Luvienna vroeg naar aanleiding van recente televisiebeelden van hijgende varkens en bezwijkende Argentijnse paarden om AANDACHT voor het eten van vlees en het dierenleed dat daarmee gepaard kan gaan: “Ik kan niet begrijpen dat mensen zich bij het zien van die beelden zich zo geschokt kunnen tonen en toch gewoon met smaak hun kroketje en karbonaadje (en wienerschnitzel) kunnen eten.”
Daar horen gevoelens bij. Maar die moet je wel hebben natuurlijk.
Gelukkig kan onze sympathieke reageerster deze en andere misstanden gewoon aan de kaak stellen, nu de snerende rechter definitief opgezouten is. Man man man, hij kon haar tot aan de grond afbranden, zoals hij bij iedereen deed – liefs vrouwelijk van geslacht – die iets van zichzelf prijsgaf, die om ethisch handelen vroeg, die afschuw liet blijken over een ongeluk, medegevoel voor de nabestaanden van een gestorven bekende Nederlander, slachtoffer van een aanslag, iets verschrikkelijks. Dat was allemaal “hypocriet”. Nee dus. Was en is het niet. ’t Is hoe mensen met elkaar communiceren. Daar horen gevoelens bij. Maar die moet je wel hebben natuurlijk.
Dat dan één (schrijve 1) reageerster, te weten Pawi, uit ballorigheid het recept van een lamastoofpotje plaatst, dat vinden we humor, ik wel althans. De link gaat verrassenderwijze naar een site die Deli Ostrich genaamd is, en da’s toch echt struisvogel, maar goed, dat houd je toch.
Heel wat bereidingen voor lam of rund doen het goed met lama.
“Het donkerrode, ietwat zoetige vlees van de guanacolama heeft een heel bijzondere wildsmaak en is succulent zacht en op vele manieren te bereiden. Heel wat bereidingen voor lam of rund doen het goed met lama.”
En zeg nou zelf, die bak met tofuschnitzels hierboven ziet er toch prima uit?
Maar het gaat om de ikjes
Een schriftelijke vraag van David, leerling van groep 8, aan Hitler luidde volgens zijn lerares Astrid Dekers uit Den Haag als volgt: „Waarom begon u de Tweede Wereldoorlog?” En vraag twee: „Was dat nodig?”
Ikzelf zou hem vragen of hij van wienerschnitzel houdt, want wist ik, voordat ik het ging googelen, veel dat de griezel een vegetariër was die alleen af en toe een Beiers worstje at?
Wat we van dit ikje vonden? Ikzelf moest schateren, de rest was minder enthousiast. Mopperkont vond het een “nietszeggend kinderikje” en Pawi sloot zich daarbij aan.
Jezus, die volgens hem voor de voorstelling te gulzig een groot stuk brood “met onduidelijk beleg” naar binnen had gewerkt
Die van Anton Vos dan? Die naar de Matthaüs Passion ging, daar urenlang in de rij moest wachten en dus zijn gram haalde op de hoofdpersoon, Jezus, die volgens hem voor de voorstelling te gulzig een groot stuk brood “met onduidelijk beleg” naar binnen had gewerkt? Nee dus. Maakte niks los. En terecht. Was regelrechte wraakkleinkunst.
Het leukste ikje kwam vorige week van Sophie Dingemans. Haar 10-jarig zoontje vroeg bij de beelden van de man die schreeuwend het gangpad van een United Airlines vliegtuig uitgesleept wordt “of ze hem wel een parachute zullen geven”.
Gelukkig kijken er geen kinderen mee op deze site. Mopperkont plaatste vorige week wel een heel erg expliciete Lady Macbeth, “finally found porn on youtube!” roept een reaguurder zelfs uit.
Commentaar van de reageerder die zich nog altijd “Bookmarkmijnboek” noemt: “Lady Macbeth, ik begin echt oud en minder boud te worden, al heel lang wist en weet ik niet wat Lady GaGa is, behalve dat ik dacht dat het met Queen te maken had, met hun hit: Radio Googoo Radio GaGa.” Aanwinst voor de site.
“Is alles nagesynchroniseerd, of zingen ze het allemaal zelf tijdens de handelingen?” vroeg Pawi zich af.
Oh nee, het mooiste ikje was deze van Levi Olthof! Als eerbetoon integraal geplaatst:
Een kind Op weg naar de supermarkt word ik staande gehouden door een jongetje van een jaar of zes. Brilletje op zijn neus, voetbal onder zijn arm. Half zeven ’s avonds, de straat is uitgestorven. „Heb jij een kind?”, vraagt hij. „Nee”, zeg ik, „ik heb geen kind.” „En thuis?” „Thuis ook niet.” „Jammer”, zegt hij. „Heel jammer.” Hij legt zijn bal op de grond, trapt hem weg en sjokt er moedeloos achteraan.
Een pareltje, een mooi ikje, een eigenwijs brilletje, de loftuitingen waren algemeen. Ilona zou er zelfs “subiet een kind voor krijgen”. En Klare taal zei bewonderend dat ze Levi Olthof hier vaker hoopt te zien. Dat hopen we allemaal natuurlijk. Want talentjes die zien we hier graag. Die wel.
Het lepeltje voor de 100e reactie gaat er deze week niet uit, omdat die 100e reactie van mezelf afkomstig was en ik struikel over de lepeltjes, de een nog glanzender dan de ander, dat wel, maar ik hoef er dus geen eentje meer bij. Doen jullie deze week nou eens zelf je best. Alsjeblieft?
Wil jij kans maken op een complimentje, een sneertje, of een uitnodiging voor een fijne bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Zo eentje waar je helemaal niets hoeft te betalen, maar getrakteerd wordt? Of wil je kans maken op een vermelding in het weekoverzicht van volgende week? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?!
Doe dan aan deze leuke rubriek op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in.
Als dat teveel werk is, scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden.
Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email van mijn voorganger apie@apiedapie.com of direkt bij mij zelf: bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het ook wel de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven zien van mezelf. Wat het voorstelt? We gingen uit verveling een stukje toeren en kwamen in een viskwekerij terecht. Zo eentje waar mensen met eigengebrachte hengels een forel uit een daartoe aangelegd vijvertje mogen vissen. Wordt na afloop per kilo betaald. Zo’n “Fischtöter” is, we hebben even huiverend in het emmertje gekeken, een grote botte houten steel, waarmee je het beestje dus op zijn kop moet slaan, net zolang tot het dood is. Ja, treffende naam, dat dan weer wel. Photo © 2017 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
In verband met de Pasen een tikkie later dan gebruikelijk. Maar geen haas die hem miste kennelijk.
Hee, de weekintro en -terugkijker op Paasmaandag! Die had ik inderdaad pas morgen verwacht. Nee, geen haas die hem mist, natuurlijk, want nog afgezien van de kwestie of hazen wel kunnen lezen, is het de vraag of ze überhaupt wel toegang tot internet hebben (wifi vind je in de weilanden weinig en hazen hebben vast geen geld voor een smartphone met een 4G-abonnement). Bovendien staat hun hoofd nu alleen maar naar het zorgen voor nageslacht en het daartoe verdedigen van het territoir.
Zou Ilona vanwege het eenzamejongetje-Ikje haast een kind nemen? Nog zo’n moedeloos jongetje op een uitgestorven straat? Nou ja, die kan dat eerste jongetje dan wel gezelschap houden, natuurlijk. Of zou hij ook verdwijnen naar waar de andere jongetjes zich verstopt hebben, achter de iPad of zo?
Hè, wat een nare featured image, blogbaas. Het equivalent van leeuwen in een klein kooitje stoppen, alle trofeejagers erop los laten schieten, en de langzaam creperende beesten met een hamer op hun kop slaan. Of als de teergevoelige plezierjager dat een wat naar gezicht vindt, ze langzaam laten stikken met een haak in hun bek. Dat moet dan in een vijver of zo, want zoals bekend mag worden verondersteld, stikken vissen in de lucht en zoogdieren juist onder water.
O jee: mijn reactie wacht op moderatie? Ben ik stout geweest?
We zullen het nooit weten. Een bug in se system perhaps. Of je stout bent geweest gnuif icoontje dat weet je zelf het beste!
Ilona bedoelde volgens mij: ofwel zelf een kindje nemen (om hem idd gezelschap te houden, maar lange-termijnwerk) of een kindje adopteren. Dat kindje dus. Maar ja, dan kan hij nog steeds met niemand voetballen.
Ik ben heel braaf geweest, daarom snapte ik het niet.
Se system is even van het padje, denk ik. Waar we in deze tijd op moeten letten, trouwens. Overstekende padjes, bedoel. Padden ook.
BTW: leuke foto’s! ghegheghe
Op deze koude paasdag had ik echt geen intro verwacht, wel gelukkig joelende kleinkinderen die tasjes vol met eieren en en paashazen zochten tussen de struiken en bloemen en al trekkend en duwend met veel plezier bezig waren.
Wat betreft de successvolle ikjes-schrijver Levi Olthof , dat schijnt een professionel te zijn, afgestudeerd als ‘schrijver’ aan de HKU, dat geeft toch weer een ander beeld van een aangrijpende pointe, al dan niet zelf beleefd.
Dank je Klare taal. In feite was het slechte weer er de oorzaak van dat ik een intro ging schrijven. Verder was er niets spannends te doen.
Had ik ook niet verwacht, een intro. Evengoed welkom hoor 😉
Bertie, nu heb je weer een nieuw visage, de vorige ( blauw en paars ) waren zoveel mooier.
Een kijkje in de keuken: Bertie had een klein tikfoutje in haar emailadres gemaakt. En dan krijg je voor straf een hele lelike mombakkes. Is nu weer goed 🙂
Feedback
In de organisatie waar ik werk wordt een service-scan gehouden. Dat gebeurt met de zoveelste enquête, die de afdeling Communicatie en Marketing met verve onder de aandacht brengt. Op centrale plekken hangen posters met pakkende teksten. Zo belandde een van de posters betekenisvol op de binnendeur van het damestoilet. Met de tekst: ‘Scheid jij hier ook steeds beter?’ En kleiner: ‘Door jouw feedback werken we aan een betere afvalscheiding.’
Thérèse Onderdenwijngaard
Ja, dat was brullen daar op dat damestoilet. Maar man man vrouw … da’s ter eentje met een baard hoor.
Jakkes, wat een onderbroekenlol. Bovendien schijt (excuus) of scheid je. Toch heel wat anders.
Mooi, dat aparte kader voot Levi zijn ikje.
Intussen ben ik op weg naar Genua. Al best ver zuidelijk, namelijk vlak bij Zurich (Ch). Nachtvorst en overdag sneeuw en hagel…
Het ikje: na mijn scheiding moest ik schijt scheiden van hem. Doe het lekker zelf, schijtluis, schold ik hem na.
Maar voor nu: we hopen op mooi weer.
Intussen… bedoelde ik
Da’s mooi. Correcties inmiddels aangebracht als service van de zaak.
(weten we het nog? Zogenaamde hoofdreden voor HR om hier zijn eigen inloggegevens op te eisen, hij moest en zou zelf zijn reacties kunnen corrigeren, jokkebrokje dat hij d’r eentje van ons was)
Maar daar hadden we het niet over, veel plezier daar in Genua, Pawi!
En Echt Kei Goeie Ikjes die gaan we in het vervolg in een Eerbetoonlijstje zetten. Moeten ze wel echt Kei en Kei Goed zijn.
Breaking News: zojuist de finale go ahead gekregen voor maar liefst twee (2) nieuwe afleveringen van Burnout. Binnenkort op deze site icoontje. 😀
Gelukkig komen er ook nog weleens kwaliteitskopjes voorbij bij de buren 😀
En het meurt nog ook
En Breaking News, deel 19 van Burnout staat erop! Gaat over papier prikken of eigenlijk juist niet. Leest het hier
Coupé
Nog net kon ik de laatste zitplaats bemachtigen in een overvolle treincoupé. Naast mij zat een wat timide en zeer beleefde jongeman die naar huis belde om de tijd van aankomst te melden. Zijn oortje stond nogal hard en als enige was voor mij ook de andere kant van de lijn te horen. Hij kreeg na iedere opmerking de wind van voren. Zijn reacties waren mild en plezierig om de rest van de coupé de indruk van een prettig verlopend gesprek te geven. Hij probeerde zijn partner nog te sussen door aan te geven: „Het is nogal stil in deze volle coupé”, waarna zij in zijn oor schreeuwde: „Net als jij, jij bent ook altijd zo stil.”
Wim Snellen
Ja, je ziet en hoort het voor je. Toch doet het me weinig, Wim. Wat de feeks bedoelde met haar verwijt, dat zullen we wel nooit weten. Hij was altijd zo stil, hm, hij had het weer eens niet aangekondigd dat hij wat later thuis zou komen. Da’s de meest onschuldige variant. Bij alle andere varianten kan ik slechts stil huiveren.
Tjesus, wat een ouwe bak. Van zoiets loopt subiet de batterij van mijn slimme telefoon leeg…
Het is niet onaardig beschreven, maar het blijft een afluister-ikje.
Met een ikje in de eigenlijke zin van het woord, een strikt persoonlijk en bij voorkeur genant relaas heeft dit verhaaltje dus weer weinig te maken.
Aardige man getrouwd met een feeks is de clou van het verhaal.
Weinig verrassende pointe, komt zo vaak voor 😀
Punt zetten
Tot mijn verbazing zie ik ineens overal een punt achter staan. Het boek dat ik lees heet Wij. en de winkel waar ik al jaren kom, heet ineens ‘Blokker.’ Ook op het bordje van mijn favoriete koffietentje staat plotseling ‘dicht.’ in plaats van gewoon ‘dicht’.
Aan mijn geliefde – een grafisch vormgever – vraag ik: „Heb jij ook de neiging om ineens overal een punt achter te zetten?”
Hij draait zich om, laat een stilte vallen, kijkt me doordringend aan en zegt: „Ja”.
Hedda Treffers
Ik zal pas blij zijn als Hedda er ook een punt achter zet, wat een flauwe kul.
De titel van het ikje zal wel weer leiden tot veel hits op dit blog ;).
en evenzovele teleurstellingen …
Omdraaien, stilte laten vallen, doordringend aankijken … nou, de lachloopplank wordt wel uitgebreid klaargelegd. We zouden de pointe eens niet meteen kunnen vatten, mensen. Next. Punt.
Toch…die stilte laten vallen, al dan niet met het omdraaien.
Ik ga het eens proberen.
Mijn geliefde ” grafisch vormgever” deed voor mij de deur dicht. (punt.)
Vlak voor we gingen slapen liet ik de stilte op mijn vriendin vallen. Wij hebben tussen de living en de sleep-ing een kleine korte nutteloze gang, overblijfsel van toen dit sociale huis nog een knettergek luchtkasteel was. Daar experimenteer ik wel vaker met nieuwe omgangsvormen. De excuusloze knalscheet is daar ontstaan en verder nog wat, wat privé mag blijven en nu dus de vallende stilte.
Of ik wel goed bij mijn hoofd was, was haar eerste en onmiddellijke reactie wat mij al snel deed vermoeden dat het en geen succes was of zou worden en dat ik zelfs onmiddellijk de zelfde nacht er nog flink van zou horen.
Sterker nog, ik moest beloven te solliciteren naar de positie van dichter bij begrafenissen waar geen mensen afscheid kwamen nemen.
Want dat had ik ook eens laten vallen en het werd tijd dat het laten vallen eens werd omgezet in doen gaan.
Niet een keer per maand semi verplicht de buurt schoonmaken, wij doen dit gezamenlijk iedere dag en geheel los van elkaar. Ieder houdt zijn eigen stoepje schoon en als het een beetje waait krijgen wij alles in ons hoekje waar we dan onze schouders over ophalen.
Ik hoor mijn vriendin nu al een klein uurtje bomen zagen dus het is veilig voor mij om het bed te betreden zonder al een proeve van kunnen te overleggen, uitgaande van een van de vele onbekende en op steven staande buren. Sommige liggen misschien al tijden dood. Het record van een buurvrouw en haar kat staat op zes weken. Ik wist al twintig jaar niet wie er daar woonde, dus ik miste haar niet. En toch is dit een lievelijk wijkje.
Ook begint ‘nachtzuster’ op de radio. Ben je gelukkig en wil je eens weten hoe diep inktzwart een depressie kan zijn, luister eens naar dut programma op donderdagnacht van twee tot zes uur. Pure marteling.
Dag.
Toch irritant dat je, ik dan, zo makkelijk over die kleine schrijffoutjes heen kan lezen. Het is niet het tijdstip. Misschien is het aanstormende dementie maar eerder denk ik gewoon een gebrek aan vitaminen of zo.
Mooi stukje weer, Harkie, die vallende stiltes, dat laten vallen en doen gaan. Over het over schrijffouten heen lezen zou ik me geen zorgen maken, dat overkomt iedereen, ook de vitaminevollen en pre-dementerenden. Nachtzuster ga ik echter niet luisteren; geen zin de ‘pre’ van mijn pre-depressie af te halen. Doe jij dat ook maar niet meer.
“De excuusloze knalscheet … en verder nog wat, wat privé mag blijven …” ja, graag.
Ja Bas, kleine enquete langs paren beide langer dan tien jaar in een relatie leert mij dat dan de tijd van voor elkaar zachtjes winden laten voorbij is. Wel wordt het niet gewaardeerd in geval van lichte ziekte en of zo, griepje, deze knaldingen in bed te laten afgaan, zeker als men zich reeds bewust is van een mindere prettige geur. Daar kunnen knalruzies over ontstaan, heb ik geleerd.
Ophouden is niet alleen ongezond laten knallen is ook soms super grappig. Vooral als je er bijna het Wilhelmus mee kunt winden. Vandaar ook dat het voorstel van Buma tijdens de campagne om het Wilhelmus op school in ere te herstellen (is nooit ergens ooit gezongen was geloof ik gefuckchecked) bij ons op enorme bijval kon rekenen. Zo het is alweer vrijdag.
Niet doen hoor Luviennna, ik gun je heel erg geen depressie.
Hoor net dat naakte …rat, voornaam viel weg, een kwartier zonder zuurstof kan, geen pijn voelt en 18 keer langer leeft dan…ja, die vliegtuigen maken veel radioboodschapkes onhoorbaar. Maar om nu eind april al te gaan zitten met een Bluetooth headphone…
Prince is alweer een jaar dood. Wat een treurigheid. Zo een lelijk huis, en dan overal pillen op de grond, net als Elvis recepten op namen van anderen, net als Jackson aan de zware pijnstillers verslaafd, das geen pretje en ik ken het weten.
Enfin, een fijne vrijdag dus, waar ge ook zijt.
Ja jij ook een goede vrijdag!
Negatief
Terwijl ik ongelooflijk klunzig met een huishoudtrapje probeer weg te fietsen, verlies ik mijn evenwicht in de haakse bocht die ik moet nemen. „Dat is heel gevaarlijk, mevrouw”, zegt een Marokkaanse man van een jaar of dertig die net met een groepje mannen de moskee uit komt. „Waar woont u? Ik heb lange armen. Ik fiets mee. Geef mij die trap maar.”
Onderweg vertelt hij hoe moeilijk het is, dat Marokkanen steeds zo negatief in het nieuws komen. Ik zeg: „Ze zouden eens moeten weten hoe vaak er ook goede dingen gebeuren.”
„Maar dat soort dingen komt nooit in de krant”, zegt hij.
Mary-Ann Kamps
Terwijl ik ongelooflijk klunzig met een huishoudtrapje probeer weg te fietsen, verlies ik mijn evenwicht in de haakse bocht die ik moet nemen. „Dat is heel gevaarlijk, mevrouw”, zegt een Marokkaanse man van een jaar of dertig die net met een groepje mannen de moskee uit komt. „Waar woont u? Ik heb lange armen. Ik fiets mee. Geef mij die trap maar.”
Onderweg vertelt hij hoe moeilijk het is, dat Marokkanen steeds zo negatief in het nieuws komen. Ik zeg: „Ze zouden eens moeten weten hoe vaak er ook goede dingen gebeuren.”
Als we even later moeten stoppen voor een rood licht, slaat hij een haakse bocht en gaat er als een haas vandoor.
Ja, ik moet hier zachtjes van braken. Bijna nog erger dan wat de Telegraaf doet. “Er zitten ook goede bij” … dat bevestigt toch juist het vooroordeel, domme, domme NRC?
Mopperkont plaatst hier een adequaat tegenikje bij. Laten we blij zijn, want de Hikjesman had hier een nog groteskere tegenik bij kunnen plaatsen, waarbij Mary-Ann niet eens meer zou kunnen lopen. Ik bedoel maar. Satire. Dat roep je ermee op. 😦 Doe nou eindelijk eens normaal over onze multiculturele keigezellige samenleving. Zie het goede, pak het slechte aan, kijk niet weg, noch naar links, noch niet rechts.
…en nu, ik hoor het echt, heeft een weerman het op radio 1 over het weer tijdens KONINGINNENACHT, een heel erg slimme gedachte over gehad hebbende, waar zowel Nederlanders als Marokkanen baat bij kunnen hebben maar…o, het is tijd voor muziek.
Roxy Music, dat scheelt. God, wat mis ik de gore buitenwijken van Londen.
Groen boek
Ik struin in een Kringloopwinkel in Amsterdam Noord op de afdeling met boeken.
Romans keurig bij elkaar. Plankje poëzie. Ik blijf ook even hangen bij een kast vol flora.
Doe ik eigenlijk nooit, ben allesbehalve tuinman. Ik lees zomaar wat ruggen. De Potterie Tuin.
Planten en Bloemen in Potten en Bakken. En ook Het Groene Leven. Bloemen en planten in Huis en Tuin.
He, daar heb je Het ABC van het snoeien. En warempel, Knielen op een bed violen.
Eddy Koning
We hebben dit ikje ooit, jaren geleden, ook gezien. Ander boek, andere winkel, maar zelfde idee. Next!
Prachtig voorbeeld toch van een symbiose van literatuur moestuinieren en verder potte(n) bakken.
Mooi ikje overigens van Eddie Koning, dat kan ik niet ongezegd laten.
Klaag nooit over saaie zondagen
Eens zal bij jou
De laatste
Voorbij zijn gekomen
Verbeterde versie
Klaag nooit over saaie zondagen.
Eens zal bij jou
de laatste van die saaie zondagen
voorbij zijn gekomen.
We hebben dit ikje ooit, jaren geleden, ook gezien. Ander boek, andere winkel.
Uh ja, en dus? Welk boek welke winkel?
Is geen verbeterde versie.
Nee, Huh is het sneue mannetje van hiernaast, mag daar anoniem zijn gang gaan.
Huh (Anoniem bij de buren) denkt dat hij van de Inquisitie is. Sneu typetje.
@Huh, als je mijn, uren over nagedachte, stilte, uitgehouwen met houten tieten afgebroken van een boomstam die eens een vrouw met tieten moest voorstellen, met alle suffe, muffe ongeïnspireerde regeltjes van de Vader Havo wilde bevruchten dan had je, om er nog iets van te redden de laatste zin je eigen moeten maken door er:
Voorbij gekomen zijn
Van gemaakt kunnen hebben.
Dat had het nog enig nut. Een niemendalletje te willen corrigeren getuigd in het tijdperk van malle Donald en zwakke Geert als het beste de rechtse uilebuilers opkunnen braken, soms in een dode taal waarvan niemand weet hoe die klonk.
Voor al we weten was het een binnenpretje van die geinige Romeinen (wat een volk, wat een goden! Geen Italiaan, geen Gristen kan daar aan tippen, let allone liken) een binnenpretje en waren zij toch de brengers van leven uit een ander heelal. De idee dat het uit ons heelal komt is allang achterhaald. Maar daar gingen de verkiezingen niet over, nou, niet in het oude werelddeel.
Goed, @Hih, u zoudt een vervellend type ongedierte te zijn. Daar waar er in de ban van de ring miljoenen een klein rolletje in speelden, hopen op een break. Lukt niet, we hebben zelf trollen genoeg, en ik zal geen namen noemen want dat zou geen stijl zijn.
Welterusten, wekker gaat om zes uur af. Zal het waarschijnlijk niet overleven maar dat is goed mama, ik hou van kopen en ik hou van kopen in een maatpak dus dat wordt wel weer afvallen. Bah.
Zo dat kan Huh in zijn stinkende zak steken! Goed gezegd.
Dat was tevens evens de laatste long wauwel. Net als een wielrenner wordt een goed boek geschreven in bed. Vage zin, bonjour en atouteleur. Tot later. Niet heel veel later hoor. Gewoon zo direct maar dan korter. Niet de hele t