Morgen is het rokjesdag. Vorige week was het kinderikjesweek. De enige dragelijke was die van E.J. Diepeveen, die vertelde over die keer dat hij/zij in bijzijn van zijn/haar 8-jarige dochtertje “Kut met peren!” schreeuwde. Waarop het dochtertje hem/haar verbaasd aankeek en vroeg: „Wat zijn peren?”
Het was vooral ook de week van de terugkeer van Bookmarkmijnboek. Onze gekwelde romanticus kwam in stijl terug met een hartelijk “Nog een gezegend 2017”, tijdstip van plaatsen: 20 maart, 13:40 uur.
… waarbij na een kopstaartbotsing bij zijn flossende vriendin twee houten prikkertjes operatief verwijderd moesten worden
Juist zo kennen wij hem en daarom houden we ook zo zielsveel van hem. Tikkie de weg kwijt, navigeren op de tablet was nooit zijn sterkste punt, onderhield hij ons op een verouderd draadje al weer snel met ouderwetse keuvelarijtjes, gelardeerd met spitsvondige taalvondsten, en hij perste er zowaar een dikke ik uit over een ongeluk in een taxi, waarbij na een kopstaartbotsing bij zijn flossende vriendin twee houten prikkertjes operatief verwijderd moesten worden. De kosten vielen alleszins mee, 71 euro, in een ander land kijken ze je daarvoor nog niet eens aan, laat staan in je open mond.
Boekie/Bookie/Markie werd dolenthousiast onthaald en er werd zelfs een voorzichtig spreekkoortje aangeheven om zijn illustere feuilleton “Ik ben geboren met een burnout” weer op de site te krijgen. Gaat gebeuren, het team draait overuren om e.e.a. aan te passen aan de nieuwe layout. Ergens deze week komt ie weer. *joepie icoontje*
Dit werd door de schrijver met instemming begroet, want: “… voor het geval ik nooit meer ergens iets publiceer zou ik het fijn vinden om te lezen te zijn zolang dit blog bestaat.” Spreek deze zin hardop uit en merk dat hij ergens toch best wel correct is.
We gaan ook weer eens een wedergeboorte van de goede man beleven. Hij gaat onder zoveel pseudo’s door het leven, dat hij de kluts kwijt is en een hele hoop paswoorden en andere inloggegevens van blogs en accounts is kwijtgeraakt. Maar er komt er vast weer eentje bij.
Misschien moet ik dan onder mijn eigen naam gaan reageren: Jezus van Amsterdam-Osdorp
“En alle onaardige woorden mijnerzijds aan wie dan ook (…) zou ik graag terugnemen. Opdat de toekomst een onbevlekte wordt. Misschien moet ik dan onder mijn eigen naam gaan reageren: Jezus van Amsterdam-Osdorp… moet ik nog even over slapen. Je hebt namelijk ook Tuincentrum Amsterdam-Osdorp en dat kan verwarrend zijn, niet?”
Wij houden het voorlopig op Boekie, Markie, of een ander koosnaampje totdat we een redelijk bestendige naam doorkrijgen. Alles beter dan het lelijke Bookmarkmijnboek, dat dan weer wel.
Een stout versje over een verloren liefde kreeg maar een handjevol reacties, dus daar zijn we in dit overzicht ook snel mee klaar.
Verder ging de week en vooral het weekend verloren aan de lente en allerlei prettige outdooractiviteiten. Vandaar dat dit een kort weekoverzicht is. Het is niet anders. Welke outdoor activiteiten? Nieuwsgierige aagjes dat jullie me d’r een heleboel van me zijn!
In het zonnige Locarno in Zuid-Zwitserland was er een cameliashow, waar je alle varieteiten van deze Japanse bloem kon bewonderen. Honderden van die doorgekweekte neprozen waren er te bewonderen, man man man, niks aan! Buiten Japan was dit de grootste tentoonstelling van deze bloem, aan ons was het dus niet besteed. Doe ons maar een echte tulp of een lekkere stevige roos. We konden gelukkig wel een verwarrende prullenbak fotograferen.
Maar het was een mooie lentedag, en begeleid door een stralend zonnetje, ijsjes vaniglia, een mooie wijn met salade en een spaghetti carbonara zoals alleen de Italianen die kunnen maken viel het allemaal best mee. Tip: Ristorante Sensi. Diens buurman, een kledingzaak, kondigde een opheffingsuitverkoop aan, gelet op de naam verbaasde ons dat niets.
Op weg naar huis zagen we tot onze stomme verbazing ergens op een afgelegen stationnetje een Sinterklaas zitten, die zich zat te bedrinken. We begrepen ineens het “… het is een vreemdeling zeker, die verdwaald is zeker …”.
Zo zie je maar, eigenlijk is het offline leven veel interessanter. Weg van die computer mensen, erop uit. Gewoon fotootjes van je eigen weekend laten zien, is niks mis mee. Toch?
Wil jij kans maken op een uitnodiging voor een fijne bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Zo eentje waar je helemaal niets hoeft te betalen, maar uitgebreid getrakteerd wordt door de blogbaas? Of wil je kans maken op een mooie vermelding in het weekoverzicht van volgende week? Of zeg je: doe het mij maar alletwee!?
Doe dan aan deze leuke rubriek op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in.
Als dat teveel werk is, scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres. Het lepeltje is voor jou als het precies de 100e reactie is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden.
Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email van mijn voorganger apie@apiedapie.com of direkt bij mij zelf: bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto hierboven – wij vakmensen noemen het ook wel de featured image – laat een stukje offline leven zien van mezelf. De tentoonstelling duurde tot 26 maart, dus ga er alsjeblieft niet heen. Volgend jaar zijn ze er weer. Aanradertje? Nee. Rommelige expositie met een hele hoop houten planken en zeildoek. Teveel oude mensen en te weinig Japanse meisjes in roze jurkjes en zwarte kimono’s (geteld: zes stuks in het wild, niet ingehuurd, het waren bezoekers).
Bas van Vuren, aangenaam 
Mondeling
Veel eindexamenleerlingen hebben Het diner van Herman Koch op hun lijst. Tijdens het mondeling vragen docenten vaak naar de indeling van het boek, waarop het antwoord moet zijn dat de hoofdstuktitels corresponderen met de gangen van een diner.
Een leerling die claimt het boek te hebben gelezen,vindt dit toch een gemene vraag.
„Hoe moet ik dat weten? Ik ben nog nooit in een restaurant geweest.”
Lotje Rap
sorry hoor, maar zo staat het ook in de krant
Ondanks het prachtige weer buiten heeft de blogbaas binnen weer een hoop tijd aan de intro besteed. En dat ondanks zijn eigen ‘de paden op, de lanen in’-vermaninkje. En de Burnout-feuilleton wordt aan de nieuwe layout aangepast, ergens deze week,. Joepie! Dan is de nieuwe aflevering van mijn feuilleton vast ook gereed. Nog een joepie!
De NRC-Ikjesredactie zet de traditie dat een Ikje re-le-vant voor het dag/week/dodenthema moet zijn onverveerd voor, gezien het Ikje dat gewijd is aan de Boekenweekgeschenkschrijver. Morgen vast een RokjesdagIkje.
Lotje Rap – zou dat een bestaande naam zijn?
Dank Mopper, ik heb de layout toch maar even genormaliseerd.
Qua ikje, tja, sommige mensen kunnen zich blijkbaar niet voorstellen dat iemand nog nooit in een restaurant is geweest. Die zullen wel tot de gegoede bovenlaag behoren. Bittere armoede komt in Nederland ook voor, mensen.
En afgezien daarvan, er zijn ook mensen die principieel liever zelf kokkerellen. Dan weet je namelijk zeker waar je spullen vandaan komen en dat alles hygienisch klaargemaakt is. Kun je lekker in je joggingbroek zitten, of de knoop van je broek, jurk al alvast open voor het uitbuiken. Televisie aan met Boer Zoekt Vrouw, of een lekker muziekje op NPO5.
Dat kan allemaal niet in een restaurant. Nog afgezien van die stoorzenders aan andere tafels.
Nee, doe mij maar lekker thuis eten (als je in de buurt bent). Maar ook een homp brood bij een bakker halen, wat beleg ritselen, en dat heerlijk aan de waterkant met je lief oppeuzelen, terwijl je om gekke eenden lacht, is niet verkeerd. Kan geen restaurant tegenop!
Kijk naar Kitchen Nightmare voor een afdoende illustratie van deze antirestaurant tirade.
@Luvienna, een korte google levert op dat Lotje Rap inderdaad een echt bestaande naam is. Groot aantal profielen op sociale media (of een en dezelfde hyperactief). Nu ga ik geloven dat er ook een Rotje Lap bestaat. Momentje.
Nee dus 😦 Had gekund.
Zittend in de zon kon ik je intro niet lezen, waarom geen parasolletje erbij geleverd 😐?
Gelezen heb ik het toch nog. Wederom goed gedaan.
Boekie/Markie/Bookie is nu officieel welkom geheten en terecht, ik miste hem.
Nu nog een Ikje en mijn dag is weer in orde.
Mooie intro van de blogbaas over zijn lente- uitstapjes in het zonnige Locarno met ijsjes en andere Italiaanse heerlijkheden.
Over camelia’s gesproken, dat is toch bijna geen toeval meer, ik heb vanmorgen een prachtige camelia in mijn voortuin geplant die ik zaterdag bij de Lidl kocht.
Lotje Rap is vast lerares Nederlands op de Havo waar veel leerlingen het Diner van Herman Koch op de lijst zetten.
Verder denk ik ook dat we morgen een rokjesdag-ikje tegemoet kunnen zien en verheug ik me op een sprankelende aflevering van Luvienna’s feuilleton.
Oh ja, die was ik nog vergeten, ook die komt er nu heel snel aan. Het team legt nog altijd de laatste hand aan de layout. De foto’s zijn wat bewerkelijker dan bij de andere afleveringen. En ook voor hen – de team leden, gemiddelde leeftijd 21,5 – is het mooie weer een probleem.
Qua camelia, dus jij houdt er wel van? Ik vind het bloemen zonder enige passie, geen emotie, ze staan gewoon hun kleurige dingetje te doen, er zit voor mij geen fut in.
Ik vind het niks hoor. Ja dat uitzicht erachter dan weer wel, maar daar hadden we het park niet voor ingehoeven.
Photo © 2017 niet van Bas van Vuren deze
Ik vind camelia’s beeldschoon, net als pioenrozen en gardenia’s. Met rozen heb ik dan weer niet zo veel, althans niet die grootbloemige; die vind ik er zo kunstmatig uitzien. Kleine botanische struik- en klimroosjes vind ik dan weer wel leuk.
Dus niet:
Maar wel:
Geinig toch zijn wij mensenkindertjes. Bij mij is het dus juist andersom. De roos, de echte, de krachtige, de oerkracht, de bloem der bloemen, en de rest is bij elkaar gekweekte meuk, door mensenhanden gerangschikt, gesorteerd, ge-injecteerd, wezenloze slappe hap met geurtjes. Als ik bij was dan wist ik het wel. Ik kroop alleen maar in puur.
😀 Je bedoelt toch niet dat die grootbloemige rozen geen bij elkaar gekweekte meuk zijn maar puur natuur en oerkracht en zo?
Botanische rozen worden tegenwoordig ook gekweekt maar zitten veel en veel dichterbij de ‘oerroos’ dan de door jou zo geliefde kunstroos. 😉
Rozen zijn het mooist zolang ze in de velden staan, alle soorten. Van de zomer staan ze weer volop in bloei, schitterend.
Ik ben natuurlijk bevooroordeeld, we wonen er zowat tegenaan.😊
Rozen in de velden ben ik nog nooit tegen gekomen helaas, in de velden trof ik korenbloemen, klaprozen, vergeetmenietjes, klavertjes, margrieten en nog veel meer , dit alles is heel lang geleden in mijn jeugd toen we op de lagere school droogboeken moesten aanleggen en ik zo de velden instapte en plukken maar.
Dit is volgens mij verboden nu, hoewel ik regelmatig zie ( ik woon t.o. een park ) waar prachtige velden met crocus en vooral sneeuwklokjes staan die wij met diverse buren hebben geplant dertig jaar geleden, dat nu kinderen met hun ouders ongegeneerd daar bosjes bloemen gaan plukken en heel brutaal reageren als er iets van gezegd wordt.
Kindervallen zetten met viooltjes erin
@ Klare Taal, ik bedoel niet in het wild. Het gaat om de velden waar rozen gekweekt worden. Rozencultuur.
Sorrie Bertie,
Ik dacht aan rozen in de akkers en zo, ja als jij daar in zo’n rozencultuur zit dan zit je wel goed qua rozen-diversiteit en cultuur. Mooi hoor elke week weer nieuwe keuze, qua vorm en kleur!
Dat doe ik zo ook, ik heb nu rozen die twee weken leven van knop tot finale, zo mooi van begin tot einde, steeds anders. Maar ja dat is natuurlijk manipulatie en andere ellende.
Ik koop ze gewoon hoor.
Bas,
Goed idee dank je.
Het mooie van rozenvelden zit hem in de aanleg. De bloemen lenen zich er niet voor om strak-afgetekende gekleurde banen te vormen als in bollenvelden.
Er zijn mensen die ze beschouwen als een namaakproduct, tja, dat zijn de meeste snijbloemen, al vind je daarvan de wilde soorten vaak terug in de natuur.
Maar een random rose kom je niet gauw tegen. Behalve de kleintjes, duinroosjes en zo. Ook mooi.
Dank je voor je mooie woorden, Beste Bas, over mijn wederopstanding.
Het is heel aangenaam te ervaren dat een grote gemeente aan gemene mensen opgepleurt is al ben ik niet zo een fan van onfatsoenlijk taalgebruik.
Dat laat ik aan de andere Mark die ervan uitgaat dat hij de leiding van ons land moet krijgen omdat hij de grootste is, maar hij heeft ook flink verloren en dan mag je van mij achteraan sluiten.
Nooit begrepen dat mensen met een uitkering vakantiegeld krijgen. Ik heb nooit begrepen dat de boel belazerende of ten minste slecht achterlatende bestuurders een gouden handdruk krijgen. Die vakantietoeslag gaat, net bij loon, gewoon iedere maand van het inkomen af. Maar goed, dat is politiek. Dat is geld en dat maakt een leuk verjaardagsfeestje een bloedend buffet waar menig oom zijn kunstgebit in is kwijtgeraakt.
Linke soep dus.
Ik verlaat bij deze het politieke als een onderwerk van keuvel.
Een gegunde week.
En ja niet alles loopt maar dat gooi ik op mijn heup pijn.
Dank je Boekie, ja, vergeleken met vroeger is het hier een stuk aangenamer. De gevoelens van plaatsvervangende schaamte over wat er af en toe op dit blog (technisch gefaciliteerd door mij) verscheen zijn vervangen door gevoelens van prettigheid.
De zeloten hebben moegestreden en sufgenegeerd een ander stekkie gevonden waar ze hun vuil wel ongestoord mogen spuiten. Waar dat plekkie is? Don’t ask. Heel dichtbij say no more icoontje
Klacht
Ik belde de assistente van mijn huisarts en kreeg een nieuwe medewerkster aan de lijn. „Ik wil graag een afspraak maken”, zei ik. „O, en waar gaat het over?”, vroeg zij. Vanwege het privacygevoelige karakter zei ik enigszins verbouwereerd „Ik heb een klacht.”
Even was het stil, waarna ze aarzelend vroeg: „Over ons?”
Bert Weverling
Ja het kunnen domme gansjes (m/v) zijn. Anderzijds is het een normale vraag: waar gaat het over? Dan kan op basis van de urgentie de afspraak worden ingepland en kan de dokter zich eventueel voorbereiden, al was het maar snel het patiëntendossier doorscrollen.
Lijkt me een onbetamelijke vraag. Bert zou bijvoorbeeld niet gauw aan de nieuweling zeggen dat hij bang is voor een SOA. En als hij dat wel zou doen, is het een schrik als het niet tot de urgente kwesties blijkt te horen. “Komt u over drie dagen maar even langs” geeft drie dagen en nachten angst en zorgen.
Oh? Dat zal dan wel de Nederlandse praktijk zijn. In alle landen waarin ik gewoond heb, is het heel normaal om te zeggen waarvoor je wilt komen, zonder details uiteraard. Trefwoord. “Een mannendingetje” in dit voorbeeld, de ikjesschrijver krijgt hem immers al een paar weken niet meer omhoog, zoals we vermoeden. Maar dat hoeft hij niet aan de assistente te vertellen.
Zomaar voor iedereen die erom vraagt een afspraak maken? Misschien lopen daarom de ziektekosten wel zo uit de hand in ons vaderlandje. Rutte, lees je mee? Doktersassistentes zijn geen tikgeiten zonder opleiding, ze hebben een opleiding gehad en weten echt wel om te gaan met privacygevoelige informatie.
Ik vind dat de doktersassistente niet aan de telefoon moet vragen waarvoor iemand wil komen. Wie weet staat de telefoon op “speaker”, of staat het schuifraam naar de wachtkamer open. “Wat zegt U? Alcoholverslaving? Spreek ik met de heer van Vuren? Geboortedatum 5 april 1982? Nee?”
“Oh, een mannendingetje!” Genoteerd, meneer. De dokter zal uw dossier even doorscrollen. U wordt een dezer dagen teruggebeld. Fijne dag verder. “
In een praktijk die ik kende was het verplicht. Alle patienten hadden er een hekel aan maar het moest, in verband met de drukte. Ik zag het verband niet.😮
Zie mijn vorige commentaar. Het is noodzakelijke info voor het inplannen en het eventueel voorbereiden van de arts. Als een assistente zo’n gesprek voert op de speaker of op de vensterbank van het open raam, dan weet ze het verschil niet tussen een call centre en haar beroep. Als ze het tenminste als een beroep beschouwt, daar ga ik van uit.
NB Ook mijn tandartsassistente (in Nederland) wil altijd even weten waarvoor ik de afspraak wil maken: routinecontrole, pijn, kunstgebit, plaatje, bruggen, kronen, of gezellig met mijn tandarts komen kletsen, die, zoals bekend, een tamelijk lekker ding is.
In de dokterspraktijk waar ik patiënt ben is de privacy niet om over naar huis te schrijven, wel naar Bas van Vuren. Vanmiddag, wachtend voor het loket om mij te melden voor mijn afspraak hoor ik de assistente bellen: “En heeft u al ontlasting gehad?” …. “Of u al GEPOEPT hebt?”…
Gelukkig woon ik om de hoek zodat ik gewoon kan binnenlopen om een afspraak te maken.
Absoluut niet noodzakelijk. Dat maakt het spreekuur van de dokter juist zo aantrekkelijk. Elke tien minuten een verrassing. Als de verrassing groot genoeg is wordt er een vervolgafspraak gemaakt, of loopt het spreekuur uit.
Gun de dokter haar pleziertje.
De doktersassistente weet vooraf niets, zoals het hoort, en kan achteraf met haar eigen beroepsgeheim aan de slag. Deelt een app uit voor sperma-onderzoek, levert een afsluitbaar bekertje voor het ochtendplasje, of maakt de vervolgafspraak. Met dat lekkere ding de dokteres. Of met haarzelf m/v.
“Tamelijk aantrekkelijk”: is dat één sportje hoger dan “matig aantrekkelijk”?
Pardon maar deze discussie overstijgt mijn inlevingsvermogen betreffende huisartsen – en andere praktijken in de gezondheidszorg.
Even tot de orde : de huidige gezondheidszorg, van nu anno 2017, een soort neoliberaal loket met een pasje.
Yep!
Bij ons moeten ze het ook vragen, pawi, en je begrijpt dat ik daar niet aan mee wil doen, zeker omdat ze, ondanks de opleiding, of juist op die opleiding niet hebben geleerd dat hun vak een aangeboren empathie vereist, en als je dat niet hebt kun je het op zijn minst proberen. Ik neem het hen niet kwalijk, wel zij die hen hebben aangenomen, het is inmiddels de meerderheid bij ‘mijn’ praktijk* die erg groot is. Zes huisartsen en altijd wel twee, soms drie, in opleiding.
Dus als ze vragen waarom ik wil komen zeg ik inmiddels, geen zin hebbende in eindeloze discussies, dat de huisarts mij graag om de zoveel tijd wil zien. Vinger aan de pols en zo. Vinden ze niet leuk en als ze het niet pikken dat zeg ik, ik ben zo meegaand geworden dezer dagen, “schrijf maar: overleg over medicijnen”.
*Ik las laatst op hun site, erg leuk, weinig nuttige info maar wel background stuff, dat twee van de huisartsen, waaronder hij die officieel de mijne is, maar die ik heb ingeruild voor een ander exemplaar van het vrouwelijke geslacht, al werkt die maar twee dagen per week wat lastig kan zijn maar ik vind haar zoveel beter en aardiger dat ik dat ongemak er maar bij accepteer, maar goed, mijn huisarts en een van de andere praktijk (die dus samengevoegd zijn) zijn zonen van de huisartsen die hiervoor in deze wijk hebben gewerkt. De eerste huisartsen van het net ontgonnen tuingebied. Tuinstad. Tuinstadsdeel, weet ik veel. Moest toen aan jou denken, pawi. Van wie? Ja, wie zal het zeggen.
Dat was het weer voor vandaag. Moet nu het zweet van mijn rug laten blazen en een plekje aan het denkbeeldige zwembad innemen. Sinds ik besloten heb dat de werkelijkheid eigenlijk onnodig werkelijk is heb ik een heel nieuw leven ontdekt, zonder drugs of andere middelen anders dan geestpower. Haha.
Het gaat goed met ons Bookie! Houwe zo! 🙂
Update: het team verwacht “binnen enkele dagen” te gaan herpubliceren, wat, Burnout dus. Ik heb het weer eens fris en met een helikopterblik van a tot z doorgelezen, ’t is echt de moeite waard, weinig zwakke plekken, altijd interessant en spannend, en een impliciete spanningsboog: hoe gaat het met de protagonist aflopen? En dat wil je als schrijver. Prima dus. 18 kloeke afleveringen. Op z’n minst.
Ik vind het niet zo verkeerd dat er gevraagd wordt wat de reden van het bezoek is. Onder andere door mijn neef die huisarts is weet ik dat van huisartsen wordt verwacht dat ze godsgruwelijk veel doen in godsgruwelijk weinig tijd. Het is bepaald geen rustig baantje. Dus als in de 10 minuten die je huisarts maximaal mag besteden hij of zij niet vanaf nul hoeft te beginnen, is dat wel zo efficiënt.
Overigens vraagt de assistente van mijn huisarts altijd heel beleefd of ze mag vragen waar het om gaat.
Juist en zo hoort het ook. En ze gaat daarbij vast ook niet uit het raam staan schreeuwen.
Ah fijn dat Burnout opgefrist en wel weer gelezen kan worden, blogbaas. Heb je dus ook tijd voor de nieuwe Luvienna-aflevering?
Het gaat erom spannen welke van de twee als eerste klaar is. Ik heb maar een (1) team, ze werken als bezetenen.
Beloof ze een etentje met de blogbaas, dat helpt. 🙂
Lekker belangrijk
Als we in de rust van de voetbalwedstrijd met tientallen tegelijk de bar in onze kantine aanvallen staat de vrijwilliger van de dag al te tappen. Maar als er iemand roept „Gefeliciteerd Arie!” loopt het bier langs het glas.
„Mooi hè?”, zegt hij met natte ogen. „En nog vernoemd ook! Straks mag ik kijken.”
Als we na een gezellige derde helft wat moeizaam naar huis fietsen flitst hij voorbij. „We hebben gewonnen Opa Arie!” roep ik hem balorig na. Hij zwaait kort. Voetbal kan hem even gestolen worden.
Ben Schaafsma
Wie durft er nu nog te beweren, dat de NRC een krant is voor de elite. En toch, die Schaafsma kan wel verdacht goed schrijven.
Ja, goed geschreven. De NRC is een krant die moet zien te concurreren, en met dit soort ikjes kan dat haast niet fout gaan.
Ik ben het meest benieuwd naar Luvienna’s vervolg, omdat dat nieuw is.
Burnout vond ik heel sterk, vooral in de dialogen. Daar zie ik dus ook naar uit.
Een van mijn vriendinnen is huisarts, inderdaad geen rustig baantje, veel paperaswerk ook. Toch wordt er in haar praktijk, die ze met twee anderen en een huisarts in opleiding voert, nooit aan de telefoon vooraf gevraagd waar je voor komt. Lijkt me ook overbodig en soms zelfs pijnlijk. De huisarts stelt de vraag wat kan ik voor je doen? en kan dan ad hoc beslissen hoe het verder moet.
Het zal wel aan mij liggen, maar de gehele point van dit ikje over Arie ontgaat me, en het is een en al sentimenteel mooischrijverij wat de klok slaat. Vooral die “natte ogen” is echt too much … Het voorbijflitsen kan ik me ook moeilijk voorstellen van zo’n opaatje, achter een opgevoerde rollator? Een straalvliegtuig dat hij kreeg in plaats van een gouden horloge? Vind ik dan weer, gek mannetje dat ik me d’r eentje van me ben.
Ja, het is een moeilijke keuze, burnout first of Luvienna, we gaan het zien. Vooralsnog gaan we met de hele tent naar een concert vanavond, was niet gepland, en een behoorlijk stukkie rijden, maar het is het waard. Als we dan met z’n allen lallend weer thuiskomen, dan gaat er vast niemand fotootjes zitten inplakken. Het is maar dat jullie het weten. Maar voor het weekend staat een van de twee artikelen er gegarandeerd op!
Pawi blijft hardnekkig, en dat mag. Ieder mag zijn eigen mening hebben en houden. Ik ook.
Het grappige – echt gebeurd – is dat ik hedenmiddag de huisarts (-assistente) opbelde voor een afspraak voor morgen. Onmiddellijk en zonder enige aarzeling en heel normaal … vroeg het lieve gansjes waar het voor was. En ik zei dat het om een standaardcontrole van mijn inentingen ging, ik heb zo’n mooi geel inentingspaspoort, en dat wil je van tijd tot tijd even checken en actualiseren. Nu is er bijvoorbeeld een inenting tegen de ziekte van Lyme die wordt aangeraden, die had ik nog niet …
Nou, die assistente geeft hem deze informatie, ofwel vanavond, ofwel morgenochtend bij de ochtendbespreking, en dan gaat de goede man dus even zitten scrollen (of de assistente geeft hem de juiste map met inentingsvoorschriften even aan), zodat de spullen klaar liggen. En morgen als ik binnenkom, ben ik dus binnen 10 minuten weer de deur uit. Wel zo handig.
Had ze het niet geweten, dan had hij me of een volgende keer kunnen helpen, kassa, da’s twee keer 10 minuten, of de assistente had tijdens ons gesprek binnen moeten komen, met blosjes op de wanten van opwinding, want ja, je weet het niet, misschien zit ik daar wel helemaal spiernaakt, of hij had op de gok en een tikkie bluffend de grote spuiten uit de koelkast kunnen halen en toeslaan. Nee, ik WIL dat mijn huisarts zich voorbereidt op een afspraak met mij. Ik wel, sommige mensen niet en dat mag en kan.
Die natte ogen vond ik ook wel wat teveel, maar wie weet staan bij mij ook de tranen in de ogen als een kleinkind naar mij vernoemd wordt en ik er binnen een paar uur met mijn flitsende brommertje naar toe rijd om haar te gaan bekijken. Dan zou voor mij voetbal ook even wat minder belangrijk zijn, net zoals het precieze werk van een goed biertje tappen.
Van beide heb ik geen verstand, maar dat doet nu er even niet toe.
Het thema vaccinatie is weer actueel. En zijn pro’s en contra’s. Die contra’s hebben weer wat koren op de molen, nu er tientallen Zeeuwse Meisjes met het verkeerde vaccin zijn ingeënt. Geeft niks, maar ohlala, ze moeten nu weer terugkomen voor het juiste vaccin. Die twaalfjarigen dan. De negenjarigen hadden het goede vaccin.
Aha! Een kleinkind. Ja over dat “vernoemd” had ik heengelezen. Vind het nog altijd een smartlapikje. Opa Arie … man man man …
Dat ikje van vandaag over voetbal(vrijwilliger) natte ogen en nog meer, ik begreep er helemaal niks van en zuchtte maar eens diep.
Na de verhelderende commentaren van pawi en blogbaas brak het licht eindelijk door, gelukkig maar hoewel deze cryptische schrijfsels niet echt mijn voorkeur hebben.
Ik blijf uitzien naar de nieuwe aflevering van Luvienna’s feuilleton, vol verwachting….
KT cryptisch ? je zit toch niet ‘s-morgens al aan de witte wijn ? Een ikje vraagt vaak om close reading.
MK
De NRC is nog steeds een avondkrant, trouwens mooi dat je de term close reading hier weer eens over het voetlicht brengt, een begrip uit vervlogen tijden in de literatuurgeschiedenis ( jaren zeventig).
Het bijv. nw. cryptisch heeft niets met witte wijn te maken, maar alleen met voetbal en onbegrijpelijk taalgebruik in die tak van sport.
Eens met Klare Taal. “Voetbalwedstrijd”, “kantine”, “gewonnen”, ik snap er ook geen bal van. 😉
Leuk Ad Hok
Ik begrijp het helemaal hoor, enkelt verschil van mening volgens Kruif.
Heb geen haast beste Bas, ben blij dat het gebeuren zal. Kan mij voorstellen dat iedereen liever eerst een nieuwe aflevering geplaatst ziet. Moi inclusief.
Vanmiddag nog een Twitter fittie met een geleerd iemand, ‘ik heb twee studies afgemaakt, en jij?’ Ha, ik ben een stuk of tien studies begonnen en nog nergens mee gestopt, ik leer mijn leven lang door.
En dat allemaal omdat ik in enige haast een ‘n’ te weinig had geschreven. Ja, dat Twitter is soms erg leuk.
Vanmiddag had ik een ingeving zoals je die maar zelden aan het eind van een maand aan het bijna eind van een decennium kunt hebben.
Ga proberen te bedenken, bij iedere gebeurtenis van twijfelachtig allooi, minimaal, of juist van een bedroevend nietszeggende overwinning in een discussie met een apothekersassistente die duidelijk nog maagd is, omdat het hoofddoekje voor het bloeden dit doet vermoeden of de verdrietige groeven in het zwaar opgemaakte gezicht van enige decennia oud the give away is; om een potentieel veel te lang voorbeeld abrupt te beëindigen: ik ga proberen, al slaan de vlammen van het moment mij tegen de borst: kunnen we later hier smakelijk over lachen? Dat is het het waard met opgeheven hoofd de stront aan de schoen, het braaksel op de mauw, bloed uit oren, neus en om de geliefde president Trump te citeren: bloed dat overal vandaan kwam te negeren en de sjaal of cape niet met sjeu en charme om je heen te draperen maar op te vouwen en in een plastic tasje op te bergen. Nu is geen moment van triomf maar ooit biggelen de tranen over wangen die de wereld menigmaal dan de een dan de ander hadden aangeboden. Sla maar. Toe, sla maar. Mijn eigen ondunk van het moment kunt u nooit overtreffen en dat is goed.
Dus ik kijk zelf ook uit naar Luvianna’s nieuwe aflevering (gaat het nog over de mannen en het leven? En zou ik mij misschien nog even mogen teruglezen, dubbel pret dus? Beste Bas, ik had zelf voor Burnout een nachtelijke herpublicatie in gedachten gehad, zonder poeha maar ik zal mij ook wel zeker niet verzetten tegen poeha.
Poeha is wat iedere schrijver minimaal een maal in haar of zijn leven wenst. Poeha is wat anders dan poehee!
O, weer een long read terwijl de 00: in het uur zitten, daar gaan mensen vroeg of laat wat van zeggen. Eerst nog aardig, later insinuerend en uiteindelijk met pijlen gedoopt in vergiftigde port.
Gelukkig drink ik niet en is mijn burcht pijlbestendig.
Volgende keer probeer ik voor middernacht aan te schuiven. Voor wie nog wakker is, een goede nacht gewenst.
Nog een reden voor vroeger schrijven, de vermoeidheid verneuken de zinnen hopelijk minder en zo wordt het leesbaarder. Tabe voor nu, mijn ogen worden moe.
Hoe zou het met Riverside Blues gaan? Ook zo’n nachtbraakschrijver … Misschien is hij inmiddels volledig in zijn Facebook Community ondergegaan en continu plaatjes aan het delen en beoordelen 🙂
Jouw nachtbraakschrijven is prima, Boekie! Het is niet altijd begrijpelijk maar wel altijd boeiend. Ga vooral door!
Trio
We hadden elkaar al frequent gemaild, geappt, gesproken en zelfs al een keer gezien voordat zij mij uitnodigde voor een bezoekje bij haar thuis. Ik kreeg een zitplaats aangewezen, maar in plaats van te gaan zitten liep ik door de gezellige woonkamer naar kunst te kijken. Met mijn rug naar haar toe riep ze uit de keuken: „Zullen we een triootje doen?” Compleet verrast zei ik: „Hé, we kennen elkaar nog maar net…”, en terwijl ik me omdraaide om mijn zin te vervolgen zag ik een fles rode wijn in haar hand, ‘Trio’ genaamd.
Gerard van Dorth
Ik vind het moeilijk me voor te stellen dat mevrouw op de eerste live date zoiets echt argeloos zegt. Dus óf mevrouw heeft Gerard willens en wetens proberen te primen, óf Gerard heeft zo’n etiket gezien en dacht: hee: Ikje!
Ik denk het laatste, een woordgrapje verpakt als ikje met zelfspot.
mee eens, volstrekt ongeloofwaardige gebeurtenis, maar het past wel in het thema van de boekenweek. Ik heb even gegoogeld op trio en rode wijn en AH heeft in het assortiment een rode wijn, merk Trio Merlot Carmenere, maar erg onwaarschijnlijk, dat Gerard dat van afstand heeft kunnen lezen. Kortom barpraat.
… en bijzonder flauw.
Leuk! En een veelbelovend begin van een nieuwe relatie. Lentetriootjes alom, is het niet met bloemen dan wel met verboden vruchten. In een kleine studio met een open keuken, daar kan je bij elkaar in de boeken kijken. Dus zo’n etiket moet goed te doen zijn. Dat blijkt trouwens al uit dit ikje.
…niet het triootje.😀
😆 Wat niet is kan nog komen. De toon is gezet.
Bmmb, wat denk jij erover?
Grappig, nou ja .. Gerard’s repliek is nou ook niet bepaald tactisch, duidt een beetje op een ‘dirty mind’ , hij had beter wat neutraler kunnen reageren, denk ik dan maar.
Opgave : verzin nu zelf lollige varianten, zoals dat ze riep ‘wil je meteen dood?’ en dat ze dan met een flesje mort subite aan komt lopen.
En we gaan het niet rondbazuinen, indachtig de wens van de auteur, maar … een paar minuten geleden in het holst van de nacht is daar dan toch weer dat prachtige fascinerende innemende verhaal in 18 kloeke delen op de site teruggetoverd. Waar dan? Hier dan!
Ik denk, pawi, dat de toon is gezet en als ik de ik was geweest was ik voor 1991 in blije verwachting van een leuke avond (al snap ik niet wie de derde persoon dan zou zijn, wel belangrijk) geweest en na 1991 en zeker na 1992 zou ik alles door plots aangeleerde verlegenheid verkeerd doen en zou het tot niks leiden… best jammer. Tot aan 2005, vanaf dan was alles mogelijk geweest.
Dank, Bas, grote dank. Toevallig? ben ik deze week voorgoed met roken gestopt, nu vierde dag, zwaar maar leuk om te vieren dat tegelijkertijd en geheel toevallig de return of the blauwe balletje is gekomen. Dat ik maar snel mag leren minder dom te reageren. Hallo lummel en Letterzetter, leuk elkaar weer hier te treffen.
Beetje vroeg maar ik wens iedereen een prettig April.
Geen dank en toeval bestaat niet. Het is morgen 1 april * huiver icoontje *
Tulp
Onze kleinzoon Sem brengt het weekend bij ons door en neemt een bos tulpen mee. De volgende ochtend komen we de kamer binnen en is er een tulp met zijn kopje gaan hangen – waarop hij uitroept: „Oma kijk eens, er is er een flauwgevallen.”
Joke Toxopeus
Deze hebben ze vorige week over het hoofd gezien.
@mopperkont 😀 Maar krek dat je gelijk hebt. Het wordt nu een tikkie “Ouders van Nu” niveau, let op, binnenkort mogen de trotse ouders een fotootje van hun kroost meesturen.
Achgos.
De stelen schuin afsnijden, Joke, en helemaal in het water zetten.
Gelukkig hebben we burnout als tegenwicht, en Luvienna’s nieuwe aflevering binnenkort.
Puf puf het was een zware bevalling, vanwege wat technische dingetjes, maar nu is hij er dan toch: het achtste deel van ons aller Luvs succesfeuilleton “Dingen die ik met mannen heb gedaan“. Het gaat dit keer over biertonnetjes en baarden. Lees het – zo je wilt gnuivend – allemaal hier. Tip: lekker bovenaan beginnen en dan ademloos naar beneden.
“lekker bovenaan beginnen en dan ademloos naar beneden” 😀
Dank wederom, blogbaas!
Broeders
Omdat ik me helemaal alleen waan in het toilethokje van de IKEA, besluit ik een wijsje te fluiten dat al de hele dag in mijn hoofd zit: Ode an die Freude uit de koorfinale van Beethoven’s Negende, ook in gebruik als het Europese volkslied. Dat kan geen toeval zijn, één dag na de zestigste verjaardag van de EU.
Na drie noten blijk ik toch niet alleen. Een paar hokjes verderop wordt hartstochtelijk meegefloten door een muzikant die zijn handen heeft gewassen en in de koopjesjagende meute verdwenen is voordat ik mijn hokje heb verlaten. Hij blijft onbekend, maar ik weet genoeg. Het Europese ideaal is niet op sterven na dood, maar springlevend. En Alle Menschen werden Brüder.
Erik Boot
Terwijl ik sta te pissen in een openbaar toilet, fluit ik Ding-a-dong van Teach-In voor me uit. Een paar hokjes verder begint iemand vrolijk mee te fluiten. Ik weet genoeg, dit kan niet missen: Nederland gaat het Songfestival weer eens winnen.
Ad! 😀
Maar mensen mensen wat een dieptepuntikje, zo gekunsteld, zo Baudetachtig “kijk mij eens intellectueel zijn”, brrr, nee, dan lees ik nog liever de Story als die nog bestaat. Het lijkt wel of de elite de kloof met tokkiesvolk bewust steeds groter maakt. Niet handig. Hoogmoed komt voor de val, zo luidt het spreekwoord.
Het volgende Ikje is in het Latijn. 😉
Luvienna 😆
De NRC is er voor de elite, dat blijkt maar weer eens. Wie fluit Ode an die Freude zomaar mee op de plee?
Leuk ikje. Er zijn nog optimisten onder ons.
Hmm, wat me toen niet opviel, maar nu wel: ze deden wel heel erg ABBA na 😉
Kijk en luister maar:
Die flash mob in Sabadell! Dank voor de link. Aanrader.
De Abbaatjes sla ik even over.
Super die flash mob, wat een ikje al niet teweeg kan brengen.
Schitterende flash mob, inderdaad. Vraag me af met hoeveel camera’s ze dat gefilmd hebben.
Hallo Bertie, nog bedankt voor het terugwensen. Ik had er per ongeluk helegaar over heen gelezen. Maar nu, warm gekleed zit ik in mijn tuintje aan de koffie nog eens deze week door te nemen en dan kom je zo iets tegen.
Net als, ik geloof het eerste ikje, over onaardige Koch, nee over zijn wel aardige boek, Het Dinner.
Ik denk niet dat het hier perse een armoede ding is, Bas, het niet hebben bezocht van een restaurant. Het is immers een mondelinge overhoring en de jongen of het meisje is misschien nog te jong om zelfstandig zo een grote stap gezet te hebben? En misschien heeft het kind geen ouders of geen ouders die graag buiten de deur eten?
Ik zelf ging naast bezoeken met mijn ouders ter gelegenheid van opa of oma’s verjaardagen pas in mijn HAVO tijd buiten de deur eten met een vriend en later met meisjes. Misschien ook omdat ik acht jaar deed over die **** HAVO. Tijdens mijn MAVO tijd gingen we na het stappen, of rondrijden op den opgevoerde brommer, eten bij, in een shoarmazaak welk ik destijds niet als een restaurant zou hebben benoemd. Waarom? Weet ik niet, ik deed niet voor niets vijf jaar over mijn MAVO maar toen had ik wel allemaal D niveau en absoluut geen pretpakket. Nee meneer, geen haar op mijn hoofd die deze periode als prettig heeft ervaren.
Mijn eenjarige VWO loopbaan (die feitelijk maar enige weken duurde, toen had ik noodgedwongen wel een pretpakket); die eerste weken waren erg leuk. Er woede maar liefst een kleine oorlog over mij tussen de directeur (mijn kant) en de adjunct directeur (ook mijn kant, zou jaren later, toen de kinderschare totaal van origine van de ouders was veranderd -?- ontslagen worden omdat hij de veranderende schare aan kinderen, nou, een of twee, bedreigd had met een zweepje) versus het schoolhoofd, al een jaar of tien erg anti mij. Hij won, mijn VWO loopbaan geknakt wat ik vierde met en op kosten van enige leraren die net als ik al jaren de schoolkrant volschreven. Ik mocht mijn afsheidsintervieuw niet zelf schrijven, het ware wijze en vooruitziende mannen, destijds. Vrouwen deden toen echt niets. Zaten niet in de 13 jaar dat ik op school zat in de schoolkrant, of in Het Filmcomite (ik van Secretaris-Generaal en Penningmeester) of in welk leuk en vrijwillig comité dan ook.
Waarschijnlijk gingen ze wel gewoon vreemd.
De flasmob is geweldig. Hoe zeer zou ik niet zo iets moois kunnen!
Vroeger zou ik gezegd hebben: ik geef tien jaar van mijn leven voor zulk een talent. Ja, toen ik 20 was zei ik van die dingen.
Nu niet meer, want stel dat ik nog maar vier jaar te leven heb, hoe regel je dit dan? Staat er misschien een heel erge boete op? Dat een geliefde voor je ogen een tijdje verbrand wordt op zo? Je weet het niet, ik vind dat als er een god is hij van weinig humor getuigd. Of van heel erg veel, ja, daar heb je gelijk in.
Hallo Bertjes, das toch dezelfde als Bertie of ben ik helemaal van het pad af? Kan beide natuurlijk.
Er is nog net tijd om te antwoorden voor we weggaan.
Goedemorgen BMMB, Bertjens is Bertie. De doopnamen houd ik voor mezelf ☻
Tot vanavond.
Morgen weer een week. En de enige manier is omhoog maar niet makkelijk maar niemand zei ik beloofde je een rozentuin en je moet zitten op je opengeklauwde handen van de vissersjongen op zee die zo hoog vliegt dat je je maag voor altijd kwijt bent.
Dan kalmeert het wel, of zet Luvienna je in vuur en vlam of dondert pawi je onder complimenten dat het maanden duurt eer je de uitgang hebt gevonden maar je hield je al die tijd vast aan klare taal want nep berichten moesten we toch van ons afduwen vlug. Ben zo blij nu niet tussen de 10 en de 29 te zijn. En dat was ik toen ook al. Dus count your double less of blessing.
Morgen weer een week die begint bij ins met tellen en schrappelen en dan zoeken en fietsen naar een stationair model best ver weg in Amsterdam maar ze hebben er honderden, ik wil alleen een betaalbare met wat gadgets, ja, die, die de wind door je haren doet waaien als je fietst.
Moet nu naar de bedstede om nog even hand in hand te dromen over wanneer er weer meer mogelijk is.
Maandag morgen. Gooi de trossen los. Voor een kleine proef aard.
Ja, ook jij lekker slapen, Mark. Morgen gezond weer op in het besef dat er … een nieuw, kakelvers intro komt, om een uurtje of elf al, dus die maandagochtend duurt lekker kort.
Mijn vorige video met ijzingwekkende muziek van Britten uit de opera Peter Grimes over een norse mensenschuwe visser en de vissersjongens die hij mee nam op zee, hetgeen ze vaak niet overleefden, wat in het dorp weer aanleiding gaf tot giftig geroddel, heeft de handen niet op elkaar gekregen, maar dat zal zeker wel lukken met deze video. Een en al harmonie, vertolkt door de leerlingen van het conservatorium van Parijs naar aanleiding van de aanslagen op 13 november 2015 in Parijs. Lully is perfecte harmonie.
Dit spreekt me meer aan.
Mooi stukje, mopperkont.
Ik was een beetje Britten-moe na heel veel van zijn muziek op de radio.
Poep, baarden en bloemen, dat zijn de hoofdingredienten van het nieuwe weekoverzicht dat, als alles meezit, al hedenochtend rond een uur of elf (11) gepubliceerd gaat worden.
Ok, deze was het niet. Tijdens het lezen van vele commentaren waarvan er vele nog steeds accuraat zijn bedacht ik mij, kun je niet je commentaar reactieveld zeg maar een beetje meer boomachtig laten zijn? Nu zou ik, als ik ergens nog eens op wil reageren helemaal naar beneden moeten gaan en wellicht ben ik dan mijn goede zinnen vergeten, of op zijn minst de naam, datum en tijdstip van diegene waar ik liefdevol op zou hebben Willem reageren? Snap ie?
En zeker helemaal als er meerdere zaken de moeite waren om op te reageren.
Nu weet, vind en snap ik dat ge niet zo bijster blij bent met verzoekjes als deze en misschien wil je dit ook niet hebben bij een lopend, levend hoofdstukje, draadje zogezegd.
Maar dit kan dan vast niet gedaan worden met de oude draden en niet bij de wekelijkse. Volg je me nog? Anders laat maar, te veel werk.
Ik ga nu iemand wakker kussen en dan verder zoeken. Met brood, bij elkaar gezocht beleg en het riviertje of meertje denken we er maar bij.
Het is op de iPad lang zoeken, scrollen naar een bepaalde reactie, snap ie? En dan probeer ik het op de tapflop met een muis met draad en langzaam dat het gaat? Vele experimenten geweest, ik denk dat deze muis gebruikt is bij een experiment bij een echte oude, beetje afgetandse gravin von Dick Zum dunkelseetje, waarin en langs de bijzonder bijziende muis de vagina in werd geleid door Ehbo teckels die misschien het snoer hard hadden aangehaald. Pijn dus, en geen gevlei. Maar dit tenzij.
Een soort cross-overs tussen of met TatOrt en Subject Victems Cars.