War wil een mens nog meer? (163)

De Integriteitscommissie, daar hebben we al tijden niks meer van gehoord. Jullie weten het nog wel, die schuinsmarcherende voorzitter en die etentjes in pannenkoekenhuizen in de Wassenaarsche duinen. Het gedoe met de secretaresse ’s avonds laat in de hotelkamer van de voorzitter. De vertwijfelde voorzittersvrouw in haar nachtjapon dwalend door de gangen en zelfs buiten op het erf. En die saaie onkreukbare secretaris die bij hoogoplopende lezersgeschillen maar stomdronken commissieleden via de SMS (die had je toen nog) de oordelen doortexte. We zullen nooit weten of hij er niet misschien af en toe eentje uit zijn duim zoog.

Voor ongenuanceerd en kwetsend commentaar op politieke ontwikkelingen staan aan de rechterkant GeenStijl en aan de linkerkant Joop tot hullie beschikking.

Tja, ze hebben niks meer te doen vanwege doorslaand succes van het moderatiebeleid en het opgetieft zijn van strontvervelende schrijvende reageerders. Laten we het zo houden. Voor ongenuanceerd en kwetsend commentaar op politieke ontwikkelingen en voor laatdunkend gesneer en anoniem gescheld op medemensen met een andere mening of een gelukkig leven staan aan de rechterkant GeenStijl en aan de linkerkant Joop tot hullie beschikking. En daar treffen hullie onder andere namen vast oude bekenden aan.

Hier gaat het nog altijd vooral om de ikjes en het plezier dat je daaraan kunt beleven, of ze nu goed of slecht zijn. En over intermenselijk contact via het internet. En verhalen, mooie verhalen van schrijvende reageerders van de Bas van Vuren Literaire Gezelligheids Community. Mooi hoor. Blijf ik zeggen en velen met mij.

Bezoekersaantallen blijven, ja hier wel, op een prachtig peil. Minder veelhitters (in het verleden klikten reageerders elk gemiddeld 10-20 keer per dag op het blog, nu ligt dat rond de 4-5 per reageerder) en meer variëteit en diversiteit, ze komen werkelijk overal vandaan. De overgrote meerderheid houdt het op klikken, lezen en weer wegwezen. Prima. Mag. Maar reageren, terugpraten, méépraten op zo’n blog, dat blijft voor mij toch het zout in de pap, daar doe ik het voor. Anders zou ik wel boeken blijven zijn schrijven of schrijven zijn blijven. Die praten niet terug, alleen via de giro. En staan je aan te gapen, met die kaften vanaf de zelden afgestofte plank van de Billy in de werkkamer.

Ikjes dus, welke dan bijvoorbeeld?

By Onderwijsgek (Own work) [CC BY-SA 3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)%5D, via Wikimedia Commons

Eric van Onna maakte zich kwaad over een niet-opgehaald verloren boodschappenkarretje van de Lidl in zijn straat, terwijl dat nou juist zulke fijne inspiratie voor zijn schrijverstalent was. Hij noemde het een “Formule-1-wagen met achter het stuur kleine versies van Max Verstappen” en een “aanhangsel achter fietsen”. Hij liet het ding omverschoppen, in het water gooien en er weer uithalen. Jammer dat hij het niet liet staan en er een wekelijks feuilleton aan wijdde. Of aan weed, dat weet je nooit.

Een genezen patient van het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis uit Amsterdam bedankte in de NRC de receptioniste, apothekersassistente, schoonmaakster, medisch specialiste, OK-assistentinnen, verpleegster en andere vrouwen die daar gewoon hun werk daar deden. Sympathiek. Maar dat het allemaal vrouwen waren, dat was vast alleen de patient, Roeland van der Hidde opgevallen. Andere mensen letten daar niet op.

Droegen ze een broek, broekpak, jurk, hoofddoek of keppeltje? Haalden ze allemaal adem uit dezelfde lucht?

Waren ze bij toeval ook allemaal alloch- dan wel autochtoon? Hadden ze allemaal een bochel of juist weer niet? Droegen ze een broek, broekpak, jurk, hoofddoek of keppeltje? Haalden ze allemaal adem uit dezelfde lucht? Man man man. Maar de bedoeling is goed. Een golfje positiviteit de wereld in wapperen. Mag en kan van mij hoor.

De klassebewuste Mark merkte op dat de bazen van al die vrouwen vast mannen zijn, maar dat je die dus als patiënt niet te zien krijgt. Scherp en vermoedelijk nog keiwaar ook.

Ergens in een ander ziekenhuis antwoordde een patiënt behoorlijk gevat op de vraag van een verpleegkundige naar diens voorkeur voor een injectieplaats. “In jouw bil”, zei hij. Elisabeth Koom stond erbij, keek ernaar en schreef het voor ons op.

Verhalen ook dus, maar welke dan?

Het langverwachte nieuwe hoofdstuk van Marks Burnout/Blankvuil feuilleton kwam vorige week op de site te staan. Onze schrijver had eindelijk “de juiste afslag gevonden”, concludeert hij in het 20e hoofdstuk. Als dat geen mooi open einde is, dan weet ik het niet meer.

“Het leven lachte mij toe. Ik had de juiste afslag genomen. Ik besloot echter dat dit studiejaar al verloren was en dat het tijd werd om of een boek te schrijven of om te feesten. Het werd met moeite het laatste.”

Zou zomaar een mooi slot kunnen zijn, toch? Of er gaan nog vele afleveringen volgen. Dit laatste heeft mijn voorkeur en die van vele lezers. Maar ik eet er mijn hoed niet voor op dat het ook gebeuren gaat. Dat boek is er in ieder geval nog altijd niet, zoals we allemaal weten.

Onze schrijver besteedt veel tijd aan het volschrijven van de reactieruimtes op deze site met zijn hele verdere hebben en houden. Misschien als vingeroefening schrijft hij zo’n beetje al zijn gedachten en overpeinzingen en belevenissen van zich af. Dat doet hij via een duizelingwekkend aantal devices en onder een verwarrend aantal verschillende accounts en pseudoniemen. Onder welk artikel precies, doet er voor hem niet toe, zo lijkt het wel. Bas van Vuren, aangenaam is voor hem een soort van groepschat app.

Het is fascinerend om te lezen, dat wel, die berichten uit een huishouden vol tweedehandselektronica, verlengsnoeren en andere troep van rommelmarkten, de kringloop en het grof vuil. Boeken met briefjes erin. Onvindbare batterijen, opladers, wachtwoorden, rekeningnummers. Katten overal, en pleisters, veel pleisters.

Gekocht toen de dood zo dichtbij leek dat veel kopen hem wellicht op een afstand hield.

Typerende mededeling: “Het ding is ongebruikt (gebruikshandleiding nog niet boven water) en ook gekocht, samen met telescoop en noem maar op toen de dood zo dichtbij leek dat veel kopen hem wellicht op een afstand hield.” Over welk ding het hier gaat, weet ik niet meer. Kan een hometrainer zijn, een dubbele frituurpan, een schildersezel, een Ataricomputer of een broekenpers, als het maar in een opwelling gekocht kan worden. Want “consumeren is bewegen.”

Pawi sloeg de spijker weer eens nuchter op zijn kop:“Die Mark raakt nog zijn bril kwijt alstie erop zit”.

“Lastig typen met 80% vingertoppen onder pleisters. De iPad pakt ze niet”, schreef Mark. De medisch onderlegde Pawi vroeg onmiddellijk of dit “alle vingers behalve de pink” betrof, of “juist de duim”? Een antwoord kwam er niet. Hij heeft de vraag vermoedelijk nooit gelezen. Mark komt hier zoals gezegd vooral om te schrijven.

Hij deelde in zijn feuilleton ook herinneringen aan het werkzame leven van zijn protagonist. Zoals op kantoor waar deze in de wc kon ruiken wat zijn collega’s hadden gedronken.

“Rum-cola was het tegenovergestelde van een instinkertje. Heel soms werd ik door een whisky-cola op het verkeerde been gezet, maar bier, wijn … je kon het allemaal onderscheiden. Uiteraard kwam ik toen nooit op het damestoilet. Ik neem aan dat daar de wijn en de likeurtjes de overhand hadden ..”

En war verder ter tafel kwam

Pawi is nog altijd met chaperon op helikoptervakantie in het Zuiden. Ze waren vorige week in Frankrijk, bij de marmergrotten van Carrara in de Apuaanse Alpen. Het verslag is nog wat karig, misschien spaart ze de echte verhalen op voor een komend reisfeuilleton. We gaan het zien.

“Mooi weer, goed brood, zwembadje op steenworp afstand, onweer en regen in het vooruitzicht, war wil een mens nog meer?”

Niks lijkt me. War. Not peace.

Ik deed een oproep aan de reageerders en lezers om het licht van andere blogs niet onder de korenmaat te steken. Als je iets leuks tegenkomt elders, zelfs als je dat zelf geschreven of gemaakt hebt, geef dat rustig hier als tip door met een linkje. Mooie dingen verdienen het om aandacht te krijgen.

Wil jij ook aandacht? Kans maken op een fijn kopje? Een grappig mopje? Een welgemeende sneer? Misschien wil je wel een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of wil je kans maken op een vermelding in het weekoverzicht van volgende week? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.

Doe dan aan deze leuke rubriek op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Als dat teveel werk is, scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume als je dat wilt. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige.

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, het hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email.

Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het ook wel de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven zien van mezelf in het weekend. Dit keer was ik onder het motto van “war wil een mens nog meer” een beetje in de omgeving aan het wandelen. Ik liep in een mooi stukkie natuur met bloemen, planten, vlinders en vogels en meer van dat soort dingen. En toen gebeurde het, ik hoorde niet alleen op klaarlichte dag een nachtegaal oorverdovend zingen, maar ik zag ook een snelle flits voorbij flitsen. Jullie raden het al. Het was niet de torenvalk, ook wel bekend van het bidden, maar een heuse roodpootvalk en die zie je niet zoveel. Gelukkig had ik mijn BlackBerry paraat om er een mooie foto van te nemen. Photo “Roodpootvalk” © 2017 Bas van Vuren