Het meest vertederende ikje van de afgelopen veertien dagen werd geplaatst door Ilse Geverink. Het ging over een echtpaar van een jaar of 70, 75, dat op een dalende roltrap naar boven rent. Schaterend als schoolkinderen. Ze deden dat volgens de schrijfster hand in hand en dat geeft aan dat er een stevige verzinfactor in het verhaal zit. Daar is zo’n roltrap namelijk echt te smal voor. Je valt je te pletter als je dat probeert. Zeker als bejaarde. Maar het beeld was mooi. Een echt “Carmiggeltje” zoals we dan zeggen. En oh ja, bovenaan het reuzenrad gaven ze elkaar nog een zoen ook! Zo moeten ze zijn, die ikjes. Vind ik wel tenminste.
De reacties op dit meesterikje waren ronduit lovend. Van een zuinig “niet geheel onleuk” van Luvienna tot een welgemeend “hier word je vrolijk van” van Pawi.
Leuk dat er nog een site in Nederland is die de ikjes van vakkundig en vrolijk commentaar voorziet. Nu al meer dan 170 edities lang. Bestendig. Consequent. Zonder nukken en grillen. Daar hebben ze recht op. Voor wie recentelijk in de war gebracht is door pogingen tot #fakenews en geschiedvervalsing, is er maar een goede tip: duik in het archief, geniet en bewonder. Met mate, ik hoef er echt geen lintje voor te krijgen. Maar de inzet door de jaren heen die mag gezien worden.
Op deze Van Vuren Community & Open University Site steek je wat op en je leert een boel bij
Het blogmanagement kondigde vorige week een beleidswijziging aan. Het grappen en grollen en sneren bij de dagelijkse ikjes zal zeker een belangrijk bestanddeel van de site blijven. Maar er wordt een educatief element aan toegevoegd. De Van Vuren “COUS” werd feestelijk gelancheerd met een glaasje champagne en wat olijfjes op een plaats die niet verder bekend gemaakt werd. Op deze “Van Vuren Community & Open University Site” steek je wat op en leer je een boel bij. Een bezoekje is dus altijd een verrijking van je leven. En wat jammer dat je Community niet met een K schrijft.
De eerste instructiefilm ging over hoe je veilig een roltrap opgaat (“Opstappen, vasthouden, stilstaan en na het afstappen meteen doorlopen”). De lezers reageerden enthousiast en deden actief mee. Zo wist Lummel dat je “niet in je blote kont met je benen naar voren op de roltrap moet zitten”. Voor jongens is dat inderdaad een punt. Meisjes kunnen dit rustig doen. Pawi waarschuwde dat je nooit de leuning moet vasthouden. “Niet doen, die loopt sneller dan de roltrap zelf. En al die virussen en bacteriën ook.” Hetgeen wel de vraag oproept: als die leuning sneller gaat dan de roltrap zelve, waar blijft die dan? Eens moet de roltrap zonder leuning zitten. En de leuning zonder roltrap.
Ad Hok legde zijn avatar uit. Het blijkt bij nader inzoomen het schitterende plaatje “Hok” van het Hoogeveens Leesplankje jaargang 1958-1960 te zijn Hij oogstte veel hulde van onze lezers, zo vond Klare taal het “een terecht eerbetoon aan ons aller leesplankje.” Maar wat die duif erin doet, we zullen het nooit weten.
Pawi’s opa had in ieder geval net zo’n duiventil. “Waarom mag Joost weten. Hij deed niet aan wedstrijden en at geen duiveneieren”. Of hij er wel duiven in had, of zelfs dat niet, dat zullen we nooit weten. Korte direkte vragen, zo blijkt, worden op een blog niet altijd beantwoord. En lange indirekte ook niet. Men is al weer verder gesurft en begint de volgende keer ergens boven- of onderaan, al naar gelang het device, zonder zorgvuldig terugscrollen op open dingetjes.
“Een dreun voor zijn harses kan hij krijgen”
Ene Jan-Maarten Schepel bekende dat hij zich tijdens een recente vliegreis naar Bergerac over twee jongens van “maximaal tien jaar oud” wilde ontfermen. Ze zaten voor hem in het vliegtuig en zeiden grappige jongensdingen. Een populaire reageerder alhier was duidelijk: “Een dreun voor zijn harses kan hij krijgen, als ze althans goed voorbereid op pad zijn gestuurd.”
Het ikje (zie de uitleg van het fenomeen ikje helemaal onderaan dit verhaal) leidde tot een ware vloed aan herinneringen aan reizen naar Frankrijk. “De rondweg bij Antwerpen, de betonnen platen bij Brussel, het “hoera we zijn op de helft” bij Mons/Bergen, de schimmige grensovergang bij Lille (…) de grote boog rondom Parijs, linksom, of per ongeluk toch op de BP terechtkomen, de romantische rijen voor de peage, de glooiende heuvels onder Parijs, de vergezichten, het langzaam aanzwellende geluk …”
Beetje zwaaien naar de zonnebloemen, zomertarwe, mais, en dan hup, in het gehuurde authentieke huisje. Waar de boktorren je knorrend welkom heten
En vergeet ook niet, volgens Pawi, hét ruziemoment bij Lille (Rijssel). Maar “het is nu allemaal voorbij. Routekaarten zijn vervangen door routeplanners, Tomtom, GoogleMaps, Garmin (…) Beetje opletten bij Lille, maar dan rij je in een ruk door naar Bergerac. Beetje zwaaien naar de zonnebloemen, zomertarwe, mais, en dan hup, in het gehuurde authentieke huisje. Waar de boktorren je knorrend welkom heten.”
Of Klare taal die niet minder plastisch schreef: “Helemaal terug op de kasseien bij Moescroen na bij Luik de verkeerde kant van de Meuse te hebben gevat, brakende en gillende kinderen, in een auto zonder airco met open ramen, het oudste kind had net zijn eerste schoenen naar buiten gegooid, weet je wel die verantwoorde renata’s of zo. Maar we kwamen er wel in Normandie, Bretagne, Camargue en de Var.”
Het leukste schaterikje vond ik toch wel die van Daphne Heiboer die bij de uitgang van de bioscoop een paraplu mag meenemen uit de bak van vergeten paraplu’s. Ze kiest een vrolijke gele uit. Bij het openen ziet ze wat erop staat: “Alzheimer Nederland.”
Gravatarmysterywoman kwam in de verslagperiode terug van een heerlijke vakantie in Portugal en wisselde pardoes haar nickname weer in voor het vertrouwde … Indra!
“Met tranen in mijn tranenzakje concludeer ik dat mijn Blog weliswaar een geweldige vrouw heeft getrokken maar dat twee anderen wegbleven en dus gaan alle blogs op stil”, zo lichtte Tramlijnacht zijn besluit om zijn website weer eens aan de wilgen te hangen toe. Hij klonk vooral opgelucht: “Nooit meer schrijven om niet gelezen te worden, op een medium van mijzelf, het geeft zo een rust. Lekker radijsjes eten. Lezen. Schrijven voor het plezier”.
Die woorden “verlaten zijn geest als zachtjes zingende elfjes”
We hopen dus allemaal nog veel van hem te horen. Hij perst er de woorden immers nooit uit. Hij zit nooit te zwoegen, zoals we elke dag weer kunnen zien. Neen, die woorden “verlaten zijn geest als zachtjes zingende elfjes”. Naar eigen zeggen althans, maar iets zit daar wel in. Hoewel je die op het toilet niet verwacht.
Jammer dat hij iedere keer al het geschrevene, waaronder pareltjes dat wil je niet weten, gewoon delete, verwijdert, wist. Zoals ook nu weer. Boekverbranding, zo heb ik het weleens genoemd. Geschiedenis uitpoetsen zonder weerga. Beeldenstorm. Waarom toch? Luvienna probeerde hem nog tot andere gedachten te brengen: “In tegenstelling tot modewinkelketens en aanverwanten heb je geen kosten van huur van een winkelpand, geen personeel, geen inkoop, dus waarom niet de boel lekker open houden?” Maar dit was het resultaat:
Wel leuk was het dan weer – hoewel het puur toeval was – dat het vervolgens uitgerekend diezelfde Tramlijnacht was die de felbegeerde 100e reactie scoorde. Hij wilde geen gebakje.
Nou, dat komt goed uit, want zoals bekend versturen we geen gebak maar lepeltjes.
Slechts eenmaal in de rijke historie van dit blog verstuurden we wel gebak, een met liefde toebereide slagroomtaart nog wel, maar dat liep niet goed af. Zoals bekend. Ondank is ’s werelds loon immers.
Ook een prachtig schaterikje, misschien nog wel schaterachtiger dan de vorige was die van [een ikjesschrijfster die mij vier jaar later meldde dat ik haar naam hier moest weghalen (in een bijzonder onvriendelijk e-mailtje). Hoewel dat helemaal niet hoeft, ik noem haar naam alleen maar omdat ze een ikje in de NRC heeft geschreven dat hier besproken wordt, en nog in positieve zin ook, heb ik het maar gedaan] over haar getrimde ruwharige teckeltje. Haar kleinkinderen mochten mee om het beestje weer op te halen. Ze stond verbaasd van het mooie, frisse resultaat. Toen ze met het hondje aan de riem weer terug naar de auto liep, vroeg de jongste van twee: „En hoe heet het hondje?”
Ja echt, zo willen we de ikjes hebben. Ik wel tenminste. De instructievideo over hoe zo’n trimmerij in zijn werk gaat bij hondentrimmer Vagebond werd redelijk veel aangeklikt. En blijkens de blogstatistieken de volle 1 minuut en 26 seconden uitgekeken. Het was dan ook leerzaam en schattig tegelijk, dat zijn de beste educatieve video’s.
Onze Mopperkont was weer terug van weggeweest. Hij had zoals elk jaar drie weken lang Hollandse fietsers begeleid door het fraaie Kent, waar ze zoals bekend veel mooie natuur en fish & chips hebben. Ze deden het op gloednieuwe Batavi met 24 versnellingen. Op den duur, zo vreest hij, zal aan de e-bikes niet meer te ontkomen zijn. E-bikes, de snorfietsen van anno nu. Niet cool.
Een beetje voor de hand liggend ikje over een man die zijn fiets niet terug kon vinden in de nieuwe megastalling in Utrecht had normaliter niet voor vermelding in aanmerking gekomen. Maar het was afkomstig van Frank Hammecher en voor hem maken we graag een uitzondering. Waarom? Omdat hij zich als een van de weinige ikjesschrijvers niet te goed voelt om even een berichtje achter te laten, waarin hij op het commentaar en de recensies ingaat. Een erkenning van het belang van de site. Jazeker.
“Mieke Kerkhof is nu niet meer ver weg, vrees ik”
“Leuk zo’n ooggetuigenverslag”, zei Pawi, “en dan ook nog eens van een ons welbekende. Mieke Kerkhof is nu niet meer ver weg, vrees ik.” Indra had het zelfs waarderend over Frank, “die voor de zoveelste keer de juiste NRC-snaar weet te raken” en haalde nostalgisch herinneringen op aan zijn legendarische oliebollenikje.
Letterzetter maakte er een hikje van dat over een “megazorginstalling” ging en een oudere man die niet meer weet waar hij vanmorgen zijn vrouw had neergelegd. Hoe je je fiets of vrouw met een moderne bluetooth app kunt terugvinden, was natuurlijk het onderwerp van weer zo’n goeie instructievideo. Grappig dat de lezers er zo snel aan zijn gewend dat ze meteen gaan emailen als de instructievideo niet meteen wordt geplaatst. Men is leergierig hier, dat kunnen we zeker zeggen.
Frank zei: “Ha vrienden, geen mopje, echt gebeurd: man van middelbare leeftijd, aan het eind van een vermoeiende dag, werktasje in de hand en vertwijfelde blik”, groette ons hartelijk en surfte weer snel verder. Naar daar waar het beter toeven is.
We vinden Frank een kanjer, dat mag best worden gezegd.
Had hij dat maar niet gedaan, want nu miste hij volledig dat zijn oliebollenikje nog uitgebreid op de proppen kwam, met commentaar, zowel oud als nieuw, dat er niet omloog. We vinden Frank een kanjer, dat mag best worden gezegd. En Ad Hok ook, want die vindt die dingen altijd terug. En Lummel is ook niet mis. Hij zorgde voor een nostalgisch inblikje in het commentaar van 6 jaar geleden, waaruit bleek dat bijna iedereen toen al bestond, zelfs Riverside Blues (trad.), thans ook wel bekend als “moddersloot”.
Als eerbetoon en omdat de dagen al weer gaan korten volgt hier het integrale ikje van weleer:
Oliebollen
De eigenaar van de cafetaria op de hoek van onze straat, Gert, was een einzelgänger die niet makkelijk aansloot bij de buurtactiviteiten. Kort voor Kerst zocht mijn moeder hem eens op en ontmoette een aardige man met een eigen levensfilosofie. Daarna, op Oudejaarsdag, belde hij: „Ik heb oliebollen gebakken.”
Mijn zusje en ik haalden ze op: ze waren overheerlijk, maar veel! Wel tien zakjes van 6 of 7 stuks, we kregen ze niet eens op.
Het leven ging verder, Gert bleef als vanouds afzijdig van de buurt. Jaren later sprak ik hem, hij was al met pensioen:
„U heeft nooit meer oliebollen gebakken.”
„Nee, wat dacht je”, antwoordde hij.
„Behalve jullie heeft nooit één van de buren me bedankt.”
Frank Hammecher
31 december 2011
Hier in het heden sloot de NRC de ikjesweek af met een actueel verhaaltje over een klimboom waar een vader en moeder in ravotten en een andere moeder afkeurend zei dat in bomen klimmen “niets voor meisjes” was. Oh toeval, of niet Anna Tuenter (?) dat dit nou uitgerekend het gesprek van de dag was geweest. Hoe jongens dan wel meisjes zouden moeten spelen werd in Nederland stevig bediscussieerd naar aanleiding van een leerzame instructievideo van SIRE, die ik graag nog even laat zien (de tegenvideo over de meisjes staat alhier).
En net als je denkt dat het intro voorbij is, we zitten immers al keiver onderaan, dan moet toch ook het ikje van Clara Wittop Koning worden vermeld. Waarom? Omdat ze over een tokkievrouwtje schreef dat haar iets toeriep over haar “labberador”, niet in de gaten hebbend dat de ikjesschrijfster met een echte golden retriever een kopje koffie zat te drinken, zoals bekend een van de speciale eigenschappen van dit ras. Thee kunnen ze ook maar niet met het pinkje omhoog.
Kortom, het was me het weekje weer wel. Wil jij ook leren? Belangrijke dingen voor je leven opsteken? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Wil je kans maken op een fijn kopje? Een grappig mopje? Of zo’n vette welgemeende sneer? Misschien wil je ook wel een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of wil je kans maken op een vermelding in het weekoverzicht van volgende week? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Als dat teveel werk is, scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume als je dat wilt. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, het hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email.
Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten, daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het ook wel de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van vorige week. Hier was ik aan de wandel, rondom het huis, en zag ineens een veldje zonnebloemen. Het leken wel lachende gezichtjes. Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat het … lachende gezichtjes waren! En ik beschouwde het als een groet van de hemel. Foto “Pluk eens een zonnetje” © 2017 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Ik heb helaas toch gemeend een minder goede beoordeling te moeten geven aan deze intro. Zijn we weer on speaking terms, begint het gescheld weer: ‘ijdeltuit’. Tsssss…..en waarom, joost mag het weten.
Maar we weten het wel: APD had namelijk gehoopt dat DSR, na een paar biertjes en bitterballetjes en geitekaassnackjes, weer met pak en zak naar hier zou overlopen. Maar zo werkt het natuurlijk niet. APD kan DSR dan wel een aardig bedragje plus percentengeldje beloven, maar zonder enig respect en warmte voor de beoogd auteurs, kennelijk niets meer dan zweetvee in APD’s ogen die hem vooral dankbaar moeten zijn, is de roem in de Echte Wereld voor deze wannabe online Van Oorschot verder weg dan ooit.
Ha, gelukkig weer een intro, En nog wel een waarin een nieuw fenomeen op de Van Vu
uuuurensite wordt belicht: De Cous. Geen swaerte, hoop ik. Of een dikke witte sportsok.Ons rechtertje, net weer met enige moeite binnengelokt, blijkt te koop te zijn, gezien zijn opmerking over een aardig bedragje en percentengeldje, al probeert hij dat opzichtig te bedekken onder gebedel om respèk en warmte. Aan dat laatste kan ik hem wel helpen:
Nou, L., je kunt gaan aftellen voor je eerste like van de dag -milde glimlachicoon-
En als er wel iets uit bovenstaande blijkt, dan is het dat DSR juist niet bevattelijk is voor aardige bedragjes en percentgeldjes.
Ja, leuk om alles van de afgelopen week weer eens terug te zien, vooral die kinderschoenen die het autoraam uit werden gegooid. Dat was schrikken, toen, nietwaar Klare taal?
Waar is Cous naar genoemd trouwens? Iets met open university? Maar die s dan?
Goeie vergelijking, DSR, zweetvee en van Oorschot. Wat let je? Warmte en respect genoeg hier.
Beroemd worden is iets wat je overkomt lijkt me, niet iets waarnaar je streeft. Jij wel?
De Cous is de Community Open University Site … met De Van Vuren ervoor. Een hele mondvol, maar je krijgt er een heleboel voor. Educatieve trainings- en instructievideo’s over uiteenlopende onderwerpen die via het ikjesmechanisme door het NRC-lezend volk worden aangekaart. Dus behoorlijk maatschappijrelevant. Zeg nou zelf, wisten jullie al die dingetjes over de golden retriever? Ik niet hoor. Graag nog even bekijken, want een onverwachte overhoring kan te allen tijde worden aangekondigd. En dan is het te laat, pennen neer, en aankruisen wat jij denkt te weten over dat schattige hondje.
@Pw
Getuigt iemand een ijdeltuit te heten van warmte en respect? Het lijkt me eerder het tegendeel.
Beroemd worden niet iets waar je naar streeft? Integendeel, hoe verklaar je anders het enorme succes van talentenjachtshows? Of het al jarenlange aandoenlijk streven van onze blogbaas?
Niet dat DSR hunkert naar roem, ’t zal hem toch echt aan moeten komen waaien.
Toen NRC nog een kwaliteitskrant was nam zij een interview af bij een van de meest bewonderde ikjes-recensent. Alsof dat geen roem is die je komt aanwaaien!
Een ijdeltuit genoemd worden, ja, leuk is het niet, maar warmte en respect zijn daarmee nog niet uitgesloten. In alle reageerders en blogmasters schuilt wel een ijdeltuit. De een doet zijn best op goed lopende zinnen, de ander op mooie metaforen en nog weer iemand op rijm en ritme. En glanst van binnen als dat op waarde wordt geschat.
@P
Aanwaaien?! Keihard voor gewerkt zul je bedoelen. En me staande gehouden in een gierende shitstorm waar de behandeling te dezend een vriendelijk scheetje bij is.
En het gaat wel iets verder dan slechts een ijdeltuit genoemd te worden: “Nee, misschien ga ik wel nooit meer in zee met een ijdeltuit” – en dan is dat ‘misschien’ er volgens mij ook nog later tussengemoffeld.
Nee, daar spreekt slechts rancune uit, en wel vanwege de redenen door DSR om 12.00u uiteengezet!
Om het goed te maken bij de teentjes van ons rechtertje, waar ik kennelijk veel te hard op getrapt heb, bij deze een virtuele tegoedbon voor een glaasje ranja bij de eerstvolgende BvVC-bijeenkomst. En ach vooruit, DSR mag daarvoor in de plaats ook een biertje nemen; zo langzamerhand zal hij de leeftijd er voor hebben.
Vandaag weer fraaie intro en wel een zeer uitgebreide omdat er heel wat bij te praten viel.
Er zijn ook wat nieuwe snufjes toegevoegd, nouveautés om het wat eerbiediger te zeggen. Een nieuw woord ‘Cous’ is de afkorting van een zeer sjieke definitie van dit blog, de baas ervan en zijn regeerders.
We krijgen nl bij elk ikje een soort filmische uitleg op (volks) academisch niveau wel te verstaan zodat ons brein geprikkeld wordt en dieper tot de materie doordringt.
Verder stel ik het op prijs dat DSR hier zijn rentree heeft gemaakt en ik hoop dat die duurzaam zal blijken.
Pawi, ik was erg geschrokken toen die schoentjes naar buiten vlogen
we hebben ze nooit meer terug gezien.
Reageerders dus.
Regeerders heeft ook wel iets, Klare taal….doet een beetje denken aan Regentessen.
Ik beschouw jullie als de Raad van Bestuur, dus niks mis met regeerders. At your service! Hoe zou het trouwens met Mark gaan, iemand iets van hem gehoord? Hij zal toch niet naar zijn hometrainer lopen zoeken ergens in een megastalling?
Lol pawi, wie de schoen past…..
En voor Opoe Luv een glaasje advocaat van scharreleieren
Dank je wel, lieve jongen. Er zit toch wel voldoende geestrijk spul voor opoe in, hè?
Alsof opoe dat nodig heeft! Die gaat al uit d’r bol van een glaasje appelsap dat over de datum is
Je hebt geen idee hoeveel alcohol een appelsapje binnenvliegt zodra het een minuutje over tijd is.
Maar dat leer je later nog wel. Eerst maar voorzichtig met een biertje beginnen.
Lippenstift
Op het damestoilet in een groot warenhuis staat een Amsterdamse op leeftijd met haar vriendinnen en mikt er tien stappen verwijderd van de spiegel wat nieuwe lippenstift bij zichzelf op.
Ze ziet mijn blik en zegt verontschuldigend: „Ik doe het op gevoel hoor. Het is niet alsof het nog een halszaak is.”
Alicia Spelberg
“Mikt er (…) lippenstift bij zichzelf op”. Aparte werkwoordkeuze. Ik zie het niet voor me.
Zie het Ik-jesbesprekingsblog http://www.heerrozenwater.com voor een doordachtere bespreking en een Eindoordeel van maarliefs een 8 (zegge: acht), nog zeldzamer dan een zonsverduistering!
prima ikje en tegen dat ‘erop mikken van lippenstift’ heb ik ook geen enkel bezwaar. Van grote afstand iets ergens op mikken geeft immers geen garantie voor treffen van het doel.
Als passant kom ik met routeplanner op die vlakje. Is het het juiste, dat is aan u, het zal me een zorg zijn. Elders serveert men een ikje over een roltrap. Er is zelfs iemand die vaststelt dat de ene band, sneller loopt dan de ander. Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat dat de veiligste wijze van transport over dat trace is
Op FB circuleren toltrap video’s. die alles te maken hebben met levensplezier, de verborgen camera legt het reactie domein aardig vast.
Dan observeert iemand dat de breedte wereldwijd uniform zou zijn. Dat is een observatie , uit de wereld van…..Er is beelmateriaal dat vliegvelden, ondergrondse wandelpaden bijv Hong Kong, aantoont, dat er 2 soorten reizigers zijn, hij , die haast heeft, die de andere passagier met gemak kan passeren. Dat gebeurt dus ook.
Groet,
Voorbijganger
Een 8 is ongebruikelijk hoog, zonsverduisteringen komen meerdere keren per jaar voor (niet de totale).
Voorbijganger, ze zijn volgens mij overal even breed, min of meer. Er zijn veel meer soorten reizigers dan alleen 2. Maar het enige dat telt is: rechts sta je voor je uit te suffen en links mag je ervoorbij. Reizigers die naast elkaar op de roltrap staan, danwel alleen links, die zijn niet cool en mogen er zachtjes vanaf geduwd worden, mits niet gehandicapt of minderjarig of vrouw.
Dit vond ik na lang wikken en wegen de meest educatieve “hoe stift je je lippen” instructievideo. Ik zou het nu bijna zelve gaan proberen, want je wordt er ook lekker giechelig van zo lijkt het. Maar ja, dat kan dan weer niet, want ik ben een volbloed man en die stiften hun lippen alleen maar op de wintersport. Of bij kloofjes.
Voor u geselecteerd door COUS, de nieuwe educatieve instructie site voor dingen die je wilt opsteken
Graag breng ik bij deze een zojuist gepubliceerd recept van Lummel onder de aandacht. Gelukkig heeft onze thuiskok immers de messen weer opgepakt. Hij snijdt daar onder andere parelhoenders mee in stukken, tot op de borst. Luvienna maar even niet meelezen. Maar ook ik schrok er even van, in deze tijd van Barcelona en Turku.
Het is een beetje een zurige hap dit keer. Hij zest er grapefruits bij. Zesten? Ja, in hele dunne schilletjes schillen. Raspen. Schrapen. Zoiets. Nooit van gehoord? Nee ik ook niet.
Leest het allemaal hier op het leukste en minstgelezen kookblog ter wereld.
En bekijk er dit plaatje bij, dat hij de titel “pan met eten” heeft gegeven en inderdaad, wat is het anders icoontje!
Zelfs de wijn is daar niet te zuipen en dat kan ik uit eigen ervaring beamen. Spreek beamen op zijn Nederlands uit, of een andere taal, maar NIET in het Engels.
Die vin jaune uit de Jura drink je voor het eerst als je skiet of langlauft. Lekker lokaal wijntje denk je dan. Nooit meer. Behalve in dit recept, het geeft een uitstekende balans. Blijft een jaar goed in de koelkast 🤣
Wat een heerlijke instructievideo. Van alle filmpjes die hierover zijn te vinden is deze de liefste. Dank voor de link.
Lummel zou iets meer aan zijn photeaus moeten doen. Die makreel, deze parelhoen, dat kan zoveel beter. Misschien nog eens te rade gaan bij NNN? Het minst gelezen kookboog munt dan wel weer uit door de muziekkeuze die de master maakt.
kookblog
Over het ikje nog: van een flinke afstand van de spiegel lippenstift op je lippen mikken komt overeen met het zonder spiegel je oorbellen ingooien (op de gewenste plaatsen). Geen halszaak.
Kookboog vind ik persoonlijk mooier. We buigen voor zijn kookkunsten en idd muziekkeuzes.
Ik blijf proberen. Op delummel op instagram zieu mijn gestuntel
Bel
Terwijl ik een dag aan het thuiswerken ben, gaat de bel. Ik ren op een drafje van mijn werkkamer boven naar de voordeur beneden. Als ik opendoe zie ik de postbode voor mijn neus staan. Hij zit op zijn scooter, heeft de motor aan en een helm op. Een pakketje voor de buren. Hij zegt iets tegen mij, maar door al het lawaai kan ik hem niet verstaan.
„Wat zeg je?” vraag ik.
Hij schreeuwt me toe: „Doet uw bel het wel?”
Willemijn van Dijk-Heij
Goed geschreven ikje!
Ja. Het verschil tussen jij en u wordt ook fijntjes aangestipt.
Lijkt me moeilijk hier een instructievideootje bij te zoeken…succes!
Goed geschreven voor wie van houterig houdt, maar een alleszins aangename Ik!
Lees de bespreking bij uw buren, waar e.e.a. ook weer van een puik Eindoordeel is voorzien.
Het internet staat, zo blijkt, vol met goede instructievideo’s voor postbezorgers. Hoe ze moeten sorteren, hoe ze moeten fietsen en daarbij niet omvallen naar de ene kant die zwaarder is, wanneer ze het beste kunnen aanbellen en hoelang, en meer van dat soort dingen.
Ik vond de onderstaande de beste, omdat die ingaat op een behoorlijk lastig probleem. Wat doe je als bezorger (m/v) als de brievenbus te klein is? Bekijk de volgende video aandachtig en bereid je voor op een paar meerkeuzevragen.
Dat filmpje ontsluit een schat aan postinstructiefilmpjes! Jammer dat postbezorger tegenwoordig niet meer overhoudt, anders dan wist ik het wel.
Zomergasten
Het meisjesdispuut waar ik ooit lid van was, viert een lustrum. De reünisten, inmiddels geen meisjes meer maar middelbare vrouwen, willen allemaal graag komen maar hebben moeite om hun echtgenoot mee te krijgen naar het gala. Ook mijn man bedankt vriendelijk voor de uitnodiging. Mijn dochter (14) heeft een oplossing voor het mannentekort op het feest: „Gratis bier aanbieden, dan komen ze wel.”
„Dat werkt niet bij de mannen die mamma leuk vindt”, zegt mijn zoon (12), die afgelopen zondagen klaagde dat de huiskamer een hele avond werd gevuld door het saaiste programma ooit. „Je moet ze aanbieden om gratis Zomergasten te kijken. De hele avond lang.”
Willemijn Dicke
Hahaha! Bravo voor de zoon van 12. Die zit!
Er zijn tal van instructievideo’s over hoe je het best naar zomergasten kunt kijken en over hoe je het best mannen met gratis bier naar je evenement kunt lokken, maar de boog kan niet altijd gespannen staan. Jullie hebben al heel wat instructievideo’s voor je kiezen gehad, het mag nu wel eventjes wat losser.
Dus kijk rustig languit achterover geleund op bank of veldbed naar dit filmpje, waarin jullie zien dat het best kan worden gecombineerd: zomergasten kijken en drinken. Er komen geen vragen over.
Like hilarisch, vooral Ruud en Connie.
Noem mij maar AKA Kwark.
Ik blief geen Avatar.
Waar zijn de AKA’s gebleven Gapie?
Zo. We zijn weer thuis en dat is eigenlijk heel zielig.
Gisteren fietste ik over paden langs graven en strooivelden. Er was een pijl en die wees naar Tenerife. Het viel mij voor het eerst op dat er drie huizen stonden aan het begin van het grafveld. Woonden hier medewerkers? Wie zou er anders willen wonen? Na een stief minuutje of tien beëindigde ik mijn graftocht en bij het verlaten reed ik dichter langs de huizen. Uit een keuken rook het naar draadjesvlees. Dit brengt mij dichter bij het vegetarisch leven dan filmpjes van dierenleed. Lijkenlucht. Bah.
PS
Ben de hele dag bezig geweest om met leuke, lieve namen hier binnen te komen maar het lukte alleen onder deze naam omdat ik nog ingelogd ben op een account welk ik nu niet gebruik. Je krijgt er uitslag van.
Heerlijke instructievideo. En wat heb ik veel gemist! Nooit Koefnoen gekeken, ik kan me nu wel voor mijn hoofd slaan. Aan de andere kant: ik kan alsnog lekker blanco alle afleveringen gaan kijken, zonder het idee: dit heb ik al eens gezien.
AKA, ben je helemaal naar Greonterp geweest met je fiets?
Hahaha, prachtig filmpje, kende ik nog niet. 😆
Je kunt hier met elke naam binnenkomen, bvgmeb. Gewoon je naam en een e-mailadres invullen, dat is alles. Inloggen niet nodig.
De AKA’s zijn verdwenen omdat er geen houden aan is bij sommige reageerders.
Met vriendelijke groet,
Gapie
PS Update. Zojuist in mijn dashboard gekeken. Er is vanmiddag geen enkele poging gedaan, door wie of wat dan ook, om een commentaar achter te laten. Toelichting: als je voor het eerst met een nieuwe naam of emailadres een reactie typt, dan krijg ik hier een melding van, dan moet ik die handmatig goedkeuren. Is dus vandaag niet gebeurd. #fakenews
Als je mij voor leugenaar uitmaakt, de ballen.
“Kort lontje” zou ook een goeie naam voor je zijn! 😀
Ik geef weer wat ik in mijn dashboard zie en dat is niks. Meer heb ik niet gezegd.
Connexxion
Stap in de bus voor bezoek aan de stadsschouwburg. Maar enkele meters verder stopt de bus weer, de chauffeur stapt uit. Aan de andere kant stopt de tram, de conductrice stapt eveneens uit. Ze lopen naar elkaar en er volgt midden op de rails een innige omhelzing, waarbij ik hem hoor zeggen: „Waar gaan we samen naar toe, ha,ha!”
Dan lopen ze terug en trekken weer op, met op afstand een intense handkus. De chauffeur zit vanaf dat moment alleen nog maar te fluiten.
Eduard de Vries
Zo kan het ook!
Kan wel maar onbehoorlijk, onbeschoft en onverantwoordelijk gedrag. Zal wel weer in Amsterdam gebeurd zijn. Daar moet je alles geweldig vinden.
Aaah lief! Dat maakt je hele dag goed.
Als bus- of tramchauffeur heb je tientallen reizigers onder je hoede. Die zijn afhankelijk van jouw concentratie, jouw inzet, jouw focus. Doe je werk dus, houd je ogen op de weg, kijk wat er links en rechts geschiedt, kijk in de spiegel of er in de bus of tram niks vervelends gebeurt en doe alleen maar dat: je werk. Daar word je voor betaald. En je passagiers hebben zat mogelijkheden om zich te amuseren.
In je vrije tijd, als de dienst erop zit, als je passagiers elders zijn, en jij in je Opeltje of op je fiets naar huis rijdt, dan kun je de Amsterdamse clown uithangen, de joviale toffe gozer waar iedereen zo gek op is.
Opdracht: bestudeer deze instructievideo en beantwoord de volgende vraag: wat doet deze tramchauffeur goed? Vijf minuten. Daarna pennen neer.
-Tingeltje bij het naderen van de overstekers
-Stoppen bij de halte
@Bassie Eens over de verantwoordelijkheid. (Voor DSR: Ik ben het eens over de verantwoordelijkheid.) Maar regeltjes zijn er ook wel eens om genegeerd te worden. En wie zegt dat de buschauffeur en tramconductrice niet goed gekeken hebben of het wel kon, veiligheidshalve?
De ontmoeting staat niet in de dienstregeling dus leidt voor beiderlei reizigers (tram en bus) tot onnodige vertraging. Ontslag, zakken, niet aangenomen worden, te laat voor operatie, scheiding, ruzie … kan alles zijn.
‘midden op de rails’, dan moet het verliefde stel wijdbeens hebben gestaan of ieder op een van de rails, maar hoe weet de schrijver, dat ze precies in het midden stonden ? Overigens ben ik van mening, dat de schrijver van het ikje primair op zijn pennenvrucht moet worden beoordeeld. Het al dan niet correcte gedrag van de beschreven personen is van minder belang.
Het ikje is goed geschreven, geen woord teveel. In zulke gevallen gaan we doorgaans over tot commentaar op andere dingen. Eerst over de handeling in het ikje zelve, vervolgens over van alles wat tot aan het weer en de Palestijnen toe. En de NRC-medewerkers niet te vergeten.
Wie het openbaar vervoer neemt, weet dat ie op tijd van huis moet. Er zijn wel meer hinderpalen dan knuffelend personeel.
Voor de goede orde: HR’s citaat van 12.11 is niet afkomstig uit DSR’s Eindoordeel.
‘en jij in je Opeltje of op je fiets’ Bespeur ik een beetje jaloezie?
Even je Alfa Romeo aan de kant zetten om een vrouw, die net uit haar Ferrari stapt, innig te omhelzen, dat kan ook maar is minder romantisch als je het mij vraagt. Even de liefde laten voorgaan, ondanks een groot publiek in een grote stad, is dat meer.
De hondjes in de Alfa of de Ferrari zijn lang zo goed niet in het inzenden van een ikje.
Sommige Nederlanders hebben een merkwaardige blinde vlek mbt datgene wat je in intieme sfeer (met familie of vrienden) deelt en in de openbare ruimte (met klanten, voorbijgangers en andere bekenden). De Liefde voorrang geven? Daar word je niet voor betaald. Dat doe je in je vrije tijd. Het kan ook platte geilheid geweest zijn trouwens. We weten het niet en we hoeven het ook niet te weten van twee volstrekt onbekende mensen.
Dat wat je in de intieme sfeer deelt komt nogal eens in de ikjes terecht.
Platte geilheid, dat lijkt me wel een goeie verklaring voor deze observatie van Eduard.
Nog even de verbijsterde echtgenoten m/v erbij en er staat een nieuw deeltje klaar voor de Bouquet Reeks. Bestaat die nog?
Studentenstad
In de bouwvak loopt de stad Groningen altijd even leeg, en kun je als achterblijver heerlijk genieten van de rust en stilte. Altijd weer even wennen wanneer de introductieweek voor de studenten en Noorderzon weer beginnen, en de stad gaat zoemen van leven en bedrijvigheid. Ik loop door het Groningse Quartier Latin naar de supermarkt en kom een jonge vrouw tegen die haar ouders rondleidt in haar nieuwe woonomgeving. De ouders kijken geïnteresseerd om zich heen en vragen dan: „Hier wonen zeker ook allemaal studenten?”
„Nee”, zegt hun dochter, „hier wonen normale mensen”.
Karin in het Veld
Een instructievideo voor studeren in Groningen bestaat niet, maar ik heb er wel eentje met een zuidelijke tongval gevonden.
Hoe gedraag je je als student, hoe ga je met het volk om, hoe reageer je met die plotselinge overal om je heen aanwezige seks, zie voor dit laatste ook alhier op Luviennas leerzame handleiding, kortom, dat soort dingen.
Belangrijk: vooral het neusje niet in de wind steken, da’s voor sommigen in het begin moeilijk. Je bent niks, maar dan ook niks meer dan mensen die niet studeren. Knoop dat in je oren en geniet er verder van. Je studie en het leven erna.
Wat een prachtige vondst, dit filmpje.
De toevoeging die begint met “Belangrijk” is van de blogmaster zelf. Neusje in de wind steken? wie deed dat ooit en waar? Deze lerares klassieke talen rept er niet over en haar interviewster ook niet.
Over het ikje: het lijkt erop dat iedereen ikjes- moe is. Misschien ook een kwestie van been there done that. Ik zou het lang geleden grappig hebben gevonden.
Hoewel: normale mensen in de binnenstad van Groningen? Daar komt die lieve aankomende studente nog wel achter. Niemand is daar normaal. En ze zijn er nog trots op ook.
Zoals pawi zegt ik word een beetje studenten- ikjes moe.
Steeds maar weer corps, ontgroeningen, de kroeg, de kamer, de sex, en dan als dieptepunt, een rondleiding van je ouders door de stad van je keuze ter introductie en kennismaking met het een en ander.
Daar wil je je ouders toch niet bij hebben!
Het is al zo ver dat er kennismakingsdagen voor ouders zijn of waren
in de tijd dat mijn zoons gingen studeren. Mij niet gezien dus.
Nu als ultieme bijdrage zien we een boek ter instructie van de aankomende studente geschreven door een classica die het hele traject met succes doorlopen heeft en tips geeft nog net niet over de vigerende etiquette en mores zoals vroeger Mevrouw Grosskamp Ten Have de do’s en dont’s besprak in de krant.
Don’ts
Geen kwaad woord over Groningen, een prettiger stad moet nog gebouwd worden!
@Bassie Dank je wel voor de reclame, maar of die teksten nou als handleiding zouden kunnen gelden, dat betwijfel ik. Misschien als showcase hoe het niet moet?
Op een goede dag zat ik in een bus te A’dam. Ik hou het kort.
Mijn bus wilde naar links, de bus tegenover ons wilde naar ook naar links (geloof dat dit correct is). Beide chauffeurs droegen gouden kettingen en aan hun begroeting met big smile viel af te leiden dat men elkaar kende op een manier die het geeikte zwaai moment die waarschijnlijke alle grootsteedse buschauffeurs hebben overschreed. Ze deden alsof ze een soort van duel uitvochten. Wie zou het eerst het grote stuurwiel omdraaien en inbinden. Geen van beide en dat kostte beide een grote spiegel. Voorwaar geen kleinigheid, dat kon men zien aan de witte kopjes, terwijl men buiten e.e.a. inspecteerden. Wat het allemaal nog wat ingewikkelder maakte was dat dit gebeurde vol in het zicht van een parkeerterrein van het stadsdeel GVB Hoofdkantoor.
GVB=Gemeentelijk Vervoer(s?) Bedrijf.
Geldproblemen
Twee vriendinnen bespreken de budgettaire uitdagingen waar ze in het nieuwe schooljaar voor staan.
„Nu is er dus een sushirestaurantje gekomen, hè. Eén minuut lopen van mijn school vandaan. Dus ik daar eten in de pauze. Is het nog lekker ook.”
„Ja, ik begrijp je. Zoals ik altijd hoop dat alle twintig kleren die ik meeneem in het pashokje van mijn favo kledingwinkel me ontzettend stom zullen staan.”
Mirjam Killian
Dialogen opschrijven zoals de mensen het zeggen is een goed streven, maar in dit ikje niet helemaal gelukt.
Ja, daar heeft Mirjam haar best op gedaan. Maar het zal het nieuwe intro niet halen. Een heel doorsnee dialoogje, niet apart opgeschreven, gewoon zoals ze dagelijks bij bosjes overal op te tekenen zijn. Als we zo gaan beginnen dan kan de hele krant wel vol met ikjes staan.
Ja, dat zijn verschrikkelijke dingen om mee te maken, deflog23. Maar je kunt het dus navertellen gelukkig.
En we wachten geduldig, sereen en met blijde zin op de publicatie van het nieuwe weekoverzicht. Er was weliswaar Zomergasten op de TV, maar ik had hem op tijd af! 🙂