Het hoogtepunt van de vorige week, laat ik er maar meteen mee van start gaan, was de jaarlijkse reageerdersbarbecue, ditmaal gehouden in Utrecht of all places. Deze lokatie, uitgekozen door Heer Rozenwater, weerhield naar schatting een fiks aantal reageerders om mee te doen. “Utrecht? De man is mesjokke. Ik lees er dan wel over in het intro of wellicht in een eigen draad.” zei Mark (aka TimmerArk) er bijvoorbeeld van. En dat klopt.
Maar ook bij Kraantje Lek aan het Overveense duin of op de Pier in Scheveningen hadden we deze reageerder waarschijnlijk niet mogen begroeten. “Iedereen kent elkaar al behalve ik” zei het arme ikje immers, “en ik ben momenteel maatschappelijk het minst geslaagd van jullie, en ten aanzien van mijzelf. Ik ben een dik mannetje dat nog nauwelijks iets aanpast behalve mijn crematoriumpak, welk misschien toepasselijk is.”
Hij had kunnen vaststellen dat ik “over de WC-bril pis” met mijn “kromme gevalletje”
Zelf was ik ook niet echt enthousiast. Ik kon me uit het verre ikjesverleden wedstrijden vérpissen over de Utrechtse gracht herinneren. En ik wist nog maar al te goed dat De Schrijvende Rechter hier hitsig van kan worden. De vorige keer, ergens in een obscuur café in Brussel, was mijn simpele bezoek aan de WC al aanleiding voor onfrisse fantasieën van de man. Hij had kunnen vaststellen dat ik “over de WC-bril pis” met mijn “kromme gevalletje”. Mijn riposte destijds was weliswaar afdoende … “Allereerst is het een anatomisch vereiste dat het gevalletje van tijd tot tijd krom is, anders zou het urineren niet lukken. Maar wellicht is die van DSR nooit krom, hetgeen zijn bij tijd en wijle krampachtig commentaar kan verklaren.” .. maar toch wil je dit soort teksten niet anno nu op je eigen blog.
Klare taal had zich netjes afgemeld met “ik denk bij dit soort bijenkomsten met verrassende en onverwachte personen altijd aan een spannend avontuur dat ik niet meer ga ondernemen nu.” Van Pawi hebben we niets mogen vernemen. Geen smoes, geen sneer, geen sorry, niets. Mopperkont was op vakantie, net als zovelen of minder goed van gezondheid, zoals Ilona, en dat mag en wij wensen hen allen een behouden terugkeer en/of beterschap.
In werkelijkheid viel het zoals altijd best wel mee. Voor mij persoonlijk was het moeilijkste het met de google map op de BlackBerry Priv van Utrecht CS naar het etablissement lopen – 13 minuten, wie verzint dat? – zonder over moeders met kinderwagens te struikelen.
Luvienna zat lekker in haar vel, als altijd, dat heb je met mooie vrouwen. Ze weten gewoon wat voor lekker ding ze zijn. Dat geeft zelfvertrouwen.
Heer Rozenwater was geen steek ouder geworden, maar dat kon ook bijna niet. Toch kun je in het echt niet lang boos op hem zijn en dat was ik dan ook niet. Het is een schatje dat geen vlieg kwaad kan doen.
De Schrijvende Rechter (DSR) tenslotte, ach, het is een bijzonder kind en dat is ‘ie. In het echt een heel klein beetje aardiger dan online, maar goed, zo moeilijk is dat niet. Dat hij in korte broek en met Jezusgympies naar zo’n belangrijke bijeenkomst gekomen was, vond ik wat apart.
Ik moest helaas wat eerder weg, omdat ik ook in real life vrienden en vriendinnen heb, en familieverplichtingen, zoals bowlen. Het gezelschap bleef lang zaniken of ik toch niet misschien nog een uurtje wilde blijven, maar ik hield mijn poot stijf. Toen ik bovenaan de gracht stond bedacht ik me dat ik vergeten had om naar het toilet te gaan. Gelukkig kon ik dat snel en effectief ter plekke oplossen. “Hé, het gaat regenen!” hoorde ik Rozenwater nog verbaasd opmerken. Kan. Mag. Ik was net op tijd weg.
Klare taal scoorde de 100e reactie met haar “Dank voor je relaas aan de Utrechtse grachten waar ik in een ver verleden mijn Veritas-tijd, zeer gelukkige periode, doorbracht!” en mag een fraai exemplaar van het beroemde zwaarvergulde lepeltje tegemoet zien. En Ad Hok ging er met de 200e vandoor.
Natuurlijk waren er ook weer ikjes vorige week en ook de week daarvoor trouwens. Want zo gaat dat met ikjes. Ze blijven komen.
Bijvoorbeeld over een dreumes die een roze koffertje wilde en absoluut geen blauwe. De clou ging als volgt: “Dan schiet de verkoopster de vader te hulp: „Die roze heeft geen slotje, hoor.” „Maar je wil toch wel een slotje op je koffer!” roept de vader.” Dankjewel, Ben Schaafsma, we zien het voor ons.
Of die van Grietina Jans die haar 80-jarige moeder voor aap zette. Deze vertelde naar haar smaak immers te enthousiast wat ze allemaal heeft meegemaakt. Dochterlief kwam er helegaar zelf niet tussen en zette dat toen maar in de krant.
Een oudere dame die niet echt kan kiezen waar ze haar laatste adem uit zal niezen
Rosanne Mahieu maakt zich vrolijk over haar dementerende moeder. Haar ikje stond volgens Tramlijnacht toevallig “naast een verhaaltje over een oudere dame die niet echt kan kiezen waar ze haar laatste adem uit zal niezen.”
Marcel van der Horst ziet een ouder echtpaar op de fiets met ruzie. Duh. De man rijdt een bestraat bospad in, nadat de vrouw heeft gemeld dat haar ketting eraf ligt. Duh. Maar we weten nu wel zeker dat Berties man hier ook meeleest, getuige haar reactie: “Dit vind ik wel grappig, ik kan me de mopperige man heel goed voorstellen (niet de mijne☻).”
En of Klare taal in de gaten had dat ze een leuke woordspeling te pakken had in haar reactie op dit fietsikje zullen we wellicht nooit weten: “Prachtige schets, Simon Carmiggelt revisited, vooral de stuurse en vastberaden zin: Hij rijdt stug door en slaat verderop ….”
Binnenkort publiceert hij begrafenis- of crematie-ikjes. En dan niks meer.
Martin van der Jagt zag ook weer eens een ikje geplaatst. Deze keer ging het over een vriend die hem vroeg of hij zijn eigen knieën nog had. Jaja. Zo kun je je hele leven documenteren via de achterpagina van de NRC. Binnenkort publiceert hij begrafenis- of crematie-ikjes. En dan niks meer.
Naar aanleiding van een ikje van Kitty van Vlaanderen over een belevenis op de kaasmarkt merkt Letterzetter op: “Kakkineuze Kitty moet effe (…) wachten omdat mevrouw de klant misschien wel een tientje wil ruilen tegen een stuk gestremd dierlijke afscheiding. Nou Kitty, maar snel naar huis gaan en binnen blijven.”
Los van de ikjes gebeurde er nog veel meer de afgelopen week, maar ik kan niet alles noemen. Een paar dingetjes nog, waaronder een hele belangrijke (onder de video):
We keken met z’n allen naar Zomergasten, vooral die met Eberhard van der Laan ontroerde. Pawi: “Janine Abbring was nu helemaal op haar plaats. Onderbrekingen van het gesprek waren niet hinderlijk, mede omdat haar geïnterviewde daar goed mee omging. Emoties lagen op de loer, en kwamen er dan ook.”
Bertie: “Amsterdammers … zij lijken altijd wat hyper als het over hun stad gaat.” Klare taal merkte terecht op dat “Het Leuke Dorpse Amsterdam” allang niet meer bestaat: “Amsterdam is een grote doffe ellende met rolkoffers en kermisvertoon op het Damrak van het C.S. tot Rokin.”
Tramlijnacht was minder ontroerd en vond er dit van: “Ben benieuwd hoeveel mensen naar ZG17 hadden gekeken wanneer er geen stervende gast te gast was. Ben benieuwd of Eberhard een gast was geweest wanneer hij gezond was.” Ja, de cynici, die moet je ook hebben. Anders wordt het maar een klef zoet zootje.
Wat een €&@? &€;() ****<>£#! ! O, nee, dat is mijn wachtwoord.
Het blijft genieten met deze reageerder (die zo af en toe aankondigt hier nooit meer te zullen reageren, maar dat gelukkig nooit lang volhoudt): “Wat een slap gekul allemaal. Dat is mijn nieuwe familie motto. Voor als er kinderlijke idioten bij zijn, anders is het natuurlijk gewoon: Wat een €&@? &€;() ****<>£#! ! O, nee, dat is mijn wachtwoord.”
Verder tooide Ad Hok zich met een nieuwe gravatar. Ik zie er op het kleine schermpje van de smartphone een moskee in of een gereformeerde dorpskerk, maar de uitleg komt misschien nog wel.
En bij de buren dook ineens een nieuwe reageerder op, zij het dat hij zich als een ouwe bekende in een lopende discussie mengde. Ene Henk Verhoeven. Apart. Hier staat zijn bijdrage:
En hopla, nog net voor het weekend stond ook het tweede deel van China’s Ilonaverhaal erop, Ilona’s Chinaverhaal dus. Met keiveel foto’s! De reageerders lazen het lekker hier, vrijdagavond laat, zaterdagmorgen en zondagmiddag. Op de tablet, in bed of het toilet, we willen het niet weten.
“Dan komt er een meisje op ons af. Zij herkent ons niet (??). We hebben geen westerling gezien. Maar Gijsbert herkent haar wel. “Jij natuurlijk wel,” zeg ik, “maar hoe?” “Aan die pukkel op d’r lip.” “Sir, do you like an excursion to The Wall?” Gijsbert tast in zijn jaszak en daar komt het stapeltje kaartjes weer tevoorschijn. Hij pakt die van haar: “Yes! That’s me. Give me one of the cards, or no: give me the others. I’m the best! Sir!”
Plopje feliciteerde mij met mijn verjaardag, dat was me wat. Ik schoot even vol, dat mogen jullie best weten. Of ik nou echt jarig was of niet, het hakte erin. Lees hier wat prachtwerk van ons dichtertje.
Kortom, het was me het weekje weer wel. Wil jij ook lekker meefeliciteren? Samen naar Zomergasten kijken? Wil je gein maken met jongere of oudere onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Wil je kans maken op een fijn kopje? Een grappig mopje? Of zo’n vette welgemeende sneer? Misschien wil je ook wel een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of wil je kans maken op een vermelding in het weekoverzicht van volgende week? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Als dat teveel werk is, scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume als je dat wilt. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, het hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email.
Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten, daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het ook wel de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van vorige week. Hier had ik net een cadeautje gekregen op het Scheveningse strand. Maar ik vond het pakpapier wat saai. Photo “Pak zelf maar uit” © 2017 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
‘Jezusgympies’…..tsss. Geen idee wat ’t zijn en Google geeft ook geen uitsluitsel. Geen bijeenkomst is trouwens belangrijk genoeg om je niet luchtig te kleden. Het is vakantie, zomer, warm… de korte broek mistaat dan zeker niet.
En wie begint er nu het verslag van een gezellig middagje met een ode aan een thuisblijver?
Kijk, daarom houd ik niet van dat geklooi met een smartphone op Internet. Op mijn computer zie ik mijn gravatar in volle glorie als het schitterende plaatje “Hok” van Hoogeveen’s Leesplankje. Op het belendende blog van Rozenwater leidde dit nog tot een snif van herkenning door Ilona. Zal wel van voor jouw tijd zijn geweest. Zie verder:
http://www.het-leesplankje.nl/10leesplankje_Hoogeveen_1958_1960.html
Wat een mooi verslag van de reageerdersBBQ aan de Utrechtse Oudegracht, Apie ik bedoel Bassie! Ik vond het vooral erg fijn dat de BBQ niet zoals gewoonlijk bestond uit alleen maar bloederige hompen vlees met verkoolde randen en een verdwaald verlept reepje ijsbergsla. Het 13 minuten wandelen van en naar het station heb ik ervaren als een welkom moment van voorbereiden en nabereiden (‘nabereiden’?). En wat een geluk dat je de brugplasser hebt gemist! Wij hadden onze paraplu’s op tijd op.
Martin van der Jagt – is dat de papa van Marek van der Jagt?
@HeRoWa: je gedachten gaan sneller dan je typvingers kunnen bijhouden. 🙂
Jezusgympies, DSR, zijn dichte Jezussandalen. Voor koude dagen zeg maar. Als je dan in korte broek komt, wees dan consistent en laat die tenenkaas ook eens van een briesje genieten.
Ad! Man! Hartstikke leuke gravatar, het hok van het leesplankje dus, ver voor mijn tijd, vandaar dat ik het niet in een (schrijve 1) oogopslag herkende. Wat doet een duif in een hok? Die zitten toch in een til? Honden zitten in een hok.
Heerlijk weer een fraaie intro vandaag. Mooi verslag van de reunie aan de Utrechtse grachten met de vaste stamgasten en hun diverse outfits.
Schoenen maken de man of vrouw dat is mijn motto en dat blijkt maar al te waar. Met Jezussandalen wil je nog niet dood gevonden worden.
Verder alle hulde voor de nieuwe avatar van Ad Hok een terecht eerbetoon aan ons aller leesplankje.
Goed intro, waarbij ook de ikjes niet zijn vergeten. En de juweeltjes van Mark uit de woordenbrij zijn gevist.
Ik was niet aanwezig in Utrecht omdat de ontmoeting met deze aardige mensen me teveel zou aangrijpen. Maar ik hou van de stad en vooral van de Oudegracht, ik ben er geboren.
Pissen over de railing komt je op een flinke boete te staan, om over de ondergepisten maar te zwijgen. Daar zijn jullie mooi mee weggekomen. Bah.
Mijn opa had zo’n duivenhok. Waarom mag joost weten. Hij deed niet aan wedstrijden en at geen duiveneieren. Gewoon voor de lol misschien?
PS Wil de blogmaster het woord woordenbrei vervangen door woordenbrij? BVD!
Blogbaas brijt er wel een stukje aan, pawi. 🙂
@Klare taal, terechte opmerking over de jezussandalen; vandaar ook dat ons rechtertje ze had ingeruild voor jezusgympies en voor de zekerheid ook maar in leven bleef.
Gedaan pawi, hoewel ik woordenbrei ijgenlijk mooier vind. Die opa van jou, had hij er wel duiven in, of ook dat niet?
Vliegangst
Het is donderdag. Ik stap het vliegtuig in om naar Bergerac te gaan. Ik zoek mijn plek op en ga zitten naast twee jongens van – ik schat – maximaal tien jaar oud. Al snel blijkt dat ze alleen reizen. Misschien moet ik me wel over de jongens ontfermen. Wie weet vliegen ze wel voor de eerste keer?
Al snel blijkt echter dat ze hele andere zorgen hebben: „Beter hebben ze wifi in het vliegtuig. Anders ga ik echt dood.”
Jan-Maarten Schepel
Hoe verzin je het om met het vliegtuig naar de Dordogne te gaan? Wat je dan al niet mist onderweg … De rondweg bij Antwerpen, de betonnen platen bij Brussel, het “hoera we zijn op de helft” bij Mons/Bergen, de schimmige grensovergang bij Lille of het onontwarbare knooppunt aan rijkswegen en viaducten bij Valenciennes, al naar gelang, de grote boog rondom Parijs, linksom, of per ongeluk toch op de BP terechtkomen, de romantische rijen voor de peage, de glooiende heuvels onder Parijs, de vergezichten, het langzaam aanzwellende geluk … Dat ruil je dus in voor als haringen in een tonnetje op een goedkoop Easyjet stoeletje, tergend langzaam in- en uitchecken, en de huurauto was niet gereserveerd, desole!
Waarom zou Jan-Maarten zich ongevraagd over twee 10-jarige jongens willen “ontfermen”? Een dreun voor zijn harses kan hij krijgen, als ze althans goed voorbereid op pad zijn gestuurd.
Achtergronden over hoe twee jongetjes in een vliegtuig eruit zouden kunnen zien, waar Bergerac ligt, waarom wifi wifi heet en hoe je dat uitspreekt, en vast ook wel een eindoordeeltje zijn heden uitsluitend aan te treffen op die andere site. Hier houden we het puur en zolang die rare plaatjes bij de heilige ikjes niet verdwijnen gaan we het maar eens kei boycotten daaro.
‘Echt dood’ in tegenstelling tot onecht dood? Vals dood? Net echt dood?
Hoe dood wil je het hebben?
Het woord is niet Jezusgympies maar Jezusnikes. Geloof ik.☻
Nu is alles weer duidelijk, ook het intro, dank je Bas.. We kunnen de week helder beginnen. ☼
Prachtig jeugdsentiment, over de rondweg bij Antwerpen, de betonnen platen bij Brussel, het nee HET ruziemoment bij Lille (Rijssel), het is nu allemaal voorbij. Routekaarten zijn vervangen door routeplanners, Tomtom, GoogleMaps, Garmin.
De Lange Wapper is er niet van gekomen, Antwerpen verzette zich. Maar de Kennedytunnel is er wel. Een beetje uitkienen en je kunt met de auto 100 km /u doorrijden. Beetje opletten bij Lille, maar dan rij je in een ruk door naar Bergerac. Beetje zwaaien naar de zonnebloemen, zomertarwe, mais, en dan hup, in het gehuurde authentieke huisje. Waar de boktorren je knorrend welkom heten.
De twee tienjarigen (mam, ik ben nog geen tien, maar wel bijna!) die samen en toch alleen reizen, dat zijn twee kleine Vlamingen. Beter hebben ze wifi…We begrijpen het nog net, hier in het taalschrale noorden.
Mooi beschreven, pawi! Wanneer komt er van jouw hand weer eens een verhaal?
‘Boktorren die je knorrend welkom heten’ 😀
Helemaal terug op de kasseien bij Moescroen na bij Luik de verkeerde kant van de Meuse te hebben gevat, brakende en gillende kinderen, in een auto zonder airco met open ramen, het oudste kind had net zijn eerste schoenen naar buiten gegooid, weet je wel die verantwoorde renata’s ofzo.
Maar we kwamen er wel in Normandie, Bretagne, Camargue en de Var.
Sweet memories dank zij pawi’s plastische beelden!
Hallo?
Ik ben een dik mannetje?
En wie begint er nu het verslag van een gezellig middagje met een ode aan een thuisblijver?
Het laatste is logisch. Nadat ik dit middels een YouTube video duidelijk heb gemaakt blijft er voor mij niets anders over dan het inhaleren van de totale ledigheid. Dik of niet.
maar daar over dus later:
Er ZIJN MANNEN en geloof me, ik ken ze, ik ben er een NEE ik was er een, NEE NEE NEE 3 maal NEE:
en als ik dood ga deponeer uw maaltijd hopelijk verteerd op mij want ik ben helekemaal niemand en jongen, dat is zo mooi!
Wat een gelul. Kijk naar Prinsjes en dogooders en not:
ZING DIT KEIHARD MEE!
Ik citeer slechts. Zie de aanhalingstekens openen en sluiten.
Vergeten
Nog nagenietend van een heerlijke film word ik – zonder jas en met een flink stuk teruglopen naar de auto in het vooruitzicht – bij de uitgang van de bioscoop onaangenaam verrast door een hevige regenbui.
Het meisje achter de kassa ziet me aarzelen en zegt: „Daar liggen allemaal vergeten paraplu’s, daar kunt u er wel één van nemen.” Ik kies een vrolijke gele uit. Bij het openen zie ik wat erop staat: Alzheimer Nederland.
Daphne Heiboer
LOL icoontje! Zo meteen gaan ze weer collecteren ….
Word je wel een aangenaam verrast door een regenbui? Misschien als het heel warm en benauwd is geweest.
Ik ken mensen die bij een buitje naar buiten rennen en zich lekker laten natregenen.
Nou, ik ben net thuis van een heerlijke vakantie in Portugal en ik loop bepaald niet te zingen in de regen, 3x bah. Toch nog maar even bij Bas binnenlopen. Morgen begint het harde leven weer…
Ik zie dat ik, ondanks mijn naamsverandering, meteen mijn eigen vertrouwde identiconnetje krijg. Wat lief! Zo consequent ben ik nou met mijn mailadres.
De kroegbaas doet nog niet voor me open, maar ik wacht geduldig bij deur…
Natuurlijk, die had ik voor je bewaard! 🐻 En de deur staat voor jou altijd open. Weet je toch gekkie. Snif.
Gravatarmysterywoman,
Blij je hier weer terug te zien! Het is wel een hele mond vol die nieuwe naam, maar het klinkt wel intrigerend en avontuurlijk, je vorige naam was beduidend korter.
Eh, wat moeten we hier mee, Roosje? Hier staan de ikjes centraal, louter, puur en rauw, de tekst. Laat die plaatjes op je eigen blog s.v.p. Wel een mooi geel parapluutje.
Ha die Klaartje! Ja sorry voor die mond vol met namen, maar je mag m’n oude naam ook gebruiken, hoor. Ik zal er geen identiteitscrisis door krijgen.
Ik ga proberen ook hier zo nu en dan eens binnen te wippen en bij Roos blijf ik koppen verzinnen, want dat vind ik nu eenmaal ontzettend leuk om te doen.
Joepieeeeeee
Gravatarmysterywoman,
Ik vind die nieuwe naam veel elan en allure hebben, dus houden zo zou ik zeggen. Na die heerlijke vakantie wens ik je weer veel sterkte en ook plezier met je zeer belangrijke werk.
Plant boos?
Mijn kleine neefje is 2,5 jaar oud en – zoals alle jongetjes van die leeftijd – is hij erg nieuwsgierig. In de woonkamer van mijn ouders gaat hij op ontdekkingsreis. Ook de plant met stekels raakt hij even aan, niet beseffende dat de stekels prikken. „Au”, zegt hij beteuterd, waarna hij vraagt: „Plant boos?” Eerder op de dag heeft hij geleerd dat iemand je pijn kan doen als hij boos is. Hij kijkt beschaamd naar de plant en mompelt dan zachtjes: „Sorry.”
Noemen Yeh
Lief. Niks meer en niks minder.
Subtiel braak icoontje
Kannibalisme
Ik sta bij de bakker en wacht op mijn beurt. Het is druk. Voor mij staat een verliefd jong stelletje dat niet van elkaar kan afblijven. Ik hoor hem zeggen: „Ik hou zo veel van je, ik kan je wel opeten.”
Een oudere man naast mij hoort het ook en fluistert mij toe: „Ik heb dat vroeger ook weleens tegen mijn vrouw gezegd. Nu heb ik er spijt van dat ik het nooit gedaan heb.”
Han Kuijpers
Minder subtiel braakicoontje…
Inderdaad. Heel erg jekkiebah dit.
Dat noemen we “de kift”. Mij is de AVV
Beschimmeld mopje.
ik bedoel het AVV experiment goed bevallen. De deelnemers snakken ernaar, de goede oude tijd, de mooie lay-out, overzichtelijk als voorheen. Gaan we vaker doen. Wanneer ga je weer een dagje uit?
Zit wel een hoop werk in. #spreekuitervaring icoontje 😀
Gimp … ga ik opzoeken. Zelve gebruik ik nog altijd Paint, jaja, de klassieker. Diep gebruikersonvriendelijk natuurlijk. Zoon gebruikt professionele photoshop, maar da’s mij te ingewikkeld.
Paintshop Pro, gemakkelijke gebruikersinterface, redelijk intuitief werken, niet zo duur en van Corel. Kan zowel pixel- als vectortekenen. Kan bijna net zo veel en goed als dat Apple-programma.
De vakantiekrachten bij die ex-kwaliteitskrant mogen de ikjes selecteren zo te zien. Bah.
Veel verschil zie ik niet.
Beetje laat wegens omstandigheden maar nog hartelijk bedankt voor aka. Je bent en blijft hierin een topper.
Klant is koning
In de schappen van een bekende budgetwinkelketen zoek ik naar afplaktape. Achter me loopt een jonge winkelmedewerkster met een klant het gangpad in, op zoek naar een specifiek product. Nadat de klant met lege handen de winkel heeft verlaten, wordt de medewerkster bestraffend toegesproken door een iets oudere collega: „Nooit met een klant meelopen! Wij zijn klantgericht, niet klantvriendelijk!”
Gert-Jan Klapwijk
Als dat niet de Action is. Een verklapikje. Niet mijn favoriet eerlijk gezegd.
Morgen beter?
Tja, merkwaardige uitspraak die Gert-Jan daar bij de Aldi heeft opgevangen. Maar het zou zomaar eens kunnen. Kom, laten we vanavond met duizend man voor de deur gaan demonstreren, de treitervlogger op ze afsturen, een Kamervraag stellen, het er in de formatie over hebben en aan tafel bij Jinek bespreken met een advocaat.
Morgen is het zaterdag.
Jij mag het zeggen!
Alles gaat voorbij en soms komt er iets moois voor in de plaats. Met tranen in mijn tranenzakje concludeer ik dat mijn Blog weliswaar een geweldige vrouw heeft getrokken maar dat twee anderen wegbleven en dus gaan alle blogs op stil. Gaat sowieso snel als Trump gaat ver plassen met Jong van Kim.
Nooit meer schrijven om niet gelezen te worden, op een medium van mijzelf, het geeft zo een rust. Lekker radijsjes eten. Lezen. Schrijven voor het plezier en wie weet waar Willem ach weet je. Genoeg is genoeg. Het heeft me nooit gelegen. Voor een goed lopend blog, opzetten en bijhouden, vereist een heel ander systeembesturing dan mijn geest heeft gekregen.
Morgen zaterdag. Doeg en tot snel.
Tot snel tramlijnacht, ik hoop niet dat dit betekent dat je alweer een blog van je laat verdwijnen. Bestendigheid man, dat heb je nodig. Doordouwen. Geduld. En lol in het schrijven. Je had wellicht meer lezers dan je denkt. Niet iedere lezer reageert. Anyway, hier ben en blijf je altijd welkom. Dat weet je gekkie van me 🙂
Heeft zelfs Tramlijnacht niet aan de Lidl gedacht?
Heerlijke colaatjes voor geen geld, cactussen in de aanbieding, dikke sokken voor koele zomeravonden, drie paar voor de prijs van een. Leuk pyjamaatje voor de vriendin, bingo.
Jammer dat hij zijn blog weer uit de lucht heeft gehaald. Geen reageerders betekent: veel te moeilijk om daar te reageren. Alleen whizzkids zoals Luvienna konden dat niveau halen.
De moeilijkheidsgraad van het reageren op Tramlijnachts blog valt wel mee, pawi. Net als hier en bij de buren zijn er vakjes voor naam en commentaar en zo.
@tramlijnacht Ik sluit me aan bij Bassies advies: niet sluiten. In tegenstelling tot modewinkelketens en aanverwanten heb je geen kosten van huur van een winkelpand, geen personeel, geen inkoop, dus waarom niet de boel lekker open houden? Wat Bassie al zegt: niet iedereen reageert; wie weet dus hoeveel bezoekers je wel niet hebt. En ook pawi vindt het jammer als je zou sluiten; dat moet toch wel de druppel zijn die je overhaalt open te blijven.
Ik weet hoeveel lezers ik had en dat waren er soms niet weinig maar een blog als de mijne met mijn persoonlijke content staat of valt bij interactie met een aantal lezers voor wie ik schreef.
Ik laat het staan. Maar ik geniet van mijn tranen. De therapie werkt.
Ik heb al geleerd dat bijna iedereen die ik heb gekend mij heeft gehaat. En nog doet. Dat verklaart wel veel. Hoef ik ten minste niet meer de hele dag en nacht dag en nachtdromen over beroemd worden en iedereen niet alleen terugbetalen maar tienvoudig gelukkig maken. Spring in die rivier, met het kabbelende cascade aan zilveren druppels en een strontpoel aan het eind. Duik diep, stinkende ex-vrienden want zou god bestaan dan weet hij dat ik meer om jullie geleden heb dan jullie ooit een patatje voor mij opzij hebben gelegd. Een graatje hier en daar. Gelukkig hebben jullie allemaal kinderen. Gaat het goed, vegen zij mijn mond nadat ik toetje heb gegeten, gaat het slecht gaan we allemaal ten onder in de rivieren die buiten hun oevers treden.
Ik vervloek ze met een furie en een koeienbel zoals de wereld nooit eerder heeft gezien.
Ik ga leren fluiten en figuren snijden uit een wortel.
O. Steeds weer die dikke ik.
Dank Blogbaas, dank en ook Luvienna, jullie krijgen mijn nieuwsbrief.
Nu VI.
Ik, Ok, alle om mijn wormachtig aanhangsel heen is verdomde gelukkig, geloof me maar. Vandaag iets van 3.140 meter gelopen. De laatste 100 meter waren precies de laatste 100 meter die ik in oktober kon lopen en nu pas kreeg wat pijntjes.
Liefde.
Bas en Luv, jullie hebben mijn laatste blogje gered. We zullen zien of het nut had.
Vriendschap.
Loempia.
Zes gratis loempiatjes bij besteding van veertig euro of meer. Online betaald. Vrouw pakt aan, Marokkaanse bezorger, rook naar weed, verwachtte geen fooi (gebeurd niet meer denk ik, als men online betaald). Ik zit in the living en ik hoor hem zeggen:
“O, wat lief!”
Met uitgerekte woorden.
Vrouw komt binnen. Werden we net gedissed? Nee, hij was stoned rook ik. “O, wat lief!” Is sindsdien ons stopwoord.
Wat heb ik je aangedaan Vrouw I? Ik herinner mij een keer een ‘N’ woord maar de iroNie droop er van af. Eigenlijk was het: “O, wat lief!” bedoeld.
lummel, je zult mijn mails onbeantwoord gelaten hebben hoop ik niet omdat door chaos en weer en onweer dienende je cadeau niet aankwam in Frankrijk? Dan was het mijn botte weghalen alhier bij destijds ApieDapie van Burnout/Blank Vuil? Zelfde reden vooor Letterzetter? Die nog wel het grootst cadeau oooit zo een onzekere schrijver als mij gaf, een portie Ebook om U tegen te zetten.
pawi, omdat we ook samen zouden schrijven deed jou wegblijven pijn.
Dat het moeilijk binnen komen is weet ik toch niet? Ik durf nooit uit te loggen omdat ik bang ben er zelf niet meer in te komen.
HR kwam al nooit.
Propje wel. En APD was ook nooit een fervente bezoeker, maar ja, hij heb een eigen blog te runnen, running gags vast te binden, en ruzie’s al dan niet in stand houden.
Zo, dat was een flinke kleine plas. De behoefde doen, ik denk dag pawi dat erger vind dan gewoon te poepen. Adel verplicht, so they say.
Winterbanden.
Peen.
Goigchem.
“Vertel het de mensen nu maar eens” zei mijn psychiater. Vervolgens ging ze vier weken naar het verre, echt verre buitenland. Waar mensen wel eens niet van terugkeren. Met al mijn geheimen!
Per ongeluk iets vergeten denk ik, kwijt of komt nog later, was van geen en enkel belang. Bami pangang bah.
Eerste baan
Onze zoon van 15 heeft deze zomer zijn eerste vakantiebaantje: vakkenvullen bij de lokale supermarkt. Vandaag moest hij tot zeven uur werken. Wij wachten met het avondeten tot hij thuis is. Hij schuift aan in z’n werkkleding en schept een flinke portie op. Ja, werken maakt hongerig en moe.
Na het eten vraagt zijn moeder om even te helpen met het afruimen, maar daar voelt hij niets voor. „Ik heb de hele middag gewerkt hoor.”
Terwijl hij zich omdraait en naar de bank loopt zien wij de slogan die op de rug van zijn uniform prijkt: „Ik help u graag!”
Martin Vuijk
En het is zaterdag!
Ik zie dat Mark nog steeds onnavolgbaar is en van tijd tot tijd niet te volgen.
Blegh-Ikje.
Sluit ik me bij aan.
Een nieuwe rubriek: meer over de schrijver van het ikje.
Dit keer: Martin Vuyk. We weten het niet zeker maar het zou zomaar eens Martin Vuyk kunnen zijn, ja, de Martin van Bestuur en organisatie. Gemeenteraadslid van Nederhorst den Berg, prijsvraag: waar is dat, de eerste lezer wint iets leuks. Googelmappen niet toegestaan.
Martin is in zijn vrije tijd IT-architect bij IBM. En heeft dus misschien wel een vakkenvullend zoontje. Doorgaan, Martin. Als jij het bent althans. Blijven inzenden. Naam, adres en telefoonnummer staan alhier. Met een mooie postcode die je makkelijk uit het hoofd leert.
Niet mee eens. Een toepasselijk plaatje, alla, maar googelen op de inzender doe je maar in je eentje.
Wat me brengt op een volgend onderwerp: zowel lummel als Mark houden mijn reacties op hun respectievelijke blogs weg. De reactie op lummels blog, waaraan ik ooit zo graag meedeed, ging dit keer over de glutenvrije hostie. Die wordt door het Vaticaan tegengehouden. En door lummel ook. Je kunt je een slechter gezelschap voorstellen, dat is waar.
De reactie op Marks blog ging over het in dialoog schrijven van een telkens terugkerende nachtmerrie, en over de terugkeer van zijn blog na 24 uur offline te zijn geweest. Ook weg. Beide blogs reageerden met “uw reactie is in moderatie” of zoiets, bij beide zijn we weg.
Gemiste kansen jongens. En niet zo gemakkelijk weer even goede vrienden.
Mag dat zomaar? Naam en toenaam plus foto, niet echt fijn van smaak zou de burgemeester van Juinen tegen de wethouder Hekking zeggen.
Ja natuurlijk mag dat, hij heeft zichzelf vrijwillig compleet gepresenteerd met foto aldaar, overbodige vraag dus.
Zo is dat. En ik suggereer niet dat hij de ikjesschrijver is, houdt het hooguit voor mogelijk en zeg geen vervelende dingen. Googelen zal ik zeker in mijn eentje blijven doen 😁
Hmm, noch lummel noch Mark lijken mij types die hen onwelgevallige commentaren van hun blogs weren. Misschien is er sprake van een misverstand dan wel technische storing?
Ik heb niets tegengehouden, ik zal straks eens kijken, ik ben al maanden niet meer in het beheerders menuutje geweest
Deze foto wilde tramlijnacht hier graag laten zien maar dat lukte niet. Bij deze dus.
Jaja, er is er ook eentje andersom. Kim met Trumphaar.
Ik ben de laatste die een reactie van mij zeer welgevallige mensen weg zou laten dan wel niet door zou laten. Weet niet eens zeker of ik weet hoe dit moet, maar ik druk wel eens iets fout in of aan. Zal er naar kijken. Misschien wel nu.
Dank je wel Luv, ik wou dat ik dit level van plaatjes manipuleren had.
Lieverds, zijn die er nog? Wat ben ik ook een oude zuurpruim. Gisteren meer dan vijf km gelopen en nu heerlijk spierpijn. The going Goes goed. And I love it.
Zo, nu naar mijn dashboard van blog, het minst leuke deel van al.
Kan het nog niet vinden pawi. Moet zo eten en trainen. Vanmiddag ga ik op onderzoek. Ik snap er weer eens niets van, voorheen zag ik een kopje met reacties nu niet meer. Waarom, zeg mij waarom… maar ja, als je weer ouderwets gaat dreigen weg te blijven omdat ik een foutje heb gemaakt, blijf dan ook maar weg. Pff.
Goedemorgen, excuus mijn lange tenen maar ik was heel blij en dan gelijk mot met mijn dashboard waar anderen er Paradise By hebben…
Bas mocht je tijd hebben, ik heb een screenshot op mijn blog geplaatst met hoe ik het wil hebben. Iedereen zou mogen kunnen reageren zonder e-mailadres of wat dan ook. Gratis en gewoon omdat het leuk is.
Klopt dit?
Ik moet zo eerst trainen dan krijg ik een notoire kerkbezoeker op de lunch en daarna kan ik pas mijn eigen ziel gaan claensen. Ik was zo gelukkig mensen, drie machten bijna geen nachtmerries of de therapie werkte en nu ben ik Moondy.
Kan altijd erger.
Een scheutje achterdocht op een bodempje zelfmedelijden, dan krijg je dat.
Inmiddels kan ik geloof ik weer wel reageren op TA zijn blog, met niet eens een onwelgevallige reactie. Sterker nog: een van mijn welgevalligste reacties ooit.
Even bij lummel langs en dan kan de zon weer volop schijnen.
Schat, sinds wij elkaar ‘kennen’ gaat het nig nooit zo goed. Komt niet aanwaaien. Rugge’operatie’ fysio drie voor de prijs van 1, heeft mijn fysio nooit meegemaakt, iemand die met drie verwijzingen van drie afdelingen/artsen komt. Heerlijk fietsen op de hometrainer, zware therapie over het verleden, een heel aardige diëtiste voor vriendin en mij, buiten zorgverzekering om, we betalen haar zelf. Maar ook daar heel, heel veel schrijven, net als bij nachttherapie en vanwege vinger artrose (kleinigheid) heb ik inkt gekocht en ik print me suf.
Bottom line het gaat voor het eerst in drie jaar flink beter en met de gemaakte plannen, met experts (neuroloog en psychiater) zie ik weet licht en zonnetjes aan het eind van 2018, begin 2019. Zolang ik maar niet versaag want er komen geheide terugvallen, nou, set backs.
Ik ga zo je welgevalligste reactie ooit zoeken. Ik hou het nog even achter de hand, ook een les, straks komt een zware kerkganger die ik veertig, nee 32 jaar ken en lang alles mee gedaan heb wat god verbood maar nu is hij als een gestopte roker (ik niet, wel gestopt en vorige week kwam vriend en die rookte op verzoek in de zon in de tuin. Ik ging mee, bij vijfde peuk, einde middag kreeg ik hoofdpijn)…
Ach, ik ben nu dankzij jou, en Luvienna en al heel lang sinds Bas gelukkig te krijgen en nu ga ik leren een dikkere eelt te kweken, HR heeft ergens gereageerd, volgens mij bij hem, maar ik zie het in mijn dashboard. En weet je? Wanneer de pijn. En de wanhoop minder wordt, er meer tijd komt om computers te begrijpen.
Maar goed, pas als de zwaarmoedige kerkganger zijn gebakje op heeft en ik met vriendin naar een winkel ben gegaan (Blokker heeft een upgrade! Ik kwam voor twee batterijtjes en ik liep met 45 euro aan onnodigs weg. Zo direct bijna alles terug brengen. Wel leuke dingen.
Nou. Doeg, behoefte is gedaan.
Ja dat screenshot ziet er keigoed uit, tramlijnacht. Bij jou kan iedereen onbeperkt en onbezwaard reageren. Welgevallig en onwelgevallig.
Fijn. Hier voor zag ik dat ik per ongeluk ergens een vinkje verkeerd had gezet. Nu kan zelfs die kleine, dikke, domme en arrogante alter ik reageren wanneer ik de weg kwijt zou zijn. Wel handig. Bedankt voor het nakijken mijn beste.
er staat nix in de wacht pawi, probeer het nog eens dan zie ik misschien wat
Het momentum is voorbij, maar evenzogoed dank voor het nakijken, lummel.
Zo leuk was het nou ook weer niet. Glutenvrije hosties worden verboden door de paus. Hij zal toch wel andere dingen aan zijn hoofd hebben? In St. Michielsgestel kan je ze trouwens nog wel kopen. Handig voor fanatieke katholieken die ook nog eens aan coeliakie lijden.
In België heb je al lang glutenvrije tosties en de paus krijg je er bij in een rode middel hete saus.
100!
Doe maar geen gebakje.
Ja Indra, als jij ook al aan de leuke, nieuwe avatars gaat hoe kan ik dan weten dat de tijd van totale onnavolgbaarheid over is?
Nou, zeg nou zelf!
Voor u schrijf ik deze week een ode aan de zorgzaamheid en dat ik die maar veel mag krijgen, op mijn negentigste, wie het weet mag het zeggen maar misschien ben ik nu al dik in de negentig en herbeleef ik dit digitaal en dement. Verzin ik zo een Plopje of een trechtertje er gewoon bij.
Ik weet dat mijn, in leven, zeg maar echt, een keurige dame wiens levenslange angst was dat het uit zou komen dat haar man, de commissaris, haar neef was en dat ze zelfs van de Paus toestemming hebben moeten vragen, idioterie, we waren niks gelovigs, hoe dan ook, helaas eindigde ze erg dement in een mooi en goed huis en waarom weet niemand, vanaf dag twee haf ze ruzie met een heel dikke dame. En die liet ze dan echt pootje struikelen zeggend: ze kunnen me toch niks maken want mijn man is heel hoog bij de politie.
Ja. Ik moet ook zo een soort alibi verzinnen.
Groets nu.
Geweldig! De 100e is voor tramlijnacht, dat zwaar vergulde lepeltje kan hem niet ontgaan. Maar hij moet nog even geduld oefenen want het nieuwe intro is nog niet klaar.
Kwestie van een druk weekend met veel buitenbezigheden, vervolgens problemen met nieuwe mobiele telefoon (waarop WordPress wat moeilijk draait vanwege het een of het ander, komt goed), toen ging er iets mis met het opladen van foto’s naar Facebook (zit je al gauw een uurtje op allerlei instellingen te klikken, de tijd vliegt als een bezetene heen in zulks geval), en ja, toen begon ineens Zomergasten. Met die Vlaamse Fred Benavente. Bij saaie stukjes tegelijkertijd naar ouwe Draadstaal bloopers zitten kijken.
Na Zomergasten kwamen de perseiden voorbij (meteorenzwerm) en ze waren kei- en keigoed te zien. Kwestie van in de natuur wonen met weinig lantaarnpalen. Zeven stuks zagen we voorbij schieten, op het laatst wisten we niet eens meer wat te wensen. Laat thuis, in het holst van de nacht, drankje, nootje, en hopla, toen was het dus allang maandag en er stond nog geen begin van een intro op het scherm. Het is geen aangenomen werk, zei ze wijs, en zo is het.
Misschien komt het nieuwe intro vanavond. Maar wanneer dan ook, jullie weten het, alle reacties worden gelezen, gewogen en – indien interessant genoeg – in het hoogtepuntenoverzicht opgenomen.
Begrijpelijk. We oefenen ons in lijdzaamheid en in geduld. Ik heb de perseiden gemist omdat ik niet naar de lucht heb gekeken na middernacht. Oef. Gemiste kans. Niet vanwege onvervulde wensen, maar vanwege het fenomeen.
Het ikje van vandaag komt dan in de nieuwe draad.
Als je er toch aan gaat beginnen, kun je dan meteen weer herstellen dat je direct naar de reactie wordt geleid die je aanklikt?
Zeven gezien! Tjonge, ikke maar twee van zaterdag op zondag en twee van zondag op maandag. Maar dat is meer dan ooit eerder. Als je de volgende keer ook niet meer weet wat te wensen mag je die overtollige wensen wel aan mij overdoen, hoor!
Ik heb helaas geen perseiden gezien, al jaren niet meer omdat hier teveel licht is, jammer dat weer wel.
Vanavond nog volop kans.
Mijn telescoop zit nog in de doos en mijn wiskunde vriend nog in zijn kast in de Jordaan. Had leuk geleken samen, nu kijken of herfst of kerst vakantie op een van de eilanden een optie is.
Vorig jaar heel veel gekocht door te stoppen met roken. Nu sparen we, echt waar, door geen suiker, geen snoep en koek e.d. meer te nuttigen. Maar ja, rauwkost veel.
Zo, die staat.
Hier is ook best veel licht, maar als de maan nog niet op is en het is wolkenloos (of wolkenarm, zoals zaterdag en zondag) en er zijn veel vallende sterren, dan wil het nog wel eens lukken wat te zien.
Telescoop helegaar niet nodig!
Nee. Poezen ook niet. Zijn aankopen omwille van de aankoop.
Het was een mild aangename week. Niets bijzonders gebeurd. Bas doet zijn behoefte op het toilet. Ik eet daar een eitje. Zo een week ding, lekker natrillend van the kill of hoe dat op zijn ei’s heet.
Zie hier het leven in een notendop. Ik hou op want de tandarts lonkt.
In China
Mijn dochter is met haar gezin op vakantie in China. Via e-mail houdt zij ons op de hoogte van haar reis.
Nieuwsjunk als ik ben, vroeg ik wat het ‘nieuws’ op dit moment in China is. Het klimaat, Trump, de bedreigingen uit Noord-Korea?
Zij mailden terug: wij zetten de tv aan en het ging over de eieren.
Hermann Geelen
Jaja, je maakt wat mee als je in China bent. Maar doe mij maar de belevenissen van Ilona, zie alhier.
Jawohl, in China dreht alles om die Eier. Ich halte mein Eier maar in de broek, allein Freieauslaufeier zijn noch salonfähig.
Grüssen van Hermann G
oeeelen!Roltrap
Ik schat de heer en dame onderaan de roltrap een jaar of 70, 75 misschien. Nette kleding, glanzende schoenen, grijze haren keurig gekapt. Rustig bekijken ze iedereen die naar beneden komt. Mij ook. Ik groet, zij groeten vriendelijk terug. Als ik passeer zie ik een blik van verstandhouding. En terwijl hun ogen elkaar niet loslaten, schieten ze in de lach. Dan pakken ze elkaars hand en rennen de verkeerde kant op naar boven. Als schaterlachende schoolkinderen. Bovenaan geeft hij haar een kus. En wandelen ze hand in hand uit mijn zicht.
Ilse Geverink
Jaja, een Carmiggeltje. Hier en daar een woord, een zinnetje teveel maar best te pruimen.
Niet geheel onleuk, inderdaad.
Hier word je vrolijk van!
Die ogen die elkaar niet loslaten, alla, doet niks af aan de strekking van het verhaal.
Zo hoort ‘t! Opstappen, vasthouden, stilstaan en na het afstappen meteen doorlopen. Zo gebruik je de roltrap op een veilige manier. Passeer tegenliggers altijd rechts. En haal langzame of stilstaande types links in. Net als op de weg. Moeilijk? Dacht het niet. Dat roltrapbewijs dat heb je zo.
Een pruimbaar Eindoordeel van DSR vandaag: “Een ik-je gaat weliswaar over het dagelijks leven, maar dan wel over wat de inzender opvalt. Deze inzender baseert zijn hele bijdrage op het feit dat twee oudere mensen het gezellig met elkaar hebben, in het openbaar lachen, ja zelfs knuffelen.
Als dat in de krant moet, is de boodschap kennelijk verzonden vanuit een emotioneel Siberie, waar een kaarsvlammetje nog de indruk van een hittegolf creeert.
Eindoordeel: 2 (zegge: twee)”
De roltrapfilmakers hebben vergeten dat je niet in je blote kont met je benen naar voren op de roltrap moet zitten
Althans als je een jongen bent. Als meisje kun je dit rustig doen.
De boodschap van DSR is meestal verzonden vanuit zuurpruimenland.
Zuurpruimenland is bij uitstek het land vanwaaruit je scherpe oordelen kunt vellen. Ik hou er wel van.
Leuk dat je er weer bent, mopperkont. Heb je nog een mooi muziekje voor vanavond in petto?
Over roltrappenhygiene: houd altijd de leuning vast? Niet doen, die loopt sneller dan de roltrap zelf. En al die virussen en bacteriën ook. Naar beneden in je blote kont kan voor man noch vrouw kwaad, naar boven in je blote kont kan alleen bij zeer gymnastische heren. Zoals Lummel. Vrouwen moeten daarentegen oppassen, ga niet met ontblote borsten liggen, niet naar boven en niet naar beneden.
En let dan goed op of er geen oud en nog steeds verliefd stelletje diezelfde roltrap gebruikt voor hun gebbetje.
In eerste instantie zag ik weinig zinnigs in dit ikje , maar na alle slimme commentaren zie ik nu enigszins wat licht qua roltrap.
Wanneer verdwijnt dit dikke mannetjes titeltje. Als ik puf zou hebben en zou tellen zou ik best vaak (ge/mis/her) bruist ben. Geeft ook wel wat. Liefst 100 euro per keer. Zo gaat dat namelijk met recht op woorden. Hm.
Teckel
’s Morgens vroeg bracht ik mijn ruwharige teckel, te ruim in de vacht, en met nogal wat achterstallig onderhoud, naar de trimsalon.
Mijn vier kleinkinderen, allen dol op deze kleine viervoeter, logeerden op dat moment bij ons.
Tegen het middaguur werd gebeld dat we de hond weer konden ophalen. De kinderen mochten mee.
Zelf stond ik verbaasd van het mooie, frisse resultaat.
Toen we met het hondje aan de riem weer terug naar de auto liepen, vroeg de jongste van twee: „En hoe heet het hondje?”
Margot Botteram
@ Mark, volgende week maandag mag je weer in de vergetelheid. Tenzij je er een nieuwe bon mot uitperst.
Leuke point, mooi onderkoeld opgeschreven zonder dat de lachloopplank wordt uitgelegd. Zo willen we ze hebben die ikjes. Ik wel tenminste.
OK. No won’t do. Geef de andere kabouters ook eens een kans zeg ik altijd. Goh, die Dokter Anders Pee, heeft zo maar een vet miljoen aan het dierenasiel vlak om de hoek nagelaten. Dat is heel wat blikjes kattenvoer. Het is me wat!
Opnieuw een interessante video bij het ikje van vandaag. Zo eentje waar je wat van opsteekt. Hier zien jullie hoe een ruwharige teckel getrimd wordt. Door hondentrimmerij Vagebond.
Zouden ze bij mensen ook eens wat vaker moeten doen. Goed voor hun humeur. Tenzij je niet tegen kietelen kunt.
pawi
Je was er vanochtend wel vroeg bij met het plaatsen van het ikje.
Ik ben weer thuis na drie weken Hollandse fietsers vanuit Canterbury door het fraaie Kent te hebben begeleid. Menige evensong bezocht in de kathedraal en Italiaanse restaurants afgewisseld met fish-and-chips shops.
Dit kinder-ikje heeft mij een te hoog kneuterigheid-karakter.
Ja, ik heb eindelijk ontdekt dat het ikje al vroeg op de NRC site is te vinden. Nu hoeven we niet meer te wachten tot 14 uur, als de digitale krant klaar staat, maar alleen maar op mij. Afhankelijk van hoe laat ik opsta van de ontbijttafel.
Ik vind het ikje wel leuk. Bij de buren vindt iemand het te ver uitgesponnen, maar ja. Je kunt er maar beter een verhaal van maken. “Hond komt onherkenbaar terug van trimsalon”? Dat is te weinig voor een ikje.
Hoeveel van de Hollandse fietsers rijden op een e-bike? En hoor jij daar zelf ook bij?
E-bikes zijn de snorfietsen van anno nu. Niet cool.
Ik bedoel, hier wil je toch niet tussenrijden?
Niks mis mee.
Graag nog een verslag van het verschil tussen e-bike, snorfiets, scooter en scootmobiel. En het verbod op teenslippers.
Alleen niet-coolen bekommeren zich om hun cool-zijn. Coolen laten dat nonchalant van hun rug glijden.
Had net een mooie nachtmerrie. Met een bepaalde zonnebril op kon je zien hoe donker jouw dood zou zijn. Of er nog enige lichtpuntjes waren (ja dus) en ik denk dat er nog tijd is misschien om wat meer lichtpuntjes te maken. Dat betekend helaas wel dat ik nooit meer onaardig mag zijn.
Dat zal me wat consequenties hebben. En Bas, ik pers mijn woorden er nooit uit, dat weet je best, ze verlaten mijn geest als zachtjes zingende elfjes, barely legaal en daarna vervolgen ze hun pad als tweede hands padden richting de Holmannen van deze wereld. En via hem dalen ze verder af, daar waar er wel met woorden geperst wordt.
Shit, alweer mijn eerste onaardigheid begaan.
Megastalling
In Utrecht werd vorige week de megastalling geopend, met straks plaats voor meer dan 12.000 fietsen. Meer dan waar ook ter wereld.
Als forensen fietsen we over ondergrondse fietspaden langs glimmend glas, roestvrij staal en eindeloze rijen. Een tiental stewards wijst geduldig de weg.
Als ik ’s avonds terugkom staat een man van middelbare leeftijd vertwijfeld tussen de paden. „Kan ik helpen?”, hoor ik een van de stewards vragen.
„Tja. U weet waarschijnlijk ook niet waar ik ’m vanochtend heb neergezet.”
Frank Hammecher
Ja daar kun je op wachten. Frank is er meteen bij om dit voordehandliggende mopje te scoren. Bij de beschrijving van de ondergrondse fietspaden had hij het wat mij betreft kunnen laten.
Enerzijds pawi die om 8.10 haar vrijwilligerswerk al doet, anderzijds HR die het ikje midden in de nacht plaatst, Frank, die voor de zoveelste keer de juiste NRC-snaar weet te raken (je oliebollen staan wat mij betreft nog steeds met stip op 1, Frank), wat is het toch een ijverige, helaas opgesplitste, community. Na de vredesonderhandelingen op 1 augustus had ik gehoopt op een prettige fusie, maar helaas….ieder vervolgt zijn eigen weg en de kwaliteiten worden niet gebundeld.
Ja da’s jammer Indra. Ik heb het voorzichtig ter sprake gebracht maar HR gaf met verrukt glanzende ogen toe dat hij “altijd al” iets voor zichzelf had willen hebben. Dan houdt het op. Live with it net als ik.
Leuk zo’n ooggetuigenverslag, en dan ook nog eens van een ons welbekende.
Mieke Kerkhof is nu niet meer ver weg, vrees ik.
Ja die komt opdraven als de eerste gewonden worden verzorgd.
“ze verlaten mijn geest als zachtjes zingende elfjes” heel mooi.
Mooier dan Hiddema’s uitspraak “de bon-mots vliegen als gebraden duiven uit mijn mond”
Ik vind het “zacht” overbodig. Mooischrijverij. Elfjes zingen altijd zacht. Schrijven is schrappen.
Ha vrienden, geen mopje, echt gebeurd: man van middelbare leeftijd, aan het eind van een vermoeiende dag, werktasje in de hand en vertwijfelde blik.
Maar het gebeurt wel iedere dag kom ik nu achter. In die glimmend glanzende onderwereld, de Elyseïsche velden van fietsstallend Utrecht. Fijn dat het hier weer goed is terecht gekomen. Hartelijke groet.
Vriendelijke groet, Frank. Ik had mijn oordeel al wat verzacht, wetende dat je langs zou komen 😉
Dit hikje van Letterzetter, helaas op de verkeerde site geplaatst mag niet onderbelicht blijven:
Verhikje
Megalast
In Jipsingboermussel werd vorige week een megazorginstalling geopend.
Als bezorgde kinderen (tja, je blijft altijd kind, nietwaar) rijden we langs de zalen van beton, glas, roestvrijstaal en eindeloze beddenrijen. Enkele verzorgenden wijzen geduldig de weg.
Als ik er ’s avonds weer langs kom, staat een oudere man hulpeloos midden in het pad.
‘Wat mot je?’ hoor ik een verzorger knorren.
‘Tja, u weet zeker ook niet waar ik mijn vrouw heb gelegd vanmorgen?’
Frank Hahamacher
De educatieve video bij het ikje, zo eentje waar je wat van opsteekt, in plaats van alleen maar te geinen en grollen en sneren met je medereageerders, is in wel heel korte tijd populair geworden. Ik kreeg nu al een email waar hij blijft! Leuk. Daar doe je het voor als vernieuwende blogbaas. Hier komt ie!
Ik vind het een prachtig Ikje maar ik kan me haast niet voorstellen dat de fietsenstallinguitbaters niet hebben voorzien dat mensen hun stalplek wel eens kunnen vergeten en daar geen maatregelen voor hebben genomen.
Nou, in de Lord of the Ring-films konden de elfen anders behoorlijk brullen, hoor. Bovendien is niet iedereen per se op de hoogte van de ins and outs van elfen. Vinnik geen overbodige toevoeging.
Hartelijke groet terug, Frank! Kom je nog eens wat vaker buurten?
pawi
De organisatie, waar ik voor werk, stelt gewone tourfietsen ter beschikking, een gloednieuwe Batavus met 24 versnellingen, waarmee je alle hellingen van de Downs aan kunt. De gemiddelde leeftijd van de deelnemers wordt elk jaar wel hoger en aan e-bikes valt op den duur niet meer te ontkomen. Overigens niks mis mee.
Is het wel duidelijk dat het ikje op de NRC-site voor de avondkrant bestemd is en niet voor NRC next ?
De Eindoordelen van DSR – mits vermeldenswaardig – worden ook hier vermeld. Er is geen enkele reden om naar spinoff sites uit te wijken, die slechts een handjevol reageerders bedienen.
Ha frank,
Een leuke observatie, maar je weet natuurlijk ook wel, dat we hier aan een ikje hogere eisen stellen. Stuur dat ikje over de oliebollen nog maar eens in. Dat hebben ze bij de redactie vast niet in de gaten.
Beetje off topic, wat heet, heel erg off topic, maar ik deel deze maar even voor pawi, die zoals bekend problemen had met de Amerikaanse rivierkreeft. Nu, het kan altijd erger, dat zie je wel …
Wat een kinderachtig gedoe hier, met dat gefit op de buren, vooralsnog de Enige Echte Plaats des Eindoordeels, te weten https://heerrozenawater.com/
Bah.
Even voor het gemak van de echte Frank Hammecher (bij de buren dook zojuist een sneue trol op, die zich ook “Frank” noemt). Hier is het Eindoordeel van De enige echte Schrijvende Rechter (DSR). Je hebt er recht op!
“We zijn natuurlijk altijd blij weer van Frank te vernemen, maar voor zijn doen is het geen opzienbarend Ik-je. Een aardige pointe hoor, maar je zou aan de laatste regels genoeg hebben. Lyrische beschrijvingen van de fietsenrijen, waarin gelukkig het stalen ros werd vermeden, en het enigszins tuttige ‘geduldig’ zijn doorgaans het kenmerk van de mindere goden.
Maar enfin, je wordt natuurlijk niet elke dag door een golden retriever afgelebberd tijdens het yoga-en, en stel dat ’t wel zo was, dan kun er toch geen tweede keer mee aan komen zetten.
Ondertussen kijkt DSR jaloers naar Utrecht. Hij was juist zo trots op de enorme fietsenstalling in Groningen, zorgvuldig weggemoffeld onder het stationsplein, maar dergelijke goede ideeen verdienen het om te worden gestolen.
Eindoordeel: 7- (zegge: zevenmin)“
Och Luvienna, “bah” is misschien wat voorbarig. De kreeft is wellicht teruggezet en heeft het, anders dan zijn opgegeten soortgenoten, nu heerlijk naar zijn zin. We weten het gewoon niet.
Hmm, nu ik er nog eens goed naar kijk, moet ik Luvienna gelijk geven. Die scharen zitten op een onnatuurlijke plaats. Het lijkt erop alsof ze … los zitten??? Is dit een dode kreeft??? Indien yes, dan meteen boycotten die hap. Het is een modemagazine en wel van Sissy Boy, een merk dat een “duurzame inborst” heeft. Hum.
De rode Amerikaanse rivierkreeft is in west Nederland een plaag, een exoot die zich razendsnel voortplant, overal gaatjes maakt in de rivierwanden, verstevigend groen wegbijt, en dus soms de weg oversteekt om langs ons huis naar het achterplaatsje te lopen. En mij daar de schrik van mijn leven bezorgen. In mijn gedachten is die kreeft, die met zijn rode scharen woedend van angst dreigde, helaas aanleiding geworden voor een bijna onoverkomelijke vrees voor dat achterplaatsje. En daar moet ik toch af en toe wieden en zo. Of iets uit het melkhuisje halen, wat daar ook staat.
Je kunt ze vangen en koken en eten (niet eerst invriezen voor het koken, dat is niet diervriendelijk), maar mij niet gezien.
Als ze net zo lekker zijn als de Atlantische Oceaan kreeften uit Maine dan zou ik het maar eens proberen (sorry Luv). Of een schrikdraadje om je achterplatje spannen.
Rivierkreeften zijn natuurlijk geen zeekreeften en de smaak is niet zilt maar zoet neem ik aan.
Dat die Sissy-boy zo’n kreeft op zijn hoofd zet pleit niet voor het weke imago dat aan dat merk kleeft. Nomen est Omen.
Oja, ik zou graag het oliebollen-ikje van Frank nog eens lezen, zoals velen met mij.
De kreeft is gekookt of van plastic. Hopelijk het laatste.
Men vraagt, wij draaien:
Oliebollen
De eigenaar van de cafetaria op de hoek van onze straat, Gert, was een einzelgänger die niet makkelijk aansloot bij de buurtactiviteiten. Kort voor Kerst zocht mijn moeder hem eens op en ontmoette een aardige man met een eigen levensfilosofie. Daarna, op Oudejaarsdag, belde hij: „Ik heb oliebollen gebakken.”
Mijn zusje en ik haalden ze op: ze waren overheerlijk, maar veel! Wel tien zakjes van 6 of 7 stuks, we kregen ze niet eens op.
Het leven ging verder, Gert bleef als vanouds afzijdig van de buurt. Jaren later sprak ik hem, hij was al met pensioen:
„U heeft nooit meer oliebollen gebakken.”
„Nee, wat dacht je”, antwoordde hij.
„Behalve jullie heeft nooit één van de buren me bedankt.”
Frank Hammecher
31 december 2011
Sorry pawi, maar levend koken is dus wel diervriendelijk?
Niks sorry Luv. Kreeften en andere schaaldieren levend koken is een gruwelijke dierenmishandeling en het ‘jamaar, jamaar, ze zijn meteen dood’ is klinkklare nonsens waar mensen hun geweten mee proberen te sussen.
Grijns! Hij heeft weer tot een gulle lach geleid. Zes jaar na dato. Is dus een superikje.
Wat nog leuker was was dat ouwe moddersloot er nix van begreep. Heb je een link Ad?
http://www.drasties.com/comments/bedankt
Ar Bie Trad! Toen al …. 😀
Het gaat mij om het eten niet om het koken.
@ Ad Hok,
Dank je wel, wat een verrassing, je ijzeren geheugen en/of je talenten van research en documentatie zijn verbluffend.
Ja het is en blijft een gedenkwaardig ikje!
KT, met dat ijzeren geheugen valt het wel mee (of, beter misschien: tegen).
Jij weet als geen ander de drastiesarchieven te ontsluiten. Petje af.
Klimboom
Een van de mooiste wandelingen van Nederland loopt door de Veluwezoom. Studievriendin Elisa en ik waagden ons eraan. Halverwege ging het bos over in hei. Daar stond hij: een grove den met uitnodigend laaghangende, kronkelende takken.
„Dit is echt een goede klimboom”, zei ik. „Ja!”, zei Elisa. Twijfel.
Elisa: „We doen het gewoon!”
Kijk eens, SIRE, dachten we.
Eenmaal in de boom vingen we twee conversaties op tussen passerende ouders en hun kinderen. Jongetje van rond de acht: „Waarom klimt die moeder in die boom?” (Alles boven de 20 ziet eruit als een moeder.) Vader: „Omdat ze dat leuk vindt, denk ik.”
Meisje van dezelfde leeftijd: „Oh, mag ik ook klimmen?”
Moeder: „Nee, dat is niet voor meisjes.”
Anna Tuenter
Ja, de NRC-ikjesschrijvers professionaliseren. Ze kijken wat er in het nieuws is en verzinnen er een anekdote bij. Ach, waarom ook niet.
Naar de bijpassende leerzame video waar we wat van opsteken hoef ik dit keer niet ver te zoeken. Laat jongens lekker spelen, mensen, zich vuil maken, knie kapot, blauwe plek, geef ze een goeie spijkerbroek. Benieuwd naar die over meisjes.
Daar is tie al! 😀
Haha, leuke filmpjes. Ik had me nog helemaal niet verdiept in dat Jongen/meisje gedoe van SIRE. Ondanks, nee juist omdat half Nederland er over leek te vallen.
Sinds een week of twee geleden:
-Pap, ik wil graag op voetballen.
-Nee jongen, dat is iets voor meisjes.
APD’s reactie bij de buren van gisteren dat deze site volstaat voor de Ik-jesbepreking heeft nog niet tot een toename in het aantal reacties gezorgd, integendeel. Bij de buren bromt ’t echter als een dieselmotortje. -milde grinikicoon-
Sommigen gaan voor kwantiteit, anderen liever voor kwaliteit. De keuze is voor sommigen moeilijk te maken.
@HR
Whoa-whoa-whoa HR-rekke! DSR stelt slechts feitelijk vast, van trashtalking is geen sprake.
Kijk dan liever aan gene zijde, met je dreigement om een boekje open te doen over medittemedatemmesussezo.
@Pw
Waar ‘ging’ APD dan volgens jou voor, toen hij in een adem het buurblog afkraakte en het zijne ophemelde?
Retriever
We zitten met de hond erbij koffie te drinken in een wegrestaurant. Er komen twee oude dames aan van wie er één zegt : „Wat een mooie hond, die labberador.”
Ik meld dat het een golden retriever is.
„Weet ik”, zegt ze. „Ik had er ook één, een zwarte!”
Clara Wittop Koning
Misschien moet je dit ikje drie keer lezen voor je de diepere betekenis herkent?
Haha, een labberador! Een zwarte nog wel. Man man. Maar Clara zelf zit met de hare koffie te drinken! Ook gek.
Lekker vroeg die ikjes tegenwoordig. Dank Pawi. Het kan maar gebeurd zijn. Vroeger wilde zo’n dag maar niet echt op gang komen.
Hedenmorgen overigens voor de liefhebber een kersvers intro. Netjes voor ZG geschreven dus met aandacht. De titel is alvast te previewen voor de kenners. De knorrende boktorren hebben het net niet gehaald.
Hier is alweer de eerste COUS instructievideo van de nieuwe week. Hoe je een golden retriever herkent, waar ze vandaan komen en wat ze eten.
Wel es
Ja?