Vlokjes moet je laten dwarrelen (182)

Mochten jullie sneeuwvlokjes zien op jullie schermen, zowel thuis als onderweg, dan is daar niks mis mee. Weet wel dat ik niks heb gedaan. Het is misschien nog een ouwe setting van vorig jaar. Het ligt niet aan jullie toestel. Geniet ervan, ik ga ze niet uitzetten. Vlokjes moet je laten dwarrelen, daar zijn ze voor.

De NRC, zo treurde onze reageerster Klare taal vorige week, is een “huisgrap geworden”. Het ikje, de lezersanekdote die of dat elke dag op de achterpagina verschijnt is een flets restant van een eens zo roemrucht verleden. En daar zit wel iets in. Wij kunnen het weten, want we bespreken ze al sinds jaar en dag.

“Als je de voetbalbijlagen weggooit en ook de vrouwenspullen, dan valt het best mee allemaal”

Maar ja, wat rest ons dan. “De Telegraaf?” opperde een andere reageerster, Bertie, dapper. Toen moest Klare taal wel toegeven dat ze een proefabo op die Telegraaf heeft. “Als je de voetbalbijlagen weggooit en ook de vrouwenspullen, dan valt het best mee allemaal (…) maar het is geen blijvertje, dat dan weer niet.”

En voila, toen kwam ook Bertie over de brug. “Het went. Ik spreek uit ervaring, echtgenoot las de Telegraaf. Had je de verschrikte gezichten van mijn ouders moeten zien toen ze het blad bij ons zagen. Een studie waard. Pa bladerde er voorzichtig in, Moe wilde niet eens kijken.” Ze beloofde nog een uitgebreider “logje’ over dit onderwerp op te zoeken, maar liet ons in de kou staan.

Ook ik kon op haar websites, zowel de huidige (links) als de ouwe (rechts) – ook na urenlang zoeken, niks en te nietes vinden over het onderwerp. Wellicht schreef ze het in haar verbeelding. Of was het fakenews. Zowel op die ouwe als nieuwe Bertie staat heel wat moois, hoor. Blader er maar eens doorheen en voor je het weet ben je een paar uur lekker aan het lezen en je aan het verbazen en je aan het ontroeren. Had ik ook. Vandaar dat dit intro bijna een week te laat is. Het is allemaal haar schuld!

Maar wat ik dus nog over de Telegraaf zeggen wou: vroeger was het voor serieuze mensen een verschrikkelijke krant, afgezien van de uitstekende financiële pagina’s. Nu zijn we zo aan sterrennieuws, fakenews en rechtse opinies gewend dat je er niet meer van schrikt als je hem per ongeluk op de tafel van de afhaalchinees openslaat. Toch?

De overdrachtelijke thermometer in de overdrachtelijke reet van de samenleving

Bij Pawi is de Telegraaf in haar achting gestegen sinds ze “grappig allitererende koppen verzint en ze aanzienlijk minder spelfouten doorlaat dan NRC.” Onze eigen fakerechter, DSR, vond het vodje wel “nuttig om in het oog te houden als overdrachtelijke thermometer in de overdrachtelijke reet van de samenleving’.

Nu we het er toch over hebben, we hadden ook nog een pot die de ketel verweet dat hij zwart zag, maar omwille van de goede sfeer zullen we degene op wie dit van toepassing is zijn nederlaag niet nog eens inwrijven. En het is al weer ruim een week gelee, ik bedoel maar, er is sindsdien al weer zoveel nieuwe #ophef geproduceerd. Je houdt het niet meer bij, vandaag de dag.

#ZwartePiet, #AnneFaber en #Maan nog maar net voorbij en dan moeten we ons al weer gaan warmlopen voor de #Kerst. Mogen we kalkoen eten of moeten het geconfijte pruimenblaadjes worden? Een echte boom en zo ja met kluit? Niet te lang bij stilstaan want we moeten het ook weer over het #vuurwerk hebben en de ellende die dat voor onze huisdieren teweeg brengt. Vervolgens of we nog wel mogen gaan #skiën met al die bodemerosie. Over de #Paashaas hoor je niemand maar zo’n vent in een pak da’s ook niet te vertrouwen. #Sleepwet. Voor je het weet zit er een terrorist in. Met van die antennes in die lange oren. En dan is het alweer lente en rijden we de #Tulpenrally en is alles weer vergeten.

Voor wie de schoen past, lees eens wat Roos Vonk hier op Twitter over schrijft, en doe haar vervolgens al dan niet in de ban:

Minder vlees eten – net als stoppen met roken of meer sporten: we willen wel maar doen t niet. Lees #jebentwatjedoet, zegt @ivandenberg Eens!😄 https://t.co/geH1OUxG9r

— roos vonk (@roosvonk) December 8, 2017

Tijdens het surfen in en over Berties schrijfsels had ik trouwens dit mooie kabbelende muziekje opstaan (met dank aan huisdj Mopperkont):

Het gaat over de naakte Odysseus die de schone, onversaagde maar aangeklede Nausikaä ergens op een eilandje ontmoet. En wat er toen door hem heenging. Niks dus, of althans, we zullen het nooit weten. Hij vond het een lekker ding, maar misschien was hij al voorzichtig in de toekomst blikkend een tikkie  #metoo-alert en maakte hij daarom geen avances. We zullen het zoals gezegd nooit weten, maar later trouwde het meiske met nota bene zijn zóón. Man man, over gemiste kansen gesproken. Maar prachtige weemoedige muziek, zet het maar eens op.

Kinderikjes over de “echte Sinterklaas”

Je zou er bijna van vergeten dat we het hier over ikjes moeten hebben. Althans … moeten …. moeten …. Zo zijn we het gewend, ja. Maar het waren stuk voor stuk ouwe suffe woordgrapjes, die het vermelden niet waard zijn. Over “Chinees halen”, een “ik cider naar uit”, weer eentje over een dame met Alzheimer, kinderikjes over de “echte Sinterklaas”, over het samengaan van Groningen en Haren tot “Haringen” of “Groren”, en over de betekenis van “klasgenootje”, een kantoorikje waarin een chef in de zeik wordt gezet …

Echt, laten we dit niet aanmoedigen. Als je ze wilt zien, ga dan hier naartoe (KLIK) en lees onze vernietigende commentaren of proef onze schouderophalende zwijgende berusting.

Die van onze eigen moppentapper Ad Hok vermelden we wel, vooral om te belonen dat hij het ding niet als ikje inzond: “Een man gaat een Chinees restaurant binnen. Een Chinees meisje komt naar hem toe en vraagt: “Wilt u menu?” Zegt de man: “Doe maar straks, ik wil eerst even eten.”

Hier – op de VPRO onder de blogs – ging het over het leven, de krant, muziek en schrijvers. We bespraken Karl May, die er toch maar in slaagde om hele standaardwerken over Winnetou en Old Shatterhand vol te schrijven zonder ooit maar in de VS geweest te zijn. Hij heeft wel hele generaties leren sluipen en ook het heupschot met de berendoder bijgebracht, zoals Lummel dankbaar opmerkte. En Rih niet te vergeten, zei Pawi. “Een paard dat alleen luisterde naar gefluister en daardoor in wild rumoer deed wat zijn berijder wilde.” Er werd ooit nogeens een fiets naar vernoemd, wat een eer moet dat zijn geweest voor het paardje.

Och en kom en toch en ja, die van Anneke Dam mocht er, hoewel een woordgrapje, eigenlijk best wel wezen. Als aanloopje naar de pointe vermeldt ze dat mensen weleens moeite hebben met haar achternaam en denken dat ze “Van Dam” heet. “Zo kwam ik laatst bij de opticien voor een controle. Zegt hij: ‘Heeft u echt een controle vandaag? Ik kan de afspraak niet vinden. Ik heb alleen een mevrouw Zondervan in de agenda staan’.”

De 100e reactie ging er weer eens uit. Pawi mag het lepeltje nog voor de Kerst tegemoet zien, als de post een beetje meewerkt. Ze plaatste een ikje van Hedda Treffers over gender, dat we verder zullen negeren vanwege verregaande suffigheid.

Oh ja, en die van Sanne Kanis over haar ervaring met Soulcycle in New York mocht er ook wel zijn. Het was zo’n herrie dat ze er niet in slaagde om de aandacht van de instructeur te trekken voor een technisch ongemak (ze bleef steken in de trappers) en noodgedwongen moest ze dus ook het volgende lesje meemaken. “Nieuwe ronde, nieuwe kansen”, constateert ze bezweet maar opgewekt. Een prettige video met strakke buiken van een paar licht hysterische sportgrieten maakte de belevenis van dit ikje op dit blog af. Er werden geen vragen over gesteld vanwege een vroege Kerstvakantie van de COUS-redaktie.

En we gaan er uit met de mededeling dat het straatnaambordje van de Dukdalfweg weg is. Het lag op de grond, omdat er een brandweerauto tegenop gereden was tijdens het blussen van iets groots. Een schande ja, dat ze die spuit niet eventjes konden stilzetten. Fijn dat de betreffende ikjesschrijver (m/v/t) dit even aan de kaak stelde.

Om Mopperkont te ontzien zal ik de prachtige video met de 30 beste Kerstnummers aller tijden hier onvermeld laten.

Nee, dan liever deze (excuses voor de saaie visuals, het is de tabletversie van het koor zelve):

En nu komt het, maar jullie hebben het al gezien: geheel en al onverwachts plaats ik dit intro vier dagen te laat of drie dagen te vroeg, het is maar hoe je er tegenaan kijkt. In ieder geval niet op maandagmorgen, maar op vrijdagmiddag. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Wil jij ook kans maken om in het volgende intro voor te komen? Met iets leuks? Wil je leerzame dingen leren in een ontspannen sfeer? Aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden uit het verre buitenland die voor je het weet je vrienden zijn? Wil je kans maken op een fijn kopje? Een grappig mopje? Of zo’n vette welgemeende sneer? Misschien wil je ook wel een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of wil je kans maken op een vermelding in het weekoverzicht van volgende week? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Als dat teveel werk is, scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume als je dat wilt. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige.

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, het hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email van mijn voorganger apie@apiedapie.com of direkt bij mij zelf: bas.vanvuren@gmail.com.

Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten, daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen week. Nou, jullie zien het wel. Ik had wat te vieren. En kreeg van alle kanten cadeaus en felicitaties en loftuitingen. Dit was een Primitivo, maatje magnum nog wel, oftewel een dubbele fles, en da’s 1,5 liter. Zie die maar eens op te krijgen. Heb ik weer, maar ik ga mijn best doen. Misschien dit weekend al. 

Photo “Dan maar een wijntje (2)” © 2017 Bas van Vuren