Mopperkont was in Turijn, Luvienna verlangde naar Echte Seks, en Winnetou ging dood. Dat was het vorige week. In den notendop. De ikjes mochten geen naam hebben.Het was met afstand de meest saaie dulle ikjesweek Aller Tijden. Kan. Mag. Maar denk dus niet dat we ze hier dan toch trouw gaan bespreken. Not dus. Wij hebben wel wat beters te doen.
Laten we beginnen met reageerder Mopperkont. Hij was dus in Turijn, en berichtte over wat hij niet deed. Dat begon dan bijvoorbeeld zo: “Ik was eigenlijk op weg naar het Egyptisch museum … “. Daar zag hij een rij van 100 meter pilgrim, die “na de lijkwade ook weleens iets moois” wilden zien. Mopperkont weg dus. Hem niet gezien. De volgende dag: “Ik wilde vanochtend een kaartje kopen voor Faust van Gounod, morgen in de opera van Turijn, maar de kassa bleef dicht.” Weer een paar dagen later: “Ik kon kiezen tussen de bioscoop en een ritje naar buiten in een airconditioned trein. Ik koos voor dat laatste en kocht een kaartje naar een willekeurige bestemming, Carmagnola”. Die trein zou over vijf minuten vertrekken. Helaas stond zijn horloge vijf minuten achter en reed de trein voor zijn neus weg.
Wat hij wel deed was met fietsers kletsen die met een paar zonnepanelen op de bagagedrager onderweg waren naar Turkije. Daarna ging hij anderhalf uur in de kerk “zitten nadenken over de zin van het leven”. “Maar het was te kort, ik ben er nog steeds niet helemaal uit.” Da’s mooi, de kop is eraf, zeggen we dan, het is nu nog slechts een kwestie van tijd.
Wat wil een mens nog meer. Over het ikje heb ik vandaag niks te melden. Caio!
Wij, de lezers van dit mooie blog, hebben allang door wat de zin van Moppers leven is. Want we mochten ook zijn bloemrijke en watertandende beschrijvingen van zijn bezoekjes aan de Turijnse restaurants lezen. “Typisch Italiaans restaurant met professionele obers, degelijke Italiaanse gerechten, gezellige en levendige Italiaanse gasten, twee mannen die akoestische gitaar spelen, wat erg uitzonderlijk is in Italië en inspecteur Montalbano op de tv. Wat wil een mens nog meer. Over het ikje heb ik vandaag niks te melden. Caio!” Nou wij dus ook niet, ze waren stuk voor stuk te sneu, de meeste brachten slechts een verbaasd “huh” of “duh” van onze reactanten teweeg.
Koning Willie meende nota bene terug te moeten komen op een ikje van eervorige week, waarin hij voor vaarwegpiraat was uitgemaakt. Hij liet zich de krant volgens Klare taal voorlezen door Maxima “zij snapt het net iets beter en sneller, tevens kan ze dan ook haar uitspraak verbeteren”. De koning vond dat hij daar op dat IJsselmeer in zijn groene drakenbootje wèl voorrang had gehad, want hij kwam van bakboord of zoiets, of misschien juist wel van stuurboord. Zo prachtig dat de koning over zoiets met het volk in discussie gaat. Zat hij er met Putin ook maar zo scherp bovenop. Maar nee dus, het kon ons niet echt boeien, en wij waren met andere dingen bezig. 
Zo lazen wij met veel plezier dat Mopperkont het de volgende avond weer naar zijn zin had gehad, nu in een familierestaurantje in de volkswijk Borgo Dora. “Het is daar een groot eetfestijn. Het ene gerecht is nog niet opgediend of het andere staat al op tafel. Het is nu bijna donker en gelukkig strijken er nog meer mensen neer op dit terras in dit bochtige straatje (…) Het best bewaarde geheim van Turijn: restaurant Ambhara, niet verder vertellen hoor. Ciao”
Ook Luvienna had weleens lekker gegeten in Turijn. “Toen de baas hoorde dat ik vegetariër was heeft hij een paar verrukkelijke vegetarische gerechten gemaakt, een paar buiten de kaart om. Op de foto het voorgerecht met een mix van groentebereidingen. Heerlijke wijn ook. We zijn terug naar het hotel gerold.” In dat volkswijkje van Mopperkont “stikt het van de migranten. Chinezen, Arabieren en Afrikanen (…) Veel Italianen staat het water overigens ook aan de lippen en er is veel stille armoede. De rijken en de buitenlanders doen zich te goed aan de uitstekende keuken, maar veel Italiaanse families en verliefde stelletjes beperken zich buitenshuis tot een pizza en een glaasje cola.” Nou moe, alsof je het over Griekenland hebt, een paar jaar geleden, alweer zo’n *huivericoontje*
Ik vond alleen maar islamitische slagers en supermarkten en daar stond van alles in de koelkasten maar geen alcoholische dranken.
Onze mopperende verslaggever zat niet altijd te slempen in een etablissement. “In mijn hotel vroegen ze voor een slokje bier vijf euro en ik ben dus in de wijk op zoek gegaan naar een winkeltje waar ze bier verkochten. Dat viel nog niet mee. Ik vond alleen maar islamitische slagers en supermarkten en daar stond van alles in de koelkasten maar geen alcoholische dranken. Na lang zoeken vond ik eindelijk een chinese super, waar het bier bijna uit de koelkast viel.” 
En wij weten niet waarheen hij eigenlijk op weg was, maar hij kwam de volgende dag ook nog in een automuseum terecht: “Italianen kunnen (…) mooie auto’s maken, zoals ik vanochtend heb gezien in het Museo del Automobile. Wat een fantastische collectie oude auto’s is daar te zien. In een voormalige Fiat-fabriek in de wijk Lingotto is thans een enorm winkelcentrum gevestigd, Galleria 8 genaamd. Op het dak van dat gebouw ligt een oude testbaan.” Prachtig, wij zien in gedachten de Alfaatjes zich als lemmingen van het dak storten.
Nou, met zo’n schrijver heb je verder geen blog nodig mensen. De recent terug van weggeweeste Pawi was ook al op zoek naar illegaal bier geweest, maar dan in Marokko: “In Marrakech drinken veel islamieten bier, maar verkopen het niet. Zeker niet op vrijdag. Niet in de Marjane, niet in de Carrefour. Alleen in clandestiene achteraf gelegen containers, waar je een Belgische speurneus voor nodig hebt om die te vinden. Zo iemand hadden we gelukkig in de buurt.”
Intussen verscheen er een ronkende, dampende en stomende aflevering van Luviennas mannenfeuilleton. Ze drijft haar vriendje tot wanhoop, maar zichzelf ook. “De verboden vrucht die nu binnen handbereik is, heeft E’s verlangen tot knappens toe opgestuwd. Net als die van mij trouwens: ik ben meer dan toe aan mijn eerste keer Echte Seks. Had ik het me vroeger al voorgesteld hoe het zou zijn, sinds mijn bezoekje aan de NVSH heb ik het in gedachten honderden keren gedaan, heb ik al mijn remmingen losgelaten en heb ik er met sterretjes in mijn ogen een knetterende roze wolk van verrukkingen omheen geschilderd.”
“Trop tard, trop tard, le sperme est déjà allé à l’intérieur.”
Tja, en dan bereikte ons het trieste nieuws dat Winnetou dood is. Opnieuw en nu in het echie dus. Pierre Brice, een Fransman die hem speelde, en die eigenlijk Pierre Louis Baron de Bris heette. Winnetou .. en Old Shatterhand … ach, de herinneringen zijn zo vaag, heb ik de boeken gelezen, of heb ik de films gezien? Ik weet het niet eens, maar ik krijg er een keigoed gevoel bij. Gevoelens van heroïek, moed, durf, respect, wijsheid, al die dingen die Karl May er zoals wij nu weten helemaal niet instopte. Een Duitser die cowboyverhalen schrijft en zelf nog nooit in de VS was geweest. Zucht, en dan moeten we nu lezen dat het geheel door een Franse acteur is gespeeld! Nu ik dit opschrijf overvalt me ineens een keizware emotie bij de gedachte aan een Winnetou die dood ging. Dus ik zal dat toch als piepklein jochie wel hebben meegemaakt. Snif. Het ga je goed, Pierre! “Trop tard, trop tard”, disait Winnetou, “le sperme est déjà allé à l’intérieur”, maar dan in het Nederlands voor de rijm (met dank aan Ad Hok, die zijn klassiekers kent).
Ook Albert West (Albert Westelaken) ging er van tussenuit. Hij overleed vorige week op 65-jarige leeftijd ten gevolge van een aanrijding. Met een vrachtwagen? Een monster truck? Nee, met zijn revalidatie-driewieler. *zucht icoontje* Wij zullen het tedere Ginny Come Lately nooit vergeten, Ap. De tekst begrijpen we nog altijd niet, maar het was een cover anyway.
De Duimpjesbokaal van de Week ging naar Heer Rozenwater die een nieuwe internationale reageerder (m/v) die netjes om multilingual posts vroeg toesnibde: “Hé Tunfische, luie donder, wel eens van google translate gehoord???” Tja, en dan is zo iemand meteen weer weg natuurlijk en kan de Huffington Post weer rustig slapen.
En daar moesten we het vandaag maar eens bij laten. Dit was het overzicht van wat er vorige week hier op de site is gebeurd. De ikjes kunnen desgewenst worden gelezen in de ikjesrubriek van de NRC, de krant die zo graag lezersanekdotes op de achterpagina plaatst. Stuur nu zelf eens een ikje naar de krant. Of scrol naar beneden en zeg wat het ikje van vandaag losmaakt. Plaats een reactie. Mag met een fantasie-emailadres. Druk een duimpje. Geef een sterretje. Plaats een smiley. Voor je het weet, sta jij volgende week in het intro.
Voorgaande afleveringen van deze rubriek zijn elders op dit blog te raadplegen. Nieuwe f
euilletons en levensverhalen of aanzetjes daartoe zijn welkom op apie@apiedapie.com. Kortom, het wordt weer een prettige week. Maar als je vindt dat het geen prettige week moet worden, ga dan vooral elders buurten.
Featured image helemaal hierboven: Pierre Brice (6 February 1929 – 6 June 2015) as Winnetou
Bas van Vuren, aangenaam 
Oogmeting
Bij een grote keten laat ik een leesbrilletje aanmeten: pufjes tegen mijn oog, bolletjes scherpstellen, rijtjes met letters opzeggen, enfin, het hele pakket.
De jongen die me helpt is echt piepjong, dus ik vraag een tikje wantrouwig hoe lang dat nou duurt, zo’n opticienopleiding.
„Drie jaar”, antwoordt hij vrolijk.
„Zo”, zeg ik, tevreden met de vers opgeleide deskundige die zojuist mijn ogen heeft geïnspecteerd, „dat is niet niks.”
„Inderdaad”, zegt hij. „Ik begin in september.”
Trees Roose
Oogmeting
Bij een grote keten laat ik een leesbrilletje aanmeten: pufjes tegen mijn oog, bolletjes scherpstellen, rijtjes met letters opzeggen, enfin, het hele pakket.
De jongen die me helpt is echt piepjong, dus ik vraag een tikje wantrouwig hoe lang dat nou duurt, zo’n opticienopleiding.
„Drie jaar”, antwoordt hij vrolijk.
„Zo”, zeg ik, tevreden met de vers opgeleide deskundige die zojuist mijn ogen heeft geïnspecteerd, „dat is niet niks.”
„Inderdaad”, zegt hij. „Ik begin in september.”
Trees Roose
na zo’n mooie intro kan de week alleen nog maar tegenvallen.
‘De jongen is piepjong’ -bareuh-. Als je daar nog geen schimmel van op je ogen krijgt…
Enfin, ’t is zowel inhoudelijk als qua uitleggerig verteltooontje van een doodvermoeiende ouwemenserigheid.
Eindoordeel: 4 (zegge: vier)
Waarom MK er toch weer willens en wetens een loopje neemt met de witregels….
Ik kan ontzettend moe worden van onze witregelneef. Nogmaals, het ikje in de digitale krant heeft geen witregels en in de papieren krant van vanavond ook niet, durf ik te voorspellen.
Vergeleken met de bagger van vorige week is dit een best aardig verhaaltje met een grappige pointe.
Eigenaardig, ik heb dit ikje al eens gelezen, kan dat? Dit weekend dacht ik, was het in de next misschien???
Enfin, laten we hopen dat we volgende week weer ikjes in het intro kunnen bespreken. Deze kan er mee door. Belangrijk is ook: goeie eindoordelen, spitsvondige discussies, dan kan ik er wat mee. 🙂
Nou moe, ik zou toch zweren dat ik dit ikje al niet zo lang geleden gelezen had. En dat iemand opmerkte dat het nog meeviel dat de inzender de naam van de grote keten niet noemde.
Speurwerk levert op dat ik gelijk heb.
Luvienna had deze geplaatst op 5 juni om 11.01 en kwam uit NRC.Next.
Gelukkig mankeer ik niks aan mijn ogen en/of geheugen.
Ahaaa, dank je Ilona. Ik ging al aan mezelf twijfelen. Kwam dus uit de next. Fijn. De ouwetjes herkauwen de ikjes van de jonkies, mooi business model van die van der Meersch. 😦
@MK
Hoe vaak moet DSR het nu nog uitleggen: de versie op nrc.nl is leidend, want dat is waar het allemaal begon wat betreft de bespreking, uitmondend in ons samenzijn hier vandaag de dag.
Riverside?
– [gemodereerd vanwege vergaande smakeloosheid]
– Ja, maar het zal de creativiteit niet beinvloeden.
[gemodereerd vanwege dezelfde reden]
Och er zij er die doen veel in stilte.
Er zijn er , die…..oh ja, natuurlijk.
Wanneer begint jouw behandeling, RSB?
MK
Ooit was er Sesjun, Cees Schrama deed dat. In je auto stereo op…..
toevallig kwam ik dit tegen.
Overleden
Drummer, Ted van Est
Banjo, Arie Ligthart
Bas, Bob von Oven
Klarinet, ss, Dim Kesber
Nu zijn er op You tube ‘ n paar videootjes waar die sessies gelukkig bewaard zijn.
In de setting, enthousiasme, vakmanschap, ja het zit er alles wel bij.
In eerder dagen had Ted Easton op Scheveningen ’n jazz club New Orleans waar ze allemaal kwamen.
Geschiedenis.
De kern het ongegeneerd genieten, staat er goed op.
Je zou het haast jammer vinden dat MK weer terug is.
Eerder wenste ik hem al een eigen hoekje “reisverhalen” toe op dit blog, maar de hoogtepunten opnemen in het intro vind ik ook een goeie variant.
Eerst het trappen, dan het likken, met z’n opgeklopte enthousiasme over vakmanschap en genieten.
RSB in optima forma.
Misschien kunnen we Mopperkonts Turijnverslagposts bundelen in een eigen draad? En met ‘we’ bedoel ik dan natuurlijk de blogbaas, die weer een prachtig intro heeft gefabriceerd.
Riverside Blues.phil
juni 8, 2015 om 14:37
Deze post zou ik zelf verwijderd hebben en vervolgens RSB in permanente moderatie zetten. Kan alsnog.
riverside, 1983, waar blijft de tide ? Ik herken de stem van de radio-presentator. Deze muziek kon je ook horen op het Bredase jazz festival oude stijl, toen ik in 1974 naar deze stad was verhuisd. Als ik een hoop bier op had kon ik het wel waarderen, maar geldt dat niet voor bijna alles ?
riverside
Het lijkt me een goed en fatsoenlijk idee dat je dsr een tijdje met rust laat, ik zou zeggen een jaartje of twee.
dsr
Ik haal de ikjes ook van nrc.nl. Het is dus onzin om te verklaren dat er slechts een versie leidend is. Het mannetje van de radio (hallo, hallo, wie stinkt daar zo ?)heeft zijn werkterrein kennelijk verlegd.
Even ertussendoor, MK en DSR, in de papieren versie staan geen witregels (helaas) maar wel hinderlijke afbreekstreepjes, kijk zelf maar:
leesbril-letje
piep-jong
wantrou-wig
opti-cienopleiding
op-geleide
Tja, echt fijnzinnig is het niet wat RSB doet, maar goed, hij weet natuurlijk ook niet precies van de hoed en de rand. Zit idd op het randje van verwijderen, smakeloosheid ten top. Maar DSR – en ook mopperkont – treffen m.i. de juiste snaar, en nu maar hopen op zelfreinigend vermogen.
Reisverhalen van mopperkont zijn uiteraard welkom en zullen liefdevol worden opgemaakt en uitgegeven. Zo hij dat wil. Ik meen dat hij een eigen blog heeft, of ooit een eigen blog had? In ieder geval komen ieders hoogtepunten in aanmerking voor vermelding in het weekoverzicht. Zelfstandige verhalen voor zelfstandige draden kunnen beter even integraal worden opgestuurd naar . Is nl. best wel een boel werk om die eigenstandig tussen de reacties uit te vissen. En een verhaal is meer dan een verzameling losse flodders, wat u zegt.
Over hoogtepunten gesproken, binnenkort komen er weer nieuwe pawis en keessies, precieze datum van plaatsing nog niet bekend. handenwrijficoontje
-Ben het eens met Keesschie op 16.04u.
-MK: jij betrekt je Ik-jes toch uit de digitale krant en niet van http://www.nrc.nl/ik, waar ooit de oersoep pruttelde waar we allen uit voortgekropen zijn?
Dank DSR, e.e.a. is aangepast.
dsr
daar heb je gelijk in, maar dat is nog geen reden om de tekstopmaak van het ikje in http://www.nrc.nl/ik heilig te verklaren. Die site is alleen maar ingericht om diegenen ter wille te zijn, die te arm of te onderontwikkeld zijn voor een abonnement.
@Mopper
“die te arm of te onderontwikkeld zijn voor een abonnement” 😀
Héél even las ik hier ‘Winnetou Salon’.
Aan allen die te arm of te onderontwikkeld zijn voor een abonnement beveel ik aan : ‘ Pieter Waterdrinker, De Correspondent ‘ voor 12.50 te koop bij de betere boekhandel, hij is schrijver en journalist woont in Moskou en Sint Petersburg.
Afgelopen zondag was hij te zien bij ‘ Brands Boeken ‘ .
Mooi inkijkje in de huidige toestand van de politieke velden : Oost West Krim Oekraine en natuurlijk Europa en VS versus Poetin.
Bij mij gratis af te halen, nadat mijn echtgenoot het uit heeft.
Gaarne je adres met google maps, met zo’n prikkertje waar je woont, op de site, Klare taal. Het lijkt mij een keigoed boek!
Ik vergeet erbij te zeggen dat het een heel fruitige en geestige beschrijving is van de Russische werkelijkheid en onwerkelijkheid, surrealiteit soms in optima forma.
@MK
DSR heeft keer op keer het belang van de bewitregeling aangetoond als zijnde van grote invloed op de interpretatie van het Ik-je door de lezer.
Wie er aan gaat sjorrelen, neemt een loopje met iedere poging tot een serieuze bespreking.
Het moge duidelijk zijn dat consistentie voorop moet staan. Als het de ene dag uit de digitale krant komt, de andere dag uit de papieren krant of de website, dan wordt ’t natuurlijk een potje.
DSR begrijpt dat MK, als typische geborneerde NRC-lezer, de voorkeur geeft aan zijn betaalvariant, maar DSR hecht meer waarde aan de geschiedenis van de Ik-jesbesprekerij dan aan dergelijk poenig snobbisme.
Ik
ben
het
hier
mee
eens
geloof
ik.
Oei oei hier dreigt een vete te ontstaan, een schisma tussen digitaal en papier, papier blijft duur, digitaal is meer de norm, (duurzaam en zo groen), maar dan houd je natuurlijk maar de helft over in je hoofd.
Mensen, digitaal dat beklijft niet, begrijp dat nou eens.
Bij het lezen van ikjes dwaal ik in gedachten met regelmaat af naar de in m’n jeugd door m’n opa gelezen Reader Digest, want geabonneerd, alwaar er vaste rubriek was voor dergelijke avonturen. Blijkbaar ben ik niet de enige hier die dat wellicht causale verband ziet aangezien deze link hier, als ik me dat althans goed herinner, al eens eerder te berde is gebracht. Nu men echter blijkbaar andermans quootjes gaat citeren kan ik het laten om een nieuwe rubriek “Readers Indigest” voor te willen stellen…
Digitaal beklijft niet? Ik heb heel veel boeken gehad die ik nu kwijt ben. Ongewenst kwijt. In de loop van je leven foetsie geraakt. Ik heb nu heel veel boeken digitaal, ook oude lievelingen, en die kan ik allemaal met een vingerklik vinden. En het kost ook nog eens minder, zeker die ouwetjes. Ik heb pas een aantal Ruth Rende-titels gekocht voor rond de 3-4-5 euro het stuk. En ze nemen ook nog eens geen plaats in.
Da’s het grote Misverstand, Klare taal. Voor digitaal heb je elektriciteit nodig, dus kolendampen en aardbevingen. En allerlei enge metalen, dus mijnbouwrampen en stoflongen. En enge straling. brrr icoontje
Maar mijn lieve harremannetje dan toch, nu ga ik keihard wenen. Om mijn opa die mij gezeten op zijn knie voorlas uit het Beste. Humor in uniform, oh wat moesten wij lachen, schateren en hadden wij een pret en was het leven nog eenvoudig. Later werd het Jules Verne, ik had geen idee waar het om ging, maar aan de stem van opa hoorde ik dat dit Grote Geheimen waren die hij mij onthulde. snifferdesnif icoontje
MEDEDELING: de heer A. Dapie gaat nu even in een stil hoekje zitten wenen, het is onbekend wanneer hij weer op de site zal zijn. Doe maar even wat voor jezelf.
Luvienna, ik zit een beetje in een opruimcrisis , qua boeken.
Mijn hele huis, vrij groot, puilt uit van boeken, medische bibliotheek van man, literaire annex van mij, nooit opgeruimd , altijd maar bijzetten in het geheel, dit is echt een probleem. Zolder stoffig ook vol van ellende, proefschriften van oude vergeten vrienden, volop ellende dus.
dat wordt echt eens opruimen geblazen, enige oplossing is de vincentius vereniging die eens per jaar een verkoop houdt.
JA, APD , dat voorlezen dat houden wij er ook in aan onze kleinkinderen, Nijntje , Puk van de Petteflat, e.a.
Ja die tijd komt nog wel voor ons, hoop ik. Hoewel het wel meer samen youtuben zal worden, vrees ik. Is er al een online game van Puk en the pette flet?
Ach ja heer Dapie, Humor In Uniform was inderdaad ook één van dien zo vermakelijke rubrieken. Dank voor het feit dat u mij dat deed herdenken. Zelf schiet mij nu de speciale uitgaven te binnen, waarin van een aantal boeken een soort verkorte versies waren samengevat. Enkele van die beknopte verhalen hebben mij er overigens wel degelijk toe aangezet het gehele boek aan te schaffen. Never forget your roots!
Om me ook nog even in de hard-copy/digitaal-discussie te mengen; alle reeds genoemde argumenten ten spijt, wat mij er in hoge mate mede toe beweegt de e-reader links te laten liggen en de papieren versie over rechts aan te schaffen is dat het aanzien van mijn boekenkast ook deels mijn identiteit laat zien. Gelijk de platen in mijn muziekcollectie, gelijk de kunst aan mijn muur, et cetera.
Aaaah, ben jij er zo een (schrijve:1)? Daar ben ik al voorbij joh. Juist geen torenhoge stofkasten (vooral die onderste planken zien er niet uit), en geen eikenhouten kastjes vol met platen, VHS en Betamax, maar helegaar niks, rust, Japanse-restaurant leegte, dat laat je ziel zien, je verlichte ziel die weet dat je niets meeneemt van dit aardse, maar dat het om jouzelve gaat, komt nog wel.
Schaatsen moet je kunnen in jouw woonkamer, het moet spiegelen, het geluk moet echoen met twee puntjes op die e. Probeer het eens.
MK
Tide, wave, de grote lijn, het detail , het magische.
Eigen ervaring , karakteristieken, eigen handschrift.
Het zelf kunnen spelen, zelf de karakteristieken maken. overnemen.
De muziek van het videootje, herken ik wel.
Bij veel dixieland, weet je het wel.
Ik licht dit stukje er uit, omdat Dim Kesber door de anderen wordt uitgenodigd, nog ’n tandje extra te geven.
De musici horen tot de vaderlandse top van eerder dagen.
Ze kwamen van het DSC Ligthart, Von Oven, gingen daar later spelen, alle blazers.
Het videootje is vanwege het enthousiasme en vreugde best aan te zien, vind ik.
Het verrassende aspect vind ik ’n altijd weer boeiend. Ondenkbaar zonder kennis van accoorden, blues schema’s.
Als je zelf speelt, is het vooral het zoeken naar het mooie geluid, wanneer de alt, wanneer de tenor?
Dan herken je als je anderen hoort spelen, hoe zij “het” doen. Veelal gebruikt men bij improvisaties vaste patronen, waar ruimte in zit voor eigen inbreng, dat maakt het luisteren naar elkaar spannend.
Dat alles zie je wel terug op dit videootje.
Vandaar dat ik het plaatste, bij monitoring “You tube” blijken er meerdere “Sesjun” video’s te zijn.
Maar geen van hen scoort het “Lekker samen New Orleans” dansen, zingen, klappen, goede muziek. Wat ik gemakshalve “het” noem, ’t zit er wel in.
@Apie 23.48
ë
Check.
MK
Alas, de DSR paragraaf.
Genoeg is beter dan te veel.
Het idee, de uitvoering, het contrast , het opzoeken van de aardigste vorm. Het is ’n gegeven dat zich moeiteloos voor velerlei uitwerking loont.
Het omgaan met de eigen aanwezigheid, het invoeren van [gemodereerd], de niet te stelpen creativiteit van DSR.
Het zondag avond laatste hand leggen aan.
Het saneren van expliciete, het invoegen van mogelijke andere woordjes.
De paragraaf krijgt even minder aandacht. We nemen je suggestie deze week in overweging.
Hier, op dit blog.
Kan.
Mooie week.
Riverside?
– Wat doen we met die “messcherpe?”, die goed is voor “moderatie”?
Plaatsen?
-Ja, ik zou het wel aardig vinden, maar het weerwoord vraagt ’n basis capaciteit creatief denken & schrijven.
Het is niet ’n ieder gegeven speels daarmee om te gaan.
De Nissan-deal?
Is hier de plaats niet zo voor geloof ik. Geeft ’n aardig inkijkje op hoe markt aandelen worden gerealiseerd, planning, uitvoering , controle, tussen personen.
Men weet niet alles hier.
Misinterpretatie,
Werken in stilte.
Zelfstandig, zonder berichten van familie vooraf, achteraf.
Per Saldo niet hier. Geen letter.
Oh?
Nadal kon de finale Roland Garros niet aanzien.
– Hij is niet de enige.
Ben je nu klaar hier?
– Voor even wel.
Ja , ik kom, we moeten verder.
–
@Klare taal 22.09
Is Koninginnedag, pardon: Koningsdag, niet een mogelijkheid? Alle klleinkinderen krijgen een stapel mee om te verkopen en als dat gelukt is (weggeven mag ook) geven opa en oma nog een bonus.
Riverside, ik verzoek je om persoonlijk getinte toespelingen achterwege te laten op reageerders waarvan hier op het blog emotionele familieomstandigheden aan de orde zijn gekomen. Hakken en sneren in de commentaren mag, dat doen zij ook, en ook al vind ik het niet altijd even prettig, zolang e.e.a. niet de spuigaten uitloopt laat ik het staan. Inhoudelijke beoordeling van elke reactie op eens/oneens, kunnen/niet kunnen, zou er bij mij de lol in het beheren van dit blog uithalen.
Ik vraag om je respekt voor hun delen – als schrijver (m/v) – van persoonlijke ervaringen uit het heden of verleden. Graag je respekt of op zijn minst stilte voor het fenomeen “literatuur”, de kunst van het “verhalen schrijven”, al dan niet als een mix van fiction en autobiografie. Dat moet hier echt blijven kunnen, vind ik, het blog moet hier een veilige uitlaatklep voor kunnen zijn. Dat maakt het zo’n aparte ontmoetingsplaats.
Anderzijds, blijf vooral zelf ook schrijven en ervaringen delen. Zowel qua onderwerpkeuze als schrijftrant ben je een fascinerende en wat mij betreft welkome klant/toeleverancier aan het blog. Je schrijft zoals je muziek maakt, denk ik weleens. Het gaat alle kanten uit, maar er zit een vaste kern in, een ritme, hart en ziel, improviseren met een begin en een einde. En niet teveel nadenken. Niet altijd eenvoudig te bevatten. Ik hoor in jou de jazzmusikant die niet speelt om het applaus van de zaal, niet voor het meedeinen, meeklappen of meebrullen van het publiek, maar om zijn ziel en zijn leven een uitlaatklep te geven. Ter inspiratie voor hen die op dezelfde vibratie zitten.
Heb je wellicht een video, of als je dat niet wilt, een geluidsfragment zonder beeld waarop je je eigen muzikale kunne laat horen? Zeer welkom!.
Zoals wel vaker pakt APD de klootzakken weer met veel te veel begrip aan. RSB lijkt me definitief ontspoord. Zijn schrijfsels zijn slechts schamele webpaginavulling, alleen begrijpelijk voor de bewoners van zijn schimmenrijk.
Verspilde moeite.
Zeiljack
Over trauma’s gesproken. Ik ben 14, en wil dolgraag een lichtblauw zeiljack hebben, zo’n jack dat de populairste jongens uit mijn klas ook dragen. Maar dat kost 125 gulden, veel te duur voor ons soort mensen, zegt mijn moeder. Ik zeur en ik zeur, ik wil ook een lichtblauw zeiljack! Dan gebeurt er een wonder: mijn moeder weet precies zo’n jack op te duikelen, via de buurvrouw van een vriendin van mijn tante, voor maar 25 gulden. Dolgelukkig paradeer ik veertien dagen lang over het schoolplein. Totdat ik in de garderobe naast een van de leukste meisjes van de klas sta. Ze kijkt me vorsend aan, en zegt: „Ken jij het woord bustenaadje?”
Martin van der Jagt
Lulkoek. Geen veertienjarige schrijft zo.
Hopelijk is de naam van de inzender een zinspeling op het pseudoniem van Arnon Grunberg, anders begint het op kindermishandeling te lijken.
Eindoordeel: 3 (zegge: drie)
DSR, volgens mij speelt dit verhaal zich af in de verleden tijd, het guldentijdperk.
Ach, een terugkijker dus. Nog erger!
Het ikje speelt vermoedelijk ver voor 2002, toen de euro werd ingevoerd. Zeiljacks zijn iha nogal ruim vallende kledingstukken en het valt zeer te betwijfelen of er destijds een bustenaad in een zeiljack zat. Dat is meer iets voor een japon. Als het niettemin echt gebeurd is, kan ik me de gene van Martin wel voorstellen. Een afdankertje is nog tot daar aan toe, maar om als puber nota bene in afgedragen meisjeskleding te worden betrapt, is toch wel erg traumatisch. Het is in elk geval vaardig opgeschreven en beter een aardig ikje uit de oude doos dan een hedendaags kletsverhaal zonder pointe.
Och ik liep ooit in een groene soepjurk Sneeuwwitje te spelen, en ben daarmee ook man geworden. Next!
Wat bedoelt de schrijver met ‘over trauma’s gesproken’? Daar sprak toch niemand over? We wisten niet eens dat hij dit ikje zat te schrijven. We kenden hem niet eens!
Het is gewoon een goeie gok.
Bijna iedereen heeft het wel eens over trauma’s. Bijna iedereen woont op rij-afstand van Utrecht. Bijna iedereen reageert op “ken ik u niet ergens van?” Bijna iedereen heeft geen aansteker als je om een vuurtje vraagt.
Om even terug te komen op het ikje, gedateerd uit een ver verleden van de gulden en een bustenaad inmiddels vervangen door euro en coupenaad, hier schrijnt nog steeds het trauma van het tweedehandsje wat onmiddellijk ontmaskerd is daar op het schoolplein.
DSR, trouwens deze Martin van der Jagt is niet het pseudoniem van Grunberg, hij heeft al eerder een ikje ingezonden onder deze eigen naam.
Kt,
Inderdaad, het pseudoniem van Grunberg is Marek van der Jagt en niet Martin. Voor een leuke foto van Grunberg zie de website van zijn uitgever:
http://www.degeus.nl/auteurs/auteur/marek-van-der–jagt.html
😀
Ja dank Bertje ( hoofdletter) , Grunberg is altijd de leukste thuis, denk je niet?
Het is DSR bekend dat het Marek en niet Martin van der Jagt is. Ook suggereerde hij niet dat het om Grunberg zelve ging.
Gezien het uberlulkoekerige Ik-je acht DSR het echter echter zeer wel mogelijk dat de inzender een schele knipoog naar een literair idool heeft wilen maken, zoiets als ‘Joop van der Fondel’ of iets dergelijks.
Ja Klare taal, Grünberg is een echt lachebekje.
@L
Fout! Geen trema in Grunberg.
G. heeft trouwens een groots gevoel voor humor, lees De Mensendokter in VN er maar op na.
Fout! uberlulkoekerige moet met een trema.
@HR
Als het je bedoeling is het zo te schrijven wel ja.
Begroetingen
We zagen elkaar hooguit twee keer per maand. Toeval bij Albert Heijn. En hoewel we elkaar nooit gesproken hebben, waren zijn begroetingen er niet minder warm door. Zo iemand die je kent van het zien. Een paar jaar geleden verdween hij een tijdje uit de supermarkt. Bij onze eerste ontmoeting daarna, ter hoogte van de kazen, was zijn gebrek pijnlijk zichtbaar. Zijn energie was er niet minder om. Afgelopen donderdag was hij zomaar ineens dood. Hij wordt geprezen als de vriendelijkste zanger van Nederland; ik geloof het onmiddellijk.
Hans van Dugteren
Denk je de hele tijd dat ’t om de straatkrantverkoper gaat, is het Albert West!
Enfin, ’t is te erg om serieus te bespreken. Morgen graag iemand die het verval van Nelson Mandela of James last via de televisie heeft gevolgd.
Eindoordeel: 2 (zegge: twee)
Ja, waar dit op slaat? Een kruising tussen een ikje (dan had het een clou moeten hebben) en een ‘in memoriam’ (dan had een eigen medewerker het moeten schrijven, of iemand die Albert goed kende). Echt niks dus, wat een onvoorstelbare sufkopjes werken er daar op die ikjesredaktie, echt om te huilen.
Doet me denken aan een kaashandelaar, waar ik in mijn werk regelmatig mee te maken had. Hij handelde in zogenaamde gebrekskazen, dwz kazen, die in de reguliere kaashandel waren afgekeurd en die hij voor een schappelijk prijsje opkocht. In zijn magazijn waren de gebreken vaak pijnlijk zichtbaar, maar als ze in zijn marktkraam lagen, was er geen vuiltje meer aan de kaas. Ook de uiterste datum van houdbaarheid was voor hem geen onoverkomelijk probleem. Papier is geduldig, was zijn slogan. Afgelopen januari was hij zomaar ineens dood.
Messi
In de plaatselijke supermarkt dartelt een jongetje van een jaar of zes voorbij. Hij heeft knalrode wangen en spierwit haar. Zijn shirt heeft brede blauwe en rode strepen. Op de achterzijde rugnummer 10 met de naam Messi erboven. Terwijl wij bij de kassa wachten, spreek ik hem aan: „Mag ik een handtekening van u, meneer Messi?” Hij schudt van nee. „Ik heb geen pen bij me.”
Mieke Kerkhof
Blij te zien dat vrouw Kerkhof haar werkterrein heeft verlegd van de schaamteloze expliotatie van andermans leed naar het dagelijks leven.
Maar een echte verbetering is het niet. De clou komt tot stand op haar uitdrukkelijke voorzet na een dorre beschrijving van kind en shirt. Maar wat kan het haar schelen? Alles wat vrouw Kerkhof schrijft is kennelijk welgedaan.
Eindoordeel: 3 (zegge: drie)
Walgelijk. Maar dat is omdat ik de naam Mieke Kerkhof las. Toen ging ik het lezen. En vond ik het nog altijd niks, niet walgelijk, maar gewoon niet leuk, niet origineel. Dit soort dingen zegt dit soort kids, elke dag weer, overal, bij bosjes. En echt niemand die erover denkt om dit op te schrijven en het naar de krant te sturen.
Nee, dan noch liever die intieme en bij voorkeur pijnlijke “lezersanekdotes” uit de spreekkamer, Mieke. Dan kan ik me tenminste met enige zin over iets opwinden.
Dieptepunt dit kerkhofje ondanks de koerswijziging.
De belevenissen uit de spreekkamer hoewel soms ongepast gingen haar beter af.
Misschien leest Mieke hier stiekem mee (Hoi Mieke!) en heeft ze zich de kritiek op haar spreekkamerIkjes aangetrokken en een ander genre geprobeerd. Dat is wel een loffelijk streven maar goede bedoelingen leveren dus niet per se een goed Ikje op.
Mieke leest wel mee, zo vertelde ze ooit in een krantenartikel, maar staat ver boven gekrakeel als dit, door anonymii die consequent met een zuur-preuts gezicht als ‘reaguurders’ worden aangeduid op een manier alsof ze de term zelf heeft bedacht.
In dat geval: Bye Mieke!
Tja, sommige mensen kunnen niet met kritiek omgaan.
Als er nu eens een andere naam onder dit Ikje had gestaan? Ik durf te wedden dat de reacties dan positiever waren.
Een gevat antwoord van dat jochie op die dulle ouwemevrouwenvraag.
Ja, als er A. Dapie onder had gestaan, dan had ik het een keigoed ikje gevonden. Duh.
Zoals bekend stelt DSR eerst een Eindoordeel op zonder naar de naam te kijken, om deze er als laatste in te verwerken mocht het relevant zijn,
Een omslachtige methode, maar een integere Ik-jesbespreking vraagt niets minder.
Op deze manier komt weeromstuit wel erg ver achter te liggen. Ik weet dat hij ook stiekem meeleest en hopenlijk kunnen we binnenkort weer een leuk ikje van frank, sorry weeomstuit verwachten.
Flauw dat weeromstuit niet af en toe iets zegt. Al is het maar: hallo, of he, of goh. Als een vlieg aan de muur, zei onze trouwe lieve goeiige God Willem met de R in het rondje altijd. Ach, hoe zou het met Willem gaan? Hij is vast gestorven! 😦
Weeromstuit= Frank H. uit Utrecht? Van die leuke ikjes de Servische schilder, merel , had je niet moeten doen, eigenlijk uit de Achterhoek afkomstig.
Spiegelraam
Elke ochtend loop ik naar het station en passeer ik een gebouw bekleed met spiegelramen. Elke keer als ik erlangs loop, kijk ik mezelf even aan in die spiegelramen, even checken of alles nog goed zit. Ik merkte dat al mijn medevoetgangers hetzelfde doen. Vluchtig kijkt iedereen even in de spiegel, in de hoop dat niemand het heeft gezien.
Tot een aantal dagen terug een man naar zichzelf keek en in lachen uitbarstte. Deze heer heeft het goed bekeken, we nemen onszelf veel te serieus. Nu kan ik het niet meer laten om mezelf even uit te lachen als ik in die spiegelramen kijk, heerlijk om mezelf niet serieus te nemen.
Matthijs van Rozendaal
Bweh, wat een politiek-correcte opgewektheid van de soort gek mens ben ik toch, he. “Nu kan ik het niet meer laten om mezelf even uit te lachen” – mag ik een teiltje.
Jammer van dat laatste zinsdeel.
Jezelf niet serieus nemen is trouwens het domste dat je kun doen. Voordat je het weet, neemt niemand je meer serieus.
Een prikkelende gedachte van MK.
Juist de mensen die zichzelf zeer serieus nemen worden een beetje meewarig aangekeken.
Van Koot en Bie zijn er nog prachtige fragmenten van te vinden, “Ik ben gevraagd, ja, meer zeg ik niet, ik ben gevraagd”.
Komt ie zo over? prof dr ir Akkermans?
De wethouder uit Juinen is ook een voorbeeld van iemand die het zeer goed met zichzelf getroffen heeft zonder ook maar een greintje zelfspot.
Zelfspot was toch altijd een voorwaarde voor een goed ikje, volgens Mk, als ik me niet vergis.
LOL Pawi, prof.dr.ir Akkermans
Wat een aardige paradox, zoals zelfspot door overmaat en explicitering omslaat in het tegendeel.
Ondertussen hoest DSR alweer de hele avond neushaarbrokjes op, vanwege het schompetanus.
Eindoordeel: 2 (zegge: twee)
Matthijs, “heerlijk om mezelf niet serieus te nemen”? Dit ikje is toch het bewijs van het tegenovergestelde?
Koerdistan
Als documentairemaker begaf ik me in Koerdistan om de stille verhalen van vluchtelingen van IS in beeld te brengen. Met een lading veiligheidsinstructies en waarschuwingen op zak, begeven we ons tussen de kansarme slachtoffers.
Na een heftig interview loop ik alleen naar een afgelegen plekje voor mijn rustgevende sigaret. Net wanneer ik mijn eerste trekje wil nemen komt er een kind, redelijk dreigend, op me af. Beelden van American Sniper, het NOS Journaal en kindsoldaten schieten door mijn hoofd.
Ik gooi mijn sigaret weg en loop in sneltempo terug naar de kudde.
Wanneer ik me omdraai, zie ik het kind spelen met andere leeftijdgenoten. Ik bedenk me dat ik scherp moet blijven, maar de objectieve documentairemaker is taboe.
Felix Govers
Het is wel te hopen dat felix vaardiger is met de camera dan met de pen, want van dit verhaaltje krijg ik een ernstige hersenkneuzing. Wat bedoelt hij met name met de laatste zin ? Dat het door alle films die we gezien hebben onmogelijk is om nog objectieve documentaires te maken, als er al zoiets bestaat als objectiviteit ? Maar een onmogelijkheid is niet hetzelfde als een taboe, dwz een verbod. Het woordje ‘maar’ in de laatste zin wijst op een tegenstelling, maar ik zie die tegenstelling niet.
Ik heb het sterke vermoeden, dat Felix wel eens iets voor NRC heeft gedaan en daarvoor wordt beloond met wat publiciteit.
“Begaf ik me”, “kansarme slachtoffers”, de laatste zin (zie mopperkont).. deze man kan niet schrijven, het is niet anders. Geeft niet, maar schrijf het dan niet, stuur het niet in en -NRC- zet het niet in de krant. Moeilijk?
Dit Ikje is voer voor ons Rechtertje. Als zo’n Ikje slecht is, dan maar graag heel slecht, zodat je je er lustig op los kunt begeven.
@Kees, het is zo slecht dat het camp is.
“…met andere leeftijdgenoten.” Kan niet. Er waren daarvoor nog geen leeftijdgenoten te bekennen.
“Taboe” moet vast zijn: “bestaat niet.”
Verder best een spannend bestaan als documentairemaker.
Mag best een keertje in de krant.
Documentairemaker is duidelijk geen schrijver, waar is de documentaire overigens te zien?
Kijk eens wat vaker naar Karskens , die beheerst het hele veld.
Hij bedenkt ‘zich’ ook alleen maar op de juiste tijd.
Flauw maar waar: ik besef..me is niks,.. , ik ben ervan overtuigd , ik bedenk …… ik bedenk me … betekent : ik sla een andere weg in , ik ga het anders doen.
Nou leuk allemaal, groeten van de puriste, tot zover, huivericoontje en handenwrijvend gaan we weer verder .
Ik zie nu dat er zelfs twee keer met dat lelijke ‘zich begeven’ wordt gewerkt en nog wel in de eerste en meteen hopla tweede zin! Brrrrr lelijk icoontje
En ons bereikt het bericht dat Drs. P. de overkant heeft bereikt. Wij wensen hem alle goeds.
De Telegraaf meldt het nieuws met een zin die drs.P wel zou kunnen waarderen: “De zanger en tekstdichter Drs. P is op 95-jarige leeftijd in zijn woonplaats Amsterdam overleden aan ouderdom.”
Tja, aan de jeugd overlijdt je niet, maar we weten wat De Telegraaf bedoelt. 😀
Mijn favoriete clip:
Tja en dan komt altijd op Youtube van het een het ander. Toon Hermans, allang dood, onvergetelijk:
Wat ruist er door het struikgewas?
Toon Hermans is een schromelijk overschatte flauwerik wiens werk, in tegenstelling tot dat van Drs. P., zeer vatbaar is gebleken voor de tand des tijds.