Vermoeid en natgeregend kwam Meinoud Hehenkamp een paar weken geleden thuis. In de huiskamer bouwden de kinderen een hut. Ze gaf “beiden natte kussen” en zuchtte: „Ik ga me verkleden.” De jongste begon te stralen. „Als wat?” vroeg hij.
Leuk toch? Ja, dat zijn ikjes die we willen lezen. Ik wel tenminste.
Het valt op dat de NRC-lezers best grappige of ontroerende “lezersanekdotes‘ insturen, maar dat ze man man man vaak krenentommend slecht opgeschreven worden. En de redaktie corrigeert niet of is al even slecht van taal.
Gelukkig staat het deskundige ikjesforum alhier paraat, gepokt en gemazeld in het ikjesbespreken als ze zijn. Onze sterschrijfster, Pawi, gaf bijvoorbeeld het constructief commentaar: “Ik geef ze beiden natte kussen” zou ik vervangen door “Ik geef ze allebei een zoen”. En de zucht zou ze weglaten. Ik ook. En iedereen eigenlijk. Maar ja, het stond al in de krant. Zucht.
Ene “Hallo Bertie, hier TL8 aka Mark aka Ark etc etc”, een “UB40” en een “MarkAnt” die vooral over uitkeringen en rommelmarkten praatte, zielig deed over de andere reageerders die allemaal veel intelligenter en geslaagder zouden zijn dan hij en die voor de zoveelste maal vertelde over zijn eerste vrouw uit Martinique, was op zijn pik getrapt omdat ik volgens hem zijn “ware identiteit” zou hebben verraden. Uitzinnig dikke lol icoon.
“Ik ben in principe iedereen’s buddy, wat je dacht te proeven is waarschijnlijk ironie.”
Hij beschuldigde mij van schizofrenie en meer van dat soort moois en deed en passant ook nog zielig tegen onze brave diplomatieke pensionado Ad Hok, die hij toesnotterde: “.. ik dacht dat je mijn buddie was”. Och gossie. De aangesprokene reageerde ingetogen en afdoende met een droog “Ik ben in principe iedereen’s buddy, wat je dacht te proeven is waarschijnlijk ironie.”
Zelf stak ik onze niet eens onsympathieke schrijvende uitkeringstrekker nog een hart onder de riem met een welgemeend advies om te proberen “ zijn situatie onder ogen te zien, te aanvaarden, er zich niet voor te schamen, zich niet minder te voelen dan wie dan ook (want dat is hij niet). Het (de uitkering) is geaccepteerd, er is niks mis mee, kan gebeuren, hij heeft het niet expres gedaan en verdient onze morele steun indien gewenst.”
Voor in de koffie, thee of op het toilet. Je kunt er alles mee roeren.
Natuurlijk paste daar ook de kanttekening bij dat “mensen die verhalen schrijven in de ik-vorm” niet moeten zeuren “als reageerders daarop voortbordurend met hen van gedachten gaan wisselen.” Maar het mocht allemaal niet baten. Als iemand er voor kiest om in een hoekje te gaan zitten janken dat niemand van hem houdt, dan doe je daar niks aan. En een schop onder de kont kan niet van afstand.
Hij kreeg wel een fraai lepeltje uitgereikt voor de 100e reactie. Hij had zich inmiddels omgedoopt tot KnipOog, maar maakte er zoals altijd geen geheim van dat hij een en dezelfde reageerder was. De reactie mocht er ook inhoudelijk zijn: “Nou nou nou.”
En je kon er op wachten. Op 7 september schreef onze rondbuikige pseudoniemenkampioen “O, ik moet een poes eten gaan geven. Mijn laatste woorden hier.” En die opmerking werd nog de hele maand lang gevolgd door, inderdaad, de hele verdere gebruikelijke woordenbrij, maar soms door alleen maar rotopmerkingen of raadselachtige icoontjes waar meestal niemand op reageerde. Tot aan de dag van gisteren (7 oktober) toe. Mag. Kan. Laatste woorden kunnen lang doorreutelen. En van ons hoeft hij niet weg te blijven.
“Ik heb geen openingszin, ik wapper met mijn wimpers”
Intussen ging het leven door en naar aanleiding van een verder niet te bespreken ikje deelden onze reageerders video’s en suggesties over de meest doeltreffende openingszinnen ter versiering van het andere of zelfde geslacht. Luvienna liet ons hardop schateren: “Ik heb geen openingszin, ik wapper met mijn wimpers; dat opent ook vaak veel mogelijkheden.”
Als je een radiohoofd hebt, kun je beter een podcast maken, was het simpele maar dodelijke commentaar van De Schrijvende Rechter (DSR) op de onderstaande video en eigenlijk heeft hij wel gelijk dus. De aanleiding was een suf ikje van een lezer die Arnon Grunberg ergens buiten aan de overkant van de straat had zien lopen. Man man man. En in deze video wordt Grunberg gefileerd, helaas wat ongefocust en onvoorbereid, maar dat schijnt het handelskenmerk van de beide mannen te zijn. Vermakelijk, interessant, apart en origineel, maar soms een beetje lang en vermoeiend. Oordeel zelf. En nee, ze zien er niet uit, dat kan zelfs een blind paard (m/v/transgender) nog zien.
Pawi was een weekje huizen kijken in Frankrijk. “Als ramptoeriste in spé heb ik nog nergens verbrande hectares gezien. Wel veel ouden van dagen met camper of caravan, die in de rij staan voor een plekje op de camping. Soms wachten mensen op een vrijkomend plekje, als ware het een sterrenrestaurant. Het weer is mooi, de markt uitbundig, de klankschalen lieflijk en de huizen die te koop staan buitensporig duur. We zoeken nog even verder.”
Een weekje later scheurde ze gedesillusioneerd weer over de tolweg naar het noorden. Ze hadden overal gekeken maar … “nix en nog eens nix. Overal nieuwe villawijkjes, en de mooie oude gebouwtjes van steen versjtierd door zogenaamde verbeteringen, zoals plastic kozijnen. Of met een bijna lekkende septic tank. Of met scheuren die erop duiden dat alles binnen een jaar naar het dal of naar de mallemoer gaat.” Ja, daar had je ook voor naar “Ik vertrek” kunnen kijken, dacht een reageerder (m/v/t). Maar hij schreef het niet op.
„Hoe zou ik geheten hebben als ik transgender was?”
Anouk van acht jaar vroeg trouwens in deze verslagperiode aan haar ouders „Hoe zou ik geheten hebben als ik transgender was?” Dat was leuk opgetekend vanuit de spreekkamer van Elleke Bijsterveld. Laten we wel hopen dat ze Mieke Kerkhof niet achterna gaat en het een beetje beschaafd houdt qua privacy. En op een boekje zit al helemaal niemand te wachten buiten de familie- en vriendenkring van de Bijsterveldjes.
Het is najaar dus er wordt ook weer voor van alles gecollecteerd. Dat levert zoals elk jaar collecte-ikjes op. Rinette van der Vliet collecteert voor de KWF Kankerbestrijding. Een vrouw doet open, wier echtgenoot vanuit de huiskamer roept wie of er aan de deur is. „Kanker!” roept de vrouw vrolijk terug. We horen het voor ons.
Mopperkont verdween voor een paar dagen in het ziekenhuis maar kwam er gelukkig ook weer uit. Er moest wat “gesoldeerd worden” aan zijn hartslagaderen en dat ging goed. De Van Vuren Community stond virtueel aan zijn ziekbed en hielp hem door de rottijd heen. Het herstel werd ook zeker bespoedigd door de video’s die te zijner ondersteuning door onze reageerders werden geplaatst, zoals deze die Pawi ergens in een wegrestaurant had opgepikt:
De muzikale kok uit Frankrijk, Lummel, nam het ikjesplaatsen tijdelijk van onze muzikale fietser over en deed dat echt heel goed. Je zag geen verschil.
Zelf was ik op vakantie, familiebezoek en op reis, maar daar zat niemand echt mee. Er gebeurde dan ook niets spectaculairs (behalve dan die kikker, zie beneden bij de beschrijving van de featured image).
In een poging om toch ook wat aandacht te krijgen vertelde ik maar over leed van een paar jaar geleden. “Hopla de zee in. Met ferme slagen naar de rots aan de overkant, intussen dan maar hopen dat de kwal me ditmaal met rust laat. Het litteken van 3 jaar geleden is nog altijd niet weg. Serieus waar. Het Portugees oorlogsschip, want over deze jongen hebben we het, is eigenlijk geen kwal, maar een kolonie poliepen met tentakels die wel meer dan 50 meter lang kunnen worden. Vijftig! En daar moet je dan dus net even inzwemmen al borstcrawlend. Dan zit er een striem van linksboven tot rechtsbeneden op je borst die er niet meer afgaat.”
Een griezelig verhaal zou je zeggen, maar niemand die er iets van zei. Niemand die me opbeurde.
DSR intrigeerde en reutelde wat, zoals gebruikelijk als hij te weinig aandacht krijgt. Helaas was een van zijn sneren ook nogeens de 200e reactie, dat lepeltje moet dus eigenlijk naar hem. Liever had ik een zee-egel opgestuurd, want, ja, eerlijk en recht voor zijn raap ben ik wel, dus dat zeg ik gewoon. Wat er ook van komt. Dat waarderen veel mensen, maar niet iedereen.
Ook mijn diepe wijsheden vielen de afgelopen weken op dorre aarde. Want dat krijg je hè, als je op vakantie gaat en uren in je hangmat ligt. Dan ga je de dingen begrijpen.
“Veel Nederlanders hebben nog altijd een – in mijn ogen ongezonde en obsessieve – hang naar zon en mooi weer” merkte ik bijvoorbeeld op. “Zelfs in de tropen waar ieder normaal mens zoveel mogelijk in de schaduw blijft zie je ze urenlang blootshoofds en slechts gehuld in shorts en hemd zonder mouwen in de brandende zonnestraling lopen, zitten of zelfs liggen. Dom, zou ik bijna zeggen, maar ik houd het maar op onwetend.”
Jaja, men zoog deze wijsheid in stilte op en deed er zijn voordeel mee zullen we dan maar denken.
Een lekker chagrijnig ikje van een echtpaar kort voor de scheiding werd door Loek de Laat opgetekend. Het ging over een kibbelend stelletje bij de Albert Heijn. “Ze beginnen wat zachter te praten, maar hun woede is duidelijk zichtbaar. Waar zou het over gaan? Heeft zij een ander? Heeft hij haar bedrogen? Als ze langs me lopen, hoor ik de man zuchtend zeggen: „Goed, dan eten we vanavond witlof. Ik hoop dat je erin stikt.”
Er gingen heel wat mensen dood in deze verslagperiode, waaronder het vieze mannetje van de Playboy, verder die prachtige lieve burgemeester van Amsterdam, en helaas maar liefst 58 onschuldige muziekliefhebbers bij een countryfestival in Las Vegas. We wensen hen alle goeds in de hemel of waar ze dan ook maar terecht gekomen zijn, of ze hier nu meelezen of niet. En vooral de nabestaanden veel kracht met de verwerking van het een en ander.
Plopje kwam weer eens even kijken, dat was keileuk. En Afzender ook, naar eigen zeggen “die poolse ijdeltuit met al die schreifvouten..” Hopla, en daar waren ze weer weg. Ook dat gebeurt, maar we weten dus dat ze beiden nog in leven zijn en hoe. En voormelde grafschriftdichter sleepte ook nog het 300e-reactielepeltje in de wacht.
Miranda de Beus nam haar vijfjarige neefje op de arm. Het joch ging aandachtig haar nieuwe oorbellen bewonderen. Toen hij te zwaar begon te worden vroeg ze of hij haar oorbel even wilde loslaten, want “ik ga je op de grond zetten”. Waarop het mannetje riposteerde met een trefzeker „wil je me niet op de grond zetten, want ik heb je oorbel vast.”
En doet dat oorgatje jullie ook aan zijn gloryhole denken? Nee, mij ook niet.
Er bestaan honderden schattige oorbellenprikvideo’s op het web. Opdracht: zoek er zelf eentje uit en plaats die niet hier. DSR haalde in dit verband een herinnering op aan zijn eigen “oorgatje”. Geen onverdeeld succes, want de toestroom van meisjes was bescheidener dan verwacht. Kan gebeuren. Maar met een ring in de navel had het allemaal nog veel erger kunnen zijn. Vond ik dan weer, ouderwets mannetje dat ik me d’r eentje van jullie ben. En doet dat oorgatje jullie ook aan zijn gloryhole denken? Nee, mij ook niet.
Pawi vond het ikje van Miranda toepasselijk “een juweel” en wist te melden dat een gouden ring in het oor van de zeeman vroeger als kapitaal was bedoeld voor een mooi graf op de vaste wal.
Het met afstand liefste ikje van de afgelopen vier weken werd geschreven en ingestuurd door Ben Schaafsma. Het ging over de Albert Heijn en een “verzamelkind” aan de uitgang. “Het jongetje met een brilletje zag er zo grappig uit dat ik het moeilijk vond om hem de plaatjes van de laatste rage te weigeren. „Ik bewaar ze voor m’n neefje”, legde ik daarom uit terwijl ik al richting parkeerplaats versnelde. „Oh, wilt u er dan een paar van mij meneer?”, riep hij me na.”
Zelf scoorde ik op de valreep het 400e-reactielepeltje en dat heb ik meteen aan mijn vriendin gegeven. Keiblij was ze ermee. Echt waar.
Wil jij ook keiblij zijn elke dag? Zelfs zonder daarvoor mijn vriendin te zijn? Leerzame dingen leren in een ontspannen sfeer? Aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden uit het verre buitenland die voor je het weet je vrienden zijn? Wil je kans maken op een fijn kopje? Een grappig mopje? Of zo’n vette welgemeende sneer? Misschien wil je ook wel een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of wil je kans maken op een vermelding in het weekoverzicht van volgende week? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Als dat teveel werk is, scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume als je dat wilt. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, het hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email.
Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten, daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het ook wel de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van vorige week. Hier zaten we lekker buiten aan de rand van ons privézwembad in de tropen. Ineens hoorde ik geritsel vanachter de hot tub. Hoe dom kun je zijn als kikker in de tropen om achter een hot tub te zitten? Maar hoe dom kun je zijn als mens om in de tropen een hot tub neer te zetten? Zei die kikker. En daar had hij gelijk in. Het was niet ons idee, wij zaten daar slechts in de villa van vrienden. En dan ga je het niet over zo’n hot tub hebben. Maar dat vond meneer een slap argument. We zijn maar opgestaan. Foto “Knappe kikker” © 2017 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Tjongejonge, wat is er toch weer een hoop gebeurd, sinds het vorige intro. Ja, dat krijg je dan, als je een tijdje, al dan niet noodgedwongen overslaat. Knap kikkertje ook. Heeft-ie nog een kusje van een mooie dame gekregen of heeft de blogbaas dat verhinderd om concurrentie te voorkomen?
Ik zie dat ik de eerste reageerder ben. Zit daar nog een beloninkje aan vast?
Kinderen die vragen worden overgeslagen. En kusjes aan kikkers zijn af te raden. Qua hygiene en te hooggespannen verwachtingen.
Bummer
Heerlijk lang verhaal, waarbij ik hier en daar echt een grijns van mijn gezicht moest wrijven.
Een pratende kikker, je zou van de verbazing pardoes in het bad vallen. Jammer dat hij zijn kroontje niet op had, dat zou onweerstaanbaar geweest zijn voor een mooie dame.
Dank, Bas. Heerlijk, dat nieuwe intro. Hoeven we tenminste niet meer zo lang naar de nieuwste reactie te scrollen.
Aha weer een fijne uitgebreide intro vandaag, er is zoveel gebeurd in de intro-loze periode, knap dat onze blogbaas dit allemaal weer feilloos weet te memoreren zelfs de belangrijkste ikjes, vakanties en faits divers komen voorbij.
Ik heb er echt weer van genoten!
Geen bedankje aan HR en DSR voor het plantjes watergeven. De mensen klagen steen en been over de politiek, maar op zo’n manier laten ze zelf het bindweefsel in de samenleving vergaan tot stof.
Volgens mij hebben jullie geprobeerd de plantjes uit de grond te trekken. Maar de wortels zaten gelukkig diep genoeg. 😀
…tsssss, nou nog mooier. Ik geloof dat ik brievenbustouwtje maar afknip.
Een driedubbele intro deze keer. Hulde.
Maar die kikker ziet er ’n beetje vreemd uit, alsof hij uit twee laagjes bestaat. 🤔
Oppas
Na een dag werken kom ik thuis. Mijn schoonouders hebben die dag bij ons op hun kleinzoon gepast. Ik vraag mijn zoontje (2): „Hoe was het vandaag met opa en oma?”. Hij antwoordt stellig: „Ze zijn er nog.”
Benno Verburgt
Gelukkig hebben we vandaag een fraaie intro, waarvoor dank.
Zoontje van twee had vast niet in de gaten dat hij onbedoeld grappig was, maar dat heb je vaker bij kinder-ikjes.
Dank je, Bertie. Ja, die kikker … hij was heel groot, ongeveer zo groot als mijn voet. Ik schrok me rot. Maar de locals keken er niet van op. Later zat er nog zo’n boomkikkertje (je kent ze wel, die je altijd op de reclames voor Costa Rica ziet) tegen de deur geplakt. Keek me aan met grote nieuwsgierige ogen. Waar is de grote kikker, vroeg hij. Die is er nog, zei ik 😀
Waren d’r ook dikke spinnen?
Geen enkele spin gezien, gek genoeg. Althans niet op de thuisbasis. Kwestie van goed schoonhouden, werd me verteld. Nesten verwijderen. Ook geen kakkerlak gezien en andere vieze kruip- of vlieginsecten, zoals je ze elders in de tropen ziet. En ik dacht al dat het er bij hoorde. Nee dus. Poetsen! Elke dag.
Nee, het was een stuk mooier. We zagen elke morgen om zes uur een kolibrietje bij het ontbijt en tig andere mooie vogels en apen gedurende de dag. Gewoon vanuit de luie hangmat op de veranda.
Persoonlijk hoogtepunt voor mij als erkend en weldra gecertificeerd ornitholoog was de krabbenbuizerd (die inderdaad van krabben leeft), de visarenden die zo talrijk was als hier de kokmeeuwen en een werkelijk GIGANTISCHE ijsvogel. Zo groot als een kraai. Ook die at krabben, werd me verteld. Mag en kan. Pawi zou hem kunnen africhten op de Amerikaanse rivierkreeft, denk ik. Maar het is te ver vliegen.
Fotootje van die Gig ijsvogel graag. Wie weet kan die rivierkreeft met zijn bolle oogjes ook met een foto weggebonjourd worden.
Gisteren een fenomenaal optreden gezien van een Gig kruisspin. Hing voor een glas-in-loodraam te bungelen, na drie of vier weken weggeweest te zijn. Zo wordt je huis onverkoopbaar natuurlijk. Even wegvegen? De spin liet zich vallen en deed zich voor als een toevallig rommeltje, een blaadje, een niksigheidje. Lange poten ingevouwen in een mum van tijd, de tijd van het vallen, een seconde hooguit. En zijn razendsnel gesponnen draadje was vrijwel onzichtbaar.
Niet in de WC wegspoelen! Anders denk je aan niets anders op die plek, waar sommigen op hun mooiste ideeën komen en anderen er juist vanaf komen. Deze spin heeft een mooi onderkomen gekregen onder een hazelnootstruik, ver ver achter het huis.
Die spin was lang weg bedoel ik. En hopelijk nu nog langer.
Ik houd niet van die rotspinnen.
Hahaahaaahahahahaha. Wat een gelul.
Het moge nou wel duidelijk zijn, svp mijn verhaaltje weggooien. Het is slecht maar het hoort hier niet langer.
Wat is duidelijk?
Bloemenzee
Ik fiets met mijn vierjarige zoon naar school. We passeren de ambtswoning van burgemeester Van der Laan met bloemen voor de deur. Ik leg uit wat er gebeurd is. „Kon de dokter hem dan niet beter maken?” De onvermijdelijke toelichting dat dit soms niet meer kan, volgt. Enigszins bezorgd vervolgt hij: „Dus dat kan jou ook gebeuren, papa?” Ik krijg langzaam spijt van mijn toelichting want deze vraag moet ik ook al bevestigend beantwoorden. Dan roept hij opgelucht de oplossing voor het lastige probleem, „Jij bent geen burgemeester!”
Martijn Windels
Ikje, welkom in de wereld van de kleuter.
Tja, als ouder heb je honderden van dit soort gesprekken met je opgroeiende kinderen. Moet het allemaal in de krant? Maar goed, Martijn wilde iets delen, en da’s te waarderen.
Pawi heeft nog een ijsvogeltje tegoed. Ik heb daar zelve geen plaatje van kunnen schieten, het was in een boot in een kreek, overgroeid met takken en lianen, en daar vloog het beest, telkens voor ons uit. Als de boot hem naderde schoot hij vanuit zijn boom naar voren en vloog dan voor ons uit, net zolang tot hij uit het zicht was. Als we de bocht om voeren, hopla, daar ging hij weer. Dit heeft zich een uur of twee herhaald. Het leek wel een dolfijn. Meer dan 40 cm was deze jongen. Formaatje kraai dus.
En dit was de krabbenbuizerd, natuurlijk had ik het met krabbenhavik moeten vertalen, het is immers de rufous crab hawk, maar ja, het gaat om het beestje zelve en hij hoort het toch niet. Of dat rufous rauwpoot betekent, dat ga ik nog opzoeken. Rauwpoot, ruigpoot, wat is dat Nederlands toch moeilijk soms. Niet zeker dat ik het antwoord hier meldt, want behalve ik, is daar toch niemand anders in geinteresseerd.
Neen, de foto’s zijn van het internet. De eigen foto’s zijn of niet gemaakt of niet gelukt. Alleen van de kolibrie heb ik zeen tamelijk redelijke foto kunnen maken. Ze vliegen wel snel die dingen. Man man man.
Tussen het tweede en derde plankje van boven, rechts van het blaadje.
Heerlijk, die oplossingen die kinderen je kunnen aanbieden. En ze weten precies wat ze doen, hoe jong ook. Ze voelen aan waar je verdriet zit, en kunnen daarop reageren met een opmerking die lucht geeft aan je sombere gedachten.
Kolibries hebben dat helemaal niet. Ook de kolibrievlinders die ik dankzij de link van BvV op Vroege Vogels zag, die voelen je niet aan. Ze zijn er. En ze doen hun toertje. Mooi om te zien. Gaan hun eigen weg. Troosten, daar doen ze niet aan.
Die giga ijsvogel zal ik afdrukken/uitprinten en bij de eerste de beste rivierkreeft omhoog houden. Ik laat nog van me horen als het goed afloopt.
Wat ik vind van de kolibrie?
Die moet ik nie
Mogen van mij over de knie
Maar je ziet ze nie
Zeer fraai, die vogelaarsimpressies. Ik ben tegenwoordig allang blij met een roedeltje staartmezen.
Daar is niks mis mee, die kleine kirrende acrobaatjes hoog in de kruin.
Nee, ik bescherm je tegen jezelf. Je gaat nogal tekeer de laatste tijd. Wellicht een moeilijke stoelgang? Maar na de nodige reflectie op eventuele ordinaire haatpraat komt het er allemaal op, mits het voldoet aan de netetiquette die hier sinds jaar en dag wordt gehanteerd en gedocumenteerd. Voor iedereen te lezen op de bestemde plaats.
Graag even een overzichtje van mijn “leugens”. Ik ben me er van geen een bewust en corrigeer graag indien nodig. Je hebt al vaker letterlijke citaten van jezelf – hetgeen het intro is, het is allemaal terug te vinden in de ruim 400 recente reacties – niet herkend en ze als mijn meningen opgevat. Maar daar ben jij niet van. Beschuldigingen desgevraagd onderbouwen. Mag hoor. En het kan dus allemaal, knul om met Indra te spreken. Knul. Klinkt toch anders dan een sneue aap, vind je niet? Nu weer voetbal kijken graag. Nog 6 doelpunten te gaan.
Nooit geweten dat er zulke grote ijsvogels bestaan.
Het eerste ijsvogeltje dat ik zag was op een in de natuur gelegen tennisbaan in Vught jaren geleden.
Ik was erg getroffen door de schoonheid van het blauwe vogeltje en heb toen een bronzen ijsvogeltje gekocht van Josefine Wortelboer waar ik elke dag met veel genoegen naar kijk.
Nog 5.
Jammer, maar helaas….
Not my cup of tea overigens
Zitting
Op weg naar een rechtbankzitting voegen mijn cliënt en ik ons in de rij bij de bode. Dinsdag is een drukke dag voor faillissementen en onderbewindstellingen.
Hij kijkt geïnteresseerd om zich heen, zichtbaar onder de indruk van al dat glas, het uitzicht en de toga’s.
Op mijn vraag of hij het makkelijk kon vinden, antwoordt hij opgewekt: „Dit is de eerste keer dat ik via de hoofdingang naar binnen ga.”
Mirjam Knoll
Standaardgrapje, echt. Vertel dit aan je collega’s en stuur het niet naar de krant.
Waarom doen vooral journalisten, juridische en medische Mieke Kerkhof mensen dit? Je ziet vrijwel nooit stratenmakers, loodgieters en schoonmaaksters over hun beroep schrijven. Misschien willen ze een beetje interessant doen? Zou best weleens kunnen, Bas! Dank je. Vind ik ook. Plof.
Er wordt veel geklaagd over fietsers die bij donker zonder verlichting rijden. Stom, maar vooral gevaarlijk voor de fietser zelf. Ik zou er een voorstander van zijn als de politie meer controleert en bij overtreding de fiets onmiddellijk in beslag neemt. Te voet naar huis en de fiets pas teruggeven als de fietser in de politieloods de juiste verlichting heeft aangebracht.
De echte hufters zitten echter in de auto. In de stad rijden ze de vouwen uit je broek, ze rijden, staande tussen andere schuin geparkeerde auto’s, achteruit de weg (lees: Baronielaan in Breda) op zonder dat ze aanvankelijk enig zicht hebben op het aankomende fietsverkeer. Slaan, stilstaande, het linker portier half of geheel open zonder eerst in de spiegel of over de schouder gekeken te hebben of het zonder gevaar voor fietsers kan.
De Baronielaan in Breda is een 30 km zone, maar de eerste automobilist, die zich daaraan houdt moet ik nog tegenkomen. Bij groen licht op de kruising met de rondweg nog even een dot gas geven om het groene licht te halen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Als ik er iets van zeg, ben ik standaard een ‘ouwe lul’
Veel advocaten verkopen een knoll voor een citroen.
Fietsers zijn ook geen lieverdjes. Dit voor de nuance en niet bedoeld als rechtvaardiging.
Note to self: niet fietsen op de Baronielaan in Breda .
Het antwoord is niet het antwoord op de vraag “Kon u het makkelijk vinden?”.
Wij moeten denken dat de client een bajesklant is, maar misschien is hij wel iemand die bij de rechtbank werkt en dus altijd de dienstingang neemt. Een bewaker, een schoonmaker, de griffier…Verwondering over toga’s is niet aan iemands gezicht af te lezen lijkt me, dus die zin was overbodig.
Geef mij maar het ikje van vandaag.
Ja, dat zou prettig zijn, maar het is er nog niet uitzinnig huil icoontje
Mindful
Ook ik probeer mindful te leven. Ik ‘breathe and smile’, stel me open voor de genezende kracht van mantra’s zingende monniken op YouTube, probeer kleine stappen als groots resultaat te ervaren, zin en onzin te scheiden en te zoeken naar het wonder van de diepe stilte tussen in- en uitademing, het extatische hoogtepunt dat van een dagelijkse routine een unieke belevenis maakt en de ware levenskunst onthult. Logisch dat ik ‘Walk With Me’, de docu-film over de leefgemeenschap van zenmeester Thich Nhat Hanh ga zien. De zaal zit vol. Na afloop vat verderop in de rij een man de lessen uit de film krachtig samen. „Je moet gewoon vaker je bek houden”, grijnst hij tegen z’n vriendin.
Marieke van der Honing
Marieke had beter naar de IT kunnen gaan.
DSR deelt MK’s sympathie voor fietsers, inclusief de kanttekeningen. Voeg daartoe dat sommige fietsers met enorme koptelefoons rijden en dus niets horen.
De klachten over plaatselijke Brabantse toestanden lijken wel uit Goirle te komen, waar men zich in de krant en op het internet (Drasties) opwond over bomenkap in eigen tuin.
Herstel: geef mij maar het ikje van morgen.
De samenvatting van de man verderop in de rij vind ik genoeg om te weten dat ik die film met een gerust geweten kan overslaan.
Morgen is het Hart en Ziel Festival weer! Daar verheug ik me nu al op.
…het wonder van de diepe stilte tussen in- en uitademing…toch even proberen 😉
Ik nam aan dat het sarcastisch bedoeld is.
@Pawi, geef even een reactie, maakt niet uit welke! dikke schrikicoon Nooit te ver in die diepe stilte afdalen.
Leuk, de jaarlijkse Omroep MAX dag in Utrecht. Jammer dat het zo ver weg is, en op vrijdag de 13e.
Ai ai ai, dit gebeurt er dus als Hollywood met mindfullness aan de haal gaat. Ze hebben de ironie waarschijnlijk niet eens door. Het zijn precies dezelfde “spannende” geluidsfragmenten, schreeuwerige teksten en opzwepende beelden en close-ups als ze gebruiken om de eerste de beste actiefilm aan te kondigen. Man man man. Niet veel begrepen van hun eigen film kennelijk. Ordinair centjes verdienen op de golven van een trend. Nee, dan nog liever Omroep MAX.
In
en
Uit
In
en
Uit
nog even
een magisch moment
In
en
Uit
en ik kan je vertellen dat het verslavend is.
Volgens mij wordt het festival door Radio 4 georganiseerd. Vorig jaar voor het eerst geprobeerd. Sfeertje!
PS Bertjens, het was sarcastisch/ironisch bedoeld, maar nu ik heb geoefend denk ik er genuanceerder over…
Aan de discussie die MK opstartte wil ik ook nog wel iets toevoegen.
De clubjes oude mannen in lycra, die in het weekend de wegen teisteren, die zijn zo dwingend dat je een hekel aan fietsers zou kunnen krijgen. Maar de echte fietser heeft mijn sympathie. Het roekeloos gedrag van automobilisten is verwijtbaar. Als ze echter een fietser raken, komen ze (geluk bij een ongeluk) er niet schadevrij van af. Zelfs al zou de fietser in de fout zijn gegaan, de automobilist is per definitie schuldig. Het is ook een ongelijke confrontatie.
Hear hear, tikkie met Pawi eens. Het allerergste vind ik dat die mannen vaak ook nogeens met een e-bike over smalle voet-fietspaden scheuren en zonder bellen rakelings langs je heen schieten, alsof ze Joop Zoetemelk zijn. Oude mannen in lycra, prachtig, ik kan het niet beter beschrijven. Sneue sufkippen op wielen.
En pawi, heb je het wonder ontdekt en beleefd? Ik ben reuze benieuwd.
O jee, ik lees nu pas dat pawi het wondertje inderdaad heeft geprobeerd op te zoeken en er nu ineens genuanceerd over is gaan denken! 😱
Pawi, het is nog niet te laat, maak je los ervan, gooi de klankschaal weg, mocht je die al hebben aangeschaft en kijk voor de zekerheid een rechttoe rechtaan knok-en/of actiefilm, met veel ontploffingen en zo! Zo mindless mogelijk, het is voor je bestwil.
Wat die ouwe en jongeheren in lycra op de overdreven racefietsen, meestal in colonne, betreft: niets leuker dan als automobilist in voorkomende gevallen (tegenliggers op ons smalle laantje, bijvoorbeeld) I dare you a la James Dean in Rebel without a cause, te spelen. vals glimlachiconthe
Vroeger reden ze op een Solex met een pothelm op en kon je ze tenminste nog gewoon wegzetten als schattige opaatjes die zometeen weer bij oma aan de borrel mochten.
Nu zoeven ze piepend en steunend en schreeuwend voorbij in hun reflecterende glimmende racekleding op e-bikes. Kijk ze aankomen met hun over het stuur stulpende buiken. Kijk ze in de verte verdwijnen met hun dikke drillende achterwerken over die dunne zadeltjes.
Ah, gelukkig ze zijn uit het zicht, we kunnen weer rustig in- en uitademen en van de natuur en het leven genieten. Tot de volgende groep “sporters” komt.
Het verslavende is dat je je ervan bewust wordt dat al die levensreddende eigenschappen al in jezelf zitten.
Ik wist dat natuurlijk al lang, omdat ik de afwijkingen van dat automatisme in mijn werk tegenkwam. Neem nou Ondine’s curse, daarbij MOET je wakker blijven om te ademen, als je in slaap valt stopt de ademhaling.
Lekker genieten van alle automatische dingen die je lichaam voor je doet, daar zit wel wat in toch? Hartritme, hersenactiviteit, noem het maar, en het is al voor je geregeld. Ademhaling, temperatuurregeling, wegvangen van schadelijke stoffen, expulsie (leuk woord voor TimmerArk), zwanger worden and all that….
Je leugen bv als zou het VKBlog gestopt zijn vanwege mijn stukjes voor Israël. Bespottelijk. En jij vond mij toen ook al slecht schrijven en een kwal en wat je nog meer over jezelf denkt.
Raar dat we daarna tijdens OBA samen hebben gewerkt aan het OBA gedicht en jij mij hier wou laten publiceren. En je weet dat ik die leugen niet kan weerleggen. Zo werk jij.
Wil je nog Blank Vuil weghalen.
Je hoeft mij echt niet in de moderatie te zetten hoor Bas.
Grappig. Je zou het niet meer vragen. Vergeten?
Zie mijn eerdere uitleg. Het hoeft niet, maar ik maak het als blogbeheerder zelf uit. Duh!
Ja , leuke conversatie over de diverse soorten fietsers.
Ergerlijk natuurlijk die oude racers op een provinciale weg in een Brabants buitengebied, maar storender nog de bejaarde E-bikers die zich als kamikazes op een rotonde in de stad voortbewegen ( liefst van beide kanten: links en rechts) en met een niet in te schatten snelheid op je auto af komen afstormen en blindelings doorrazen op zo’n smal fietspad met hun brede vehicules.
Enige troost, zij zitten niet te sms-en dat scheelt dan weer.
Je bent en blijft een sneu aapje. De lijst met mensen die een hekel aan je hebben, on en off the record is groter dan je denkt. Maar who cares. Je haalt BlankVuil dus niet weg, prima, stik er in.
😊 Dat was ik niet van plan. Ik lees het niet dagelijks. Je laat je inmiddels wel heel erg kennen en pas nu zie ik hoe toepasselijk de naam van je feuilleton misschien wel is. Man man man wat een onnodige en zinloze vertoning. Maar zoals je ziet je kunt hier gewoon nog altijd reageren. Zet nou eens al die leugens recht. Dan schieten we er nog iets mee op. Schelden en me de dood in wensen, dat zou je eigenlijk niet moeten doen. Van mijn kant alle goeds hoor. Ik ben niet zo’n haterdje en ik wens je ook oprecht niets slechts toe.
@pawi Van al die automatische dingen die mijn lijf doet kan ik er maar een paar bewust meemaken: ademhalen, het kloppen van mijn hart, soms het werken van mijn maag en darmen (meestal op ongewenste momenten). Maar van bijvoorbeeld het wegvangen van schadelijke stofjes merk ik niets, behalve achteraf, als ze staken. En zwanger worden is me gelukkig ongemerkt voorbijgegaan. Sommige mensen worden er angstig van, als ze bewust naar hun hart luisteren. Alsof het hart zich van het luisteren bewust wordt en denkt: ik kap ermee.
Sommige mensen gaan hyperventileren als ze bewust met hun adem bezig zijn. Zo ver is het al gekomen. Ook zoiets.
Hm, het was even zoeken maar dan heb je ook wat. Die “leugens” intrigeerden me toch. Nu blijkt dat de boze reageerder het vermoedelijk heeft over een reactie van meer dan een maand geleden, 7 september, het was een terugblik op zijn geschiedenis alhier.
Ik citeer het vermoedelijke piece de resistance: “Deze markante reageerder gaf zijn eerste reactie op wat toen nog “Apiedapie” heette op 18 november 2010 (via het Vk.blog; hij had daar destijds zulke verschrikkelijke ruzies over Israel en de Palestijnen met ellenlange lappen slecht geschreven tekst, van beide kanten, dat het VKblog misschien wel alleen al vanwege die ruzies door de Volkskrant gesloten werd).”
Iedereen die normaal kan lezen valt onmiddellijk het woordje “misschien” op en weet dus dat dit geen “leugen” is, maar op z’n hoogst (of op z’n slechtst, het is maar hoe je het bekijkt) een onterechte bewering, of een veronderstelling waar iets op af te dingen is, etc. Geen. Leugen.
Maar daar moet je taalgevoel voor hebben. Iets dat de reageerder in zijn verhalen wel degelijk heeft, maar in zijn op de pot geschreven reacties kennelijk ontbeert.
Verder zeg ik dus ook niet dat hij toen al slecht schreef etc, niet in zijn algemeenheid, maar heb het uitdrukkelijk over alleen die Palestina-Israelvete, waar echt de honden geen brood van lustten, maar de Volkskrant heeft het allemaal gewist, dus da’s niet meer te verifieren. En ik zeg ook nogeens dat het van beide kanten slecht geschreven was.
Zo kun je elke mening uit zijn verband trekken, in het extreme trekken en er dan zielig over doen. Mag en kan. Maar bij deze dus even e.e.a. rechtgezet. Ik verspreid geen leugens, althans niet bewust. En als ik een mening verkondig die je niet zint, dan kun je me daar op aanspreken en gaan we er al dan niet een discussie over aan. Aan schelden en haten doe ik liever niet mee.
“En jij vond mij toen ook al slecht schrijven en een kwal en wat je nog meer over jezelf denkt (…) En je weet dat ik die leugen niet kan weerleggen. Zo werk jij.”
Ook aantoonbaar onjuist, waar staat nou toch dat ik hem toen ook al een kwal vond? Echt geen idee, ik kende het mannetje destijds niet eens, hij was een pseudoniem dat ik gaandeweg oversloeg, net als dat van zijn tegenstander.
Het “wat je nog meer over jezelf denkt” is een typerende onbegrijpelijke zinswending en laat ik maar rusten.
Maar dan dat venijnige “je weet dat ik die leugen niet kan weerleggen. Zo werk jij.“ Man man man. Wat een inborst.
Het is gemakkelijk in te zien, in deze onderhavige reactie, maar in feite altijd als in het verleden een reageerder het ergens niet mee eens was, dat ik zo dus juist niet werk. Er is hier hoor en wederhoor, in transparantie, met links en citaten waar dat nodig is.
Ik wens de reageerder opnieuw alle goeds toe, roep hem op alles niet zo duister in te zien, en ook de zon te zien schijnen die nog volop overal straalt en dat altijd zal blijven doen. Gewoon van die pot afkomen. Doortrekken, deur ontgrendelen en eropuit. Dan zie je het vanzelf. Oh, afvegen, zou het bijna vergeten neus dicht knijpt
De pot is er voor ontlasting, je hoogst persoonlijke ontlasting, waar verder helemaal niemand iets mee te maken heeft.
Ik heb nog even doorgezocht, maar kan met de hand op mijn hart verder geen passages vinden die aanleiding zouden kunnen zijn voor de verwijten en scheldwoorden. Nota bene, na 7 september tekende ik nog het volgende commentaar van de goede man op:
“Goedemorgen maandag en Bas en fans, van Bas. Ik ben blij dat mijn verhaaltje hier nog mag blijven staan …” (18/9)
En een tijdje later out of the blue:
“Het is herfst en dan is APD BvV op zijn best. De site hartverwarmend en de woorden lief en buigzaam” (5/10)
Vervolgens kondigt hij aan: “Ik ga verder lekker reageren hier. Zo maar, vanaf de pot” (9/10)
Dan belooft hij het volgende (na zijn kansloze verzoek om zijn feuileton weg te halen, iets dat ik al sinds jaar en dag niet meer doe, wijs geworden na de geschiedenis met DSR en Keessie, ook als zodanig uitgebreid toegelicht): “Laat je het staan dan ga ik het niet nog een keer vragen (…) Goed, ik heb het vriendelijk gevraagd, bedankt als je klasse hebt en anders niet.” (10/10)
Maar komt er zoals we zien vervolgens tot in den treure wel op terug, met scheldwoorden en doodswensen. Kunt u er nog bij? Ik niet. Mooi dat ik deze citaten nu hier kwijt kan, dan hoeft het niet meer in het komende intro, dat houd ik namelijk liever prettig.
Tot slot, en dan gaat het hierna hopelijk weer over ikjes en ademhalen, het betreffende citaat uit het blogreglement:
“Een deel van de bijdragen is afkomstig van andere reageerders, die hier door het plaatsen op de site of door het inzenden per email hun toestemming voor hebben gegeven. Deze bijdragen zijn duidelijk als zodanig aangegeven (auteursnaam in categorie, tag en/of onderaan de bijdrage). Bijdragen kunnen in principe niet worden teruggetrokken, tenzij daar zwaarwegende belangen voor bestaan.”
En omdat we toch bezig zijn, dit is ook een tekst die al sinds jaar en dag op de site staat, zelfde vindplaats:
“Reageerders en/of hun IP-adressen kunnen als daar aanleiding toe bestaat – bij herhaald zondigen tegen de bovenvermelde etiquette en/of bij het herhaald vervuilen van reactiedraden met vulgaire, ordinaire, treiterige, stalkende, ruziezoekende, ellenlange, niet ter zake doende en/of strontvervelende posts in een moderatie- of spamfilter worden geplaatst. Dit kan in zeldzaam ernstige gevallen ook met terugwerkende kracht geschieden. Beoordeling van individuele reacties die al dan niet voor deze verwijdering in aanmerking komen, geschiedt door, bij gebrek aan beter, de blogbaas dezes.
Beroep tegen schrappen en uitsluitingen (of het achterwege blijven daarvan) is mogelijk bij de Integriteitscommissie – een onbezoldigde en diep onafhankelijke en integere groep van personen van onbesproken gedrag (met uitzondering van de voorzitter die een feestende, declarende schuinsmarcheerder is, die maar net in toom gehouden wordt door de secretaris). Voormelde secretaris is tevens de enige liaison tussen blogbeheerder, reageerders en commissie, de communicatie verloopt doorgaans via SMS of Whatsapp naar blogbaas dezes. Overwegingen en besluiten van de commissie worden op de site gepubliceerd, zonodig echter met schrapping van privacygevoelige gegevens.”
Vertrouwen
In mijn wijk zijn ze weer op pad geweest, de scholieren van groep zeven van de basisschool om de hoek. Kinderpostzegels verkopen. Het valt me op dat ze streng geïnstrueerd zijn, want ze mogen niet binnenkomen, zeggen ze. Dan staat er een schattig meisje voor de deur. We kennen elkaar, ze laat wel eens mijn hond uit. Ik nodig haar uit om de bestelling even op te nemen in mijn warme woonkamer. Ze kijkt me met grote ogen aan en vraagt „Bent u te vertrouwen?”
Mieke Kerkhof
Ja, dit is eens een keer wel een leuke anekdote van Mieke. Zie je wel, ze gebeuren ook aan de deur. Die spreekkamer kan echt op slot blijven.
Het zompige en overbodige “… in mijn warme woonkamer” laten we maar even voor wat het is. Schrijvers zijn weleens bang dat de lezer de pointe niet begrijpt en maken hun eigen stukje dan onbedoeld juist slechter. Voor een NRC-lezerpubliek was dat “warme” echt niet nodig. Oh, ik zou het laten voor wat het is. Heb ik weer.
Niet dat dit soort dingen helpt en nee, ik doe zelden aan dit soort acties mee, maar als uitzondering dan, de link naar de petitie die het leed en de boosheid van het volk uitdrukt over het onvoorstelbare gekluns van de Nederlandse wetgevende en gerechtelijke macht en de psychiatrische hulpverlening in ons land. Zoals iemand op Twitter opmerkt: “Een meisje van 25 is opgeofferd om te kijken of Michael P terug de maatschappij in kan”. Huiveringwekkend waar.
Tim vs APD…. het is lastig, zoals wanneer je tussen Trump of Wilders zou moeten kiezen.
DSR kan zich goed voorstellen dat Tim z’n verhaal verwijderd wil zien na een vertrouwensbreuk. Aan de andere kant is hij in deze discussie, en daarbuiten, zo onaangenaam dat het me goed doet om ‘m op de kast te zien zitten.
DSR’s zegentje gaat dus voorlopig naar APD, al moet ie het wel cool blijven spelen en zich niet tot ellenlang gefidelcastro laten verleiden.
Dank. Voor de goede orde, er hoeft door niemand gekozen te worden. Dit is geen referendum. Slechts de Integriteitscommissie, mits daartoe verzocht, komt het toe om een eindoordeel te vellen in deze zaak. Het is wel herfstvakantie en ik heb gehoord dat de voorzitter met zijn secretaresse paddestoelen aan het zoeken is in de duinen van Wassenaar. Jaja, dat hebben we eerder gezien. Paddestoelen aan het zoeken … die heeft hij allang gevonden, vies mannetje dat het me d’r eentje van me is. Zit daar vast weer op en neer te wippen op zo’n ding met witte stippen.
Die opmerking dat t geen referendum is, is natuurlijk volstrekt overbodig. Als het dat beleeft een keuze te maken, dan kan dat gewoon, niets aan de hand.
Ondertussen staat dsr gezellig vanaf een afstandje toe te kijken, handen in de zakken, sigaar in de mond, grijns om de lippen, gemoedelijk vermaakt door onverwachte bum fight waar beide heren alleen maar bemodderd uit kunnen komen.-milde glimlachicoon-
Ik dacht het niet. Volgens mij geef ik gewoon normale informatie en normale antwoorden en bezondig ik mij niet aan terugschelden of andere ongein. Integendeel zou ik bijna zeggen. Jammer he? 😀 Maar deze dingen horen er gewoon bij, als je een blog runt. Je hebt allerlei klanten, allerlei temperamenten, het gaat er dan om om geen willekeur toe te laten, en de zaken in transparantie af te wikkelen. Meer kun je niet doen.
Opnieuw een urban slang woord geleerd van De Schrijvende Rechter, een man die wel heel erg goed thuis is in dat wereldje:
“Bum fight = when two hobos partake in combat usually armed with nothing or maybe a broken beer bottle or pipe. Bum fights usually happen under bridges” (bron: Urban Dictionary).
@APD
Kijk, da’s alweer een veel beknoptere reactie. Leesbaarder ook. Geen dank voor het tipje.
Wat betreft de bum fights probeer je tevergeefs smetje op DSR te werpen met suggesties dat hij in dat’wereldje’ thuis zou zijn. Is iedereen die weet wat een hooligan is ook in ‘dat wereldje’ thuis?
Bum fights waren een paar jaar geleden onderdeel van het maatschappelijke debat. Het zal je zijn ontgaan, maar je kunt ook niet alles bijhouden.
Over een paar jaar zullen we allicht een opleving zien:
https://www.nrc.nl/nieuws/2017/10/13/8-jaar-cel-voor-voormalig-presentator-frank-masmeijer-a1577136
Na heel veel spam en andere onbegrijpelijke reacties te hebben moeten verteren, blijft er een antwoord van mij:
Mooi Mieke!
Dank voor de inzet, Klare taal.
Compliment
Het is kinderboekenweek. Net als veel andere schrijvers en illustratoren bezoek ik deze week dagelijks een basisschool. Zo ook vandaag.
Als ik klaar ben met voorlezen uit mijn nieuwste boek, vertrouwt een schattig kleutertje mij toe: „Ik vind het zo knap dat jij die verhalen hebt geschreven.”
Ik (trots!) wil haar omstandig bedanken voor deze inhoudelijke feedback, als ze vervolgt: „Heb jij echt ál die letters zelf in dat boek gezet met zwarte pen?”
Lizette de Koning
Ook Lizette bezondigt zich aan het overbodige woordje, uit angst dat de pointe niet zal worden begrepen.
Eigenaardig als je bedenkt dat ze kennelijk een professionele schrijver (m/v/t) is, maar minder eigenaardig als je bedenkt dat ze normaliter voor kleutertjes schrijft.
Lof voor de stijlvastheid dus en ik wens de (stille mee-)lezers en reageerders een prettig weekend.
In feite zijn het drie (3) overbodige woordjes: “trots!”, “omstandig” en “inhoudelijke”. Op het laatste doelde ik in eerste instantie, maar die andere twee hadden ook niet gehoeven.
Deze stille meelezer had precies dezelfde gedachte. 🙂
“… bezoek ik deze week dagelijks een basisschool. Zo ook vandaag” verdient ook geen stijlprijs.
Het was misschien haar eerste boek 😁
Nee, hoor: http://www.lizettedekoning.nl/
En we hebben ook nog beeld & geluid. Man man man, die Lizette weet hoe je sneaky reclame maakt, en de NRC tuint er in. Ze leest voor, ze zingt liedjes en ze speelt met handpoppetjes, volgende week bij Paagman.
https://www.omroepwest.nl/nieuws/3352717/Ah-nog-een-verhaaltje-Lizette-schrijft-voorleesboek-Job-en-Keetje
Oei, ik zat er ver naast. 😯
Dat siert je!
Ten slotte geef mij maar Annie MG…. voor mijn kleinkinderen.
Goede wijn behoeft geen krans.
Toch een klein kransje: Annie was super.
Annie was the best!
Ok, jij het laatste woord ☺
Ik zeg niks meer …
-tumbleweedicoon-
Vanwege de orkaan in Ierland liggen de tumble weeds tijdelijk even aan de ketting. Maar het komt goed, zo is de verwachting.
Zes jaar geleden, nog altijd goed leesbaar, zowel de hoofdtekst als de reacties. Bijzonder.
Tja, vroeger was alles beter. Leuker, vooral. Maar dat weten we al langer.