De ikjes bestaan al lang. Vreemd genoeg zijn er nog maar heel zelden analyses aan gewijd door ter zake deskundigen. Vorige week was het dan zover. Miriam Wesselink – geliefd en gevierd autrice op dit blog, maar ook online schrijfdocente – publiceerde “De eindzin”, vol met goede tips en rijkelijk gelardeerd met voorbeelden uit de praktijk. Ikjes zijn volgens Wesselink “ZKV’s” (Zeer Korte Verhalen) en de eindzinnen zijn daarom nog belangrijker dan ze normaliter al zijn.
“Ik heb een kleine bloemlezing opgenomen. Zonder namen van inzenders, omdat het niet leuk is om in het openbaar aangewezen te worden als voorbeeld van hoe het niet moet.”
De schrijfster kon de verleiding niet weerstaan om haar eigen ikje (die ene over die vlieg die we langzaam tussen de afwas in de diepte zien verdwijnen) als eerste voorbeeld te nemen. Maar ja, ze was keiblij (zie deze aflevering van het weekoverzicht) en dat was terecht en we nemen haar dus niks kwalijk. “Behoorlijk vaak heeft een Ikje een eindzin die als een vieze vaatdoek in je gezicht slaat” schrijft ze. “Ik heb een kleine bloemlezing opgenomen. Zonder namen van inzenders, omdat het niet leuk is om in het openbaar aangewezen te worden als voorbeeld van hoe het niet moet.” Vervolgens bespreekt ze de wat minder geslaagde eindzinnen van respectievelijk Laurens Hitman, Bart van de Ven, Ron Scholte, en Marie-Claire Putman. Maar ze laat ook zien hoe het wel moet, nou, daar zitten juweeltjes tussen. *say no more icoontje*
De reguliere ikjesoogst was vorige week opvallend mager. We noemen een consumentenikje uit het ziekenhuis van ene Aart Schutte. “Alleen al van dat eerste zinsdeel krijg ik pijn in mijn harses” zei Mopperkont. Het woord van de dag was even Diagnose Behandel Combinatie 
(DBC). Er was een aardig kinderikje van Hannah Coutinho, waarin haar achtjarig kroost de Buienradar tot “buienrader” verhaspelt. Ene Joep Lindeman was blij dat zijn beste vriend zijn kinderen met een hybride auto naar de Efteling meenam. Alleen Kees vond het wat: “Een aardig anticlimaxje en een dikke voldoende wat mij betreft.” Ben Schaafsma schreef iets over warmlopen. Luvienna: “Ja en? Zit ik het hele Ikje lang op een clou te wachten die er niet is.” En zo was het, er kwam niks, de hele week niet.
Gelukkig waren er de eigen verhalen van onze schrijvers en reageerders. Luvienna bijvoorbeeld zag het vierde deel van haar 
mannenfeuilleton gepubliceerd. “Voordat ik iets kan zeggen stopt hij zijn tong in mijn open mond. Een bierwalm dringt ook naar binnen. Even laat ik hem begaan – hormonen overklassen de gêne” schreef zij in een wervelende verteltrant. Maar ook een verstild: “Het T-shirt dat ik nog aan heb onderstreept nog eens extra mijn missende slipje.” Ga het gauw hier allemaal lezen: “In mijn blote kont wijdbeens op de bank”.
“Ik had net voor ik naar binnen kwam drie sigaretten gerookt. Mijn geur maakte hem kwetsbaar…. Het gesprek was ten einde. Er was niets te zeggen want de dingen die ongezegd bleven spraken voor zich.”Juist, dat komt 
natuurlijk uit het zeventiende (zegge: 17e) deel van Timmerarks Burnoutfeuilleton, dat ook vorige week soepeltjes van de persen kwam rollen. Zo geheel anders verging het de sympathieke auteur zelve. Hij deelde mede in het ziekenhuis te liggen met een blaasprobleem. Gelukkig hield hij ons van dag tot dag op de hoogte. Een trieste bloemlezing:
Voor de derde keer in 1 week word ik vroeg wakker, kijk ik liefdevol naar links om je mooie slapende gezicht te zien en realiseer ik dat je niet naast mij ligt.
“Mensen lieve kinderen wat heb ik een pijn. Ik heb gekneusde ribben gehad, een gekneusd dijbeen en een alvleesklierontsteking but those were just peanuts. Ik heb vorige week tijdens mijn detox vier hele dagen op een paar druppels na niet kunnen plassen … Waarom hebben ze in godsnaam een slang van een halve meter (!) gebruikt. Dat trekt en doet de pijn verergeren en is nergens voor nodig … Ik wilde vanmiddag nog een duur trainingspak, zit comfortabel en ik wil wel graag goed voor de dag komen, maar de pijn was te intens om te 
passen … Voor de derde keer in 1 week word ik vroeg wakker, kijk ik liefdevol naar links om je mooie slapende gezicht te zien en realiseer ik dat je niet naast mij ligt. Kleed ik mij aan, leeg ik mijn katheter van een liter, biets ik een koffie bij de nachtverpleging, en ga ik roken. Verdrietig en onzeker over wat deze dag zal brengen….. Sorry vrinden, dit wordt een soap en ook nog eens geen leuke.”
Er kwam een waar stortbad van liefde en genegenheid op de site, lezers en collega-schrijvers plaatsten bemoedigende woordjes, maakten grapjes over plassen en zeiken, en stuurden – soms zelf inelkaar geknutselde – verjaardagskaarten in.
Dit nam allemaal niet weg dat er lustig ook over andere belangrijke dingen werd gekletst. Letterzetter had op Tweede Paasdag een hangtoilet voor zijn buurvrouw gekocht. Een niet bijster gevoelige opmerking waar Timmerark bij was. Riverside Blues deelde mee dat “vader en ik gisteren zijn pornovideo’s gesorteerd hebben (…) Wij zijn daar goed een volle dag mee bezig geweest. Vader, u doet het goed, nog even, dan geven we volgende week de laatste spuit, woensdag zal dat zijn? OK?” We wachten het in spanning af.
De hormonen kregen veel te verwerken vorige week. Zo was het Rokjesdag en dat leverde schilderachtige tafereeltjes op, waaronder een wel heel intiem plaatje van Luvienna in een “lenteachtig huispakje”, 
een reclame van de Gamma voor een bladblazer en de vrolijke dame in de wind die dit verhaal opende.
Let daarna eens op het sprankelend tafereeltje waarin zij rond de 25e minuut de trappen op en neer loopt, geïrriteerd aan het flanelletje rukkend, om dat nog een ietsje hoger tegen de dijen op te knopen.
En alsof dat allemaal nog niet genoeg was plaatste onze huisDJ Mopperkont een Youtuubje van Yuja Wang. Wat kan piano spelen toch ook mooi zijn om naar te kijken … La Wang huppelt naar en van haar piano, slechts gehuld in een blauw echt-helemaal-niks-om-het-lijf-hebbend-niemendalletje, dat je doorgaans op de boulevard om de hooggehakte benen van een niet-pianospelend vrouwspersoon voorbij ziet fladderen. Ze zit er ook mee op het bankje. Let daarna eens op het sprankelend tafereeltje waarin zij rond de 25e minuut de trappen op en neer loopt, geïrriteerd aan het flanelletje rukkend, om dat nog een ietsje hoger tegen de dijen op te knopen. En die muzikanten maar stoïcijns doorspelen .. Nou geloof mij, daar is geen blaasinstrument onberoerd gebleven, geen snaar noch trommelvel ongespannen. Enfin, geweldig, heel goed gespeeld ook, en dan te bedenken dat dit haar eerste pianoconcert was! (verhaal loopt door onder video)
Een nieuw feuilleton van Heer Rozenwater zit er misschien aan te komen, als hij er tenminste in slaagt om de hoofdrolspelers afdoende te anonimiseren of van deze site weg te houden. Het zal gaan om de Bewoners of Buurt Commissie waar hij penningmeester van is en die vol met verachtelijke types blijkt te zitten. Toch gaan ze elk jaar met elkaar varen. Alleen al deze mededeling leverde ons Roosje 
de Duimpjesweekbokaal op, met elf stemmen up en nul neer. “De voorzitster van de BC (Q.) begint eindelijk door te krijgen wat voor vlees ze met A. in de kuip heeft.” zei hij, “Afgelopen zaterdag (…) probeerde A. de fles rum in te pikken met als excuus dat rum haar pijnstiller is. Met een zuinig mondje (wat is Q. dan lelijk) ging de voorzitter daar niet mee akkoord. (…) God verhoede dat (…) de voorzitter erachter komt hoe ik haar beschrijf: aarts- en aartslelijk. Lijkt op een als vrouw verklede man, grote lelijke blauwe neus op een ongezond blauw hoofd …”
Oudere mensen kun je niet het zwijgen opleggen met een klap van de voorzittershamer.
Ook Letterzetter heeft ervaring met een BC, nog wel als voorzitter *toemaar icoontje!*: “Oudere mensen (je moet denken aan zeventigers, tachtigers, de oudste is twee-en-negentig) kun je niet het zwijgen opleggen met een klap van de voorzittershamer (op tafel wel te verstaan!). Ze zijn doof en het gehoortoestel staat niet aan wegens het zo vlug verslijten van de batterij…”
Nou, dat was weer een weekje schrijven en reageren op Apiedapie, oftewel het overzicht van alles wat er vorige week hier op de site is gebeurd. De ikjes waren zoals altijd weer afkomstig uit de ikjesrubriek van de NRC, de krant die zo graag lezersanekdotes op de achterpagina plaatst. Maar de reacties van de mensen uit het land kwamen van hier, aangeleverd door de Apiedapie Community van ex-NRC-reactanten, ex-Volkskrantbloggers en ex-weten-wij-veels.
Stuur nu ook zelf eens een ikje naar de krant. Of scrol naar beneden en zeg wat het ikje van vandaag losmaakt. Plaats een reactie. Druk een duimpje. Geef een sterretje. Plaats een smiley. Voor je weet wat je overkomt, sta jij volgende week in het nieuwe intro. Gewoon een reactie achterlaten. Mag met een fantasie-emailadres.
Alle voorgaande afleveringen van deze rubriek zijn elders op dit blog te raadplegen. Feuilletons en levensverhalen of aanzetjes daartoe zijn welkom op apie@apiedapie.com. Kortom, het wordt weer een prettige week. Maar als je vindt dat het geen prettige week moet worden, ga dan vooral elders buurten.
Bas van Vuren, aangenaam 
Het is me een raadsel waarom de inleiding van deze week opent naar aanleiding van een Ik-je van twee weken geleden.
En ook waarom het ‘prachtige Eindoordeel’ waar de blogbaas nota bene zelve van repte niet eens wordt genoemd.
(Niet meer) gratis
Als oud-redacteur ontvang ik NRC Handelsblad gratis, al sinds mijn pensionering in 2002. Iemand van NRC Media belt mij om te zeggen dat hier nu een einde aan komt. Dat kan ik billijken, na al die jaren; ik neem meteen een betaald abonnement.
Ik heb alleen nog één vraag: vervalt ook de mogelijkheid om gratis te adverteren in de rubriek familieberichten, bijvoorbeeld als mijn zonen ooit mijn overlijden willen melden?
Het antwoord volgt na enig nadenken: „Eh ja, dat is eenmalig, dat blijft dus.”
Hans Ulrich
Tikkie krenterig van de NRC, wat maakt dat nou uit, mensen? Wel sportief om ook als NRC aan zelfspot te doen middels de rubriek.
@DSR, je leest iets te vluchtig. De aanleiding was niet het ikje van twee weken geleden, maar het verschijnen (vorige week vrijdag) van een lezenswaardig artikel over ikjes en eindzinnen van een mede-auteur. Actueel en on topic dus. De ikjes zelve, daar was vorige week weinig aan te beleven.
@APD
Toch pleit DSR voor een Ikkocentrische inleiding. Een goeie schrijver kan overal wat van maken, zelfs met weinig meteriaal.
Op zich niet onaardig, maar DSR wordt op de een of andere manier verschrikkelijk kriegel van dit soort insider-Ik-jes en esprit de corps als ‘ik neem meteen een betaald abonnement’.
Er wordt dan ook in het algemeen veel te veel geneuzeld in de Ik-jes van de laatste tijd. Mensen lezen iets, denken iets, er wordt iets tegen ze gezegd, ze staan in de rij… maar echt iets gedaan of beleefd wordt er bijna niks meer.
Eindoordeel: 4 (zegge: vier)
Dank je, DSR, je pleidooi is welwillend bekeken en toen schaterlachend verworpen.
Net als de reageerders heb ik weinig zin om veel energie en creativiteit te steken in dingen die niet echt interessant zijn. Dan concentreer ik me liever op de verhalen van de reageerders zelve.
Desalniettemin had de inleiding deze week een kei-hoog ikgehalte in vergelijking tot de meeste vorige afleveringen. De ikjes staan in de titel, ze staan uitgebreid in de inleiding en vier van de vijf worden met naam, toenaam en link besproken. En in de laatste alinea’s staat nog een warme oproep om zelf ook eens ikjes in te dienen. Ik doe verdorie meer aan ikjespromotie dan NRC zelver.
Maar wie weet, worden er deze week wel echt vermeldenswaardige ikjes, reacties en eindoordelen geplaatst.
@APD
Dan heb je in adem zowel gehuicheld als de waarheid gesproken toen je over een ‘prachtig Eindoordeel’ sprak.
Oh grutjes, daar komt het “huichelen” weer. Niet alle prachtige Eindoordelen komen in het intro, DSR. De selectie van wat er in het intro komt is heel wat ingewikkelder dan dat. Het heeft met kunde, kunst, maar ook gevoel en intuitie te maken, dat maakt het zo uniek en geliefd.
Probeer een intro eens gewoon te waarderen op de inhoud en vormgeving, niet op het aantal woordjes van jou die erin geciteerd staan.
O Jee, daar gaan we weer, een incestueus incrowd ikje van een oud nrc-redacteur die nog mee wil doen en na zijn dood ook nog gratis in de krant wil.
De pointe is niet onaardig.
@APD
Nou, de heer Apiedapie kan weer geen kritiek velen op zijn weekhomilie. Hij gaat zelf zoveel om inhoudelijke opmerkingen toe te schrijven aan persoonlijke kleinzerigheden!
Maar DSR blijft erbij: een als ‘prachtig’ omschreven Eindoordeel dat vervolgens als niet-vermeldenswaardig wordt weggezet, dat klopt gewoon niet.
En collega-hoofdredacteuren als Vermeersch komen zelfs onder vuur te liggen als ze zich aan een introotje wagen. Wat een haat en nijd in het publiceerderswereldje, zeg -zucht-
@KT
‘…na zijn dood ook nog gratis in de krant wil.’ -grinikicoon-
Mooie intro weer APd, met name ook de bijdrage van Luvienna over de ikjes, die zij op haar site becommentarieert. Had ik nog niet gezien.
Dat ikje van Roos Vonk komt me geheel onbekend voor, komt dat ook uit de NRC, misschien uit Next die andere stukjes plaatst?
@Klare taal! 🙂 ” … een oud nrc-redacteur die nog mee wil doen en na zijn dood ook nog gratis in de krant wil ..” 😀
@DSR Een intro is geen aaneenrijging van vermeldenswaardige reacties, als het dat zou zijn dan kon iedereen het. Die vermeldenswaardige citaten zijn slechts de basis, de klei, waarmee op het scheppingsmoment zelve het stuk geboetseerd wordt. En ja, als het kunstwerk dan klaar is, dan blijken er soms nog wat stukjes te liggen. Die erin proppen omwille van de volledigheid, de goede relaties, de dit en de dat, dat doet de ware Introschrijver niet.
De ware introschrijver schuift de bureaustoel een stukkie terug, kijkt vanaf een afstandje door de oogharen naar de “preview” (het totaalbeeld inclusief de header, de in- en uitspringende kopjes, de plaatjes, de vet- en schuingedrukte passages), rolt dan weer terug, scrolt nogeens van top naar bodem, haalt hier een woordje weg, en doet daar een woordje bij, schaaft aan een lettertje of een puntje dan wel aanhalingstekentje, en weet, nee voelt, dan dat het goed is. Althans goed genoeg in dit leven. Hij drinkt dan een hoppig voorjaarsbiertje (vroeger, heel vroeger, zou hij daar ook innig tevreden een sigaretje bij roken, waarbij hij de uitgeblazen damp lang nakeek), dan gaat hij op zoek naar vriendin, zoon of huisdier, vraagt vriendelijk wat zij al die tijd hebben gedaan, en wijdt zich dan weer aan zijn gezinsleven. Wandelingetje, videootje, slap ouwehoeren, grapje maken, whatsappje hier en whatsappje daar, de volkomen ontspanning.
Oftewel, er zijn geen criteria noch richtlijnen noch spelregels waar men automatisch op kan bouwen, waar men zich aan kan vasthouden, er zijn geen garanties, geen zekerheden, niet eens verwachtingen. Het is telkens weer een schepping die ook de maker verbaast, soms verheugt en heel af en toe ontzag inboezemt. Ontzag? Voor dat wat “de flow” heet, en die je niet moet verstoren.
Verwarrend antwoord van die belpersoon op de vraag ‘vervalt ook de mogelijkheid om gratis te adverteren in de rubriek familieberichten’ met….”eh ja, dat is eenmalig, dat blijft dus.”
Waar is de logica, beste mensen, waar is de logica?
@APD
DSR doet geen beroep op spelregels, maar geeft slechts aan dat ’t niet goed voelt in zijn artiestenhart en -ziel, weetjewel.
Hij is ook opmerkzaam als het gaat om kennelijke tegenstrijdigheden:
“Een intro is geen aaneenrijging van vermeldenswaardige reacties” zeg je, daarmee erop duidend dat DSR’s prachtige Eindoordeel in principe vermeldenswaardig is. Maar dat is in tegenspraak met je eerdere stelling dat er geen vermeldenswaardige reacties waren. Verwarring alom dus, nog afgezien van het plaatsingsbeleid.
Ik dacht dat je maar een keer dood kon gaan, letterlijk dan, sommige mensen sterven tijdens hun leven vele doden, maar dat zetten ze niet steeds opnieuw in de krant.
Ergo, Juliette, de overlijdensadvertentie van Hans Ulrich, geplaatst door zijn zonen komt ‘eenmalig’ gratis in de krant.
@Klare Taal. Mijn reactie was wat onvolledig, ik doelde eigenlijk op het financieele aspect van het commitment van NRC. Sterven doet men idd slechts 1 keer, en de advertentiekosten zijn, afhankelijk van het aantal neefjes, zoons, dochters, zussen, broers etc. fors. Die kosten overschrijden ruimschoots de kosten van een jaarabonnement. Dat is natuurlijk ook weer afhankelijk van het aantal sigaretten dat de ex-redacteur rookt, het aantal flessen dat de ex-redacteur wegwerkt, de mate van obesitas bij de ex-redacteur etc.
De reactie van Juliette te 17.14 was niet ‘wat onvolledig’, hij sloeg de plank zelfs geheel mis en zijn zogenaamde uitleg maakt het er al niet beter op.
Wat een geweldig intro weer, blogbaas, en wat een prachtig eerbetoon aan Ikjes, eindzinnen en… ja, ook aan Eindoordelen!
Hulde, hulde, hulde.
NRC Media moet natuurlijk niet worden verward met NRC Handelsblad en bij dat mediabedrijf wordt kennelijk ook op de kleintjes gelet.
Het is dan ook geen zelfspot van NRC om dit ikje te plaatsen, maar wel degelijk van de oud-redacteur zelf. Bij opzegging van het gratis abonnement, dat hij 15 jaar heeft genoten, herinnert hij zich immers onmiddellijk een toezegging die lang geleden bij zijn pensionering is gedaan. Dapper om dat zo naar de krant te sturen.
@ Luvienna! 🙂 Dank je lieve kind. DSR, zie je wel, er zijn ook mensen die blij met het intro zijn! En Klare taal ook bedankt. Wij vragen ons ongerust af hoe of het met Timmertje is … 😦
Zullen we termen als ‘dapper’ reserveren voor gelegenheden en voor personen waar dat gepast is. En niet voor een Ikje- inzender. Sorry, maar de term ‘dapper’ maakt anders wel een erge inflatie duikeling.
Juliette,
Als iets g-r a-t-i-s , ja gratis is : dan kost dat niks, rien -nothing etc.
Dan overstijgt dat ook niet de kosten van een abonnement, de mate van vraatzucht , obesitas , drankzucht en roken speelt ook geen rol bij deze toegezegde gratis plaatsing van de overlijdings-annonce.
We hebben al een tijdje niks van Timmertje gehoord. Ik hoop dat het goed met hem gaat, althans niet al te slecht.
a. de reele kosten van NRC media voor een gratis abonnement zowel als een gratis overlijdensadvertentie zijn nihil, c.q. te verwaarlozen. Mits ze ze niet bij duizenden weggeven – en zoveel ex-medewerkers zijn er nou ook weer niet – gaat dit gewoon uit de ruis van de normale oplage. Overlijdensadvertentieruimte kan doorgaans ook gewoon worden weggewerkt. Zou alleen echt wat kosten als ze daardoor een andere advertentie niet zouden kunnen plaatsen, of als ze er een extra pagina voor zouden moeten bijdrukken (theoretisch, dat gebeurt natuurlijk niet, tenzij de lijst van nabestaanden extra lang is);
b. de kosten van een gratis overlijdensadvertentie worden niet beinvloed door de leefstijl van de betreffende ex-redakteur. Dood is dood. Of dat nu nu is of over een paar jaar. Inflatie-effect (op de kostprijs) vrijwel te verwaarlozen.
c. zowel het antwoord dat Ulrich kreeg over het “eenmalig” als de reactie van Juliette zijn dus ruk.
En gaat over tot de orde van de dag.
Nou ApD, dat was nou net wat ik dacht ik zo gezegd te hebben in die moeizame discussie.
Ja Klare taal, ik dacht, kom, ik schrijf het nog eens voor eens en altijd op, dan kunnen we dat ook weer achter ons laten. 🙂
Laatste nieuws van de Bewoners Commissie: de voorzitter heeft vandaag per direct haar functie neergelegd:
“Met de vinger wordt in mijn beleving te veel naar de voorzitter gewezen, in de verwachting dat die actie onderneemt, in plaats van elkaar feed-back te geven en elkaar te bevragen.
Deze rol wil ik absoluut niet op me nemen. Ik ben dan ook tot de conclusie gekomen dat de bewonerscie een ander soort voorzitter nodig heeft dan ik kan en wil zijn.
Ik ben teleurgesteld in de gang van zaken en neem dit besluit met pijn in mijn hart. Met veel enthousiasme ben ik gestart met de intentie een bijdrage te leveren aan het bevorderen van de cohesie in de buurt. Dit doel blijkt niet haalbaar voor mij.”
Na 3 1/2 maand had ze nog steeds problemen met gmail. Daar valt echt niet mee te werken. Misschien is het maar beter zo.
Als het niet dapper zou zijn om een ikje met een flinke dosis zelfspot in te sturen, zouden we meer van dit soort ikjes tegenkomen. De meeste ikjes-schrijvers spelen liever voor luistervink of zedenmeester.
Opgeruimd staat netjes hoor, iemand die niet kan gmailen hoort niet op een gezaghebbende positie thuis. Nu is de weg vrij voor A.!!!
Ik zie de zelfspot niet, Mopperkont. Het is milde kritiek naar NRC Media. Da’s alles. De schrijver laat geen enkele zwakte van zich zelf zien. Hij wordt niet boos, hij is niet bedroefd, hij koopt braaf zonder tegensputteren een abo. En stelt een (wellicht sarcastisch bedoelde) vraag. Da’s alles, geen zelfspot, gewoon een in heel vriendelijke woorden verpakte aanklacht tegen de krenterige ex-wekgever.
Eerder laf dan dapper dus.
apiedapie
Krenterigheid ja, maar niet van de kant van de ex-werkgever.
Ik beschouw de vraag in de tweede linea als een vorm van krenterigheid over het graf heen. Vast en zeker een Bach-liefhebber.
@APD
Het is je kennelijk hoog van dat introotje, anders had je het DSR niet onder de neus gewreven dat L.* er blij mee is. Kennelijk moeten van jou alle neuzen dezelfde kant op, maar ‘Ieder het zijne’ is DSR’s devies..
*Tuurlijk is die blij met de gratis reclame, het zal ook niet.
Toch klinkt er wat afgunst in door, wees eens eerlijk?
@HR
Spannend hoor. Om wat voor actie gaat het? Lekkende dakgoten, het jaarlijkse uitje, de portierjunkies?
Heb jij meegewerkt aan haar val, HR? Ga jij nu je verantwoordelijkheid nemen en de voorzittershamer opnemen?
@APD
Afgunst? Nee hoor. DSR is bij eerdere gelegenheden ruimschoots aan bod geweest en er is plaats genoeg voor iedereen.
Hij blijft het echter een merkwaardige lacune vinden, het ontbreken van de referentie naar het ‘prachtige’ Eindoordeel. Hij denkt dat jij ’t er eigenlijk wel mee eens bent, maar te trots om het recht te zetten. Maar in plaats van het te laten rusten, wil je je eigen geweten sussen door te pogen DSR van jouw gelijk cq zijn ongelijk te overtuigen.
Ondertussen ontken je niet dat ’t je hoog zit. Hopelijk kost ’t je je slaap niet, want ’s nachts knagen de berouwwormen het hardst.
portier=portiek uiteraard….ldb.
Lachen
Mijn vader heeft voor we hem zijn laatste spuit gaven,samen met ons naar zijn porno [gemodereerd] gekeken.
Hij ligt in zijn kist, zolang dat goed gaat, ik heb er niet zo veel verstand van maar volgens mij ziet ’n solide kist er anders uit dan deze.
Mijn tante & mijn vader, was Vuur & Water.
Hij had niets met de krant. Hooguit, de video advertenties.
Mijn tante schrijft graag ranzige stukjes over Het Sterfbed., ze schrijft veel op wat hier gebeurt., noteert op hoofdlijnen.
Ze maakt er ‘n “ikje “ van . Omdat ze mijn vader wel kan schieten, maakt ze er ’n vrolijk familie verhaal van.
Ze stuurt het in het wordt gepubliceerd. Denkt u?
Wat blijkt zijn er luitjes, die zeggen, mevrouw, de laatste zin?
Hahaha, alsof ons dat ene malle moer kan schelen, dat voor ons iets uit maakt?
Een allerranzigst openingszinnetje van RSB. Je vraagt je af waar dat nu weer vandaan komt.
De Schrijvende Rechter april 13, 2015 om 23:39
“‘s nachts knagen de berouwwormen het hardst”
LOL!
Roll over Bach:
Muziekspambattle van twee seniorenomroep-DJ’s…-bareuh-
Een spekkie voor DSR’s bekkie dan:
He, jakkes, Letterzetter!
RSB 14 april 0:20
Dit is variant nummer acht, als ik me niet vergis. Ik heb de indruk, dat hoe langer je vortborduurt op het thema, hoe minder je afwijkt van je eigen werkelijkheid. Ga vooral zo door!
He, jakkes, Letterzetter!
@DSR, april 13, 2015 om 23:33
Die voorzitter heb ik er speciaal bijgehaald om de twee heksen (A. en haar buurvrouw, de dame die nu nog in Korea zit). een tegenwicht te bieden.
Het is A. puur en alleen te doen om de sleutel naar de gemeenschappelijk ruimte. Ze doet er alles aan om een setje sleutels in handen te krijgen. Dit mailtje stuurde A vanmorgen naar de woonbeheerder:
Hallo xxx, ik was even niet in de gelegenheid om in de bc mail te kijken, maar hebben jullie al een beetje zicht op het extra sleutelsetje voor het de gemeenschappelijk ruimte? Als het heel ingewikkeld is die electrische sleutel bij te maken, kan een setje van het de gemeenschappelijk ruimte (zijn twee deuren) ook wel, maar dan moet ik over mijn eigen tuinhek heen… dus liefst een compleet setje, hartstikke bedankt alvast! vriendelijke groet A.
Het gal komt bij me op, mijn hersens malen om toch nog te voorkomen dat A. die sleutels in handen krijgt maar ik zie geen uitweg.
De liefhebber van Willem Sonneveld leek even een bondgenoot maar A. is ook zijn buurvrouw en hij wil absoluut geen ruzie met haar. Liet hij me gisteren nog even speciaal weten. 😦
voortborduurt
Wat moet A. dan met die sleutel, wat voor geweldigs is er te beleven in de gemeenschappelijke ruimte? Of zoekt ze een plaatsje om rustig van bil te gaan met deze of gene? Tja, ik ken haar niet en doe maar een gooi.
Om te voorkomen dat ze het setje in handen krijgt, moet je er een principekwestie van maken. Het bestuur moet eerst op papier zetten wat de gemeenschappelijke ruimte is, wat die beoogt, welke doelstellingen (lange en korte termijn), wat de target groups zijn, welke openingstijden redelijk zijn, welke bestaande faciliteiten versterkt of weggehaald moeten worden, welke nieuwe faciliteiten – na een grondige en langdurige enquete onder de bewoners – er moeten worden aangeboden, welk budget daarbij hoort, en hoe eventuele tekorten kunnen worden opgevangen door een verhoging van bewonersbijdragen. Zolang die strategische discussie loopt is het beter om even geen nieuwe dingen te doen, zoals het uitgeven van sleutels aan nieuwe mensen. Even pas op de plaats. In 2017 kan de Gemeenschappelijke Ruimte Nieuwe Stijl vermoedelijk van start gaan, met dan de bijbehorende nieuwe bezetting, taken, verantwoordelijkheden en privileges.
Maar wat, HR, is erop tegen dat ze een sleutel krijgt? Dan laat ze het bestuur tenminste met rust.
Je buurman heeft het goed bekeken. Die verwacht zich al aan middernachtelijke herriesessies in geval van mot.
Keimoeilijk
De kleine doet het super op zwemles. Ze vertelt wat ze inmiddels allemaal kan. Het lijdt geen twijfel: ze mag vast afzwemmen met de eerstvolgende lichting.
Zelf ziet ze dat nog niet gebeuren:
„Dat watertrappelen is keimoeilijk! Dan moet ik tot honderd tellen, maar dat kan ik nog niet.”
Jaap Schokker
Nou DSR boycot kennelijk het plaatsen van de ikjes, wellicht omdat hij in het intro niet werd genoemd, een milde repressailemaatregel, we zullen het nooit weten. Ik ben de minste wel weer.
Qua ikje: typisch kinderikje dat vast al een tijdje op de plank lag voor als er niks actueels gebeurde. Het “keimoeilijk” geeft aan dat Jaap een vaste lezer alhier moet zijn. De clou is ok, zeker als het je eigen kind betreft. Bij een vreemd kind rol ik hier niet van onder de tafel, maar dat hoeft ook niet.
Vorige week was het ‘gigantisch’, nu is het ‘super’, maar wat verwacht je anders van mensen die spreken over ‘de kleine’ -jeukicoon-
Voor de rest is het te doen, voor een kinder-Ik-je. En die zijn nauwelijks in tel.
Eindoordeel: 5- (zegge: vijfmin)
@APD
Hoe het bij jou is, dat weet DSR niet, maar hier blaakt het zonnetje d’r lustig op los en dan gaat DSR op het terras een bageltje eten met maarliefs twee kopjes koffie.
Dat moet maar kunnen, ook omdat het Ik-je er doorgaans niet voor twee uur staat.
Nou vooruit dan maar. Maar zeg het de volgende keer even. Communicatie is everything, you know.
keileuk kinderikje, maar wat moet je er verder over zeggen ?
Inderdaad keileuke uitspraak van de ‘kleine’. Nou dat was het dan, daar laat ik het maar bij.
Mijn zwembadverhaal wordt hiermee maar weer eens bevestigd: ze laten zo’n kind wel watertrappen (watertrappelen is zeker de kindvriendelijke versie), maar leren het niet tot honderd tellen.
Nou Kees, voor jou was die zwemles een trauma, een open zenuw als het ware, deze ‘kleine’ vindt het blijkbaar leuk en heeft w.s niet de leeftijd om tot honderd te kunnen tellen.
Alles begint vroeger en gaat sneller.
Ze zouden ook een klok of een zandloper kunnen gebruiken voor 5-jarigen die niet tot honderd kunnen tellen, tenzij het gymnasiasten zijn natuurlijk.
Volgens mij duurt het watertrappen 60 seconden, en wordt die tijd door de badmeester bijgehouden.
Ja in jouw tijd, Ad Hok. Nu is er de participatiemaatschappij hoor. De badmeester staat ondertussen te whatsappen.
Ik neem aan dat dit aardig up-to-date is: http://www.npz-nrz.nl/index.php?sid=8
Toegegeven, het is allemaal wat ingewikkelder dan in mijn tijd, maar ik zie nergens iets staan over tot 100 tellen.
Als je kinderen van vier á vijf jaar tijdens het watertrappen laat tellen gaat het tellen sneller dan je denkt, dus als ze bij 100 zijn zit je in werkelijkheid op plm. 60 seconden. Bovendien is er altijd een badmeester/juf die aangeeft wanneer het klaar is. Zondag a.s. gaat mijn vijfde kleinkind afzwemmen voor B en natuurlijk ben ik er weer bij. De anderen hebben ook allemaal 2 (twee zelfs 3) diploma’s, dus ik mag spreken van enige ervaring. 🙂
Vroegâh waren de eisen anders dan nu, ik was pas volledig gediplomeerd (A, B, C) op 11 jarige leeftijd. Tegenwoordig zwemmen ze al af als ze vier jaar zijn.
Bedankt, Letterzetter. Gewoon een kwestie van doortrapp(el)en dus, totdat de badmeester het signaal veilig heeft gegeven.
Ach, Ad, is dat niet het hele leven …
@Letterzetter, krijgen die watertrappe(le)nde kindertjes geen appje als ze genoeg getrapt hebben?
Ja Ad, dat was in het zuiderbad. Na de hengel, het touw en de haak. Watertrappen en daarna keettrappen onder de fontijn
@ Luv 20:57u
Beter nog, een volwassen app!
En daarna in de kantine diploma-uitreiking met cola, chips en cadeautjes!
Ad Hok april 14, 2015 om 19:08
Op de seconde af Ad.
Grappig, in mijn ogen dan, mijn zoon moest diploma b zwemmen , heel ingewikkeld, qua normen en afstand, enfin het kwam erop neer dat hij twee baantjes teveel zwom , ik zat te wuiven aan de kant, niemand reageerde , hij kwam wankelend het bad uit en bereikte nog net de diploma- uitreiking, een jongetje van 7 jaar.
Letterzetter april 14, 2015 om 20:18
Een beetje moeder/vader leert haar/zijn/hun kind al spelenderwijs zwemmen voordat het kan praten. Heeft het ook nooit last van dat zwemtuig.
Zo vader zo dochter:
https://keessiedeg.wordpress.com/2011/12/09/met-de-schrik-vrij-drie-korte-verhaaltjes/ (tweede ZKV)
Ik heb mezelf alvast maar een duimpje neerwaarts gegeven. Nu jullie nog! 😀
Klare taal april 14, 2015 om 19:06
Voor een goed begrip van mijn verhaaltjes raad ik je aan niet alles letterlijk te nemen.
Letterzetter,
Superopa en grootvader, zal ik er nog even Top bijzetten ,
is dat daar in Friesland of Groningen zo goed gaande met de zwemdiploma’s?
Hier is het niet zo goed geregeld als ik daar jou hoor .
Prachtig derde deel van Letterzetter zojuist gepubliceerd. Sprong in het heelal, scheuvelen leren, nog altijd veel bidden en mooie zus heeft vriendje. Lees het allemaal hier.
@Apiedapie
april 14, 2015 om 20:47
De Grote Badmeester heeft Percy Sledge gezegd dat het genoeg is geweest. Ik laat het over aan de dj van dienst om daar het onvermijdelijke nummertje bij te draaien.
Zo is het, Ad. Welnu, het is niet mopperkonts pakkie an, die staat meer op sexy pianistes, dus dan ben ik zelf maar weer de minste. When a man loves a woman is prachtig, maar kan ik echt even niet meer horen, al na twee noten word ik kriegelig en krijg het verkeerde kippevel.
Om die lieve Percy te eren en rippen kies ik vandaag voor Love me tender, zijn covertje van Elvis, en dat deed hij lang niet onverdienstelijk.
Ik stuur hiermee tevens een virtuele groet (hij ziet dit vast niet) en dus beterschapswens naar Timmerark, van wie we al sinds zondag niets meer gehoord hebben. Hopen dat het goede nieuws gauw komt.
Selfiestick
Op zaterdagochtend gaan mijn vriendin en ik langs bij mijn oma. Onlangs werd ze 95 en zoals het er nu naar uitziet, zal niets haar ervan weerhouden de 110 te bereiken. Na de gebruikelijke kop koffie en stroopwafel, vraagt ze ons wat een selfiestick precies is. Ter uitleg plaats ik mijn smartphone op het uiteinde van de door haar omhoog geheven wandelstok en druk ik een aantal keer op de witte knop. Kijkt ze in eerste instantie nog wat achterdochtig, op de derde foto toont ze een zelfverzekerde, geamuseerde glimlach. Die laatste mag wel op haar Facebook, vindt ze.
Raf Vermolen
Bij het lezen van zo’n de titel kun je er al ogenblikkelijk staat op maken dat het over iemand, waarschijnlijk een oudere, zal gaan, die nog geen kennis draagt van de selfiestick.
Deze verwachting werd helaas bewaarheid, maar het had erger gekund. De stick werd gelukkig niet gebruikt om ruggen te krabben of verf van de muur te verwijderen.
Dat laat onverlet dat het bar en boos geschreven is. Onwijze (oma kan nog 15 jaar mee, maar dat weet toch alleen OLH), overbodige en lelijke (‘op zaterdagochtend etc.’, ‘gebruikelijke koffie met stroopwafel’, ‘ter uitleg’) uitwijdingen zijn ons deel. Het had een heel verschil gemaakt als het gewoon met ‘Mijn oma van 95 vroeg me onlangs wat een selfiestick is’ was afgetrapt.
Hoe dat plaatsen van een smartphone op een ‘opgeheven’ wandelstok in z’n werk gaat, dat wordt ook niet duidelijk, maar da’s misschien we het beste.
En ’t is weer heel erg met de witregels.
Eindoordeel: 3 (zegge: drie)
Deze stond gisteren kenenlijk in NRC.next, maar da’s niet altijd het geval. Hoe de wisselwerking met NRC is, is me niet duidelijk.
Gefeliciteerd Raf, je hebt een leuke oma.
Dank je APD. Ik ben weer thuis, tegen mijn zin in eigenlijk want morgenochtend moet ik er om 10.00 weer zijn voor een klote (letterlijk) onderzoek. Maar goed, nu kan ik weer roken in bed, wat ik nu zal gaan doen en voel ik mij geen dief zoals toen ik gisterennacht op rooftocht ging en in het keukentje een ongeopend pak lange vingers vond. Waren ze geopend had ik er wat genomen, nu durfde ik het niet en heb ik sindsdien een lust voor lange vingers. Maar we gaan zo Grieks eten, thuis, mijn vriendin haalt het op, man wat was het eten slecht: ik heb alleen maar toetjes gegeten. Ik heb éénmaal 5 toetjes aangekruist maar kreeg er maar één, de vieste ook nog iets met een bitterkoekje, dus het was kommer en kwel.
Woord vervolgd.
Stickie
Op zaterdagochtend gaan mijn vriendin en ik langs bij mijn oma. Onlangs werd ze 95 en zoals het er nu naar uitziet, zal niets haar ervan weerhouden de 110 te bereiken. Na de gebruikelijke kop koffie en stroopwafel, vraagt ze ons wat een stickie precies is. Ter uitleg plak ik drie vloeitjes aan elkaar en meng en wat tabak en wiet door. Oma neemt een paar diepe hijsen. Was ze in eerste instantie nog wat achterdochtig, bij de derde hijs derde toont ze een zelfverzekerde, geamuseerde glimlach en danst ze knetterstonend op de tafel. Ja, dat mag wel op haar Facebook, vindt ze.
Ook de rol van de vriendin is onduidelijk. Of moeten we soms weten dat de Ikjes-schrijver behalve een al heel oude oma ook nog een vriendin heeft?
Joepie, welkom terug, Timmertje, al is het dan maar weer voor even, maar het is op weg naar volledig herstel, zeker weten. Lange vingers … ja, ik ken dat, en als het pak open is, dan eet je het leeg, vandaar dat je nooit open pakken vindt.
@Henk, hij is niet onaardig! 😀 Zal ik sitckie vervangen door stickie?
Uh ja, graag, ik was hier zelf, solo uiteraard, uche, uche, bezig met, een uche uche, selfstickie, dat was denk ik van invloed.
Henks beste post tot nu toe. By far!
TimmerArk april 15, 2015 om 16:15
Haha, lange vingers, sticky fingers!
Toch goed om weer even thuis te zijn, hopelijk morgen per kerende post blijvend retour. Al vind ik dat roken in bed dan wel weer bedenkelijk. Hopelijk heb je een vrijstaand huis.
@Tim
Goed om te horen!
@APD
H. de Grote Verbeteraar zal het vast en zeker zo bedoeld hebben.
Zo, ik ga straks een leuk stukje schrijven, denk ik, waar ik het plaats laat ik aan APD. Ik weet wet dat ik er uren over ga doen.
Ik heb zondag dus een TIA zonder MARIA gehad (eigen schuld, zullen we maar zeggen) en ik haal nog veel woorden door elkaar. Ze heb ik het steeds over bereik als ik op broek doel -zit natuurlijk wel wat in, maar dat terzijde-)
Kan ik ook alles lezen en hier en daar reageren, al denk ik niet dat ik alles halen zal. Het is ook wel heel veul geworden hier!
Nu een stukje opgenomen VI kijken met een kopje koffie en dan gaat het straks hopelijk van godslos.
Dat wordt dus morgenmiddag, het zweet stroomt langs mijn rug en mijn vriendin heeft haar kleren zelfs nog aan;)
Dat hierboven is een gewoon een dom grapje. Ga er maar eens aan staan. Eerst een week een detox (met succes) en daarna vier keer opgenomen worden in zes dagen. Ik zal mijn agenda er bij moeten pakken om te zien wanneer precies (of waarom). En dan moet je eigenlijk ook nog het UWV inlichten wanneer je ergens opgenomen wordt. Niet gedaan, niet eens aan gedacht. Ik ben nu lekker moe en ga in slaap vallen met de radio aan. Ik kwam er gisteren trouwens achter dat je op de acute afdeling gratis televisie hebt. Geen enkele zin in gehad. Ik had ook een paar boeken bij mij, over internet en de macht van Google. Niets van gelezen.
Wel, echt waar, soms heel vaak, soms een beetje aan de ApieDapie gemeenschap gedacht; omdat ik daar nu toch ook een stukje bij hoor? Al weet ik nog steeds niet hoe APD aan die ene foto van mij is gekomen….enfin, bedenk er een slang van een halve meter (gevuld) bij en zeg dan maar au tegen je za(a)kje.
Een welgemeend wel te rusten van uit de Ark in Amsterdam.
@Timmer 18:22
Ja je kan hier geen minuut wegblijven of je loopt al 100 reacties achter. Benieuwd naar je stukje; zo te zien komt er veel broek in voor.
@20:00 Geen haast, wat in het vat zit verzuurt niet, met of zonder kleren.
We mochten eens denken dat Raf homoseksueel is.
Je moet haast wel een valse nicht zijn om je oma wijs te maken dat een selfie-stick een wandelstok is, waar je een mobieltje oplegt om daarmee een foto van een ander te maken.
Wie is raf?
Maar ja, in een ziekenhuis, zeker op mijn afdeling acuut, toen ik er werd binnengereden las ik abrupt, is er een heel eigen ritme.
Je wordt er, zeker ’s avonds en ’s nachts om de havermout wakker gemaakt voor deze of gene controle.
Temperatuur, gelukkig in je oor, vroeger tijdens mijn eerste opname (1983) moest je nog gewoon op je buik, broek naar beneden en hup daar ging de thermometer erin.
Daarna wordt in mijn geval er een prikje gemaakt n een vinger om je glucose te meten.
Meestal onder het genot van een gefluister gefluister.
Dan, in mijn geval, moest de broek naar beneden, tot net boven de haargrens, of was het er onder?
Dan werd ik ingewreven met een zeer, echt zeer koud goedje en met een apparaatje werd mijn blaasinhoud gemeten. Boven de 400 ml zat je fout, 250 ging nog wel, eronder was het wel goed. Zat je fout moest je, met echte hevige pijn, plassen in een plasfles.
De verpleegsters van de oude stempel wilde dit zien,alsof ik Lance Armstrong was, maar ik schuifelde in het donker naar het toilet, ik ben nog de man die niet kan plassen in een café (toilet) wanneer er een andere man naast je staat, laat staan op een koude vloer van een kamer met een verpleegster naast je die je bijlichtte met een zaklantaarn. Omdat het echt verdomd veel pijn deed om te plassen eiste ik eerst mijn morfine maar daar kreeg ik in het ziekenhuis minder van dan thuis. “Welkom in het Slaz” had mijn eerste verpleegster mij al verteld. Maar ik ben niet van gisteren dus ik had wat van thuis meegenomen, maar die bleek alras niet genoeg. Wat te doen?
Wel, er is daar een nachtapotheek dus ik kocht daar iedere nacht 30 paracetamol waarvan ik er voor en na de plascontrole er 10 van innam. Veel te veel en slecht voor je lever maar je moet toch wat,
Na de controles kon ik niet gelijk meer de slaap vatten, zoals nu, en trok ik mijn nieuwe trainingspak over mijn pyama aan en ging ik roken. Zonder onderbroek, want ik redde het nooit van bed naar wc. Vandaar misschien dat ik na mijn tiatje ik nog steeds de woorden broek en bereik verwar.
Ik had ook een leuk contact bij de nachtapotheek. Zondagochtend, nog voor ik wist dat ik die nacht opgenomen zou worden had ik een recept gekregen voor oxazepam, een pilletje waar je rustig van wordt, zonder dat het gelijk een slaappil is. Maar ’s nachts en zondag kosten die 6 (!) pillen 27 euro, die ik niet bij mij zei te hebben, en ook niet had. Dan keken we elkaar die nachten liefdevol aan en kreeg ik er twee gratis mee, met het recept terug, welk ik vandaag bij mijn apotheek inleverde voor nul euro!
Het enige wat ik echt mis, is, ondanks al het ongemak, de tocht naar de rookruimte. En ik, zijnd wie ik ben, deelde altijd sigaretten uit aan mensen die zeiden dat ik ze de volgende dag terug zou krijgen wanneer hun familie langs was gekomen. Of ze hadden geen familie over het waren gewoon vrekken want ik heb er nooit één terug gezien.
Maar toch, er waren altijd wel wat mensen met wie je een goed praatje kon maken. Bijna nooit over waarom je er zat, dat was gewoon nooit done.
Wat ook leuk was, was dat de ruimte met plastic afgeplakt was behalve de grond en je zag altijd de vrouwen met hoge hakken voorbij komen, zonder wat er boven aan was geplakt door de hakkengod.
Bij de rookruimte zat ook de automatiek waar je reepjes, broodjes en cola kon kopen (voor het personeel) voor een derde van de prijs overdag beneden. En op de vierde, mijn afdeling, kon je ook gratis koffie halen. Dus ’s avonds, na de controle van tien uur, en ’s nachts, na de controle van 01.00 rookte ik mijn vijf sigaretten en dronk ik mijn expreso en cola. Slapen ging toch niet meer lukken. Ik bleek trouwens de kampioen snurken te zijn, maar twee van de vier mede bewoners hadden gehoorapparaten en deden deze gewoon uit.
Weer een niet al te bijster verhaaltje over mijn weekje in het SLAZ (Sint Lucas Andreas ziekenhuis).
Nu nog even mijn vijfde sigaretje en het laatste slokje cola en ik kan weer naar bed. Waar mijn liefdevolle vriendin ligt te slapen, die slaapt overal door heen, en toch mis ik op dit gebied ook wel wat: het bed.
Een lekker kussen en je kon het fijn in alle standen zetten en dan om je buurman zonder gehoorapparaat te pesten het apparaat har op de vloer laten vallen om het licht aan te doen en het vloekend te zoeken. Daar hadden we een wedstrijdje in. En in scheten laten.
Mannen zullen mannen zijn.
Jeetje, het is pas 00.23 en ik moet nog in bed blijven tot zeven uur om op te staan voor mijn huisartsafspraak. Het was ook, vond ik ik, wel belachelijk dat ik vanmiddag ontslagen werd terwijl ik om 10.00 in het ziekenhuis voor een leuk (niet dus) onderzoek moet zijn en voor de kosten van 20 euro taxi heen en weer.
Kan ik niet voor deze kleine stukjes over het leed dat ziekenhuis heet een kleine vergoeding krijgen APD? Ik heb al nooit een lepeltje gehad of zo, en ik geef wel mijn alles hier.
Wij feliciteren mopperkont met de 100e reactie.
En delen mee omdat we er nu toch zijn dat zojuist het derde deel van pawi’s jeugdherinneringen is gepubliceerd. Geen sterfbed dit keer, wel heel veel trappen en een vamp. Lees het allemaal hier.
buona notte
Timmerark, daar kunnen wij helaas niet aan beginnen. Dan is het hek van de dam. Gewoon je reacties goed timen, dan krijg ook jij ooit een lepeltje, of een hele goeie plaatsen, zodat er een Duimpjesbokaal in zit. Meer prijzen hebben we hier niet. Reageerder van het Jaar zal altijd naar DSR gaan, zolang hij hier reageert, dat weet je.
Het klinkt gezellig, dat ziekenhuis, beetje campingidee, maar dan zonder toiletrol onder de arm in het natte gras naar het wc-hok. Dat niet kunnen plassen als er iemand naast je staat heb ik nooit begrepen. Ik heb dat ook, maar weet niet waar het vandaan komt. Enfin, dat wordt weer googelen, ooit eens, slaap zzzzz. Welterusten! En sterkte morgen. Ook dat onderzoek gaat weer over. En ooit is alles weer helemaal goed. Dat ga je zien!
Raf is de schrijver van het ikje over zijn oma.
De stelling van APD dat DSR een abonnement heeft op de Reageerder van het Jaar-titel is de beste manier om het tegendeel te bewerkstelligen. Een listige zet dus van de blogbaas?
En onderschat Tim niet met z’n ziekenhuisroman en nieuwgevonden zieligheids- c.q.aaibaarheidsfactor.
Dsr. Waar het in dezen om gaat wil jij mij niet aaien en wil ik eigenlijk ook niet door jou geaaid worden. Okay?
Ja, de messen worden alweer geslepen. En dat terwijl de verkiezing nog laaaaang niet begonnen is. Kom heren, eerst maar eens gewoon leveren, het vliegen afvangen kan altijd nog.
@Tim
Maak je geen zorgen, DSR heeft niet de minste neiging je te aaien. Hij merkte je slechts aan als een serieuze kanshebber voor de titel.
Ondertussen koestert APD zich met innig welbehagen als een pyromaan in gloed van het door hemzelf aangestoken brandje. Hou ‘m in de gaten…
Buitenlander
Elke dag reis ik met de trein van Eindhoven naar Amsterdam en terug. Vorige week ontstond door een storing rondom station Amsterdam-Zuid onduidelijkheid over de bestemming van de treinen. Ik, met Brabantse tongval, stapte op een medepassagier af en vroeg haar: „Weet u of dit de trein richting Eindhoven is?”
Haar antwoord: „Yes, this is the train to Utrecht (Youtrecht) and Eindhoven (Aindhoven).” Verbaasd over haar antwoord in het Engels stapte ik snel de trein in. Vervolgens kwam een man met Amsterdamse tongval naar de vrouw en herhaalde mijn vraag. Haar antwoord: „Ja, dit is de trein naar Eindhoven.” Ingeburgerd in de Randstad ben ik blijkbaar nog niet.
Pepijn Schnitzeler
Welnee, het kipje was gewoon wat gestressed en had misschien net een toerist te woord gestaan. Wat een slachtoffer denken weer daar in Brabant. Oh, wat zijn we zielig, wat voelen we ons miskend. Ga dan niet naar de grote stad als je er alleen met een complex kunt rondlopen, Pepijn. Ook eens wat aan je naam doen, die helpt echt niet.
Ik durf zelfs te stellen dat Timmer nu al favoriet is voor die titel, en niet om de smalende redenen die ons Rechtertje (nu al jaloers?) daarvoor bedenkt. Maar simpelweg omdat zowel zijn feuilletondelen als zijn verslagen van hoge en originele kwaliteit zijn. Ook zijn reacties tussendoor mogen er zijn. Zieligheids- en aaibaarheidsfactor? Onzin.
Eens met Kees. Daarbovenop de tomeloze inzet. Daar waar DSR om het minste of geringste ongemakje (de zon schijnt, hij moet plassen, hij is even weg) zijn plichten verzaakt (ikjes plakken, eindoordelen op tijd plaatsen, laat staan weer eens een verhaal schrijven) schrijft onze Timmer zelfs tot aan het ziekenhuisbed door. Da’s inzet, mensen, da’s betrokkenheid, wat zeg ik? Da’s de Reageerder van het Jaar. Nu al.
@K
Keesschie, je bent een galbak. Al een tijdje. -fronsend glimlachje-icoon-
DSR weet uit ervaring dat de reageerders hier uitsluitend kwaliteit belonen, en daar kwalitteit heeft Tim’s ziekenhuisepos – zoals DSR al aangaf.. En de zieligheids/aaibaarheidsfactor zal beslist niet tegen ‘m werken.
APD probeert door zich zo popiejopie tegen Tim op te stellen om DSR’s benadering van eind vorig jaar, namelijk concurrent Rozenwater omhelzen, te kopieren. Want reken er maar op dat het APD niet lekker zit dat ie er naast heeft gegrepen. Maar goed, had ie z’n eigen glazen maar niet moeten ingooien met z’n driftige staken van de competitie.
Ja, dat komt DSR bekend voor. Zijn Vlaamse vriendin werd destijds in Amsterdam ook voordurend in het Engels toegesproken. Grappig, maar het geeft maar aan hoe het is gesteld met het klankoor der gemiddelde Randstedeling.
Laatste zinnetje was natuurlijk weer vorstrekt overbodig. maar met de kennis van nu weten we dat ’t allicht een redactioneel vrijmoedigheidje is.
Eindoordeel: 5.5 (zegge: vijfeneenhalf)
Leuk ikje!
Sprak de runner-up van vorig jaar die zich wijselijk buiten dit reageerder-van-het-jaar-gekissebis houdt.
@HR
…maar die zich er, na de boel op een andere thread te hebben opgestookt, er toch inmengt.
Stom Ikje. Heeft Peppie zulke goede oren dat hij in de trein hoort wat er op het perron wordt gezegd?
Voor de meeste Amsterdammers is Brabant nog steeds buitenland. Ze vergeten even dat hun uitkeringen daar worden verdiend.
@Luvienna, ja, Brabanders hebben hele grote oren, da’s bekend. En op hun kop een kamerbreed tapijt, dat weet je toch wel?
Wat het ikje betreft, inderdaad een raar verhaal om in het Engels een antwoord te krijgen op een in je moerstaal gestelde vraag.
Pepijn Schnitzeler is nou niet direct een Brabantse naam, maar dat kan de aangesprokene niet weten, blijft curieus, misschien geadopteerd of anderszins geimporteerde Brabander.
@Apie Nee, wist ik niet, ik dacht dat het altijd tegels waren, van die nep-marmeren.
@Klare taal, je hebt ook van die gevallen van dieren die in een verkeerd nest zijn grootgebracht, ratjes die denken dat ze een hond zijn of eenden als kat.
Bestaat dat Luvienna, dieren in een vreemd nest, ik ben daar niet zo van op de hoogte?
Ik heb nooit huisdieren gehad, alleen mijn jongste zoon had een parkiet die hij los in de kamer liet vliegen, die uiteindelijk in de mouw van zijn trui gestorven is, daarna heeft hij een hele dag op zijn kamer getreurd.
Pepijn Schnitzel, oftewel Peppie de Groot.
@Klare taal, jazeker. Het komt vaker voor bij (semi-)huisdieren dan in het wild, maar het bestaat inderdaad. In het wild komt het wel voor dat een leeuwin bijv een verdwaald gnoejong adopteert maar meestal gaat dat al fout voordat het gnoejong kan gaan denken dat het een leeuw is. Maar bij mensen zijn er best vaak katten die denken een hond te zijn, of varkens als kat. Die dan met hun zoveel ton op schoot willen. 😉
@Letterzetter 😀 😀
PS @Klare taal, die treurnis van je jongste zoon om zijn parkiet kan ik me goed voorstellen. Je moet mij eens meemaken als er weer een huisdier, al dan niet geholpen, het einde van zijn/haar leven bereikt heeft.
Of een vlieg. :-p
Luvienna, ik ben niet echt een dierenpoes, maar ik heb normen, lieveheersbeestjes dat is echt iets die kan ik niet in de stofzuiger doen, mottenbeesten daar heb ik geen moeite mee.
Ik blijf natuurlijk een slecht mens, die lieveheersbeestjes
echter die worden door mij gekoesterd.
Niet te hard troetelen, Klare taal, daar gaan ze druk van.
Mobiel
Ze was op de koorrepetitie toen ineens haar mobiel ging. „Ik schrok me rot!”, hoor ik de oudere mevrouw voor me vertellen aan haar vriendin. Het bleek haar dochter te zijn. „Ze had me al thuis proberen te bellen, maar ik nam niet op.”
Heel verontwaardigd vervolgt ze haar verhaal: „Als ik thuis niet opneem, ben ik toch weg? Dan stoor je me toch niet op mijn mobiel?”
Gerdien de Lange
Van de selfiestick naar een jaren negentig-bakje over een mobiele telefoon. Dat lijkt er meer op, qua NRC-Ik-thematiek.
Volgende week maar eens een oud besje dat nog heur haar kamt als de bakelieten huistelefoon schalt.
Eindoordeel: 3 (zegge: drie)
Het is een mening, maar het is in elk geval een goed gebruik om tijdens een koorrepetitie je mobieltje op stil te zetten.
Verder snel vergeten dit afluisterikje, waarbij ook nog eens onduidelijk is of Gerdien zelf aanwezig was op de koorrepetitie. Ook in de tram hoor je van alles.
hallo reactanten, wakker worden, er is weer een nieuw ikje.
Wat een belabberd ikje…
Knarsend taalgebruik:
„Ik schrok me rot!”, hoor ik de oudere mevrouw voor me vertellen aan haar vriendin. Het bleek haar dochter te zijn.
Vriendin is haar dochter? En hoe wist Gerdien dat dan?
„Ze had me al thuis proberen te bellen,…”
‘Ze had al geprobeerd me thuis te bellen,…’
Gewoon een kwestie van de juiste woorden in de juiste volgorde zetten. Leer je op de basisschool.
, maar ik nam niet op.”
Ze had toch haar mobiel bij zich?
Verwarrend. De wanhopige lezer moet zonder enige uitleg maar snappen dat ze thuis een andere telefoon had die ze niet opnam toen die overging. Heeft de oudere vrouw (wedden dat ze alt is?) misschien een gespleten persoonlijkheid, eentje voor thuis en eentje voor het koor?
Heel verontwaardigd vervolgt ze haar verhaal: „Als ik thuis niet opneem, ben ik toch weg? Dan stoor je me toch niet op mijn mobiel?”
De oudere altesse beseft niet dat de mobiele telefoon juist daarvoor uitgevonden is. Haar vriendin en dochter moet haar dat maar eens vóór de volgende koorrepetitie duiden.
Goed aangepakt Letterzetter, zin voor zin ontleden zo’n ikje, dan kom je heel ver.
Ik was echt sprakeloos, vooral na het lezen van alinea drie.
Nee Letterzetter, dat is nu juist de pointe! Dat ze dat niet beseft.
Voor de rest mee eens dat het rottig opgeschreven is. Cryptogram waar je wel uitkomt, maar een verhaal, zeker een ikje, moet lopen, moet een lezer niet onnodig het bos insturen.
Op een mobieltje storen is de tijdsgeest. We willen niet meer gebeld worden, zomaar, en we bellen zelf niet zomaar meer. We willen whatsappen. Luister maar om je heen, er wordt nauwelijks meer gebeld, wel driftig getikt. Nog even en het bellen is helemaal afgeschaft. Heerlijk rustig. Hoppa!
Mensen zonder mobieltje, die zijn pas echt vrij.
god nat
Dromen
Naast mijn studie rechten werk ik een dag in de week op Schiphol. Ik raak er in gesprek met Joseph, een van de schoonmakers. Hij vraagt me: „What are your goals and dreams in life?”
Ik vertel over mijn droom om ooit onderdeel uit te maken van de zittende magistratuur, maar dat het niet eenvoudig is om rechter te worden.
Beschroomd vraag ik hem, schoonmaker op Schiphol, wat zijn dromen zijn. Joseph lacht hoofdschuddend: „20 years ago, I dreamt of giving the people in my village in Kenya access to water. I have been sending money there for a long time now and tomorrow I’m flying home to celebrate the first waterpoint in my village. So if you want to be a judge, you’ll be one someday.”
Verbouwereerd blijf ik achter terwijl hij zijn ronde voortzet, zijn schoonmaakkarretje voor zich uitduwend.
Erik Boot
Het opmerkelijkste van dit ikje is, dat die schoonmaker na 20 jaar nog niet weet dat het rechtersambt in Nederland niet te koop is.
Hm.
Het ambt niet misschien, hoewel dat natuurlijk wel een WC-Eend systeem is, maar ik heb wel twijfels over rechters (Chipshol bijv.)
Weer een voorbeeld van een overbodige eindzin.
Mooi eindzinnetje, nogeens benadrukkend dat we hier een schoonmaakmeneertje denken te zien maar die heel wat meer in zijn mars heeft dan de vooroordelen willen. En zo is het. Veel te lang voor een ikje, maar beter dit dan die suffe dingetjes, dijenkletsertjes en woordspelletjes van de afgelopen tijd.
Maar Nederlands spreken, dan doet de schoonmaker kennelijk niet.
Er is ook sprake van een overbodig middenzinnetje: “hem, schoonmaker op Schiphol.” We hebben ‘m door, hoor.
Eindoordeel: 6 (zegge: zes)
Het is wel te hopen dat Erik, mocht hij het ooit tot rechter schoppen, niet meteen verbouwereerd achterover slaat als allochtonen hem iets op de mouw proberen te spelden.
Wat wordt een koor toch meeslepend en boeiend als het niet voortdurend in de boeken kijkt. Ik moet het eerste toneelgezelschap dat de teksten uit het script voorleest nog meemaken, maar van zangers wordt dat om onbegrijpelijke redenen nog steeds geaccepteerd. Publikumsbeschimpfung. Geen wonder dat het steeds vaker wegblijft met uitzondering van wat familieleden.
gute nacht
Mooi moppie muziek, Moppertje.
Nieuwtje van het beheerdersfront. Op veler verzoek (nou ja, een, zegge 1, schrijver) is er nu onder elk verhaal een printmogelijkheid ingevoegd. Met een simpele druk op de button printen jullie je eigen verhaal als PDF, inclusief opmaak (nou ja, sort of) en foto’s. Fijn als je een verhaal wilt sharen met digibeten. Of het in wilt lijsten en op wilt hangen. Enjoy!
Wat een fijne dienstverlening, topblogbaas!
@mk 00:13 u
Inderdaad, van zo’n koor (meestal op verhoging) zie je in de zaal zittend nauwelijks de gezichten achter de zangboeken, bovendien wordt het geluid erdoor gedempt.
Bij von Karajan zag je dat niet. Sytze Buwalda (counter) zingt als solist ook zonder. Ligt het aan de professionaliteit? Veel koorleden zijn immers goede amateurs. Ik ken een aantal koorleden die geen noten kunnen lezen, alleen de teksten…
Mooi, die PDFs.
Wordt er nu gewerkt aan de spellingchecker? ’t is soms niet om aan te zien.
DSR, dat is een tijdrovend karweitje. Mail me rustig de meest storende en ze worden nog deze week verwerkt. Met name in jouw verhalen neem ik aan? 🙂