“Hoi, ken jij Selma van het Volkskrant Blog?” Zo begon de treurige email die ik dit weekend ontving. Kennen, kennen, wat is kennen? Ik kende haar inderdaad van het vkblog. Toen dat ter ziele ging, ergens in 2010 of daaromtrent, reageerden we over en weer op elkaars blog. Zij was een van de eerste fans van mijn Mumbaifeuilleton en ze reageerde af en toe ook op andere verhalen, een jaar of twee geleden voor het laatst. Ik was een fan van zo’n beetje alles wat ze schreef en fotografeerde. Het ging bij Selma over Velsen, IJmuiden, Ruigoord, af en toe wat verder weg, over wat ze onderweg op de fiets tegen kwam, vogels, bijen, bloemen, vlinders, zwanen, paddestoelen, en heel veel dode heel erg platgereden dieren. Ze schreef over milieuvervuiling, recycling, maakte zich kwaad over het plastic in onze tandpasta, over stierenvechten en over het “driften”” van zwanen (“zwanen driften, godverdomme”). Selma Schepel was haar volledige naam, zo zag ik pas gisteravond, surfend om de trieste mededeling te verifiëren. Ook haar foto had ik nooit eerder gezien, dank aan Zilvertje.
“Het schiet niet echt op met het wijzer worden van de mensheid. Het lijkt zelfs erger te worden met de mate van nitwits aan de macht en in het onderwijs. “
Selma Schepel overleed een paar weken geleden door een stom fietsongeluk. Ja, zo gaat dat in de bloggerswereld, iemand kan ineens dood zijn en je merkt het niet eens. Op 27 november is ze in Beverwijk gecremeerd. “Hoe kan het spaak lopen in het leven, 66 jaar oud en nog zo jong en eigenwijs, in woorden, boeken ‘scherven van verleden en toekomst uit Bouwputten op-gedist.. De Vrouw die de Landkaart van de Wereld onder haar pedalen liet rijden (…) En nu is ze – ‘Heel-al-licht’ terug naar het zwevende huis van haar nieuwe toekomst (…) Maar ook wij zullen overleven. Omdat sterven “Dood-gewoon is” en zeker voor herhaling vatbaar, als je in entréé-incarnatie gelooft! Want ik weet zeker dat Selma als Slak terug komt!” schreef een goede vriend en collegablogger Joshua Hoogveld.
Haar blog “Er was eens …” bestaat nog. Hoelang nog weet je natuurlijk niet. Hopelijk tot in de eeuwigheid. Ze noemde het “Bijdragen tot de oplossing van het Weetnietbetersyndroom” en lichtte dit als volgt toe: “Alle menselijke acties die gericht zijn op het halen van het eigen gelijk, en die zo vaak gebaseerd zijn op een eigen cultuur, opvoeding, godsdienst vooral, waar niet bovenuit gekeken wordt, of kan of mag worden. Heel verrassend hoe weinig nieuws er onder de zon is. Ik kan artikelen die ik 20 jaar geleden schreef soms herplaatsen zonder er één woord in te veranderen. Er wordt heel veel niet beter geweten, en heel weinig bijgeleerd. Het schiet niet echt op met het wijzer worden van de mensheid. Het lijkt zelfs erger te worden met de mate van nitwits aan de macht en in het onderwijs.” 
Maar ze schreef ook over heel andere dingen: “natuurgenietingen, bootjes kijken, voedselknoeiers ontmaskeren, reisverslagen..” Kortom, het “dagelijkse leven en de dagelijkse dood”. Het blog is bijgehouden tot oktober 2014.
Haar laatste reactie op deze site was op 5 mei 2014, toen ze naar aanleiding van een zwanenplaatje van Luvienna verwees naar haar eigen ervaringen met het kijken naar een zwaan. Op mijn eerdere baldadige haatdicht op duiven schreef ze een tedere reactie die begon met “Dan heb je nog nooit een duif in je handen gehouden, op zijn rugje in je handpalmen, dan wordt hij heel stil, en kijkt je met zijn mooie oogjes aan, en laat zijn zachte buikveertjes strelen.”
… opdat niemand zal weten hoe ontzettend veel dieren worden doodgereden. Maar de eenzame fietser heeft wel een vermoeden.
Naar aanleiding van mijn roadkillfoto van een wasbeer (“Dit was beer”) schreef ze: “Een van de zeer vele. Ik fiets wel eens langs snelwegen. Fotografeer alleen nog de ‘mooiste’ en grootste slachtoffers, vossen, herten, honden, katten, roofvogels. Rijkswaterstaat is hier overigens dagelijks bezig de slachtoffer(tje)s op te ruimen, opdat niemand zal weten hoe ontzettend veel dieren worden doodgereden. Maar de eenzame fietser heeft wel een vermoeden.”
Hieronder mijn persoonlijke keuze uit de foto’s van Selma. Moge zij rusten in vrede en – al is het laat – ik wens de nabestaanden alsnog sterkte met het verwerken van het verlies.
Onwetend van het een en ander ging het op dit blog vorige week weer over van alles en nog wat. Want dat is waar dit artikel over gaat, het is een weekoverzicht en het is de aftrap voor de nieuwe week. Een ikje van Gerard van Dorth verhaalde over een oudere vrouw met een boodschappenlijstje. Ze vroeg hem wat er bovenaan het lijstje stond, want dat kon ze niet lezen. “Bril”. Niet onaardig, maar de ikjesbeoordelaars waren het erover eens dat het wat harkerig geschreven was. Verder waren er ikjes over een kleuter – Huugje – die bij papa en mama wil blijven wonen (Margriet van Zuidgeest), iemand die niet weet waar “Normaal” ligt (volgens Mopperkont ergens tussen Lage Zwaluwe en Hoog Soeren), over een afgestudeerde olijke man in de kunstgeschiedenis die als conducteur aan de slag kwam, en er was er eentje over een advocaat die uit een vertrouwelijke echtscheidingsrechtszaak klapte, Zo, dan hebben we dat ook gehad. Ook bij de ikjes is er sprake van weinig voortschrijdende inzichten- het weetnietbetersyndroom in het klein – en volgens Indra alhier raken we er zelfs zo langzamerhand wel op uitgekeken. Mag! Kan dus. We gaan het zien.
Onze innig geliefde reageerster Klare taal wenste iedereen alvast mooie kerstdagen en een feestelijk begin van een veelbelovend en “drasties” Nieuwjaar. Waarom nu al? Ze vertrok voor een paar weken naar het warme Andalusië. En met het internet daar weet je het maar nooit. Bovendien heeft een mens daar wel wat anders te doen dan hier rondhangen. Is gewoon zo.
Het ging vorige week ook over Rotterdam: de bekende bezienswaardigheden, maar ook de Blunderput, het Libanonlyceum in Kralingen, de Dordtselaan, en het nieuwe gebouw van Schmidt Zeevis in de Spaanse Polder. “Een zeeschip dat bijna de A20 dreigt aan te varen. Heel kinderachtig ontwerp van architecten Alsemgeest en Braakman, maar hoe vaker je het ziet hoe leuker!”, aldus stadsgids Pawi. Heb je het over Rotterdam, dan heb je het over Jules Deelder: “Rotterdam is geen illusie door de camera gewekt, Rotterdam is niet te filmen, Rotterdam is vééls te ècht” dichtte deze gezonnebrilde zenuwpees, geciteerd door artafterallart. En natuurlijk was er de onvergetelijke sketch van Ton van Duinhoven als suppoost Crooswijk (met dank aan Ad Hok, en jawel, de tekst loopt door onder de video):
Deze was trouwens ook lang niet gek, wat een timing, mensen, kom daar tegenwoordig nog maar eens om. (Ook onder deze video loopt de tekst nog een behoorlijk endje door.)
Waarom weten we niet meer, maar ineens werden er herinneringen opgehaald aan een exreageerster op de NRC-ikjessite, (Dom) Blondje, alias Allerpamstliefste. Plopje kreeg speciaal voor haar eindelijk het hartjesplaatsen onder de knie: ” ❤ Allerpamstliefste ❤ , ❤ Dom Blondje ❤ . Of ook niet? Dit wrikt wel even oude wonden open. Maar goed. Beter dan oude koeien.”
Aan het referendafront was het rustig, en anderhalve dag lang zelfs extreem rustig. We kregen de uitslag van het referendum over wat de apiedapie community een aantrekkelijke man vindt. Johnny Rep en Hans Spekman gooiden hoge ogen.
De tweede aflevering van Pawi’s reisfeuilleton werd gepubliceerd. Het ging over de Dwien, een pakje Marlboro’s en een “dikke patserauto” (Mopperkont) Plopje: “Weer een mooi verhaal, pawi. Een duidelijker negatief reisadvies kun je niet geven.” Het was sowieso een prachtweek voor de schrijfster, want ook de 100e reactie schreef zij op haar naam.
Dat het lepeltje door de Kerstdrukte wat later dan gebruikelijk zal aankomen zal deze bescheiden grande dame het blogmanagement niet euvel duiden. Want zo is ze gewoon niet.
Onderzoekers ontdekten vorige week ergens in het noorden van het land een tot op heden onbekende serie photoshoppen van Letterzetter, waarvan die van een gevallen Kamervoorzitster op Twitter viral ging. Wat wil je ook met een Rutte die door de zwaarste kier in zijn leven naar binnengluurde (tekst loopt onder de photo gallery gewoon nog even door):
De Kunstrubriek van Heer Rozenwater maakte een mooie week mee. Hij introduceerde de levenslustige Abishag die het apparaat van koning David niet aan de praat wist te krijgen, maar die van enkele reageerders alhier wel.
Plopje:
O Abisag, o Abisag
wist je maar hoezeer ik je mag.
Of, om mij beter uit te drukken:
zonder jou gaat mijn leven mislukken.
Letterzetter:
O Abisag met je mooie billen
die elke man zo graag zou willen
omspannen, strelen en doen trillen
van het onophoud’lijk stampen
van het heerlijk rampetampen
van lange orgiastische krampen
O Abisag met je mooie borsten
die elke man zo sterk doen dorsten
naar hun bezit en dan als vorsten
die heerlijkheden zachtkens kneden
de teeplen met hun lip betreden
totdat zij zucht: ik ben tevreden
Een plaatje van bakkerszoon Herman Heijenbrock leverde vooral technische beschouwingen en haatpraat op. Haatpraat in de richting van degene die aangaf niet zo onder de indruk te zijn van het werkje en er wat kanttekeningen bij zette. Letterzetter schamperde niet, maar deed iets opbouwends met de kritiek.
Onze Plopje bereikte de Eregalerij der Hele Groten met zijn droge “Moet u zich per se hier gaan staan afdrogen?” bij het onderstaande plaatje. En dat vonden we keileuk.
Het brekende nieuws van deze week is dat er voor het eerst sinds lange tijd weer eens een authentiek werkje van blogbaas zelver gaat verschijnen, en wel een lekker ouderwets sfeervol Kerstverhaal. Er komt een meisje met zwavelstokjes in voor, dat aan de kaasfondue gaat. Meer zeggen we niet. Heel binnenkort op dit blog. Misschien morgen al en anders wel overmorgen of de dag erop.
Tja, en dan ging vorige week Letterzetter finaal en helegaar onderuit met de fiets, niet echt op een druk kruispunt. “Fietsen als een gek” noemde hij zijn video, die het ongeval uitvoerig voorbeschouwde en uiteindelijk optekende (tekst gaat niet zo gek lang meer door onder de video):
Zie je wel! We houden op. Ga nu maar proberen wat ikjes te lezen, ergens verstopt in de NRC, de krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Of stuur zelf een ikje naar de krant, je vindt vast het formulier wel ergens op het internet. Of scrol naar beneden en zeg iets. Mag met een fantasie-emailadres. Voor je het weet, kan jouw bon mot volgende week ergens op het internet opduiken als een hoogepunt van deze week. Nou, lijkt je dat wat?
Alle 100 afleveringen van de historische rubriek waarin stelselmatig alle hoogtepunten van de afgelopen weken werden behandeld zijn elders op dit blog te raadplegen. 
Ja, dat waren tijden! Reacties zijn welkom op het bekende adres. Geen reacties ook. Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, ga dan s.v.p. elders buurten.
Featured image (helemaal hierboven) is gemaakt door Selma Schepel.
Bas van Vuren, aangenaam 
Wat heb je een geweldig mooi stuk geschreven over Selma.
Een mooi portret van Selma. Het is inderdaad triest nieuws.
Verder een mooi begin van de week waar het potdorie vrijdag al weer kerst is. Het overkomt mij steeds weer, dat ik dit vergeet. Ik wilde vandaag een afspraak verzetten naar vrijdag maar dat vond men aan de andere kant van de telefoon geen goed idee.
Geen witte kerst uiteraard, maar misschien kan APD hier wel weer de vlokjes laten neerdalen? Ik vond dat altijd erg gezellig.
Op mijn beeldscherm dwarrelen de vlokjes, bookmark, nog tot 4 januari. Dan is het voorbij en gaat het hopelijk echt sneeuwen. Buiten bedoel ik.
Begraafplaats
Onze vader zou vandaag 87 jaar zijn geworden, dus nemen we moeder mee naar de begraafplaats. Tussen de met kerstdecoratie behangen grafstenen biedt papa’s graf een troosteloze aanblik.
De omgewaaide mand met herfstchrysanten ligt treurig op z’n zij en van de heideplantjes is óók al niet veel over.
Pruttelend veegt mijn oudste zus de aarde van de steen. „Wat zeg je nou precies?”, vraag ik geamuseerd.
Ze zucht: „Dat ik zo’n vreselijke hekel heb aan al dat dooie spul op zo’n kerkhof!”
Harriët Bergsma
Tja, het is een woordspeling zullen we dan maar zeggen.
Aardige opmerking van de pruttelende zus en pronken-met-andermans-veren-Harriët is er als de kippen bij om het naar de krant te sturen. Niet onverdienstelijk opgeschreven, dat dan weer wel.
O, op mijn tablet niet. Geen vlokje te zien. Er zijn ergere dingen.
Op mijn scherm wel hoor, keiveel.
Selma, prachtmens. Heb veel met haar geschreven, gereageerd op haar blog en wederzijds. De laatste twee jaar vrijwel niet meer.
Selma was meer dan alleen stadsfotograaf. Ze bevoer de waddenzeeën, kookte aan boord, schreef over het schip waarop ze voer en van elke reis keerde iedereen behouden terug. Ze had een hekel aan religieuze rimram, wist alles van de Sumeriërs, las vloeiend spijkerschrift, had gevoel voor humor en hield van haar naasten.
Het ga je goed Selma, op je laatste reis. Vaar wel, je zult behouden aankomen.
Jeetje, wat heb ik veel gemist! Dank aan de boogbaas voor het mooie verhaal over Selma Schepel en aan Letterzetter voor zijn aanvullende informatie. Moge Selma rusten in vrede.
Arme Selma, arme Joshua. Een fietsongeluk, godsamme. Blup.
Voor ons gaat alles door. Vooralsnog. We wachten met spanning het kerstverhaal van Apie af. Iets met koningen en/of bekentenissen? Zou mooi zijn.
Hm, koningen en/of bekentenissen! Die gaan we d’r volgend jaar ingooien. Gouden tip! Dit jaar houden we het op het gewone volk.
Blogbaas is ook wel een goeie voor het Dictee. Wordt vrijwel altijd automatisch omgezet in boogbaas. Net als Poëzie wordt omgezet in Poepie.
Waarmee ik bedoel dat je het Dictee niet moet zou moeten kunnen maken op je tablet/PC met spellingscorrector.
Ja, ik ijl nog een beetje na.
Het ikje maakt weer weinig pennen los, maar het staat dan ook volledig in de schaduw van de intro, waarvoor weer veel complimenten.
Wat sneu en jammer, Apie. Selma lijkt me een leuk, betrokken mens. Mooie intro en uitzwaaipost.
en de video van letterzetter, daar kan ik uren naar kijken. Heel toevallig dat ik de song Hey Brother twee weken geleden heb gezongen in de Doelen met Brabantkoor en Marinierskapel (tgv het 350-jarige bestaan van het korps Mariniers) Ik heb een dergelijke knik in de weg ook eens gehad terwijl ik zonder licht over een donker fietspad van Breda naar Terheijden reed.
PS: ik kijk uit naar het kerstverhaal!
Een mooie aanvulling Letter, daarom eigenlijk vroeg ik je of je een VKBlog verleden had. Jij en Selma, dat leek me een perfecte combinatie. Ik had het op een bepaald moment bij haar verbruid. Ze kon niet tegen domheid. Dus de ontmoeting is er nooit van gekomen. Mooi dat je de link naar haar blog heb geplaatst A. Dapie. Ga er morgen maar weer eens doorheen struinen. Het ligt denk ik aan haar nabestaanden wat er mee gebeurd, wij, onze generatie moet daar ook aan gaan wennen, wat wil je dat er met je Blogs, foto’s, van alles eigenlijk gebeuren moet na je dood. FB en andere commerciële sites hebben daar vast wat voor geregeld. Maar in het grotere beeld…
…dit, internet, is betrekkelijk nieuw en stel je voor dat de mensheid nog eeuwen, duizenden eeuwen blijft bestaan, en het internet ook, dan is deze tijd beter dan ooit om ons voor het nageslacht te bewaren op een manier zoals wij die zelf verkiezen. WordPress is (nu nog) gratis maar of dit voor eeuwig zo zal zijn… En het geldt natuurlijk ook omgekeerd, wat wil je liever niet laten bestaan.
Selma had prachtige blogs.
Het trieste lot wil dat ook haar moeder na een verkeersongeval
is overleden.
Zij ruste in vrede.
Het sportkatern van NRC sla ik meestal over met uitzondering van de column van Wilfried de Jong. Vandaag weer een mooi stukje over de effectbal van Camilla Herrem in de handbal-finale. Wat missen de niet-abonnees toch veel.
‘In een paar seconden tijd maakte de Noorse handbalster Camilla Herrem duidelijk dat ik nog nooit echt secuur naar die sport had gekeken. Met een fabuleuze actie in de WK-finale tegen Nederland wees ze me de weg.
Herrem stond in het uiterste hoekje van het veld. Ze kreeg de bal aangespeeld, liep op de cirkel af en sprong op. Hier zet ik het beeld even stil.
Blijf even hangen, Camilla.
Bij springen op aarde hoort onherroepelijk het moment dat je weer gaat dalen. Niemand ontkomt aan de zwaartekracht. Handbalsters spotten met die wet. Ze weten het moment van zweven even te verlengen, al zijn het maar tienden van een seconde.
Camilla zweefde in de lucht, schuin op het doel af. Ze had de bal in haar rechterhand en keek zogenaamd naar de korte hoek van het doel. Voor haar stond een van de beste keepsters van het toernooi, Tess Wester: vlug, fel, slim. Camilla hield de bal boven haar hoofd. Alleen haar paardenstaart kwam nog hoger.
Het bleek een schijnbeweging. Een fractie later zakte haar hand en gaf ze de bal een onnavolgbaar effect mee.
Dit was een ‘draaibal’.
De bal leek voor het doel langs te gaan. De Nederlandse keepster kon er onmogelijk bij. Door het effect maakte de bal op de vloer een bokkesprong van negentig graden naar links. Via de paal belandde hij in het doel. Een lust voor het oog.
Van sierlijk naar dierlijk.
Hoe contrastrijk was het fysieke geweld in het centrum van de cirkel. Je moet vooral af en toe kijken waar de bal niet is. Tijdens de finale speelden zich op de cirkel ultrakorte vechtfilms af.
Handbalverdedigsters willen letterlijk voelen waar de aanvaller is: ze graaien, knijpen en duwen waar ze kunnen. In handbal lijken de tepel, de oksel en het vel op de rug van de tegenstander geen verboden terrein tijdens een duel. Gooi- en smijtwerk op niveau en niemand piepte.
Pijn was van latere zorg.
Het Noorse team leek – zeker in de eerste helft – meedogenlozer dan het Nederlandse team dat zichtbaar onder de indruk was van het spelen in een WK-finale.
Ik fixeerde me op de Noorse nummer 10 in het centrum: de granieten Stine Oftedal. Klein van stuk, dijbenen om van te schrikken en katachtig fel als ze een bal moet afpakken.
Het komt niet vaak voor dat ik met een bord op schoot naar een livewedstrijd handbal kijk. Ik heb genoten en geleerd van deze fuckin’ finaluhhhh (dixit Estavana Polman). Een wedstrijd die Nederland niet kon winnen maar dat was geen schande.
Buitensporig goed waren ze, die Noorse dames. Die vrouwen. Die meisjes. Die beesten.’
Wilfried de Jong
@Mark Stel je voor dat de mensheid nog duizenden eeuwen blijft bestaan
Intrigerend. De gemiddelde levensduur van een soort is ongeveer 2 miljoen jaar. Wordt gezegd. Het zou al heel mooi zijn als we het eind van dit jaar halen. Maak je dus geen zorg over het eindeloos bewaren van wat dan ook. Maar van de andere kant, kakkerlakken bestaan al 300 miljoen jaar. Hoop loert altijd.
En dan maar te zwijgen over de blogs van de kakkerlakken.
@Apie 19:20
Maak je geen zorg, Apie. Ik ben heel trots op mijzelf dat ik WP X5 beheers. Dat wordpress krijg ik nooooooit in de vingers.
@Plopje 19:49
Kunst, met een onderwaterscherm. Bofplop.
Ik snap niets van die pingback dingen beste Apie. Gebeurd dit altijd als ik een link naar jouw blog plaats? Eigenlijk is dit een soort spam, kun je dit niet weigeren, standaard of incidenteel? Ik dacht trouwens dat het een tijdje geleden alleen maar in de lijst met reacties stond, niet zo pontificaal op jouw pagina. Ik vind het gewoon leuk om naar andere blogs links te plaatsen maar het moet niet opdringerig overkomen. In theorie kan ik dus op ieder WP blog waar ik het adres van ken reclame voor mijzelf maken? Beetje raar.
Ja, dat kan bookmark. Als je een link op jouw blog naar een artikel op een andere WP site maakt, dan komt er op die site een link naar jou te staan, da’s de pingback. Maar …. als blogbeheerder kun je die standaard uitzetten en je krijgt ze ook nogeens aangekondigd. Dan moet je op toestaan of weigeren klikken. Uiteraard klik ik bij die van jou op toestaan, want ik laat het onze lezertjes graag weten als er elders op het internet mooie dingen verschijnen. Dus geen gene. Ook Letterzetter noemt zijn links “spam”, zijn ze dus in mijn ogen niet. Ben er keiblij mee. Ga je het elke dag en te pas en te onpas doen, dan verandert het verhaal natuurlijk.
@Letter 20:20
Jazeker, geen kunst. Heerlijk. Daar zijn jullie met dat vreselijke Word alleen maar sjeloers op. Dát begrijp ik dan weer wel heel goed.
Ja, het moet niet onpasselijk worden…
Keek wel even geschrokken bij het blog van Selma maar zij had de optie denk ik uit…zou het ongepast vinden als er nu een link naar mijn blog verschenen was.
Zag dat ze in 2013 meer dan 59.000 bezoekers had…
Bookmark, het lijkt mij op zich voor de familie en vrienden juist wel prettig om te zien dat er over haar geschreven wordt. Je kon mij althans vroeger geen groter plezier doen dan als je goede herinneringen aan mijn moeder ophaalde. Zoveel mogelijk praten met elkander helpt, niet dat ik een naaste ben uiteraard, slechts een blogcontact.
Heb zelve vanavond een aardig emailtje van een nabestaande gehad. En kon daardoor de prachtige cover van de rouwkaart aan het artikel toevoegen.
Oeps. Hier ben ik wel behoorlijk ziek van. Ik heb het een paar dagen geleden nog met iemand over haar gehad. Ik bewonderde die vrouw.
Voucher
Van mijn werkgever mag ik als eindejaarsgeschenk via een voucher online een cadeau uitzoeken. Er zijn diverse categorieën. Mijn puberzoon en -dochter verschansen zich samen met mij achter de laptop.
Zoon wil direct naar de categorie audio en pc. Ik vraag van wie dit geschenk alweer was. Onverstoorbaar zoeken ze verder. Ons oog valt op een retourvlucht voor twee met een bestemming binnen Europa. Het ticket kan buiten het hoogseizoen worden besteed. Ik leg uit dat dit buiten de schoolvakanties valt.
Waarop mijn dochter verzucht: „O.” En na een korte stilte vervolgt: „Nee, dan kan ik helaas niet.”
Simone de Vocht
Jaja, die Simone toch, een heerlijk kwaliteitsmomentje met de kids doorgebracht, voordat ze weer achter hun schermpjes kropen omdat er niets te halen viel. Een eindejaarsgeschenk in de vorm van een voucher, nou, dan moet je wel een heel erge hekel aan je werknemers hebben. Hoppa.
Hm, merkwaardig gevoel, ik deel het toch maar even. Ik kreeg zonet, voor de allereerste keer, behoefte om een Eindoordeel van DSR te lezen, gek hoor, en ik stopte het meteen weer weg.
Zal wel zijn omdat het buiten zo donker is en binnen de kaarsjes en kerstboomlichtjes branden. Weet je wat het was? Dat Eindoordeel dat wist je dat er zou komen, het was zo voorspelbaar, zo hetzelfde, maar daarmee weer vertrouwd. Alsof je weer lekker in je bedje lag en je moeder je voor de zoveelste keer dat verhaaltje voorlas, en je vader voor de zoveelste keer goedenacht bromde. Veilig. Slapen. Het was goed. ❤
Ik vraag me af of dochter de Vocht dit ikje net zo geslaagd vindt als haar moeder. We weten allemaal dat pubers vaak egoistische monsters zijn, maar om je eigen kinderen nu zo te kijk te zetten.
Misschien ziet dochterlief het wel helegaar niet, heeft geen grenzenloos abo.
Het ikje van vandaag in de NeXT is het overtypen niet waard…
Tja, een ikje als een natte dweil.
Kerstboomlampjes, kaarsjes, een piek met twee ballen, de tijd van het warme samenzijn is toch ook een tijd van verzoening. Als DSR het zou kunnen opbrengen om zijn Doorwrochte Vileine Eindoordelen weer met ons te delen en zich in het algemeen zou onthouden van het weer op de wal trekken van en mond-op-mond-beademing toepassen op die doodgeschoten ouwe koeien, ja zou dat niet wat zijn?
Vrede op aarde enzo. Nieuwe start. Schone lei. Of zoiets.
Hear hear Letterzetter, wat zou dat mooi zijn dikke snificoon met van die snot die eruit loopt
Jezus 23 december 2015
Bij het opruimen van de kerststal vorig jaar, bleek de kleine Jezus verdwenen. Dat geeft een jaar lang niet echt zorg, maar nu nadert Kerstmis. Dus fiets ik verschillende winkels langs en leg steeds opnieuw mijn probleem uit: „Jezus is verdwenen.” Ik boek geen resultaat. Op de fiets naar huis stop ik nog even bij een bric-à-bracwinkel. De verkoper denkt diep na. „We hebben er wel één aan het kruis, maar of die in de kribbe kan?” Het wordt, vrees ik, niet alleen een warme Kerst, maar bij ons ook één met een lege kribbe.
Sjoukje Rullmann
Die Sjoukje! 😀 (not)
en hier het ikje uit de krant
Kerstbomen
Op het pleintje worden kerstbomen tussen de 50 en 90 euro per stuk verkocht. Vandaag rijdt halverwege de dag de vuilnisauto, op verzoek van de verkoper, het plein op om het nog onverkochte restant, zo’n vijftig bomen, te vernietigen.
Verbijsterd over deze verspilling vraag ik de verkoper of ze niet naar bijvoorbeeld de Voedselbank kunnen: „Er zijn zoveel mensen die zich geen kerstboom kunnen permitteren.”
Hij haalt zijn schouders op en zegt: „Ik heb er geen vervoer voor.” Mijn voorstel om een boedelbak te regelen, wijst hij van de hand en hij loopt weg.
Ik bel de gemeente. De verbouwereerde telefoniste geeft, na lang beraad met haar collegae, aan dat de gemeente er helaas niets aan kan doen. Zij voegt me nog met trillende stem toe dat ook zij zich dit jaar geen kerstboom kan permitteren, tot grote teleurstelling van haar kinderen.
Sophie Six
Sophie heeft wel een zeer triest Kerstverhaal op de wereld geholpen.
De grote stad op z’n best, 50 tot 90 euro voor een kerstboom…
In mijn dorpje worden kerstbomen verkocht vanaf 5 tot 15 euro, en zo’n dure is dan bijna drie meter hoog en vol met takken. Bovendien in ons dorp gratis bezorgd.
Weet je wat het kost om een vuilnisauto voor je deur te krijgen? Bij ons in het dorp een godsvermogen, het is namelijk een niet-gemeentelijk bedrijf dat buiten de reguliere vuilophaaldag hoge tarieven hanteert. In de grote stad van Sophie komt-ie dus gewoon op verzoek van een kerstboomverkoper. Kost niks?
Bovendien kun je als verkoper altijd nog roepen: ‘Wie maakt me los?’ en de laatste bomen voor een habbekrats wegdoen, of desnoods weggeven.
Wij hebben óók een telefoniste in het gemeentehuis, 20 kilometer verderop. Die wordt volgens de CAO betaald. Maar ja, zij geeft 7,50 euro voor een boom en dat scheelt toch een slok op de Glühwein.
Ik heb betere Kerstverhalen gelezen, Sophie.
Tja, Sophie ontdekt hoe de grote wereld in elkaar steekt. Varianten gaan meestal over het doordraaien van partijen op de veiling en het overblijven van voedsel in restaurants, buffetten en bij supermarkten. Er wordt veel weggegooid ja. Maar als mensen weten dat op het einde van de markt alles gratis wordt weggegeven, dan kopen ze niet meer. Dat heet economie. En zonder gaat het nie. Sophie.
Vergroot de kans je ikje in de courant terug te zien door er ergens “trillende lippen”, “trillende stem” of iets anders trillends in te verwerken.
Mijn kerstboom kostte 14,95 euro, de standaard 24,99 euro. Wat extra ballen en lieve vogeltjes een fortuin. Maar het duurste was de meneer die op de parkeerplaats van het winkelcentrum achteruit tegen mijn auto knalde, uitstapte en dommig vroeg, waarom stond u daar? Enfin, de verzekering dekt de schade hopen we dan maar. Vrolijke Kerst heb ik hem niet gewenst, wel een zuinig handje gegeven.
Ik had nog gezegd: “verwerk er ergens iets trillends in”. Zo ben je kansloos voor plaatsing. En nee, knallen is geen trillen.
Tja, lullig.
Ook lullig, maar dan op z’n Brits:
apie
Zijn er nog bergers aan te pas gekomen of kon je er zelf mee wegrijden ?
het handschrift van een muzikaal genie
Iedereen een Prettige Kerst, als je er zin in hebt. Je kunt het ook gewoon als een normale dag zien, zonder stress. Dat doe ik. Geen gezeik, iedereen rijk!
Iedereen, werkend of niet, kersthater of kerstlover, zeloot, veteraan in vetes, of de lieveling van iedereen:
Fijne dagen voor jou en de jouwen en anderen, en eet en drink niet te veel – dat moet er straks allemaal weer af.
Gezellige dagen voor alle mensen van goede wil, oud of jong, dik of dun, Beatle-liefhebber, Chet Baker-adept, Ikjes-verslinder, Jarige Job, Kunstpaus, Blogbaas, ex-reageerder, werkende of vakantievierder.
Ook van het blogmanagement de beste wensen aan zo’n beetje iedereen. Maak er wat van vandaag, geen ruzie met de familie, geen gehoon, gewoon leuk doen met elkaar.
@mopper, ja kon er zelf mee wegrijden en er sleepte zo te horen niets over straat.
En de A. Dapie Community luistert onder het surfen natuurlijk naar de Top 2000.
http://www.nporadio2.nl/live
Vrede op Aarde voor alle mensen van goede wil, en voor Luvienna en Elon daarbovenop ook nog eens Vrede op Mars.
Fijne dagen allemaal.
Wij delen een interessant stukje over het ambacht van het schrijven, voor Mark en Luvienna.
http://www.volkskrant.nl/opinie/schrijven-kun-je-niet-leren-of-toch-wel~a4214509/
Ha, dank je Apie! Zeker een interessant stukje.
Tja, ik vind dat kan niet zou moeten kunnen.
” ‘Hoezo? Schrijven kan je toch niet leren?’ ”
“En daar kan je geen opleiding voor volgen.”
“Dit vak kan, en moet, je leren, en wel op een gestandaardiseerde manier.”
Ik vind het lelijk, maar ook fout Nederlands, Het hoort een vervoeging van kunnen te zijn. Spreektaal is vaak niet correct Nederlands.
Leggen en liggen in Amsterdam, ik loopt in Rotterdam.
Kan niet!
…en een hoofdletter (sic) na een komma kan ook niet. 🙂
We hebben het Onze Taal effe gevraagd, dit zegt het lieve kind (voor de luien onder ons: het ken allebei):
https://onzetaal.nl/taaladvies/advies/je-kunt-je-kan
Hoofdletter, Let? Waar staat die sic dan?
“Reageerders op apiedapie.com zijn Letterzetter, Luvienna en nog zo wat loslopend spul.”
Hoofdletter na een komma. 😉
Inderdaad, raar dat je schrijven niet zou kunnen leren maar schilderen wel.
En ik, het is bekend, ben getrouwd geweest met een Rietveld meisje en geloof me, ook 🎨 kun je soms niet leren… Wel beeldhouden. Vooral als niemand het wil kopen.😿
Nee, dat is niet bekend. Bij mij niet, had ik dat ergens kunnen lezen?
Ja. Op jouw blog. Meerdere keren ben ik bang.
Grappig, eindelijk een goeie toepassing van het woord “beeldhouden”.
Een schijrverscursus aanbevelen aan Luvienna, is dat niet water naar de zee dragen? Uilen naar Athene? Zand naar de woestijn?
schrijverscursus
pardon
Nee hoor, ik beveel haar dat niet aan, verre van dat, ze geeft ze zelf! Maar het was een interessant artikel vond ik.
Wel mooi, die slip van de vingers op juist dat woord. Zit je net als ik aan de Port?
Vervolg
…als rotstuintjes verslepen naar DSR?
als woordspelingen brengen naar Letterzetter, Bookmarkmijnbook, Ilona?
als ranke middeltjes naar *A.Dapie?
als dichtkunst naar Indra en Plopje?
als bruggenbouwer naar HR, Bertje en Ad Hok? en een beetje lummel? als zingen naar Mopperkont? als vluchten als Klare taal?
Harremanz ken ik niet goed genoeg om mijn retrospectrootje over 2015 te kunnen afronden. Ook van Abisag en Hartje is me niet veel meer bekend dat dat ze niet bekennen.
Ik wens alle bovengenoemden en ook de niet genoemden een vrolijke vierde kerstdag. Die in lang vervlogen tijden (denk aan het jaar 813 n C) gewijd was aan een kinderfeest. De dag van Onnozele Kinderen, ooit een dag van onbeschrijfelijke wreedheid, en later en nu – ook bij mij thuis- een dag is om kinderen lekker te verwennen.
PS Ik was gisteren aan de Port van Scheveningen, en eergisteren aan die van Hoek van Holland, bmmb. Morgen naar die van Rotterdam.
interessante componist die Frederick Delius
Mooi allemaal, maar we gaan hier weer sluiten. Nog drie (schrijve 3) minuten en de schone lei gaat er weer over.