Het meest vermeldenswaardige nieuwsfeit van vorige week was dat Jokezelf ons terugvond en wij haar. “Jokezelf over gisteren, vandaag en morgen” heet haar blog en het staat tegenwoordig keivol stukken en dingetjes over de Nederlandse kunstschilder Sjeng van Dalsum, overleden in 2015, en Joke was toen zijn vrouw, iets dat wij nog niet wisten in ieder geval, maar bij deze.
Joke heeft de verantwoordelijkheid over de nalatenschap van de Van Dalsums en werd, toen ze eenmaal ging spitten, verrast door “de hoeveelheid, veelzijdigheid en kracht van wat er allemaal boven water kwam.” Ze ging aan de slag met een boek. En er blijkt zelfs een heuse crowdfundingactie voor dat werkje geweest te zijn, maar ja, wij wisten van niks, en die is dus mislukt. Jammer.
Maar gelukkig zit er nu toch een boek aan te komen, dat Joke in eigen beheer aan het uitgeven is. Dat gaat ze op 10 maart a.s. presenteren in de bibliotheek van Noordwijkerhout, waar inmiddels een expositie van het werk van Sjeng van Dalsum van start is gegaan. Gaat dat zien, kunstminnende lezers (m/v/o) van de Bas van Vuren site.
Ter voorpublicatie zien we hieronder links een affiche dat Sjeng schilderde voor een van zijn tentoonstellingen in Pertuis en rechts een klein stukje over een van de reizen die Sjeng en zijn toenmalige vrouw Agnes maakten door hun geliefde Frankrijk.
“Ze spraken allebei geen woord Frans en gebruikten handen en voeten om duidelijk te maken wat ze nodig hadden. Toen ze op een keer bij een postkantoortje informeerden of er poste restante post voor hen was aangekomen, bleek bij terugkeer dat hun Renault 4 in de rivier was gegleden. Je kunt je voorstellen dat het een heel gedoe moet zijn geweest om de politie duidelijk te maken wat er was gebeurd. Het kwam zelfs in de lokale krant terecht.”
Verder sputterden wij hier op de site vorige week nog een beetje na over Freud, in afwachting van het volgende deel van Lummels boekbespreking. Zijn bewering dat alle jongens eigenlijk hun vader willen vermoorden om met hun moeder naar bed te kunnen, werd niet geloofd, niet door Pawi, niet door Bertie en niet door mijzelve. Dat zijn er dus al drie. En dan hebben we het niet eens over de honderden lezers die ervoor kozen om geen reactie te geven.
Mooie tijden waren dat, zelfs als je tegen je been voelde dat vader een windje liet.
Als kind wilde je echt wel met je ouders naar bed, maar dan op zondagmorgen door je lekker warm tussen die vertrouwde lijven in te nestelen. Mooie tijden waren dat, zelfs als je tegen je been voelde dat vader een windje liet. Toch? Die Freud is wellicht heel wat tekortgekomen. Met de helm geboren. Eerste van 8 kinderen. Die is er vast nooit aan te pas gekomen, daar in het ouderlijk bed, op de huid gezeten door zijn broers en zusjes. Hij lag vermoedelijk meestal op het kouwe zeil te spartelen, uitgejouwd door de anderen.
“Hij was een kind van zijn tijd”, vergoelijkte Bertie nog, “dat merk je aan zijn denkbeelden, maar, zei een psycholoog die ik ken, de psycho-analyse is geweldig, dat hebben we aan hem te danken.” En Klare taal merkte op dat we het toch maar mooi aan Freud te danken hebben dat we in “interessante” gesprekken kunnen terugvallen op Freudiaanse versprekingen en “andere pseudologica om ons gelijk te halen.”
Zo, eat your heart out, Freud! En kom nooit meer terug.
„Hè?! Is wintersport búíten?!”
Het ikje van Renata Beck over een kleuter die in haar auto naar de Franse wintersport zat was een tikkie onpersoonlijk opgeschreven, maar kwam er op neer dat het mannetje ter plekke aangekomen stomverbaasd uitriep „Hè?! Is wintersport búíten?!” Dit omdat hij in Nederland een indoorskibaancursus had gevolgd. Dus.
Ene Hille Kakdijk vertelde over haar werkster die Hilles voornaam vergeten was, maar dacht dat ze Mien heette, van “Mien waar is mijn feestneus”. Of van “Mien mag ik je tieten nogeens zien”, volgens Hank Dussen. Ze werkt daar vermoedelijk nu niet meer.
Volgens Naam (verplicht) heeft “(50+x) procent van de Nederlandse huishoudens een werkster”. Zijn vraag: hoeveel procent van de Nederlandse huishoudens gaat uit werken als interieurverzorgster teneinde zelf een interieurverzorgster (m/v) te kunnen betalen? Een antwoord bleef uit, het is niet anders. Terwijl de vraag best goed was.
Het liefst hadden ze het echtpaar eruit gegooid
Dan was er nog dat ikje van Andries van den Broek over een blind echtpaar dat “luid stommelend” de spreekwoordelijke stiltecoupé binnen kwam. Daarna praten ze “druk en hard”. Goh. Wat erg voor Andries en de andere passagiers. Het liefst hadden ze het echtpaar eruit gegooid, of aangegeven bij de NS-politie, lekker een boete laten betalen. Maar ze in de krant te kakken zetten voelde ook goed.
Naam (verplicht) wist ook bij dit ikje een wetenswaardig feitje op te dissen. In de trottoirs van Aerdenhout liggen volgens hem paden van ribbeltegels, die plotsklaps ergens beginnen en elders even zo abrupt ophouden. En hij kan het weten. Zelf gebruikt hij al vele jaren een blindenstok, “waarmede ik overal zonder wachten straten kan oversteken. Ik herinner me de ogen als schoteltjes van een groepje wachtende aanstaande buspassagiers, toen ik aan de overzijde der weg beland, in mijn auto stapte en wegreed.”
Noah van Klaveren lachte zich gek om de zoon van drie van zijn vriend. Die zwaaide naar de lamp van het toilet terwijl hij “dag licht!” riep. Het was namelijk een lamp die door middel van een sensor op beweging reageert. En dat “dag licht” was een woordspeling. Dus.
Inmiddels bewonderden wij de nieuwe avatar van Bertie.
Het is Leo in een aangepaste kleur. Kant en klaar van Pixabay. Uitgezocht samen met haar vriend.
“He bij de ban van het leave”, zo reageerde ineens een “nieuwe” reageerder, genaamd “Dr Gedaan” vanuit het niets. Ze blijven opduiken, de tokkiemannetjes die vanuit de schijnanonimiteit van wisselende pseudos hun frustratie en seksuele fantasieën op anderen projecteren. Vorige week was het weer eens de beurt aan v/h Timmerark, Bookmarkmijnboek, Blankvuilburnout (etc.), would be auteur van een bestseller. Hij is echter vooral bekend als klaploper en huilebalk. Eenvoudig te herkennen aan een eigen stijl van jammerpartijen in erbarmelijk Nederlands tegen iedereen die hem niet mag (oftewel tegen de hele wereld met uitzondering van zijn twee katten). Hij was het mikpunt van algemene spot vanwege zijn gewoonte om telkens maar weer nieuwe blogs op te tuigen om ze na verloop van tijd weer in zijn geheel te schrappen. Hij schijnt het nu bij het plaatsen van valse reacties op sites van anderen te houden.
Die eigen blogs van Timmerark hadden weliswaar telkens een andere naam en opmaak, maar ze hadden altijd precies dezelfde inhoud: stukjes zonder kop noch staart, waarin hij in dagboekstijl praatte met denkbeeldige reageerders (liefst van het vrouwelijk geslacht). Die lazen daar niet mee – waarom zouden ze ook – en ze reageerden dus ook niet. Na verloop van tijd ging miezerige Mark huiliehuilie doen. Vervolgens werd hij steeds depressiever en kwader, omdat de erkenning, waardering en roem opnieuw uitbleven. Brrr. Ik dacht dat hij onder een tram was gelopen, maar hij is er dus weer.
Het is een feit: mislukte mannetjes heb je overal. Vroeger zaten ze in zolderkamertjes te kniezen of leefden hun chagrijn uit op moeder de vrouw en de kinderen. Maar tegenwoordig gaan ze via het internet los op iedereen die het in het leven verder geschopt heeft. Je doet er niet veel tegen, zeker niet als ze hun frustratie uitleven op een andere site waar men het niet zo nauw neemt met normale normen en waarden en waar men het zelfs wel lekker lijkt te vinden om vunzigheid te publiceren en vooral te laten staan. Gelukkig kun je de types in ieder geval van je eigen site en op de asociale media muten en blokkeren, zodat ze toch grotendeels uit je bubbel verdwijnen.
Enfin, we gaan gewoon door met wat wel belangrijk is: ikjes. Alicia Spelberg verhaalde vorige week zaterdag met veel plezier over haar domme schoonmoeder, die niet eens weet hoe ze de bora op haar smartphone moet opzoeken en in plaats daarvan een vriendin belt. Duh ja.
De bora is, zoals iedereen weet, een wind die ergens in de buurt van Italië opsteekt als er vliegtuigen willen landen. Gluiperig windje. Kijk, dat zijn dingen die we willen en die we moeten weten. Ik wel tenminste. Dank je, lief NRC-ikje.
En Pawi, onze schrijfster die overal waar ze reist goed oplet en dan hele mooie verhalen vertellen kan, beaamde het: “Die wind is inderdaad gevaarlijk, heb ikzelf mogen ervaren tijdens een vakantiereis, toentertijd nog met tent. Op een eiland voor de kust. Het begon ‘s nachts, we moesten van binnenuit de tent vastgrijpen om niet weggewaaid te worden, alles rondom ons boog en wapperde. De volgende dag was het nog niet voorbij. De enige brug naar het vasteland was afgesloten, de pont voer niet. Via een oude sluipweg, die alleen bij de inwoners bekend was, en die ze ons behulpzaam wezen, een laag dijkje, lukte het ons toch om weg te komen. Bizar detail: de schaal aardbeien die ik ‘s avonds buiten op een paaltje had gezet, stond er nog de volgende ochtend. Prima ontbijtje. Welverdiend na een nacht waken, in de storm inpakken, in de wiebelende auto genieten.”
Wil jij net als Pawi en de andere reageerders hier ook kans maken om in het volgende intro voor te komen? Met iets leuks? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden uit het verre buitenland die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Of scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume als je dat wilt. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, het hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email van mijn voorganger apie@apiedapie.com of direkt bij mij zelf: bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen week. Nou, jullie zien het wel. Ik liep weer eens op een stijfbevroren meer te banjeren. Ineens zag ik een spoor. Drie streepjes voor, eentje achter. Als echte kenner weet ik dan meteen: dit zijn 3 tenen voor en 1 teen achter. Wat is dat voor dier, is het buitenaards of van hier? Ik ben er nog altijd niet achter.
Foto: “Tenen op het ijs” © 2018 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Goedemorgen alle wakkeren.
Een mooi begin van de week, deze samenvatting. Informatief en prettig leesbaar bij het ontbijt.🎩
Dank je Bertie, daar doen we het voor!😙
Ja, ook nog aantrekkelijk ná het ontbijt. Mooie foto overigens. Nog net op tijd, hier is tenminste alles weer weggedooid.
Achilles?
Naar aanleiding van te sterk uitgevallen thee vraagt mijn man aan onze zoon wie in de Griekse mythologie ook al weer zo sterk werd door onderdompeling. Mijn zoon met zijn gymnasiale achtergrond aarzelt een moment, waarop ik met mijn onderwijservaring als een onvervalste juf Ank help met: „A … A…” „Welnee”, zegt mijn zoon, „dat was Asterix niet, dat was Obelix.”
Hennie Meijer
Ja hier ook dooi alom. Sterker nog en de waarheid: gisterenmorgen in T-shirt aan de oever van het meer zitten bruinbakken. Man man wat een rare wereld leven we in.
Jaja, dat zijn zo van die ontbijttafelgesprekjes in geleerd Nederland waarover je zonder ikjes of “Arts en Auto” nooit iets zou horen.
Toch aardig. Voor een schoolkrant, bedoel ik ☻
Goedemorgen allen
Met zo’n intro kan de dag niet meer stuk.
De sneeuw is weg, de zon schijnt heerlijk over de plas in het park, ben net terug van een stukje lopen.
Het eerste ikje is ook al geplaatst, misschien een Achilleshiel?
Terug van weggeweest. Ondergesneeuwd en ingesneeuwd geraakt in Engeland.
Even iets rechter zetten, Freud en Bayard gaan van de rituele vadermoord uit. Ik niet, het tegendeel zelfs. Mijn vader was al weg voordat ik hem zou hebben kunnen willen vermoorden. En ik ben het met Tom Lehrer eens dat je best een hoedje voor je moeder mag kopen, maar dat je het daar beter bij kan laten
En de vrouwen (en de op hetzelfde geslachtgeorienteerde mannen) hebben recht op het volgende vrijmoedige plaatje van voormelde Achilles. Het is kunst, mensen.
The Wrath of Achilles, by François-Léon Benouville (1847; Musée Fabre)
Vagelijk meen ik me te herinneren dat Keessie de Gymnasiast ooit een feuilleton aan dit heerschap heeft gewijd. Maar misschien ook niet. Het was wel iets Grieks, want daar had hij iets mee.
Ha de wereld beroemde Achilles Piel
Achilles Piel, daar baalt Freud met zijn penisnijd wel even flink van.
Hihi, ik kom hier op terug.
die meneer Dussen heeft zich vergist. Dit liedje bedoelde ik, uh hij
Jeetje, Freud maakt weer het nodige los 😀
En natuurlijk wordt Internationale Vrouwendag ook dit jaar niet vergeten op dit blog. Dus deelt allen een herinnering aan een vrouw naar keuze en waarom zij zo bijzonder was of nog altijd is.
Illustraties en foto’s welkom, mits in het nette. Iets van klei mag ook. Of een recept van een gerecht dat vooral vrouwen lekker vinden.
De bijdragen worden netjes aan elkander geschreven voor een Special Vrouwenblog, te publiceren a.s. donderdag 8 maart, 1 minuut na middernacht.
Ik ben benieuwd icoontje. Bijdragen via het reactieformulier en een van de aldaar vermelde emailadressen hetzij alhier direkt in het reactieveld maar dan is de verrassing er wel meteen af icoontje.
Ik denk eerder dat meneer Dussen dacht aan het onvergetelijke “Tante Mien, mag ik je titels even zien” van Frans Halsema tijdens het boekenbal van 1967:
(begin rond 2:20)
Tranen met tuiten Ad zuiderbad! Boekenbal, Frans Halsema en Sjakie Schram. Met tuiten.
Je hebt gelijk Ad, Meneer Dussen is veel beschaafder dan ik dacht.
Toilet
Als mantelzorger voor een vriendin in een rolstoel maak ik rare situaties mee. Zoals bij het Begijnhof in Amsterdam, waar bij het winkeltje staat dat er geen openbaar toilet is. Voor mijn vriendin vraag ik om een uitzondering. Een medewerker kijkt me boos aan: „U ziet toch wat er staat?” Een collega merkt op dat het in deze situatie natuurlijk wel kan, waarop de medewerker zegt: „Nou vooruit dan, maar alleen als u straks wel wat in het winkeltje koopt”.
Elsie ten Veldhuijs
Een verhaaltje voor op een verjaardag, in het buurthuis, bij de sjoelbakken.
Hopelijk verkopen ze ansichtkaarten in het winkeltje.
Graag de naam van het winkeltje, dan gaan we dat met z’n allen eens verbouwen.
Elsie is vergeten dat dit natuurlijk in onvervalst Amsterdams gezegd werd. Of geldt dat alleen voor humor?
(afze)ikje
Reuze bedankt voor je aardige woorden en de uitgebreide aandacht voor het boek dat ik heb geschreven Bas. Dat is nog eens reclame. De rest van je post heb ik – net als de berichten van andere blogcollega’s – alleen even schuine gescand omdat ik het nogal druk heb met de tentoonstelling waar ik gisteren de een na laatste hand aan heb gelegd. Net als overigens met de voorbereidingen voor de boekpresentatie a.s. zaterdag. Vanaf volgende week zal ik weer ‘gewoon’ alles lezen.
Hoezo eigenlijk een uitzondering? Is het in een rolstoel moeilijker je plas op te houden?
Graag gedaan Joke. Dat schuine scannen doen we allemaal hoor. Niks mis mee in deze tijd van informatieovervloed.
Je zou zelfs een toiletpot in een stoel kunnen inbouwen, toch? Of zie ik iets over het hoofd?
Voor sitzpinklers is het moeilijker
En heden en wel nu, maintenant, heb ik de grote eer aan te kondigen dat het vierde en laatste deel van Lummels boekbespreking is gepubliceerd. Of hij het een mooi boek vond? Een aanrader? De titel van het hoofdstuk is: “Het leed is geleden, het boek is uit’. Dus ik weet het ook niet … 😀 😀 😀
In de wacht
Het is weer tijd om belastingaangifte te doen. We zijn er maar druk mee. De klantenservice van de Belastingdienst ook, want alle lijnen zijn bezet. Al zeker drie kwartier loopt mijn echtgenoot mopperend rond met zijn mobiel, wachtend op een helpdeskmedewerker. We besluiten te beginnen aan het avondeten, met de telefoon binnen handbereik, voor de zekerheid op luidsprekerstand. Gelukkig heeft de Belastingdienst geen irritant pauzemuziekje, dus we gaan zoals gebruikelijk samen bidden. Blijkbaar is het bij de klantenservice in de hemelse gewesten ook spitsuur, want halverwege het gebed horen we opeens: „Al onze medewerkers zijn in gesprek, een ogenblik geduld a.u.b.”
Nienke Landman
Het is een vermakelijke anekdote. Here zege deze spijse amen …
Hemelse muziek van Rameau, die pas op latere leeftijd opera’s is gaan schrijven met veel ballet, zoals gebruikelijk in de franse opera.
Tijger
Terwijl ik sta te koken gaat de bel. Twee WNF-Rangers staan voor de deur, ik schat ze 8 en 6 jaar oud. Of ik wil helpen de tijgers van de ondergang te redden door eenmalig 3 euro per sms over te maken. Een sympathieke actie waar ik geen nee tegen zeg, dus we zijn snel klaar. Of nee: de kleinste van de twee jongens vraagt me of ik toevallig weet waar Jesper woont. Weet je zijn achternaam, vraag ik. Nee, dat niet. Ik kijk hem aan en mompel de naam Jesper een paar keer, waarop het jongetje besluit dat het hem te lang duurt en zegt: „Nee is ook een antwoord hoor, meneer.”
Ton van der Veeken
Terwijl ik sta te bellen gaat de kook. Oftewel, wat een kletsverhaaltje. Het hele eerste stuk over die tijger en die sms is overbodig. Ton zou zich beter als de redder van de olifant kunnen opwerpen.
Update: later vandaag maak ik de winnaar bekend van de Internationale-Vrouwendagverhalenwedstrijd.
Oja, Internationale Vrouwendag. Had ik nog nooit van gehoord, tot iemand zei dat ze jarig was op die dag.
Op 1 juni is het Internationale Melkdag. Ook interessant.
Ik vind het een heerlijk verhaaltje, dat ikje van vandaag. De inleiding is nodig om het slot te verduidelijken. Prima geschreven, het lekker eigenwijze jochie komt goed uit de verf.
Het is deze week ook de #weekzondervlees en gisteren was het zelfs de #DagvanDeErectie. Ik verzin dit niet.
En hier is een fraaie boekrecensie van Jokes boek over Sjeng en alle informatie die jullie nodig hebben om in grote getale naar Noordwijkerhout te gaan, a.s. zaterdag, alwaar het boek officieel ten doop gehouden zal worden. Foto’s en verslag zijn welkom. Zelf kan ik er helaas niet bij zijn vanwege te ver weg.
https://graaggelezen.blogspot.ch/2018/03/ik-las-sjeng-van-dalsum-nagelaten-werk.html?spref=fb
Was het gisteren de dag van de erectie? Mag ik er vandaag ook nog een paar?
Een amerikaan in China: how often do you have elections? Zegt die Chinees : evely morning.
Een paar nog maar liefst. Is eentje niet genoeg? Maar je bent met je vraag bij mij aan het verkeerde adres. Van mij krijgt men ze niet, althans niet dat ik weet.
Lummel, die is oeroud. 😉
Straks eens uitgebreid verder kijken bij graaggelezen, dank voor de tip.
Speciaal voor vrouwendag Hippolyte et Aricie van Rameau uit 1733 van Rameau (1683-1764)
Orlando
„Mam, er wordt een jongen bij ons op school vermist”, zei mijn dochter een paar weken geleden. Een leerling uit havo 4. Het raakt me niet alleen als moeder, maar ook als lerares. Zijn school staat niet ver van de mijne. Mijn leerlingen weten er al van. Enkelen kennen hem. Een leuke jonge Rotterdammer. We praten erover in de klas.
Een week later wordt het lichaam van Orlando Boldewijn gevonden. Niemand weet wat er is gebeurd. Zijn foto staat in de krant, er komt een stilteruimte op zijn school. Wat een verdriet.
Wanneer het gaat over leven en dood vallen alle verschillen weg. Een school is een familie. In de les zeg ik: „Lieve leerlingen, wanneer jullie ooit iets gaan doen dat je aan niemand wilt vertellen, vertel het aan mij.”
Karin den Heijer
Ja Karin, dat zullen we doen.
Karin wil net zo bewonderd worden als juf Ank. Wat is dit jammer jongens, gaan we hier nog woorden aan vuil maken of gaan we heel snel sorry zeggen tegen elkaar?
Maar triest blijft het, zo’n moord, dichtbij. Mag ik dan bij jou …
Navrant ikje, maar het staat wel in de krant.
Ik pas.
Rooster
Mijn zoon op de middelbare school appt: „Heb 6de en geen 8ste. Mevr. X kon naar het 3de en we hadden het 7de een tussenuur plus dat 8ste naar 3de verschoof is 6de.” Met andere woorden: hij is eerder uit.
Petra Lindhout
Ocharme, zoon schaamt zich nu kapot of hij wordt woedend.
Ik ga er weer op uit, ikjesplaatsers gevraagd voor de komende weken.
Een herkenbaar ikje. Verder lig ik niet onder de tafel. Pawi en chaperon wens ik goede reis en mooie ervaringen. Waar gaat de reis naartoe?
Oh, ze was al weg 🙂
Geen verhaal, geen clou. Een niksje.
Wie kent deze nog?
Ik
Prima. Verder geen vragen. Je kunt weer door met je weekend.
Ik ook. Was best aardig.
Met de kennis van nu een heel goed nummer en goed gebracht voor een Hollands bandje.
Ja , leuk toch die “oldies”.
De jaren 60/70 hebben geweldige nederlandse bands gebracht. Outsiders. Brainbox. Focus. Golden Earring. Supersister.
De Dizzyman’s Band niet te vergeten!
Alquin!
Inderdaad Alquin
En Brainbox met de onvergetelijke Kaz Lux ja. Vele malen live gezien.
En natuurlijk Herman Brood and the Wild Romance.
Cuby + Blizzards
Sweet d’buster met bertus borgers
CCC Inc.
Prima voorbeelden maar je had mijn zussen moeten horen. Aan de afwas. ‘Hoe zachtjes glijhijdt mijn boooootje…’ Weergaloos!
Broer luisterde aandachtig, gespannen omdat hij ze hun monden niet mocht dichttimmeren.
Inderdaad, goede muziekjaren. ☻
Sodom en Gomorra begon met ” Rock around the clock” Chubby Checker, ja dat was me wat, een voorbode van wat nog komen ging.
Als ik mij niet vergis was “Rock around the clock” van Bill Haley. Chubby was van de Twist.
Ad, zou heel goed kunnen.
Ik heb niet alles geverifiëerd, alleen mijn geheugen geraadpleegd, dat blijkt dus niet altijd voldoende te zijn. Dank voor de tip en correctie.
Ja zo zonder Pawi is er niks aan natuurlijk 🙂 Oftewel, ik zocht een mooi argument om het niet verschijnen van het nieuwe weekintro te verklaren. Zelf ben ik er wel blij mee. Ik vind het een goede reden.
Dat ik het hele weekend van hot naar her ben gerend en gisterenavond alleen nog maar lui op de bank naar de Luizenmoeder (“Beter een slappe lul dan een zure pruim”) en Lubach heb gekeken, daar hebben jullie niks mee te maken. Maar wie weet verschijnt er nog iets deze week. Je kunt het niet weten. Het is after all liefdewerk, oud papier, en geen aangenomen werk. Heb je weleens. Mooie maandag iedereen!
Overleden
Ik meld het Pensioenfonds Medisch Specialisten dat mijn oude tante van 96 overleden is. Prompt krijg ik een brief waarin ze niet alleen hun medeleven betuigen, maar me ook erop wijzen hoe ik een formulier kan downloaden om een uitkering aan te vragen voor haar minderjarige kinderen.
Zouden ze daar niet weten dat vrouwen boven de 78 jaar alleen in de Bijbel kunnen bevallen?
Herman Maas
Ik heb nog even overwogen om de laatste zin maar weg te laten.
Tja Mopperkont, ik kan me dat voorstellen, maar gelukkig heb je er weerstand aan geboden. Het plaatsen van het ikje is een serieus ritueel. De lezer moet zich er ten alle tijde op kunnen verlaten dat het gebodene exact het ikje uit de krant is, zelfs, zoals we van DSR weten, inclusief de witregels.
Het ikje zelve, daar maken we niet veel woorden aan vuil. Het is een miezerig dingetje. Als je tante is overleden, eer haar dan door positiviteit en sereniteit uit te stralen. Zo’n formulier is uiteraard een voorgedrukt dingetje, dat ook gebruikt wordt voor het overlijden van jongere tantes. Herman zeurt.
Ik ken deze site overigens niet, echt betrouwbaar ziet het er niet uit, maar volgens whattefean is er een vrouw van 98 jaar oud bevallen van een gezonde baby. In Engeland. Dus.
https://informatieservice.info/media/98%20bevalling.jpg?width=600
Nou Bas je hoeft je toch echt niet te verontschuldigen voor de afwezigheid van een intro vandaag, gewoon niet doen dus punt uit.
We hebben vorige week al een fraai stukje proza gekregen op de nationale Vrouwendag waar je veel werk aan hebt besteed. Bertie kreeg de hoofdprijs met een van haar ongeëvenaarde columns op haar blog.
Het ikje van vandaag was eigenlijk best aardig , zo’n oude tante die wordt afgemeld bij het specialistenregister en dan een inlegvelletje terug krijgt met bureaucratische prietpraat.
‘Bureaucratische prietpraat’ 😀
Zou op een informatiebordje moeten staan bij een inlichtingenkantoor.
Mij maak je niet blij met die pop-nummers van gisteren, maar wel met dit nummer van de Beach Boy’s. De versie van Jose Feliciano is ook geweldig, momenteel te horen in de film ‘Film Stars Don’t Die in Liverpool’.
Een richting
Van tijd tot tijd vangen wij een kind op dat een thuis nodig heeft. Spoedgevallen. Altijd met een ‘rugzakje’, het een wat zwaarder dan het ander. Voor het jongetje van tien dat bij ons aan tafel zit is alles nog nieuw. Hij kijkt de kat uit de boom en is zwijgzaam.
We stellen vragen om een gesprek op gang te krijgen. Zijn antwoorden zijn kort en bondig. Of er iemand op school zit, vraag ik, voor wie hij iets speciaals voelt, meer dan voor een ander, verliefdheid misschien?
„Nee”, antwoordt hij serieus, „maar er is een meisje uit mijn klas dat zegt dat we voor elkaar gemaakt zijn.”
Jeroen Vos
Doe wel en zie niet om, ofwel zet het niet in de krant.
Het is alsof je Meester Anton hoort. Brrr. Het jongetje is slimmer dan Jeroen, dat meisje is verliefd, hij niet op haar. Oftewel een heel normaal antwoord, dat niet naar de krant gestuurd had hoeven te worden.
Hm, ik vind dit nu juist wel een aardig ikje. Niet het typische “kids say the darndest things” genre waarvan er dertien in een dozijn gaan.
Ik vertrek as donderdag weer voor een maandje naar Honduras en gelet op het tijdsverschil zoek ik weer een vervanger (m/v)
Oei, dat is slecht gecoördineerd met Pawi! Kun je je reis een paar dagen verschuiven?
Ik ben wel bereid als plaatsvervangend plaatsvervanger.
Hoop alleen wel dat het me lukt!
Fijne vakantie, mopperkont
Joepie!!! En als het eens een keertje niet goed gaat dan verhelp ik dat vanachter het dashboard. Vetdrukken en zo, en enkel witregeltje, kan allemaal achteraf en vaak geruisloos gecorrigeerd worden. Snik, wat hebben we toch fijne lezers. Ik ga even liggen nu.
En dit is ook voor Mopperkont geweldig nieuws. Nu kan hij gewoon zoals gepland op donderdag vertrekken. Veel plezier Moppertje en mocht je een aanvulling of update over Honduras schrijven, of een fijn fotootje nemen, dan publiceren we het als vervolg op je feuilleton.
Qua ikje van vandaag, ” zeg maar ” (de grootste stoplap die ieder gesprek momenteel vervuilt), moet ik zeggen dat ik die jongen een heel zinnig antwoord vond geven op de krampachtige vragen van de tijdelijke ouders.
Moeilijk
Mijn kleinzoon van bijna drie, die sinds een half jaar een voortand mist, loopt door de woonkamer met blokjes aan zijn oor. „Ik ga bellen.”
Even later: „Op de gang.”
„Prima”, zegt zijn moeder.
Vlak voordat hij de deur achter zich dichttrekt, steekt hij zijn hoofd nog even om de hoek en zegt: „Ik heb een moeilijk gesplek.”
Everhard Amsink
De familie Amsink voert moeilijke gesplekken (sambal bij) over de telefoon. We misbruiken een kind om dit aan de wereld teverkondigen. Bah
Dank aan Ilona voor het plaatsen, maar wat jammer dat uitgerekend zo’n suf ikje daar voor moest worden gebruikt. Het jongetje zegt dus “gesplek” in plaats van “gesprek”? Ten gevolge van een voortandje minder. Dat is echt alles? Dat is de pointe van dit verhaal? Man man zeggen we dan. En denken er het onze van.
Drie jaar, mist een tand en dan ook nog een moeilijk gesplek.
Arm chinamannetje.
Straat
Ik ben voor mijn zieke zoon al een paar weken in een groot ziekenhuis in Nijmegen.
Om de spanning wat te breken loop ik elke avond met mijn vrouw een rondje in een nabijgelegen wijk. Gisteravond spreekt een fietsende bezorger van een bekende pizzaketen ons bij het stoplicht aan. Of wij de Macaronistraat kennen; hij moet daar twee pizza’s afleveren en zoekt zich ‘een ongeluk’.
Omdat ik in de wijk al een Lorentzstraat en een Wattstraat gezien heb, zeg ik: „Je bedoelt de Marconistraat.”
Een geïrriteerde blik. En een uitbrander: „Dat zei die andere ouwe ook al. Ik zeg toch Ma-ca-ro-ni-straat!”
Hoofdschuddend rijdt hij verder. Ik ben erg benieuwd of zijn pizza’s hun eindbestemming bereikt hebben.
Hans van Dugteren
Die “andere ouwe”??? Laat hem die pizzadoos lekker overdwars tussen de spaken komen. Zonder letsel, dat wel.
Ik ken die Macaronistraat daar heel goed. Hij ligt tussen de spaghettistraat en de pizzakade. Eerst de paralleldwarsstraat voorbij en dan links af.
lummel 😂
Spanning
Lunchtijd op de rechtenfaculteit. Mark Rutte arriveert dadelijk voor een Leidse versie van College Tour. Gesprek tussen drie studentes.
Meisje 1: „Mensen hebben allemaal pakjes aan, je voelt echt dat er iets gaande is.”
Meisje 2: „Ja duh, spanning voor Mark. Wat maakt het hem nou weer uit wat je aantrekt?”
Meisje 3: „Ik vind hem wel leuk, maar niet knap leuk. Hoe kon je dit eigenlijk bijwonen?”
Meisje 1: „Ja, door een súpergoede vraag te stellen – trekt gezicht – zoals Elíse.”
Meisje 3: „Dat je dan een onwijs diepgaande vraag hebt ingediend en zodra je aan de beurt bent, zegt: ‘Hé, eh, ben je homo?’”
Joyce Devilee
Meisje 2 is veel leuker dan meisje 1. Meisje 3 is een (zwaardoormezelfgecensureerd) meisje.
Een erg leuk grapje van meisje 3, die komt er wel! 😀
De schrijfster heeft vergeten “Elise” te herbenoemen. Nu zullen we nooit weten of dit meisje 2 was, denk het wel, of een nog onbekend meisje 4.
Wooow, met het plaatsen van het ikje plaatste Ilona tevens in een moeite door de 100e reactie en heeft daardoor het felbegeerde lepeltje in de wacht gesleept. Hoe terecht. Terechter kan gewoon niet. Zie je wel dat er iets hogers bestaat?
Waarom zie ik de laatste drie reacties niet?
Onderaan op ‘nieuwe reacties’ klikken. Niet handig maar in sommige browsers werkt dat zo na de eerste 100 reacties. Sorry voor het ongemak!
O. “Nieuwere reacties”
O. Gekruist.
Verliefd
Boeken en schriften op de bank, telefoons weg. Het is vrijdag, het zevende lesuur; 3 havo heeft weinig belangstelling voor werkwoorden.
Een meisje achteraan steekt haar vinger op. Ze wil van dichtbij iets vragen. Ik kijk haar aan: wat is de bedoeling? Ze wijst naar de jongen in de bank voor haar: „Hij mag het niet horen.”
Dan fluistert ze in mijn oudemannenoor: „Meneer, wat voel je eigenlijk als je verliefd bent?”
Twee dingen schieten door mijn hoofd: dat ze mij dit vraagt, en: hoe zit het ook alweer? Ik denk even na, geef een antwoord en vraag: „En?”
„Nee”, zegt ze, „dan ben ik nog niet echt verliefd.”
Willem Bant
Wat een laffaard die Willem. Wat was zijn antwoord??
Oudemannenoor is het lelijkste woord van de week.
Brrrr, nu je het zegt. Visioenen van begroeide tunnels en rotspartijen moet ik nu gauw met een stevige bak koffie gaan wegspoelen.
Oudemannenoorsmeer
Op mijn site zag ik het plaatje, hier niet.
Gelukkig maar!
Ik zie ook geen plaatje. Alleen dt discoverding
Ah, we gaan het verhelpen, momentje ben zo terug.
En hopla, wat ben ik toch soms snel, nu zou het plaatje zichtbaar moeten zijn. Toch?
Oudemannen denken aan vlinders in de buik, als ze bekomen zijn van de schrik dat een jong meisje zoiets vertrouwelijks wil vragen en dichtbij zijn oor haar gebedje opzegt. Hoe dan ook, het was niet het antwoord waar ze naar op zoek was. Ze is verliefd en opa Willem wil terug naar de werkwoorden.
Hopelijk houdt Ilona het nog even vol, dat plaatsen der ikjes. Ik heb even tijd nodig om alle indrukken van een kleine week Provence te verwerken. Zo mooi, zo zonnig en koud, of plensbuien en koud, besneeuwde Alpen in de verte, tenzij door mist aan het oog onttrokken.
3 havo? Dan mag ik toch hopen dat het om Franse werkwoorden gaat?
Chinees is meer van deze tijd, Ad Hok. Maar of ze daar in China werkwoorden hebben? Vermoedelijk wel.
Ik had geen les in Chinees in 3 havo. Ik zat ook niet op 3 havo. Dus daarmee is voor mij de kous af.
Welkom thuis!
Raadselachtig en mysterieus blijft het voor mij ondanks dat er Franse werkwoorden door mijn hoofd gaan bij dit cryptische ikje.
Wel een mooi havo ikje! (fout natuurlijk)
En om de veilige ommekomst van Pawi te vieren plaats ik morgenvroeg een ….? …. ? Nou? Wat denken jullie? Een? …. Juist, daar achteraan, die had het goed. Een nieuwe weekintro, de 192e alweer, ga maar vast sparen voor het knalfeest en ditto geschenken die bij het 200e horen. Over een week of acht, of zestien, je weet zoiets nooit helemaal zeker. Gute Nacht Freunde.
Merci Schön Bas, es war einmal, mais enfin
A demain et bonne nuit.