Een dijk van een terugblik (197)

Niet om het een of ander. Maar “goeiendag, wat een enorme lap tekst, hier wordt een mens wakker van, gefeliciteerd” las ik vorige week. En “wat een dijk van een terugblik! Goed geschreven ..”. “Mooi intro”. “Lekker lang intro (…) knap werk!” Dat zijn toch de beoordelingen waar je het voor doet. Zeg maar dat je in de Voice of Holland zingt en dat de jury dit soort dingen over je liedje zegt. Heerlijk gewoon. Dit intro wordt een tikkie korter.

… die daarmee een oeroude Hollandse traditie in stand hielden.

Ikjes waren er weer in alle soorten en maten vorige week en ze werden weer door meerdere reageerders besproken, die daarmee een oeroude Hollandse traditie in stand hielden.

Die van Hedda Treffers waarin een puber een oud Nederlands werkje verhaspelde tot “Karel en die ene gast” was niet echt de beste van het jaar, maar het las heerlijk weg.

Ook Arja Prikken deed een vergeefse poging om de beste ik van de week te scoren. Ze schreef over haar zoon die met zijn telefoon op de weegschaal ging staan. Ja. Die van mij ontdekte een jaar of zes geleden ook iets op de WC, zonder mobieltje.

Lummel kaartte een belangrijk probleem aan. Als je in een vol bad zit en je krijgt een erectie, loopt dan het bad over? We kwamen er niet uit. Niet dat we erin zaten, maar jullie begrijpen wat ik bedoel. Pawi merkte op: “Er is er maar een die dat proefondervindelijk kan nagaan. Ik pas.”

Dan denk je, da’s een keurige dame. Maar ze meldde vervolgens wel dat een kennis van haar (vermoedelijk haar chaperon of iemand heel dicht in de familie, maar dat ze dat niet wil toegeven) “water kan laten branden”. Hij liet daartoe in bad “een flinke wind, liet hem omhoog borrelen en hield er een vuurtje bij”.

Lummel had met dit bijltje gehakt, want vroeg “moest je aan zijn vinger trekken in het bad?” Wat een niveau, wat jullie zeggen, maar het zijn de reageerders die hier de site maken. Ik stel het platform ter beschikking en vat samen, da’s alles.

Ene Alfred Boom kreeg een ochtenderectie, ja, ik kan het ook niet helpen, toen hij op de vroege morgen in Utrecht een jogster ziet aankomen: “Een markante verschijning, de kleurrijke sportkleding mooi sluitend om haar welgevormde lichaam. Ik kijk. Zij ook.” En toen? Niks, ze verdween om de hoek.

Zelf was ik even in London voor een theatervoorstelling op Westend en maakte al wandelend, zowel voor als na de voorstelling wat plaatjes. Die over Pimm’s nam ik in een vlaag van nostalgie ter herinnering aan een voormalig reageerder. Het bord stond in de blakende zon aan de oever van het meertje in Hyde Park. Een paar honderd meter van het onooglijke monumentje dat de Koninklijke Familie voor Lady Diana heeft laten oprichten. Voor wie het nog niet heeft gezien: don’t bother. Het is een pierebadje voor kleuters. Om woest van te worden, maar daar was het te warm voor.
Op Hemelvaartsdag verscheen er geen ikje in de NRC. Wat zeg ik? Verscheen er helegaar niet eens geen NRC! Lummel kon daar niet mee omgaan en vroeg om eigen ikjes van de community alhier. Hij kreeg er twee. Eentje van Pawi, zo geweldig dat ik hem hier in zijn geheel weergeef:

Afscheidsfeest

Het afscheidsfeest was al gevierd, alle genodigden waren er, het was vrolijk en gezellig, het eten was prima, de cadeautjes verrassend leuk, nog een paar weken en dan was ik weg.

Op een van mijn laatste spreekuurlijsten stond meneer El Houarari. Ik liep de wachtkamer in om hem op te halen. Er zat op dat moment maar één man. Hij keek op toen ik de naam noemde van mijn patiënt, maar reageerde niet. Misschien sprak ik zijn naam verkeerd uit? Ik herhaalde het nog eens, keek hem aan: u moet het toch zijn? Nee, schudde de man.

Meneer El Houarari heb ik niet gezien die dag. Aan het eind van het spreekuur werd ik voorgesteld aan mijn opvolger.

De clou zit letterlijk in het allerlaatste woord. Zo moet het. Zo hoort het. De hoed ging af. Diep.

Capes en maskers werden aan de ingang uitgereikt.

Ikzelf moest ineens denken aan een ikje dat ik zelf een jaar of zeven geleden instuurde, dat ging over een feestje van een plastisch chirurg, waar ook de Sarkozy’s zouden komen. Helaas was het een gekostumeerd bal, dus wat heb je eraan. Capes en maskers werden aan de ingang uitgereikt. Dus ja, Carla Sarkozy was er vast bij, of niet, we zullen het nooit weten.

Snedig merkte Pawi nog op: “Een plastisch chirurg die maskers en mantels uitdeelt voor je zijn feestje mag bijwonen? Iets te verbergen misschien?”

Oh, en we hadden ook de primeur van een “ikjesversje”, geconcipieerd door Bertie. Komt ie:

Er is een rubriek genaamd ‘Ikje’
meestal niet meer dan een klikje
van kind- opa -zieken-
onnoz’le klassieken
en soms met een nagemaakt snikje.

Het zoveelste ikje over woordjes die verkeerd begrepen kunnen worden als je geen Nederlands kent werd na Hemelvaartsdag geschreven door Bertho Nieboer. Deze ging over de afkorting co-ass. Ja. Het leidde tot een paar andere voorbeelden, zoals veefokkers, het bekende coup de foudre van Van Agt, “Je suis le ministre de Milieu” van weer iemand anders, “Niek” in Frankrijk en “ome Dick” in Amerika.

Naar aanleiding van de nieuwe Europese privacywetgeving had ik een tijdje geleden de privacyverklaring op deze site geupdate. Dat weten we nog wel. Er stonden geen verrassingen in, veel was al geregeld, vanzelf en vanwege een eigen hoog ontwikkeld verantwoordelijkheidsgevoel, maar de verklaring ging viral en werd honderden malen gedownload door andere hobbybloggers, die er ook eentje op hun site wilden, en nu zagen dat het ook met humor kan. Graag gedaan! Waarom ik dit hier herhaal? Een verlorengewaande reactie van Joke dook ineens weer op uit de internetgekrochten.

En ze zei behartenswaardige dingen: “Ik vind het allemaal zulke enorme flauwekul (…). ‘Brussel’ is niet goed bij zijn hoofd (…) Wat heeft het voor zin om alle hobbybloggers te verplichten om zoiets ingewikkelds als jij hierboven (en Ben van de Blogtrommel) beschrijft op hun blog te laten zetten? (…) Wie is hier mee gediend? Welke protocollenbedenker wordt hiermee geëerd? Wat hebben wij hieraan? Wordt de privacy daar beter mee? Wordt er nu minder, of minder vaak, of minder langdurig, informatie van ons allemaal verzameld? Slapen we er beter van? Worden we er alerter door? Ik waag dat te betwijfelen.”

En het breaking news van vorige week was natuurlijk dat de bundel Hard voor de Natuur (eerstverschenen in 2010) een vierde geheel herziene druk gaat krijgen. Briefje van mijn uitgever. Keileuk. Verschijnt naar verwachting voor de Kerstdagen en zelfs misschien ruim voor Sinterklaas. “Wat ik vind van de kolibrie” komt er misschien in, maar misschien ook nie. Alleen EJW vond het “grappig!” en da’s te weinig.

Wil jij net als EJW en de andere reageerders hier ook kans maken om in het volgende intro voor te komen? Met iets leuks? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden uit het verre buitenland die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Of scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume als je dat wilt. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, het hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email van mijn voorganger apie@apiedapie.com of direkt bij mij zelf: bas.vanvuren@gmail.com.

Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen week. Nou, jullie zien het wel. Ik zat weer eens in de trein. En Vester vroeg op Twitter om een foto van je uitzicht. Meteen genomen, dwars door het raam heen. Rats. Flats. Zonder nadenken. Toch een fraai plaatje van een werkmens dat even een plasje is gaan doen, of een broodje eten.

Foto: “Plassen of een broodje in de natuur” © 2018 Bas van Vuren