn mondje tuut. Daar komt het! Hij recht zijn ruggetje, klapt in zijn handjes, en juicht: “Goed zo mamaaaa.”

Gele kip

In het kader van een samenwerkingsverband komt een Amerikaan voor een jaar werken in het instituut bij mijn man. Het was hem opgevallen in de supermarkt, dat er gele kippen lagen uitgestald in de schappen. Tijdens de koffiepauze, waarbij alle collega’s bijeen zijn, vraagt hij: “Why are some Dutch chickens yellow down here?”
Van één van de analistes krijgt hij onmiddellijk het antwoord: ‘They feed them maïs’. De volgende dag zegt hij dat zijn moeder binnenkort overkomt om hem te bezoeken. Hij heeft haar wel gewaarschuwd: “Mom, whatever you do, never eat yellow chickens here; they feed them mice.”

Supermarkt

Mijn mascara was doorgelopen, maar dat weet je dan weer niet. Niet regenproof dus. Ik had een rode jas aan en een felgekleurde, gestreepte sjaal. Een jochie van 1 turf hoog, met lieve blonde krulletjes, staat in de winkelwagen mij aan te staren. Met een heel lief zacht stemmetje vraagt dat rotkind: “Ben jij clown?”

Syeeda

Achter de kassa zit een mooi, jong meisje. Ze kijkt alleen niet zo mooi, eerder chagrijnig. Op haar jasje staat de naam Syeeda.
“Syeeda…,” leest mijn man hardop.
‘Huh?” mompelt ze.
“Je ouders hebben je vast naar dat nummer van John Coltrane vernoemd?”
“Wie?”
“Een jazzmuzikant,” legt hij uit.
“Hm, zal wel, ze hadden zeker niks beters te doen.”

Professor

De oude professor ging zich steeds vreemder gedragen. Hij fietste altijd op de vrije trambaan, tegen de richting in. Nadat hij met een tram in botsing was gekomen, had hij zes weken in coma gelegen. Gelukkig kwam hij er weer bovenop. Als men hem vroeg wat er gebeurd was, antwoordde hij steevast: “De tram ging niet opzij.” Omdat er al verschillende secretaresses bij hem waren weggevlucht, kreeg ik het verzoek iets voor hem uit te typen. Terwijl ik geconcentreerd bezig was, barstte hij los in een krankzinnig gelach. Ik schrok op. Hij verzuchtte, met de handen op zijn hoofd: “Mijn geheugen zit vol met gaten… Maar dat is niet erg hoor! Die vul ik op met schijnwaarheden. Haaahahahaha!!!”

Nooit meer flipperen

Zwaar beledigd kwam mijn zoontje de kantine uitgerend op de camping in Sanguinet. “Ik ga daar nooit meer heen!  Ze lachen je gewoon úit!“ Wat was er gebeurd? In de kantine stond een flipperkast. Hij wilde daar graag een potje flipperen. Eigenlijk durfde hij niet alleen te gaan uit angst dat er Frans tegen hem gesproken zou worden. Ik adviseerde hem wat ie dan terug kon zeggen. Wij repeteerden dat en daar ging hij toch. Alleen. Ik volgde hem op een afstandje. De kantinebaas vroeg hem iets. Verlegen lepelde hij zijn ingestudeerde zinnetje op en wilde richting flipperkast gaan.“Quoi?”  vroeg de baas met een fronsende blik. Hij herhaalde zijn zinnetje. “Pardon?” vroeg de kantinebaas nu ernstig.  En terwijl hij zijn hand onder mijn zoons kin legde, vroeg hij nog eens: “Quoi?” Totdat het jochie het woedend uitschreeuwde:  ”Je ne parle pas Françaiaiais!!!”

Openluchttheater

1938, Lange Poten, Den Haag. Er liggen twee mannen op de grond. Naast hen een vioolkist. Steeds meer publiek stroomt samen en kijkt ademloos toe. Na tien minuten staan de mannen op, lichten hun hoed en zeggen: “Dank u voor de belangstelling.” Dat was mijn vader, met zijn collega.

Mooi allemaal hè? We gaan door.

Luister intussen even naar een prachtig muziekje van haar talentvolle neefje Mitchell – hoe zou het met hem gaan – Emmen:

We genoten van een rijk geïllustreerd reisverhaal over China (19 delen), met vertellingen, gedachten, gevoelens en foto’s waar we warm van werden.

Deze slideshow vereist JavaScript.

En we herinneren ons nog het hilarische verhaal van Iloon in de supermarkt, een blaadje sla zoekend voor haar schildpad:

“… Er liggen maar drie struiken waarvan twee verlept en eentje nog aardig fris. Er ligt dit keer niks los. Jammer, want los loof gooi ik meestal  in de boodschappenkar om het daarna buiten in m’n tas te doen. Er ligt zo vaak afval in karretjes van voorgangers, dus… Zonder te kijken knak ik met duim en wijsvinger een schutblad van de frisse struik af en leg het in mijn winkelwagentje. Terwijl ik dat doe, denk ik: mag dit? Schuldig voel ik me eigenlijk niet, want wat is dit blaadje nou  helemaal waard? Ik kijk in het rond. En zie: in het hoekje van het plafond bespeur ik een klein cameraoogje.  Ik voel me onmiddellijk betrapt. Wat zou er gebeuren als ik buiten kom en het schutblad in m’n tas stop. Op de videobeelden is vast wel te zien hoe vreemd ik in de rondte kijk en dan ook nog recht in de camera. ‘Nee nee, mevrouwtje,’ hoor je dan, ‘we hebben u zien stelen. U heeft geplukt. Het staat er allemaal op. U bent er gloeiend bij.’ Wat zou ik moeten zeggen als verweer? …. “

Prachtig was het “In Memoriam” voor haar vader, een taaie vlinder …

“… Een val over een stoel werd hem noodlottig. Hij had zichzelf pootje gehaakt en brak zijn heup. Drie dagen later, op het moment dat ik de radio aanzette, hoorde ik Max Bruchs Eerste Vioolconcert, nummer 1, deel 1. Het bleek hetzelfde moment van zijn overlijden. Bij zijn crematie hadden mijn oudste zus en broer ervoor gezorgd dat we die cd te horen kregen; zijn eigen vioolspel. De eerste vioolklanken klonken alsof hijzelf spelend het crematorium kwam binnenwandelen. Hij noemde zichzelf een taaie vlinder.Tot zijn dood op 92-jarige leeftijd is hij viool blijven spelen.  Het hield hem jong, zei hij, en dat was ook zo ….”

En voor haar opa bedacht ze dit: “Gisteren was de familie weer bijeen om opa’s verjaardag te vieren. Opa houdt veel van vogels. Dit zijn twee van zijn duiven. En .. eindelijk schijnt de zon.”

Ilona tekent de verhalen op in het dagelijkse leven. Zelfs tijdens het stoffen ziet ze pure magie, gelukkig deelt ze het met ons:

Van de prinses met de vele gezichten

Ze staat nu eindelijk op een welverdiende sokkel, onze Ghanese prinses. Hoe kwam ze bij ons terecht? We liepen door het centrum en ik moest plotseling erg nodig. We besloten een pilsje te gaan drinken in het café en het toilet te bezoeken. Aan het eetcafé was ook een kunstgalerie  verbonden. De galeriehouder, een kennis,  stond net buiten en zei dat we beslist een kijkje moesten nemen. Er was een nieuwe expositie van beeldende kunst uit Ghana. We werden op slag verliefd op een van de beelden die daar stonden.  Een prinses van een stam genaamd Ashanti. De keuze was gauw gemaakt. Jarenlang hadden we geen geschikte plek voor haar en stond ze wat weggemoffeld in een donker hoekje, wachtend op een geschikte  sokkel waar we al zo lang naar op zoek waren. Maar telkens als ik langs haar liep, leek het alsof ze een andere gezichtsuitdrukking had. Verbeeldde ik me dat nou? Ik durfde in het begin niet meer naar haar te kijken, zoveel emoties,  maar af en toe moet er toch de stoflap over. Oordeelt u zelf en zoek de verschillen.

Deze slideshow vereist JavaScript.

Oftewel, om een lang verhaal kort te maken, wij zijn keitrots op onze Ilona!