Het was me het weekje wel. We zagen een keinieuwe layout op dit blog, met grotere foto’s en robuustere letters en nog zo wat meer. Voor mij belangrijker dan voor jullie, da’s waar, maar toch.
We zagen een authentiek en onthullend minitwitterdebatje tussen mij en Jan Roos (advies: niet op stemmen, wat hij ook zegt, wat hij ook doet). En een teder liefdesversje, ook al helegaar nieuw en origineel, vrij naar iemand en op aangeven van iemand. Roeptoeters live. En ikjes. Ik bedoel maar. Gauw lezen dit intro. Waar? Dat ben je al aan het doen.
Maar zoveel oneerlijkheid en pure valsigheid, daar wilde ik niet bij wegkijken.
Eerst maar eens die dialoog met Roos. Er zijn er nogal wat, Rozen, en ze zijn allemaal regelmatig boos of verdrietig. Met déze had ik het nog nooit aan de stok. Maar zoveel oneerlijkheid en pure valsigheid, daar wilde ik niet bij wegkijken. Het dialoogje ging als volgt:
Uiteraard leverde ik er de printscreen bij van het lemma dat Roos natuurlijk wèl zelf heeft getikt, want dat doet echt niemand anders voor je, tenzij je een hele grote of dood bent. Een en al geronk over journalistiek, verslaggeving, speciale reporter, politicus … helegaar niks over satire.
Voor de zekerheid vroeg ik nog om een bevestiging, maar Roos zag zich vastgeluld en reageerde niet meer. Wat schimmige kornuitjes van hem wel die me in de trant van Wilders- en Trumpfanaten stijf begonnen te schelden, zodat ik ze terwille van de goede zeden en het opgeruimde humeur heb moeten blocken.
In de verte deed het me qua discussiestijl denken aan de droeve tijden van weleer, de debatten met de rechter en de voormalige gymnasiast alhier op dit blog. Daar was ook geen eer aan te behalen. Ook die glibberden steeds weg zodra je gelijk dreigde te gaan krijgen.
Allemaal roeptoeters dus, ze gaan van links naar rechts, maar het gaat nergens naar toe. Denk daaraan als jullie volgende week in het stemhokje staan. Links, rechts, door het midden, het mag van mij allemaal, als het maar ergens naar toegaat.
Zelf heb ik vorige week al gestemd. Mijn stembiljet is in een knaloranje enveloppe onderweg naar Den Haag. [tekst reutelt onder de video nog een tijdje door]
DSR wilde niet achterblijven en deed na een dag of twee en drie doorwaakte nachten ook een verdienstelijke poging.
Een wat positiever nieuwsfeitje was de bewerking van Alfred Lord Tennyson’s Lilian, aangereikt door mijn kunstzinnige vriend Heer Rozenwater). Ik dichtte het tussen de bedrijven door in zo’n twintig minuten bij elkaar. DSR wilde niet achterblijven en deed na een dag of twee en drie doorwaakte nachten ook een verdienstelijke poging. De mijne begon als volgt:
Luchtig flonsig niemendalletje,
Kittig pluizig lieve malletje,
Als ik vraag houdt zij van mij,
Dan gaan die beide handjes blij blij blij,
Ze lacht en doet heel stout;
Maar zegt niet of ze van me houdt,
Laag gemeen gevalletje ….
Het vervolg staat alhier. Die van hem staat ook vast nog wel ergens.
Door deze ontmoeting met de muze had ik even geen tijd voor de verhalen van Mopperkont, Ilona, Luvienna die al tijden klaarstaan, en al helegaar niet voor het tweede deel van het “drasties was fantasties” miniserietje. Komt allemaal wel. De wereld gaat niet ten onder, althans niet aan het ontbreken van voldoende copij.
Ik geef wel graag de oneindig trieste belevenis van Klare taal door, die terwijl anderen carnaval vierden het volgende drama beleefde:
“Er zijn nog vele kwesties ongedaan, toch blijven ze bestaan.
Gisteren waren wij in Sassenheim, daar hebben we niets gedaan.
Het regende steeds door en door
De kroketten die we bestelden kwamen niet door.
Toen zijn me maar maar aan de drank gegaan en
hebben de kroketten laten staan.”
In de sector “ikjes” beklaagde Hella van Ockenburg zich over de elektronische beveiliging van de handdoeken in de kleedkamer van haar golfclub. Had volgens haar met “de buitenlanders” te doen. Pawi’s zoals gewoonlijk doeltreffende commentaar: “Hella speelt fanatiek golf, ik had nooit gedacht dat je na zo’n kabbelend wandelingetje met sticks in een caddy zou moeten douchen.”
Ook Mopperkont was niet mals in zijn commentaar: “Waarom zouden de leden van de golfclub niet mogen mopperen over buitenlanders? Dat schept een band en daar is zo’n vereniging voor.” En passant plaatste hij een heel lekker muziekje, dat je gewoon aan kunt klikken en beluisteren tijdens het lezen. Doen hoor!
Oh, heb jij weer. Het intro is al uit. Luister dan als je wilt naar de muziek tijdens het typen van je mooie reactie. En als je niet wilt, dan is dat ook goed. Ik kan er ook niks aan doen. Ik had met die video moeten beginnen. Dus ja, ik kan er wèl wat aan doen, maar moet nu eten.
Wil jij kans maken op een mooie vermelding in het weekoverzicht van volgende week? Blijf dan niet langer chagrijnen en doe aan deze leuke rubriek op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in.
Als dat teveel werk is, scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres. Het lepeltje is voor jou als het precies de 100e reactie is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in den eeuwigheid.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Ja, echt!
Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email van mijn voorganger apie@apiedapie.com of direkt bij mij zelf: bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar. Moge alle levende wezens gelukkig zijn. Ja, jij ook.
De foto hierboven – wij vakmensen noemen het ook wel de featured image – heb ik helemaal zelf gemaakt, dit weekend, gisteren zelfs. We zaten in het zonnetje op een terrasje in de bergen. Daar streek een carnavalsorkest neer. Wij dus naar binnen. Maar ze kwamen binnendruppelen, de ene muzikant na de andere en namen hun posities in. Het leek de Birds wel. En binnen een kwartier hadden ze ons omsingeld. Er was geen ontkomen aan. Wij zaten in een kring, overal om ons heen waren de toeters en andere instrumenten en enthousiaste mannen, vrouwen en kinderen die erop bliezen of erop tokkelden of hamerden. Carnaval. Sommige mensen hebben dat nodig om zichzelf te zijn. Mag. Kan. Geniet ervan.
Bas van Vuren, aangenaam 
Tjonge, wat een angstaanjagende ervaring, die roeptoeteromsingeling. En dat in het zonnetje op een terrasje in de bergen. Je bent ook nergens meer veilig voor carnaval. Enfin, nu zijn we er weer voor een jaar van af.
Tja, die LaVieRoos. Eigenaardig typje. Ik bleek zowaar door de geblondeerde
Greet, ik bedoel Geert, geblocked te zijn. Terwijl ik voorzover ik weet nog nooit op debesteman gereageerd heb, ik kijk wel uit. Niet dat ik die block erg vindt, integendeel. De blondine vind me wellicht gevaarlijk en neemt alvast beschermende maatregelen. Ik draag die block dus met trots.Dank voor wederom een prima weekintro, blogbaas!
De week is weer begonnen en wel met een vermakelijk twitterpartijtje. Die Roos toch, had zeker vergeten zijn doorns te slijpen.
Een groot deel van de partijen staat me niet aan, zeker de nieuwe niet. Ze vertroebelen de politiek en die al niet zo frisjes.
Enfin.
Ik heb mijn stembesluit genomen en ben veilig geland. Hoop ik.🤔
Hé, dag!
Tijdens mijn wekelijkse solo-rondje hardlopen rijdt een mij onbekende vrouw me tegemoet en groet plotseling. „Hé, dag!”.
Ik draai me om en groet terug, haar nog steeds niet herkennend. Ik hol en peins verder en lach inwendig om mijn beleefde pavlovreactie.
Vijftig meter verder zie ik mijn fietsenmaker fietsen en ik groet hem zwaaiend. Hij zwaait spontaan terug.
Dan merk ik dat hij toch niet mijn fietsenmaker is.
Joep Roozen
Een (terug)verbetering, die uitspringende blokjes.
Interessant intro, met die laaiende ruzie met Jan Roos, en met het antwoord op de al lang sluimerende vraag of je de vertaling van “Lilian” al op de plank had liggen. Twintig minuten! Ik vind het knap.
Lekker allemaal aan de pavlov. Grappig en herkenbaar. Maar toch zou ik wel eens willen weten hoe de inzender nou ontdekte dat het zijn fietsenmaker niet was…
Dank je, Luvienna. Ook ik ben geblockt door Geert en ben er trots op. We hebben zelfs een GDW club opgericht. Geblockt (kofschip) door Wilders. Ergens op Twitter. En er is ook een twitteraccount dat automatisch de tweets van de grote blonde roerganger retweet, zodat je ze toch nog kan zien. Ik moet zeggen dat ik die van Trump oneindig veel fascinerender vind, qua diepgang en stijl zijn ze vergelijkbaar, maar man man man, da’s wel de President van Amerika @POTUS die daar om drie uur in de nacht driftig op zijn telefoontje zit te hameren met zijn kleine worstenvingertjes he? Da’s eng. En blocken daar doet hij niet an. Da’s mooi.
Tja, dat ikje, het is een vrolijk “wat ben ik vrolijk vandaag” verhaaltje. Lekker rennen, lekker zwaaien, lekker grinniken om je malle zelf. Ik herinner me een soortgelijk ikje van Warhoofd, dat ging over koeien in de wei. Maar verder is het, wat Pawi zegt, een verhaal dat vragen oproept. Wat heeft het ene met het andere te maken. Een dame op de fiets, een fietsenmaker die geen fietsenmaker is, was het een fietsendief? Zag Joep niet zijn eigen fiets voorbijkomen, een fiets die hij ergens aan een lantaarnpaal had vastgemaakt om na het joggen snel weer thuis te zijn? We zullen het nooit weten maar man man man wat typt dat nieuwe layout fijn, zelfs in het reactieveld 🙂
Waarschijnlijk zag Joep zijn eigen weerspiegeling in een etalageruit, en kwam hij er zo achter dat dat zijn fietsenmaker niet was.
Ja, toen hij door die etalage heenfietste ….
Heerlijk, lekker lange intro vandaag met gezellige roeptoeters in de zon.
De lente werd ingeluid met een flitsende vertaling van Lilian, knap werk van onze veelzijdige blogbaas.
LoL die twitterruzie met matroos Jan Roos die de politicus speelt en erin slaagde zich de woede van Jinek op de hals te halen.
lekker dansen in je blootje op een Rameautje
Poeh, ja, dan komt zo’n nieuw layout toch wel tot z’n recht he?
Even serieus
Dakloos?! Een kennelijke drugsverslaafde houdt mij op het plein voor het station in Den Bosch staande.
Hij laat een handvol kleingeld zien en vraagt of ik wat kan aanvullen voor zijn nachtopvang. Ik haal een reep chocolade die ik in de trein had aangeschaft uit mijn jaszak en stop die in de open hand.
Prompt krijg ik de reep weer terug met de opmerking: „Even serieus!”
Ik vervolg sprakeloos mijn weg naar huis.
Ted Gersjes
Ja Ted, wat moet die man met jouw afgekloven reep barmhartigheid? De volgende keer gewoon pinnen als hij erom vraagt.
Het is die kennelijk drugsverslaafde (hoe weet Tedje dat eigenlijk?) zijn eigen schuld: hij had meteen een mobiel pinapparaat onder Tedjes neus moeten duwen.
De drugsverslaafde (te herkennen aan zijn magere gestalte o.a.) was duidelijk. Er zaten al wat muntstukken in zijn hand, daar moest nog wat bij voor de nachtopvang. Die reep chocola is een klap in zijn gezicht. Had Ted kunnen weten.
Ik gaf ooit, staande op het balkon van een tweede klasse coupé van de trein, mijn laatste muntjes aan een broodmager iemand, die zei naar de begrafenis van zijn moeder te moeten. Toen de trein vertrok kreeg ik commentaar van de medereizigers: had je nooit moeten doen, gaat-ie meteen weer drugs van kopen. Zoveel geld was het nou ook weer niet, en dan nog, misschien wordt hij gelukkiger van een shotje dan van een begrafenis. In ieder geval tijdelijk.
Het is een bekend misverstand, dat bedelaars geen geld hebben, honger hebben, dorst, en het koud. De waarheid is vaak dat ze te weinig geld hebben (vinden ze), maar geen honger, noch dorst en ze kleden zich uit het zicht van de bevolking lekker warm aan.
Ik gaf ooit in een ver buitenland een appel aan een bedelaresse, man man man, ze had hem bijna op mijn schedel platgedrukt en uitgeperst. Waarom? Het menske zat daar professioneel te bedelen, werd op een goeie plaats ’s ochtends afgeleverd en ’s middags weer opgehaald. Af en toe kreeg ze er een kindje bij geleverd, voor het effect slonzig gekleed of een oog uitgestoken. Of een baby in ouwe lappen. Aan het einde van de dag moet ze haar geld afgeven, geen appels. Geen chocola. En krijgt ze in ruil daarvoor wat bescherming en een tikkie beschutting.
Het is zoals wij naar ons werk gaan en aldaar onze computer, ons bureau, een vergadertafel en telefoon aantreffen: it’s a living. De goeden niet te na gesproken.
Bedelaar zijn is een nieuw soort beroep, je moet heel slim te werk gaan om tot de top door te dringen.
Vooral bij musea en andere culturele instellingen staan ze klaar en buiten ze hun martelaar-status uit.
Mevr./Heer, Ik wil vanavond even lekker slapen, onmogelijk, alleen met uw bijdrage zal het lukken.
Minstens 5 euro wordt geaccepteerd en anders lopen ze minachtend weg.
Hmm, goeie tactiek , succes ermee.
Deze branche gaat het helemaal worden, marketing in deze wereld gaat zeer succesvol worden en zal duidelijk rendement genereren.
Het is niet nieuw, van familie en bekenden hoorde ik dit soort verhalen vroeger al. En de grappen, en het idee dat alle daklozen door eigen schuld zover gekomen zijn.
Het is al weer een tijdje geleden dat ik dit heerlijke dansje uit Le Bourgois Gentilhomme van Lully heb vertoond. Daar komt ie weer. Die vervloekte Louis XIV heeft onze Republiek een hoop ellende veroorzaakt, maar zijn hofcultuur heeft toch ook mooie zaken voortgebracht.
Mooi programma van Max, waarin overtuigend wordt aangetoond, dat het pensioenfonds PMT liever 35.000 euro aan een dure advocaat spendeert (in casu prof mr. Maatman -uurtarief van 600 euro- van advocatenkantoor de Brauw/Blackstone/Westbroek, die weigerde om vragen van de reporter te beantwoorden) dan te erkennen dat er fouten zijn gemaakt bij de berekening van het pensioen van een weduwe van een pensioengerechtigde, die zijn hele arbeidzame leven pensioenpremie heeft betaald. De weduwe, die (veel te laat) is gaan procederen tegen het pensioenfonds, wordt door de kantonrechter in het ongelijk gesteld vanwege verjaring van de (terechte) vordering en veroordeeld in de proceskosten van 450 euro. Die worden vervolgens in termijnen in mindering gebracht op de pensioenuitkering van ca 70 euro per maand. Terechte conclusie van Max: pensioenfondsen zijn meer geinteresseerd in hun eigen belang en dat van hun zakenvriendjes van de Zuidas dan in het belang van de pensioengerechtigden.
http://www.omroepmax.nl/zwartezwanen/uitzending/tv/zwarte-zwanen-6-u-en-de-pensioenelite-maandag-6-maart-2017/
Zonderpop
Mijn dochter is, zoals vele driejarigen, nogal creatief in het bedenken van oplossingen. We staan op het punt om naar buiten te gaan, als ze vraagt of haar pop mee mag. Denkend aan de vele zoekgeraakte poppen van de afgelopen jaren, antwoord ik dat we zonder pop naar buiten gaan. Ze denkt even na, pakt haar pop en zegt zonder aarzelen: kijk mama, dit is Zonderpop!
Soms heb je als ouder even geen antwoorden. Glimlachend loop ik even later door de stad. Met haar en Zonderpop.
Rebecca Smit
Dat meisje komt er wel. De eerste vrouwelijke VVD-premier, zo schat ik in.
Nou moe, dat is sterk. Op een en dezelfde middag brand op twee locaties van een voormalige Apiedapie-Reunie: eentje in Dudok (alwaar mijn voorganger A. Dapie de Heer Rozenwater en de DSR vergastte op een heerlijke maaltijd) en dat ding onder het Kurhaus waar ze Marokkaans denken te serveren, en waar het nog lang gezellig bleef met Heer Rozenwater en Apie die beiden om Luvienna vochten, maar ook beiden ver na middernacht hun nederlaag accepteerden en zonder het meisje afdropen. Ook dit alles ging ten laste van de creditcard van die gulle voorganger van me. Leuk kereltje lijkt het mij. Hadden ze niet zo moeten demoniseren, kan hij niet tegen. Enfin.
Dudok hier: http://www.ad.nl/den-haag/cafe-dudok-ontruimd-door-brand~a3b76ad3/
Topkapi hier: http://www.ad.nl/den-haag/kurhaus-ontruimd-door-brandende-frituur-in-lunchroom~ab5457c5/
Dit is geen toeval, dit is een teken. Waarvan dat weet ik nog niet.
Daar kun je een spannend verhaal over verzinnen. ☻
O jee, toch geen teken dat de community hier ook in vlammen opgaat?! 😮
Zoiets ja huiver icoontje
Pas maar op, iemand stuurt je een mene tekel. ☻
Ja, ik ga de komende dagen kei achter me kijken, waar ik ook ga en sta. En voorzichtig met lucifers * griezel icoon*
Gewiekst
Na een weekend bij opa en oma weer met de trein terug naar Rotterdam. Ik loop naar huis. Op het Weena vraagt een vriendelijke mevrouw mij of ik haar kan helpen met haar smartphone. Daar is iets mis mee. Zij kan een video niet openen die ze gedownload heeft.
Ik open de video en de mevrouw vraagt mij om nog even te blijven kijken. Het gaat over de Bijbel en hoe ik mij kan bekeren tot de Jehova’s. Als ik mij aanmeld voor een gratis cursus, dan wil de vriendelijke mevrouw mij graag begeleiden.
Rosa Rexwinkel(14)
Ja, daar zakt m’n broek toch wel even van af! Met kletspraat bekeren, aan de deur, okay. Maar met een laffe leugen, op straat, da’s wel heel erg sneu. Of ze hiervoor in het vage vuur komt, daar ga ik gelukkig niet over. Maar het zou me niet verbazen 😦
Vuige trucs, van die Jehova’s. Ik hoop dat Rosa de telefoon per ongeluk hard heeft laten vallen.
Een leugentje om bestwil ziet Jehova door de vingers.
Getuigen van Grove Brutaliteit.
Valt me tegen van ze, de laatste jaren zijn ze aan de deur heel wat fatsoenlijker dan vroeger.
In één opzicht gaan ze dus wel mee met hun tijd. Een voet tussen de deur is vervangen door het afdwingen van een filmpje kijken.
Goed zo Roza. Dit mag in de krant.
Dit gedrag schaar ik onder kindermisbruik! Wat een laaghartige methodes houden ze er toch op na, die jehova’s.
Verborgen kwaad. Ben blij voor Rosa dat ze er goed mee omging en hoop dat ze voortaan iets terughoudender is. Daar zijn deze tijden naar. Met de nadruk op naar!
Rosa had natuurlijk ook nog een oneindig enger type kunnen tegenkomen met een veel engere video, gevolgd door het aanbod even mee te lopen brr icoontje
En ik mag van de auteur verklappen (en van mezelf) dat morgen het langverwachte eerste deel van Mopperkonts minireisgidsje over Roatan verschijnt. Waar? Hier natuurlijk. Where else! Oh, Roatan? Dat ligt bij Honduras, daar ergens in Zuid-Amerika zeg maar.
Het gaat in het eerste deel over het vliegveld (RTB), dat er zo vanuit de lucht gefotografeerd behoorlijk eng bij ligt, vlak bij enorme plassen water bijvoorbeeld, waar je in kunt plonzen als de piloot een vuiltje in zijn oog heeft tijdens de landing. Het lijkt Madeira airport (FCH) wel. Wat dat betreft dan, he?
En het gaat over een walgelijke opeenstapeling van blote lijven handen wrijf icoontje Ja, echt walgelijk, dat kan, he, met blote lijven, ’t is niet altijd appetijtelijk, zeg maar.
Inderdaad, dat wordt weer smullen, zoals jullie van ons gewend zijn. Morgen, misschien ’s ochtends al, hangt van de andere bezigheden af en of er koffie is. Maar ga ’s middags mailen en moord en brand roepen, want dan ben ik het vergeten.
Gute Nacht Freunde … Jinek kijken, de Jessias komt eraan.
Juist, hij staat erop. Het eerste deel van het minireisgidsje over Roatan. Gaat het zien: hier dus.
Gekocht
Mijn driejarige kleindochter in New York laat me tijdens een facetimegesprek blij een prentenboek zien.
„Is dat nieuw”, vraag ik.
„Ja, we hebben het bij een mens gekocht”, zegt ze.
Haar ouders kopen meestal online.
Marleen Wouters
Ik zal de komende week niet tijdig voor het ikje kunnen zorgen vanwege wervelende bezigheden in de Italiaanse Alpen, maar de honneurs zullen ongetwijfeld door pawi of Bas worden waargenomen.
Tja, de dochter heeft een punt. Iets bij een machine of bij een mens kopen, zo is dat. Maar ze is pas drie, ze leert vast nog wel hoe het werkt.
Mopperi: dank voor de melding, het komt wel goed.
Have fun in the Alps en vergeet niet een foto van jezelf in korte broek te sturen ten behoeve van onze vrouwelijke lezersschare – en wellicht doe je er ook de andersgeaarde lezers, zoals het “Anoniem”peloton een plezier mee, dat gun ik ze best. Je hoofd knippen we er wel af, indien je op privacy staat.
Toch weer leuk, zo’n ikje had tien jaar geleden alle wenkbrauwen doen fronsen, maar nu kijken we er vol begrip naar.
Mopperkont, zoals je weet ben ik van de ongevraagde adviezen: ga niet buiten de pistes wervelen. Ik zal mijn best doen je waar te nemen, morgenvroeg begin ik aan de eervolle taak.
Off topic, en dat betekent dat het heel erg leuk moet zijn. Nou, dat is het. Wie hier zonder tranen in de ogen van het lachen naar kan kijken is een grote chaggerijn 🙂
Interview op de BBC, hoogleraar doet het vanuit zijn “home office” (thuiswerken). En dan gebeurt er dit:
Dit zag ik op het AD. 🙂
Vanavond weer Reizen Waes, ditmaal gaat hij naar China. Ik ben benieuwd hoe het er uitziet.
Vorige keer was hij in Georgie, het geboorteland van Stalin. De bewoners aldaar vereren S. nog steeds en geloven dat hij niets misdaan heeft. Ongelooflijk, dat stammendenken.
Weerbericht
Woensdagmorgen loop ik over de markt om rozen en PvdA-flyers uit te delen. Het regent almaar harder. Misschien goed voor de rozen, maar verder niet lekker.
De kraamhouders zijn natuurlijk ook niet blij. Ik sta met een van hen te praten en zeg ik dat het weerbericht toch beloofde dat het na tien uur droog zou worden. „Weet u, meneer”, antwoordt hij, „het weerbericht is als de politiek: ze beloven van alles, maar er komt niets van terecht.”
Pieter van der Hoeven
Was het ooit zo druk in de pers over de verkiezingen? Ik kan het me niet heugen.
Vandaag rijdt er hier een fietskar rond met oranje tulpen, van de VVD voor u. Maandag een foto in de lokale krant.
Pieter heeft een standaardreactie tot ikje verheven gezien. Hulde voor deze manier van sluikreclame. Het zal ze niet helpen. Roeptoeters die nergens heen gaan, met uitzondering van de Partij voor de Dieren en nog een paar.
Foto van fietskar met oranjetulpen welkom, zo we hier al niet de primeur mogen hebben, dan maandagavond?
@Pawi, zo erg als nu was het volgens mij nooit. Zal wel komen door gedoe over brexit, nexit enzovoorts. Rechtse partijen haken er op in.
Een foto van de fietskar heb ik (stom stom stom) niet genomen. En de krantenfoto a.s. maandag heeft natuurlijk copyrights and all that.
Dus geef ik hier een waarheidsgetrouwe beschrijving.
In hetzelfde gebouw waarin AH zijn waren verkoopt, en waar ik vandaag mijn niet-winnende staatslot inleverde, is ook een bloeiende bloemenwinkel. Op weg naar mijn ietwat droevige bestemming zag ik frisse mannen bezig met een oude bakfiets, die ze vol zetten met oranje tulpen. Ze waren met zijn vijven, allemaal twintigers, en vrolijk. Vandaag gingen ze de VVD een opstekertje geven.
De bloeiende bloemenwinkel blij, de jonge mannen blij, de VVD blij. Van de weeromstuit werd ik ook weer wat vrolijker. Zonder een oranje tulp, maar met een nieuw staatslot en nieuwe dromen liep ik weer naar huis.
De kleuren blijven me bij, het bruin van de bakfiets, het groen van de tulpenbladeren, het oranje van die kleine bloemen daarbinnenin, het zachte tintje van de gezichten, niet meer zo bleek als in de winter…de straat donkerrood met witte accenten
@ Bertie en pawi
Volgens mij gaat het al heel lang en heel erg over de verkiezingen, al jaaaaren zelfs.
Maar misschien ( ik spreek voor mezelf) , komt het ook omdat je , naarmate je ouder wordt, meer interesse in krijgt in achtergronden en strijdpunten.
Ik weet nog heel goed dat ik in de jaren van Hans van Mierlo een grote D66 fan was, terwijl D66 nu helemaal van koers veranderd is evenals van de oude ‘kroonjuwelen’ afgestapt .
Misschien heb je gelijk.
Toch heb ik het idee dat het deze keer meer opgeklopt wordt. Journalisten volgen het met argusogen in verband met de EU.
Nederland doet de aftrap. Frankrijk en Duitsland letten er scherp op, zo ziet het er voor mij uit.
Ook elders in het land werd de bakfiets gesignaleerd. Zonder tulpen.