Het was en is nog steeds carnaval overal. In Kielegat, bij de Kruiken en Kruikinnen, ook wel de Kruikenzeikers genoemd, in Oeteldonk en omstreken. Zelve tufte ik dit weekend in mijn huurautootje door het Brabantse land. Ik werd overal omgeleid door mannen in oranje hesjes die met hun rug naar praalwagens stonden. Een keer zelfs door dezelfde, een half uur later, toen de optocht die ik via een slimme sluiproute probeerde te ontrijden er van de andere kant gewoon nog een keertje aankwam.
De Moerdijkbrug was afgesloten
Speciaal aan de oranje hesjes draag ik dit weekoverzicht op. De Moerdijkbrug was afgesloten, dus ik moest een gigantisch eind omrijden op weg terug naar Schiphol. Had daardoor bijna het vliegtuig gemist. Vandaar een kort introotje deze week. Mag best een keer na die megalange van vorige week, waarna ik ook nogeens een paar dagen prettig heb lopen gonzen van de loftuitingen.
Zoals die van Klare taal: “een prachtig en heel bijzonder intro” noemde ze het. “Elke week weer, hoe is het mogelijk?”. Niemand hoeft zich in het leven en dus ook hier beschroomd te voelen om een complimentje te maken. Het is prettig om te horen. Sommige mensen verwarren blij zijn met een compliment met naast je schoenen lopen. Ik ben gelukkig anders opgevoed. Dus, lieve lezers, laat het ook deze week stromen. Hier en elders. Bevalt iets je? Zeg het. Hoeft niet lyrisch, kan gewoon zakelijk en to the point.
Verder was het dus koud vorige week, keikoud, in Zwitserland, in Nederland en ook in Parijs. Het was voor Lummel zelfs te koud om naast zijn schoenen te gaan lopen vanwege de complimenten voor zijn prachtige boekbespreking. Hij heeft dan ook geen thermosokken, zoals Bertie scherp vaststelde, en in feite stelde het ook mij teleur. Ik zou denken dat een beetje blogkok zijn sokken wel even in de magnetron zou leggen, of beter een au bain-marie geven. Maar nee, te druk bezig met de pudding van gisteren kennelijk.
Waren er ook nog ikjes? Nou en of!
Rozemarijn Struyck publiceerde een treinafluisterikje waarin “twee licht grijzende”collega’s over hun baas zitten te roddelen. Alsof het minder leuk zou zijn als ze blond of diepzwart waren.
Ralph Cohens zoon (7) en dochter (10) zaten in zwembroek respectievelijk bikini samen in bad.
Dirk Engberts, jazeker, die naam zegt al heel veel, gaat naar het stadhuis om zijn nieuwe rijbewijs af te halen en lollig te doen. De baliemedewerker blijft beleefd en noemt hem een “zeer extreme persoonlijkheid”. Lummel sloeg de spijker op de kop: ´U lijkt me een zeer extreme persoonlijkheid’ betekent: ´Wat een ongeloooofelijke lul’
Elvira Nijhof deelt een anekdote van maar liefst zeven jaar geleden. Haar 4-jarig zoontje wil perse het sterfbed van zijn oma meemaken. Van eten geven, haar kammen, liedjes zingen tot het haar naar de laatste rustplek brengen. Uiteindelijk zegt hij met tranen in de ogen: „Maar mama, dat lukt mij later echt nooit, om zó lang stil te liggen!”
„Tsjonge, wat een grote doos!”
Dan die van Hayé Remmelink. Een keinormaal voorvalletje bij de tandarts. Een patiënte neemt een doos chocolaatjes mee voor het personeel, als dank voor een goede behandeling. „Tsjonge, wat een grote doos!”, roept een van de assistentes uit. „Ja”, zegt ze dan, „ik wilde ook eigenlijk een kleinere doos. Maar ze hadden geen andere.” Ja, en toen? Nee, dit was het al. Dit was de clou icoontje.
Jeroen van Dijk stond op het perron, ziet de conducteur instappen en de trein wegrijden. Ja, je maakt wat mee zo vandaag de dag als lezer van de NRC. Deur dicht, trein weg. Hoppetee en leef ermee. Mopperkont ging er serieus op in en vermoedde dat Jeroen het fluitsignaal niet had gehoord, ofwel “zwijgt hij met opzet over dat gegeven. Ik neem het volledig op voor de conducteur.”
Zelve was ik zoals gezegd weer eens op Schiphol, maar nam daar geen trein. Die zijn in Nederland namelijk niet fijn. Zelfs de eerste klas is keismerig met van die overlopende prullenbakken en zit ook vol (de coupé dan, niet de prullenbak) met lawaaierige mensen. Kranten op de vloer, kleverige koffie- en colasporen van omgevallen bekertjes van voor tot achter over de vloer, de trein wordt volgens mij alleen ’s avonds schoongemaakt en niet tussendoor. Ik huurde dus een lekkere auto. Veel prettiger. Een moderne, zuinige op benzine, want van fijn stof verspreiden, daar ben ik niet van.
Nog even doormopperend over Nederland viel me op dat er tegenwoordig zo’n ophef over van alles wordt gemaakt. Letterlijk over alles waar mensen verschillend over kunnen denken gaat men over de rooie. Een misverstand, een klein verschilletje van mening, gewoon een andere manier van kijken … binnen no time wordt het opgeblazen tot satanische proporties en een strijd tussen Goed en Kwaad.
Vorige week mocht je bijvoorbeeld al niet eens meer grapjes maken, althans, moest je worden geboycot en van je werk beroofd, als je lachend een onschuldig pruikje opzette in een voetbalpraatshow.
Gelukkig rekende de Luizenmoeder gisterenavond definitief af met de sneue Zwarte-Pietendiscussie. Zie Uitzending Gemist. En nee, over de veel dieper verontrustende discussie rondom Thierry Baudet hebben we het een andere keer nog weleens.
Laten we dan maar liever luisteren naar een mooi rustgevend muziekje, dat traditiegetrouw geplaatst werd door onze huismaestro Mopperkont. Potverdorie, wat een lekker deuntje is dat zeg, dat gezellige tafelliedje (“Lieto cosi talvolta”) van G.J.B. Pergolesi. Uitgevoerd en opgenomen in 1734 en nog opmerkelijk gaaf gebleven, je hoort geen kras, geen ruis. Toen hadden ze nog goeie bandrecorders.
En net als je denkt dat het niet lekkerder meer kan begint er na een minuut of twee ook nogeens een heerlijk sopraantje te kwelen, Simone heet het heerlijke mens. Kermes. En dat was het. Enfin, luister zelf maar:
Het was toch moeilijk kiezen vorige week, want ook die van “Geen nach zonder Bach” mocht er weer zijn.
Wil jij ook kans maken om in het volgende intro voor te komen? Met iets leuks? Aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden uit het verre buitenland die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Of scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume als je dat wilt. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, het hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email van mijn voorganger apie@apiedapie.com of direkt bij mij zelf: bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen week. Nou, jullie zien het wel en ik heb het er hierboven al over gehad. Praalwagens overal, waar ik ook heenreed. Het ging maar door. En ik kwam daar niet voor.
Foto: “Rotonde met praalwagen” © 2018 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Gewond
Met busladingen vol, bijna zestienhonderd in een week tijd, komen de peuters en kleuters met hun ‘zieke’ beer of andere knuffel onder de armen, weer aangestroomd. Op het Grote Voetenplein van het ziekenhuis staan tientallen gevorderde co-assistenten, voor de gelegenheid omgedoopt tot dokters, laboranten en ander medisch personeel klaar om diagnoses te stellen en door te verwijzen naar OK, apotheek of röntgenafdeling. „En jongeman?”, vraag ik aan zo’n kleine spring-in-‘t-veld. „Wat is er met jouw beer aan de hand, gebroken been?”
„Nee!”, antwoordt hij. „Neergeschoten…!”
Marjolein Luijten
Fijn, zo’n overzicht van de afgelopen week. Ik heb weer veel gemist, zie ik. Gelukkig kan ik het op deze manier nog een beetje inhalen.
Over het ikje: inderdaad een onverwachte aandoening voor een speelgoedbeer. De kleine spring-in-‘t-veld heeft een vrije geest. Terechte plaatsing in de krant.
Welkom terug, Pawi. Het overzicht van ikjes had ik speciaal voor jou wat uitgebreider gemaakt. Het ikje zelve is niet onaardig, maar ik ga het nog een paar keer lezen. Benieuwd of er ook onthoofde knuffels worden binnengebracht 😦
Ben nu aan het skypen met wat andere blogbazen. Doen we tegenwoordig wekelijks om de klokken gelijk te zetten.
Een prachtig en heel bijzonder intro.
Kwa ikje: busladingen vol peuters en kleuters, Grote Voetenplein, co-assistenten omgedoopt tot dokters, kleine spring-in-‘t-veld, beer met gebroken been?, neergeschoten…!
Ik ben te lang uit NL weggeweest.
Ja, ik zie dit ook niet voor me. Waar of dit is, en waarom .. echt, geen flauw idee! Iemand?
Hebbes! Het is in Amsterdam. Natuurlijk. Het AMC.
Zo gek nog niet.
Mag je er ook heen met je fiets met een lekke band?
Dank voor het intro Bas, bij deze een extragroot compliment voor jou. ☻☻
Red je dat, Lummel?
Het WH zegt: Ik geloof Hem. Ireen Wust gaat richting ere galerij. Sven Kramer schrijft ook geschiedenis…Hier bewierookt men elkaar. Kijk daar worden mensen blij van. Wat heb jij dat goed gedaan zeg..voor jou..daar ben ik helemaal blij mee. Wat heb ik deze rubriek nodig. Ik kan alleen maar kopieren, wat anderen al…dat vertel ik nog een keer…Ik heb tijd over..haak je af, in deze woorden brij..Je bent niet wijs.
Geweldig, prachtig commentaar. Blij met al die puntjes. Een muziekstuk met woorden.
Bas, dank voor het fraaie intro, deze week iets anders van opzet en de link naar het berenziekenhuis. Dat verklaart veel. Mooi initiatief trouwens.
Ik herken de stijl van Riverside blues in aangeboden
Ja nu je het zegt!😲
Zwartrijders
Ik zit in een Rotterdamse tram. Bij een halte roept de bestuurder om: „Let op! Bij de volgende halte staan controleurs, dus voor iedereen die geen geldig vervoersbewijs heb, je ken er nu nog uit.” Her en der staan mensen vlug op en sprinten, met een dankbare blik naar de bestuurder, de tram uit. De achterblijvers kijken geërgerd. De deuren sluiten, de tram rijdt weer verder en de bestuurder roept vrolijk om: „Zo. Die zijn we kwijt, opgeruimd staat netjes.”
Sarah Milo
Jaja, ook in Rotterdam komen ze voor, de jolige trambestuurders.
Gelukkig gebeurde dit in rotjeknor en niet in mokum. Jammer dat de schrijver ons niet vermeldt of het hier om ´onvervalst rotterdams’ ging.
Ik heb nog een tijdje lesgegeven op de trambestuurders en controleurs academie. Ik gaf les in het onvervalst grappen maken. Deze grap stond in hoofdstuk 3.
Een oude grap, maar wel effectief. Ik snap alleen niet waarom de achterblijvers geërgerd kijken. Een grote glimlach is beter op zijn plaats, lijkt me.
Ze zijn geërgerd omdat zij wel betaald hebben en die anderen toch maar gratis een stukkie meegereden hebben zonder zwaar gestraft te zijn. Het liefst hadden zij stokslagen gezien.
Tja, en als je dan op “RET tram” googelt voor een mooie foto van zo’n Rotterdamse tram, dan krijg je dit:
Tja, we doen het er maar mee. Inmiddels is me duidelijk dat iemand in het bitten-en-bytenuniversum mijn zoekopdracht naar “red dress” heeft omgetoverd. De andere plaatjes waren wel RET-trams, dus het blijft me een raadsel. Enfin, vraag niet hoe het kan, heren, maar geniet ervan. Voor de dames komen er vast ook nog wel eens mislukte zoekopdrachten.
Morgen voor het laatst te zien in het muziektheater.
Valentijn
Het is 14 februari en ik loop door de supermarkt voor mijn dagelijkse boodschappen. Het is rustig in de winkel. Alleen aan het einde van het gangpad zie ik een andere klant lopen. Ik besluit een lekker wijntje mee te nemen. Terwijl ik mij verdiep in de verschillende flessen, komt de man van verderop mijn kant op gelopen. Terwijl ik een fles wijn in mijn mandje leg, spreekt hij mij aan:
Man: „Dag dame, wat een lekkere wijn heb je daar. Ga je die helemaal in je eentje opdrinken?”
Ik: „Nee hoor.”
Man: „O, in gezelschap?”
Ik: „Eh … ja.”
Man: …
Man: …
Man: „Nou … fijne dag nog verder.”
Marianne Timmer
Actueel ikje! De supermarkt was al om 8 uur open vandaag. De ikjesredactie zat al klaar om het ikje direct te plaatsen.
Tja, ik neem aan dat het niet vanochtend gebeurd is want de krant is al gezakt voordat de winkels opengaan. Dan heeft de schrijfster dus een vol jaar of meer over dit letterlijk nietszeggende verhaaltje kunnen nadenken. Ik rest m’n case.
Ik snap het ikje niet..😕
Man: ´weet u hoe laat het is?’
Andere Man: ´Ja hoor’
Man: …
Man: …
Andere Man: ´Nou dag hoor’
Slager: ´Wil uw zoon een plakje worst?’
Ik: ´Nee hoor’
Slager: …
Slager: …
Ik: ´Nou dag hoor’
Bertie: ´ik snap het ikje niet’
Reageerder: ´Eh … ja.’
Bertie: …
Bertie: …
Bertie: ´Nou … fijne dag nog verder’
(volgens mij wilde Bertie flirten) 🙂
Gare: « Heet u Zijlstra? »
Zijlstra: « Nee, Zool »
Gare: …
Gare: …
Ziljstra: « a, juist »
Nee, ik flirt nooit (meer).
Dat zal de oorzaak zijn van mijn traagwerkend begrip. Snik.
Halve zolen, halve waarheden … in dit geval: voor de volle 100% een LEUGEN en “Lekker Belangrijk” Opschepperijtje. Terecht dat de man is opgestapt. Hij was het ook die vertelde dat asielzoekers hier voor gratis borstvergrotingen komen. Hij was het ook die zei dat ons Sinterklaasfeest VERMOORD werd. Neen, dat heeft niets te zoeken in het Kabinet van het Koninkrijk der Nederlanden. En Rutte heeft er nu wel heel veel geknuffeld.
Bertie: gewoon blijven flirten hoor. Of je nou zin hebt of niet. Dan MAAK je maar zin.
Nee, de mannen worden te oud.
Marianne Timmer, die naam komt me bekend voor. Iets met schaatsen.
Dan flirt je lekker met jonge mannen, Bertie. Nog een stuk spannender ook. Mits in het nette natuurlijk.
Mopperkont, je geheugen is nog uitstekend. Marianne (Maria Aaltje) Timmer, natuurlijk, hoe konden we haar vergeten? Goud in 1998 en goud in 2006. Op de 1000 meter voor vrouwen, ja duh, niet voor mannen.
Je kent haar vermoedelijk nog uit de volgende ondeugende reclame, waarin ze laat zien ook in vloeibaar water in haar element te zijn:
Qua flirten, maak je geen illusies, ze is 43 lentes, te jong voor jou, komt uit Sappemeer, ik bedoel maar, en heeft een man, Henk Timmer, die heel jaloers en sterk schijnt te zijn. Houd het maar bij je sopraantjes crush. 🙂
Ja Marianne Timmer als ikjes- schrijfster is nieuw voor mij, als schaats-fenomeen is zij natuurlijk fameus.
Beetje wonderlijk dit ikje van vandaag, de puntjes-puntjes dialogen zijn een wonderlijke taalkundige vondst, is het een manier om scabreuze uitingen weg te poetsen of iets anders? Ik snap het eigenlijk niet zo goed, misschien kan iemand opheldering geven?
Trouwens een aanrader, gisteren was ik in Ruurlo, waar de miljonair Melchers tevens mecenas een prachtig kasteel gerestaureerd heeft en daar een oogverblindende collectie neo-realisme Willink , Mathilde , Fong Leng, e.a. heeft ondergebracht.
Zijn eerdere creatie “More ” in Gorssel is ook nog steeds de reis waard om zo in michelin-taal te zeggen.
Klare taal, ik ben fan van Fong Leng, maar waar ligt Ruurlo? Ze heeft toch een eigen museum in Amsterdam?
Ga ik googelen. Morgen een ikje over de Hengst Van Kralingen, hoop ik. Of anders stuur ik er zelf wel een in.
Ja daar kun je op wachten, zo’n ikje. Duizenden mensen willen nu laten zien dat ze hem ook hebben ontmoet.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik zelve over mijn laatste ontmoeting met hem – meer dan een jaar geleden – nu ook vanavond al een paar keer heb verteld. Zal wel bij de verwerking horen, verder niet erg.
Maar ik ga daar verder geen ikje over insturen natuurlijk. Lekker belangrijk! Moge hij rusten in vrede.
pawi,
Ruurlo ligt in de Achterhoek, een aanwinst daar is het museum waar de creaties van Fong Leng gedragen door de theatrale Mathilde tijdelijk boegbeeld van Willink met veel verve worden tentoongesteld.
https://www.museummore-kasteelruurlo.nl/tentoonstelling/fong-leng/
Nordic Walking
Een vriendin van mij is erg bang voor honden en wil van haar angst af. Daarom laten we samen de honden uit. We babbelen stug door, ondanks de gierende wind. Gehuld in lange zwarte hoofddoek en jas lijkt mijn vriendin op een reusachtige, fladderende vogel. Over twee weken heeft ze inburgeringsexamen. Er komen twee vrolijke pensionadostellen aan met nordicwalkingstokken. Hun gesprek verstomt en ze kijken alsof de polder brandt. Als het groepje voorbij is, vraagt mijn vriendin bezorgd: „Dat moet van de fysiotherapeut, misschien?” „Nee”, zeg ik, „dat doen ze voor de lol.” Het sportieve viertal loopt door, maar blijft haar ongegeneerd nastaren. „Goed om te weten voor mijn inburgeringsexamen”, besluit ze blij.
Pita Schimmelpenninck
Tja het zal wel.
Mooi contrast, die wapperende zwarte vogel en de strakke wandelaars met hun stokken. En aan beide kanten verbazing. Prachtig ikje.
Daar istie dan:
Sarcofaag
In augustus 1993 reisden een vriend en ik door Portugal. We belandden in Braga en besloten de kerk te bezoeken. Eerst maar even het hofje achter de kerk, waar een aantal sarcofagen stonden. Twee dames en een heer kwamen net uit de kerk en de heer toonde zich een kwajongen. Hij sprong in de sarcofaag en ging liggen, tot mijn vriend zei: „Ik had niet verwacht u hier aan te treffen.” Hij sprong op, betrapt, en sjorde aan zijn blauwe overhemd, lachte besmuikt. Het was de toenmalige premier, de heer Lubbers. Zijn vrouw Ria en Sylvia Toth keken toe en we hebben allen vijf minuten staan lachen. Daarna wensten we elkaar nog een fijne vakantie. Onze dag kon niet meer stuk.
Gezien Nijland
Ja daar kon je op wachten en zo zijn er nog tientallen. Volstrekt onbeduidende voorvalletjes die alleen maar worden opgedist om te laten zien dat de schrijver de heer Lubbers weleens in het echt heeft ontmoet. Niet om hem te eren, niet om op een karaktertrekje dat we nog niet kenden te wijzen, niet om een mooie gevoelige persoonlijke noot ter nagedachtenis aan de overledene te delen. Affijn.
Ik was gisteren bij een congres in Zwitserland, waar een spreker op een podium een citaat van Lubbers aanhaalde, uit de tijd van diens vluchtelingenwerk. Ik wachtte toen op de mededeling dat de man de dag ervoor was overleden. Die kwam niet. Ook in de pauze merkte ik dat niemand het wist. Dat was gek.
Yes! Sinds gisteren leest ook Erik van Muiswinkel hier mee. Ja, de echte. Hij heeft zich in het verre verleden ooit eens keilovend uitgelaten over een liedje van me, het was in de Kleine Komedie, en ondergetekende kon toen alleen maar glimmen. Snif. Net als nu. Het is een grote, mensen. Drijf hem echter op Twitter niet in een hoek, want dan gaat het mis. Tot tien tellen … het is vaak zoveel beter. Been there, done that.
Van Muiswinkel was ooit een leuke grapjesmaker, maar tegenwoordig toch vooral een dwaallicht met z’n wartaal over linkse guerilla’s die vanwege hun linksheid per definitie minder erg zijn zouden dan rechtse.
Maar leuk dat ie je volgt, hoor.
Ons volgt, vadermans, de community, het collectief, de pure kwaliteit.
Whatever. De Van Muiswinkel van 2000 of 2018, ’t is bepaald niet hetzelfde. Maar leuk dat je er zo opgetogen over bent. Nogmaals gefeliciteerd -milde glimlachicoon-
Da’s waar, maar ja, we kunnen niet allemaal zoals DSR zijn. Exact hetzelfde taaltje, dezelfde grappen al jarenlang. Gaap icoontje.
Tekenend, dat niemand op dat congres in Zwitserland wist van het overlijden van Lubbers. Juist daar kwam dat MeToo gevalletje aan het licht. Misschien daarom. Wegpoetsen.
Erik van Muiswinkel heb ik heel hoog zitten. En wie is in 2018 niet anders dan in 2000? DSR, denkt hij zelf misschien. Maar de scherpte van weleer zie ik niet meer. Gelukkig is er een lijstje metaforen en scheldwoorden bewaard gebleven uit die tijd, bij de buren te bewonderen.
Ja hoor – APD en P maken er allebei weer een ja-bak van, terwijl DSR als deel van het gevolgde collectief toch ook gewoon zijn mening te kennen mag geven?
Inderdaad – 2000 en 2018 is een heel verschil. In die tijd heeft DSR heel wat bijgeleerd. Muiswinkel is daarentegen hard afgetakeld. Geeft niet, maar dan is een kanttekening bij de dolzinnige vreugde om zijn volgerschap toch best op zijn plaats.
Gelukkig is P. van dezelfde gelijk- en middelmatigheid zolang we haar kennen. Immer daselbe en eigenlijk nooit echt iets te zeggen. -milde glimlachicoon-
Die milde glimlachicoon had echt niet gehoeven. Je bent en blijft een schatje.
Afgelint
Half elf ’s avonds. Op station Gouda gaan de zojuist uitgestapte treinpassagiers via een trap naar beneden, naar de uitgang. Onderaan heeft de politie met een rood-wit lint een hoekje afgeschermd. Een geüniformeerde man en vrouw staan er wat ongemakkelijk bij.
In de hoek staat een kennelijk onbeheerd aangetroffen rugzak. Pontificaal ervoor is een kogelvrij vest neergezet.
„Geen zorgen”, roept de man jolig tegen de nieuwsgierig kijkende passanten. „We hebben de zaak afgelint, dus er kan niets gebeuren.”
Theo Haerkens
Aflinten! Zeker van Mark Rutten afgekeken?
Hier in Zwitserland gaat het nog makkelijker. Van de week meldde een man bij de machinist een verdachte rugzak. Dank u, ik ga er bij het eindstation melding van maken, was het antwoord. Een half uurtje later kwam een andere passagier met het ding door de trein aankakken. Klopte aan bij de machinist. Geen antwoord, de man was aan het sturen en op seinen aan het letten. Toen legde hij de rugzak maar tegen de deur van het machinistenhokje aan. Een conducteur keek naar dit tafereel maar verwaardigde zich niet om op te staan. Was te druk bezig met uit het raam kijken. Enfin, zelve heb ik ook niet onmiddellijk die ruit ingeslagen om mij uit de trein te werpen. Einde verhaal.
Ik ga zo afbanken want ik moet nog een beetje afwassen. Ik heb net mijn koffie afgedronken en een koekie afgegeten. Daarna ga ik me aanwassen en aankleden en ga een rotboek aanlezen.
Aflezen toch? Is het nou nog niet uit?
Maar nu je het zegt, ik ga me nu afdouchen.
Ik ga het vandaag aflezen en het morgen afbreken’ uh afbespreken
Jeetje, ik ben al uren klaar met alles, heb zelfs al aardappelen afgeschild.
En je gaat ze nu afkoken?
Affrituren. Vanmiddag pas, eerst uitrusten van het afgedoe.
Vergeet niet je frietjes af te lekken.
Wat een afgangen vandaag zeg
Ja hè, echt een intelligente discussie. ☻☻
afgenomen van ‘Inbox van de redactie’ van NRC van vandaag:
Wel stond op de Achterpagina in de Ikje-rubriek – waar lezers de auteurs zijn – een Lubbers-anekdote. Maar het was een Ikje over zwartrijden dat opviel. Sarah Milo schreef over een voorval in een Rotterdamse tram waar de conducteur omriep: „Let op! Bij de volgende halte staan controleurs”, om – nadat een aantal passagiers zonder vervoerbewijs was uitgestapt – te vervolgen: „Zo. Die zijn we kwijt.”
„Hebben jullie zo’n gebrek aan nieuwe inzendingen?”, vroeg Jac queline van Eerd, wier eigen Ikje niet was uitgekozen. Eenzelfde anekdote had namelijk al op 27 november 2012 in NRC gestaan. En Sandra de Gier, bij wie de bundel De Dikke Ik uit 2008 „al jaren als lectuur op het toilet ligt”, herinnerde zich ook een Ikje met dezelfde strekking, uit 2005. Al was het daar een Amsterdamse tram en heetten de controleurs er „rode muizen”. We houden het er maar op dat de humor van conducteurs niet gebonden is aan tijd of plaats, en dat het geheugen van de lezer beter is dan dat van de redactie.
Jan Postema uit Soest is overigens – „nu ik toch bezig ben” – blij dat „de golf van Ikjes met wijsheden die grootouders uit de mond van hun kleinkinderen optekenen” voorbij is.
Misschien juicht hij te vroeg. Van de 75 ingezonden Ikjes afgelopen week ging bijna een kwart over uitspraken van kinderen.
Monique Snoeijen, chef Opinie
Misschien moeten we nu de verzinsels van grootouders een kans geven.
‘Ik hielp een vrouw bij het beklimmen van een damhek, het bleek de koningin te zijn…’
Mijn opa bezwoer dat het waar was. 😀
Een damhert?
Joh! ☻
Aflaten, ze zijn er nog, afgeprijsd wegens te weinig afname op afwoensdag.
Onder bijna elk gebedje stond zoiets als ‘driehonderd dagen aflaat’, ik begreep nooit wat er bedoeld werd. En nu is het te laat.
Dat was het enige voordeel van elke dag naar de mis, op kostschool. Uit verveling al die gebedjes lezen en jaren aflaat verdienen. Je wist niet hoeveel dagen aflaat je nodig had, dus het kon geen kwaad sommige gebedjes een paar keer te doen. Je wist ook niet of er wel zoiets als vagevuur, hel en hemel bestond, maar voor het geval dat, nam ik het zekere voor het onzekere. Dus als ik je zie neem ik je wel mee.
Mijn als misdienaar bijeengesprokkelde aflaten (kato miles voor de jongeren) blijken nietgeldig. Gelukkig werd ik er al snel uitgebonjourd. Mischien heb ik klaarover punten? Daar mag ik af en toe mee door rood rijden of een andere weggebruiker verrot schelden
Het mag als het Lucifer is. ☻
Ik heb zoveel aflaten gebeden dat ik jullie allemaal in de hemel zou kunnen laten belanden. Ik zelf loop natuurlijk voorop in deze wedstrijd die ik dan ook zeker ga winnen.
Wat is het toch een heerlijk om zo’n onnozele leuterpraat aan de serieuze moslims over te laten die daar werkelijk bezig zijn om hun wensen te vervullen.
Excuus, ” een” is teveel in deze (con)tekst.
Een ikje dat geen uitstel kan velen. Wat de intromaker er ook van vindt, het is hier en het is nu.
Productinfo
Ons hotel in de Haagse binnenstad neemt geen enkel risico. Bij alle ontbijtproducten staan informatiebordjes. Zo laat men ons weten dat de muesli gluten kan bevatten. Bij een schaal met spiegeleieren is te lezen dat dit product ei kan bevatten!
Xavier Moonen
Aiiiiii, het intro is al geschreven. Gelukkig kan dit ikje genegeerd worden vanwege verregaande oubolligheid. Pfoe, kom ik goed weg.
Het wordt morgen een intro met heel veel Lubbers. Dat jullie het weten. Maar ook ikjes en Arjan Lubach. Paddenstoelen en umami. En nog zo wat. Een klein sneertje naar de smalende rechter omdat hij dat stiekum best wil. Oh, en het prettige plaatje van de RET-tram.
Bonne Nuit, het valt overigens niet mee al luisterend naar onze verwarde “““““min.president, totaal
doorgeslagen, vooral weer over MH 17. Totale mislukte excuses in alle faal-executies, wij wachten op de nieuwe vrolijke prognoses die ons morgen weer te wachten staan.
Ik ben een politiek geïnteresseerd menneke, lees en luister alles, ook over de Nederlandse politiek, links, midden en rechts, maar toen ik zag dat Rutte bij WNL zou worden geïnterviewd heb ik de tv uitgeschakeld en ben wat anders gaan doen. Zover is het al gekomen. Ik ben zo klaar met Rutte, zijn gedraai en gebabbel, zijn altijd maar weer dezelfde debattrucjes. Brr. Als mens lijkt hij me erg aardig en tof gezelschap.