De openbare toilettendiscussie van vorige week pruttelde nog even door. De vraag of je bij hoge nood het hok van de andere sekse mag induiken, hield nog heel wat reageerders bezig. “Nou ben ik geen dame”, zei Luvienna bijvoorbeeld, “maar ook ik had al een tijdje door dat je op zoek naar een openbaar toilet het beste eerst het invalidentoilet probeert. Kun je nog een dansje in maken, mocht die drang je na of voor de boodschap overvallen (…) In het enkele geval dat het invalidentoilet al rechtmatig gebruikt wordt, is het herentoilet een goede tweede optie. Met de blik op oneindig langs de in gebruik zijnde urinoirs naar een poepdoos lopen en hopen dat die niet net voor het officiële doel gebruikt is.”
En Bertie bekende: “Ik maak al jaren gebruik van die voor invaliden. Desnoods ga ik kreupel lopen om geloofwaardig te lijken.” Waarop een andere reageerder het nog bonter maakte: “Ik plas altijd naast de pot om blind te lijken.” Enfin “een geurig begin is een goede start”, zoals Bertie ergens zei, en dat geldt ook voor dit weekoverzicht, dat de mooiste reacties van vorige week op dit blog verzamelt en daarmee de aftrap geeft voor de nieuwe week.
Het gaat vooral over schrijven hier
Het gaat vooral over schrijven hier. Vaak over het schrijven van anderen, zoals de ikjesauteurs uit de NRC, die krijgen handige tips over hoe ze het beter zouden kunnen doen. Maar de beste stuurlui staan niet aan wal, onze reageerders schrijven ook zelf stevig aan de weg, reacties natuurlijk, maar ook hele feuilletons. Die zijn in de menubalk hierboven te vinden. En deze week, als het meezit op woensdag al, gaat er een nieuwe van start. Eentje over Roemenië. Jawel, is dat niet het land van … ?
Man, man, man, wat een #ophef is het toch elke dag in ons kleine landje.
Sommige auteurs vinden schrijven verschrikkelijk. Ze moeten zich er toe zetten, en ze gaan om het echte schrijven uit te stellen zitten twitteren en reageren op margeblogs, soms, zo lijkt het wel, met de tablet op schoot en de broek op de enkels. Ze schrijven op die zogenaamde sociale media, die in werkelijkheid ook de asociale en luie en onbeschofte kanten van onze samenleving laten zien. Man, man, man, wat een #ophef is het toch elke dag in ons kleine landje. Wat moeten we toch iedereen aan de schandpaal nagelen, wat moeten we toch verontwaardigd en boos worden en wat heeft iedereen het toch slecht gedaan, behalve wijzelf. Da’s geen schrijven, da’s leeglopen.
Ikzelf vind echt schrijven, zoals bekend, heerlijk werk. Het is jammer dat ik er zo weinig tijd voor heb. Echte schrijvers houden van schrijven, geloof me maar. Je kunt ze er dag en nacht voor wakker maken. Echt schrijven is vloeien, is tintelen, is zelf verrast zijn met wat er nu weer allemaal is uitgekomen (en daarna wel kritisch overlezen en franje en halve ideeën schrappen natuurlijk). Maar als schrijven een plicht wordt, als je je er met tegenzin aan moet zetten, balend, doe het dan maar beter niet, zo is mijn vrijblijvende advies.
Waren er nog ikjes?
Willem Boone schreef een ikje over zijn ervaring bij een metaaldetectiepoortje op Schiphol: „Al loop ik er in mijn blote kont doorheen, dan gaat dat ding nog af”, was zijn chagrijnige commentaar. Hierop antwoordde de veiligheidsmedewerker droog: „Hebt u dat al eens geprobeerd dan?”
Ten slotte na veel voorzichtig protest, vooral niet te nadrukkelijk werd ik ervan verdacht met explosieven in aanraking te zijn geweest.
Onze Mopperkont merkte op: “Ik laat altijd wat van metaal in mijn zak zitten als ik door het poortje moet, vooral als er een vrouwelijke veiligheidsmevrouw staat te wachten.” Iemand anders zei: “Nee, die mannen moet ik niet aan mijn lijf hebben, die voelen echt door aan de binnenkant van de dijen. Brrr icoontje.” En Klare taal, zo’n beetje de netste en onschuldigste reageerder die we hebben, verhaalde over haar ervaring in Malaga, waar ze op het vliegveld werd vastgehouden, nadat haar handen beplakt waren met stickers. “Moeilijk kijken op beeldschermen etc. Geen uitleg, niks. Ten slotte na veel voorzichtig protest, vooral niet te nadrukkelijk werd ik ervan verdacht met explosieven in aanraking te zijn geweest. Dat bleek uit die stickers op mijn handen, werd mij medegedeeld. Uiteindelijk mocht ik doorlopen en het vliegtuig in. Bij aankomst in Eindhoven bleek mijn kofferslot opengebroken.”
Ook best vermeldenswaard was een poëtisch en mystiek bedoeld ikje over de dood van Toots Thielemans van Marianne Selie, die hem ooit telefonisch mocht interviewen. Terwijl ze naar zijn muziek luisterde trippelde er een merel haar huiskamer binnen. Ja, het zal je maar gebeuren. De ene reageerder (die ene met heel veel verstand van vogels, het lijkt wel een baardmannetje) betwijfelde het voorval, maar heel veel andere reageerders slikten het voor zoete koek. Het mag en het kan, het is immers literatuur (in mini-formaat). Fact checken doen we wel als Marianne zich onverhoopt verkiesbaar stelt voor het een of het ander. Voor nu, komt ze ermee weg.
Er was ook een vakantie-ikje over een garage in Frankrijk (van ene Raphael de Rue *ahum icoontje*) en dus schreven onze reageerders hun navenante wederwaardigheden van zich af, zoals Pawi, die ooit een oude Fiat met lekkende olie vanuit Duitsland naar een garage net over de Nederlandse grens duwde. Het leverde haar het felbegeerde lepeltje voor de 100e reactie op. Zelf kreeg ik ooit tijdens een maandenlange reparatie van mijn prachtige gloednieuwe Alfa Romeo in Parijs als leenautootje een piepklein dingetje waar ik met angst en vrezen de dagelijkse rondjes Champs d’Elysées mee rond toerde, weggetoeterd door grote bussen en vrachtwagens. Maar dat was geen vakantie.
Over schrijvers gesproken … We weten niet of het goed gaat met onze Letterzetter. Hij heeft een hartinfarct gehad en schreef daar voor het laatst op 15 augustus op zijn eigen blog over. Da’s het rottige van het bloggen, iemand kan er zomaar vandoor schieten. Maar hopelijk ook niet!
“Ik wens beide mensen hier veel bijzondere gedachten over, en veel”
Klare taal gaat steeds ontspannener reageren. Vorige week sloot zij een reactie rond middernacht zelfs als volgt af: “Ik wens beide mensen hier veel bijzondere gedachten over, en veel” 
Een poll wat zij beide mensen precies wilde toewensen (sterkte, plezier of spekjes) leverde geen resultaat op, zodat wij het wellicht nooit zullen weten. Een andere poll doet het beter, die van de haan of de hond, maar het gaat slecht met de haan, stem op hem, of iets anders, het kan nog tot 31 december.
Sla het onderstaande stukje alsjeblieft over als je het – net zoals ik – ook zo zat bent, wat daar op die andere blogs voor negativiteit gaande is. Tip: scrol zonder te lezen door, en klik de video’s van Mopperkont aan. Ze zijn het waard.
Ook nog wat uitleg over het plaatsings- en moderatiebeleid. Anders dan wat elders gesuggereerd blijft worden, wordt hier niet in commentaren van reageerders gerommeld. Als iets onbetamelijk is volgens de hier geldende etiquette dan wordt de passage geschrapt en van vierkante haken voorzien met de mededeling [gemodereerd]. Verder is het ook niet zo, anders dan wat Heer Rozenwater op zijn blog beweert, dat DSR hier geen reacties op ikjes meer kan plaatsen. Het is zijn eigen keuze geweest om dit niet meer te doen, er is en wordt hem geen strobreed in de weg gelegd alhier. Hetzelfde geldt voor Keessie, deze reageerder is uit vrije wil hier afgetaaid, vermoedelijk verbolgen over het uitblijven van waardering voor zijn verhalen en over een enkele [gemodereerd] daar waar dat toch echt nodig was. De Kunstrubriek alhier is gesloten vanwege het feit dat Heer Rozenwater beheersrechten op dit blog af wilde dwingen en bij het uitblijven van die rechten de AVV op zijn eigen blog plaatste, aanvankelijk enkele malen als plaagstootjes, maar zoals hij aankondigde gaandeweg in de meerderheid van de gevallen en tot slot in 100% van de gevallen. Beheersrechten die hem toegang tot de contrôlekamer, statistieken en persoonsgevoelige informatie van alle reageerders hier zou verschaffen. Zoiets doet een blogbeheerder alleen maar als het echt nodig is, en met iemand die hij volkomen vertrouwt. Reageerder Touwtje is hier geweerd vanwege het plaatsen van een link naar een plaatje van een banaanetende aap met daarnaast een naaktfoto van een corpulent jong meisje, met als onderschrift “heb ik hier mijn kutje voor geschoren”. Die taal, die reageerders wil ik hier op deze site absoluut niet hebben. Update: een recente van dezelfde reageerder op een belendend blog: "Een mespuntje lux op piemel of pruim verhoogd het genot en vermeerderd het schuim." Henk (inclusief de bijna 100 andere pseudoniemen waarvan hij zich heeft bediend) is hier geweerd vanwege vergaande stalkpraktijken, waaronder het stelselmatig toespelingen maken op de vermeende seksuele geaardheid van DSR, Heer Rozenwater en ondergetekende. Alle misbaar die Touwtje, Henk, “Anoniem” en anderen elders ongestoord mogen maken ten spijt, dit is de volle waarheid en ik sta voor mijn moderatie- en toelatingsbeleid.
Goed, maar we kregen dus vorige week weer wat muziekjes van huis-DJ Mopperkont. Wat hadden we ze gemist, ik wel althans. Het zijn altijd stukjes die het afdraaien meer dan waard zijn. Deze van Berlioz bijvoorbeeld, een nacht van dronkenschap en extase met dito plaatjes (boven de 18):
En een iets hoger gesloten dame, Eliza Carthy die over galante huzaren zingt:
Mooi allemaal, toch? Tot slot, dit blog is eind september nu ook in een toneeluitvoering te bekijken, en wel in het Museon. Allemaal heengaan, mensen, ik zelf zit op de eerste rij (vrijkaartje) met vriendin naar keuze (die ene natuurlijk). De toegangsprijs is inclusief een drankje. Dus wat let je? Zelf gooi ik er ook nog een extra drankje en wat knabbelnootjes bovenop voor een gezellige nazit met de fans. Dit alleen voor de huidige reageerders van de A. Dapie Community die dit stukje, uitgeknipt en tot papieren vliegtuigje gevouwen, meebrengen. Erna lekker uitwaaien op de nieuwe Pier, waar ze nu ook lekker eten met standup-comedians en een reuzenrad hebben. Dat wordt een heerlijk avondje *handenwrijf icoontje*
Hoezo tot slot? Deze hebben jullie nog van mij tegoed. Heerlijke ongecompliceerde humor van een man met lol in zijn werk, zonder kapsones, zonder botox, zonder haarwortelimplantaten, zonder tafelheer of tafeldame, gewoon je vak uitoefenen, je roeping, je passie. En laat alle sufkonten maar lekker sufkonten. Tommy, we have not forgotten you and we never will.
Wil jij deze week ook actief gaan meedoen? Ga dan bijvoorbeeld eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, de krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Of scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan hier nog altijd met een fantasie-emailadres. En voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. De afleveringen van deze historische rubriek waarin alle hoogtepunten van alle afgelopen weken worden behandeld zijn elders op dit blog te raadplegen.
Reacties zijn welkom op apie@apiedapie.com. Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes. En we wensen dat alle levende wezens gelukkig zijn. Kan niemand tegen zijn, lijkt me.
Featured image (helemaal hierboven) is de poster van het toneelstuk “Apie!” van het Voorburgse Gezelschap Mar&Co, ze gaan dit opvoeren in het Haagse Museon, in september van dit jaar. Kaartjes, zie link in het verhaal hierboven.
Bas van Vuren, aangenaam 
Er is weer veel werk gemaakt van het weekoverzicht. Leuk om te lezen, en Tommy Cooper maakt het af.
Duidelijk wordt ook waarom sommige reageerders worden gemeden, of gemodereerd.
Nou, DSR en Heer Rozenwater: geen strobreed in de weg dus. Doen jullie weer gewoon mee? Dit is het enige en eerste blog waar (wannabe) schrijvers een serieus plekje hebben. En waar jullie fans zitten.
Horloge
29 augustus 2016
Door twee gebroken vingers zit ik tot mijn elleboog in het gips. Ik ben al weken chagrijnig. Om deze dag nog enige zin te geven, besluit ik mijn stilstaande horloge te laten maken. De juwelier opent het horloge, knutselt wat en geeft het gerepareerde horloge terug. Ik constateer een barst in het glas. Ze beweert dat dat al was, ik weet zeker van niet. Ze houdt voet bij stuk. Met tranen in mijn ogen neem ik mijn verlies en betaal. Later scroll ik lusteloos door mijn telefoon. Ik stuit op een foto op de eerste hulp met bleek gezicht, twee scheefstaande vingers en jawel, een horloge om mijn linkerpols. Barst.
Annelies Goorts
Wat een prachtige dames- en herentoiletaanduidingsplaatjes (15 x woordwaarde), Apie! Ik hoop dat die niet verdwijnen met de opmars van genderneutraliteit in het privaatgebeuren. Het valt me wel op dat alleen meneer over een geslacht lijkt te beschikken. Of heeft dat van mevrouw zich gedeeld en een andere locatie gevonden?
Over die (a)sociale media: niet alleen ons eigen landje kan daar zo ongezellig op bezig zijn, bij de buren en elders kunnen ze er ook wat van. Ik weet niet of je daar nou blij om moet zijn (wij Nederlanders zijn niet de ultieme onbeschofteriken van de wereld) of triest (de hele wereld bestaat uit onbeschofteriken). Je kunt het ook van je af laten glijden natuurlijk. De wereld zal wel blijven draaien.
PS: net als bij de vorige draad kan ik hier wel liken maar zie ik geen sterretjes.
Schuldgevoel
Vanmiddag, op de terugweg van een atelierbezoek in de Haagse Archipelbuurt, stuit ik op een campingtafeltje op het trottoir, vol met tweedehandsboeken. Er is niemand te bekennen in de verzengend hete straat. Een handgeschreven bordje ‘Gratis meenemen’ spreekt me toe.
Mijn oog valt op een vuistdik citatenboek. Ik voel me toch een beetje een dief wanneer ik die 12.000 citaten in mijn fietstas laat glijden… „Tout bonheur est une innocence (M. Yourcenar)”, lees ik thuis als eerste wijsheid in dit boek. Het was een mooie dag vandaag.
Wim van Sinderen
Dank je, Pawi.
Luvienna, de fotootjes zijn eigen werk, alweer van meer dan een jaar of zes geleden, of misschien nog wel langer, vakantie Lanzarote, een botanische annex rotstuin als ik het me goed herinner.
Het bijbehorende stukkie nog uit mijn Volkskranttijd staat hier: https://apiedapie.com/2010/11/30/ik-moest-keihard-plassen/ Ik had het verdrongen, maar ik merk nu dat het me ook toen al hoog zat 🙂
Dat je geen sterretjes ziet is merkwaardig, er zijn al vier reageerders die ze wel hebben gevonden. Iets met je instellingen neem ik aan. Je zag een tijdje terug ook de hond/haan poll niet. Is die weer terug?
We worden qua ikjes weer niet verwend.
De plot van die van Annelies is toch echt te klein, zelfs voor een ikje.
Die van Wim beoogt overpeinzend te zijn, maar komt er niet zo lekker uit, tikkie gewrongen en te opgeleukt met informatie.
Wat hebben wij ermee te schaften dat Wim een atelier heeft bezocht alvorens zijn wereldgebeurtenis mee te maken? Als het Albert Heijn was geweest, of de kerk, of een meisje op de Wallen, dan zou de clou en de gehele werking exact hetzelfde zijn geweest. Hoewel de kerk er weer net een extra wrang tintje aan had gegeven, en het gevalletje in feite nog overdoner had gemaakt. Too much …
De man hoeft zich niet schuldig te voelen als hij iets gratis meeneemt dat overduidelijk ook als gratis bedoeld is. Als je je dat toch voelt, dan is er iets in je leven gebeurd, iets in je hoofd mis. Iets dat dan wel een bespiegeling, al dan niet in ikjesvorm, waard zou zijn.
Dat het een mooie dag vandaag was is ook al weer zo overbodig dat je er bijna van gaat huilen als lezer.
Dit zijn ikjes mensen, scoren op de vierkante millimeter, schaven, knippen, weggooien tot op het bot!
Het zijn geen reacties, want daarvoor gelden deze regels niet
Nee, Apie, de sterretjes blijven uit mijn ogen, evenals de hond, de haan en de spekjes (welke soort dan ook).
Waar zou ik de sterretjesinstellingen kunnen vinden, denk je?
Eerder vandaag kreeg ik per email van een bevriend reageerster dit recent citaat van Heer Rozenwater toegespeeld:
Hoe het met Apie gaat weet ik verder niet. Het leek me een goed idee zijn blog een tijdje te mijden. Geen zin in een ellenlang verhaal, een rechtvaardiging tot achter de komma waar de honden geen brood van lusten.
Tja, liever dan een normale door argumenten gesteunde dialoog aan te gaan, kiest Rozenwater ervoor om in zijn kwetsende framing te volharden, niets toe te lichten en zelfs spijkerharde onwaarheden (zoals die over dat ik DSR van de site geband zou hebben, of dat ik Touwtje onheus zou hebben bejegend) te corrigeren.
Ik heb in ieder geval mijn argumenten hier met open vizier op de site gezet, zodat iedereen die dat wil ze kan controleren en zijn eigen mening kan vormen. Dat is lijkt me wel een eerlijke manier van omgaan met anderen, zelfs als je met ze van mening verschilt. Doe je het niet, laat je een ander zich niet verdedigen tegen je sneercampagne, maar noem je een feitelijk antwoord op jouw sneren al bij voorbaat laatdunkend “een rechtvaardiging tot achter de komma waar de honden geen brood van lusten”, dan voer je dus iets anders in je schild. En je verspeelt het allerlaatste krediet dat je nog had. Bij deze dus.
Ik heb geen idee, Luvienna. Ik denk niet dat er instellingen bestaan voor het al dan niet zien van sterretjes en polls. Wellicht heeft het met het accepteren van cookies te maken? Misschien kun je nagaan of je toen je die dingen begon te missen, een week of twee geleden als ik het goed heb, je tevens rond die datum van computer, browser bent gewisseld. Anderen zien ze namelijk wel, da’s het ingewikkelde. hmpfffrrrr icoontje
Dit, Luvienna, zou je nu eigenlijk moeten zien, en voorzover ik weet zien andere reageerders dit wel, of hebben ze er nooit op gelet en ziet maar een enkeling ze (inclusief de zeloot die er gretig gebruik van maakte totdat hij die blessure aan zijn vingers kreeg): 😀
Nou, dat had je makkelijk zelf ook kunnen opzoeken. Die bevriende reageerster kun je wel ontvrienden, als het werkelijk zo is gegaan.
Over het ikje dat MK plaatste nog even dit:
Oogje toeknijpen.
Op de terugweg van een Dixi in de Archipelbuurt, stuit ik op een campingtafeltje op de stoep, vol met tweedehandsboeken. Er is niemand te bekennen in de verzengend hete straat. Een handgeschreven bordje ‘Gratis meenemen’ gilt: maakmelosmaakmelos!
Mijn oog valt met een zacht plofje op een vuistdik citatenboek. Gauw weer teruggestopt, voordat iemand me ziet. Die 12.000 citaten laat ik in mijn broekzak glijden… Thuis scroll ik meteen naar mijn naam. als eerste wijsheid in dit boek.
Ik lees: Het was een mooie dag vandaag. Wim van Sinderen.
Het is geen Facebookvriendin, Pawi, dus ontvrienden is er niet bij. Bovendien heeft ze niets onsympathieks gedaan en was het goed bedoeld. Ik had het best zelf kunnen opzoeken, ware het dat ik daar mijn tijd, energie en humeur voor op zou willen offeren. Ben bij de andere buren ook nog maar heel sporadisch. Heb overigens zojuist gezien dat daar good old RSB weer actief is! nou moe icoontje
Voor mij een teken dat er hier toch wel iets werkt. Voor sneren op andere reageerders en andere negativiteit weet men nu kennelijk andere websites te vinden, wel zo prettig. Houwe zo. tevreden knoricoontje
Overigens, bedenk ik me nu, als HR echt geinteresseerd zou zijn in beheersrechten, of de blogstatistieken, de IP-adressen van alle reageerders, of nog iets anders, of in het oplossen van deze onverkwikkelijke situatie, dan zou hij uiteraard mij gemaild kunnen hebben. In het begin – uitleggen waarom hij ineens al die dingen wilde hebben – in het midden (toen hij ze niet kreeg) en/of aan het einde (toen hij zijn blog tot een sneerblog om meende te moeten bouwen, een platform voor iedereen die hier geweerd is, of hier opgestapt is en nog een appeltje met mij te schillen heeft).
Ik heb, geloof me, geen enkele email van hem ontvangen. Voor mij een teken dat dit allemaal voor de buhne is, kennelijk om precies dit groepje individuen te plezieren, of een vriendinnetje te imponeren, of zijn eigenwaarde op te poetsen. Of een te lang vol gehouden gebbetje. In alle gevallen heel erg fout, onterecht en onverdiend dus. Want – en jullie voelen hem al aan komen – ik heb de man nooit iets aangedaan. Niks. Helegaar niks. Zijn verhalen, rubrieken, gekke invallen hier gepubliceerd, met plezier, eraan meegewerkt. Zijn gezeur over het publiceren van statistieken, zijn geframe over dat ik zo ijdel en heetgebakerd ben en zo’n ego heb over me heen laten gaan … Ik ben ooit zelfs op weg gegaan naar een real life party van hem of zijn moeder, iemand was er jarig, maar het adres bleek niet te kloppen of niet door TomTom te vinden … De man is door mij altijd correct behandeld, en zal dat ook blijven. Maar man man man, hoe diep kan een mens zinken. Zo, met deze reactie kan hij weer losgaan op zijn haatblog (dat ik vanmiddag toch maar even zelf heb bezocht, er staat zelfs een haatdicht op). 😦
Ik vraag me echt in gemoede af hoe iemand zoiets als dit over mij durft te schrijven? (fragment)
En u zult toch ook zo langzaamaan wel weten
Dat er mensen zijn die ziek zijn van uw blog,
Die geschimp en de ellende niet vergeten
En voor wie nog steeds een medeschepsel telt.
Dat andere ikje, van Annelies, geeft weer wat halfverdoofd Nederland doet: foto’s van zichzelf maken. Hier sta ik in de rij, hier ben ik op de fiets, hier zit ik bij de pakken neer, hier zit ik op de Eerste Hulp, enzovoorts.
Was er maar iets spannends bij, dan zat ik op de eerste rij.
Tranen in de ogen.
Maar hou vol, we hebben altijd nog:
Het was een mooie dag vandaag. Wim van Sinderen
En zelfs dat niet, het was helegaar geen mooie dag vandaag, althans voor velen dus niet.
Gebruik Wim van Sinderens uitspraak als een mantra, en ook jij zult ervaren dat het een mooie dag was.
De term “medeschepsel” kun je meteen over je linker- of rechterschouder gooien, over links geeft je recht op een Goede Wens voor jezelf. Even lekker laten naklinken, dat “medeschepsel”, als een glas kapotgevallen op de tegels van een terras. En de scherven dan? Die veeg je samen met de dooie kakkerlakken, en vele andere medeschepsels, over in de Groene Container.
En wederom een doordachte en uitgebreide intro met een superslot van Tommy Cooper. Hulde.
Op de interne onenigheid ga ik niet in, dat kan ik niet. Ik lees er over en vind dat genoeg. (niet dat ik het mooie hoofdstukken vind).
ps
sterretjes zijn hier in Brabant duidelijk zichtbaar.
Dank je en voor alle zekerheid: ingaan op de kwestie door derden niet vereist noch gewenst. Zelf daarover in alle stilte een mening vormen wel, soms zie je zoveel onterechte vullis over je heen uitgestort dat je hoopt dat normale mensen niet denken: er zal best wel iets van waar zijn.
Moge het vullis beperkt blijven tot het hoofd en de ziel van hen die het storten. En mogen zelfs zij ooit tot inzicht komen dat lynchen iets van een andere eeuw en ander continent was en beseffen wat zij veilig in hun groepje van een afstand iemand aandoen. Mogen zij er zelf echter nooit het slachtoffer van worden en verder een gelukkig leven hebben.
Mijn voorkeur gaat uit naar het ikje van Annelies. Typisch zo’n meisje dat in zeven sloten tegelijk loopt. Je zou bijna medelijden met haar krijgen. Vingers gebroken bij het volley-ballen of van de fiets gedonderd, terwijl ze een ikje van zichzelf maakte, wie zal het zeggen, weken lang uit haar humeur, niet eens opgemerkt, dat er een barst in het glas van haar horloge zat, de juwelier van leugens beschuldigen, weer janken als ze ongelijk krijgt en lusteloos met haar mobieltje spelen. Kop op meid, morgen is er weer een dag.
Die van Sinderen lijkt me een zelfingenomen opgeblazen kikker. Het is mij verder ook volkomen onduidelijk waarom hij nu juist dit citaat van Yourcenar (uit Alexis ,1929) heeft uitgekozen. Het slaat mi als een tang op een varken.
MK,
van Sinderen wil alleen maar laten horen dat hij weet wie M. de Yourcenar is en dat via een ikje aan de laatste lezers van de krant mededeelt, die sinds P.VanderMeeersch handenwringend en tandenknarsend door het leven gaan.
APD,
Natuurlijk weer een fraaie intro, dat doet niemand je na, prachtig, stijlvol.
Jammer van die splijtfractie, ik heb geen zin om me erin te verdiepen, het is au fond eigenlijk al een jarenlange vete beiderzijds.
Jammer dat wat als een ludieke ruzie begon ontaardde in een straatgevecht.
Tip: verdiep je er niet in. 😀
Binnenkort op deze site, het begin van een prachtig, sfeervol en leerzaam reisverhaal over Roemenie. Autrice: onze Pawi natuurlijk (van wie er nog meer op de plank ligt, zoals enkele oplettende lezertjes mij – onnodig – via de mail meldden, onnodig, ik heb namelijk mijn inboxje en archiefje met plannen en toezeggingen op orde).
En … oh wat apart ook v/h Timmerark is druk bezig, de eerste proefballonnen vliegen achter de schermen al heen en al weer. Komt allemaal, bij leven en welzijn, en nog veel meer. Hier. En nog altijd zonder betaalmuur. Waar vind je dat nog?
Off topic, maar voor diegenen die het dagelijkse kopjes bedenken mist, het Algemeen Dagblad doet het ook, niet met kunst, maar met cartoons. Zitten leuke bij, zie bijvoorbeeld de winnende KVG als willekeurig voorbeeldje. Meedoen kan via Twitter of Facebook. En zelfs per email, da’s nog eens klantvriendelijkheid daaro.
Technisch vraagje, ziet iedereen het plaatje hierboven, of moet je daarvoor een twitteraccount hebben?
Dit plaatje dus:
Hahaha! Goed gedaan Apie!
Je vraag over het wel of niet zien van het plaatje kan ik niet beantwoorden aangezien ik een twitteraccount heb. NB: ik moest er wel voor op de link klikken.
Duits
Al jaren werk ik als buschauffeuse in Zwitserland waar ik regelmatig Nederlandse toeristen meeneem en wegwijs maak. Zo ook deze jonge man die in zijn beste Duits vraagt hoe nu verder.
In het Nederlands geef ik antwoord waarop hij opgetogen naar zijn vriendin loopt en zegt: „Mijn Duits is helemaal niet slecht, ik verstond haar prima!”
Willemijn de Ru
Hm, kan iemand die GEEN Twitteraccount heeft even zeggen of hij/zij het plaatje meteen ziet, zonder aanklikken? Ik wel dus, maar ja, ik ben net als Luvienna ook op Twitter. Snif, wat is de wereld toch gecompliceerd.
Het ikje: ja, verwarde toeristen kom je overal tegen 😀
Ik heb GEEN Twitteracccount, geen facebook, maar ik kan wel het plaatje van de veelbelovende Rutte zien.
Heb geen twitter. Gelukkig. Ik zie beide plaatjes.
Goeie!
Zonder aanklikken.
Hier ook te zien, helemaal vanzelf. Knap hoor, een automatische Rutte.
Yes! Heel blij mee. Dan ligt het dus toch allemaal aan Luviennas computer.
Zullen we hutje bij mutje leggen en een nieuwe voor haar kopen?
Ik zie dubbel. Nu al? ja, nu al. Twee keer dat vissenkommetje met een pratende vis erin. Hopelijk krijgt Thomas Erdbrink er zondag wat meer uit. Hopelijk citeert hij deze tekst. En doet er wat grappen overheen.
Geen twitter, geen Facebook, geen LinkedIn, geen printerest, en toch…
Leuk voor je, blogbaas, gefeliciteerd.
Zwitserland lijkt me voor een buschauffeuse moeilijker dan het beklimmen van bergen voor een snelwandelaar.
Fijn dat de jongen haar verstond, dat is in Nederland niet altijd het geval. Dat hij het als Duits heeft opgevat is zo gek nog niet. Luister maar eens naar een echte Twent, of een echte Limburger.
Dank voor de gelukwensen. Ik ben inderdaad erg blij dat ik het rechtstreeks plaatsen van tweets (het zgn. embedden) nu onder de knie lijk te hebben. Ik ga het nu zeker (maar met mate) vaker doen, en niet langer met willekeurige voorbeeldjes zoals tot nu toe. Joepie, twitter here we come!
http://www.nrc.nl/nieuws/2016/08/30/cultureel-omnivoor-blakend-van-levenslust-en-werklust-4054167-a1518590
Een van de betere necrologieen over Pieter Steinz.
Als eenmaal de diagnose bulbaire ALS wordt gesteld heb je nog 1 tot 3 jaar te leven. Hij heeft het maximale eruit gehaald, Drie jaar, met een bewonderenswaardige drive om verhalen te herlezen en te verbinden met zijn lot.
RIP
Ja, mooi verhaal, dank Pawi.
“Zoals Steinz het verloop van zijn ziekte in “Lezen met ALS” beschreef zonder enige verbittering, zelfbeklag of boosheid, zo kwam er ook in het echte leven geen klacht over zijn lippen. Hij had een mooi leven gehad, liet hij herhaaldelijk weten, met een geweldige vrouw en fijne kinderen die hij volwassen had zien worden. Hij had de boeken geschreven die hij wilde schrijven of was daar nog mee bezig en, ook niet onbelangrijk, alle foto’s waren inmiddels ingeplakt.”
Hoewel natuurlijk veels en veels te jong – naar onze maatstaven – dit is de gemoedstoestand waarin een mens zou mogen wensen te mogen sterven. Acceptatie, dankbaarheid en je overgeven. Da’s de achtergrond van “overlijden” schreef mijn moeder zaliger ooit. Over het lijden heen.
Met name als een mens ouder wordt dan is het zo goed als hij/zij in zich zelve keert, zich geestelijk voorbereidt en zich gereed maakt. Mooi. Maar dat neemt voor de nabestaanden niets aan triestigheid weg en dat hoeft ook niet. Ik wens hen sterkte met het verlies, of ze hier nu meelezen of niet. Die wens is er niet minder gemeend om.
Foto: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Pieter_Steinz_portret.jpg
Goedemorgen allemaal, het wordt een mooie dag, gaan jullie zien …. Zet je wekker om exact 13:00 uur voor het begin van weer zo’n prachtreisverhaal. Geen Maleisie, geen Marokko, geen Mumbai, nee, dit keer gaan we met z’n allen naar Roemenie!
En hopla, daar istie dan, onze reis door Roemenie is begonnen. Ook Armando komt aan het woord. Supersympathiek!
Bruiloft
Het moest een typisch Gooische bruiloft worden. De bruid is al drie keer van jurk verwisseld, en naast de gasten zijn ook de bloemen ingevlogen. Als je aan de ober vraagt om „iets fris”, krijg je een koud glas prosecco. Alles is tot in de puntjes voorbereid. Wat de bruid niet wist, is dat op deze bijzondere trouwlocatie ook veel ‘bijzondere’ Pokémons blijken te zitten. De bruid heeft het boeket net gegooid of een meisje van dertien duikt op en roept: „Ik heb hem!” Iedereen kijkt om. Ze steekt haar smartphone in de lucht en roept: „Kijk, ik heb Charizard!” Het ingevlogen bruidsboeket belandt op de grond en moet opnieuw gegooid worden.
Marie-Claire Putman
een oude mop in een eigentijds jasje.
Het slot van het laatste deel van het feuilleton van Paul Steenhuis ook op de achterpagina is leuker: Janice lachte en zei: „O ja, rivierkreeftjes met twee lullen.” Ze voelde onder de lakens en zei: „Jij bent geen rivierkreeft, Ray Purperhart.”
Tja, de nieuwe tijd Marie-Claire. Schrijven over Pokemon Go en wat het met je doet is zo uit de tijd. Maandje terug, ja. Nu: bleuh. Ik zie al bijna niemand meer op straat die er nog aan meedoet.
Wel een mooie beeldende zin, dat die bloemen naast de gasten zijn ingevlogen. Waren het gasten uit Kenia? Next.
Dit is het beestje, trouwens, ik heb hem ook nog niet. Zoek er ook niet naar, maar toch, als tie langskomt is hij welkom.
Cut! Laatste zin alert.
In welk werelddeel moeten bloemen worden ingevlogen naast de gasten EN is Pokemon Go beschikbaar?
Hopelijk licht mevrouw Putman een tipje van de sluier.
Als je een Gooise bruiloft geeft op zo’n prime locatie dan blijft er vermoedelijk niet zo heel veel over voor de bloemen, en moeten die worden ingevlogen vanuit Kenia of Tanzania, in beide landen kom je dan overigens heel waarschijnlijk toch nog terecht bij een Hollandse boer (met of zonder vrouw).
Waar ik steeds geen antwoord op krijg:
Wat gebeurt er wanneer iemand zijn beestje gespot heeft. Feestje bouwen?Prijs winnen? Of wat?
Vangen door er een balletje op te gooien, en hopla in de knip. Sparen net als vroeger tot je ze allemaal compleet hebt.
Is dat alles? Da’s ook niet veel. Ruilen gaat zeker niet?
Voedselbank
„Nee”, „Geen behoefte aan” of me straal voorbijlopen waardoor ik in het luchtledige praat. Het hoorde bij de vrijwilligersochtend in de supermarkt waar ik mensen vroeg een product te kopen voor de Voedselbank. Natuurlijk waren er gulle mensen. Een enkeling doneerde een volle kar. Maar die botte reacties zaten me dwars, ik kreeg de neiging iets terug te zeggen.
Totdat een klant vertelde: „Mijn moeder leeft af en toe van de Voedselbank. Als haar gevraagd wordt iets aan zo’n instantie te geven, reageert ze niet of bot. Gevoelsmatig kan zij niet anders, want ze schaamt zich.”
De volgende „Nee, bedankt” knikte ik begripvol toe…
Margriet Zuidgeest
Moeder Theresa is weer opgestaan.
Bertie, ja, da’s zo’n beetje alles. Je kunt ze ook nog trainen in een gymnastiekzaaltje en met elkaar laten vechten, maar hoe dat gaat is voor vergevorderden. Ruilen schijnt binnenkort te kunnen, ze gaan de boel updaten en opleuken.
Het ikje: Margriet heeft een zeurikje geschreven. Leuk natuurlijk dat ze als vrijwilligster werkt, maar neem mensen svp niet kwalijk als ze zonder iets te zeggen doorlopen, die worden de godganse dag al aangeklampt door straatkrantverkopers en petitiehandtekeningenjagers en wat al niet meer. Doorlopen is niet bot, waarom zou je aan elke aanklamper individueel moeten uitleggen waarom je doorloopt? Moet je in New Delhi eens aan beginnen, elke bedelaar individueel vertellen waarom je juist hem/haar niets geeft.
Wees gewoon eens blij met diegenen die wat geven, Margriet, en houd op met de mensen te veroordelen die dat niet doen. Bovendien, weet jij veel: wie weet maken die ’s avond op de bank wel een paar duizend euro over naar een of ander ander goed doel. Ieder zijn keuzes, Margriet. Er leiden meer wegen naar de Verlichting dan via jou.
Overigens klopt de zgn. moraal van het verhaal van geen kanten. Wil ze nou echt suggereren dat die mensen die haar voorbij lopen allemaal of in meerderheid ook zelf bij de Voedselbank lopen, net als die moeder, en zich dus schamen? Iets waarvoor ze nu begrip kan opbrengen? Die moeder vertegenwoordigt waarschijnlijk nog niet eens een (1) procent van de redenen van de voorbijlopers. Gelukkig is er morgen weer een ikje.
Hoe lang is die Pontius eigenlijk met vakantie, weten we dat??
Je vraagt je af, bij dit ikje, hoe lang moeders nog als excuus kunnen worden gebruikt. “Mijn moeder kocht bij de Voedselbank, mijn moeder was nog chef bij Vroom en Dreesmann, mijn moeder werkte bij de politie, mijn moeder deed nog de administratie voor Samsom…”
Morgen hopelijk een ikje waar ik mijn Prosecco over kan proesten. Bij de kapper bijvoorbeeld.
Plopje en Pontius zijn op reis en hebben een zekere Judas achtergelaten om hun zaken waar te nemen.
Deze hoort ook nog in het rijtje “ikjes”. Niet de beste, niet de mooiste, maar zo te lezen wel echt gebeurd.
IJzeren Rinus
2 september 2016
Na een bezoek aan de dierenarts loop ik met mijn hond door Landsmeer. Ik zie een man op een bromfiets en in zijn geblokte postuur en markante kop herken ik Rinus Israël, de keiharde legendarische verdediger van Feijenoord uit begin jaren 70.
Ik loop naar hem toe en zeg: „Jij bent Rinus, IJzeren Rinus, mijn idool van vroeger.”
Hij kijkt me aan en antwoordt: „Laat dat IJzeren vandaag de dag maar achterwege.”
We wisselen wat woorden over het hedendaagse Ajax en Feijenoord. Bij afscheid zeg ik: „Wat leuk jou hier te ontmoeten.”
Zijn reactie: „Nou, da’s logisch hoor, want ik woon hier.”
Vervolgens start hij zijn brommer en tuft weg.
Marc van Haaren
Tja, NRC-lezer ontmoet beroemd mens, die vervolgens niets bijzonders te zeggen heeft en waarna vervolgens niets bijzonders gebeurt.
Nomineert nu allen lummel’s kookblog!
https://disqus.com/home/channel/discussdisqus/discussion/channel-discussdisqus/poll_what_are_your_favorite_food_blogswebsites/?utm_source=motd_home&utm_medium=web
Zijn meest recente bijdrage staat alhier: https://lummel.wordpress.com/2016/08/29/blinde-slavinken/ Het gaat over blinde slavinken en Iggy Pop.
Jaaaaa, mijn stem voor Lummel. Maar het inloggen op de stempagina lukt niet.
Ook al niet. ;/
Jeetje Bertie, wat heb jij toch? Teveel TNT aan je zolen dat je niet eens op Disqus kan inloggen? Zelve heb ik zojuist mijn eerdere nominatie nog een tikkie vetter aangezet, zie onderstaand screenshot:
Gewoon narrig doordat ik bijna alle foto’s en schetsjes kwijt ben.
Ik sluit nu af en ga uitgebreid zitten chagrijnen. Tot vanavond of morgen.
ps
Geen plaatje te zien. Grrr
Plaatje nu wel.
Doeg.
Ja soms zit het allemaal tegen op het internet en met de codes en passwords en routers en zo. Dan kun je het beste effe een paar uur offline genieten van het echte leven, je echte vrienden, de kat, de hond en vergeet ook zomergasten niet, als je TV het doet. Mark Rutte, heerlijk, hij gaat 3 volle uren lang sorry sorry sorry sorry sorry sorry sorry sorry sorry sorry sorry zeggen heb ik gehoord. 😀
Ik mag natuurlijk niets zeggen, maar het gaat erg leuk worden vanmiddag. Stem af op dit kanaal om precies 13:00 uur en deze mooie dag kan niet meer stuk. tot zo icoontje
Ik zet het alarm.