Pas nog in Scheveningen geweest. Het is eng. De meeuwen scheren lager dan anders over de hoofden. Ze wachten niet meer tot de avond om het strand af te schuimen op overgebleven etensrestjes (lege frietzakjes met een klodder mayonaise aan de zijkant en een paar harde stukjes onderin het puntje). Neen! De meeuwen zijn nu echt op jacht. Overdag. Op het drukke strand, op de boulevard, op terrasjes, en zelfs in straten en pleinen diep in Den Haag. Hun gemene kraalogen en hun wrede haksnavels worden nu ingezet om ons, mensenmensen, en vooral kinderkinderen, van onze patat en haring te beroven. Het zal met de klimaatverandering van doen hebben. De natuur is in de war. De zon is ook al feller en het blijft soms langer licht dan normaal. Het wachten is op de eerste buizerd die boven de BBQ in je stadstuintje cirkelt. De ratten die via de toiletpot je huis binnenstromen. De spinnen die je ’s nachts inkapselen. Lekker wakker worden!
“Zeehonden kunnen niet springen!” merkte iemand op.
Het recente ikje van M. Hendriks in de NRC mag gerust een voorbode worden genoemd. Verontwaardigd beschreef hij hoe een meeuw in het centrum van Den Haag zijn broodje haring uit de nietsvermoedende handen stal. De meeste lezers waren natuurlijk verontwaardigd en drongen aan op betere bescherming en bewegwijzering. Maar volgens dwarsreageerster Luvienna zou er dan in principe ook tegen zeehonden gewaarschuwd moeten worden. “Zeehonden kunnen niet springen!” merkte iemand op. “Nee, meeuwen, die springen lekker!” was de onmiddellijke riposte van Plopje. En dan ben je uitgeluld.
Als de haringen maar niet terug gaan slaan en meeuwen uit de lucht meppen, zo merkte een andere reageerder diep huiverend op. We gaan het zien, het zijn rare tijden. Ik dank in ieder geval Ilona voor het plaatsen van onderstaande video, die bovendien Luvienna haar 100e-reactielepeltje opleverde. Proficiat het dingetje komt eraan.
Er wordt weleens gemopperd over de teloorgang van het fenomeen “ikje“, de beroemde ultrakorte lezersanekdotes uit de NRC. Maar die dingen zitten dus nog wel degelijk in de haarvaten van de Nederlandse samenleving. Daarom blijf ik er aandacht aan schenken. Traditiegetrouw werden ze gefileerd in de NRC zelve, totdat de redaktie er aldaar de brui aangaf, moegebeukt door sneue trollen die in het holst van de nacht hun vuil achterlieten op de webpagina’s van de courant. De ikjes worden nog altijd geplaatst, maar de discussie wordt hier gevoerd. Menig ikjesschrijver leest alhier stiekum het vaak bijtende commentaar, en een enkeling praat alhier terug. Mag en kan. Door middel van dit weekoverzicht blik ik terug op de reacties van de lezers van de vorige week en ik trap de nieuwe week af.
Fileren, uitbenen, hakken, malen, pureren, uitpersen, uitkloppen en afleggen is hier welkom
Zo verhaalde Jan Paul Schutten in zijn ikje over een feestje bij het Rijksmuseum waar de kinderen de verslaggever van het Jeugdjournaal filmen in plaats van een minister. Grappig tafereeltje, maar je moet er bij geweest zijn. Verder kon de zoveelste grappige Amsterdammer zijn mond niet houden toen er wildvreemde mensen voorbij kwamen. Je woont in een stad, Amsterdammer, kijk langs mekaar heen, dat doen ze in elke grote stad die ik ken. Maar goed, de – tandeloze en sjofele – Amsterdammer riep dus iets grappigs naar twee rechters en hun doodvermoeide assistent met aktentas die hem in een tunneltje voorbij liepen, te weten: “Ik kan wel zien wie er veroordeeld is”. Voor de gulle lach gaat onze dank naar Ben Schaafsma, die zoals we weten in steegjes en tunneltjes op een klapstoeltje zit om die grappige opmerkingen te bedenk … oops … te horen en op te schrijven.
“Ik herken hem, het is een steekvlieg. Ik sla hem in een reflex dood.”
Het zoveelste walgelijke ikje van uit-de-spreekkamerklapster Mieke Kerkhof laten we hier volledig onvermeld. Wel grappig was het ikje over het Suikerfeest op een lagere school ergens in het land, opgetekend door Peter Korz, de echtgenoot van de onderwijzeres (die zelf wellicht niet kan schrijven). Er wordt muntthee geschonken en kleverige zoetigheid uitgedeeld. Ook de kleuters hebben volop belangstelling. Wanneer er wordt gevraagd wie er allemaal moslim is, gaan spontaan alle vingertjes de lucht in. Een onbekende inzender schreef een aardige observatie over zwaluwen die in aantal behoorlijk achteruitgaan vanwege een gebrek aan insecten. Terwijl de schrijver/schrijfster daarover zit te peinzen, landt een insect op zijn/haar arm. “Ik herken hem, het is een steekvlieg. Ik sla hem in een reflex dood.”
Dat was het al deze week. Meer vermeldenswaardige ikjes zijn er niet. De rest was krenentommend en zou zelfs de ingezonden-brievenrubriek van de Kampioen niet hebben gehaald.
Veel ikjes lijden bovendien aan de “overbodige-eindzinziekte”, volgens Luvienna. Of om het met Bertie nog een tikkie valser te zeggen: “Inzenders denken dat hun eindzin het verhaal afmaakt. Soms is dat ook zo”. Het is een feit, de eindzin duidt in de regel op onderschatting van de lezer en/of onzekerheid over de eigen schrijverskwaliteiten. Zo’n ikje moet je gewoon droog neerschrijven, met raak gekozen woordjes en zinsconstructies. De handeling, de plot, in miniformaat, die moet het doen. “Bewaar de rest van je schrijftalent toch voor het toespraakje waarmee je het gezellige avondje van de zangvereniging afsluit en Rita en Sjaak bedankt.” was de goede raad van een professionele schrijver en winnaar van een behoorlijk aantal literaire prijzen.
Het is komkommertijd en bovendien zijn de meeste lezers op vakantie of zitten met de poten in een lauwwarm kinderbadje. Dus dat schiet niet op, qua citaten en hoogtepunten. Bookmarkmijnboek – woordvoerder van Timmerark – verhaalde nog maar eens over Letterzetter en het nooit gepubliceerde e-boek van zijn feuilleton “Ik ben geboren met een burnout”. Ik wacht het af. En ik weet dat hier ook echte uitgevers meelezen, jaja *say no more icoontje* Literaire non-fictie is in de mode, en laat daar nou deze hele site mee volstaan, zie bijvoorbeeld ook Pawi’s huiveringwekkende droge jeugdherinneringen. En dan zwijgen we nog maar over de verhalen van de schrijvende rechter die op zijn eigen verzoek weer in de kartonnen doos in de kelder zijn beland. Eeuwig zonde.
Klare taal is afgereisd naar de oude DDR, Hannover, Dresden, Weimar en misschien nog wel oostelijker, hopla door naar Praag. De keuze van de reisbestemming leek een kwestie van afstrepen: “Geen Frankrijk horreur, Italie helaas ook niet dit jaar, zucht, jammer dat het allemaal maar moet gebeuren al dat geweld in naam van een doctrine.”
Nieuwe afleveringen van feuilletons verschenen er in de verslagperiode niet, evenmin als, zeg, een tuinenspecial. Maar de Kunstrubriek stoomde en ronkte als nooit tevoren. Keiactief menneke die Heer Rozenwater. Hij plaatste weer vrijwel dagelijks een plaatje waarop de reageerders los konden qua kopje. Het nevenstaande plaatje leverde aardige suggesties op, zoals “die zal niet gauw een blauwtje lopen” (Bookmark) en “dat zijn de roestige uiteindjes van mijn stalen zenuwen” (Luvienna), maar dankzij Ilona, zelve een creatief koppenbedenkster, gingen we ook even bij de buren kijken en vonden daar nevenstaande kop van ome Tinus, die het uiteindelijk zelfs tot de Eregalerij der Hele Groten schopte. Met vriendelijke sproeten van de blogbaas, ouwe!
Een willekeurige winnende inzending bij een andere koppenwedstrijd, die in het Algemeen Dagblad (zie nevenstaand) liet zien dat Heer Rozenwater op zijn tellen moet passen. Blijf je aanbod aanpassen, blijf moderniseren, blijf op een leuke manier met je klanten communiceren, voordat je het weet zijn ze foetsie!
De Kunstbaas plaatste een vermakelijke “Ken uw Kunstblog” enquête, maar verwijderde zowel vragen als antwoorden al binnen een paar dagen. Een hyperlink naar het een en ander heeft dus geen zin *verspildemoeite icoontje* En hij bleef doorzeuren over de tuinenspecial. Dat die nog voor de winter hier op het blog te verwachten is, was niet naar zijn zin. “Vind je niet dat je ons nu lang genoeg aan het lijntje hebt gehouden?” richtte hij zich direkt tegen de vakantievierende blogbaas. “Mensen hebben moeite gedaan je foto’s van hun tuin op te sturen en zijn benieuwd hoe de tuinen van andere reageerders eruit zien. Je kunt makkelijk binnen nu en twee weken die special op je blog zetten.” In zijn heilige verontwaardiging, al dan niet gespeeld, was geen plaats voor begrip noch mededogen. Toen de aangevallen blogbaas vanuit zijn vakantieadres om redelijkheid vroeg – “Roos, een echte goeie tuinenspecial zet je er niet zomaar op, hoor. Daar moet alles voor kloppen, het weer, de zin, het licht, muziekje, biertje.. Twee weken voor een blog waar tientallen foto’s voor zijn ingezonden, sommige met dubieuze tuinelementen (kabouters in blote kont zijn hier nog de onschuldigste voorbeelden van), dat kan dus niet. Maar wees gerust, ik ben al druk aan het schaven.” – reageerde Heer Rozenwater als volgt: “Ik geef je tot donderdag 21 juli. Mocht er dan nog steeds geen tuinspecial zijn dan vraag ik alle deelnemers het materiaal naar mij op te sturen (aan het bekende emailadres ***@gmail.com). Ik geef de verzekering dat de tuinenspecial dan hetzelfde weekend gepubliceerd zal worden.” Ja, mijn tenen krullen ook op van plaatsvervangende schaamte, blij dat ik niet de enige ben.
Enfin, laten we dit intro op een vrolijke noot eindigen, zodat we met z’n allen de nieuwe week in kunnen, hopelijk zonder vrachtwagens op boulevards, coupeplegers in helikopters en sluipschutters op daken. Het plaatje hiernaast leende zich natuurlijk voor überbrave bijschriften, zoals die van Ad Hok “En die aardige melkboermeneer is ook weer op bezoek geweest”, maar de suggesties gingen al gauw van kwaad tot erger: “Pappie, de hond heeft de kat doodgebeten” (Ad zelve), “Mama, de kat heeft de hond doodgebeten” (Luvienna), “Papa, mama heeft de kat doodgebeten”, “Papa, de parkiet heeft zowel de hond als de kat opgegeten en past nu niet meer in zijn kooi” (beide buiten mededinging) en “Papa, de hamster heeft alle dieren in huis opgevreten” (Bertie). Totdat de reeks werd afgemaakt met een waardig “Papa, waarom ligt oom Piet dood in de tuin, hij speelde altijd zo leuk met mama?” Uiteindelijk, en dat tekent het angsthazige Rozenwatertje werd het niet onverdienstelijke maar toch wel heel erg onschuldige kopje van Luvienna uitverkoren: “Als ‘t kindje binnenkomt, juicht heel het huisgezin.” Ja, afknapper, wat jullie zeggen, maar van mij zul je dat niet horen.
Wil jij deze week ook actief gaan meedoen met al deze dingetjes? Ga dan wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, de krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Of scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan hier nog altijd met een fantasie-emailadres. En voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. De afleveringen van deze historische rubriek waarin alle hoogtepunten van alle afgelopen weken worden behandeld zijn elders op dit blog te raadplegen.
Reacties zijn welkom op apie@apiedapie.com. Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, ga dan s.v.p. elders buurten.
Featured image (helemaal hierboven) is van de hand en BlackBerry (dus niet helemaal poepscherp) van A. Dapie, recent geschoten te Scheveningen.
Bas van Vuren, aangenaam 
Wederom een adequate en vrijwel volledige samenvatting van de afgelopen week van blogbaas Apie (hebben we dan nog een andere? nee). Met fijne onder- dan wel boven- of bijschriftjes, van reageerders en buiten-mededingers. Ilona die video’s en voorzetjes plaatst, Bertie die ze inkopt, Ad Hok die weer zijn geniale zelf is – het zou haast saai worden (ik zeg:’haast’!), Boekie die in plaats van woorden in plaatjes is gaan doen, Luvienna die afknappende brave kopjes plaatst in plaats van stoute en zo wederom haar dwarse reputatie verdient, een Kunstrubriekplaatjesplaatser die elke werkdag weer trouw zijn plaatjes plaatst, een riposterende Plopje en een vakantievierende Klare taal… en dat allemaal in één week en één samenvatting. Hulde!
Ja, weer een spannende samenvatting van het voorafgaande!
Ik ben een van die velen die nu op vakantie zijn. En zoals voorgenomen ben ik in de Zwarte Zee gaan pootjebaden. Nu, op de grens met Oekraine, vliegen pelikanen in groepjes over. En veel solitaire ooievaars scharrelen hier hun kostje bij elkaar voor hun opgroeiende jongen. Geen haring te bekennen, dus ze houden het bij het vertrouwde grenouille menu.
P.S. De Zwarte Zee is Smaragd Groen.
Mooie samenvatting van de samenvatting, Luvienna!
Spannende vakantie, pawi, vooral die overscherende pelikanen, pas op, die hebben een hele grote bek.
Tja, en Roosje dan toch, die van die gelegenheidsemail, moge je inbakje keivol raken, ondanks je gebroken belofte (je had gegarandeerd dat de special er het komende weekeinde al op zou staan, nu zie je hoe moeilijk het is, garandeer het dan ook niet, heb ik ook niet gedaan, wees realistisch in je planning, dat vinden je reageerders wel zo prettig). Het linkje naar de enquete werkt inderdaad weer, gisterenavond tijdens het schrijven niet. Maar wellicht was het een ander linkje, we zullen het nooit weten.
Deze site, de hoofdsite apiedapie.com dus zal de eerste helft van augustus gesloten zijn vanwege vakantie. Een unicum, ik weet het, maar ik ga ergens heen waar het internet niet komt. Het is niet anders. Wen langzaam aan het idee, en het is nog niet zo ver. Maar wellicht wil Luvienna wel wat intro’s plaatsen op het blog van Heer Rozenwater? Ze heeft er zeker het talent voor, en bij Roos is alles welkom wat lijkt op wat hier geboden wordt. 😉
Zelootje (Henk/Maduro uit Ermelo), dank voor de 11 “heel slecht” stemmen onder het artikel, binnen een half uur na plaatsing. Plaats je die nou met het puntje van de tong uit je mond? Slaak je een klein kreetje bij elk gelukt sterretje? Zweet je er een beetje bij, onder de oksels? Ruik je aan je vingers? Sneu heerschapje dat je me d’r eentje van me bent, maar ook jij hoort er bij hoor. Volgende week weer!
maandag 18 juli 2016
SCHUBERT
Gezellig op zondagochtend ontbijten we met het hele gezin. Warme croissantjes en een pot versgezette koffie sieren de sfeervol opgemaakte eettafel. Op Radio 4 klinkt een voor saxofoon-kwartet bewerkt strijkkwartet van Schubert, waarop ik tegen mijn vrouw zeg: „Hé, wat een mooi arrangement is dit.” Nadat ik mijn zoontje van 13 op zijn verzoek heb uitgelegd wat een arrangement is, repliceert hij als kind van zijn tijd: „Maar papa, dat heet geen arrangement, maar een remix!”
René Poppen
Het zoontje van 13 heeft gelijk. En man man man, wat een spekkig geschreven ikje. De helft kan weg. Wat interesseren ons die croissants, het is geen streekroman!
Je hebt je best gedaan baas, heel goed dat je het meeuwengespuis bij de kop pakt. Nu nog een vliegende guillotine.
Liken lukt niet op de laptop zoals je weet (goh, het allitereert zowaar) (bijna), straks zal ik het tabletje te voorschijn halen en mijn best doen.
En inmiddels bereikt ons een fraai fotootje (Pawi & Chaperon kwaliteit) van die smaragd-groene Zwarte Zee. Keinbenieuwd naar de bijbehorende verhalen!
dinsdag 19 juli 2016
AANTREKKELIJK
Woest aantrekkelijk, met mijn nieuwe zonnehoed en hippe zonnebril op, zit ik vanmiddag aan de oever van de Zijl. Er komt een boot met jongeren voorbij. Enthousiast wordt er naar me gewezen en de hele bemanning schatert: „Pikachu! Pikachu!” Daar gaat mijn ego.
Ellen Houwen-Hartong van Ark
Juist, een giga zelfspotikje, zoals Mopperkont ze zo graag heeft, waar is Mopperkont eigenlijk? Ook al vakantie, ok, even gemist. 😀
Oh, dit is het diertje in kwestie, geen zonnehoed, geen zonnebril, er stond misschien iemand achter Ellen.
Apie, geen Internet tijdens de vakantie…..
Als je het bloggen maar niet ontwent.😮
We gaan het zien 😀 Zou zonde zijn van die tuinenspecial ….
Voor de lezers die dachten dat ik een geintje maakte over die meeuwen, lees wat de wetenschap er van vindt en ga heel diep huiveren. Wij stelen hun vis, dus zij vallen aan, in een survival of the fittest modus:
http://www.independent.co.uk/news/uk/home-news/the-return-of-the-angry-birds-7134146.html
Hier nog het bijbehorende plaatje:
@Apie JULI 20, 2016 OM 07:33
En gelijk hebben ze. Wij doen dat toch ook?
Vanuit hun optiek hebben ze zeker gelijk. Het is de natuur. Wij mensenkinderen zijn de enigen die de wetten van de natuur niet altijd lijken te begrijpen of er willens en wetens tegen in gaan (tegeningaan, plaats spatie naar keuze).
Tegen de natuur ingaan (spatie te plaatsen naar believen) werkt op den duur niet. We moeten (meer) leren hoe de natuur in elkaar zit en van die kennis gebruikmaken (spatie te plaatsen naar believen) in het tegengaan van ongewenste, en het bevorderen van gewenste zaken. Met oog voor de lange termijn.
Je suis un goeland.
Het zijn barre tijden, dat ik ooit nogeens zelve het ikje zou moeten plaatsen .. mopper mopper ….
Stilte
Ik loop met mijn wederhelft in Tokio. Overal lopen mensen anoniem en in stilte langs elkaar heen op straat en in de supermarkt. Bij de kassa’s wordt snel, efficiënt en woordeloos afgerekend. Maar als ik mijn vale boodschappentas openvouw begint de caissière te stralen. Verrukt wijst ze naar de tas die ze herkent van onze hoogzwangere dochter en juicht: „Baby!” Ze buigt zich over de toonbank heen, omhelst en feliciteert mij. „Oh…..Baby!!!!”
Maria Arends
Raadselachtig gevalletje. De caissiere kent de tas en dus de hoogzwangere dochter van Maria en haar “wederhelft“? Werkt die dochter in die winkel? En wat is dat “baby” (tweemaal)? Zal wel aan de hitte liggen, maar ik snap hier werkelijk geen ene malle moer van. En dan ook nogeens “Stilte” als kop?
Huh?
Maria is waarschijnlijk cryptogrammenmaakster van beroep.
Na zes keer overlezen, begint me te dagen dat het weleens zóu kúnnen zijn, dat deze mensen en hun hoogzwangere dochter daar wonen. Natuurlijk is deze dochter al eerder in deze zaak geweest met die idiote vale tas; je moet je ogen wel uit je kop schamen om met zo’n rottas rond te lopen tussen al die nette, georganiseerde Japanse mensen.
Bovendien is die tas helemaal niet de tas van Maria maar van haar dochter, dus is het niet ‘mijn’ tas maar van mijn ‘hoogzwangere dochters’ tas.
Maria en NRC laten je wel zweten, zeg, op deze hoogtropische temperaturendag.
Ze worden bedankt.
Wow, Ilona is goed in cryptogrammen, zo zie je maar weer, ik denk dat het zo gegaan is. Geweldig van die NRC dat ze het ikje en het dagelijkse cryptogram hebben samengevoegd.
Dat ik me even in het zweet werk met typen, komt mede door Bertie.
Dan voel je je geroepen om commentaar te leveren over dit inderdaad zo cryptisch omschreven gewauwel.
Met d’r vale tassie…
Ik denk niet dat Maria in Tokio woont, maar daar op bezoek is om de geboorte van haar kleinkind bij te wonen. Twee keer “Baby” is een beetje teveel van het goede, vind ik, en de titel is waarschijnlijk te wijten aan het uitvallen van de air conditioning op de NRC burelen.
We lachten hier veel harder om al was het ’n beetje zielig voor de moeder:
In de kassarij stonden we achter een ouderpaar waarvan zoontje het hoogste woord had, er kwam commentaar op alle boodschappen.
En tenslotte riep hij ‘Van deze wijn lust ons’ mam makkelijk twee flessen.’
Haha! Ja, die scoort in huize Apie een hardoppe lach. Insturen naar de ikjesredaktie, zou ik zeggen. Af en toe worden er ook goede ikjes uitgekozen.
Zat de baby niet gewoon in die opengevouwen tas?
Dat scheelt heel wat hoofdbrekens en is in Tokio misschien helemaal niet ongewoon.
@Apie 12:57 uur.
Ik kan het niet helpen. Als reeds gezegd: NRC-next weigert mij tegenwoordig de toegang. En ja, ik ben ook een beetje laat. Sorry. De reden daarvan is te ingewikkeld om hier uit te leggen.
woensdag 20 juli
OP MAAT
Mijn gerepareerde telefoon zou tussen 13u en 18u worden afgeleverd. Om half één zie ik de wagen van de besteldienst voor mijn deur staan. Ik vraag de chauffeur naar mijn telefoon. Het antwoord: „Wij leveren op maat. Om 13u mag ik u uw telefoon geven.” Ik protesteer, waarop hij belt met het hoofdkantoor, dezelfde boodschap :
de levering vindt om 13u, op maat, plaats.
Vervolgens kijken de chauffeur en ik gezamenlijk een half uur naar de Tour de France onder het genot van een kop offie. Om één uur staat de bezorger op, bedankt voor de koffie en zegt: „Alstublieft hier is uw telefoon. Op maat geleverd.”
Cees Hoes
Wat een oeverloos gezeur. Nee, niet van jou, Pontius, jij kan er ook niks aan doen, noch aan het leven, ook niet van jou, Cees, het is goed dat je deze misstand aan de kaak stelt, maar van die bezorgdiensthoofdkantoorgeitebreier dus. Het zou zomaar nog eens waargebeurd kunnen zijn ook.
Pawi, zo kun je het verhaal ook al uitleggen. 🙂 🙂
Oeps, morgen loopt het ultimatum van de Heer Rozenwater af met betrekking tot de Tuinenspecial bibber icoontje
Maar … net voor het verstrijken van het ultimatum is dan toch de langverwachte Tuinenspecial gepubliceerd. Tijdstip is toeval, natuurlijk wilde ik dit op deze mooie 21e juli doen. Geniet nu met volle teugen van mooie plaatjes van je eigen tuintje en die van de anderen.
vrijdag 22 juli 2016
BOTERHAM
Mijn 93-jarige achternicht woont sinds kort in een verzorgingshuis. Als avondeten krijgt ze daar twee boterhammen. Als ze op een avond extra trek heeft vraagt zij om een derde boterham, waarop het antwoord luidt: „Dat kan wel mevrouw, maar u begrijpt dat u er morgenochtend bij het ontbijt dan een minder krijgt.”
Bert van Wesel
Dit las ik al in de krant.
Het is eerder een aanklacht dan een ikje.
En intriest.
Eens met Bertie. 😦
Net voor ik in slaap val komt het bij me op dat het misschien een grapje is. Ik hoop het en weltruste,
Ja, laten we het maar als een grapje opvatten. Veel beter.
zaterdag 23 juli 2016
SPRAKELOOS
Mijn groeiende buik zit vandaag verborgen onder een ruim zwangerschapsshirt met lint om de taille. Veel mensen zien het nog niet. Ik loop naar de wachtkamer om een man met vergevorderde dementie op te halen. Een paar maanden geleden kon hij bijna niet meer praten. Mij herkennen als dokter doet hij al lang niet
meer. Ik begroet hem en geef hem een hand. In plaats van deze te schudden, kijkt hij verwonderd rond. Zonder een woord te zeggen, voelt hij aan het lint om mijn taille. Hij legt zijn hoofd op mijn buik en geeft er een kus op. Daar sta ik dan, heel even net zo sprakeloos als hij.
Menke Baller
Jaja, die Menke heeft een klein tranentrekkertje geschreven.
Dat maak je dan ook niet vaak mee.:)
Twee baby-ikjes in een week, dat noem ik nog eens verwennerij. Ik begreep het Japanse baby-ikje trouwens meteen, maar dat kan aan mij liggen.
Apie,
Ik heb twee weken met de fiets en een tentje rondgezworven langs de Loire en ik taalde niet naar internet of ikjes-besprekingen. Morgen naar Canterbury, wederom voor mooie fietstochten en de dagelijkse even-song.
Pensioen
Kleindochter Livia (6) vertelt dat ze vandaag heeft geoefend voor het afscheid van meester Eef. Ik vraag haar: „Waar gaat meester Eef naar toe?” Livia antwoordt: „Naar pensioen.” Dan vraagt ze: „Opa, is Pensioen een mooi land?”
Wim Poell
Dank je, mopperkont. 🙂
Nee Wim, dit is hem niet. Gigaflauw.
Valt in de categorie:” Opa, een homo !”, “nee schat, dat is een hommel”.
Ook bij de Ikjes is het kwamkwammertijd. Deze is vast uit het bakje ‘misschien kunnen we dit ooit gebruiken als er he-le-maal niets wordt ingestuurd’.
Parmantig
„Wat loop je er toch altijd parmantig bij”, zegt een dame terwijl ik haar passeer in het park.
Ik begin te blozen want dat is toch een fraai compliment. Ik verontschuldig mij wel tegelijkertijd, zeg dat ik nog wat rechter zou kunnen lopen. Schouders naar achteren.
„Ik heb het niet tegen u”, verbetert zij, „ik heb het tegen uw hond.”
David Gribnau
Da’s best wel een aardig zelfspot-Ikje. Maar dat je zou moeten blozen bij een aardig compliment, vind ik dan weer raar. En verontschuldigen omdat hij bloost?
Merkwaardig voorval. Zal wel in Amsterdam of in de tuin van een psychiatrische inrichting gebeurd zijn.
Bij het woord parmantig denk ik aan een deftig oud heertje of een fier klein kereltje. Ik vind het geen compliment, want parmantigheid is onnatuurlijk gedrag behalve bij zilverreigers.
En haantjes.
Is het niet een ouderwets woord? Geschikt voor Napoleon, bijvoorbeeld?
Tijdens het wachten op van alles en nog wat, vooral de terugkeer van de lezers, plaats ik maar even een parmantig kereltje, kennelijk een gangbare aanduiding voor een hondje.
En dit is het parmantig haantje van de dag.
Jammer dat Roos er niet is, anders zouden we een peiling kunnen doen. Haan of Hond?
Bij ‘parmantig’ zie ik direct Hercule Poirot voor mijn geestesoog, zoals vertolkt door David Suchet:
PS: peiling: hoezo keuze 3? Ga je ze opeten in 1 en 2?
Er is inmiddels ook een ikje verschenen, eentje waarvan de auteur om begrijpelijke redenen anoniem wenst te blijven.
Rio
Op een terras zit ik naast een gezin met een paar jonge kinderen. Vader en moeder bespreken de toestand in de wereld. Via Donald Trump en de aanslagen in Duitsland, komen we uiteindelijk bij het probleem van de verstopte toiletten in het Olympisch Dorp in Rio de Janeiro.
„Daar wil je dan toch niet logeren!”, zegt de moeder. Dan mengt het jongste gezinslid zich in de discussie. Ze vraagt: „Hebben ze echt wel goed gezocht?”
ikje auteur
woensdag 27 juli 2016
VOORLEZEN
De vrijwilligersorganisatie heeft mij gekoppeld aan een slechtziende hoogbejaarde dame die ik wekelijks ga voorlezen. Op basis van haar gegevens kies ik boeken uit: iets over Rotterdam,
poëzie, Ina Boudier Bakker. In het zorgcentrum tref ik mijn dame keurig opgemaakt in een seniorenstoel. Na een korte kennismaking begin ik voor te lezen. Na tien minuten vallen haar ogen dicht. Ik duw zachtjes tegen haar schouder en vraag of ik verder moet lezen. Ze knikt. Ik lees verder. Weer dommelt ze in. Ik vraag of ze het wel leuk vindt. Ze knikt vaag. „Wanneer zal ik dan terugkomen?”, vraag ik. De dame doet één oog open en zegt: „Over een maand of drie?”
Karien Gommers
Die boekenkeuze is euthanasie gelijk.
Aan dat ikje over Rio hoeven we geen woorden vuil te maken. Dat hebben we zes jaar geleden al gedaan: http://www.drasties.com/drasties/comments/het-ikje-van-vandaag-verstopt
En Pontius heeft “Voorlezen” al afdoende behandeld. Next!
Nou moe, de moppentrommel staat weer wijd open 😦 Next indeed. Hoe zou het met warhoofd gaan?
Apie
JULI 27, 2016 OM 12:50
Mieke Kerkhof heeft lucht gekregen van jouw blog en durft zich niet meer kenbaar te maken. Denk ik.
Update: het Rio-ikje blijkt afkomstig van “een van onze redacteuren”. Sportredactie dus say no more icoontje
donderdag 28 juli 2016
VERSTOPT
Op een terras zit ik naast een gezin met een paar jonge kinderen. Vader en moeder bespreken de toestand in de wereld. Via Donald Trump en de aanslagen in Duitsland komen we uiteindelijk bij het probleem van de verstopte toiletten in het olympisch dorp in Rio de Janeiro. „Daar wil je dan toch niet logeren!” , zegt de moeder. Dan mengt het jongste gezinslid zich in de discussie. Ze vraagt: „Hebben ze echt wel goed gezocht?”
Martin van der Jagt
Ach, nieuwe titel en de auteur (gisteren nog “een onzer redakteuren”) is nu bekend. Voor de rest is het ikje gelijk aan het dingetje dat gisteren al werd geplaatst, zie 12:50.
@Apie 17.17
En de grap in de oertijd.
Nu horen we het ook eens van een ander:
Ben jij zo iemand die gelukkig wordt wanneer je blogs kan wegstoppen in een niche? Bespaar je dan de moeite, want dit blog is niks voor jou. Wil je graag spelenderwijs op de hoogte blijven van ’s lands toestand, dan is dit jouw adres. Een dosis relativeringsvermogen en een behoorlijk gevoel voor de taal van Vondel strekt tot aanbeveling.
Bron: Inspirerende blogs voor de zomertijd.
Mag je trots op zijn, Apie! 🙂
Mogen we met z’n allen trots op zijn, gaat om de feuilletons, de reacties en algehele sfeer. Die maken we met z’n allen. Hillary icoontje
Gefeliciteerd!
En ik mag meedoen. Smelt
@Bertie Dat diamantharde hart kan dus wel smelten.
Loonverschil
Sinds kort ben ik zzp’er. Het gaat goed. Ik heb genoeg leuke opdrachten. Eén opdracht betaalt alleen niet zo goed. Erg slecht eerlijk gezegd. Ik ga erover met mijn opdrachtgever in gesprek. Helaas met weinig succes. Over andere onderwerpen kunnen we beter kletsen, zoals over het loonverschil tussen mannen en vrouwen. „Nou, voor mij is het anders behoorlijk lastig een man te vinden die meer verdient”, zegt ze met een grote grijns.
Merel Pit
Toe maar, dat was mevrouw Trump?
Oproep: ik zoek de vrouwelijke vorm van ” wat een eikel zeg”.
Zeikel?
vrijdag 29 juli
ANNULEREN
Een vriendin heeft een vakantiehuisje geboekt met annuleringsverzekering. Haar vrouw heeft namelijk kanker en ze wisten niet of ze het nog zou halen. Inmiddels is haar vrouw overleden, een paar weken voor de geplande vakantie. De verzekering wil de annulering van het huisje echter niet uitkeren want, zo zei de telefoniste: „U kunt toch gewoon alleen op vakantie gaan?”
Doodgaan is kennelijk niet genoeg reden om te annuleren.
Natasja Oerlemans
Natasja denkt dat wij te dom zijn om zelf die conclusie te trekken.
zaterdag 30 juli 2016
ZOMERAVOND
Afgelopen zonnige woensdag gingen twee collega’s en ik na werk naar het strand. De zon scheen, het was een prachtige warme avond. We bestelden zo’n hip biertje met een scheutje tequila en een schijf limoen. Anne en ik kregen die limoen maar moeilijk in de fles, we lachten om onze onhandigheid. De volgende dag kreeg ik een rare plek boven mijn lip. Het prikkelde, deed stiekem ook pijn en zag er geïrriteerd uit. Het bleef rood. Toen ik Anne weer zag, had zij precies hetzelfde rode plekje boven haar lip. Mijn collega’s lachten ons uit. Zij wisten ook niet dat limoen leidt tot phytophotodermatitis of „limoenziekte”, een chemische reactie die je huid hypergevoelig maakt voor uv-licht.
Marloes Swets
Zolang het pijn doen maar stiekem gebeurt, hoeven we ons geen zorg te maken.
Een zonnige woensdag waarop de zon op een prachtige warme avond scheen teiltje icoon Wees blij, Marloes, het had ook herpes kunnen zijn, al naar gelang wat je verder nog met je vriendin hebt gedaan.
Stiekem pijn doen?! Ik zie die lip dan gniffelen en stiekem weer een pijnscheutje geven. 😮
Ik zit zonder tanden.
Wij kunnen allemaal zonder tanden zitten, bookmarkmijnboek. Billen heb je nodig. Heb je die?
Goh die meisjes toch, doe nou nooit citroen en al helemaal geen limoen in een flesje bier, dat geeft ontstekingen of rode vlekken op de lippen.
De schil van de citroen bevat lelijke stoffen die de lipjes van de gansjes beschadigen, echt oppassen geblazen hoor.
Het wordt raak vandaag, ik zie het aan mijn aandeelhouders. Ze zijn erg snel van stok.
Hierbij beloof ik geen Koeiewaals te schrijven en de blogbeheerder niet langer uit zijn kast te laten komen, of er juist op te laten springen, die apen zijn toch veel apenlijker (oeps, ga ik weet naar het Ijselmeer) en daartoe denk ik dat het handig is de autocorrectie automatisch uit te zetten. Als ik net even niet goed had betaald had er uitbetaald gestaan, maar dan was ik weer een knoeperd van een festival bezoeker geweest, zou Dapie ook af en toe leiden aan net autocorrect ijsjes draaien waar geen hond zijn licht laten schijnen.
Ik beloof verder dat ik vanaf dat ik weer ga schrijven keiharde porno zal afleveren, njet perse als in de daden zelf maar als in equivalenten en verder houd ik vana nu mijn bek, wat weinig kost en veel oplevert.
Ik wens iedereen een prettig 2016 over, het meest de mensen die naar Hill Street Blues kekem.
Belofte komt nog niet echt uit de verf, blijven proberen.
Volgens mij moet het ook uit een tv-scherm komen. :-p