Er was vorige week – en da’s toch een zeldzaamheid – geen enkel ikje dat het vermelden waard was. Geen. Enkel. In ieder geval niet dat van Wilco van der Maas, die bij de voordeur van zijn basisschool ’s ochtends zijn leerlingen staat te begroeten, omdat hij anders helemaal niks zou uitvoeren zo’n dag.
Niet dat van Margreet van Schie over Trump en een volledig ontdooide sloot.
Zeker niet dat van Charlotte Staats met haar belegen woordgrapje over “de wortels van de klassieke beschaving”. Jullie raden het al, haar zoon dacht zogenaamd dat dit groenten waren.
Pawi: “Wat ontzettend geinig om je kind voor gek te zetten, net op die zeer gevoelige leeftijd van de brugklasser (….) Als die knul niet voor zijn achttiende het huis uit is, eet ik mijn hoed op.”
En al helemaal niet dat nog belegener woordgrapje van Geert van Rijt over geld op de bank zetten … Ja hoor, je verzint het niet, hij dus wel, zijn zoon zet zijn spaarpot op de bank en “gaat er hoopvol voor staan wachten”. Opnieuw maakte Pawi het adequaat af: “Zou Sem de hagelslag en pindakaas hebben gehaald als het lesje over beleggen was gegaan?”
En zeker niet dat onduidelijke dingetje van Inger Vendelmans die haar zoonlief in de zeik zette door zijn verhaspeling van verslaggeving of verslaglegging uit te melken.
Dat zijn drie minderjarige zonen in één week tijd. Het wordt tijd dat er eens een Partij voor de Kinderen komt, die dit aan de kaak gaat stellen. Of wachten we op het moment dat de minderjarige dochters naar de NRC-redaktieburelen gaan marcheren?
“Vanuit het pak druppelt een troebele vloeistof in het kopje”
Nou, ok, het ikje van Piet Schellekens is wel het vermelden waard. Zijn hoogbejaarde moeder heeft de gewoonte om haar keukenafval in een leeg melkpak in de koelkast te bewaren. Een bezoekende verpleeghulp probeert daarmee nietsvermoedend een wolkje melk in haar koffie te schenken.
“Vanuit het pak druppelt een troebele vloeistof in het kopje, plotseling gevolgd door een lawine aan aardappelschillen, eierschalen et cetera. Mijn moeder en ik komen niet meer bij van het lachen.”
De spottende pointe van het ikje ligt besloten in het belletje de dag erna of de moeder misschien nog andere huishoudelijke hulp nodig heeft. Ook hier is de reactie van Pawi ijzig raak: “Het antwoord is ja. Wie zet er nou keukenafval in de koelkast? Vies verhaal zeg.”
Maar dit heeft vieze Pietje wellicht zelve niet in de gaten. Je wilt niet weten wat de goede man zelf allemaal in zijn koelkast heeft staan, misschien een paar liter afgewerkte motorolie, een kilo of twee aan elkaar geklonterd kattengrit in de groentela, en de asbakken leegt hij in het eierbakje, blijven ze ook gelijk goed staan, die eieren.
Nee, de wereld is met andere dingen bezig. Naar aanleiding van een mooie column van Georgina Verbaan, waarin zij beschrijft hoe ze naar de Trumpgebeurtenissen zit te kijken alsof het een horrorfilm is, moest ik zelf denken aan die gedenkwaardige doorwaakte verkiezingsnacht van een paar maanden geleden en ik het volgende in mijn dagboek schreef:
“Voordat ik opstond om me op te frissen nam ik een foto van mijn TV-scherm: het was het moment dat Trump, zojuist tot President verklaard, met de hele clan grijnzend het toneel opkomt. Het was dus echt gebeurd, ik had het niet gedroomd. Het maken van die foto was waanzin, dat moment hoefde ik nergens voor vast te leggen, het werd door miljoenen kijkers gezien in alle windstreken van de aardbol en het werd vastgelegd in duizenden archieven. Maar dat wilde er dus bij mij nog niet helemaal in. Ergens dacht ik dat ik zo meteen in de ontbijtzaal, op straat, bij mijn afspraak mensen zou tegenkomen die dit niet hadden gezien. Ik was misschien de enige geweest. Ik had dit gedroomd of was somehow tijdelijk in een parallelle wereld terechtgekomen. Nee dus. We maken dit mee, we maken dit echt mee. En het gaat niet meevallen, ben ik bang.”
Verzet in wat voor vorm dan ook is zinloos
En zo ging het de hele week, je wilde het er niet over hebben, maar je was ermee bezig. Iedereen was ermee bezig en zal er nog wel een tijdje mee bezig zijn *huiver icoontje* Want ja, je ziet het voor je ogen gebeuren, maar het is zo groot, je weet dat je het niet stoppen kunt, en verzet in wat voor vorm dan ook is zinloos.
Luvienna was het hiermee hartgrondig oneens: “Verzet tegen dit soort uitwassen vind ik absoluut noodzakelijk!” Zekers, dat is een sympathieke en ook legitieme en logische mening. Ik heb zelf tegen kruisraketten en de moord op John Lennon gedemonstreerd en nog zo wat dingen, maar ik heb het gevoel dat deze machine te groot is. Te complex en te glad georganiseerd. ’t Is dezelfde club die ook de sigaren- en olieboeren geholpen heeft om verwarring te zaaien over kanker en klimaatverandering. Kei-effectief tot nu toe, sloten geld, weinig empathie, veel haat, en ze schrikken voor niets terug.
En zeg nou zelf, is het niet wat potsierlijk om voor een winderig podium op het Haagse Malieveld tegen Amerika te gaan staan demonstreren? En daarna via de Grand Central Food Market met een broodje pulled pork de trein weer in, zelf niets aan je eigen leven veranderend, nog net op tijd thuis voor Podium Witteman?
Gelukkig bleven we hier op de site wel de mooie dingen publiceren die de mensen van ons gewend zijn. Vorige week verscheen het zevende en alweer bijna laatste deel van Pawi’s Reisverhaal door Roemenië. Opnieuw een prettige sfeertekening, dit keer van een etentje uit de magnetron. Waar is Gordon Ramsay als je hem nodig hebt? Waar? Niet hier dus, hier staat het verhaal
Even later wordt de maaltijd geserveerd: alles uit blik, in de magnetron opgewarmd.
“De wijn wordt als eerste gebracht en aan tafel gedecanteerd. We zien dat er nog ruim een glas achterblijft in de fles, die vrij snel weer naar de keuken verdwijnt. Even later wordt de maaltijd geserveerd: alles uit blik, in de magnetron opgewarmd. We bestellen wat brood, mede in de wetenschap dat we zelf geen brood hebben voor het ontbijt morgen, en als we dat niet snel opeten komt er een ober aangelopen die het weer mee wil nemen naar de keuken. Dat houden we tegen, we krijgen een boze blik. Op de nota, die in een mooie oude lederen map wordt aangereikt, blijkt een zeer ruime fooi al berekend te zijn.”
Klare Taal: “Knap verteld pawi, maar niet echt hoopgevend als ik hier bij de Lidl Roemeense vrouwen zie die de daklozenkrant verkopen en mannen die muziek maken in de stad. De bruiloft in zicht biedt een vrolijker perspectief hopelijk.”
En ook Luvienna kijkt al reikhalzend uit naar de finale: “Mooi intermezzo, pawi! Benieuwd naar de apotheose, het FEEST!”
Nou, dat gaat er komen, wat zeg ik, ik heb het zelfs al gelezen. Ooit komt het er op, misschien voor of misschien na Mopperkonts nieuwe Hondurasverhaal, een ditje of datje van Luvienna of mijzelve, of eindelijk die herpublicatie van Ilona’s China-avontuur. Er ligt nog zoveel op de plank, dat wil je niet weten. Hier hebben we geen gemakzuchtige dagelijkse kopjeswedstrijden nodig om onze lezers te boeien. Hier doen we het zelf! *uitroep teken icoontje*
Wat jij, jarig Jetje? Jarig Wietje? Ilona natuurlijk, hedenvandaag helegaar jarig de hele dag en de avond erbij tot een uurtje of twaalf. Het plaatsen van verjaardagsplaatjes lukte vandaag niet vanwege een storing bij de tiny pic, maar het gaat om het idee, de intentie en de pure liefde. Die zijn er volop, daar hebben we geen plaatjes voor nodig. Proficiat jij kleine meid! Nou, kan het iets minder blogbaas? OK, ik hou al op.
Wil jij ook het zelf doen? Wil jij ook kans maken op je verjaardag geëerd te worden met een collage van je mooiste bijdragen? Doe dan zolang het kan en mag actief aan deze leuke rubriek op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die leuke krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur dan zelf een ikje in. Als dat teveel werk is, scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden.
Heb je inspiratie nodig? Je kunt alle leuke afleveringen van deze rubriek elders op dit blog raadplegen. Vooral een aanrader als je er even tussenuit bent geweest. Zoals Plopje, Indra en Timmerark en een paar anderen.
Reacties zijn welkom via de email van mijn voorganger apie@apiedapie.com of direkt bij mij zelf: bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar. Moge alle levende wezens gelukkig zijn. Ja, jij ook. En hij ook.
De foto helegaar hier boven – wij vakmensen noemen het ook wel de featured image – heeft niks met uitwassen te maken. Ik had gewoon zin in een lekkere rode prent, iets abstracts. En dat is dit gewelfde dak geworden, gemaakt en tot onze beschikking gesteld door Ricardo Gomez Angel uit Milaan, via die fijne unsplash.com site van keigoeie en keisympathieke fotografen uit de hele wereld.
Bas van Vuren, aangenaam 
Alle onderwerpen aan de orde gesteld, we zijn weer bij.
Jij was dus ook ondersteboven van Trumps verkiezing, lees ik. Beeldend.
Niet prettig die naam aldoor tegen te komen maar je komt er niet onderuit. Hoe we zouden moeten protesteren? ik heb geen idee waar te beginnen, de man is in staat je wp-account te verbieden.
Volgens mij heeft hij een paar Turkse genen.😈
En alweer een overzicht van de week onder de (rode) pannen. Terwijl er haast niks te zien was. Je moet het maar kunnen.
Ilona, gefeliciteerd met je verjaardag.
P.S. Die “gemakzuchtige dagelijkse koppenwedstrijden” misstonden niet toentertijd op deze site. Ik heb er nog steeds een beetje heimwee naar. Naar de plaatjes en de hilarische toelichting op het gebodene.
Ontzettend dank, Bas, Luvienna en Bertie!
Voor de gelukswensen voor m’n verjaardag.
Zonder plaatjes ook heel fijn om zo gefeliciteerd te worden, dat eraan gedacht wordt is al zóóó mooi!
Hopelijk ben ik in het vervolg weer wat vaker hier te vinden.
Heb de afgelopen dagen ternauwernood weer es een opname weten af te slaan.
Pfff…
Moet het weer erg kalm aan doen…
Thuis. En lees mee.
Ook jij hartelijk dank, pawi!
Mooie intro weer, blogbaas!
En Ilona: hou je light saber in de aanslag om dreigende opnames van je af te blijven slaan!
Sterkte, en een heel fijne verjaardag gewenst. 😚
Speurhond
Zondagochtend. Ik sta tegen de brugleuning te rekken. Een oude man schuifelt voorbij met een hondje. Het beestje snuffelt aan mijn schoenen en keft. „Mag ik u wat vragen?”, vraagt de oude man. „Bent u ziek?”
Verbaasd zeg ik: „Nee hoor, hoezo?”
„Die hond ruikt dat.”
„Ik heb net tien kilometer gerend”, sputter ik. „Ik ben topfit!”
„Het kan een week duren, een maand of een halfjaar”, vervolgt de man, „maar die hond zit er nooit naast. En dan zal je denken: die oude gek had toch gelijk! Goedemorgen.” En hij schuifelt verder.
Het is nu drie weken geleden. Ik voel me nog steeds prima. Nog 23 weken te gaan.
Gábor Oolthuis
Zo Bas, dat liegt er niet om dit genadeloze intro vandaag.
Een teleurgestelde terugblik op de acties en woorden van de nieuwe POTUS en terecht.
Als klap op de vuurpijl een bloemlezing uit de ikjes van deze week waarvan geen enkele ook maar enigszins te pruimen was.
Zo dat was dat dan en nu naar een heuglijker feit.
Ilona, van harte gefeliciteerd met je verjaardag, en veel moed in de strijd voor je gezondheid, ik wens je het allerbeste met je hele gezin.
IJzersterk ikje. Huiveringwekkend verhaal. Het liefst met een vervolg over 24 weken.
Tuurlijk, pawi, ik vond die dagelijkse plaatjes ook een leuk tijdverdrijf, dit is dan ook een goedmoedig sneertje naar ons Roosje, die zo manmoedig bijna in zijn eentje op een apart blogje zit te mokken en boos te wezen. Terwijl dit – zijn Kunstkuchblog in eigen beheer – nu juist precies is wat hij wilde. De Almacht. Wat dat betreft is het net Trump, zo zou ik bijna zeggen.
Hij (Roos, niet Trump) blijft te(n) alle(n) tijde(n) welkom om zijn rubriekje weer alhier uit te voeren, wel zo overzichtelijk voor een ieder. Maar daarvoor zit het egootje hem dwars, ik weet het, en ik vind het niet erg. En dat met hem ook de anoniemen zijn opgekrast, daar ben ik bepaald niet bedroefd over. Wat dat betreft was het net de Rattenvanger van Hamelen die de site verliet.
Anoniemen ongestoord laten vuilbekken en bovendien zelf toegang krijgen tot alle privacygevoelige reageerdersgegevens van de rest van mijn site – de gegevens van jullie dus – da’s blijft voor altijd een brug te ver. En dat weet hij en hij vindt het wel goed zo. Ik ook.
Op de aanstaande Van Vuren Reunie, die heel erg nakende is, en ook nogeens wordt georganiseerd op een locatie waarvan ik weet dat de v/m kunstpaus er gek op is, zoals sommige ingewijden en echt trouwe fans weten, wordt hij niet eens uitgenodigd. Zo! Klap! Baf. Boink.
Dank je wel, Klare taal
Ja, da’s een ijzig ikje. Houd ik niet zo van, dat soort onheilsprofeten. Laat ze zich op hun eigen suffe leventje concentreren en de nietsvermoedende gelukkige wandelaars en renners met rust laten. Met hun onooglijke hondjes.
Maar we kennen uit de vakliteratuur het zogenaamde runners high, ook wel loopdelirium genoemd. Misschien heeft Gábor deze ontmoeting met een oude man die hem onheilspellende voorspellingen deed wel keigehallucineerd.
Zoals Pawi zegt, wordt hopelijk vervolgd over een week 0f 23, 24. Hetgeen dan ook niks zegt, want als Gábor pak hem beet over 40 weken of zelfs over een jaar doodgaat, dan nog zouden we dit als een succes aan de ouwe toeschrijven huiver icoon, dikke dikke huivericoon, het kan zo in een Harry Potter
@pawi Ik stel me dan een Ikje over 24 weken voor met als pointe dat de ouwe baas (ik bedoel de hond) toch geen gelijk heeft gekregen, lekker puh, en dat er dan een week of 2, 3 later een Ikje komt van de oude baas (ik bedoel de oude baas) dat hij een zwarte sjaal om de brugleuning geknoopt heeft gevonden. 😮
Runners high! Goeie oplossing.
Misschien is het hondje wel binnen een half jaar dood. Of hijzelf. Had die oude gek geen rekening mee gehouden.
Iemands schoenen verraden na tien kilometer rennen meer over het traject dat is afgelegd, dan over de gezondheidstoestand van de renner.
😆 Luvienna. Voor jou ook een inspirerend ikje dus.
@pawi Ik wordt altijd zeer geïnspireerd door de mogelijkheid van zwarte humor. 😉
Tsja dit ikje zou een eigentijdse versie kunnen zijn van: De tuinman en de dood of van de bekende uitdrukking :’ hardlopers zijn doodlopers’.
In het eerste geval dan: ‘ De oude gek en de dood’.
Het is een sterk en macaber ikje, een beetje magisch surrealisme zelfs, als ik een beetje doordraaf.
Even kijken of dit werkt.
Hahaha, leuk Apie, ik bedoel Bassie!
Ook van mijn kant een like 🙂
Sorry, dit gaat te ver. Ik pluk hem net van de Twitter. Rutte gaat neem ik aan een vlammend protest indienen. Anders doe ik het wel.
😀 😀
😆 😆 😆
Onze man in Honduras is misschien net begonnen aan zijn terugreis, ik neem de honneurs graag waar:
Station Schiphol
Na mijn tentamens haal ik nog net de stampvolle trein naar huis. We naderen Schiphol als de stem van de bijzonder vrolijke conducteur door de speakers galmt: „Dames en heren, jongens en meisjes, wij komen zo dadelijk aan op station Schiphol. U kunt hier overstappen in de richting van Moskou, Parijs, New York, Beijing, Kaapstad en meer – maar ook gewoon op de trein richting Zwolle; deze vertrekt vanaf spoor 1.”
We gniffelen. Hij gaat verder: „Ladies and gentlemen, our next stop will be Schiphol. This is where you can change trains for planes. Have a great day and mind your step!”
Janneke Luteyn
https://www.waarmaarraar.nl/pages/re/21186/Einde_van_de_rit_voor_omroepster_Londense_metro_via.html
Het was eigenlijk “mind the gap”, waarom Emma Clarke, die het zo mooi kon zeggen, door geintjes op haar eigen blog werd ontslagen bij The Tube.
Weer een los draadje, o zo leuk, om te googelen op “mind the gap” en de fascinerende geschiedenis van dat zinnetje, dat we allemaal kennen en vaak hebben gehoord, te leren kennen.
Ja, da’s leuk, zo’n lollige conducteur. Ik denk eerder dat hij doelde op het knullige “mind your step” aan het einde van de Schipholse loopbanden. Je hoort het nergens anders ter wereld. En terecht. Monument voor Nederlandse eigenwijzigheid en het “kijk ons eens goed weten hoe het hoort” en “oh oh oh, wat kunnen we toch goed Engels spreken.”
Noot: hoog in de lucht bij de KLM zeggen alle stewardessen ook nog altijd keihard “enjoy your meal” bij het overhandigen van het traytje. Ook dat, echt, hoor je bij geen enkele andere maatschappij. En terecht.
@Bassie Terecht omdat vliegtuigmaaltijden meestal niet te knagen zijn?
Nee, omdat je dat dus niet zegt in het Engels.
Mind your step! Zo leer je elke dag weer wat bij.
Ik zal eens opletten straks. Ik vlieg om 1600 uur met United van Houston naar Schiphol. Hier nog 26 graden C.
Ik wens je namens alle lezers van de site een prettige en behouden terugvlucht toe, Mopperkont. En bedenk, ook hier komt de lente eraan.
Dat wist ik niet, ‘mind your step’ en ‘enjoy your meal’. We vlogen dan ook nooit verder dan Ierland en Frankrijk, de laatste keer een jaar of tien geleden.
We kregen nooit veel te eten op korte vluchtjes, bij Transavia niets zelfs. Hoefde ook niet, Frankrijk is vlakbij.
Nounou, het zit hem wel erg hoog. En hij is qua feiten in de leer geweest bij de woordvoerder van Trump c.s. Verder niets nieuws.
Luvienna, kun jij ingelogd op het blog van Heer Rozenwater echt geen IP- en emailgegevens van de reageerders/bezoekers zien? Ook geen statistieken?
Terzijde: ik kan nog steeds inloggen op drasties. Het grote voordeel daarvan is dat ik mijn eigen reacties kan editten, dat wil zeggen wijzigen of aanvullen.
Niet die van anderen. IP adressen kan ik niet zien en emailgegevens evenmin. Ook geen statistieken.
Een echte hacker zou dat allemaal misschien wel kunnen, maar die kan dat dan ook zonder inlogcode.
@Bassie, Toen HeRoWa mij een tijdje geleden vroeg of ik IP-adressen, mailadressen en privacy-zaken kon zien, heb ik geantwoord dat ik dat niet kon. Dat was ook zo in mijn ervaring. Nu heb ik gericht gezocht en blijkt dat ik wel IP-adressen kan zien. Geen mailadressen en andere privacy-zaken. Ook statistieken, maar daarvan valt niets te achterhalen naar persoonlijke gegevens.
Dus gelieve het HeRoWa niet euvel te duiden wat de IP-adressen betreft; hij is afgegaan op wat ik heb gemeld heb en dat komt geheel en al voor mijn rekening.
Pawi, wat jij bij drasties wel of niet kan, doet niet terzake, dat is een ander systeem en een andere website.
Ik weet precies welke rechten je kunt overhevelen op een WP-site en welke niet. Onschuldig Roosje veinst dat niet te weten. Ik heb het hem uitvoerig uitgelegd per email. Hij dacht dat ik een wp.org site heb (daar heb je alles in eigen hand), maar ik heb een wp.com site. Is ook niet zo moeilijk, even bovenin het balkje kijken en je ziet het. Hij niet kennelijk. Kan, hij is ook de jongste niet meer, en had, als ik het me goed herinner, tamelijk grote brillenglazen, maatje Freek de Jonge zeg maar, wellicht is dat nu nog erger geworden. Wat op zich al erg genoeg is natuurlijk, maar wel een hoop verklaart.
Bijziend Roosje heeft destijds geen sjoege gegeven op mijn uitgebreide en vriendelijke email waarin ik hem het misverstand heb gemeld voorzien van een technische toelichting. Het had hem gesierd als hij had gezegd, oh, heb ik even verkeerd gezien, sorry en even goede vrienden of zo. Maar nee, hij bleef stil. Mag en kan. Maar nu begint hij er weer over, het is echt Trumpiaans.
Luvienna, als je admin/redakteurrechten op deze site hebt, dan heb je toegang tot het zgn. dashboard, daarin kun je o.a. het IP-adres (en met wat moeite de locatie en provider) zien van de desbetreffende reageerder, evenals het emailadres dat deze opgeeft. Ook welke site hij of zij daarvoor heeft bezocht en naar welke site hij vervolgens surft. En natuurlijk hoe lang hij welke verhalen heeft aangeklikt. Daarom ben ik op een gegeven moment overigens ook wat dingetjes over een reageerder te weten gekomen die ik liever niet had geweten.
Dit is gewoon zo. Je kunt als admin/redakteur bijvoorbeeld zien of Bertie of Bertje en Heer Rozenwater en anoniem en Keessie, DSR en/of Boernsmurf dezelfde persoon zijn, of op z’n minst in hetzelfde huis wonen of in het zelfde kantoor of internetcafe aan het reageren zijn. “Ik heb niets te verbergen” roepen de naiefjes dan, maar toch is het gewoon geen prettig idee voor de meesten, als althans die informatie in de verkeerde handen belandt.
Ik als blogbeheerder houd alles wat ik via het dashboard en/of emails te weten kom voor me. Ik ga daar zo ver in, dat ik niet eens op de site pseudo’s bevestig die eigenlijk bekend zijn, zoals laatst die van Weersomstuit. Sterker nog, ik kijk er al heel lang niet meer naar. Die dingen bekijk je in de begindagen van een eigen blog, zoals ik destijds op het Volkskrantblog. Was echt fascinerend, ook het aantal bezoekers uit vreemde landen e.d. Op een gegeven moment groei je daar overheen, c.q. ben je daar niet meer mee bezig. Zoals met al je bezoekersstatistieken overigens, het is toch eigenlijk een beetje heel erg sneu dat het zalvende Roosje nog altijd grafiekjes publiceert van de bezoekersaantallen op zijn site? Waar is dat voor nodig, wie is daarmee gediend, wat wil hij daarmee bewijzen? Schoolkinderen op het plein en in de bus vertellen elkaar opgewonden hoeveel likes ze op Instagram hebben, maar dat zijn kinderen, ijdele Roosje is een ouwe vent. Maar met narcisme zou ik het niet willen vergelijken, dat zou te ver gaan.
Maar het is een ontegenzeggelijk feit: het vermoorde onschuld spelend Roosje is allereerst een heel groot tikkie nieuwsgieriger dan de gemiddelde blogbaas en is daarnaast ook een tikkeltje scheutiger of zeg maar minder terughoudend met informatie verstrekken. Da’s een riskante combinatie. Nieuwsgieriger naar de informatie en guller met het verstrekken ervan. Als hij dat inmiddels niet meer is, hulde, maar ik heb andere ervaringen, of aanwijzingen, en vertrouw hem inderdaad jullie gegevens niet toe.
Op een WP.org site kun je iemand redakteur maken op zo’n manier dat hij/zij alleen maar toegang heeft tot de gegevens van posts die hijzelf aanmaakt. In principe had dat dus voor de Kunstrubriek van oneerlijk Roosje kunnen gelden, ware het niet dat ik dus wp.org maar een wp.com site heb waar dat niet mogelijk is.
Hij heeft hier overigens nooit normaal om gevraagd, maar hij begon ermee in het openbaar te chanteren, zonder eerst te kijken of het uberhaupt mogelijk was. Daarmee de suggestie wekkend dat ik het gewoon niet wilde. Het was, zoals we nu weten, een vooropgezet plan om het opstarten van een eigen blog te kunnen beargumenteren. Niet gewoon eerlijk zeggen, ik begin voor mezelf, want dat vind ik leuker. Dat mag en kan immers. Doen er zovelen. Nee, hij moest het doen voorkomen alsof hij door mijn toedoen was weggejaagd en daarom maar in arre moede de kunstplaatjes op zijn eigen blog moest gaan plaatsen. Geniepig, zouden sommigen zeggen, ik verbind er liever geen kwalificaties aan en laat de feiten voor zich spreken.
Overigens speelt het oneerlijke Roosje ook onder een hoedje met een paar bijzonder vervelende trollen, of laat ze op z’n minst toe op zijn eigen site (en dan dus ook op mijn site, waar ze nou juist zo lekker geweerd zijn). Deze trollen, zoals die ene uit Ermelo, mogen ongestoord de meest onfatsoenlijke dingen over mij en sommige andere reageerders plaatsen, hoogstkwalijk, en mogen ook hun vaak vulgaire of ordinaire lagere-schoolpleintjes gedrag ten toon spreiden c.q. puberhumor verspreiden. Het kenmerk van een riskante site is toch, kijk om je heen, dat het merendeel van de reageerders “anoniem” is? Krek.
Bij oneerlijk Roosje kan alles. Dat terwijl ik hem en zijn (v/m?) maatje van drasties van zoveel afschuwelijke rotzooi heb gespaard, trouw uit mijn spambakje geschrapt, trouw de reageerders geblokkeerd die het in hun gore hoofd haalden om dat soort dingen op een openbare website te willen zetten. Etiquette, manieren, klasse, je hebt als blogbaas een bepaalde verantwoordelijkheid, of je site nou gratis is of niet, je bent in potentie een medium waarmee mensen andere mensen kunnen beschadigen.
Samenwerken op een liefhebberssite zoals deze vereist vertrouwen, een soort van klik, gewoon weten dat je van elkaar op aan kunt, en niet onverhoeds in de rug kan worden aangevallen. Dat gevoel, zo zal duidelijk zijn, heb ik met het oneerlijke Roosje niet. En zal ik ook nooit meer krijgen.
Hij zelve zit daar nog het meeste mee, getuige zijn ellenlange epistel naar aanleiding van een enkelregelig plaagstootje in het intro. Maar het is nu te laat, en dat beseft hij maar al te goed. Hij en zijn kornuiten in de eigen bubble, elkaar verheerlijkend en de ander, de buitenstaander, in steeds genieperige toonzettingen belachelijk makend. De White House in Nederland.
Maar laten we blij zijn dat hij geen politieke partij heeft opgericht, want de vermoorde onschuld uithangen dat kan hij als geen ander, en sympathie oproepen, met name bij het vrouwsvolk, daar moet je ook voor bij hem zijn. Riskante combinatie van eigenschappen. Laat hem dat blogje maar doen, dan heeft hij wat om handen.
Grappig, dit is het eerste stukje nieuws dat ik lees, ook bij Twitter gaan ze er nu wat aan doen, rijkelijk laat trouwens:
“Twitter maakt werk van het voornemen om het eigen netwerk veiliger te maken. Veiliger wil in dit geval zeggen: zich ontdoen van pestkoppen, trollen, racisten, stalkers en ander tuig.
Vorige week werd het al eenvoudiger om aangifte te doen en deze week komen er nog eens drie maatregelen bij. Allereerst moet het voor geblokkeerde gebruikers lastiger worden om gewoon weer een nieuw account aan te maken. Hoe dat precies in zijn werk gaat, is onduidelijk. Twitter zegt ‘stappen te ondernemen om mensen te kunnen identificeren’. Het gaat hierbij om mensen die als enig doel hebben om anderen te beledigen. ” (bron: Techblog Volkskrant)
Hier zijn deze mensen al een hele tijd geleden eindelijk opgezout knock on wood icoontje nog dagelijks blij mee icoontje hou toch eens op met die stomme icoontjes icoontje
Ik voel me opnieuw als een kind van gescheiden ouders. Snik. Eerst in het echie, later na drasties, en daarna weer de scheiding van de AVV.
Gauw maar het ikje plaatsen om de zinnen te verzetten. Het gaat over Vijftig Tinten Grijs, zoveel kan ik al wel vertellen. Hopelijk is mopperkont morgen over zijn jetlag heen en weer gewend aan een gevoelstemperatuur -17 gr C.
Zit iedereen op het puntje van zijn/haar stoel?
Lastig
Vijftig tinten grijs staat weer in de belangstelling. Toen het boek net uit was, lagen er bij mijn boekhandel hoge stapels van op een tafel, prominent in het midden van de winkel. Een presentatie die de aandacht trok, want behalve de boeken lagen er ook de bijpassende attributen uitgestald: maskers, zwepen, handboeien…
Ik vroeg aan de verkoopster of zij hierop veel reacties kreeg.
Ja, dat was wel zo, maar het was ook lastig. „Want weet u, ’s avonds moet het allemaal weer mee naar huis.”
Lokei Schönduve
Hahahaha! Prachtig Ikje!
Ik las overigens wel pas ergens een artikel dat die hele 50 tinten grijshype alweer over is. Die vervolgfilm wordt wel bezocht in een Ladies Night, maar kennelijk puur als een gezellig uitje van vriendinnen onder elkaar en niks kinky.
Ja soft huisvrouwen porno. De registratie van de Libelledag is opwindender.
Je ben er goed van op de hoogte, Bassie! 🙂
Ik lees de kranten.
Die vijftig tinten grijs zijn toch allang vieux jeu.
Ik wacht liever op een aflevering van het feuilleton van Luvienna, veel spannender.
Dat is allang gebeurd, je loopt achter de feiten aan.
Gelieve mij niet te betrekken in een vechtscheiding.
Ik heb zelf mijn persoonlijkheid al gescheiden en reageer afwisselend hier en daar onder verschillende noms de plume.
Je bent en blijft welkom wherever en hoeft net zo min als wie dan ook partij te kiezen. Wat mij betreft wordt die ‘nu zien jullie’ huilpartij keigenegeerd. En gaan over tot de orde van de dag.
Goed zo, dan is dat ook weer opgelost. Juist vanwege dit gezeur was ik zo blij dat bepaalde reageerders inderdaad op dat andere blog reageerden, zodat wij ons hier gewoon op de ikjes, het leven, verre reizen, jeugdherinneringen, een enkele video, en vooral vriendelijkheid en respekt konden concentreren.
Laten we hopen dat dit zo kan blijven en dat oneerlijke Roosje weer gauw terug naar zijn eigen sneer- en smaalblog verdwijnt, de anoniempjes staan al met hun snotgezichtjes tegen de ramen gedrukt te wachten.
Toch maar even kort een duidelijke correctie: neen, de zoektermen e.d. staan gewoon standaard in het dashboard van elke WP blogbeheerder, daar hoeft helegaar niets voor te worden betaald. Zoals gezegd, dit is een “com” blog, geen “org” blog.
Om den lezer gerust te stellen, anders dan insinuerende Roosje suggereert, hullies zoekterm wordt, voorzover ik weet, niet aan de bezoeker gekoppeld. Gelukkig maar. Wat ik hier weleens rapporteer zijn opvallende zoektermen, zonder enige verdere nadere info, en dat blijft zo.
Maar na me eerst de maat te hebben genomen over de statistieken (die hij wel, maar ik niet interessant vind, terwijl hij juist het tegendeel wilde suggereren, een discussie die hij dus nu dik en smadelijk voor iedereen duidelijk verloren heeft) heeft het opgewonden Roosje vanuit het niets nu een andere stok gevonden: de advertenties. Niemand had het erover!
Grinnik, wat een opgewonden standje is het toch. Zo meteen gaat hij nog beweren dat hij eigenlijk daarom die plaatjeswedstrijd naar zijn eigen blog heeft verhuisd … Alles is goed, om maar te verhullen dat het gewoon zijn eigen keuze was, merkwaardig, want die keuze is te billijken, is normaal, is niet erg. Doe er dan niet zo schijnheilig over, zouden sommige mensen zeggen, maar ik onthoud me van kwalificaties zoals bekend.
Enfin, zwalkend Roosje, doe wel op je eigen blog, en laat anderen die het prettig met elkaar hebben met rust. Dat zou mijn goede raad zijn, wiste ik dat dit enige zin had. Plof. Boink. Doei Icoontje
Zo, laten we hopen dat we weer ongestoord verder kunnen keuvelen. Hier is bijvoorbeeld een vers ikje, en wat voor een!
Instructies 2017
Vanaf 50 jaar krijg je om de twee jaar een oproep voor het bevolkingsonderzoek borstkanker. Ik ging er ook dit jaar weer heen.
In het kleedhok hing een lijst met instructies, versie januari 2017. Daarop las ik als laatste de volgende instructie: Het is niet toegestaan om in de onderzoeksruimte selfies te maken.
Emilie Berger
Tja, het is ook niet toegestaan om in het kleedhokje aan zelfbevrediging te doen, een campinggaskooktoestelletje uit te klappen om een maaltje witte bonen met tomatensaus te koken, of de staart van een hond af te knippen, maar wat heeft dat in alledingesnaam te maken met instructies over het ondergaan van een bevolkingsonderzoek borstkanker?
Uitkleden, BH aan het haakje, alsjeblieft de slip aanhouden, en die jubeltenen hoeven we ook niet te zien, kleumend uit het hokje stappen, met de borsten vooruit tegen een stuk plexiglas gaan staan, ze laten platknijpen door een medisch persoon met kouwe handen en afwezige blik, oogjes dicht voor de flits, en hopla, alles in de omgekeerde volgorde uitvoeren, hokje uit, mannetje een kus en de auto in. Capucinno met een gebakje voor de schrik, want dat heb je wel verdiend, en dan hopla, op huis aan en het avondmaal bereiden.
Over twee jaar weer.
Je gaat je dan toch afvragen – hebben de dames en heren onderzoekers regelmatig onbetamelijke foto’s op internet teruggevonden?
En Bassie: je bent goed op de hoogte; via een 50-plusvriendin? Dat mannetje dat een kus krijgt – is dat de medisch persoon en dient er op die manier betaald te worden?
@Klare taal, gisteren om 20:09: tegen zo veel vleierij ben ik niet bestand. Ik heb een volgend deel naar Bassie gestuurd zodat hij er zijn strenge blik over kan laten gaan, en wellicht staat dat dan op korte termijn op de site. 🙂
@ Luvienna
Hoera 😍
Blij dat je blij bent, Bertie! 😊
Ik ook 🙂
Dat mannetje ben ik, Luvienna, die de vrouwtjes van onder en boven de vijftig overal heen rijdt waar ze maar heen willen.
Qua volgende deel, dat is wel heel breaking news, ik ga gauw in mijn inboxje kijken. Misschien zit daar naast de langverwachte excusesbrief van laks Roosje dus inderdaad ook echt een nieuw deel in van de Fifty Shades of Luvienna. dikke handen wrijf icoon
En ja, ik ben ook blij, dat ikzelf blij ben en dat jullie dat zijn. Wij zijn blij met blij, da’s een groot verschil met andere plekken op het internet, daar waar men alleen blij is met zichzelf, vooral als men ten koste van een ander kan scoren. Hier niet. Blij mee!
Hoezo: misschien? Geloof je me niet op mijn mooie blauwe ogen? 🤔
Als ik er zo stralend van ging uitzien als die badnimfen zou ik 48/7 blij zijn. ☺
Je bent aan het flirten, Luvienna toch!
Het “misschien” sloeg meer op dat langgehoopte maar nooit gekregen epistel van de Roos. Zat er dus ook vandaag niet bij, wel een hoop reclamerommel en belastingbrieven.
En dus inderdaad het achtste (8e) deel van het Luvienna Liefdes Epos. Dat maakt met terugwerkende kracht de hele dag, week, wat zeg ik de hele huidige Trumpperiode weer goed. Weg chagrijn. De liefde, de liefde en dan vooral de vleselijke liefde overwint!
Echt, lieve lezers en lezerinnetjes, ik kan wel zeggen dat het nieuwe deel er mag zijn, het lange wachten is niet vergeefs geweest. Onze L. was een pittig studenterinnetje hoor. Na de aanvankelijke startproblemen volop gas, steeds meer, steeds vaker, steeds intenser. Meer kan ik er nu niet over zeggen.
Over het ikje: dames van boven de 50 kunnen geeneens selfies maken. Tenzij ze dat leren op een seniorweb. En dan nog: de resultaten hoef ik niet te zien. Ik ken ze al namelijk. Dat is een van de voordelen van mijn beroep.
Dat is goed nieuws , een nieuwe aflevering van Luvienna! Had je het te druk met andere zaken of zat je in een periode met writers block? Hoe dan ook, ik zie ernaar uit.
Tuttuttut Bassie, dat ‘misschien’ sloeg toch duidelijk op mijn stukje in de brievenbus. Ik citeer: “Misschien zit daar naast de langverwachte excusesbrief van laks Roosje dus inderdaad ook echt een nieuw deel in van de Fifty Shades of Luvienna.” Haal de referentie naar de buurman eruit en je krijgt: “Misschien zit daar
naast de langverwachte excusesbrief van laks Roosjedus inderdaad ook echt een nieuw deel in van de Fifty Shades of Luvienna.”Maar vooruit, het zij je vergeven, vooral vanwege het ‘studenterinnetje’ 😉
P.S. welk beroep geeft deze voordelen? Die van pastoor natuurlijk! Of die van gebedsgenezer.
@pawi Ik was inderdaad ook wel druk met andere zaken maar toch vooral met mijn boek, ik bedoel Boek, dat inmiddels zo’n 228 A4-tjes telt en dat nog niet eens op de helft zit, en waarvan ik amechtig alle ballen in de lucht probeer te houden. Plus dat ik elke 2 weken een artikel op mijn site zet, waar ik vaak met alles drop en dran zeker 2 (weekend)dagen fulltime mee bezig ben, dus je begrijpt dat Luvienna’s 50 shades zoals Bassie het voorkomend noemt, even op de achtergrond was geraakt.
Nou, ik heb anders van de week een verhaal gelezen over iemand die had zitten poepen in de biechtstoel. Door middel van DNA-analyse gaan ze nu proberen op te sporen wie dit was. Je zal maar achter dat gordijntje zitten en alleen gesteun horen. Empathisch vraag je een aantal malen “of het gaat” … en van de andere kant komen er alleen maar instemmende geluiden, afgesloten met een opgeluchte zucht. Dan ben je als pastoor toch mooi in het pak genaaid hoor. Nee, dan liever gebedsgenezer denk ik, via de radio of een leegstaand commercieel TV-kanaaltje na middernacht.
Wie gaat er nu, na zo’n gang naar Canossa, de tietenklem dus, een selfie maken?
Dit is vast een door mannen bedacht protocol, om te verhinderen dat zij hun eigen geliefde lid maar vooral niet periodiek onder een pletmachine hoeven te plaatsen.
Trouwens even een reactie op pawi: ‘ dames boven de vijftig kunnen geen selfie maken’,
nou dat lijkt mij een laakbare uiting.
Afgezien van het feit of de dames dat wel zouden willen ( ja dat is ook nog een kwestie) vind ik dit een zeer laakbare uiting, een redenering al helemaal niet.
Zo is het. Kijk naar Patricia Paay, die maakt zelfs een heuse video van haar hele zelf. Het blogmanagement heeft, maar jullie hadden niet anders verwacht van een nette site als dit, besloten de link niet te plaatsen. Googelen is een prisoners dilemma, want eigenlijk wil je dit echt niet zien, geloof me, maar je moet het zien omdat iedereen het erover heeft en je toch bij wilt blijven als zometeen Peter R. de Vries losgaat bij Jinek. ’t Is nieuwsgaring, ’t is je informeren. Zucht.
Probeer het ook zeker niet zelf uit, je krijgt de slappe lach.
Juist Klare Taal.
Selfies, nee, niet aan denken.
Heb er wel een paar gemaakt en gauw weggegooid.
Nou ja, op ééntje na dan.
En die heb ik kunnen bewerken op m’n foontje.
Zodanig dat onvoordelige detailtjes weggemoffeld zijn, in kleurige kleuren en forse strekenstijl à la leuke kunstenaar.
knap hè, voor zo’n opoe!
Je kunt hier altijd je avatar updaten, Ilona 😀
Als het goed is, ken jij die avatar wel. Voor ander doeleind op the internets.
De dingen beetje gescheiden houden 😆
De huidige vind ik best oké, en onherkenbaar was het doel toentertijd.
Bovendien kijk ik graag over het water, daar… op Gibraltar.
Zo rustgevend weer, achter de pc..
Ik kom draaikontende Roosje graag tegemoet met een reactie.
1) Dames van boven de vijftig? Dat zullen Luvienna, Mopperkont, Ad Hok en noem er nog maar een paar op grappig vinden. Maar ook de boven de vijftigsters zelve: die worden hier notabene neergezet als een soort van minderwaardig type reageerders, mensen met wie je niet blij moet zijn?? Bizar. Ze zijn me allen zeer lief, jong, oud, lelijk, mooi, man, vrouw, links, rechts, zolang ze maar gewoon leuke, interessante dingen schrijven, of, zo zij stil zijn, die zijn er ook, zolang ze maar plezier beleven aan het hier gebodene.
Op het blog van het oneerlijke Roosje kom je niet eens te weten met wie je communiceert, ze heten bijna allemaal “anoniem” of hebben gelegenheidspseudo’s. Bovendien: gaan we nu een wedstrijdje doen wie er de meeste, leukste, jongste, gevatste reageerders heeft? Dacht het niet. De reactie is een bevestiging van de ongezonde fascinatie voor de bezoekers, die ik bij nieuwsgierig Roosje al eerder constateerde. Wellicht heeft hij in het dagelijkse leven te weinig aanspraak?
2) Valse Roosje volhardt in zijn gekronkelde geschiedschrijving. Jammer genoeg voor hem is voor iedereen terug te lezen dat hij zelve ging dreigen zijn Kunstrubriek over te hevelen naar zijn eigen blog als ik hem geen administrateursrechten zou geven. Compleet met honend aftellertje, waarbij ik “punten” kon verdienen: een verlenging van het aantal dagen alvorens Roosje zelf zou optiefen.
3) Ik snap niet waar ik zou moeten terugkrabbelen, lees je paragraaf nogeens door, misschien bedoelde je wat anders. Ik wil inderdaad niet dat een persoon zoals jij aan de hand van IP-adressen en andere info kunt zien wie er achter een schuilnaam alhier steekt. Zolang er geen onbetamelijke dingen gebeuren, zie blogreglement, heeft namelijk iedereen het recht op die anonimiteit. En hier wordt er sinds rattenvanger Roosje en wat anderen zijn opgestapt ook geen misbruik meer van gebruikt. Waar ik vorig jaar soms urenlang anonieme vuil- en haatspuiterij moest verwijderen (uit het spamfilter) komt het nu vrijwel niet meer voor. Het is weer een plezier om de site te beheren. En mijn reageerders weten ook dat ze veilig zijn voor schimpscheuten. Van de site van malle Roosje (en zijn v/m (?) kameraad de Wit) kan dat bepaald niet gezegd worden.
4) Over bezoekersstatistieken heb ik nooit serieus gepocht, misschien weleens voor de grap. De reden? Ik kijk er zelden naar. Ik heb in het dagelijkse leven andere dingen die me boeien. Ik vind ze niet belangrijk en niet interessant. Ik heb al eens eerder het aantal views (kliks) gerelativeerd: in het tijdperk van DSR, Keessie e.d. had ik er per reageerder soms honderden per dag, ongelogen, de heren klikten de betreffende draad honderden keren per dag aan om te zien of hun reactie doorkwam, of ze gelijk kregen, of ze likes kregen e.d. Juistem, het aantal kliks is dus na hun vertrek gekelderd. Ik ben daar niet rouwig om, dat moge duidelijk zijn.
Verder heb ik ook al eens uiteengezet dat het aantal bezoekers niet veel voorstelt, als ik namelijk (voorbeeld) een weekintro zou schrijven over patricia paay, gordon, plasseks, video, met allerlei schuttingwoorden in de tekst of als trefwoord, dan gaan ook die cijfers door het dak heen. Het zijn mannen (voornamelijk) die naar iets anders op zoek zijn, op de google, dan wat ik ze hier kan en wil bieden. Ze klikken en zijn dus na hooguit 30 sekonden weer weg. Moet ik daar blij mee zijn, over pochen?? Maar Roosje wil het maar niet begrijpen. Ik heb er een aantal malen een artikel aan gewijd, maar het heeft geen zin de links naar die artikelen te delen, hij leest ze toch niet.
5) De surveys geven geen enkel inzicht in de aantallen bezoekers. Om maar even (uit het hoofd) naar de kengetallen van dit blog te kijken. Er was een jaar (ik denk 2015, toen keek ik er nog weleens naar) dat de verhouding tussen reacties, bezoekers en page views ongeveer 1:1:10 was. Oftewel, we hadden zeg maar op de 100 reacties 100 bezoekers (unieke bezoekers) en die hadden met zijn allen gemiddeld voor 1000 page views gezorgd, per 100 reacties dus. De reacties zijn trouwens voor iedereen simpel te tellen, maar je moet wel stapelgek zijn als je dat gaat doen natuurlijk. Het meedoen aan een survey, niet-zo-snugger Roosje van me, heeft zelfs een nog hogere drempel dan het plaatsen van een reactie. Zit misschien zelfs wel een factor 50 in of zo. De ratio reacties/bezoekers/kliks is natuurlijk ook aan schommelingen onderhevig. Vooral, zoals gezegd, ruziezoekende reageerders konden de zaak behoorlijk beinvloeden. Kortom, het zegt geen malle moer. De surveys van malle Roosje werden bovendien geteisterd, net zo als die van mij, door lieden die e.e.a. met een verrassende inzet, toewijding en volharding saboteerden. Dat had niet alleen invloed op de resultaten van die surveys maar ook op de bezoekersstatistieken. Allemaal: nul komma nul relevant.
Plof. Boink. Klapperdeklaboem.
Even tussendoor piepen,
tussen de grabbed women die daar niet blij mee zullen zijn
en de Heer Rozenwater, die niet die women beledigt maar de blogbaas,
dus even wat anders:
Keuken
Mijn dochter Lotte (8) heeft een speelafspraak. Als ik Lotte om 16.00 uur kom ophalen, vraagt de moeder van het vriendinnetje of ik nog even een kop thee met haar drink. We zitten aan de keukentafel en ik herinner me ineens dat ze een half jaar geleden heeft verteld dat zij en haar man aan een andere keuken denken.
Ik kijk naar de bruine kastjes, en zeg: „Ik kan me goed voorstellen dat jullie een nieuwe keuken willen.” Waarop de moeder me stomverbaasd aankijkt en zegt: „Deze keuken is net een week geleden opgeleverd.”
Eline Janssen
En anders deze:
Opvoeden
Sinds een paar maanden heeft onze zoon (groep 8 basisschool) een eigen telefoon. Deze week vertelt hij over een nieuwe groepsapp die is opgezet door klasgenootjes om hun ongenoegen te uiten over een leerkracht. Daarin wordt een oproep gedaan om de betreffende persoon weg te pesten. Een mooie aanleiding lijkt me voor een lesje socialemediagebruik, maar gelukkig hebben hij en andere klasgenootjes elkaar al gecorrigeerd want: „Pesten is stom en je telefoon mag je nooit gebruiken voor dit soort dingen.”
Diezelfde middag krijg ik een pushbericht op mijn telefoon: „Wilders deelt opnieuw nepfoto Pechtold, ditmaal met zijn hoofd geplakt op het lichaam van een vrouw.” Opvoeden blijft lastig.
Korien van der Meer
Pushbericht! Korien is al veel verder dan de selfie.
Goh , leuk dat die kinderen zo van telefoons voorzien zijn en de moeders neuzelen over de bruine keuken.
Ik vraag me af op wat voor school die kinderen zitten en aan welke indoctrinatie zij bloot staan op die leeftijd met die telefoons en en die push berichten.
Zorgwekkend.
Pushberichten zijn digitale bomgordels.
Volgende week is mopperkont weer aan de beurt, OK?
Vermoeiend
Onze jongste zoon, student, komt eens per week nog thuis eten. Aan tafel hebben we het over WhatsApp.
Hij wordt soms een beetje moe van chatten met oudere mensen, zegt hij. Ik vraag waarom.
„Nou”, zegt hij, „dan app ik jou: ‘Hoe laat eten we?’
Zie ik het blauwe vinkje.
Zie ik: Ineke online.
Zie ik: Ineke is aan het typen…
Zie ik: Ineke online.
Zie ik: Ineke is aan het typen…
Zie ik: Ineke is aan het typen…
Zie ik: Ineke online.
Zie ik: Ineke is aan het typen…
Zie ik: ‘Half zes, OK?’”
Ineke ter Beek
Moppertje is zijn koffers nog aan het uitpakken, denk ik. Dank dat je voor hem bent ingesprongen. Kusje, om met het opportunistische PvdA manifest te spreken.
Oude mensen was het thema van deze week. Of ze selfies kunnen maken, aan plasseks mogen doen, op deze site reageren en wel snel genoeg appen. Ik zou zeggen live with it en zorg eerst maar eens om zelf zo oud te worden.
Eigenaardige klacht van jongste zoon. Ziet hij bij jongere mensen dan geen blauwe vinkjes en meldingen dat er getypt wordt? Of is het een jongerense manier om te zeggen dat jongeren sneller reageren?
Ja het duurt te lang. De vingertjes zijn wat te dik voor de toetsjes. Maar wat geeft dat? Vroeger moest je een brief schrijven en lag je wekenlang voor de brievenbus voor een antwoord.
Begrijpend lezen is een kunst die niet iedereen machtig is. De views van de twee sneue reageerders werden niet als argument opgevoerd maar als illustratie voor de geringe betekenis van bezoekersstatistieken. Met de smalende verwijzing naar dames van boven de vijftig beledig je hen wel degelijk, als bijvangst van het mij ermee willen beledigen. Prettig weekend nog. Een hoepel is zeker niet krom, die is perfect rond.
Heb toch eens in de statistieken van 2015 gekeken. 17.499 reacties. Kun je met de verhoudingskengetallen zelf ongeveer het aantal bezoekers en views uitrekenen. En ik bleek het nog ruim onderschat te hebben ook. Eat your heart out, zeggen ze dan in het Wilde Westen.
De laatste zin ontbreekt in dit ikje.
Ineke ziet twee blauwe vinkjes, als de zoon tenminste kijkt hoe laat ze gaan eten.
Half zes is een typisch Nederlandse tijd. Zo vroeg kan je vrijwel nergens terecht voor het diner. In Nederland blijft er dan nog een gezellige lange avond over, of is er tijd voor de voetbaltraining.
Het ikje is vanuit het perspectief van de zoon geschreven, dus correct. Ineke ziet de jongen wel verschijnen, vinkjes of niet.
O ja! Nou snap ik hem beter. Het gaat hem te langzaam allemaal. Zo is het toch nog een leuk ikje. Die vingervlugheid van jongens en meisjes is jaloersmakend.
Maar ze maken keiveel fouten (hetgeen hen niet boeit).
Ik herinner me de tijd nog dat er gemaild werd. Er waren jongelui die aarzelden op het toetsenbord, niet wetend hoe sommige woorden gespeld werden en hun berichten gingen dan ook veel te langzaam.
Het ingekorte taalgebruik was pure noodzaak. ☻
pawi,
bedankt voor het waarnemen. Ik ben al weer drie dagen thuis maar moest vandaag zo nodig naar Amsterdam voor de zaterdag matinee in het concertgebouw, waar de opera Nixon in China (1987) van John Adams concertant werd uitgevoerd.
In de trein van Amsterdam naar Breda stapten in Utrecht twee jonge vrouwen in, vermoedelijk ouderejaars studenten, die gezien hun kleding kennelijk op weg waren naar een feestje en zij waren aan het overleggen over de tekst op een verjaarsdagkaart voor een vriendin. Zij kwamen tot het volgende resultaat.
Lieve ….,
gefeliciteerd met je 21-ste verjaardag en we zijn blij dat je eindelijk iemand hebt gevonden die bereid was om de spinnenwebben bij je weg je vegen. We gaan je uitnodigen voor de Chinees want we hebben daar nog een coupon voor. In de enveloppe zul je geen biljet van vijf euro aantreffen, want dat vonden we overdreven.
veel liefs, …. en ….
Ik had voor ’t eerst geen spijt, dat ik niet in een stilte-coupe was gaan zitten.
nog een sterk fragment: ” I am the wife of Mao Tse-tung and I speak according to the book”
Welkom terug in een heel andere wereld, mopperkont.
Prachtige -vileine- tekst op die verjaardagskaart. Zou de 21 jarige er blij mee zijn vraag je je natuurlijk wel af.
[Noot van het blogmanagement: dit is de 100e reactie]
Het zou bijna een ikje zijn ….
Je hebt gelijk. We zijn aan het einde van onze gedachtenwisseling gekomen.
Jaja, het 149e weekintro staat al in de steigers, in conceptvorm, maar toch. We schieten op. Waar het over zal gaan? Nou, over breaking news, zoals Luviennas nieuwe liefdesdeeltje, over een paar heel lezenswaardige ikjes, over een BH in een kleedkamer en verder heel veel nieuws over oude mensen. Wat ze wel en niet zouden moeten doen. Nieuwsgierig? Nee? OK, dan niet. Voor alle anderen: morgenmiddag ergens tussen half een en half twee staat ie erop.
Ik ben heel benieuwd naar de nieuwe aflevering van het feuilleton van Luvienna, waarin zij haar queeste naar liefde, hartstocht en romantiek mooi verwoordt.
Se non è vero è bene trovato.
Maar ik twijfel niet.
Ik ook Klare. Vroeg naar bed en uitslapen tot het middaguur, dan valt het wachten niet lang. 😉
De nieuwe aflevering van Luv komt wat later, morgen verschijnt er een keinieuw intro.
Daar ben ik ook nieuwsgierig naar, zodra ik morgenmiddag thuiskom duik ik op de laptop
En nu ga ik lezen.
Kusje