We noteerden vorige week een heleboel kinderikjes en mooischrijverij-ikjes, daar heb ik het dus niet over in dit overzicht van hoogtepunten. Er was er maar eentje die een beetje de moeite waard was: een consumentenklachtikje over een doktersassistente die voor het maken van een afspraak wilde weten wat de patient scheelde. Vanwege het privacygevoelige karakter antwoordde de auteur, tevens NRC-lezer Bert Weverling verbouwereerd „Ik heb een klacht.” Even was het toen stil en toen vroeg het gansje aarzelend: „Over ons?”
“Oh, een mannendingetje!” Genoteerd, meneer. De dokter zal uw dossier even doorscrollen.”
Pawi was er tegen, dat al aan de telefoon verklappen van waarvoor je komt: “Wie weet staat de telefoon op speaker, of staat het schuifraam naar de wachtkamer open. “Wat zegt U? Alcoholverslaving? Spreek ik met de heer van Vuren? Geboortedatum 5 april 1982? Nee?” “Oh, een mannendingetje!” Genoteerd, meneer. De dokter zal uw dossier even doorscrollen.”
Letterzetter deed ook een duit in het zakje. Hij hoorde wachtend voor het loket de assistente bellen: “En heeft u al ontlasting gehad?” …. “Of u al GEPOEPT hebt?” Gelukkig woont Letterzetter zelve om de hoek zodat hij gewoon kan binnenlopen om een afspraak te maken.
Maar de rest was er voor; gewoon even vertellen waarvoor je komt, da’s wel zo makkelijk. Kom zeg, het is de biechtstoel niet.
Hij had ook aan een baal lavendel kunnen gaan staan ruiken, maar die hing er toevallig niet.
Er was ook een elitair ikje van Erik Boot die ergens in een kleedkamer “Alle Menschen werden Brüder” ging staan fluiten. Gewoon omdat hij daar zin in. Hij had ook aan een baal lavendel kunnen gaan staan ruiken, maar die hing er toevallig niet.
Ad Hok reageerde het meest doeltreffend: “Terwijl ik sta te pissen in een openbaar toilet, fluit ik Ding-a-dong van Teach-In voor me uit. Een paar hokjes verder begint iemand vrolijk mee te fluiten. Ik weet genoeg, dit kan niet missen: Nederland gaat het Songfestival weer eens winnen.”
Maar goed, de in allerijl opgegoogelde flashmob vond iedereen geweldig. Dus we waren toch wel blij met het ikje. Bookmarkmijnboek (die nog altijd zonder nieuwe pseudo reageert, in afwachting daarvan stel ik voor hem “Mark” te noemen) zei zelfs: “Hoe zeer zou ik niet zo iets moois kunnen!” [tekst gaat onder video nog lekker even door]
Om de een of andere reden ging het discours vorige week ook over bloemen, het zal wel met het vorige intro te maken hebben gehad. Klare taal: “In de velden trof ik korenbloemen, klaprozen, vergeetmenietjes, klavertjes, margrieten en nog veel meer. Dit alles is heel lang geleden in mijn jeugd toen we op de lagere school droogboeken moesten aanleggen en ik zo de velden instapte en plukken maar. Dit is volgens mij verboden nu, hoewel ik regelmatig zie in het park tegenover, waar prachtige velden met crocus en vooral sneeuwklokjes staan – die wij met diverse buren hebben geplant dertig jaar geleden – dat daar nu kinderen met hun ouders ongegeneerd bosjes bloemen gaan plukken en heel brutaal reageren als er iets van gezegd wordt.”
Kindervallen zetten met viooltjes erin, was de nuchtere raad van een van de reageerders alhier.
Eindelijk was het vorige week zover. Het was een zware bevalling geweest, vanwege wat technische dingetjes, maar eindelijk werd dan toch het nieuwe achtste deel van Luviennas “Dingen die ik met mannen heb gedaan” gepubliceerd. Het ging over biertonnetjes en baarden. Tip: lekker bovenaan beginnen en dan ademloos genietend naar beneden glijden …
“Na afloop van de vergadering vond ik hem bij de bar terug en ik sprak hem aan. Het klikte direct en na een uurtje vertrokken we samen naar zijn tweekamerappartement. De volgende ochtend, bij het ontbijt dat uit een zachtgekookt eitje bestond, kwam ik er tot mijn opperste verbazing achter dat ik die leuke man allang kende: het was Jan de barman, die zijn baard had afgeschoren.”
Alom lof met name van het vrouwelijke lezerspubliek, in het bijzonder van Pawi, Bertie en Klare taal. Mijn v/h grootste fan Heer Rozenwater kwam niet verder dan het opnoemen van de kroegen waar hij in zijn studententijd was geweest. Je vraagt je af of hij Luviennas verhaal gelezen heeft en wat hij ervan vond.
Het stiekum zonder veel misbaar midden in de nacht herplaatsen van Marks weergaloze levensroman “Ik ben geboren met een burnout” maakte nog niet veel los. Bertie: “Ik heb het nog eens overgekeken, leest lekker weg in dit lettertype.” Het echte commentaar dat gaat wel loskomen zodra er nieuwe vervolgen gaan verschijnen. Die man heeft nog oneindig veel meer te vertellen, wat ik jullie brom.
De kippenveltrofee van de avond ging deze keer naar gitarist Ulco Bed, die er een minutenlang huilende, jankende solo uitperste die aan Pink Floyd, Gary Moore en hoe heten ze ook allemaal deed denken.
De traditie wil dat ik ook iets zeg over mijn eigen leven en mijn eigen weekend. Welnu, daar waar we vorige week naar Zuid-Zwitserland togen, daar gingen we nu naar het hoge noorden van dit kaasfondue- en bankierslandje, en we schoten zelfs nog iets door, tot in Duitsland aan toe.
In een sfeervol “Lokal” te Schaffhausen beleefden we een spetterend optreden van la Candy Dulfer & Band. Ze speelde de sterren van de hemel, maar de kippenveltrofee van de avond ging naar gitarist Ulco Bed, die er een krijsende, huilende, fluisterende, flemende, jankende solo uitperste die aan Pink Floyd, Gary Moore en hoe heten ze ook allemaal deed denken. Wij, the people, keken ademloos toe en baden dat het nooit zou ophouden. De video hieronder – opgenomen tijdens een ander concert – geeft een indruk van hoe het was. Maar niet meer dan dat. [verhaal loopt onder video nog heel even door]
En heel meutig, gingen we ook weer bloemen kijken. Dit keer niet in Locarno, maar op het bloemeneiland Mainau, bij Konstanz in de Bodensee.
Man man man, wat een mooie bloemen daaro. We hielden niet meer op met fotograferen en we aten er een gepaneerde wienerschitzel met patatjes bij.
Wil jij kans maken op een bloemetje, of een uitnodiging voor een fijne bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Zo eentje waar je helemaal niets hoeft te betalen, maar uitgebreid getrakteerd wordt door de blogbaas? Of wil je kans maken op een mooie vermelding in het weekoverzicht van volgende week? Of zeg je: doe het mij maar allemaal!?
Doe dan aan deze leuke rubriek op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in.
Als dat teveel werk is, scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres. Het lepeltje is voor jou als het precies de 100e reactie is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden.
Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email van mijn voorganger apie@apiedapie.com of direkt bij mij zelf: bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het ook wel de featured image – laat een stukje offline leven zien van mezelf. Het was in de kelder van Die Kammgarn – “der Ort zum Feiern und Geniessen” in Schaffhausen – en ik had net geplast. Toen ik naar buiten kwam, van de rij onwelriekende urinoirs via de gang en trap terug naar de zaal, toen zag ik de poster, aan een hele wand met allemaal andere posters. Die andere posters fotografeerde ik niet. Maar deze poster wel. Want die was in het nu. Dat was net gebeurd. Candy Dulfer dus. Talentje mensen.
Bas van Vuren, aangenaam 
Ha, een weekintro met een mention van deel 8 van mijn herinneringen aan een losbandig studentenleven. 🙂 Plus het memoreren van het herplaatsen van Boekie’s aangrijpende Burnoutsage. En een overzicht van het weekend-wedervaren van de blogbaas, ongetwijfeld om ons allemaal stikjaloers te maken. 🙂
O ja, en een fraaie terugblik op niet zulke fraaie Ikjes. Zou ik nog bijna vergeten.
Stikjaloers op die wienerschnitzel zeker? 😉
🤣 🤣 🤣
Ja, een gepaneerde wienerschitzel nog wel. Bofkont ;).
Als een ervaren spreekstalmeester alles van de afgelopen week aan elkaar gelijmd, dat doet niemand je na.
Stikjaloers ben ik ook, alleen al op die mooie foto van uitgebloeide tulpen.
Prachtige compilatie van de hoogtepunten van de afgelopen week en als extraatje een uitstapje met de blogbaas c.s naar Schaffhausen en Konstanz, waar het goed toeven was in de bloemenzee met een gepaneerde schnitzel erbij.
Mensen nogaantoe wat een leven daar als God in Zwitserland.
Fraai intro!
Maar ik heb eigenlijk een klacht…
De mooiste gitaarsolo is nog steeds die van Pink Floyd, in casu meestergitarist David Gilmour.
Comfortably numb, hieronder alleen de extended gitaarsolo, live gespeeld.
Kippenvel…
Kaartje
Met amper zeshonderd inwoners is het landelijke Stevensbeek, een parel in het Brabantse landschap. Wij wonen ‘downtown’ aan het enige en centrale kruispunt, in een dorpskom die verder wordt omgeven door boerderijen.
Het NRC-artikel over het opgerolde drugslab in ons dorp trok dan ook mijn aandacht. Benieuwd naar waar de snoodaards huisden, zoom ik in op het bijhorende kaartje. Groot is mijn verbazing, als ik terecht kom op ons kippenhok.
Hans van Belleghem
Hahahaha, dat Stevensbeek toch en die NRC. In het kippenhok, het zou zomaar waar kunnen zijn. Het dorp is bijna te klein om op de foto te zetten. Als we er door fietsten stonden we met beide wielen buiten de grens. ☻
Verder een paar mooie dingen van Bas.
Ons lekker maken met zijn schnitzel (weet je wel hoe gek ik daar op ben, zeker ook nog met champignons?) bijna-net-zo-mooie-bloemen als de rozen van ons, een gitaarsolo en een extra van Letterzetter.
Die ga ik nu beluisteren.
Die schnitzel maakt veel kapot op dit moment terwijl ik in de tuin zit te weten dat ik zeven dagen niet rook en twee dagen vegetarisch was, per ongeluk eigenlijk, ik was ook eigenlijk bijna…kom hoe noem je dit…een heilige? Een arme? Dement? Ik was veel vergeten te eten.
Dat kan ik iedereen aanraden. Maak er geen ding van. Lig op je bank, onder een fijn dekentje. Wel wat aangename pillen in een mooi Indonesisch doosje binnen bereik. Vergeet Heer Roozenwater en diens vrienden, doe ik 99,99% van de tijd, was het maar zo makkelijk om gebak te vergeten. En dan niets ten nadele van Heer R., geen enig idee waarom hij in mij opkwam en ik ga er geen woorden aan vuil maken. Nee, dan liever pawi. Van pawi kan ik altijd heel kuis dromen al eindigen die altijd met en niet in een smart. De bootjes en de mist die doen het hem, gekoppeld aan een door mij voorspeld maar toch erg betreurd einde van een samenwerkingsverband nog voor deze in wezen een naam mocht hebben.
Die schnitzel. Ik zal niet vegetarisch eten, nee vanavond niet. Boven op de stronken lof komen dure plakken kaas en goedkope plakken ham, mijn ideale combi, maar was ik daar net nog blij en content mee…nu zal ik met iedere hap een schnitzel missen, net als een berg, een bepaald soort wijn, een jurk, witte borsten en een donzen bed.
Dat het maar snel dinsdagochtend kwart over acht moge zijn.
Grinnik icoontje, leuk om al die reacties te lezen. Daar doe je het toch voor, niet dan? Ten aanzien van de gitaarsolo, ja, da’s zeker ook een kandidaat. Candy heeft ooit een gastoptreden bij Pink Floyd verzorgd, die heel beroemde saxofoonsolo op die gig die ik nu luid in mijn hoofdje hoor, maar waarvan ik de naam vergeten heb. Hij snerpt door mijn ziel, hij brengt herinneringen omhoog aan klassenavonden op de middelbare school. En ja, ook aan de diverse live optredens die ik van Pink F. her en der mocht meebeleven, de meest gedenkwaardige nog wel die in Berlijn, op de plek waar toen een jaar eerder de Muur omvergehaald was.
Rozenwater is weer de enige dissonant in het gezelschap en moet weer sneren. Nu eens niet naar mij maar naar alle reageerders hier die de moeite nemen om te zeggen wat ze van een verhaal, van een aflevering vinden. Dat zijn menselijke blijken van belangstelling en waardering, bemoedigende klopjes op de schouder, van “ga zo door“. Kortom, intermenselijk contact tussen mensen. Mensen die elkaar vaak niet eens lijfelijk hebben gezien. Hoe veel mooier wil je het hebben? Nee, niet hij. Geheel in lijn met zijn zielloze blog van afkatten en de loef afsteken vindt hij zulke reacties “het elkaar obligaat de hemel in prijzen“. Jammer. Gelukkig hebben we hier tegenwoordig in meerderheid een ander slag mensen op de site.
Op een recent artikel op zijn eigen blog meent le Roos mij met God (!) te moeten vergelijken, en de reageerders alhier als gelovigen die mijn Almacht moeten erkennen … Ja inderdaad, wel een hele erge klassieker voor als iemand jaloers en machteloos is. Jaloers op een goedlopend blog, bezocht door goedgeluimde mensen, hoe is het mogelijk?
Wie weet draait hij ooit weer bij en laat zijn ware, veel leukere gezicht en inborst weer eens zien. Ik geef de hoop niet op. Roos, je speelt deze “tough to get nasty blog master” alleen maar om stoer te doen voor welgeteld twee (2) sneue reageerders, hoor. Als je weer jezelf zou zijn, dan gaat er een wijde wereld van warmte, plezier en echte genegenheid voor je open. Your choice.
Het ikje geeft in de digitale krant een link naar het artikel. Als je dan op dat kaartje klikt, kom je inderdaad uit op een kruispunt. Met een beetje fantasie heeft de inzender het opgeleukt naar zijn kippenhok.
Ach bookmarkmijnboek, wat kan het ons schelen? Samen door de weilanden van schrijversland dwalen, in onze korte gemeenschappelijke fantasieën een bootje in de mist enteren. Dat het zou mislukken was door jou voorspeld, door mij waargemaakt. Maar de mooie herinneringen aan plannen die niet van de grond kwamen, die blijven. Knap van je dat je niet meer rookt. En nou niet gauw naar de nooduitgang rennen.
Tenslotte. De onderhanden ruzie zou vermakelijk zijn, als ze geen serieuze ondertoon had. Een herhaling van zetten, daar wil deze bloglezeres niet aan.
Baseball ladies, waarvan er een op de featured image, kunnen op 8 april a.s. hun hart ophalen. Dan komen ze zelf in actie, in Schaffhausen, de Baseballs.
Nee hoor, ik had het over jouw blog. Hier op dit blog is afkatten en de loef afsteken al heel lang niet meer de gewoonte. Sinds wanneer? Sinds mensen zoals jij voor zich zelf begonnen zijn. Valt precies samen! Maar zo af en toe gebeurt het wel, als iemand het nodig vindt, dat is net als in het echte leven. Daar is ook niet alles of 1 of 0, of aan of uit, of slecht of goed, de echte wereld is net als dit blog niet binair en is rijk aan schakeringen.
Nee, het is niet waar dat wij elkaar hier als beginsel de hemel in prijzen. Prijzen om het prijzen, dat is wat je suggereert. Dat zou klef zijn. We geven hier feedback over ikjes, verhalen en de actualiteit.
Anders dan op sommige andere sites zeggen we het ook als we iets goed vinden. Of als we een ander een steuntje in de rug willen geven.
Ook jij hebt daar in het verleden veel plezier van gehad, toen je met je dagboekje over die vakantie op de Azoren bezig was. Maar ja, dat ben je liever voor het gemak vergeten natuurlijk.
Loopoor
Een loopoor is bij volwassenen een betrekkelijke zeldzaamheid. De huisartsenpost die ik in het weekend bel, beschikt alleen over een checklist voor het beoordelen van de ernst van deze aandoening bij kinderen.
De triagiste heeft het daar hoorbaar moeilijk mee. Ze verspreekt zich telkens: „En heeft uw kind… eh, heeft u – een afstaand oor, felle pijn, nekpijn?”
Het gaat haar steeds beter af. „Heeft uw, eh, u koorts? Hoe voelt u… zich verder?”
Bij de laatste vraag gaat het inmiddels helemaal vloeiend: „Heeft u het syndroom van Down?”
Valentijn Sessink
Ik heb het wel even moeten opzoeken, maar een triagist (afgeleid van het franse triage ofwel sorteren) is een gespecialiseerde doktersassistente, die de urgentie van klachten moet beoordelen. Valentijn laat ons even weten dat hij ondanks zijn loopoor niet van de straat is.
Tja, ik had ook nooit van triagist gehoord, maar kon het op basis van mijn Franse taalkennis afleiden, wel een tikkie onnodig om dat woord in zo’n krantenikje te gebruiken. Wil Valentijn soms snoeven over zijn kennis, is Valentijn wellicht zelve medisch onderlegd, of een gesjeesde medicijnenstudent, je kunt niet weten, ik vraag het maar.
Verder ga ik wel loopoor opzoeken, ik krijg allerlei grappige visioenen. Nee, geen idee. Ben zo terug.
De clou, dat wil ik al wel even kwijt, is niet om over naar huis laat staan de krant te schrijven. Niet grappig, dit is geen ikje waard. Echt niet, Valentijn. Bel nog eens iemand op, misschien komt daar wel wat uit.
Nou, da’s tegenwoordig een fluitje van een cent. De medische huis-, tuin- en keukensites verdringen zich op de google om het maar te mogen uitleggen. Ik vond deze wel beeldend:
Bij een loopoor komt er vocht uit het oor naar buiten. Het kan helder vocht zijn, maar ook pus of bloederig vocht. Dit komt voornamelijk uit het middenoor. Het middenoor is een ruimte die normaal door het trommelvlies is afgesloten. Bij een loopoor is vaak sprake van een klein gaatje in het trommelvlies. Een loopoor komt voornamelijk voor bij kinderen, maar baby’s en volwassenen kunnen ook een loopoor krijgen.
Een loopoor kan verschillende oorzaken hebben: een middenoorontsteking, gehoorgangontsteking, chronische neus- of keelontsteking, na het plaatsen van buisjes en bij hoofdletsel. In dit laatste geval kan er, wanneer u uw schedelbasis of slaapbeen breekt, een scheur in het trommelvlies of de hersenvliezen ontstaan. Hierdoor kan er hersenvocht uit uw oor lopen, waardoor u een loopoor krijgt.
Echt soepel loopt het niet, de tekst dan, maar ze hebben van genezen vast meer verstand.
Dit is volgens google het enige rechtenvrije fotootje van een loopoor:
[verwijderd vanwege iets onbegrijpelijks over hot linking]
De plaatjes waar wel copyright op zitten zijn onsmakelijk. Deze looporen hierboven, daar is niks mee zo te zien. Ik tel er drie. Jullie?
‘triagist’ kende ik niet, ‘triage’ wel. Misschien dat ‘triagist’ bezig is met een loopbaan in de Algemeen Bekend Nederlands-groep.
Ik vond het Ikje wel grappig. Kan me voorstellen dat Valentijn, toen het via zijn loopoor doordrong, dacht: hier zit een Ikje in. Toch nog een voordeeltje, bij dat loopoor.
Dat plaatje laat oren zien die ik nog nooit ben tegengekomen. :-p
Het enige loopoor dat mij te binnen schiet (sic!) is dat van Jeroen
DijsselbloemBosch.Had Valentijn nou maar even gewacht tot na het weekend. Dan had hij zijn eigen dokterspraktijk kunnen bellen en aan de doktersassistente aan de lijn kunnen zeggen: ik heb een klacht.
Waren ons vieze verhaaltjes en rare plaatjes bespaard gebleven.
Die van Letterzetter is dan weer wel heel goed gevonden. Waarom hij Dijsselbloem er aan de oren bijsleept komt helaas niet goed uit de verf.
@pawi:
Jeroen D. trok een gezicht alsof hij zijn laatste oortje had versnoept (foto bij het bericht omtrent zijn niet-excuusbrief.)
http://nos.nl/artikel/2166481-dijsselbloem-wilde-niet-beledigen-met-drank-en-vrouwen-opmerking.html.
Zijn toekomst als voorzitter van de Eurogroep lijkt ten einde…
Ach… ik had zo’n mooi gedicht gemaakt, een aantal jaren geleden. Ik meen nog op NRC-site. Het oor liep alleen niet – in tegenstelling tot mijn gedicht – het zat verstopt.
Het prachtgedicht werd niet door iederéén gewaardeerd. Maar ik was er zó blij mee, dat ik m’n vreugde meteen onder woorden bracht, en waardoor het me nog bijgebleven is.
Dat zijn de leuke kantjes van een smerig(?) verhaal.
(Op verzoek wil ik het best wel publiceren. Het valt wel mee; een voorbereid mens telt voor twee.)
Kom maar door, Ilona! Smerige verhaaltjes met leuke kantjes, daar lusten wij hier wel pap van. (Niet letterlijk, alsjeblieft.)
Heb het net gevonden. Is van 2006. Wonderlijk hoe vreemd je tegenover jezelf kan staan.
Maar men moet het wel graag willen.
Dan valt het nog wel mee. Of tegen, kan ook.
Ja hoor, hier met dat gedicht. Kan altijd weggemodereerd worden als de honden er echt geen brood van lusten. Met jouw instemming dan natuurlijk. En weet je, als jij het niet doet, dan publiceert A. Hok het wel.
Hoor je de drum beat niet? Wij roffelen ons gek …..
Oké dan. Komt-ie.
De titel ben ik het ook niet mee eens. Misschien een leuke geste om hieraan lekker te sleutelen.
En waarom dan niet het hele gedicht.
Komt-ie. Nog.
Zeker weten?
Maar dan ga ik lekker koken.
Komt-ie:….
WIJ WILLEN HET HEEEEEEEL GRAAG!
Hoorbaar zoet
‘k Zie telkenmale vol ontzag
Wat een oor zoal herbergen mag
Middels een ouderwetse spuit
Komt er een respectabel portie uit
Welk was nou mijn dominant oor
Ach, ‘k hervond mijn absoluut gehoor
Fluister zoete woordjes, lief
Mijn schoon gehoorgang door
Ilona
15-10-2006
Eetse mensen. Tot later
….komt-ie?…..
Ik ga pas koken als ik het heb gelezen….
Nounounou, en dat in combinatie met ‘eetse’ en ‘ik ga lekker koken’! 😉
Leuk, Ilona, vooral ook de titel! 😀 😀
Oeps, iets te nieuwsgierig. Het vers staat er al.
Even nadenken. Die titel, wie was het daarmee niet eens?
Mooi gedichie hoor, en eten doe ik pas over een paar uur.
De titel is een tikkie gekunsteld naar mijn smaak. Is lang over nagedacht en klopt helemaal, maar doet me weinig. Maar een betere zou ik zo gauw niet weten is ook weer zo icoontje
Mag ik nog even mierekniezen? Dan volgens mij “respectabele” in plaats van “respectabel”. Volgens mij ook “schone” in plaats van “schoon”, maar zoals gezegd, ik ben alweer zo’n jaar of twintig weg uit het Nederlandse taalgebied.
Dit mierekniezen doe ik speciaal voor mijn hoofddiscipel Roos, anders mocht hij eens denken dat we hier elkaar obligaat de hemel inprijzen. Niks ervan. Keihard commentaar. Neersabelen. Verpulveren. Dat doen we met bijdragen die niet kei- en keigoed zijn. Maar ja, dit oorgedichtje valt daar nu eenmaal niet onder. 😀
Ik vind het een schattig gedichtje, of mijn lief dat ook zou vinden is de vraag 😂
Als ik Triage hoor denk ik aan MASH
De troostrijkste televisieserie ooit
Voor mij dan en mijn jointje
Met MASH begonnen de kommerlijke jaren 90
Althans tot aan 20-12-1993
Dus het viel wel mee.
He? Doen die sterretjes wat qua opmaak?
Ik schreef het zoals de serie aangeschreven werd:
M sterretje A sterretje S sterretje H geen sterretje
Jaja, als je hier twee sterretjes zet dan wordt de boel schuin. Het is niet anders. Live with it!
Hahaha! Wat tussen 2 sterretjes staat wordt cursief gezet, Boekie.
oooookaay
Kom graag op later tijdstip op het juiste draadje terug op mooie en wijze woorden,want op eerder tijdstip gaat mij niet meer lukken. Van Luv, Bertie en of course my pony, Bas who was Apie once.
Sorry.
Jullie Mark, deels, meest blijft van mij
Bij mij, van is zo claimend en ik denk steeds meer dat je je zelf minder bezit dan je zou denken opgegroeid in de jaren 80 of was het tachtiger jaren, haal het altijd door elkaar.
Slaap teder mensen die het doen en daarna de zweet na laten gutsen terwijl anderen de douche prefereren en onmiddellijk daar na de sociale media op gaan. Met wangetjes gekleurd.
Goedemorgen beste Bas en friends, een ook Heer R, ik heb met hem niet in onmin geleefd al houdt ie dan niet van mijn schrijfstijl, so be it.
Ik vind, om te bewijzen dat ik in ieder geval hier niet de hele tijd geplukte veren van het lijkje dat mijn poes binnenbracht, een duif, en onder ons bed verborg, goed verborg mag ik wel zeggen, zodat wij een dag of twee, wij als partner en ik, tegen elkaar eerst bozig keken en later zelfs er woorden van maakten: gebruik je niet erg veel Tijgerbalsem en je bent nu wel gestopt met roken maar je winden stinken uren in de wind enzo, totdat we de schuldige aan konden wijzen.
En de veren bewaren voor nu en dan hier te gebruiken maar nu dus niet. Ik vind dus dat de vorige opmaak erg mooi, mooier was zelfs dan deze, in ieder geval op de tablet, zodra ik de laptop uit de doos heb gehaald kan het verkeren natuurlijk. Maar goed en heel erg enfin: is er een mogelijkheid dat ik je vorige layout in zijn geheel overneem? Kan dit?
En nu we het toch hebben over of iets kan, ik heb een grappig gruwelfeitje ontdekt, waarvan ik niet hoop dat ik zo iets ontdek over veertig jaar en dat dan blijkt dat mijn hele hebben en zielen nog bestaat omdat een verpleegster-robot vergeten is een chip uit mijn bolletje te trekken… zie je het voor je? Denk je, he een gratis after life, tot je de ontdekking doet en dan de hele tijd ligt te wachten tot iemand de fout, want *dat is inmiddels jouw leven verworden, een fout gaat corrigeren. Zo ook BOOKMARKMIJNBOEK
Of heb ik dit al gevraagd? och die ouderdom die met zoveel pleziertjes komt en af en toe een gebreekje, maar enfin en heel erg goed: het lijkt dat ik de WP site BMMB heb opgeheven maar tijdens deze big bang, nee, crunch, (toch?) hoe dan ook, tijdens dit was ik ingelogd op de site van ApieDapie die misschien toen al inmiddels Bas van Vuuren werd, wat ook een reden kan zijn, van alle verwarring waar ik mij nu best wel even over verkneukel.
Schrijven onder de naam BMMB kan ik dus alleen bij andere WP accounts, niet langer onder het mijne, ik schijn daar ook al weer, druk mannetje destijds, enige andere account aangemaakt te hebben. Dacht dat ik dit alleen met FB en Twitter gedaan had, tientallen, dus die berichten over zus en zoveel gebruikers neem ik altijd met een flinke rots zeezout.
Maar ja, misschien wat witregels toevoegen en de vraag blijft bestaan. Zou je mij in stapjes kunnen uitleggen hoe ik jouw destijds geweldige layout kan bekomen? Deze vind ik steeds mooier vinden hoor, even veer van duif onder bed zoeken, maar die andere wilde ik destijds niet namaken, dat begrijp je, zelfs niet, of juist niet toen wij in onmin leefden. Zo mijn, nee zijn vrienden, ik ga iets doen, voor het eerst in een maandje of zes, ik ga een ochtendwandeling maken. Zonder stappenteller want daar zou ik nu down van worden en dat heeft dan geen nut, toch?
Goedemorgen Boekie, fijne ochtendwandeling en kijk uit voor hondendrollen!
Ook van mij een vrolijke goedemorgen toegewenst. Zo’n thema is een fluitje van een cent voor een echte vent. Kostte een paar tientjes per jaar als ik me goed herinner en vele dagen van nauwkeurig en gestructureerd werken.
Maar je had om een stappenplan gevraagd. Welnu:
Stap 1: login op wordpress.com met een pseudo naar keuze, je ouwe, of weer een nieuwe, als je hem maar onthoudt.
Stap 2: onthoud ook het wachtwoord dat je opgeeft
Stap 3: onthoud ook het emailadres dat je opgeeft
Stap 4: onthoud ook het wachtwoord van het emailadres dat je opgeeft
Stap 5: klik op de bevestigingslink die in je inbox verschijnt.
Stap 6: je hebt nu een wordpress.com account (of je bestaande bevestigd). Ergens heb je al aangevinkt of je wel of niet een (gratis) blog wilt. Voor reageerders alhier die ook zo’n leuke gravatar willen, duimpjes willen zetten, liken en wat minder advertenties zien: zeg nee. Je bent dan een WP reageerder, volautomatisch, met alle geweldige voordelen vandien. En verder nergens last van.
Stap 7: maar voor Bookmarkmijnboek die een blog met een succeslayout wil is de juiste stap: kruis aan dat je wel een blog wilt.
Stap 8: Hopla, je blog verschijnt op je scherm en nodigt je uit een eerste post te schrijven, met een jolig “Hello World” voorbeeldtitel (die je kunt veranderen). (dit is uit het hoofd, ik heb al jaren geen nieuw blog aangemaakt)
Stap 9: vul al je gegevens in, je preferenties, de hele mikmak in het dashboard, je hebt dat al vele malen gedaan, kun je dromen, maar … onthoud dit keer je gegevens of schrijf ze ergens op. Verwijder NIETS, zelfs niet als je chagrijnig of boos bent.
Stap 10: kijk in de linkermenu balk naar “personalise” en dan “themes”. Klik er op, ja durf het maar, er kan niets fout gaan. Mocht je dashboard in het Nederlands staan, zie stap 9, dan zal het wel iets met personaliseren/thema’s zijn. Ook goed.
Stap 11: als je op themes hebt geklikt, dan zie je een heel winkeltje vol thema’s, de een nog likkebaardender dan de ander. Sommige kosten een boel, sommige zijn gratis, klik op “free” (of “gratis”). Man man man, wat een mooie thema’s zie je daar. Scrol een beetje, klik een beetje, er kan niets fout gaan. Je kunt met “live demonstratie” zelfs je blog op proef al in het nieuwe thema zien. Alleen jij, de mensen in het land zien dit niet. Probeer wat dingen uit, baat het niet, het schaadt ook niet en voor je het weet is de dag om.
Stap 12: als alles je bevalt dan klik je op activeren en hopla, je nieuwe layout staat op het web.
Stap 13: wil je niet naar een geschikt thema zoeken, maar meteen naar de tijden van weleer, die van het mooie Apiedapie blog, zoek dan in het bovenste menubalkje naar “Edin” en probeer dat uit. Je zult zien dat het in je herinnering veel mooier was dan in het echt. Zo heb je op een wijdbeeldcomputerscherm zowel links als rechts een hoop leegte, lelijk. En er waren nog wat dingen die ouwelijk aandeden. Maar de links- en rechtsuitspringende block quotes, die heb je. Net als op dit thema. En je hebt de mogelijkheid om een maximum van 6 (zes) verhalen/posts te promoveren tot ‘featured story’. Ze komen dan helegaar bovenaan je pagina te staan, nog boven je meest actuele blog. Was handig toen ik veel feuilletons had, kon men in een oogopslag zien welke een nieuwe aflevering had. Maar ook wel een tikkie druk. Vooral lezers als Riverside Blues gaan daarover klagen. Moet je niet willen. Te kleurig. Ook Heer Rozenwater kan dan de weg op je blog niet meer vinden. Moet je voorzichtig mee zijn.
Stap 14: laadt wat mooie content hoog, je vorige blog (helaas keiverdwenen) was interessant genoeg, van alles wat, persoonlijke ontboezemingen, kattenfoto’s, en ga op lezers zitten wachten. Maak hier op dit blog reclame, en maak reclame op twitter en facebook. Ze komen vanzelf en .. ze blijven zolang jij er maar voor zorgt dat je blog blijft bestaan.
Stap 15: bestendigheid, naast creativiteit en passie, dat heb je nodig om als blogbaas zo succesvol te worden dat je concurrenten je als “God” bestempelen. Nou, kom maar op hoor, deze wereld is groot genoeg voor twee Goden. Dus wees standvastig, schrijf als je zin hebt, maar schrijf vooral ook niet als je geen inspiratie hebt, het is geen aangenomen werk, op lulverhaaltjes zit niemand te wachten, althans maar een hele kleine doelgroep.
Stap 16: lever wat nieuwe deeltjes Burnout aan, niets zo goed voor eigen aanloop is het publiceren van goed materiaal op een andere website, met een al bestaande klantenkring, en die dan langzaam overhevelen naar je eigen blog, waar ze meer van jou kunnen lezen. Heeft Roosje ook geprobeerd. Wilde Keessie ook doen. Bij de een lukt het beter dan bij de ander. Je moet namelijk wel kwaliteit hebben, anders trek je vooral anonieme trollen aan die opgewonden worden van het beledigen van anderen en die jouw site gebruiken als uitlaatklep voor van alles dat men in het dagelijkse leven liever niet ziet van een ander. Je bent dan in feite een opruiertje, ophitsertje of op z’n minst iemand die vuilspuiterij faciliteert. Maar kanjers als Letterzetter en Bertie en Luvienna laten ieder op hun manier zien hoe het wel kan. Gewoon gezellig overal meedoen, niet in competitiedrift schieten en hopla, ze hebben hun eigen stekkie en hun eigen publiek en hebben alhier ook aanspraak. Best of both worlds, zoals het hoort op het wereldwijde web.
Stap 17: wees blij en gelukkig.
Schoonmaak
Het hangt al jaren bij ons op het toilet, tussen de verjaardagskalender en familiefoto’s: een olijfgroen tegeltje, op een rommelmarkt op de kop getikt met daarop de tekst ‘wie geen fouten maakt, maakt meestal niets’.
Toevallig zie ik dit keer dat het tegeltje wel heel erg glanst. Bij nadere inspectie blijkt het hele tegeltje minutieus ingepakt met plakband. Als ik het omdraai, zie ik dat het waarschijnlijk gevallen is, en dat daarna alle stukjes zorgvuldig weer in elkaar zijn gezet. Het plakband houdt het bij elkaar. Bij navraag geeft onze hulp Melie toe het een jaar geleden op deze manier gerepareerd te hebben nadat het bij het schoonmaken gevallen was. Ik vind het tegeltje mooier dan ooit.
Monique Busman
Merkwaardige titel. “Tegeltje” had beter gepast. Of “Fout”. Maar goed, de eindredakteur vond kennelijk dat dit ikje over de schoonmaak gaat, vermoedelijk omdat het actueel moet zijn. Is Monique Busman klaar mee. En het ikje kan ingelijst worden voor hulp Melie, leuk als gratificatie of in plaats van vakantiegeld.
Valt inderdaad mee, je ziet niks van dat plakband.
Koop er voor een eurootje of zes, zeven, zelf ook een, gooi het kapot en probeer het met plakband net zo mooi te repareren. De webshop kan het in samenwerking met de posterijen ook al kapotgemaakt leveren.
Wat een prachtig stappenplan, blogbaas. Daar zal Boekie zich vast gemotiveerd genoeg door voelen om weer een blog te beginnen. Wat zeg ik? IK voel me al gemotiveerd genoeg om deel 8 op singularity.nl bij te voegen! Hell yeah!
En hier is een overzicht van andere groenbruine tegeltjes voor op het toilet. Je zult er als familiefoto maar tussen hangen, of sterker, je zult er je broek maar moeten laten zakken. Nee, ik vertrouw die bruine randjes niet.
“Tel wat je hebt, niet wat je mist”, vind ik best toepasselijk 😀
Wat heeft een populistische politicus, succesvol -veel stemmers- met walgelijke teksten?
Zijn achterbuik. Zolang zijn achterbuik hem toejuicht ruikt niemand de verroting uit zijn mond.
Die Jan Dijkgraaf, ik weet, ik mag hem geen echte **** noemen en dat respecteer ik (nu), met het briljante idee van stemkastjes. Ik heb hem een paar keer, via Twitter en via de mail een vraag gesteld.
Stel dat we ervan uit gaan dat zijn achterbuik rechts is, en die stemmen via hem en, stel, omdat je je verveelt, dat ze twintig zetels hadden gehaald en een motie in wilden dienen voor strengere straffen. Ze hadden op dat moment 25.000 leden. Op dat moment worden alle criminelen in Nederland en hun familie en sommige vrienden, al dan niet onder druk, lid van GeenPeil. 55.000 en ze stemmen voor het afschaffen van hoge straffen, het straffeloos maken van financiële delicten em nog wat. Wat doet Jan met de stemkasjes dan?
Geen antwoord natuurlijk omdat ook Jan wel wist dat hij nooit een kans op een zetel zou maken.
Wat ik niemand kan aanbevelen is een paar dagen geen Pauw kijken en al helemaal geen DWDD en dan op een verloren woensdagmiddag, bijkomend van de hulp die net is geweest en die je met veel hang, wurg en vliegwerk ervan hebt weerhouden tijdens het stoffen al je dierbare artifacten, onder vaag gemompel wat erg leek op duivel bezweringen, per ongeluk om te stoten of te laten vallen, deze afleveringen achter elkaar te gaan bekijken. Je denkt zo tijd te winnen want je kunt veel vooruit spoelen maar de achterbuiken van deze programma’s zijn steeds inwisselbaarder geworden en voorspelbaar. Nee, vriendin heeft gelijk, alles was beter met Eva.
Zonder haar krijg je dit soort deprimerende bespiegelingen, alsjeblieft voor geen enkel intro of terugblik waardig. Nee, we moeten het over een heel andere boeg gaan gooien. Of leuke, frisse, degelijke factunfree splinters uit eigen ogen of een boertig zwijgen.
Waar zijn ze trouwens? Letterzetter, kom, eh, lummel, ja die zocht ik, waar zijn deze parels? En doet Hillstreet Blues nog mee?
Ik schrijf te veel, ik zeg te weinig en ik heb er steeds minder spijt van, dat weer wel, die therapie slaat wel aan. De therapie van: Mens durf te geven/eisen/vergeten/schrijf je wachtwoord niet op een briefje/ en dat nog wel en gratis en via het internet.
De hometrainer die half juni wordt bezorgd heeft een aantal gadgets:
1) geloof het of niet, je kunt, aangejaagd door je eigen energie, de wind door je haren laten gaan, vooropgesteld dat je haren hebt natuurlijk.
2) je kunt met een mens met soortgelijke hometrainer samen via internet door Italië fietsen.
Leuk he?
Ik ben ook een beetje klaar met de oubollige Mathijs van DWDD en Pauw van Pauw. Vroeger met plezier naar gekeken nu vaak geeuwend. Heb ik bij Eva nóg niet.
Muziek
Ik treed op voor dementerenden op een gesloten afdeling, met oude Nederlandstalige liedjes. In de zaal springt één mevrouw eruit: met een blije glimlach kijkt ze me recht aan en zingt alles mee. Ik kan haar niet horen, maar aan haar lippen zie ik dat ze de teksten goed kent.
Als ze als een van de laatsten in haar rolstoel in de zaal achterblijft, stap ik op haar af. „En? Hoe vond u de muziek?” Haar ogen lichten op en haar glimlach wordt nog breder. „Muziek? Komt er muziek?”
Jeroen Manders
Ik ben dit ikje nu ook al vergeten..
Komt er een ikje?
Enz., enz, enz …
Welke collecte?
😀 Gaan we weer! 😀
Welke collecte?
Twee keer gezegd?
Leven in het moment zelf. Kan mooi zijn.
Baby’s kunnen niet anders en demente mensen kunnen het opnieuw.
Chapeau voor Jeroen Manders (familie?).
Sluit me bij pawi aan. Soms denk je, als je dit hoort, zo mag het dan wel zijn, maar ik heb geen kinderen*. Mijn tante had een dochter. Stuck Up bitch, een beetje, duur doen. Man is rechter. Werd te zwaar iedere week naar moeder te gaan. Die niet zo aardig meer was. Haar man was commissaris van politie geweest en ze was vroeger een dame! Mijn enige en mooieste en leukste tante.
Ze liet een vrouw met wie ze ruzie had, niemand weet waarom, steeds tackelen. Als die wilde klagen zei ze steevast:
“Ach mens doe geen moeite, mijn man is politiecommissaris die geloven ze eerder dan jou, viswijf.”
Als ik er eens was wist ze niet wie ik was maar als ik vroeg of ze nog wel eens iets las (ik leende haar vroeger boeken) dan zei ze dat ze geen tijd had. Gelukkig had ze de auto nog anders kwam ze nergens meer. Onnodig te zeggen dat ze de gesloten afdeling niet afkwam. Mijn moeder, schoonzus en nicht (kauw daar maar even over na, net als Jappenkamp en de Paus), ging twee keer per week met het busje van Oxxion, wat nooit vlekkeloos ging, mijn nicht, uit schuldgevoel storte geld voor de reis. En wat ik dus wilde zeggen, waar alles om begon, deze mooie vrouw, commissaris vrouw had opeens een heel slecht gebit, niemand weet wat er met haar trouwring en andere juwelen is gebeurd en ze, uitgerekend zij, liep de hele dag in een joggingpak. Omdat haar dochter niet langs kon, durfde, wilde komen.
Triest.
En later zie je, zag je symptomen, mijn ouders meer dan ik, zij kwamen om de week kaarten.
Ik kreeg een keer een boek terug met daarin een (koddig vond ik toen, ik was veel jonger) boodschappen lijstje:
Brood.
Vis.
Groente.
Aantal dingen.
En dan heel raar opgeschreven.
Heb wel eens een schuldgevoel, maar mijn moeder wilde niet dat ik nog meer ging. Personeel had gezegd dat ze alleen goed reageerde op mijn moeder en haar kleinkind. Van mij werd ze onrustig. Ze is nu al een paar jaar dood. De rechter deed een zeer onpersoonlijk verhaal. Over hoe zwaar het voor hem, zijn vrouw en hun kinderen was geweest. Dat nooit langs komen.
Teiltje, of niet? Je kunt niet in iemands braaksel kijken, toch, pawi.
ik heb geen kinderen. Mijn moeder nam in het begin kleding mee die steeds verdween en ze gaf het op. Mijn nette mooie tante liep de laatste jaren van haar leven in een trainingspak.
O, Bas, heb telescoop gekocht tegen slapeloze nachten en laptop om opnieuw te beginnen met alles. Daar ga ik morgen of overmorgen of 0verovermorgen (je ziet misschien een patroon ontwaren) aan krijgen en dan loop ik je lijst na en door. Beloofd.
Trouwring en andere juwelen kauwen is wellicht slecht voor je gebit?
Doe maar rustig aan, het is geen aangenomen werk.
Vechtscheiding
De ex van mijn dochter wilde de stofzuiger hebben.
Vandaag koop ik voor haar een nieuwe, zonder zak.
Haar vader
Moergestel
Hee, woont Ome Tinus tegenwoordig in Moergestel?
Merkwaardig, NRC publiceert dus nu ook simpele woordgrapjes. Nou, dan kunnen we nog een hoop lol gaan beleven de komende tijd
Naam en adres bij de redactie bekend, en waarschijnlijk ook bij de ex.
Trouwens, ik hád een stofzuiger zonder zak. Tijdelijk mee met de Dyson mode. Nu weer gewoon eentje mét. En nog wat extra zakken op voorraad. Nee, flauwerik, de chaperon zit daar niet tussen.
Het vervelende van een zak is dat hij zo gauw vol is.
Elk jaar
We zitten weer bij onze pa, hij is 86 en licht dementerend. Voor een kleine behandeling moest hij naar het ziekenhuis. De verpleegster vraagt welke datum zijn verjaardag is, en welke maand.
Dat kan hij beantwoorden.
Dan vraagt ze: „welk jaar?”
Hij, olijk lachend: „élk jaar”.
Marieke Mosley
Het is een leuke anekdote.
Helaas ben ik een beetje blasé geworden van al die verhalen over al dan niet licht dementerenden.
Ik ben er ook wel klaar mee. Vertel dit in liefde door aan de naaste familie. Zet het niet in de krant. Zeg ik al jaren. Is je vader bij zinnen, is hij grappig, zegt het voort. Is hij ziek, waardoor zijn uitingen komisch aandoen, houd het voor je. Kwestie van respekt.
We zitten weer bij onze pa, hij is 86 en mist een been. Voor een kleine behandeling moest hij naar het ziekenhuis. De verpleegster vraagt hem even op te staan voor zijn prik.
Hij valt om.
We schateren het uit.
We zitten weer bij onze pa, hij is 86 en licht dementerend. Lachuh!
Ik ben 86, lig in het ziekenhuis en er zitten allemaal lachende vreemden om mijn bed!
bonne nuit
Ik…eh…ben vergeten.
Door wie?
Mij. Kijk. Mij. Eens, en dan iets over de vrijheid van mkjme
Ik doe helegaar bijkans niet als een dooie onder een broodje over de moderatie mij opgelegd. Alles tegen dikke zwaarte, Zwarte, even een braambosje pikken. Anders had ik goed gelul ding moeten zeggen tegen nu de kleinere dingetjes in het leventjes opknappen en zo.
Wat gewoon zwaar klote is natuurlijk is dat ik al veertig minuten probeer te plassen. Klote soos dus.
Dit gaat vanavond ws niet opgelost worden dus ik volg mijzelf weg.
En dat komt door het. Ereleden. Slap lekker en tot de folgende kleur.
Oh, ook hier heeft vannacht iemand naar binnen staan te plassen. Lekker fris. Ik ga een emmertje sop halen.
Hopelijk voelt die onbetamelijke persoon zich lekker beroerd. Maar misschien ging het per ongeluk en moeten we hem of haar maar niet tot in de tiende generatie na haar vervloeken. Derde of vierde zal wel genoeg doen, denk Ik, vaak, dan. En zeg dit dan ook. Zodat mensen misschien de idee over mij opvatten dat ik ten minste een vergevingsgezind typje zijn kan.
Ik ben dus nu even BWBO of eigenlijk, zei een taalcoupist, BWB-o omdat andere avatars en dingen het niet meer doen, dus dit is behelpen. Nou dikke lol en de melk staat koud te worden dus tot later.
Ik volg computers en tablet en zo nooit meer. Maar ja. He.
bornwithaburnout is mijn naam en e-mailadres en daarom verschijnt dit hier niet natuurlijk. Geen emailadressen worden gepubliceerd. Vergeten. Dus niemand snapt mijn stukje en wat geeft het.
Dag.