We zaten er allemaal klaar voor. De verkiezingen. De wereld zou ten onder gaan. De bommenwerpers naar Ankara. Trump op staatsbezoek bij Geert. Niets van dat alles. De wereld draaide gewoon door.
Geen Amsterdamse bouwvakker die op de fiets het stemlokaal kwam binnenrijden met een goeie mop
Er viel zelfs geen sappig verkiezingsikje te noteren. Niks over stemhokjes die omvielen. Gordijntjes waardoorheen grappige domme dingetjes te zien waren. Potloden met een gebroken punt. Geen enkel kind met een grappige opmerking over papa en mama die de verkiezingen aan de keukentafel bespraken. Geen Mieke Kerkhofje over een op sterven liggende patient die vlak voor de operatie opstond om zijn stem te gaan uitbrengen. En zelfs geen Amsterdamse bouwvakker die op de fiets het stemlokaal kwam binnenrijden met een goeie mop. Niets.
De climax van de verkiezingsavond, 21:00 uur op Nederland 1, zakte als natte blubber in elkaar door Russische hackers die de verkiezingspaaltjes in de grond lieten zitten, daar waar ze eigenlijk met de afstandsbediening één voor één omhoog hadden moeten komen. En daarna wilde het maar niet spannender worden. *dikke gaapicoon*
Bertie had nog wel “voor alle zekerheid” de kelder in orde gebracht voor een langdurig verblijf. “En hamsteren, een maandvoorraad zal genoeg zijn. Hoop ik.”
Luvienna had gedacht dat het na 15 maart beter zou gaan worden. “Want na rock bottom is de enige weg die naar omhoog.” “Wat dan weer wel hoopvoller stemt” vond ze na de verkiezingen, “is dat jongeren – scholieren, studenten en dertigers – vooral op de linkse(re) partijen hebben gestemd.” Dat is zeker zo en voor hen is er hoop. Als ze het echt niet meer zien zitten, dan worden ze ooit met liefde hun voltooide leven uitgeholpen.
Via een discussie over Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren kwamen we op Maarten ’t Hart en zijn laffe weglopen als lijstduwer van de PvdD alweer een jaar of tien geleden. Voormelde Thieme zou er immers “lugubere denkbeelden” op na houden. Vlees eten is een zonde, vindt ze, en ze denkt dat de Here Jezus elk moment op aarde kan terugkomen. Och, laat Hem snel komen, zou ik zeggen. Is Plan B ook niet meer nodig. Maar het verhaal is van tien jaar geleden. Bepalend voor mijn definitieve standpunt is of Marianne inmiddels is geradicaliseerd. Lijkt er niet op en Jezus is er ook nog altijd niet. Dus waar hebben we het over?
“Hier in Madonna di Campiglio schijnt de zon ongegeneerd”
De enige die rustig bleef was Mopperkont. Hij had op zijn hotelkamertelevisie op kanaal 411 een Engelstalige zender gevonden, zodat hij nog een beetje op de hoogte kon blijven van het wereldnieuws, dat zich gelukkig een keertje in Nederland afspeelde. Maar “hier in Madonna di Campiglio schijnt de zon ongegeneerd”.
Geen verkiezingsikjes dus vorige week, wel een ikje over Kitty Courbois, oftewel de te vroeg overleden tante Kitty van het vriendje van Nicolaas Klei. Zijn verhaaltje kwam erop neer dat Kitty haar Hongaarse vrienden vlees uit blik van, hoe toepasselijk, Kitekat had voorgezet. “Je stapte door het souterrainraam naar binnen op het aanrecht, haar Amsterdamse woonkeuken in.”
En om het bij de dieren te houden, we zagen in de NRC het zoveelste ikje over een ringtone, wekker, noem maar op met dierengeluiden. Om de zoveel jaar komen ze binnen. Deze was van Menno Smits.
Daarna heb ik hem ingesteld op een loeiende koe
Pawi: “Zo’n wekker had ik ooit ook. Zette hem zelf op de juiste tijd. Raakte de eerste keer ook opgetogen toen dezelfde geluidjes door het open raam naar binnen kwamen, nog voor de wekker ging. Daarna heb ik hem ingesteld op een loeiende koe.”
Ikzelf word elke morgen gewekt door een luid zingende merel die ik om de tien minuten op zijn kop mag slaan. Sluimertoets.
Pawi zit te lezen in een antiquarisch boek over de dieren die in de Bijbel voorkomen. Van Aap tot Zeedier. Gerangschikt naar zoogdieren/vogels/insecten en spinnen/ tot weekdieren/vissen/kruipende dieren en wormen.
Zo uit het blote hooffie wisten de lezers alleen de slang die Eva een happy end bezorgde op te noemen, de vissen die zich met broden vermenigvuldigden en de olifant of kameel die door het oog van de naald probeerde te sneaken. Verder sprinkhanen, de os die in de kribbe stond te koekeloeren, de vermeende houtworm in het kruis, en de al even vermeende hoofdluis van een Judas.
Maar als je ervoor gestudeerd hebt dan zie je meer: maar liefst vijf bladzijden gewijd aan die kameel en honderdtachtig aan andere dieren. De laatste is het zeedier, een “groten vis om Jona in te slokken; en Jona was in het ingewand van den vis drie dagen en drie nachten” (Jona 1:17) Nou lekker, neusje dicht mensen. Man man man, alsof je in de binnenzak van Kuzu zit, denk ik.
Ook Letterzetter deed een Bijbelse duit in dit zakje, maar wat hij precies te melden had werd weggedrukt door de overweldigende vreugde van de community om hem weer te zien. Het gaat hem heel goed, zo zei hij na een keilange terug van weggeweest en hij is ook vast van plan zijn eigen verweesde blogje op te kalefateren. Hetgeen tijd wordt, check zijn progress dagelijks hier en vergeet niet hem via het commentaar bij de les te houden.
En tot slot een fijne video, dit keer een samenvatting van de wedstrijd Turkije – Nederland, let op het commentaar! *dikke grijns icoon* [tekst gaat onder video niet door, stoppen met lezen maar, tenzij je hier voor het eerst bent, of tenzij je het verhaal achter de featured image van de koeien wilt weten]
Wil jij kans maken op een uitnodiging voor een fijne bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Zo eentje waar je helemaal niets hoeft te betalen, maar uitgebreid getrakteerd wordt door de blogbaas? Of wil je kans maken op een mooie vermelding in het weekoverzicht van volgende week? Of zeg je: doe het mij maar alletwee!?
Doe dan aan deze leuke rubriek op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in.
Als dat teveel werk is, scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres. Het lepeltje is voor jou als het precies de 100e reactie is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden.
Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email van mijn voorganger apie@apiedapie.com of direkt bij mij zelf: bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto hierboven – wij vakmensen noemen het ook wel de featured image – laat een koe zien, met wat vriendjes, of weet jij veel, broertjes en zusjes. Ze stonden ergens in een wei waar ik langswandelde, in een ver, vreemd land, maar hopla, zie je een koe, dan voel je je thuis. Daar hoeven ze niet eens zwartwit voor te zijn.
Bas van Vuren, aangenaam 
Die zingende merel zat in de bosjes, vandaar die verschrikte blik van koe nr. 2
En niet te vergeten: vandaag is het de eerste dag van de lente van 2017! Nooit eerder gebeurd!
En als je in Nederland bent en je kijkt naar buiten, dan zie je ook het traditionele Nederlandse lenteweer.
Heerlijk, die bekende, overzichtelijke wereld. 🙂
Wederom een weekintro van de bekende hoge kwaliteit, blogbaas
vertegenwoordiger!Bas, het verdient mi de voorkeur om op maandag het ikje niet te plaatsen voordat de nieuwe intro is verschenen. Voor deze nieuwe intro verdien je weer alle lof.
Mooie terugblik op wat er allemaal niet gebeurde, Bas.
En mopperkont heeft gelijk: het ikje van maandag kan beter pas na de nieuwe intro worden geplaatst. Gelukkig is hij weer terug (toch?) zonder kleerscheuren en houdt hij ons bij de les. Het ikje van vandaag staat dus ten onrechte bij die jonge vent en zijn vrouw. Maar wel met een reactie van BookMarkMijnBoek!
Fraaie intro met een terugblik op de spannende verkiezingen.
Hoera het is weer lente, het lammetje van Luvienna springt een gat in de lucht.
Dank voor de goede suggesties. Kunnen we inderdaad gaan doen. Waarvan akte, lieve ikjesplaatsers (m/v).
Om e.e.a. te faciliteren kan ik proberen om het publicatietijdstip van het intro te vervroegen naar 11:00 uur of daaromtrent. De tekst en illustraties en grove opmaak is doorgaans op zondagavond of heel laat in de nacht van zondag op maandag al klaar. Voor het finetunen ben ik echter afhankelijk van het layout team (een prettig groepje jeugdige stageaires, een paar van een ICT klasje, ze hopen een master “website development and design” te halen, wat dat dan ook maar mag voorstellen, en eentje van een literaire studie, die of ze nu master of professor wordt al helemaal niet weet wat ze daar uiteindelijk mee gaat doen, in het onderwijs wil ze niet, en veel bibliotheken zullen er over drie jaar niet meer zijn, had ik het haakje al gesloten?).
Ik ga het ze vragen! Ja, pawi, met het lammetje springen we allemaal een gat in de lucht vanwege het terugkeren van bookmark op het vertrouwde nest. Daar waar hij zijn vrienden weet. Of hij zijn paswoord per ongeluk correct intikte, of dat hij het zich permanent weer herinnert, dat gaan we de komende dagen zien. 🙂
Met de lente een nieuwe terugblik (duim, Bas) en een regeerperiode erachteraan. Het kan niet op.
Lammetjes zag ik nog niet maar merels hoorde ik wel. Echte, ik hoef er niet eens wakker voor te worden. In de regel ben ik dat al, ’s avonds.
Oh yes, it’s true
Op 13 juli 2000 reed mijn man met vrienden naar de Statenhal in Den Haag voor een optreden van Little Richard, Jerry L. Lewis en Chuck Berry.
Op de heenweg stonden ze in een file en misten daardoor het optreden van Little Richard.
Terug in Amsterdam werd mijn man afgezet op het Haarlemmerplein. Nog nagenietend van het optreden liep hij richting de taxistandplaats, waar een donkere Mercedes stond. Naast de auto stond een lange, donkere man met een kapiteinspetje op. Hij vroeg de taxichauffeurs de weg naar een bekende Amsterdamse buurt. Toen mijn man deze lange man aankeek, zei hij: „This can’t be true.” Een breed lachende Chuck Berry antwoordde: „Oh, yes it is, man!”
M. Musson
Sjezus, houdt het dan nooit op? Er gaat iemand dood, erg genoeg, en hij is bekend, kan gebeuren. Moet een krant dan echt stukkies publiceren van mensen die niets meer te melden hebben dan dat ze de overledene gezien hebben???
Dan zien ze spoken 😉
Fact check (Echte of ook wel niet echt gebeurde feiten natrekken).
Na het concert hebben de meeste artisten een zogenaamde nazit. Handtekeningen uitdelen, meet-en-greet met backstage gasten en even wat eten. Vaak wordt een stortbad genoten, een biertje gedronken en lekker uitgepuft.
Daarna heeft één der artisten, een al wat oudere man van plm. 73 jaar die net een uitputtende avond achter de rug heeft, opeens zin zich in het nachtleven van Amsterdam te storten. Hij rijdt daartoe in een mum van tijd van het centrum van Den Haag naar Amsterdam en komt daar nog eerder aan dan één van de bezoekers van zijn optreden. Hij is in laatstgenoemde plaats totaal de weg kwijt gezien de plek waar hij staat (Haarlemmerplein ten noordwesten van het centrum). Hij vraagt dan de weg naar ‘een bekende Amsterdamse buurt’ (gesuggereerd wordt het zgn. Redlight District) en wordt daarbij aangesproken met ‘This can’t be true’ door een voor hem wildvreemde man, die wij inmiddels echter kennen als de echtgenoot van M. Musson. Deze echtgenoot heeft een scherp gehoor, hij hoorde namelijk dat de artist de weg vraagt, en een misschien nog scherpere blik want hij zag dat genoemde artist een kapiteinspetje op heeft en dat het een lange, donkere man is. Ook hoort hij dat de lange, donkere man met het kapiteinspetje op, zegt: ‘Oh, yes it is, man!’.
De echtgenoot van M. Musson stopt snel zijn duimen* in zijn broekzakken, slaat aan het hoofdrekenen en telt één bij één op, komt uit op twee en laat zijn notulerende vrouw concluderen dat het Chuck Berry is, één van de artisten die hij eerder op de avond in Den Haag heeft zien optreden.
Waarschijnlijker is het dat die avond een toekomstig president van de Verenigde Staten (een lange, donkere man evenwel zonder kapiteinspetje) zich onder de taxichauffeurs mengde met de vraag waar de hoerenbuurt is. ‘Yes, we can!’
[*] We zijn niet zeker van de duimen van de echtgenote van M. Musson.
Haastige spoed… de laatste zin: …van de echtenote, M. Musson.
@#%$^&!! echtgenote
Je gaat lekker Letterzetter! 😀
Wat heeft trouwens de volgende mededeling in dit ikje te zoeken: “Op de heenweg stonden ze in een file en misten daardoor het optreden van Little Richard.”? Had alleen relevant geweest als de man voormelde Richard bij de hoeren had ontmoet, maar nee, het was de lange man die hij al op het toneel had gezien. Volkomen overbodige informatie dus. Masson had ook kunnen uitwijden over het uitzicht onderweg, dat mannetje nog een kopje koffie bij een benzinepomp had gedronken en dat er een vlucht reigers bij Leiden over de weg vlogen.
Musson, zucht.
Grappig, Herman Brood stond in hetzelfde concert
Nee, niet deze, maar zo zagen inauguraties van presidenten van de VS er vroeger uit.
Indrukwekkend, Letterzetter! Dat CB in het genoemde jaar bijna 74 was heb ik op moeten zoeken.
Een beroemdheid wordt niet altijd graag herkend, dus het zal een andere lange zwarte man met een kapiteinspetje zijn geweest, die bij de donkere Mercedes vroeg naar de Dark Side van Amsterdam.
Een verhaal van Musson die het weer van de echtgenoot had, die het helemaal zelf had bedacht (?). Een ikje is het dus eigenlijk niet. Maar nu ben ik slechts twee handdrukken verwijderd van Chuck, die ik zelf nooit heb ontmoet of gezien.
Ha Letterzetter, mooi dat je er weer bent.
Helemaal in vorm en zoals vanouds een zeer scherpe analyse van een verhaaltje uit de krant over het overlijden van de bekende Chuck B dat als een ikje werd gepresenteerd maar snel door de mand viel.
Werk
Mijn zoon van negen vraagt wat voor werk ik doe. Ik vertel hem dat ik advocaat ben en leg hem uit wat advocaten doen.
Hij vraagt ook wat papa doet. Ik zeg dat zijn vader weleens in een reclame speelt, maar dat mijn zoon en zijn broer en zus niet naar de buitenschoolse opvang hoeven, omdat papa huisvader is en voor hen zorgt.
„Jaja”, zegt hij begripvol. „Jij bent dus eigenlijk de werkster.”
Katelijn van Voorst
Ik mag aannemen, dat een jongen van negen het verschil kent tussen een advocaat en een werkster. Hij zal het dus wel olijk bedoeld hebben maar dan slaat het woord ‘begripvol’ nergens op.
Een simpel gevalletje van met woorden spelen door een negenjarige. Zijn moeder heeft het zonder reden over de buitenschoolse opvang, gelukkig liet hij zich niet provoceren.
Wij moeten nu van Katelijn nieuwsgierig worden naar in welke reclame haar man speelt. Nou dat zijn we niet. Misschien is het wel die van “ik zei nog zo geen bommetje” of die van de olifantenreclame (waarbij het pesterige jongetje een pets voor zijn gezicht krijgt van een alwetende slurf).
Joepieeeeee!!!! Mopperkont is terug icoontje
Ha mopperkont! Je loopt hopelijk op de muziek vooruit.
Ongeloofwaardig ikje. Pas op je negende erachter komen dat papa huisvader is? En mama advocaat? Katelijntje neemt ons in het ootje.
Zo, en met een uurtarief van € 200,- niet eens één van de duurdere werksters. En géén kantoorkosten!
Tja, zo’n advocaat omschrijft in de tekst het familiekroost niet als ‘jullie kinderen’ maar als ‘mijn zoon en zijn broer en zus’. Betekent dit dat alleen de jongen van negen haar zoon is en de anderen niet door haarzelf gebaard maar op een andere manier aangewaaid zijn? Of is dit onder advocaten gewoon een zegswijze om duidelijk te maken dat ze in totaal drie kinderen heeft? Of moet ik eerst een rechtenstudie volgen om dit ten volle te begrijpen?
Advocaten schrijven de simpele dingen des levens graag zo gecompliceerd mogelijk op, zodat ze meer woorden en tijd kunnen declareren. Want dit moet allemaal besproken worden, nader toegelicht, dan verduidelijkt en … hopla … de teller gaat weer gonzen. Nee, op advocaten heb ik het niet 🙂
Zakkenvullers zijn het. Ik zag toevallig het tv-programma zwarte zwanen deel 6 van omroep Max, waarin overtuigend wordt aangetoond, dat het pensioenfonds PMT liever 35.000 euro aan een dure advocaat spendeert (in casu prof mr. Maatman -uurtarief van 600 euro- van advocatenkantoor de Brauw/Blackstone/Westbroek, die processtuk van ruim 30 pagina’s nodig heeft om te concluderen, dat de vordering is verjaard) dan te erkennen dat er fouten zijn gemaakt bij de berekening van het pensioen van een weduwe van een pensioengerechtigde, die zijn hele arbeidzame leven pensioenpremie heeft betaald. De weduwe, die (veel te laat) is gaan procederen tegen het pensioenfonds, wordt door de kantonrechter in het ongelijk gesteld vanwege verjaring van de (terechte) vordering en veroordeeld in de proceskosten van 450 euro. Die worden vervolgens in termijnen verrekend met de pensioenuitkering van ca 70 euro per maand. De duivel schijt altijd op de grootste hoop.
Zo is het maar net, ik heb die uitzending ook gezien, met plaatsvervangende schaamte voor het pensioenfonds en advocatenkantoor c.s. Schandalig!
Grijpstuivers.
Advocaten en kantonrechters weten best wel waar hun miljoenen of miljarden te behalen zijn.
De weduwe heeft een fijn extraatje naast haar AOW, dat moet gezegd. En die 450 euro proceskosten – hoe en door wie wordt dat bepaald?- zijn in een half jaar afbetaald. In dit geval is het dus niet de advocaat maar de kantonrechter die je kunt blameren. Maar waarom zou je?
Hopelijk is er morgen een prettiger sfeertje hier. Zakkenvullers, graaiers, schelden en schijten, ik hoef het allemaal niet te weten…En wie weet gooit mopperkont er nog een mooi muziekje in. Arvo Part doet het altijd goed…wat vind jij?
Je af en toe opwinden over het een of ander lucht lekker op. Liever zie ik dit dan het laatste nieuws over Londen.
Maar ik zal me inhouden.☻
Ja zucht.
Morgen premiere van de opera Agrippina van Haendel in de Vlaamse opera. Hierbij al een voorproefje van een uitvoering met de fameuze Franse sopraan Veronique Gens.
Peren
Ik rijd in de auto met mijn jongste dochter (8) naast mij, als ik (stom!) een stoeprand raak.
„Kut met peren!”, schreeuw ik – pedagogisch onverantwoord – uit. Waarop mijn dochter mij verbaasd aankijkt en vraagt: „Wat zijn peren?”
E.J. Diepeveen
Dat het raken van een stoeprand stom is staat buiten kijf, maar een stevige vloek is niet perse pedagogisch onverantwoord. Het oordeel daarover kan Diepeveen (m/v ?) beter aan de lezer overlaten.
Ja, da’s een grinnik- dan wel schaterikje 😀
Het is wel een goeie, eventueel als mop. Echt iets van deze tijd.😁
Ach, af en toe zo’n spontane uitroep kan mij wel bekoren.
Zelf roep ik ook wel eens wat maar niet in gezelschap van mijn kleinkinderen nee dat zou ontluisterend zijn, hypocriete oma die weet hoe het heurt nietwaar.
https://operaballet.be/nl/programma/2016-2017/agrippina
het leukste uitje voor operaliefhebbers in Zuid nederland
Een buurvrouw komt binnen voor een kop koffie. Mijn dochter van 8 speelt Minecraft op haar tablet als buurvrouw besmuikt vertelt dat ze vanochtend een vibrator onder het viaduct had zien liggen.
Vraagt dochterlief: ‘Wat is een viaduct?’
Een toch wat oudere mop, net als de uitdrukking van die peren. Een beetje verschaald dus.
Meisjeskaas
Nu onze kinderen iets ouder worden (8, 6 en 2) willen we ze laten ervaren dat er verschillende soorten kazen zijn. Komijnen-, geiten-, truffel- en zo nog een aantal. Het ontbijtritueel begint dus vaak – terwijl zij aan de keukentafel zitten en ik aan het aanrecht de boterhammen sta te smeren – met de vraag welke kaas ze willen. Ook de variant jonge of oude kaas komt voorbij. Op een ochtend begint onze middelste (de enige dochter) opeens te huilen. Als ik vraag waarom is het antwoord snel en duidelijk gegeven; ze vindt het niet eerlijk dat ze nooit ‘meisjeskaas’ mag kiezen.
Robbert van Haneghem
Ik wist niet dat het de week van het kinder-ikje was.
Hond en kat maken geen slimme opmerkingen. Gelukkig maar 😆
Een Lady Mondegreentje. Best leuk.
Het is een opvoedkundig trucje: welke kaas wil je? Wanneer zou er eentje op het idee komen om te zeggen: ik wil jam!
Poetsles
Zoon, puber, hardnekkig dyslectisch en berucht uitvinder van neologismen, heeft het moeilijk bij het ontbijt. Hij moet naar de mondhygiëniste: „Stomme poetsles bij die vloskundige.”
Hans van der Heijden
Juist, Mopperkont mikte goed!
Bij nader inzien helemaal niet slecht.
Beknopt, neologisme en nieuwe visie op dyslexie.
Beknopt, de beste manier om een ikje te schrijven. Het komt geloofwaardiger over.
passende muziek bij deze onzekere tijden die zwanger zijn van naderend onheil.
Het laatste ikje is een waardige afsluiter van de kinderikjes-week.