Een uitzwaaipagina tegen de haat, zou dat geen goed idee zijn? De suggestie is afkomstig van een reageerder alhier, die verder geen vlieg kwaad doet, hooguit af en toe wat spulletjes uit een ziekenhuis steelt, en al decennia niet meer blowt. De gedachte werd niet uitgewerkt, het bleef bij opperen. Mark, want over hem hebben we het, is immers al 95 dagen of misschien wel 100 dagen van de sigaretten af, en al tijden van de morfine, en da’s zoals bekend niet goed voor de focus. “Ach, daar heb je niet echt een keuze in”, sprak hij beschouwend, “ik had discipline moeten hebben, niet moeten gebruiken, sparen en ik had op rozen kunnen zitten en nu zit ik op methadon en aardbeien.”
Een rampendraad? Je bent er wel aan toe, geloof ik.
Eerder had onze liefkooswerkeloos al een “bent u ook bang voor rampen”-draad voorgesteld. Want: “Ik ben bang voor rampen. Ben ik de enige?” Onze Plopje sprak wijs: “Een eigen draad, Mark? Een rampendraad? Je bent er wel aan toe, geloof ik.”
Maar het moet gezegd, weldenkend en normaal Nederland lijkt zich gaandeweg te realiseren dat wegkijken toch misschien niet de beste reactie is op de verontrustende uitingen van diepe haat (of “stompzinnigheid’ volgens Bertie) die er door het land golven, vooral op de asociale media. Haat tegen alles wat gekleurd is, politiek (links, dan wel gevestigd), rijk, een baan heeft, bekend is, op de TV komt, zingt, acteert, maar in ieder geval iedereen die een andere mening heeft dan het schreeuwende schorum en iedereen die “tegen de Nederlandse cultuur is”. Apart, want tolerantie en compromissen hoorden nu juist decennia lang tot onze cultuur, iets waar we niet zonder reden trots op waren en om bewonderd werden.
De tokkies zijn uit hun riolen gekropen
![By Steven Lek (Own work) [CC BY-SA 4.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0)], via Wikimedia Commons](https://basvanvuren.org/wp-content/uploads/2016/06/160606rioolklein.jpg?w=600&h=400)
Bertie: “Voorheen neusde ik wel eens her en der door weblogartikelen. Wat je daar tegenkomt is van eender gehalte, onverteerbaar. Ze staan soms genoemd bij WordPress in een lijstje ‘populaire berichten’, je schaamt je bijna dat je bij dezelfde firma zit. En je snapt niet dat zoiets getolereerd wordt, voor begrip moeten ze niet bij mij zijn. Ze roepen maar een meute psychiaters op.”
Dus laat maar komen, die uitzwaaipagina. Toch? Ik blijf intussen mijn best doen om een drukbezocht blog te beheren, een blog voor iedereen die ook wil luisteren, ook wil lezen, zich verwonderen, en niet alleen schrijven en schreeuwen en sneren.
Trouwens, ook de verhuizing van dierenpark Emmen verliep anders dan verwacht. Ook dat nog. Kon er nog wel bij!
Er was heel wat fijn nieuw leesvoer, niet alleen de dagelijkse ikjes, een enkel grafschrift, wat kunst, maar ook het nieuwe zevende (7e) deel van Luviennas succesfeuilleton “Dingen die ik met mannen heb gedaan”. De nieuwe aflevering heet: “Dat gaat een succes worden, zo’n lief mooi meisje”. Wat een ellende maken meisjes toch mee, jong en oud, alvorens ze aan de juiste man blijven hangen.
“Niet lang daarna zaten we samen op G.’s kamer door wat lp’s te rommelen. G. zei niet zoveel en ik vroeg: “Wat ben je stil, liefje. Vraag je je af of je nog wel van me houdt?” Dat was ons standaard grapje als we een tijdje niets tegen elkaar gezegd hadden. Maar in plaats van het verplichte antwoord te geven dat hij dol op me was, bleef hij stil en keek me niet aan.”
Niet meer bang voor enge kirrels
Bertie vond het een erg goeie aflevering: “Een loeder-moeder met onnozele zoon, lifters, affairetjes die parallel lopen met vriendjes. Liften durfde ik nooit in mijn eentje.Nog steeds niet, al hoef ik niet bang meer te zijn voor enge kirrels.”
Ik wist dat de chauffeur aanstuurde op een orgasme toen hij begon met zijn driftige gebaren buiten de gulp.
Bij Pawi ging er wel een heel erg duister dekseltje van een putje af: “We waren rond de twintig, op weg naar Zuid- Frankrijk (…) We liftten zonder zorgen. Ergens in Brabant stopte een zilvergrijze Mercedes (…) Zoals gebruikelijk stapte ik voorin, en het vriendje achterin. Na een tijdje ging de man langzamer rijden op de lege snelweg, hij knoopte (ja, knoopte) zijn broek open en zei dat het vriendje moest kijken. In zijn achteruitkijkspiegel controleerde hij of zijn wens werd uitgevoerd. Lachend deed het vriendje wat er van hem werd gevraagd. Die lach van hem stelde me wel een beetje gerust, maar ondertussen zat ik tussen vele vuren. Ik schaamde me plaatsvervangend voor de vriend. Ik wist dat de chauffeur aanstuurde op een orgasme toen hij begon met zijn driftige gebaren buiten de gulp. Dat maakte me extra alert, als hij de controle over het stuur zou verliezen gingen we er aan. Ik bereidde me voor op bijsturen of aan de handrem trekken voor het geval dat. Even later zat zijn kleverige zaadstort op zijn beige broek. Hij stopte de auto en liet ons vrij. We gingen verder met de trein.”
Ook Heer Rozenwater haalde een afschuwelijke ervaring op. Hij werd toen hij een jaar of negen was, op een warme zomerdag aangerand. “Ik denk dat mijn mooie ranke jongensbenen hem hebben opgewonden.” Het bleek te gaan om Dorrie, een smoezelige zwervershond uit de buurt, een allemansvriendje. “De sterke omklemming van zijn poten, hij begon ook nog heel gemeen te grommen. Wat voelde ik me daarna vies. Bah!”
Ook ik heb weleens een teckeltje dat ik uitliet voor de buurvrouw meegemaakt dat tegen mijn blote jongensbenen opreed. Ik dacht nog: hij vindt me lief. Tot ik nattigheid voelde. Die sterke omklemming van die poten, die kan ik me ook nog goed herinneren. Je voelde daarin de seksuele oerdrift, het niets ontziende willen bezitten. *brrr icoontje* Kun je nagaan wat een vrouw die verkracht wordt moet doormaken.
Mark is bezig aan een nieuw boek, te weten over zeven mensen die naar een obesitaskliniek gaan.
Nou, prettig weekoverzicht weer, ging het alleen maar over leed en ellende? Nee hoor, Mark groette weer elke dag de dingen en sprak erover in zijn vertederende koeterwaals. Allerlei belangrijke gebeurtenissen in zijn leven passeerden de revue, waaronder de kat die op de strijkplank sprong. En groot nieuws voor literair Nederland: Mark is bezig aan een nieuw boek, te weten over zeven mensen die naar een obesitaskliniek gaan. Pawi: “Deur op slot, vrouw en katten op reis sturen, zorgen voor je eigen muziekje, natje en droogje en schrijven/schrappen maar.”
Plopje kwam na een tijdje weg geweest te zijn vanwege huizengedoe keisterk terug. Hij publiceerde een wel heel mooi diep-poëtisch grafschrift:
Ik zal niet langer klagen
dat jij mij niet kon verdragen
ik ben rustig want zonder jou
zo zonder jou zo zonder jou
Ook die van Spike Milligan mocht er natuurlijk wezen, zoals geciteerd door Lummel: “I told you I was ill” oftewel zoals pawi wist “Dúirt mé leat go raibh mé breoite”
Er waren ook wat ikjes, de een wat beter dan de andere. Zoals die van Gerard Burgers over een serveerster die toastjes met zalm aanbiedt met de onsterfelijke woorden “Dit is zalm, maar eerlijk gezegd weet ik niet of dat een schaal- of schelpdier is…”
Of het ikje van Annet de Jong over haar 76-jarige moeder die een radslag had gemaakt in de tuin ondanks een stuntverbod. Pawi: “Prima tip voor alle dementerende ouders: doe een radslag. een hele of een halve, ga kunstrijden op een been, draai net zolang tot er een wak ontstaat en “go for it”. De kinderen zwaaien je wel uit.”
We nemen nog maar een toastje
Een ikje van Hans den Boer beschreef een treinvol vijftigplussende dames van de Libelle Zomerweek. “Een bericht over een ‘aanrijding met een persoon’ bij Rotterdam Noord lijkt roet in het eten te gooien. Het is even stil. Dan volgt het bericht van de conducteur; geen zorgen, de trein stopt echt ook op Lelylaan en Almere Poort. Een zucht van verlichting gaat door de trein, het gekakel gaat verder.” Mooi commentaar van pawi: “In het klein wat er ook in het groot gebeurt. We nemen nog maar een toastje.”
Met veel plezier lazen we ook het toikje uit de oude doos van Ilona weer eens een keer: “Mijn mascara was doorgelopen, maar dat weet je dan weer niet. Niet regenproof dus. Ik had een rode jas aan en een felgekleurde, gestreepte sjaal. Een jochie van 1 turf hoog, met blonde krulletjes, staat in de winkelwagen mij aan te staren. Met een heel lief zacht stemmetje vraagt dat rotkind: “Ben jij clown?”
Zoals altijd werd ook de Kunstrubriek weer gevuld met fijne soms raadselachtige plaatjes, waar de reageerders wel raad mee wisten. Hilarische onderschriften werden gesuggereerd, goeie maar ook weleens wat slechtere titels werden gehonoreerd. Nee laat die Heer Rozenwater maar schuiven, wat een geweldige vent is dat toch! De honderden binnengekomen sollicitaties voor de bijna vacante baan van kunstredacteur gaan binnenkort in de versnipperaar.
Wil jij deze week ook actief gaan meedoen met al deze dingetjes? Ga dan wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, de krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Of scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan hier nog altijd met een fantasie-emailadres. En voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. De afleveringen van deze historische rubriek waarin alle hoogtepunten van alle afgelopen weken worden behandeld zijn elders op dit blog te raadplegen.
Reacties zijn welkom op apie@apiedapie.com. Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, ga dan s.v.p. elders buurten.
Featured image (helemaal hierboven) is van Steven Lek (Own work) [CC BY-SA 4.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0)%5D, via Wikimedia Commons
Bas van Vuren, aangenaam 
spamfiltertje, wees eens lief voor pawi?
Kreeg net van de iPad de boodschap: dit is de laatste keer dat u dit adres moet bezoeken, ivm uw veiligheid.
Nou, dan moet dat dan maar.
Moedig Mark!
Het spamfiltertje is je even niet goed gezind, Pawi, maar ’t is voor een goed doel. Een site zonder gescheld, zonder hatelijkheden en een site waar je je veilig en welkom kunt voelen. Ook wat waard.
Ja, dat is ook wel wat waard. Schelden en hatelijkheden, zal ik die dan voortaan maar achterwege laten?
He gelukkig maar, nu weet ik ook wat een IPA is , ik durfde het niet te vragen
Al dat op de bank zitten met een IPA vond ik zeer confronterend en had daar heel gruwelijke gedachten bij.
Haha Klare Taal, wat had jij voor vreselijke gedachten?
dinsdag 21 juni 2016
ZIENSWIJZE
En dan dien je een ‘zienswijze’ in, een mening over een voorgenomen besluit of plan van de gemeente. Een zienswijze met bezwaren tegen het verbreden van een snelweg. Een project dat tien jaar gaat kosten om te bouwen, waardoor tien jaar lang bulldozers en machines om mijn wijk gaan denderen. Waarvoor eeuwenoude bomen gekapt gaan worden. Allemaal zodat er nog meer auto’s langs mijn stad kunnen razen.
En wat staat er in de autoreply: „Met het oog op het milieu verzoeken wij u uw zienswijze niet alsnog per post toe te sturen.”
Indra van den Berg
Ik had het niet over jou, Pawi, maar over trollen en zeloten.
Prima droevig voor-zich-zelfsprekend ikje, Indra.
Klare Taal: 😀
@ Bertie, ik dacht even dat IPA misschien wel een internationale personal assistent(e) zou kunnen zijn.
…En hoewel er niemand meer was die het stel in het portiek kon afluisteren, werd er verder op gedempte toon gesproken. “Sorry dat ik je naam niet meer weet, hm, iets met een M dacht ik?”
“Klopt! Ik heet Myrrhienna, maar vrienden noemen me Mir.” En nog zachter vervolgde ze: “Hou jij nog steeds die bingo-avonden?”
“Jazeker”, zei Jan nu fluisterend, “morgenavond om 20 uur is er weer een, op dit adres. Ik laat het touwtje uit de brievenbus hangen.”
Toen werd iedereen opgeschrikt door het geluid van piepende remmen en gegil op straat. In de verwarring die ontstond werd niet meteen duidelijk wat er aan de hand was. Hermann en Jan waren er het eerst bij, en vanaf de overkant snelden ook Jan en Mir toe.
Het meisje lag roerloos op straat. Twee vrouwen zaten bewegingloos op hun scooter. Niemand sprak.
Op het alarmerende geluid was nu ook de vader van het meisje naar buiten gerend. Hij boog zich over zijn dochter, die, toen ze zijn nabijheid voelde, haar ogen opsloeg. “Gelukkig, daar ben je dan eindelijk” zuchtte ze. Ze sloot haar ogen weer en liet zich door hem optillen. Haar hoofd rustte op zijn schouder.
De vrouwen waren inmiddels afgestapt en konden uitleggen wat er precies was gebeurd. Nadat iedereen zich ervan had vergewist dat er geen blijvend letsel was ontstaan, aan de personen noch aan de scooter, besloten ze het voorval te laten rusten. De vrouwen vervolgden hun weg. De achterblijvers besloten samen even bij te komen in een naburig café. Een vreemde stoet trok voorbij, voorop een gedrongen man met een lange jas, zijn hoed nog steeds in de hand, twee vitale heren, beiden nonchalant chique gekleed, een jonge blondine, met haar stiletto-hakken iets langer dan de heren, en een man die een klein meisje in de armen droeg.
Eenmaal binnen stelde de vader hen beiden voor: “Ik ben Jan en dit is Pawietje, maar iedereen noemt haar Pietje.” Korte tijd later nam Hermann het woord en zat iedereen geboeid te luisteren…
test
Apie, kun jij hier een plaatje van maken? fingers crossed…
Pfoe! We gaan aan de slag. Dank voor de opdracht. Uw visboertje (effe wachten tot hij in de buurt van een computer is).
Alvast bedankt voor het vissen. Op zich is die combinatie van tekens ook wel intrigerend. Onleesbaar, totdat het visboertje het geheel in een handomdraai tot een plaatje omtovert.
Hopla, en jawel, de foto voegt zeker heel wat toe aan de suspense van dit vreselijke verhaal huiver icoontje Die Mirretje toch, het schaap …
En onze dank gaat volledig naar ons trouwe ….
… Toen ze het café binnenstapten kwam de eigenaar glunderend op hen af. “Hoe later op de avond, hoe schoner volk” grapte hij. Het was nog vroeg, maar Hermann en de Jannen waren toe aan een biertje. Mir en Pietje wilden wel een kopje thee. Eerst vertelden de gasten elkaar hun kant van het verhaal. Iedereen was het erover eens dat de goede afloop gevierd moest worden.
Mir en haar vader hadden een botsing veroorzaakt zonder schade. Hun glimmend opgepoetste Citroen had geen schrammetje, de glimmende Amerikaan waarvan ze de bumper even hadden geraakt ook niet, en het meisje was gelukkig goed terecht gekomen toen ze van de voorstoel viel.
Jan hield zijn mond over de bingoavonden, maar vertelde vol vuur over zijn kunstverzameling, en over de levendige handel in kunst, waarbij hij een hoofdrol speelde. Even mopperde hij nog over de scooter van die avond, en over scooters in het algemeen, die zomaar kleine meisjes aanreden.
Pietje kroop op de bank tegen haar vader aan, vertelde kort dat Hermann haar in vertrouwen had willen nemen, en even later sliep ze. De geur van papa’s jas, zijn handen, zijn warmte, alles kwam weer goed, ze wist het.
Hermann voelde dat dit het uitgelezen moment was om zijn verhaal te vertellen. Hij kuchte, haalde wat papieren uit de binnenzak van zijn grote jas en zette zijn bril op. Een van die papieren legde hij plechtig op tafel.
“Kijk, dit bedoel ik. Een brief van mijn zoon. Die hij aan zijn moeder gaf, met het verzoek hem aan mij te overhandigen. Waarom hij hem niet direct aan mij wilde geven, daar heb ik wel mijn ideeën over. Mijn lieve Julie gaf me de brief niet. En toch heb ik hem nu voor me. Ik heb hem vele malen gelezen en herlezen, en ik weet nu dat de jongen van mij hield, net als ik van hem. Zie je wat er in de aanhef staat? “Liebster Vater”. Liefste vader. Niet lieve papa, niet lieve vader.
Liefste Vader. Kijk zelf maar.”…
Kan het visboertje me nog een keer helpen please?
O pawi, wat leuk dat scootertje. In de jaren vijftig /etc. had ik een tante heel progressief die in een brabants dorp een scooter reed en tevens een auto rijbewijs had de enige vrouw in het dorp, Mijn vader had een auto en een paard. Maar goed, daar gaat het niet over.
Vaak mocht ik met die tante naar Eindhoven op de scooter en gingen we een kroketje eten in een lunchroom in de ‘stad’ en dan snorden we weer naar huis.
Ha, Klare taal. Had ik dat eerder geweten dan had ik je samen met je tante erin geschreven. Bij de tweede druk dan maar (knipoogicoontje).
Een auto en een paard, toe maar, je vader wist dus al lang dat mooi en nuttig goed samengaan.
Graag gedaan. Op het plaatje klikken, rechtermuisknop klikken, kopieren, that’s all. Niet in ene keer vanuit de google of tijdens het scrollen.
Leuk briefje, kreeg met vaderdag een appje van zoon, met “best dad love you”, ook leuk. Hoewel hij in principe maar een (schrijve 1) papa heeft natuurlijk. Toch prettig.
woensdag 22 juni 2016
PORTDAGEN
In 1918 verging voor de kust van Goeree een schip met een grote lading portwijn. Vissers voeren uit en verzamelden 500 vaten. De buit werd openbaar verkocht en leverde zo’n 1,3 miljoen euro op. Bovendien bezorgden de overgebleven vaten de bevolking vrolijke weken. Sinds 2013 wordt deze gebeurtenis jaarlijks gevierd, waarbij het de bedoeling is je in de dracht van toen op straat te begeven. Voor ons onwennig, voor de kinderen niet. „Ben jij al in je portdagen?”, roept mijn zoon uit als een vriendje met klompen, pet en ‘galgen’ aanbelt.Traditie kan niet zonder taal.
Julie Benschop-Plokker
@pawi
Welk een prachtige scooter. Dank. Waar kan ik die bekomen?
Nou Julie, wat heb je het toch naar je zin daar. Hebben ze op Goeree geen krantje met lezersbrieven?
…Alle volwassenen aan tafel bogen zich over de brief. En ja, het stond er duidelijk “Liebster Vater”. Pietje mompelde halfslapend “iedereen zijn vader is toch de liefste” en nestelde zich weer in de armen van haar vader.
Over de brief zelf lieten ze graag Hermann aan het woord.
“Zoals ik al aan Pietje vertelde had ik een gezin met zes kinderen. Drie zoons en drie dochters.” Pietjes vader knikte met een blik van herkenning.
“en van de drie zoons bleef er maar een in leven.” Jan keek hem vol medeleven aan. “ Een gevoelige jongen, die goed kon leren. Alles heb ik hem gegund, een goed thuis in een liefdevol gezin, een goede opleiding, wat kennis van de Joodse tradities, een studie naar eigen inzicht (eerst twee weken scheikunde, dan een half jaar Duits en uiteindelijk rechten). Hij kon mijn goedlopende zaak zo overnemen als hij dat had gewild.
Toen ik merkte dat hij op zijn zestiende wel iets maar niet genoeg wist van seks, heb ik hem voorzichtig laten weten hoe je je kunt beschermen tegen de gevaren die daarmee samenhangen. Zoals een goed vader betaamt, toch? En twintig jaar later, toen hij na jarenlange twijfels zijn verloofde tot twee maal toe verliet en met een nieuw meisje kwam aanzetten, ja, toen schoot ik ietwat uit mijn slof.
Ik zei hem dat je niet hoefde te trouwen, dat je ook op een andere manier de vrouwen kon bezoeken, en bood aan hem met die wereld kennis te laten maken. Een wereld die iedereen in mijn omgeving kende, maar die hij niet wilde leren kennen.
Dat werd de wortel van zijn woede. In zijn brief verwijt hij mij deze lessen in de liefde, maar ook dat ik een goed huwelijk had, een gezin met vier kinderen, een goedlopende zaak, luchtige kennis van het Jodendom. Door mijn levenshouding zou ik zijn ongelukkige levenshouding hebben veroorzaakt. Alles wat ik goed deed zou hij nooit goed kunnen doen. Zo kronkelden zijn gedachten.
Zijn onmatige schuldgevoel, zijn angsten, zijn idee altijd door mij afgewezen te worden…het lag besloten in zijn geest, niet in de mijne.
Het mooiste gedeelte van zijn brief las ik aan het einde. Daarin doet hij zich voor als mij, zijn vader, en geeft hij mij het woord om hem van repliek te dienen. Om kort daarna te schrijven dat hij het wel zelf heeft bedacht. En dat was ook zo. Zijn humor is ook de mijne.
Ach mijn jongen, denk ik vaak, konden we nog maar eens met elkaar praten. Het zou tot vergeving leiden van beide kanten.”
En plotseling hoorde het gezelschap: “Bitte entschuldigen sich mir, dank dat u naar mij heeft willen luisteren. Ik ga weer mijns weegs. Ik wens u alle goeds.”
En weg was Hermann. Gewoon opgelost in het niets. De deur van het café hoefde niet open, de stoelen niet opzij geschoven. Zomaar verdwenen, zoals hij ook zomaar was verschenen…
Beste mensen, er volgt nog een piepklein epicrisetje en dan laat ik de reactieruimte weer vrij…
Joepie, en we gaan het uiteraard ook nog zelfstandig publiceren, ijs en weder dienende.
Off topic, maar heerlijke om te zien, Ronaldo gooit microfoon opdringerige verslaggever in de plomp. Zouden ze meer moeten doen, dan houden die Powned types op.
Dan maar meteen het epicrisetje. Natuurlijk voelde ik me vaak wat bezwaard oor zoveel reactieruimte in te nemen, maar ik zag geen andere plek om mijn verhaal te doen.
Hierna volgt dus het laatste deel van dit feuilletonnetje.
Daarna ga ik op reis. En ik neem mee: internet, hoezee!
Kafka & Zn. Slot.
…De Jannen en de meisjes bleven nog wat namijmeren in het café. Pietje werd langzaam wakker en vertelde dat Hermann uit de tijd was gestapt, dat hij zo’n twee eeuwen eerder was geboren. Iedereen snapte dat ze in de war moest zijn, na alles wat ze had doorstaan. Ze knikten vriendelijk, aaiden haar nog even over haar blonde haar, en vroegen zich pas veel later af met welke Hermann ze hadden gesproken, of hij wel bestond of had bestaan. Of hadden ze in een gezamenlijke roes verkeerd?…
Voel je niet bezwaard, Pawi, integendeel, ’t is een verrijking van de reactieruimte, en bij ijs en weder dienende krijgt dit fraaie epistel ook een zelfstandig plekje bij de feuilletons. Je oeuvre alhier is in volle opbouw, tot genoegen, zoals je ziet, van onze lezers en lezeresjes in het land. De buiging hierboven, maar dan met iets meer haar, is ook van mij.
Prachtig pawi, heel knap met al die lijnen en de vele personages!
Verheug me om het ook in zijn geheel te gaan lezen….
woensdag 22 juni 2016
BLOEMEN
In een winkelcentrum in Zwijndrecht ga ik een bosje bloemen kopen. Voor mij staat een zwangere dame met naast haar een man met een microfoon.
„Mevrouw, ik mag u dit bosje bloemen aanbieden namens de winkeliersvereniging. Mag ik vragen voor wie ze zijn?”
Licht gegeneerd: „Ik heb gisteren iemand aangereden.”
„En u meneer, u mag ik ook een bos bloemen aanbieden. Voor wie heeft u ze gekocht?”
„Voor mijn zus, die heeft een fietsongeluk gehad.”
„Is ze gisteren aangereden ..?”
Jan Podt
Heerlijk verhaal, pawi, wat kun jij goed vertellen!
Die Mir is er eentje die je in de gaten moeten houden! Stiekem in een portiek smoezen met een kunstredacteur met touwtjes en clandestiene bingo-avonden, tjongejonge. Die thee in het café is vast een afleidingsmanoeuvre, xze zit normaliter vast met een joekel van een cocktail voor d’r snoet en d’r stiletto’s..
Nee, dan Pietje, dát is nog eens lief, verstandig meisje, zo jong als ze is!
Oi, en die Hermann! Een geest? Een teleportatie? Een teletijdmachinevoortbrengsel? Pietje weet het wel, al willen de andere haar niet geloven. Dat is nou eenmaal het lot van zieners…
Knap, pawi! Die Pietje, Jan en Mir, ik zie ze zo voor me 😉
Qua ikje: mweuh icoontje. Tikkie te gemaakt, tikkie te “nou ga ik eens iets leuks opschrijven” achtig.
Ook mijn petje gaat voor je af Pawi, knap gedaan.
Heel apart vind ik die scooter, nog nooit zo’n vreemd exemplaar gezien. Heeft hij een jurk aan aan? Doet denken aan het paard van de vier heemskinderen ☺
Dank voor alle aardige reacties!
Plopje en Bertjens, de scooter is een Glas Goggo, een Duits merk. Wordt helaas niet meer gemaakt.
Met scooters heb ik geen ervaring. Wel herinner ik me een commercial van Vespa Ciao, die ‘scooteren’ er erg aantrekkelijk deed uitzien (en ‘ciao’ deed inburgeren). Lang geleden
Je komt heel wat tegen op Youtube
In de Vespatijd was ik nog klein maar herinner me de blikken van broer en zussen. Zij vonden een scooter niet stoer en gingen voor een man met een motor. Toen een van de vrijers met een Harley Davidson aankwam werden ze allemaal op slag verliefd op hem.
En op de Harley.
Zie je, heeft een soort rokje aan. 😉
Er zit een ander plaatje in mijn hoofd, waarop de berijders in blik zitten en het paard rondom beschermd is door een gewaad. Zal wel voor een toernooi zijn geweest.
Hier zitten de berijders in blik 😀
Zoiets ja 😂😂
donderdag 23 juni 2016
VRAGEN
Een groepje jonge nieuwe collega’s van een andere afdeling krijgt een rondleiding op mijn afdeling. Enthousiast vertel ik over mijn werkzaamheden en de juridische kwesties die er spelen. In het kort bespreken we een aantal lopende zaken. Bij vertrek van de groep zeg ik dat als ze nog vragen hebben, ze altijd even mogen bellen of langskomen. Diezelfde middag staat een van de jonge meiden van het groepje in mijn kamerdeur met de mededeling dat ze een vraag heeft. Benieuwd kijk ik op van mijn computer. „Waar heb je dat truitje gekocht dat je aanhebt?”
Martine Koetsier
Die vespa’s waren wel heel hot of cool ( what’s in a word) toen die voetballert met Antoine Bodar achterop op zo’n scootertje Rome doorkruiste als reclame voor de postbank.
Wel grappig overigens.
Nou Martine, dat is veelbelovend voor de toekomst van de organisatie, waarschijnlijk een overheidsinstantie.
Met Jan Mulder! Of all people. Bedoelde je deze, Klare taal?
Ik klikte op het plaatje, klikte met de rechtermuisknop, kopieerde daar en plakte hier. En toch zie ik het bedoelde plaatje niet. Jammer en helaas, het visboertje krijgt zo zijn welverdiende rust niet…
Natuurlijk begon het allemaal met Roman Holiday:
Zeker pawi , dat was erg grappig, vond ik tenmiste, die zalvende Bodar die ook graag aan uitspattinkjes deed, zonder scrupules, mooi hoor.
vrijdag 24 juni 2016
FOTO’S
Het is zaterdagavond en ik zit met mijn familie in een restaurant ter ere van mijn oma’s 87e verjaardag. Ik maak een paar leuke foto’s van haar en beloof deze te mailen. Een paar dagen later mailt ze me terug: ze heeft ze ontvangen en is er erg blij mee. De volgende dag krijg ik een telefoontje. Mijn oma. „Nickey, je had de foto’s naar me gestuurd, maar ik kan ze niet meer vinden!” Ik bedenk snel mogelijke oorzaken voor dit probleem, maar mijn oma is me voor: „Ik denk dat ik al weet hoe het komt. Ik heb namelijk gereageerd op die mail, dus ik denk dat ik de foto’s weer naar je heb teruggestuurd.”
Nickey Smits
Ja leuk toch die ikjes waarin je lekker kunt lachen om onwetende ouwetjes. Wees blij dat het mensje op haar 87e kan emailen.
Mijn moeder heeft hulp nodig gehad, ik ook, bij het begrijpen van Faceboef, maar zij heeft zelfstandig mailen geleerd. 82! Ik ben voor het eerst van mijn leven trots op mijn moeder. Misschien ga ik haar nog wel eens mogen, je weet het nooit.
Het heet Facebook, Mark.
Mijn vader heeft het emailen niet zelve onder de knie, en begrijpt het ook nog niet helemaal als een ander het doet. Zo dacht hij dat een fotootje dat mijn broer mij had ge-emaild misschien nog niet was aangekomen omdat ik in het buitenland woon. Is allemaal goed zo.
Ontroerend. Doet me denken aan mijzelf, toen ik wat harder in de telefoon riep dan nodig, omdat ik helemaal naar Parijs belde.
En aan een kennis, die me belde met de vraag of zijn mail van een paar uur geleden wel was ontvangen.
En aan weer iemand anders, die de aanwijzingen van de Tomtom precies opvolgde, toen een weg was afgesloten, hij verder reed, en opdracht kreeg om te draaien. Gelukkig krijg je nu een herberekening van de route meteen door, maar in het begin was dat nog niet zo.
vrijdag 24 juni 2016
WEDSTRIJD
Wij, twee veteranendames uit Deventer, roeien een wedstrijd in Zwolle. We liggen in onze dubbel twee (DV2x) te dobberen tot de wedstrijd zal beginnen. Naast ons: een boot met vrolijke dames uit Amsterdam. Ze herkennen ons „wespentenue” en weten dat we uit Deventer komen. Enthousiast roepen ze: „We vinden het bij jullie zo mooi dat we hier graag komen roeien.” Ik antwoorddat Deventer en Zwolle toch wel 45 minuten rijden uit elkaar liggen. Ja, is de reactie maar wij bedoelen dat hier, „in de rest van Nederland, dus buiten Amsterdam” zo mooi is. We vonden ze wel sportief, ze juichten toen wij de medaille kregen.
Coraline Vester
En toen?
Meer een kwestie van inside grapjes enzo , blijft leuk…
Blijft leuk, inderdaad, Amsterdammers over de rest van Nederland.:)
zaterdag 25 juni 2016
BREXIT
Mijn dochter woont met haar Britse man en kinderen in Londen. De kinderen hebben zowel de Britse als Nederlandse nationaliteit. Mijn dochter probeert hen zoveel mogelijk Nederlandse gebruiken bij te brengen. De viering van Sinterklaas is daarbij een jaarlijks hoogtepunt. Het Brexit-referendum is in het gezin een belangrijk onderwerp van gesprek. Vooral de jongste maakt zich zorgen: „Als we uit Europa moeten, mogen we dan nog wel Sinterklaas vieren?”
Willem Vader
Kon je op wachten, een Brexitikje. Als dit de meest originele is die is binnengekomen, dan is die hele Brexit echt voor niks geweest.
Ik vind hem wel leuk, eigenlijk.
Ja, maar jij hebt een heel andere smaak.
Dat zal het wel zijn.
Zeker weten.
Denk je?
Nee, ik weet het zeker. Zeg ik toch.
Laten we het daar maar op houden, dan.
Graag, het voetbal begint zo en het nieuwe intro moet nog af. Effe niks leuks meer zeggen graag.
Leuks?
Dank je. 1:0 voor Polen.
Ik wilde heel leuks zeggen maar dat mag nu dus niet meer. 😦
Nou goed dan maar, zolang het de algehele teneur van het intro maar niet teniet doet. Titel: “Zandzakken voor de deur”. Storyline: van alles aan de hand in de wereld maar wij genieten nog even van de ikjes, kopjes en… nieuwe of doorstartende feuilletons.
Wat leuk.
Hier staat iets heel leuks.
Zandzakken?
Keileuk was nog niet geburt.
En dweilen en emmers en water stofzuigers. 🙂
De pomp, die deed het hem.
Hugo Borst vond het niet zo leuk, hij sliep.
Het is een wat saai potje, maar we gaan verlengen (da’s het nadeel met saaie potjes, juist die verlengen ze).
@Bertie, toen kwam een engel, die riep?
Hugootje, zou je niet eens ontwaken?
Hij droomde vast over zijn hondje.
Ach gut…
zaterdag 25 juni 2016
TOEKOMSTPLANNEN
Onderweg in de trein naar Haarlem hoor ik drie vers afgestudeerde scholieren uitgebreid toekomstplannen bespreken. Na het gebruikelijke verhaal over studeren, een goede baan en absolute rijkdom gaat het over de langere termijn en bekent een van de drie graag huisje, boompje, beestje te willen hebben. Een huis met een tuin lijkt hem wel wat.
„Kijk hier links dan, zoiets bedoel je”, zegt zijn vriend wijzend op zeer rustieke huizen met genoeg ruimte voor een hond en groot gezin.
„Nee broer, hier is toch geen coffeeshop in de buurt.”
Gijs Millaard
Want je moet nog een grafschriftje maken.
Die maakt Hugo binnenkort voor zijn moeder.
(commentaar overbodig en zou ook nodeloos kwetsend zijn)
Ik feliciteer Bertie met het behalen van de 300e reactie! 😀
Hè?? Goh, ik ben er beduusd van en val meteen stil.
Ja, ik moest ook even drie keer kijken. Gefeliciteerd!! Morgen in het intro word je uitgebreid in het zonnetje gezet.
Dank je voor nu en bij voorbaat.
Het wordt een mooie dag voor je, morgen. En ook nu al vanwege de voorpret, en zonder het te weten gisteren. Drie gelukkige dagen op een rij, wat zijn die duimpjes toch een mooi fenomeen. Soms denk ik, wie ben ik, dat ik ze uit mag delen. Maar dan weet ik het weer.
300! Gefeliciteerd!
Morgen wordt weer een maandag met een datum die mij ontglipt. Als je geen baan hebt zijn data minder van belang, plakken ze zich achter het behang.
Als er gelovigen in deze community zijn, ik ben om, please bid voor mij. Dat ik pijnloos wakker word. En minimaal vrijwilligerswerk kan gaan doen bij de Dierenambulance, ik was aangenomen en op weg van een cursus op een een dinsdagavond, zo rond 22:30 werd ik onwel. Stuiterde ik met mijn hoofd op de grond, op en neer, om daarna niet de ambulance in te willen. Toen ik er eenmaal in lag, vastgebonden vroeg ik de bijzitter of we in de Dierenambulance zaten. Wat niet het geval was. Het is nooit meer goed gekomen met mij. En toch geloof ik nog steeds in luchtkastelen. Maar vragen aan mensen om voor je te bidden mag vast niet en zal wel heel erge kwalen en dingen met pus en zo ten gevolge hebben. Heb ik weer.
Nou, bid dan liever maar niet voor mij, bid voor kinderen, die hebben het, als ze ziek zijn, altijd meer nodig dan ik. Of dieren, mag ook.
Voor nu, to the loo.
Wat een stomme reactie weer van mij. Zal ik het ooit leren? Er bij horen? Bij jullie? Wie jullie ook zijn?
Tuurlijk hoor je erbij, Boekie, iedereen hier hoort erbij, met al hun eigenaardigheden. Geen mens is zonder. (Eigenaardigheden, bedoel ik.)
Waarom zou je bij ons willen horen? En wie denk je dan dat wij zijn? Wij zijn helemaal geen jullie.
Tip: probeer zelf eens te bidden, volgens mij heb je het in je.
Ik heb het geprobeerd maar ik bleek een sprinkhaan. Vakantie, lukt ook niet. Nee, ik ga het liefst, zoals nu, vroeg naar bed, radio aan, boeken en tablet binnen handbereik en wekker op 05:45 want morgen is het weer maandag en een maandag moet je wel een beetje fatsoenlijk beginnen. Maandagochtend. Het eerste kopje koffie is het feestelijkste moment van de hele week en dat meen ik, ik zweer het je. Welterusten.
@ Apie 11.45 u
Ben weer thuis en lees o.a. deze reactie. 😮
Nu barst ik -bijna letterlijk- van nieuwsgierigheid.Kunnen we de nacht niet overslaan? Voor deze ene keer.
Wie is die man op 26 06 2016 9.02h?
waar zijn : ” jongens dat waren we, aardige jongens ” gebleven?
Dat is Hugo Borst, Klare taal huiver icoon
maandag 27 juni 2016
WERELDVREDE
Ik hoor mijn twee zoons (9 en 11 jaar) een gesprek voeren in de keuken. Gelukkig schuwen ze de grote thema’s niet. „Als je moest kiezen tussen vrede op aarde en wifi, waar zou je dan voor kiezen?” Enigszins argwanend hoor ik het antwoord van de jongste: „vrede op aarde! Waaraan hij na een korte stilte lachend toevoegt:” dan heb ik nog altijd 3G.”
Diederik Boon
Ja, leuk zo’n samenspraakmomentje van twee jonge mensenmensjes in den dop. Hoeft niet in de krant, hoor, Diederik. Zo heel erg grappig is het niet. Stuur hem anders naar de moppentrommel van de Eppo, als dat nog bestaat. Ook als die niet meer bestaat trouwens. Hoppa. En ik nu als een haas het intro aanpassen, ik heb nog zeven minuten om ook dit ikje erin te verwerken. Je wordt bedankt Pontius! 😦
Zes dus.
maandag 27 juni 2016
EVENAAR
Op stedenreis met 3 vmbo-t staan we in Montmartre, Parijs, stil bij een bronzen plaatje in het asfalt met de inscriptie ARAGO. Ik leg uit dat dit deel uitmaakt van een kunstwerk dat de nulmeridiaan markeert die loopt van noord naar zuid. Wazige blikken. Jullie weten vast wel hoe de 0-lijn heet die loopt van oost naar west, probeer ik. Na enige aarzeling zegt iemand dat is toch de evenaar? Heel goed. Maar juf, hoe heet deze lijn dan? Ik hoef niet na te denken. Het antwoord komt uit de groep. Nou ja, da’s gewoon de onevenaar.
Riet Kooiman
En die arme kinderen maar denken dat de nulmeridiaan door Greenwich loopt.
APDP, breek me de bek niet open.
Wie is die man op juni 26, om 9.02, ik denk mijn hoofd kapot, de naam wil maar niet komen, heb wel een deja vu, maar weet niet wie. Het achtervolgt me a.h.w.
Gaarne zie ik een oplossing van dit probleem.
Sorry , dat was Hugo Borst, zoals je al zei.
Excuus ik was een beetje aan de wandel op het net en moet op mijn tellen passen.
Denk maar het ikje van vandaag, onheilspellend en luguber.
Zo, er waren dus ongeveer drie keer zoveel blanke slaven in de omgeving van Alhiers dan er zwarte slaven in Noord Amerika waren. (NRC NEXT) Maar zoals altijd hadden de blanken het beter, kans op terugkomst en een mooi kleurtje. Of gaat dat nu weer te ver? If so, ers sorry.
Vandaag heel belangrijke dag. Als het gied gaat ben ik zombie als een hond met twee staarten,
Vannacht ruzie met vriendin omdat ik had gezegd dat ik liever een van de poezen (die je nooit ziet en vast een adresje heeft-had ik niet moeten zeggen-) aan mensen mee geef die mij lief keken dan naar een asiel te brengen, wat ik nooit zou doen. Ze zouden me eerder op mogen eten. Goed Apoe. Verder niets nutteloos.
Als het gied gaat ben je zombie als hond met twee staarten, Mark? Zelfs voor jouw doen een onbegrijpelijke zin. Maar laten we er dan maar het beste van hopen. Fijne dag en pas op voor de meeuwen!
Ik zou mijn woorden terug moeten lezen, hoefde ik nooit, maar de tia en het toetsenbord van de iPad spannen samen. Maar jij bent een slimme knul, je komt er ooit wel achter.
Dank je. Woorden teruglezen is altijd goed, tia of niet, i-Pad of niet. Daar kom jij wellicht nog weleens achter. Wellicht. 😀 Verder een prettige dag uiteraard, hopelijk zonder een zombie tegen te komen of – oh schrik – er zelf een (schrijve: 1) te worden. huiver icoon
Ahhhh, “als het goed gaat ben ik zo blij als een hond met twee staarten!” Was een kopje koffie voor nodig. Alles klar. Nu nog uitvogelen waarom je op dit artikel reageert, en vooral hoe je daar opkomt, staat toch behoorlijk onderaan op de home page. Wellicht bevroren op je iPad.
Eigenlijk best wel een goed stuk, vind ik onbeschaamd nu ik dit met de kennis van nu bijna een jaar later teruglees.
Ja, is een mooi stukkie, Bassie.
Aardig. Wat vond je het best, Bas?
Het hele eerste stuk over de tokkies, en dan de rest ook. Zo moet het. Verzorgd. Niet te zwaar aanzetten. Mooie zinsopbouw. Goeie wijze woorden. Ik ga het over een jaar weer lezen. Let ook op de 27 “heel slecht” sterrenstemmetjes die een en dezelfde persoon indrukte, daartoe moet je elke keer je cookies verwijderen, wat een inzet, dat menneke (ik weet wie het is). Voelde zich kennelijk aangesproken 😀 En terecht.
Ach die Tokkies. Ze woonden niet eens zo heel ver bij mij vandaan maar geloof het of niet, een totaal andere buurt. Iemand heeft mij ooit verteld dat in dezelfde straat als waar de T’ies woonden iemand, niet dezelfde iemand, denk ik, een paard in zijn hal had staan. En dat daar dan weer iemand anders een liedje over geschreven heeft.
Echt waar. Dat die iemand dat vertelde. Man van boven de zeventig met een lange baard en een inwonende broer. Dronken bier als ik mij niet vergis.
Ik had beloofd het na een jaar weer eens te lezen. Bij deze dus. En er is nog altijd geen woord Spaans bij. Ik heb gezegd. Plof.
Grappig weer eens een sprongetje in een ver (sic) verleden.
Wat bezielde ons, iets anders of nog steeds hetzelfde, wie zal het zeggen?
Wel apart dat de nieuwe look van Bertie die pas ten tonele is gevoerd, nu al met terugwerkende kracht naar 2016 is verplaatst. Knap werk hoor!
Ja, dat was heel wat werk. Het team heeft overuren gedraaid. Moest allemaal met de hand. Blog voor blog al die reacties navlooien. Man man. Ik hoop dat Bertie zich dat wel realiseert.