Ikjes zijn beter dan blauwe, groene, gele of roze pilletjes (62)

Logopedisten, fysiotherapeuten, mondhygiënisten (m/v) worden in het overbeschaafde en bezuinigende Nederland weleens opzij geschoven, maar da’s onterecht, althans volgens onze medisch onderlegde reageerster Pawi. “Eenmaal in The Outback, ja, da’s een ander verhaal. Dan moet je het allemaal zelf uitvinden. Maar hier in NL heeft het zeker meerwaarde. Ook muziektherapie, of salsa dansen, echt zoveel beter dan een blauw, groen, geel of roze pilletje.” Ook het bespreken van ikjes lijkt heilzaam voor het afreageren van allerlei agressietjes. Vorige week werd dat hier weer eens gedemonstreerd, zij het dat niet alle leed en ellende kon worden voorkomen.

“Hij wilde naar huis, wist niet waar hij was en wat hij hier deed. Hij was zijn huis kwijt, zijn bril kwijt, zijn vrouw kwijt en de tijd kwijt ..”

Als logopedist in een ziekenhuis komt Rian Los regelmatig mensen tegen die “bijzonder in de war zijn”. Ze is zelf ook in de war, want ze gebruikt wat ze van die mensen hoort voor lollige stukjes in de krant. Dat gaat dan bijvoorbeeld zo: “ … Hij wilde naar huis, wist niet waar hij was en wat hij hier deed. Hij was zijn huis kwijt, zijn bril kwijt, zijn vrouw kwijt en de tijd kwijt ..” 

Onze ervaringsdeskundige Timmerark maakte er korte metten mee:  “Dat is mij zo vaak overkomen, vaak ´s nachts. Gewoon even op de politie wachten en alles komt goed.”

De Schrijvende Rechter (DSR) zei weinig origineel: “Het medisch tuchtrecht zou erin moeten voorzien dat uitdeschoolklappende artsen, zeker degenen aan wie verwarde patienten zijn toevertrouwd, worden ontheven van hun functie en elders passend tewerk worden gesteld – als oppasser van builenpestbacillen o.i.d. Eindoordeel: 4 (zegge: vier)”

Maar het kan, zoals bekend, altijd erger: Mieke Kerkhof *gruwel icoontje* De Schrijvende Vroedvrouw scoorde dit keer met een grappig stukje over een intiem moment dat zij had met ouders die treuren om een dood kindje. Wij gaan het hier maar eens negeren.

… bleek ook dat vele ‘verdrietige verhalen over afgezette borsten’ oid werden afgewezen, alsmede verhalen van vrouwen die jonger werden ingeschat dan ze werkelijk waren …

DSR legde het nog eens uit: “De Ik-jespagina van NRC vraagt om authentieke anecdotes van lezers, dus uit de eerste hand, liefst geen verhalen van trotse (groot)ouders. Uit een bloemlezing bleek ook dat vele ‘verdrietige verhalen over afgezette borsten’ oid werden afgewezen, alsmede verhalen van vrouwen die jonger werden ingeschat dan ze werkelijk waren. Gezien de Ik-jes van de laatste tijd heeft er kennelijk een omkering in het denken bij NRC plaatsgevonden. Of misschien is het desbetreffende memo verduimeld, op belangrijke plekken bedekt met koffievlekken…”

Ondertussen zat Luvienna te friemelen en zoenen in de auto van E., zoals ze vrijmoedig optekende in het derde deel van haar vervolgverhaal over “Dingen die ik met mannen heb gedaan”. Kenmerkend citaatje en cliffhanger: “Op die achteraffe parkeerplekken draaide mijn hoofd duizelingwekkende rondjes. En dat kwam niet van de drank. Mijn adem stokte. En dat kwam niet door een gebrek aan lucht. Ik verloor mezelf in een overweldigend verlangen naar meer-meer-meer … Dus wat hield me tegen?”

DSRs commentaar was niet mals. “We zitten in een monorailtje en tuffen in straf tempo door het levenslandschap van L. We zien alles wat je kunt verwachten, maar voordat we de tijd hebben om iets eens goed te bekijken, zijn we alweer bij de volgende halte,” zo verwoordde hij beeldend het oordeel van ook een paar andere lezers, die hun goede raad wel allemaal vergezeld lieten gaan van opbouwende en complimenteuze commentaren. Luv reageerde gedwee met een “Dank je, DSR. Ik ga mijn best doen.” en kreeg gelukkig geen schrijfsterblock. Maar hopelijk gaat ze niet teveel haar best doen.

Rozenwater zei bijvoorbeeld: “Moet er dan meer vuiligheid, lelijkheid, drek en pus in om het een ziel te geven? Nee hoor, hoeft niet. Het is zo al mooi genoeg en ze moet zichzelf zeker geen geweld aan doen ..” En de blogbaas legde vakkundig uit dat Luvienna het “alwetende verteller”-perspectief gebruikt. “Zo’n verteller draait zich regelmatig om naar de zaal om het verhaal te vertellen, te duiden, te verklaren.”

Riverside Blues druppelde een paar dagen later nog wat na: “Ik ben een achteraanloper, geloof ik. In marketingliteratuur vind ik dat gedrag het beste bij mij passen. Ik bedoel, als u het gehad heeft, gezien heeft, er klaar mee bent, ga ik naar FB. In dat golfje zit ik. Misschien vraagt er wel een dame: Riverside kom je friemelen in mijn auto? Mevrouw, daar ben ik over heen gegroeid.”

Letterzetter was blij, want zijn opmerking over de Fiat 850 van E. – hij had er zelf ook zo een – was goed voor de Duimpjesbokaal. Liefst elf (11) echte stemmen up en helegaar geen eentje neer. “Nooit willen starten als het regende of geregend had. En als-ie dan liep, een lawaai van jewelste door de kapotte uitlaat. Er was dan ook geen meisje mee te versieren.”

Enfin, of onze schrijfster het voor het schrijven van de volgende aflevering – waar de ronkende bonkende seks van af moet gaan druipen – zonder ervaren coach kan stellen, gaan we zien. Maar we hebben geen haast. Langzaam is prettig.

Een wel heel heugelijk en keibelangrijk feit werd door blogbaas dezes zelf onthuld: het blog Apiedapie en dus het hele Apiedapie Schrijverscollectief wordt sinds kort via Twitter gevolgd door niemand minder dan Paul de Leeuw. Vanaf nu kan dus “elk nieuw verhaal, elke nieuwe aflevering van een feuilleton, elke kunstkop, elk nieuw Eindoordeel … door Paul de Leeuw himself worden gelezen.” merkte onze blogbaas verzaligd op. Riverside Blues voelde het aan: “Wij voelen ons gevlijd. Alle bloedlichaampjes vibreren.”

En het geluk voor blogbaas kon niet op, hij scoorde ook nogeens de 100e reactie, en wel met de verzuchting dat “het sop de geit niet waard zou zijn.” De 200e ging naar Luvienna over iets Grieks. En dát lepeltje wordt zoals bekend wèl uitgereikt.

Nou, Marie-Claire Putman meende nog te moeten vertellen dat ze met de trein een uur stil tussen de weilanden in Weesp had gestaan en dat er een studente “in treinstel 9558” 25 pizza’s had besteld. “Dit is wat anders dan de gratis koffie en thee van de NS” voegde Marie-Claire er als wijsgerige conclusie aan toe. Het was aan de reageerders hier niet besteed.

“Een medemens heeft zich zojuist voor een aanstormende trein geworpen. Nou, daar krijg je toch wel trek van, dacht ik.”

“Ze hadden hun honger vast wel kunnen uitstellen door oefeningen met de geest te doen: ik zie ik zie wat jij niet ziet of zo, of een leuke striptease act, dan hadden ze ook wat leuks om over naar huis te twitteren,” opperde Timmerark. En Ad Hok merkte sarcastisch op “Heel geloofwaardig verhaal. Een medemens heeft zich zojuist voor een aanstormende trein geworpen. Nou, daar krijg je toch wel trek van, dacht ik.”

Zoals gezegd, de ikjesbespreking kon niet alle ergernissen kanaliseren. Het ging volop over “electorale vluchtheuvel” Wilders met zijn al dan niet abjecte opvattingen, en of je als reageerder zelf ook abject wordt als je geen afstand van dit figuur neemt.

Het ging over de DWI, de WIA en andere feestelijk klinkende afkortingen waar in feite veel leed en ellende achter schuil gaat, beschreven door maar liefst twee verschillende reageerders alhier, en nog van beide kanten van het loket ook, behoorlijk uniek. Die van Kees houden we nog even tegoed, maar die van Timmerark – een deeltje 15 van zijn Burnoutepos – mocht er deze week zijn. “Ik weet dat het misschien dom is wat ik doe, maar ik heb er genoeg van. De Sociale Dienst moet mij een uitkering geven en meer niet (…) Ze willen dat ik werk zoek, wat er niet is, en als het er wel zou zijn dan neem ik misschien wel het baantje van iemand die het wel echt wil hebben. Het zou veel goedkoper voor iedereen zijn als ze mij met rust zouden laten.” sprak hij verongelijkt.

“Prettig leesvoer vanover het randje van de afgrond” noemde DSR het. En Heer Rozenwater had een déjà-vu-momentje: “Mijn halve vriendenkring liep in de bijstand, klaplopende kunstenaars en schakers die het klaarspeelden de meeste tijd van het jaar op de Filipijnen te bivakkeren. Trots hoe ze zo’n ambtenaartje van de sociale dienst om de tuin wisten te leiden en verontwaardigd dat ze niet domweg het geld kregen gestort en ook nog wel eens een vragenlijstje moesten invullen.”

“Van Dis, de beste die er is” kwam langs, gelukkig vergezeld door de verrukkelijke schrijfster die hij mocht interviewen, Jhumpa Lahiri. Natuurlijk ging het ook over de bonnetjesaffaire, over Rutte (volgens Klare taal “puur demagogie, nepotisme en partijbelang, wat overigens voor elke partij geldt …), over Putin en wie er na hem komt en of die zo erg zal zijn dat we maar liever moeten hopen dat het sneue ventje nog jaren aanblijft. Dan verhaalden reageerders over hun ontmoetingen met Gorbatsjov, behoorlijk belangrijk dus allemaal. En … keken ze naar het Willeke Gala, waarin La Alberti samen met haar zoon “De glimlach van je kind” zong.

Reageerders maakten elkaar over en weer ook uit voor allerlei vervelende dingen, en ze hadden het over driedubbele of nog grotere waffels die de ene reageerder wel en de andere niet had, en meer van dat fraais, maar gelukkig komt dit volgens de traditie en schone lei van maandagmiddag 13.00 uur niet aan de orde in dit intro.

Liever vertellen we dat Pawi op zondagmiddag naar de RAI ging en vanuit het midden van de zaal spinnend van genoegen van Porgy en Bess zat te genieten. “Gershwin op zijn best, zangers/zangeressen op hun best, orkest op zijn best, choreografie op zijn best. (…) Veel ritme, jazzy, grappig en vaak ontroerend. Let op “you is my woman now” en het treurlied van de weduwe.” Zij was met deze oproep niet de eerste op deze site, zie alhier het onvergetelijke eerste interview met Warhoofd, die ook helemaal hoteldebotel was van die you is my woman now.  (verhaal loopt door onder de video)

Luvienna vroeg zich af wie ook al weer had gezegd dat democratie de minst slechte van alle staatsvormen is. Dat was die ouwe Griek Plato natuurlijk, zoals Letterzetter razendsnel reageerde, en hij plaatste er een prachtig plaatje bij, voorafgegaan door een droog “Maar ja, toen was er nog geen Euro, Brussel, Rutte, Wilders, Spekman.”

De site deed tot diep verdriet van Riverside Blues niets aan Wereldvrouwendag. Heer Rozenwater melde dat hij er geen speciale aandacht aan besteedde, want “voor mij is het elke dag vrouwendag.” En blogbaas dezes kon gewoon niet uit de vele wereldvrouwen uit zijn stal een exemplaar kiezen dat hij in het zonnetje kon zetten zonder dat de anderen dan elkaar de ogen uit de kop zouden krabben. Maar een neutraal powerpointje met wat mooie vrouwen die eerder op dit blog zijn geëerd moet kunnen (River: speciaal voor jou!). Vreemd en rolbevestigend blijft het wel, zo’n Vrouwendag, hoog tijd dat de VN dit eens afschaft, of er op z’n minst een Mannendag aan toevoegt.

Citaat van de week was van Kees die een reageerder die hier zonder naam zal blijven toevoegde: “En dat alles terwijl je eigen tenen zo lang zijn als van Dordrecht tot Tokio.” Mooi hoor. Woede kan tot zulke prachtige kunst leiden. Blijf het dus wel doen, reageerders, vecht elkaar de tent uit! Aardig weetje: die tenen zijn precies 9.366 kilometer lang. Ga d’r maar opstaan. 

De ikjes waren zoals altijd weer afkomstig uit de ikjesrubriek van de NRC, de krant die zo graag lezersanekdotes op de achterpagina plaatst.

Nou, dat was dus weer een weekje schrijven en reageren op Apiedapie. Het overzicht van alles wat er vorige week hier op de site is gebeurd. De ikjes waren zoals altijd weer afkomstig uit de ikjesrubriek van de NRC, de krant die zo graag lezersanekdotes op de achterpagina plaatst. Maar de reacties van de mensen uit het land stonden dus hier, aangeleverd door de Apiedapie Community van ex-NRC-reactanten, ex-Volkskrantbloggers en ex weten wij veels.

Stuur nu ook zelf eens een ikje naar de krant.  Of scrol naar beneden en zeg wat het ikje van deze dag losmaakt. Plaats een reactie. Een opmerking. Druk een duimpje in. Omhoog of omlaag. Een sterretje of vijf. Plaats een bekende of een nieuwe smiley. Voor je weet wat je overkomt, sta jij volgende week in het nieuwe intro. Inschrijven is niet nodig. Gewoon een reactie achterlaten. Mag met een fantasie-emailadres. Alle voorgaande afleveringen van deze rubriek, verzameld in het Ikjesdiscussieintroarchief, zijn elders op dit blog te raadplegen.

Feuilletons en levensverhalen of aanzetjes daartoe zijn welkom op apie@apiedapie.com. Kortom, het wordt weer een prettige week. Maar als je vindt dat het geen prettige week moet worden, ga dan vooral elders buurten.