Het dochtertje van Dasha van Amsterdam dat Russische hacks met een Russische heks verwisselt en een spin die met Rutger-Jan Zwijnenburg worstelt en niet meer boven komt. Dat waren de beste ikjes van vorige week, ik bedoel maar. Hebben we het niet meer over.
Om onduidelijke redenen werd er hier op de site reclame gemaakt voor een jetpack. Door wie? Door onze schrijfster in ruste, Luvienna. Het plaatje inspireerde lezers en lezeressen tot fantasieën waarin ik bijvoorbeeld zou landen op de luchtbrug van de Sint Jan te Den Bosch “en dan met de lift of trappen afdalen naar de Parade” (Klare Taal). Ideaal om even langs te gaan bij vrienden of familie, volgens Pawi: “Hoi, hier ben ik dan! Godsamme, jou hadden we hier helemaaaal niet verwacht!”
Wat zeg ik? Het was een echte rotweek!
Het was kortom een wat vervelend weekje. Wat zeg ik? Het was een echte rotweek! We zagen een wereld die langzaamaan van al haar idolen, hoop, onschuld en plezier werd beroofd. Hopla, daar ging Adèle Bloemendaal, poink, daar bezweek Jan Kruis, de tekenaar van Jan, Jans en de kinderen. En tjak, Karen de Bok, hoofdredacteur van de VPRO blies haar laatste adem uit.
En alsof het allemaal nog niet genoeg was draaide ook Hans Breukhoven zijn laatste plaatje. Dat dus allemaal in een en dezelfde week.
“Alles gaat maar dood, tegenwoordig” merkte Luvienna mismoedig op. Mopperkont ging nog verder en betuigde een eerbetoon aan “de sigarenboer op de hoek, die heeft moeten sluiten omdat bijna al zijn klanten aan longkanker zijn overleden.” “Het is jammer maar de normale weg; na het verdriet van alweer-een-hemelende-zwager ga je aan de afwas of schilt de aardappels” verzuchtte Bertie op haar eigen blog.
Ja, vrolijker werden we er met z’n allen niet op. Hier is là Adèle nog een keer [tekst loopt onder de video’s nog heel even door]
Maar echt, het was nog veel erger. Waarom? De nieuwe president van de USA werd ingezworen. Normaliter een gebeurtenis waarvan je in de echte wereld niet echt iets merkt. Of je nou door de hond of de kat gebeten wordt, wat u zegt.
Maar dit is een man, een bullebak zonder weerga, naar wie geen zinnig mens zonder plaatsvervangende schaamte kan kijken. En hij schijnt losse handjes en weinig moraal te hebben. Laat die zondvloed dus maar komen, verlos ons van den boze. Dan hoeven we Geert en zijn vrienden, vorige week bijeen in de mooie Duitse stad Koblenz, ook niet mee te maken.
Doutzen Kroes en Candice Swanepoel op wieltjes.
Kijk om je heen. Je ziet gebalde vuisten overal. Met de 44e President en diens stijlvolle naturelle echtgenote kon je lachen. Dat waren rolmodellen, hoe raar dat in het Nederlands ook klinkt. Doutzen Kroes en Candice Swanepoel op wieltjes.
Maar die nieuwbakken president stak een fist in de lucht. Nota bene tijdens zijn inauguratiespeech, waarin hij de nazikreet “America First” tot driemaal toe voor een beschaamd toehorende menigte had gekraaid. Om vervolgens in een griezelige traditie van weleer (hoewel destijds toch een tikkie subtieler gefaciliteerd door Leni Diepenstahl, of hoe heette ze ook alweer) of van ver weg (ergens daar rechtsbovenin in het heel verre Oosten) te beweren dat zijn inauguratie miljoenen fans op de been had gebracht.
It was a costume inauguration party! All the guests came dressed as empty seats. #SpicerFacts pic.twitter.com/hMg8OdWkjY
— Keep2020Alive (@Keep2020Alive) January 22, 2017
//platform.twitter.com/widgets.js
Klopt, ze liepen de volgende dag in alle wereldsteden. Vooral heel veel vrouwen met roze mutsen, van Yoko Ono tot Whoopi Goldberg tot Madonna en Alicia Keys, en ze scandeerden leuzen en hielden spandoeken op, die als ze waar zouden worden tot een paradijs in plaats van een hel op aarde zouden leiden. Maar ze worden vermoedelijk niet waar, daar hoef je niet eens een pessimist voor te zijn. Nee, dat het einde der tijden nog zo gauw nabij zou komen. Had ik niet gedacht.
#WomensMarch pic.twitter.com/ExQivQlzl6
— Stella McCartney (@StellaMcCartney) January 21, 2017
//platform.twitter.com/widgets.js
Gelukkig zijn er dan wel altijd, als de nood het hoogst is, de aloude limericks uit onschuldiger tijden. Over een vrouwtje uit Naardermeer, een vrouwtje in Urk en een man in Caïro (lummel), een boertje uit Laren en een kale knakker in Vlijmen (BvV), een man in het Franse, een heertje in Drachten en een dame uit Drenthe (Bertie), en een zekere Achmad in Bagdad (Luvienna). Lees ze rustig allemaal hier nog even door.
Wil jij zolang het kan en mag nog actief aan deze leuke rubriek op deze leuke site gaan meedoen? Ga dan eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die leuke krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden.
Stuur zelf een ikje in. Als dat teveel werk is, scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden.
Heb je inspiratie nodig? Je kunt alle leuke afleveringen van deze rubriek elders op dit blog raadplegen. Vooral een aanrader als je er even tussenuit bent geweest. Zoals Plopje, Indra en Timmerark en een paar anderen.
Reacties zijn welkom.
Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar. Moge alle levende wezens gelukkig zijn. Ja, jij ook. En hij ook.
De foto helegaar hier boven – wij vakmensen noemen het ook wel de featured image – die is dit keer van de public commons, van de wikidinges.
Bas van Vuren, aangenaam 
Het 146e intro alweer, we stevenen hard op een mijlpaal af. Deze is een beetje somber uitgevallen, maar ja, zo voelde ik me gisterenavond. Nu gaat het wel weer, hoor.
Het is weer een goeie, Bas.
Een week die we altijd zullen onthouden: die van de toespraak van Trump.
Zou hij echt niet nagedacht hebben bij die verbijsterende kreet? Of is hij zo onderontwikkeld als hij lijkt?
Zijn kleinzielige klacht betr. het aantal toeschouwers zegt nog meer over zijn karakter.
Hiermee ben ik uitgetrump-d 0f -t?
Het ikje van vandaag ga ik straks opzoeken en hoop niet weer te struikelen over een overlijdensbericht.
Is dat wat je somber maakte?
Politie
Ik loop langs mijn oude huis en voel automatisch mijn enkel. Anderhalf jaar geleden, de klassieke fout. Borrel teveel gedronken, wiel in tramrails, flinke smak, enkelband ingescheurd. Kermend lig ik op de tramrails, zusje in paniek om de naderende trein. Plots een politiewagen. „Dames, alles Oké?” „Nee ik kan niet meer lopen!” „Nou stap in dan brengen wij jullie thuis.” Ik denk aan mijn fiets en antwoord: „Nee dan is mijn fiets morgen gejat.” Drie minuten later zitten ik en zusjelief op de achterbank, door de geblindeerde ramen zie ik de agent op mijn moeders fiets. „Daar zijn we ook voor.”
Manouk Reijnders
Nagedachtenis
Op de dag dat mijn vader – Piet – jarig zou zijn geweest wandel ik postuum een flink stuk van het Pieterspad. Ooit was er het plan om dat samen met hem en mijn broer te doen.
Helaas, zoals het vaak gaat met goede voornemens onderschatten we hoe meedogenloos de voortschrijdende tijd kan zijn. Door zijn vroege alzheimer is het er nooit meer van gekomen.
Na de stevige wandeling zit ik ’s avonds moe maar voldaan thuis op de bank. „Hé, je hebt twee verschillende sokken aan”, wijst mijn vriendin. “Of is dat ook ter nagedachtenis aan je vader?”
Frank Hammecher
Ik vind die van weeromstuit beter. Staat altijd garant voor een stukje zelfspot.
Het zusje van Manouk zag een trein zag naderen over de tramrails en had ‘m kennelijk ook om.
Ik was ook een beetje somber, door al die doden, vooral die van Karen de Bok. En een beetje door de biografie over B.Buch door Eva Rovers. Onbegrijpelijk hoe hij zo lang weg kwam met de meest onwaarschijnlijke leugens die hij over zichzelf verzon. Het lijstje is te lang om hier te herhalen, misschien weet iedereen het trouwens al.
Dus wat een lichtpuntjes weer! Een beschrijving van de nogal rustige week, het intro dus, had ik helemaal niet verwacht. Bij lezen blijkt die week trouwens helemaal niet zo rustig te zijn geweest.
EN een ikje van Weeromstuit. Een mooi begin van de nieuwe week!
Het politie-ikje van Manouk rammelt een beetje, een trein over de tramrails, “mijn fiets” die bij verder lezen “van mijn moeder” is, maar het schetst wel een aardig beeld van de aardige oom agent. Anderhalf jaar geleden.
Arjen Lubach – die van Zondag met Lubach – kwam met een prachtig, zwaar vilein (voor zowel Trump als voor ons vaderlandje) Welcome to Hollandfilmpje.
Schaterlachen, inclusief snikken en grimlachjes.
Voor wie de aanloop naar het filmpje (die ook zeer de moeite waard is) wil overslaan: het begint op 41 seconden.
Dit vond ik ook een prima commentaar.
@pawi 😀
Inderdaad.
Punt.
Ja, Boudewijn leefde in zijn eigen wereldje 🙂 Over het ikje van Manouk had ik een treffende reactie geschreven en gepost, maar die is weg. Nou moe, zou mijn voorganger zeggen. Misschien vind ik de reactie nog ergens.
Zo niet, het ging erover dat ik het toevallig vond dat die ikjes waarin – in dit geval – wordt getoond dat politiemensen ook aardig kunnen zijn (je hebt ze ook over Marokkanen of buschauffeurs als ze net vervelend in het nieuws zijn gekomen) altijd op het juiste moment opduiken. Alsof het regeringsgestuurd is, zoals we dat in de VS gaan krijgen.
Ik bedoel maar, NRC-lezers maken toch ook weleens rotdingen mee? Met buitenlanders, of met politiemensen of buschauffeurs? Is normaal, je maakt leuke en minder leuke dingen mee, met iedereen. Maar de niet-leuke dingen lijken wel te worden weggecensureerd. Niet goed.
Maar Manouk heeft haar burgerplicht weer gedaan en mag vast blijven van Rutte.
Nou en Frank is een leuke pointe wel toevertrouwd, en hij heeft dus ook een keigrappige vriendin. Kan ze zelf niet schrijven? Nog leuker zou het zijn geweest als Frank die avond op de verkeerde bank had plaatsgenomen, bij een wildvreemde.
Apart, dat Pieterspad, ik heb daar ook stukjes van gelopen, maar daarbij nooit aan “Piet” gedacht.
Frank heeft het “postuum” gewandeld. Toch benieuwd of hij in de gaten heeft hoe hilarisch dat klinkt. Denk het wel, hem kennende. Hij speelt met taal die jongen. De dienstdoende NRC-redactiegansjes hebben hem niet door, zeker weten.
Er is een keihilarische film over een Canadese chirurg die ook “posthuum” gaat wandelen, door Spanje en Portugal, Kees, let je op? en wel de Camino de Santiago de Compostela, ofwel St. Jakobspad, ter nagedachtenis aan zijn verongelukte zoon. Droevige maar ook grappige film, waarin helaas een scheitvervelende Nederlander opduikt, stereotype stickies rokende hippie uit Amsterdam. Ja, hoe die film heet, dat weet ik dus niet. En die Camina .. die staat op mijn bucket lijst, die ga ik nog eens een keertje helegaar lopen, bij leven en welzijn.
Lang leve google!
Ja die Lubach die gaat het steeds beter doen. Vroeger een tikkie tenenkrommend, te bezig met het nadoen van Jon Stewart, nu zijn eigen weg gevonden. Snif. En zijn tekstschrijvers zijn nu ook goed. Man man man, vergelijk die grappen eens met die sneuerds van de Kwis, Koefnoen, de Partizanen en hoe ze ook allemaal mogen heten.
https://www.washingtonpost.com/posteverything/wp/2017/01/20/president-trumps-america-first-slogan-was-popularized-by-nazi-sympathizers/
Tsja dat moet ik wel zeggen , een week vol gemengde gevoelens over alles wat het leven en niet te vergeten, de dood, betreft.
Onze Diva Adele, werkelijk een groot karakter en hoe stijlvol heeft zij de laatste jaren weten te verdragen.
Karen de Bok jarenlang het icoon van de VPRO met prachtige series onvergetelijk en zo’n plotseling einde.
Boven haar overlijdens-annonce stond een heel treffend woord van Wim Brands, die haar voorging.
Een kleine troost, in de krant van vandaag, was het ikje over de posthume wandeling van Frank H.
ter gedachtenis aan zijn vader, mooi geschreven met een fraaie pointe.
Ja even nog, gisteren heb ik echt genoten van Lubach, ik vond die vorige Obama pastische met Jesse Klaver ook al hilarisch, de nieuwe Obama, ha ha ha..
Ik ben weer bijgelezen, heb erg gelachen vooral met met Lubach en Sukke+Fokke. Dit maakt de voorbije week goed. Een klein beetje in ieder geval.
Opeens nog een vraag, zolang het mogelijk is.
Is Weeromstuit, een reageerder van jaren geleden , gelijk aan die leuke ikjes- schrijver Frank H., of andersom?
Hij kwam uit Twente, meen ik mij te herinneren, een streek waar men elkaar net als toen in Brabant bij het fietsen goeie dag of hallo zei.
Voor jou en mij een vraag, voor anderen een weet
Nee Bas , daar win je geen prijs mee. Dit antwoord is totaal onvoldoende.
Ik weet het, maar als blogbeheerder houd ik me aan de netetiquette. Anderen, zoals Pawi, schijnen meer te weten en zij mogen dit vermoeden al dan niet bevestigen. Ik meen me te herinneren dat ze voormelde Weersomstuit zelfs weleens live tijdens een reunie hebben ontmoet, samen met Mopperkont en nog wat anderen. Ikke was daar niet bij en mijn naam is Haas, Haas van Vuren, aangenaam.
Het was maar een grapje hoor, daar blijft het bij, al dan niet geslaagd.
Maar nee, ik vroeg me echt af of hij weeromstuit was (is). Nou ja leuk te weten hoe diverse oldies weer af en toe opduiken onder een nieuwe naam, ik vind het leuk om ze op te sporen.
Als je maar lang genoeg een eigen stijl consequent handhaaft dan val je nooit door de mand, wat dan weer spreekt voor je eigen stijl.
Frank Hammecher maakte er geen geheim van dat hij ook onder de naam Weeromstuit bekend was. De chaperon en ik hebben hem tweemaal ontmoet, eenmaal in gezelschap van mopperkont en Riverside Blues, en een tweede keer met zijn vriendin, mopperkont en een ex en Luvienna. Ik heb daar indertijd verslag van gedaan op drasties.
Het ging zachtjes regenen, zoals het hoort bij dat soort bijeenkomsten. Ik herinner me de geanimeerde gesprekken nog goed.
Graag het betreffende linkje, dan bewaren we het voor deze eeuwigheid
Geen beginnen aan. Ga het toch proberen. Wat ik nog vergat te melden dat bij de tweede gelegenheid Lummel half Europa heeft doorkruist om er ook bij te zijn! Wat een tijden…
Voor de eeuwigheid ben ik bereid diep te gaan: http://www.drasties.com/comments/drasties_en_de_dress_code
Voederhuisjes
Tijdens een van mijn lessen Algemene Techniek op een school voor speciaal onderwijs zijn de leerlingen vogelvoederhuisjes aan het maken.
Een van de leerlingen heeft zijn huisje bijna af en zegt heel beleefd tegen me: „Ik vind het heel leuk om te maken hoor, maar eerlijk gezegd hoef ik het huisje niet, de biologieleraar mag hem wel hebben.”
„Prima”, zeg ik, „dankjewel, maar mag ik ook weten waarom je het huisje niet hoeft te hebben?”
„Jawel”, zegt hij, „in mijn tuin zitten toch bijna geen vogels.”
Heiko de Jonge
De mededeling, dat het om een school voor speciaal onderwijs gaat is tamelijk overbodig.
Eerst even een (weggevallen?) reactie op Ad Hok.
Chapeau, man! Ik heb een uur of wat gezocht zonder iets te vinden. Dankjewel.
Er zijn nog twee beschrijvingen van een Drasties Meet and Greet, eentje van een jaar eerder, ook in Utrecht, waar het toen toepasselijk zachtjes regende -Riverside Blues was daar- , en eentje van later in Eye Amsterdam, waar we jou ontmoetten.
Ben ik te brutaal om te vragen of jij die ook kunt vinden?
Speciaal onderwijs zet een beetje de toon, die dit ikje niet nodig heeft.
Fijn dat de leerling een tuin heeft, voor hetzelfde geld woonde hij op een galerijflat.
Dat voederhokjes vogels juist moeten aantrekken, dat wordt gelukkig niet vermeld. Wij hebben wel vijf voederhokjes hangen, of vogelhuisjes zoals ze beter bekend staan, maar hebben daar nooit een vogeltje in kunnen bespeuren. Ze bouwen liever zelf een nest in de buurt.
Eye Amsterdam, daar was ik zelf bij: http://www.drasties.com/comments/bedenk_eens_een_leuke_kop_luitjes
Is dit de andere?: http://www.drasties.com/comments/drasties_meet_greet_zet_centrum_utrecht_op_stelten
En dan deze, die de eerste keer niet doorkwam: http://www.drasties.com/comments/drasties_meet_greet_zet_centrum_utrecht_op_stelten
Oh, inmiddels wel doorgekomen. Blup.
Goed mensen, we moeten maar eens een apart draadje gaan aanmaken met herinneringen aan en rondom Drasties.
Qua voedselhuisjes, ja, als er in je tuin weinig vogeltjes komen dan heeft zo’n huisje weinig zin. Alleen het huisje doet geen vogeltjes komen. Het gaat om ligging, drukte, nabijheid van struiken en meer van dat soort dingen. Overigens komen in heel Europa deze winter uitzonderlijk weinig vogeltjes in de tuinen omdat het een “mastjaar” is. Wat is een mastjaar? Een jaar waarin de beuken in het bos ongebruikelijk veel beukennootjes hebben aangemaakt en dus laten vallen. De vogeltjes blijven dus lekker in het bos feesten, wel zo rustig. Voetnoot; kan ook om eiken en eikeltjes gaan, daar wil ik af zijn. Iets met bomen en iets met hun zaden. Maar eikeltjes lijkt me meer iets voor de zwijnen dan voor die lieve kleine meesjes. Toch?
Het aparte draadje is dus inmiddels gepubliceerd, en wel hier.
Misschien zou er ook een anti – kattenhuisje kunnen komen, zodat die vogelhuisjes kunnen zegevieren en overleven.
Parlementaire kwestie of rabbiate ruzie?
Stemmen kan.
Ik kies voor geen van beide 😉
Een kat in de buurt? Geen vogelhuisjes plaatsen.
Tsja , altijd weer een duivels dilemma, maar niet voor iedereen.
Men hoeft maar te kiezen.
Wij houden van katten maar vonden uitgehaalde nestjes vreselijk. We plaatsen ze niet meer, een kat komt er altijd bij. Houd je je eigen dier binnen dan is het wel een buurkat die het doet.
Mopperkont, hou je het nog vol op Honduras? Verlang je niet naar de keurige regeltjes van NL? Ook niet een klein beetje?
PMD
We gaan ervoor: twee weken lang doen we onze best (Waar moet deze in?), vissen verpakkingen uit de vuilnisbak (O nee, die moet in de andere zak!) en zetten uiteindelijk trots onze gele PMD-zak op de stoep. Daar komt de nieuwe vuilniswagen, maar … die rijdt voorbij. „Die komen we vanmiddag of morgen nog oppikken”, wordt me verteld als ik bel. Eenzaam ligt onze zak de hele dag te wachten, en ook de volgende ochtend, in gezelschap van een groeiend aantal grijze zakken, want het is vuilnisdag. Daar komt de gewone vuilnisauto, de jongens springen eraf, de grijze zakken vliegen door de lucht, de gele er achteraan.
Gijs van Dalfsen
Ja dat gebeurt overal, met Gouda als historisch voorbeeld.
pawi
Nog anderhalve week en dan zit het er weer op. Ik kan niet zeggen dat ik erg verlang naar de Hollandse regeltjes en zeker niet naar regel-fetisjisten als bovenliggende Gijs. Het is hier een culturele barbarij, maar altijd lekker weer en een zee-temperatuur van 28 graden maken een hoop goed.
Gijs heeft in ieder geval wat ervaring opgedaan met zoeken in de vuilnisbakken. Kan ooit nog van pas komen.
Vissenverpakkingen zal hij volgende keer wel achterlaten, die gaan net zo stinken als aangespoelde zeesterren die je van het strand meeneemt.
Ja, ik stond ook een paar uur op het verkeerde been vanwege die vissen. Dacht toch echt dat PMD Plastic, Metalen en Drankkartons betekende. Wilde er al iets snibbigs over zeggen, maar zag het nog net op tijd: kwestie van niet kunnen schrijven. Gelukkig gaat het vuil werpen hem beter af. Hoppa.
Ik kan qua illustratie alleen maar blauwe PMD bakken vinden, geen gele zakken. Zal wel aan mij liggen. Gelukkig hebben wij ze niet in ieder geval. Wij hebben helemaal geen bakken. Wel zakken.
Ik sta gecorrigeerd! Toch nog een gevonden:
Britse verbazing
Terwijl ik in het vliegtuig het plastic van het botertje zit los te peuteren, kan ik het niet laten om het gesprek naast me af te luisteren.
Een Engelse man en een Nederlands meisje bespreken het ontbijt dat ze hebben gehad. Vol overtuiging vertelt het meisje dat ze aan het ontbijt zat en haar ogen niet kon geloven door wat er op het bord lag, iets wat ze nogal letterlijk vertaalt als: „So, I sat on my breakfast and couldn’t believe my eyes!”
De Engelse man kijkt verbaasd, terwijl ik met een glimlach verder mijn witte broodje besmeer.
Julie van Wijk
Dat is nog eens knap, uit een zee van 27 gr weggaan om een steenkolenengels grapje te plaatsen.
Here we have it cold!
Yes, and the pig stood stiff in the brook.
Yes, so can he wel again
I laugh me rotten.
Jokes about the Dutch stone coal English hang me the strot out
Stop reading. ☺
Geen idee of mopperkont dit ook buiten de grenzen vindt vallen, maar ik vind hem wel kunnen. Prachtige vrouw wordt erkend door andere prachtvrouwen. Wist Martin van der Jagt allang. Zou Martin van der Jagt een prachtman zijn?, vraag je je soms wel eens af.
Lofzang
Met de vrouwenziel dient men voorzichtig om te gaan. Dat is nog niet doorgedrongen tot alle werknemers van De Bijenkorf.
Mijn vrouw, die de 60 al enige tijd terug is gepasseerd, liet zich vangen door een van de schoonheidsspecialistes die in De Bijenkorf proberen hun waren aan de vrouw te brengen.
Na een uitbundige lofzang op de verkrijgbare huidverzorgingsproducten werden er enkele op het gezicht van mijn vrouw aangebracht.
Trots hield de schoonheidsspecialiste haar een spiegel voor, en zei:
„U moet vroeger een prachtige vrouw zijn geweest!”
Martin van der Jagt
Ja da’s een mooie!
Minder gelukkige opmerking van de specialiste, maar om daar nu een ikje over in te sturen. Uit het relaas blijkt niet eens of Martin er zelf bij was of het van horen zeggen heeft. Geef mij Marek van der Jagt maar.
Marek schrijft net als Arnon 🙂
Achtervolging
Op weg naar een afspraak zie ik plotseling een wieldop de berm in rollen. Ik toeter naar de auto voor me, stop, ren naar de wieldop, raap ’m op, spring weer in mijn auto en probeer zo snel mogelijk bij mijn voorligger te komen.
Met lichtsignalen probeer ik tevergeefs met de bestuurder van de auto contact te krijgen. Ten einde raad doe ik mijn raampje open en houd ik mijn arm met de wieldop buiten het raam omhoog. Ook tevergeefs, de bestuurder rijdt onverschrokken door.
We zijn inmiddels buiten de bebouwde kom beland. Mijn voorganger neemt de snelweg, ik volg – afhaken is geen optie meer nu ik inmiddels ruim een kwartier achter hem aan rijd. Het stoplicht onderaan de door mijn voorganger genomen afslag staat gelukkig op rood. Ik spring uit mijn auto, tik op het raampje van mijn voorganger en overhandig hem eindelijk zijn wieldop. Hij bedankt mij vriendelijk en we gaan ieder ons weegs.
Als mijn man ’s avonds thuiskomt vraagt hij of ik al gezien heb dat er een wieldop van mijn auto mist.
Lot de Graaff
Tja, wat moeten we ermee. Eigenlijk qua pointe wel grappig.
Maar ongelooflijk, die bemoeizucht, dat alsmaar willen helpen en de Gutmensch willen uithangen van de Nederlander. Hoe haal je het in je hersens om voor een wieldop van een volslagen vreemdeling uit te stappen, hoe haal je het in je hersens om een volslagen vreemdeling voor zoiets futiels een kwartier achterna te rijden. Ik kan er niet bij.
Doet me denken aan de padvinders uit de jaren vijftig die oude dametjes hielpen de weg over te steken, ook al wilden de tegenstribbelende ouwetjes helemaal niet naar de overkant.
Woordgrapje: de ikjesinzendster doet haar voornaam eer aan.
Bemoeizucht vermomd als behulpzaamheid. Niet altijd een pretje.
Grappig ikje, doet een beetje denken aan die postume wandeling van een paar dagen geleden. Qua pointe dan.
Ja, dit zijn hoogtijdagen voor mopperkont, de zelfspot druipt er de laatste tijd vanaf. Dat dan weer wel.
Nee, die zagen we helemaal niet aankomen. :-s
Ik ben overigens wel een keer ingehaald door mijn wieldop.
Nou ja, beter dan door een wiel. Gebeurt ook.
Dit soort vrouwen is echt een gevaar de de weg.
🛴
😀 Maar dan wel met een dragster-motor. 😉
Als dat zou kunnen 🙂
Er bereiken mij veel mailtjes of ik in het licht van de geopolitieke strubbelingen van dit weekend wel aan het schrijven van een nieuw weekoverzicht ben toegekomen. Weest gerust, jawel, er staat er eentje klaar. Kort en krachtig weliswaar, maar gevuld met ikjes en andere terugblikjes. Twee verschillende sokken heet het pareltje.
Een mooie eigengemaakte foto gaat het illustreren. Een foto die niets met het onderwerp te maken heeft, maar dat zie je wel vaker.
Tot vanmiddag! (graag niks aparts meer zeggen tot die tijd, anders moet ik het intro gaan aanpassen, gewoon ff stil nu).
Een overzichtje van opvallende zoektermen (dit zijn dingen die mensen op google intypen waarmee ze vervolgens o.a. op deze site uitkomen, om wat voor reden dan ook, maar meestal niet de goede) heb ik deze keer maar niet in het a.s. weekoverzicht opgenomen. Het was te treurig.
Hieronder – omdat we in de reacties toch onder mekaar zijn – een paar uitschieters:
sex met lange broek in de tram, bv naakt, video iedereen volledig naakt en benen wijd open, sex op school kleine meisjes, porno an bas van, schepje
Ja, deze mensen zitten naast ons in de tram, twitteren en reageren er onder allerlei fantasienamen op los, en staan naast om in het stemhokje. Het zijn onze medemensen. We moeten rekening met ze houden.