“Alle dieren hebben een religie. En de torenvalk is de meest gelovige van allemaal, want die bidt voor het eten.” Dit was de pointe van een ikje van Kester Freriks, en dit is echt werkelijk waar vorige week geplaatst in een landelijk dagblad. Kijk maar. De lengte van de baard van deze mop is ongeveer hetzelfde als het aantal kilometers dat de noordse stern aflegt tijdens de vogeltrek (ongeveer 18.000 kilometer). Onze reageerster Luvienna betitelde het snedig als “Niksje. Waar zit het anekdotische? Waarschijnlijk vond de NRC-redactie het tijd worden om Kester Freriks, een NRC-medewerker, weer een keertje op te vrijen.” Ze heeft vermoedelijk gelijk.
Zij kon het ikje van Corine Marse, waarin die haar zoon van 17 die in eindexamenstress verkeert laat zeggen “we laten het examenfeest gewoon doorgaan als ik zak!” beter waarderen. “Prachtige weergave, goed vetgedrukt, mooie witregels, inhoudelijk ook leuk, slimme jongen, die zijn prioriteiten goed op orde heeft. Ga zo door!”
“Je moet toch wel zeebenen hebben om niet misselijk te worden van dit krampachtig nautisch gedrocht.”
Gelukkig was de enige echte ikjesbeoordelaar De Schrijvende Rechter (DSR) weer terug van weggeweest. Hij maakte zijn rentree door het ikje “Ramkoers“ van Janine Herweijer keurig te plaatsen. “Die man ken ik” schoot er door de zeilende schrijfster heen. “Op het achterschip lees ik De Groene Draeck.” Nou, Janine had dus de Koning in het wild ontmoet, sort of. Dat zullen honderden zo niet duizenden landgenoten doen, want de Koning zeilt niet ’s nachts. Maar ook dit drukte de NRC trouwhartig af. DSR: “Je moet toch wel zeebenen hebben om niet misselijk te worden van dit krampachtig nautisch gedrocht. En wat is eigenlijk de pointe, dat prinses Beatrix er in zeemansjopper uitziet als een kerel? Makkelijk hoor.” Eindoordeel: 4- (zegge: viermin)”
Mopperkont merkte er dit over op: “Een eigenaar van een zeilschip, die wacht met uitvaren totdat zijn gasten zijn uitgeslapen, zal in de Waddenzee vroeger of later op een zandbank lopen.”
Maar de narigheid was nog niet voorbij. “Akelig vroeg” noemde Kees van Dongen zijn ikje over zijn heupoperatie in een Frans ziekenhuis. “Wees blij”, had de verpleegster hem toegesnibd, “U bent de eerste morgen, dan is de chirurg nog fris.” Nou, wij kwamen niet meer bij, Kees hopelijk wel. “Tsja, ‘t is maar net zoals het uitkomt zeker” vond DSR, “‘t zal toch ook geen typisch Frans verschijnsel zijn? Sommige chirurgen zijn misschien ‘s morgens nog fris, anderen komen nog bij van de landwijn en raken pas op toeren als ‘t middagkroketje naar binnen is gewerkt.”
Joop Visser werd weggehoond in de talentenjacht Holland’s Got Talent, maar dat bleek al een jaar of twee geleden gebeurd te zijn.
Anders dan bovenstaand meisje was er verder niet zo heel veel loos vorige week. Artafterallart liet, zoals menigeen al had verwacht verstek gaan. “Reageerders komen reageerders gaan. Maar hun kunst blijft altijd bestaan” merkte de blogbaas berustend op. Joop Visser werd weggehoond in de talentenjacht Holland’s Got Talent, maar dat bleek al een jaar of twee geleden gebeurd te zijn. Aan expats gaat zoiets voorbij, aan impats soms ook (met dank aan Klare taal), we herdachten het overlijden van “Beautiful Mind” John Forbes Nash, maar dat was eigenlijk al weer twee weken geleden. We hadden hem gewoon vergeten.
Letterzetter deelde mee dat hij de komende dagen elders aan het behangen en muurverven was, dus weinig zou reageren (niet gemerkt). En Riverside meldde dat hij een paar dagen bij zijn buren lege prullemanden op kleur ging sorteren. Een korte discussie over het verschil tussen ontfatalisering en defatalisering leverde weinig nieuwe inzichten op. Wel significant en verheugend was het dat Pawi weer veilig in het land is teruggekeerd. “Terug van een maand reizen door Marokko, met eigen auto en eigen bed, veel gezien, geleerd, en af en toe met een schuin oog naar de blogs van de expats gekeken. Veel meegemaakt: vervoer in Marokko, kleding, eten, oogsten, delen, gidsen, kamperen, muziek, gastvrijheid, trots en armoede. Doe ik graag tzt verslag van.” Wij kijken er reikhalzend naar uit.
Op het Kunstblog van Heer Rozenwater werd een door onbekenden verminkt paardenplaatje beloond, “Curiosity“, gemaakt door ene Mary Lee Dereske. Zie hier haar website, bestel het printje voor een paar dollars, of koop het op een mooie telefoonhoes. Het was Klare taal die met de eer van de opvallendste kop ging strijken: “BTW voor schilderwerk wordt tijdelijk verlaagd.” Bertje kreeg een kolenschop voor iets, we weten even niet meer waarvoor. Het ding is in ieder geval te groot om hier te plaatsen.
Een treurig tweede deel van het feuilleton van Kees zag het licht. Het ging niet goed met hem “Dat kwam vooral tot uiting in een allesoverheersende straatvrees, die de doodsteek gaf aan mijn sociale leven. Ik was in een diep zwart gat gevallen zonder reddingstouw of hoop op hulp van buitenaf.” Hij had een bobbel in zijn nek en moest worden geopereerd “Ik kreeg een injectie in mijn nek en daarna leek het alsof iemand in me aan het wrikken was zonder dat ik het voelde”, maar uiteindelijk kwam het goed en had hij geen enge ziekte. Dit werd hem medegedeeld door “een grote zwarte man in een hagelwit verplegersuniform.” Tot op heden kreeg dit verhaal nul (schrijve: 0) reacties, maar dat kan nog komen natuurlijk.
Dat was weer het overzicht van wat er vorige week hier op de site is gebeurd. De ikjes waren zoals altijd afkomstig uit de ikjesrubriek van de NRC, de krant die zo graag lezersanekdotes op de achterpagina plaatst. De reacties van de mensen uit het land kwamen van hier, aangeleverd door de A. Dapie Community van ex-NRC-reactanten, ex-Volkskrantbloggers en ex-weten-wij-veels.
Stuur nu zelf eens een ikje naar de krant. Of scrol naar beneden en zeg wat het ikje van vandaag losmaakt. Plaats een reactie. Mag met een fantasie-emailadres. Druk een duimpje. Geef een sterretje. Plaats een smiley. Voor je het weet, sta jij volgende week in het intro. Voorgaande afleveringen van deze rubriek zijn elders op dit blog te raadplegen.
Feuilletons en levensverhalen of aanzetjes daartoe zijn welkom op apie@apiedapie.com. Kortom, het wordt weer een prettige week. Maar als je vindt dat het geen prettige week moet worden, ga dan vooral elders buurten.
Featured image: (c) stokpic.com weer, van gregory dinges
Bas van Vuren, aangenaam 
Pictionary
We spelen Pictionary. Eline van 8 jaar trekt volgens haar tante een moeilijk woord. Toch wil ze het graag proberen. „Ik kan het wel”, zegt ze.
Ze tekent water en een mannetje dat in het water lijkt te duiken. Niemand kan raden wat het is.
Als de tijd om is, vertelt ze welk woord ze had getrokken. „Ik had het woord doping”, zegt ze. „Je weet wel, wat christenen altijd doen.”
Lina van Lieshout
Ach, alweer zo’n wandelaartje in de duisternis, die het heil slecht van verre heeft horen verluiden. -zucht-icoon-
Tipje: teken de volgende keer een doopvont, een dominee in toga, doopouders en een kindje in doopjurk, terwijl het water over het kinderhoofdje wordt uitgegoten. Probeer, indien mogelijk, het gezicht van de voorganger zo te tekenen dat duidelijk wordt dat hij de relevante doopspreuk prevelt.
Dan kan het niet meer misgaan.
Eindoordeel: 5- (zegge: vijfmin)
Een simpel en begrijpelijk klein foutje van een kind dat de taal aan het leren is. Geen reden om het kind voor de hele buurt en klas voor gek te zetten. Nog een gelukkie dat bijna niemand de NRC meer leest.
@APD
Dat kind wordt niet voor schut gezet, maar geprezen om haar logische en tegelijkertijd inventieve taalopvatting. Had niet in de krant gehoeven, dat is DSR wel met je eens.
“Nou, wij kwamen niet meer bij, Kees hopelijk wel. “
😀
Verder een prachtige inleiding voor de nieuwe week. Ik heb zorgvuldig gekeken maar er geen foutje in kunnen ontdekken.
En dat met zand in de laptop!
O ja, het Ikje van vandaag.
Tja.
Ach, ik kan alleen maar zeggen dat het een echt maandag-ikje is.
Vanochtend zag ik op een pleintje in de binnenstad van Turijn een party-tent en daaromheen politie, pers en een aantal fietsen met volle bepakking en met zonnepanelen. Ze waren allemaal verschillend. De een had de panelen op een aanhangwagentje, de ander met een ligfiets had de panelen als dakje boven zich en zo waren er talloze varianten. Het ging om een rally, die was gestart in Grenoble en zou eindigen in capadocie. Mijn aandacht werd getrokken door twee fietsen van het merk santos, mijn eigen merk, en die fietsen bleken te horen bij twee belgen, die er al een 1000 km op hadden zitten.
Hun santos-fietsen met trapversterking dmv een naaf in het achterwiel wogen inclusief aanhangwagen ca 70 kilogram en als de zon schijnt leveren de panelen een rendement van ca 30 procent, naar zij mij vertelden. In plaats van 100 km per dag kun je dus makkelijk 130 km per dag fietsen. De fiets weegt echter wel ca drie keer zo veel als een gewone fiets met bepakking en veel energie gaat dus verloren, omdat de fiets zo zwaar is. Ik vroeg me af wat daar nu de winst en de lol van is en dat konden de Belgen me eigenlijk ook niet vertellen. Je gaat immers niet fietsen om zo snel mogelijk van a naar b te geraken. Dan kun je beter met de auto gaan.
Ze hadden echter al eerder aan de rally deelgenomen en hadden zelfs een eigen website. Dat is er kennelijk de lol van. Hun paneel was ongeveer een vierkante meter groot, maar in stilstand konden ze de paneel uitklappen, waardoor ze ineens twee vierkante meter zonnepaneel hadden. De deelnemer die de vorige rally had gewonnen had zelfs vier vierkante meter zonnepaneel ( hij had aan de voorkant van de fiets nog een paneel) en de rally kent geen handycap, zodat het al bij voorbaat vaststond dat hij weer zou winnen. Hij kan immers veel harder fietsen dan de ander deelnemers.
Ik was eigenlijk op weg naar het Egyptisch museum, maar toen ik daar aankwam stond er buiten een rij van 100 meter, vermoedelijk pelgrims, die na de lijkwade van turijn ook wel eens iets moois wilden zien en ik heb toen besloten om een andere dag terug te komen.
Ik zit nu in een typisch Italiaans restaurant met professionele obers, degelijke Italiaanse gerechten, gezellige en levendige Italiaanse gasten, twee mannen die akoestische gitaar spelen, wat erg uitzonderlijk is in Italië en inspecteur montalbano op de tv. Wat wil een mens nog meer.
Over het ikje heb ik vandaag niks te melden.
Caio
Defensie
Samen met mijn dienstmaat van 27 jaar geleden bezoek ik het nieuwe Nationaal Militair Museum. Inmiddels dikker en kaler dan in onze tijd als reserveluitenant lopen we door de tentoonstelling. En passant nemen we de wereldsituatie door. Van de Frederik kazerne, via Poetin, de M-109 en de MilAfko’s komen we op de vraag: Wat hebben we van al die eeuwen oorlogsvoering opgestoken? Waar ligt de toekomst van de krijgsmacht?
Het museum heeft het antwoord gevonden. Voor een oude raketwerper buiten staat geen bordje met technische gegevens, maar: ‘Niet betreden, natuurgebied in ontwikkeling’. Minister Hennis, mooier kan de volgende defensienota niet beginnen!
Maarten Deul
Van zo’n natuurgebied komt alleen maar gedonder, want de zwaarden die tot ploegscharen worden omgesmeed, mogen er vast niet de zwarte aarde openen voor het voedend korenzaad. En aan mest uitrijden valt al helemaole niet te denken.
Zo zie je maar weer dat het denkwerk niet aan militairen kan worden overgelaten.
Eindoordeel: 3 (zegge: drie)
Wat een dul ikje. 😦 We zijn aan een wel heel erg sneue week bezig.
Bwaah
Breaking! Als je het het minst verwacht dan krijg je het. Zojuist gepubliceerd, deel 5 van Luviennas mannenverhaal. Ze is meer dan toe aan haar eerste keer Echte Seks. Ik kreeg het er warm van. En jullie? Lees het gauw hier.
ik wilde vanochtend een kaartje kopen voor faust van gounod, morgen in de opera van Turijn, maar de kassa bleef dicht. Geen wonder want 2 juni is in Italie een nationale feestdag. Ik had het kunnen vermoeden, want op het piazza reale stonden de militairen in het gelid en werd deze keer niet de lijkwade van Turijn, maar de vlag van Italie en de republiek geëerd. De italianen hebben in 1946 in een zeldzaam moment van verstandsdoorbraak besloten het verder zonder koningshuis te doen.
Een van de grootste problemen, waarmee je in Italië wordt geconfronteerd, is waar zullen we vanavond gaan eten. Ik had gisteravond goed gegeten in de saraceno, een degelijk Italiaans restaurant, en dan heb je de neiging om weer terug te gaan. Het was inmiddels zo warm geworden dat ik perse buiten wilde eten en het terras van de saraceno was al bezet. Dan maar terug naar de Borgo Dora, een volkswijkje vlak bij mijn hotel, waar ik eerder had gegeten volgens de cucina casalinga, ofwel de keuken van moeder thuis.
Het is daar een groot eetfestijn. Het ene gerecht is nog niet opgediend of het andere staat al op tafel. Het is natuurlijk geen haute cuisine, maar het is allemaal met liefde bereid en helaas, veel te veel. Ik geneer me als ik weer een gerecht half opgegeten teruggeef, maar er zit echt niets anders op. Telkens als je denkt dat het nu echt afgelopen zal zijn, komt er weer een schaal met lekkers voorbij.
Het is nu bijna donker en gelukkig strijken er nog meer mensen neer op dit terras in dit bochtige straatje. Dat is bijzonder, want bijna alle straten in Turijn staan haaks op elkaar als in een romeins legerkamp. Je kunt hier trouwens zelfs een waterpijp roken. Het best bewaarde geheim van Turijn. Restaurant Ambhara in Borgo Dora, niet verder vertellen hoor.
Ciao
Voor de Tulpenrallye zijn we naar Turijn gevlogen en hebben daar een dagje doorgebracht. Turijn bleek een veel leukere stad dan ik had verwacht. Overal straatmuzikanten en -bandjes, die ook echt publiek hadden en applaus kregen. We zijn ’s avonds gelopen naar een restaurant dat we geloof ik van Spotted by Locals hadden. Geweldig gegeten! Toen de baas hoorde dat ik vegetariër was heeft hij een paar verrukkelijke vegetarische gerechten gemaakt, een paar buiten de kaart om, Op de foto het voorgerecht met een mix van groentebereidingen. Heerlijke wijn ook. We zijn terug naar het hotel gerold.
Ik weet helaas de naam niet meer. Ja, daar heb je veel aan, ik weet het.
Quiz
Ik ben door ING uitgekozen voor de telefonische Kastje-naar-de-muur-quiz. Daarbij kan ik overschrijvingskaarten winnen voor de stichting waarvoor ik de financiën doe.
Vraag 1: Uw rekeningnummer? Goed!
Vraag 2: Uw saldo? Alweer goed! Ik kom dichtbij.
Vraag 3: Uw geboortedatum? Weer goed. Ga ik ze dan nu echt ontvangen?
Vraag 4: Wie zijn de gemachtigden? Ik. Fout! Ik noem alle bestuursleden op. Alweer fout.
Hoe kan ik deze quiz ooit winnen?
„U moet naar een ING-kantoor gaan en daar de antwoorden vragen”, hoor ik.
„En dan? Kan ik dan meteen de overschrijvingskaarten aanvragen?”, vraag ik wanhopig. „Nee, dan belt u opnieuw de klantenservice en mag u opnieuw deelnemen.”
Esther Storm
Huh?
? Moet dit grappig voorstellen? Of is er iets anders heel grondig mis met Esther?
Ik heb echt geen idee waar dit over gaat. Iemand?
Ik lees dit net in de krant en ik dacht hier even opheldering te vinden.
Totaal onbegrijpelijk.
Het is een ludiek bedoelde poging om het inderdaad vaak moeizame proces om iets gedaan te krijgen van een molochbedrijf, weer te geven als een quiz, waarin je na een fout antwoord direct wordt teruggestuurd naar Af, u ontvangt geen 200 euro. Esther wil om de een of andere reden papier (ipv digitale) overschrijfbiljetten hebben en moet dan zien aan te tonen dat ze daar inderdaad recht op heeft.
Heel lastig inderdaad, Esther. Duh.
Fijn Luvienna, probleem opgelost, dit soort dingen valt buiten mijn wereld, ik ga zelf wel naar een bank als iets me niet bevalt.
Het blijft natuurlijk wel een onbegrijpelijk ikje voor de eenvoudige NRC lezer, maar anderzijds ook zeer sophisticated als inzending.
Dank, Luvienna. Dus die kwis was maar een geintje.
Maar Esther weet dus echt niet wie de gemachtigden zijn van de stichting waarvoor zij de financiën doet.
Stomme ING!
De wijk waarin mijn hotel staat, is bepaald geen achterbuurt, het ligt op een steenworp afstand van de koninklijke tuinen en de belangrijkste Turijnse toeristische attracties, maar toch stikt het er van de immigranten, Chinezen, Arabieren en Afrikanen. De eerste twee groepen hebben zich kennelijk al een plaats verworven in de samenleving, ze drijven winkeltjes en slagerijen en ze spreken al een aardig woordje Italiaans. Dat laatste geldt overigens ook wel voor de Afrikanen, maar zij bedrijven voornamelijk straathandel. Italië wasvroeger een van de meest homogene landen, maar ze doen nu niet meer onder voor de rest van Europa wat immigranten betreft. De Italianen zien het met lede ogen aan, is mijn indruk. Sic transit gloria mundi.
Ze hebben weliswaar eeuwenlang buitenlandse overheersers moeten dulden, maar dat waren in elk geval ook Europeanen en katholieken, maar met deze toestroom van armoedzaaiers en islamieten hebben ze duidelijk veel moeite. Ze zijn te beleefd om ze helemaal te negeren, maar het zijn toch volledig gescheiden werelden. Veel
Italianen staat het water overigens ook aan de lippen en er is veel stille armoede. De rijken en de buitenlanders doen zich te goed aan de uitstekende keuken, maar veel Italiaanse families en verliefde stelletjes beperken zich buitenshuis tot een pizza en een glaasje cola. Zonder familie of een moestuin zouden veel Italianen ook tot de bedelstaf zijn geraakt. Als de schijn ergens bedriegt, is het wel in Italië.
De sindone, de jaarlijkse bedevaart naar de lijkwade van Turijn, is achter de rug en de duizenden pelgrims uit het gehele land zijn weer vertrokken. Met geloof heeft het naar mijn gevoel niet vreselijk veel te maken, maar het samenhorigheidsgevoel is weer wat versterkt en zij zullen de laatste bastions van het oude Italië met hand en tand blijven verdedigen. Volgend jaar gaan ze vast weer naar Torino.
Viva Italia.
Groeten
Hans
Ps
In mijn hotel,vroegen ze voor een slokje bier vijf euro en ik ben dus in de wijk op zoek gegaan naar een winkeltje waar ze bier verkochten. Dat viel nog niet mee. Ik vond alleen maar islamitische slagers en supermarkten en daar stond van alles in de koelkasten maar geen alcoholische dranken. Na lang zoeken vond ik
eindelijk een chinese super, waar het bier bijna uit de koelkast viel. Heerlijk volk, die chinezen. Ik heb trouwens in marrakesh nooit moeite gehad om een biertje te vinden, maar kennelijk zijn de immigranten in europa islamitischer dan de grootmufti van mekka.
Dsr zalwel uit zijn dak gaan van al die witregels.
Ah! Dank voor de duiding, Luv. Maar dan is het toch heel normaal? Als je telefonisch niet de juiste antwoorden kunt geven (niet alle bestuursleden zullen gemachtigden zijn, dat hoor jij te weten, dat zou in je eigen administrate te vinden moeten zijn) dan moet je effe met legitimitatie naar het kantoor. So? What? Papieren overschrijvingskaarten!! Wat is dat voor een nostalgisch kluppie? Ga je ook nog van die pennen met potjes inkt aanschaffen?
Mooi verhaal Mopper,
Ik ben nog nooit in Turijn geweest, maar het verhaal over die immigranten is overal in Italie hetzelfde, Toscane, Arrezzo, Umbrie, Abruzzen, Lazio, en de andere gebieden geven allemaal hetzelfde beeld. Heel treurig allemaal, een soort laissez-faire is hier ook wel aan de hand
Maar goed, waarom moeten wij alles oplossen en opvangen?
Moppertje, ik heb voor het overzicht wat witregels weggehaald. Tip: geen harde returns gebruiken aan het einde van een regel, gewoon lekker doortypen 🙂
Goede wijn
We geven thuis een feestje. Als het huis al aardig vol loopt, breekt de tijd aan voor een hapje en een drankje. De kinderen lopen vol enthousiasme mee te delen en te schenken.
Even lijkt er wat te stagneren in de keuken en met een licht verschrikte blik neemt zoonlief (12) me even apart. „Mam, hebben we ook nog goede wijn? Deze zijn allemaal over de datum, ze zijn van 2013.”
Corine van der Vlist
Tja, daar hebben we Corine weer eens, specialist in het schrijven van moppen met baarden. Deze baard is nog langer dan de weg naar Bordeaux.
Een feestje waar de tijd voor een hapje en een drankje pas aanbreekt als het huis een beetje gevuld is? Stellejte krenten, met hun over-de-datumwijn.
Luv 😀
Je zal maar een van de eerste gasten zijn bij Corine. Zij heeft het veel te druk met ikjesschrijven, natuurlijk. Van tevoren goed eten en drinken lijkt mij het beste.
Dat zijn altijd de leukste mensen die hun ‘feestjes’ aankondigen met veel aplomb en dan met weinig verve een karige zure borrel met veel stokbrood en pakjes edah-salades serveren.
Mooi verhaal van Mopperkont, een beetje geschiedenis, en met een verrassende kijk op bier. Ligt wijn niet meer voor de hand in Italie?
In Marrakech drinken veel islamieten bier, maar verkopen het niet. Zeker niet op vrijdag. Niet in de Marjane, niet in de Carrefour. Alleen in clandestiene achteraf gelegen containers, waar je een Belgische speurneus voor nodig hebt om die te vinden. Zo iemand hadden we gelukkig in de buurt.
Het betreuren van immigranten in welk land dan ook, waarover MK schrijft “Sic Transit Gloria Mundi”: daarvan kreeg ik even de slappe lach.
MK, je verhaal staat als een huis. Houd je ook een eigen blog bij over je reizen?
Lief ikje.
De term zoonlief neem ik ook maar voor lief.
Hier ligt nog zelfgemaakte wijn uit 1986 in de kelder. Is dat schrikken!
Best leuk Ikje. Aardig van Trees dat ze de naam van de opticienketen er niet bij zet.
Ja, heel grappig ikje vandaag, zeker na al die missers de laatste tijd.
Willie (WA) was kennelijk not amused door dat Ikje van een paar dagen geleden waar hij zo’n prominente rol in toebedeeld kreeg, en hij liet de RVD een reactie schrijven:
http://www.nrc.nl/handelsblad/van/2015/juni/04/1504072
Ja, leuk he, ik heb het ook gelezen vanmiddag. Volgens mij leest K.Willie nooit zelf de krant, dat laat hij doen en dan krijg zo’n belachelijk bericht.
Trouwens in de NRC stond een heel ander ikje, minder leuk dan jij eerder publiceerde uit NRC next w.s. , het ging over een man die een bijdrage voor een kopje soep vroeg.
Ik had niet gezien dat dit een NRC-nextIkje was, maar ja, als dit beter is dan de Echte Ik dan moeten we het maar zo laten. Of de blogbaas moet anders beslissen.
Koning Willie laat zich voorlezen, bedoel je? 😉
Ja, Luvienna, hij laat zich voorlezen door Maxima, zij snapt het net iets beter en sneller, tevens kan ze dan ook haar uitspraak verbeteren, en petit comite, zonder kritische toehoorders.
Tikkie warrig die ikjes in Next en NRC. Heb de indruk dat het twee verschillende redakties zijn die nooit met elkaar praten. Hier is alles welkom. Zolang het vetgedrukt is, bespreken we het.
Ik post dit overigens uit een vliegend vliegtuig, iets nieuws, althans ik heb het nog niet meegemaakt, ik mag internetten tijdens de vlucht. Joepie hoor. Vliegen zal nooit meer hetzelfde zijn. zuchticoontje Ah, daar komt het eten al! Oeps! Turbulentie. Er ligt een Rus naast me te snurken. Dat worden de nieuwe lekker belangrijke conversaties. Want verder gebeurt er toch niks in de lucht? (hopen we dan maar).
APD,
Ik hoop dat het vliegtuig blijft vliegen zo lang als nodig is.
Die snurkende Rus wordt wel wakker als hij eten ruikt. Dat is nl het enige wat hen boeit, eten!
Haha! Zat ik ook net te denken. Heb al met zoon en ook vriendin geappt. Volkskrant gelezen op internet. Facebook bijgewerkt. A. Dapie gescand… vroeger las ik een boek in het vliegtuig!
En ik ruik het eten. Rus nog niet. We wachten het af.
Berichten van de heer Dapie vanuit de lucht, dat lijkt me wel een mooie nieuwe rubriek.
Hou maar een glaasje wodka onder de neus van die Rus, dan is hij meteen wakker. Eerder dan met een gebakken worstje.
@Klare taal 😀
Wat een fraaie en waarschijnlijk accurate schets van een typisch avondje in huize Van Oranje.
Dank je, ik ben een echte oranjefan, intelligentie, goede smaak, bescheidenheid, geen verspilling, dat siert het kookhuis.
Noblesse oblige kan er ook nog wel bij
Helaas heeft de werkelijkheid intussen andere vormen aangenomen: Villa in het failliete Griekenland, muren eromheen, een enorm jacht waarbij de Groene Draak in het niet valt, omheining tegen eventuele dobberaars, ja zo gaat het in de monarchie .
Vive le Roi, Le Roi est Mort maar in de republiek zal het niet veel beter zijn.
De Rus is boos, want had glutenvrij besteld en er is iets misgegaan. Hij kreeg als troost keiveel whisky en pinda’s en omdat ik naast hem zit.. ik ook! Hips.
Bah, die pinda’s dat is pas erg die geur brrr.., sterkte heur.
Je typt toch nog duidelijk, ondanks die al die whisky. Dankzij autocorrect, natuurlijk
De rijksvoorlichtingsdienst heeft namens WA gereageerd op het ikje over de groene draeck en stelt dat WA voorrrang had, omdat hij over bakboord voer. Dat was ook mijn mening, nu niet vaststaat, dat de tegenligger, de schrijfster van het ikje, uiterst rechts in de vaargeul voer. In dat geval zou zij namelijk wel voorrang hebben gehad.
Met de fyra was volgens mij niet zoveel aan de hand, dat dat niet tijdig hersteld kon worden. Italianen zijn fantastische treinenbouwers, zoals elke dag wordt bewezen in dit dichtbevolkte en dichtbespoorlijnde land. Nergens rijden meer van dat soort treinen als in Italie is mijn mening, die ik geef voor een betere. Er spelen andere, voorlopig duistere motieven, waarom het contract is opgezegd. Dat heeft volgens mij Weinig of niets met de kwaliteit van de fyra te maken.
Italianen kunnen trouwens ook mooie auto’s maken, zoals ik vanochtend heb gezien in het museo del automobile in Turijn. Wat een fantastische collectie oude auto’s is daar te zien.
In een voormalige Fiat-fabriek in de wijk Lingotto is thans een enorm winkelcentrum gevestigd, Galleria 8 genaamd. Op het dak van dat gebouw ligt een oude testbaan, die vanaf de begane grond via een kurkentrekkervormige oprit te bereiken was. Op het dak is een nieuwe opbouw geplaatst, waarin thans een bescheiden schilderijenverzameling met topstukken is gevestigd, die vernoemd is naar de sponsors, twee leden van de familie Agnelli. Een van de suppoosten, die ik sprak, was ooit in Nederland geweest en wist alle steden en bezienswaardigheden, die hij had gezien, nog op te noemen. Ik kreeg een hoop viva olanda’s te horen en heb mijn lof voor Italia toen ook maar niet onder stoelen en banken gestoken. Uit dankbaarheid mocht ik de racebaan zelfs even oplopen om foto’s te maken.
Natuurlijk ook veel restaurants in dat complex, die na twaalf uur snel volstromen met hongerige italianen en een enkele buitenlander. Morgen helaas weer naar huis.
Het werd in de middag bloedheet in turijn en ik kon kiezen tussen de bioscoop en een ritje naar buiten in een airconditioned trein. Ik koos voor dat laatste en kocht een kaartje naar een willekeurige bestemming, Carmagnola, die over vijf minuten zou vertrekken. Helaas stond mijn horloge vijf minuten achter en reed hij voor mijn neus weg. Toen maar de koele metro genomen naar een ander station en tot mijn verbazing ging daar even later ook een trein naar dezelfde bestemming. Toen ik daar uitstapte stond de thermometer op 41 graden en ben ik na een wandeling in de schaduw van de huizen maar een kerk binnen gelopen.
Ik heb daar zeker anderhalf uur zitten nadenken over de zin van het leven, maar het was te kort, ik ben er nog steeds niet helemaal uit.
Meer tijd had ik niet want ik wilde de trein van 17.10 naar Turijn halen. tussen droom en daad staan wetten in de weg en treinen, die gehaald moeten worden.
Ja Klare taal, pinda’s die iemand anders eet… dat scoort hoog op vreselijke geuren. Er zit trouwens een keurige vrouw voor me de hele nacht hele intense windjes te laten. Ook niet fijn. Enfin, nog een uurtje en ik sta hopelijk weer veilig en wel aan de grond. Een ervaring rijker, dat wel.
Wederdienst
Een man in de trein vraagt reizigers om een kleine bijdrage voor een beetje soep. Bij de tweede ronde grabbel ik een gevonden 2-euromunt uit mijn tas. Ik word wel heel vriendelijk bedankt.
„Gaat het goed met je?”
„Ja hoor, het zonnetje schijnt en ik moet werken”, antwoord ik.
„Kan ik iets voor je betekenen?”, vraagt hij. Ik opper gekscherend mijn tas te dragen. Maar hij heeft een beter plan. „Als je soms wilt trouwen, ik ben beschikbaar.”
Marion Keete
Verprutst
Voor het radioprogramma Argos maak ik een documentaire over het beruchte fotorolletje van Srebrenica. Zou het ons, twintig jaar na dato, lukken om de waarheid boven tafel te krijgen?
Arie Bleumink werkte toen bij de inlichtingendienst van de landmacht. Hij heeft een mooi verhaal dat nieuw licht werpt op het wantrouwen van Ron Rutten, de maker van de foto’s die niet gelooft dat zijn rolletje verprutst is. Volgende week zaterdag is dat te horen op Radio 1.
Als meneer Bleumink me tenminste opnieuw wil ontvangen. In de montage is iets onbegrijpelijks gebeurd. Het interview is verdwenen.
Kees van den Bosch
@ Marion (het echte ikje van gisteren): neuh, da’s een hele ouwe, baard zolang als die trein was.
@ Kees, jaja, je maakt wat mee als journalist. Best grappig, maar het hoort niet thuis in het lezershoekje van de NRC.
Nou moe, Winnetou dood!
Oftewel, Pierre Brice, gaan ze ons dan echt allemaal verlaten, die kanjers van toen? Ja opapie, en daarna ben jij aan de beurt … 😦
Nou moe, ik heb het allemaal nogeens terug gelezen – ik moet dat doen uit hoofde van mijn functie zoals bekend – maar dit was de allertreurigste ikjesweek ever, er zat helemaal NIKS bij deze week. 😦
IK was vanochtend al vroeg op het vliegveld van Turijn, maar zeker niet de eerste. Een heel legioen Juventus-supporters maakte zich op om naar Barcelona te vertrekken en overal werd druk gediscussieerd over de kansen van Juventus. Ontroerend al die volwassen mannen met Juve-shawltjes, die diep in hun hart wel weten, dat niemand tegen Messi opkan, als hij het op zijn heupen krijgt.
http://www.telegraaf.nl/t/24126381
Was er niet een schunnig mopje over Winnetou, “ging naar binnen toe” was de clou meen ik, de rest ben ik vergeten.
Apie, ik ben er niet trots op, maar deze spreuk staat al zo’n dikke vijftig jaar in mijn geheugen gegrift: “Te laat, te laat”, zei Winnetou, “het zaad is reeds naar binnen toe”. Wordt, als ik mij niet vergis, ook nog steeds door schakers gebezigd tijden het vluggeren.
Deze spreuk is mij ook al jaren bekend, gelukkig dat Ad Hok deze gevleugelde woorden hier plaatste, zodat ik dat niet met schaamrode bloosicoontjes hoef te doen.
Graag gedaan, KT.
😀
Schreeuw
Over het uitblijven van reacties van de loopjongen van Studio ARTaaa kan ik verklappen dat het geen kwestie is van simpel ‘verstek laten gaan’. Door de natuur van de arme donder trekt een eeuwige schreeuw al zijn aandacht.
Hij heeft mij laten weten dat het einde van het duiden nog lang niet in zicht is. Wanneer dat wel het geval is, zal hij in een blog daar kond van doen.
Dat hij hier gemist wordt, lijkt hem koud te laten. Dat zien wij paramedici wel vaker bij klanten die in een isolement verkeren. Het is trekken aan een dood paard, als een samenleving desondanks participatie verwacht.
Dit is onze bevinding na dagelijks tevergeefs contact via de intercom om binnen te komen.
De Wijkverpleegkundige
Vanwege nog steeds een beetje in de stemming van de rallye (gisteren weer een rit gehad):
Dank je, art, we wachten het dan maar af. Wens hem sterkte.
@Luvje! 😀 Leuke video, kende ik nog niet. Dus je cardanas doet het weer? Joepie!
Nee, de cardanas staat in de schuur, compleet met de auto eromheen. We hebben gisteren een andere cardanas gebruikt.
Overspel! En dat autootje maar staan te wachten in die donkere garage. En jullie natuurlijk met schitterende ogen en opgewonden wangetjes honderduit vertellen hoe leuk het was. Jammer dit.
Had-ie zijn cardanas maar heel moeten houden.
Dat klinkt niet erg liefdevol. Zo’n oud autootje, en jij dan zo hardvochtig en gemeen. Misschien was die as geen toeval dus. Autootjes voelen meer dan je denkt.
Zo, de draft nieuwe intro staat er inmiddels op. Het zal morgen vanaf 13h00 gaan over Turijn, het verlangen naar Echte Seks, en over Winnetou. Verder aandacht voor Appie West en zijn fatale ongeluk met de driewieler. Erg mooie vintageplaatjes, en een Hollands rijmpje dat vertaald in het Frans echt ranzig is. Dan is het nu tijd voor … koffie!
@Apie 10.00 Denk je dat het een schreeuw omaandacht was?
@10:18 Verdiende koffie!
Denk het wel, Luv. Ouwe autootjes hebben liefde nodig.