“Intro of gewoon opgewarmde prak. Ik denk het laatste.” Met deze reactie trapten we bijna drie weken geleden de commentaarronde af op het vorige intro en het daaropvolgende delen der actualiteiten, ikjes, commentaren en gebbetjes. De auteur van het commentaar noemde zichzelf “Ton Amour”, waarmee hij onbedoeld zijn fixatie op mijn persoontje prijsgaf.
Toen ik een lief poëziealbumplaatje voor hem plaatste probeerde hij zich groot te houden met een sneer over mijn voorganger, Apiedapie. Ook daar reageerde ik welgemutst en goedmoedig op. Het is immers toch iemand die jou bewondert en die om je aandacht bedelt. Ergens een compliment, of het nou een stalker is of niet. Nou, en die aandacht geven, da’s voor mij een kleine moeite – een reactie is zo getikt, een plaatje zo geplaatst – en dan heeft hij ook weer een topdag.
Ik moest laatst nog aan hem denken toen ik een lang weekend in Berlijn was. Ik liep daar te wandelen, in een al warm ochtendzonnetje langs de Spree, en stuitte op een wel heel lelijk standbeeld. Da’s de Huilbaby, dacht ik meteen. De overeenkomst met diens jankogen en ovale klaagkop “passte wie die Faust aufs Auge”, zoals de Duitsers zeggen.
Ik kreeg onwillekeurig de koude rillingen toen ik eraan dacht dat de baby inderdaad ook regelmatig in Berlijn komt. Telkens als de kramp in zijn rechterhand hem teveel wordt – links kan hij het niet – moet hij immers het gezelschap opzoeken van een ‘vriendin” die al even weinig kieskeurig is als hijzelf. Als de nood maar hoog genoeg is, dan past op ieder potje een deksel, niet? Enfin. En daarna duiken ze even een kunstgalerijtje in om af te koelen. Wie hem in het werkelijke leven kent, oordeel zelf, het is hem sprekend. Dat de handen zijn afgehakt, is een wonderlijke speling van het toeval. Evenals de titel van dit intro.
“Dotan? Zit je hier?” vroeg Pawi zich hardop af, tot algemene hilariteit. De #ophef op de sociale media gaat echter zo snel dat ik dit nu eigenlijk moet gaan uitleggen. Tip: Google is your friend. Het land, het Twitter- en Pauw&Jinekvolk schiet dagelijks in de stress, maar is dat de volgende dag alweer vergeten. Man man, wat u zegt.
“Een moeder die cadeautjes verwacht op moederdag is als een vader die cadeautjes verwacht op vaderdag.”
Nog zo’n mooie had onze sterschrijfster toen ze naar aanleiding van een suf moederdagikje minachtend opmerkte: “Een moeder die cadeautjes verwacht op moederdag is als een vader die cadeautjes verwacht op vaderdag.” Klare taal maakte het nog bonter: “Je kunt het nog verder uitbreiden of je van je schoondochter(s) wier ouders overleden zijn of gescheiden op vaderdag respectievelijk moederdag nog verwachtingen kan koesteren.”
Maar man, dit is zo lang geleden dat ik het eigenlijk veel uitgebreider zou moeten uitleggen. Da’s het nadeel van een intro zo laat schrijven. Eigen schuld dikke buld.
“Bromsnortaal afgewisseld met jipenjanneke zinnetjes”
Terechte algehele verontwaardiging was er over het ikje van Kees Ros, die een busreis van een “groep recent gevestigde statushouders” beschreef alsof hij door de Beekse Bergen reed. En hij durfde daarin zelfs een oudbakken jarenvijftigmop van ome Jaap op te voeren over waarom blanke mensen zo wit zijn. “Bromsnortaal afgewisseld met jipenjanneke zinnetjes” vond Lummel. Onmiddellijk ontslaan, die ome Jaap, zei Bertie, en eigenlijk had ze daar dus gelijk in. Maar het zal wel niet gebeurd zijn. De man zal zijn borreltafelpraatjes zeker nog tot zijn pensioen goedbetaald mogen houden.
Het ikje van Titia Wippler ging over een 83-jarige die een fietsendeurtje uitkwam en op een moeder met een klein meisje stuit. Dat vraagt met een “ernstige stem” aan haar moeder of dit nu een oma is. Ja, dat noemen ze nou dramatisch schrijven. Titia kan zo een Nederlandse soap beginnen. En de expats maar raden wat nu toch een fietsendeurtje is. Zelf dacht ik aan een kattenluikje, maar oma’s zijn doorgaans wel klein maar niet lenig.
“Klein meisje groot verdriet. Kent haar eigen oma niet.”
Lummel dacht aan een poezentouwtje, bankspijkertje, schemerlampjurkje, theelepelbakje, en pianomuurtje en Pawi rijmde prachtig “Klein meisje groot verdriet. Kent haar eigen oma niet.” Gelukkig legde ze ook uit wat zo’n fietsendeurtje is: “Je hebt van die grote garages, waar ook nog een klein deurtje is aangebracht, om mensen, honden, en wat al niet, een zak aardappelen, een kliko, een mud sinaasappelen, doorheen te sluizen.”
Waarna we ons tranen met tuiten lachten om Klare taals droge vaststelling “Deurtje voor de fiets, totootje kan er niet deur, te dique veur ’t deurtje.“
Nee, dan die J.A. Oosterhof! Die dacht dat hij zijn buurvrouw te kakken kon zetten omdat ze een kerstboompje op haar stoep stond af te stoffen. In mei. Maar ongewild zette hij zichzelf neer als een gestoorde dwaas door te vermelden dat hij “met een opengeslagen roman” in zijn handen door de straat slentert, “bij wijze van klein protest aangezien dat nagenoeg altijd de plaats van de smartphone is”. Dat is Cor van der Laak in het kwadraat, mensen. “De GGZ heeft het al druk genoeg, meneer, mevrouw”, sprak Pawi vakkundig.
Lies Smulders was met haar dochter in Frankrijk. De vrouw in de lobby van het hotel vroeg haar “Do you want chicken?” Nou, ze hadden niets besteld, dus Lies zei “No, thank you”. Haar dochter gaf haar toen een por: „Mam, ze vraagt of we willen inchecken.”
In een volgend ikje ging het over “diffusion of responsibility” en toen gingen we met z’n allen hersenstormen over wat daarvan de beste vertaling in het Nederlands zou kunnen zijn. We kwamen er niet uit. Gedeelde, verwaterde, verwaterende, verschraalde, verspreide en vervaging van verantwoordelijkheid … we tekenden ze op van Pawi, Bertie, Lummel, Klare taal, mijzelve en Ad Hok, jullie zien het wel: het was een blogbrede excercitie.
Dan was er nog een meneer, Gerard Wiarda, die zijn hond Doerak los wilde laten lopen in het bos in Drenthe. Kon hij lekker reekalfjes doodbijten. Die hond dan. Een bordje ‘verboden voor honden’ deed hem echter aarzelen. Een passerende dame bracht uitkomst. „Mevrouw, wordt er iemand boos als we toch doorlopen?” „Ja”, zei ze, „de boswachter; maar toevallig ben ik zijn vrouw en ik weet dat hij vandaag niet aan het werk is.” Pawi maakte hem magistraal af door een vervolgik te concipiëren die vanuit het perspectief van de boswachtersvrouw verhaalt hoe ze haar man, die net lekker in de hangmat ligt, moet vertellen over dat zwanennest waar deze zich zo voor inzette …
We hielden met z’n allen ook nog even een speedpoll over hoeveel wasmachines we in ons leven al versleten hadden. Stuk of vier dus. Tip van Pawi: koop een Duits merk. Ben ik het mee eens.
Omdat Mopperkont het al maanden vertikt om mooie videootjes te plaatsen doe ik het tegenwoordig zelf. Deze vond ik passen bij het item over wassen:
Er was ook weer eens een ikje van een NRC-lezer die een beroemd persoon had ontmoet. Gaap. Het is er maar niet in te tremmen dat dit geen gave is, dat dit niks bijzonders is, dat dit niet in de krant hoeft. Onze eigen lezers bleven er gelukkig cool onder en verhaalden zonder blikken of blozen dat ze John Irving net niet hadden ontmoet, Mikhail Gorbachev niet, en Philip Roth ook niet. René Froger en Peter Jan Rens dan weer wel, maar de laatste pas toen die over z’n roem heen was en op de markt boodschappentassen stond te verkopen. Dat telt dus voor geen meter. En opnieuw was dit aanleiding voor een fijne collectors video:
Beetje ongelukkug geformuleerd, vond Bertie het volgende zinnetje uit een ikje van Bien Velds: “Dit is een kleinschalige opvang voor ouderen met dementie zoals je iedereen die daarmee te kampen heeft, zou toewensen.” En krek dat ze gelijk had. Lummel verwoordde wat we met z’n allen denken: “Mocht ik ooit in een ziekenhuis of verpleeginrichting terecht komen: ik hou mijn bek. (…) Ik zeg niets tegen doktoren, verplegers en familie. Te veel kans om uiteindelijk in de NRC te komen.” Bertie gaf daar wel een hilarisch vervolg aan: ‘In het bejaardenhuis waar ik werk zit een man die geen woord zegt tegen het personeel, we zijn erg begaan met deze stomme ziel…”
Klare taal scoorde zowaar de 200e reactie (ikzelf per ongeluk de 100e maar dat houden we stil) en mag het lepeltje tegemoet zien. Misschien reik ik hem eens in levende lijve uit. Ik kom immers binnenkort naar Tilburg, naar Wijnlokaal Leven en wie weet … zien we elkaar daar wel. Half juni, op een zaterdagavond. Ik houd jullie op de hoogte.
Wil jij net als Klare taal en de andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Met iets leuks? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden uit het verre buitenland die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Of scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume als je dat wilt. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, het hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email.
Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen week. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens een keertje in Berlijn. Ik kwam daar niet alleen lelijke kunst tegen, maar ook mooie graffiti. Zoals deze op de Muur. En ik dacht: waarom hangt het een in de galerie en staan er sektdrinkende miezemuizertjes voor te delibereren wat of de kunstenaar ermee heeft bedoeld en welk een fraaie expressie erin zit, en staat het andere op een kale muur in weer en wind, met alleen een paar duiven en joggers die er onverschillig langsvliegen en een enkele blogbeheerder die er met zijn BlackBerry een foto van schiet? We zullen het nooit weten, maar geniet ervan. ’t Is keimooi.
Foto: “Kunst op de muur” © 2018 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Goedemorgen, je eigen tikfout bij het ontbijt geserveerd krijgen. Heel apart. 😆
Verder is het intro een hoge voldoende waard, al ken ik de dubbelganger van het Berlijnse beeld niet.
Geeft niet. De rest las ik met instemming.
Dat het met onaangename associaties opent, dit intro, doet wel een beetje afbreuk aan je reputatie van vrolijke grappenmaker, Bas.
Maar goed geschreven!
Tolk
Op de polikliniek nefrologie verschijnt een Russische patiënte met een flinke taalbarrière. Gelukkig heeft zij een Nederlands sprekende buurvrouw, die de belangen behartigt van de patiënt. Ze vertelt vol enthousiasme dat ze jarenlang in een asielzoekerscentrum heeft gewerkt, dus ze kent het klappen van de zweep. Eenmaal in de spreekkamer vraagt de nefroloog de patiënt: „Heeft u jeukklachten?” Waarop de vertolkster naar de arm van de patiënt wijst en zegt: „Jij… Jeukie jeukie?”
Monique Verlouw
“Zo, mevrouwtje, laat maar eens zien. Nou nou, inderdaad een flinke taalbarrière! Gelukkig bent u net op tijd, hier kunnen we wel even wat aan doen.”
Dank je, Pawi. Ook grappenmakers (een kwalificatie die niet de mijne is) hebben weleens onaangename associaties. Het is niet anders en het maakt ze menselijk.
Wist ik maar wat een nefroloog was.
Het klappen van de zweep kennen omdat je jarenlang in een asielzoekerscentrum hebt gewerkt leidt bij mij opnieuw tot een wat ongelukkuge associatie. Maar misschien ben ik wel wat overgevoelig als het om het afranselen van minderbedeelden gaat. Links. Deugmens.
Een nefroloog is gespecialiseerd in taalbarrieres van allerlei aard. Proeft de nieren.
Een flinke taalbarriere : grote tieten zal je bedoelen.
Ik snap niet waarom je van een taalbarrière jeuk kunt krijgen en naar de polikliniek moet. Ik zou eerder denken aan een taalcursus.
Ah! Een googeltje leert me dat Pawi een grapje maakte. Kwalijk vanwege haar alhier bekende medische superieure kennis. Ons expats kun je alles wijsmaken, dat blijkt maar weer. Mij wel althans.
Het ging me erom dat die eerste zin zo krom..
lummel 10:30 😆
Ha! Met terugwerkende kracht begrijp ik alle reacties! 🤣🤣🤣
Aha, verrassing op deze maandag, weer een fraai en snedig intro geheel in stijl!
Alle ikjes weer in het vizier en ter overpeinzing nog eens gememoreerd.
Mijn dank voor het bijzondere lepeltje, lepeltjes heb je nooit te veel.
Vrolijk
Op een zomerse middag sta ik in de lift van het ziekenhuis waar ik werk. Er staan twee cliniclowns in vol ornaat naast me, die – aan hun gezichtsuitdrukking af te lezen – duidelijk geen zin meer hebben in deze dag. Zegt de één met een grafstem tegen de ander: „Zo … en dan gaan we nu weer ‘vrolijk’ verder.”
In gedachten wens ik de kinderen op de kinderafdeling veel sterkte.
Meike Berghuis
Grinnik, Mieke Kerkhof schrijft nu onder pseudoniem! Het ikje is een heel aardig ikje, goed geschreven, goed getroffen.
Haha, Mieke vermomd als Meike.
Een ikje dat ik liever niet had gelezen.
En nou ik het daar toch over heb: de komende tijd ben ik weer verhinderd de ikjes te plaatsen. Waarnemer gevraagd!
Snif, dat zal moeilijk worden. Mopperkont is heel ver heen. Ik voel een zomerstop aankomen. Tot wanneer ben je uithuizig?
Je zou het zelf ook kunnen toch? Naar de site van nrc, klik op het vergrootglas (=zoeken), typ de term ‘ikje’ et voilà! Kopieren en plakken maar.
Kom kom, moet ik dan alles hier zelf doen?
Mag het een onsje minder zijn?
In de lift van het ziekenhuis sta ik naast twee cliniclowns in vol ornaat die duidelijk laten blijken geen zin meer te hebben in deze dag. Zegt de één met een grafstem tegen de ander: „Zo … en dan gaan we nu weer ‘vrolijk’ verder.
In de lift van het ziekenhuis sta ik naast twee cliniclowns.
Ik wens de kinderen veel sterkte.
Lummel! 🤣🤣
Goed voorbeeld van Ad Hok!
Lummel zet de goede werken voort.
Twee cliniclowns willen eigenlijk naar het strand.
Ik denk: die kinderen ook! en schrijf het naar de krant.
@lummel
Dat is een paar onsjes minder en een ton beter!
Prachtige voorzet gemakkelijk ingekomt
Ingekopt dus
Voorlopig mijn laatste inzending qua ikje:
Waterschap
„Zo!” Collega M. kijkt als gehypnotiseerd naar zijn beeldscherm. P. en L. kijken over zijn schouder mee. Als synchroonzwemmers kantelen ze hun hoofd, om even later weer terug te kantelen. Ogen twinkelen, opgewonden kreten worden nauwelijks binnen gehouden. Collega T. kan zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en loopt naar de mannen toe. Zijn ogen worden groot als hij ziet wat zich op het beeldscherm afspeelt. „Dat ziet er goed uit!”
Ik probeer door te werken, maar het rumoer tegenover me leidt te veel af. Ik capituleer en ga kijken naar het voorwerp van begeerte. Het is een brug.
Bregje van der Steeg
Snif, overweldigd door emoties en door mijn tranen heen wens ik je een fijne vakantie, hou je veilig en … tot ooit!
Het ikje ga ik later lezen, ben er nu even niet toe in staat om te lezen wat er in staat.
Ok, het gaat alweer. Een brug dus. Die open en dicht gaat. Er zijn wel spannendere bewegende dingen op schermen van collega’s te verzinnen. Maar dat was de clou dus. Ok. We doen het ermee.
Ook als het ikje verzonnen is is het goed. Werken bij het waterschap… ☻☻
Hehehehe, bij het Waterschap kijkt men brugporno.
BEN TROVATO, SI SE BEN TREVO………..
Nee dat was een fout bericht. Zeer zeker niet zo bedoeld .
Gewoon een foutje, kan verkeren.
Wil je dat ik de reactie verwijder?
It is me toch allemaal weer what! Blij dat ik er een weekje tussenuit was met de familie. Ik moet bekennen; het was heerlijk zonder VK en NRC en al die lollig bedoelde columns en ikjes. Moet weer helemaal wennen… Gelukkig is het mooi weer.
Welkom terug, Joke. Ja, je wordt er weleens moe van, ik ook, al dat geschrijf en gelees. Vroeger las ik alle columns in alle kranten, nu hooguit een stuk of drie per week. De rest is talentloos gekrabbel. Hier niet natuurlijk 😁
Ja mensen, dit is dan toch de dag die je wist dat zou komen. Pawi op vakantie, Mopperkont in geen velden of wegen te bekennen, geen enkele vakantieinvalkracht heeft zich gemeld. Daar sta je dan in je hempie, met je Bas van Vuren community. En zonder ikje. Ik ga vandaag de hele dag in een stil hoekje zitten wenen.
Maar al jankende gaan we wel met nieuwe baanbrekende vormen experimenteren natuurlijk.
Incompleetje ikj:
Zus
Acht jaar is ze, en ze wil alleen naar school. Dus loop ik met haar broertje van vijf aan de overkant van de straat, een stukje achter haar.
Daar loopt ze: rank, trots, zomerjurk, haar staart dansend op haar rug.
„Wat is ze mooi hè, jouw zus” zeg ik tegen mijn zoon.
„Ja”, zucht hij, „en van binnen is ze nóg mooier!”
Femke Eickeler
We zullen het misschien nooit weten, misschien was dit de clou al, misschien komt er nog een zinnetje achteraan. Dat heb je met ikj’s, ze benne niet af, of althans je weet het niet.
Makkelijk is het niet, dat blijkt. Want hoe kun je een pointe beoordelen als je niet zeker weet of het de pointe is? Het is best wel een diepzinnige opmerking van zo’n vijfjarige. Maar misschien heeft hij er iets heel hilarisch achteraan gezegd. We zullen het nooit weten. Jammer voor Femke, dan doe je je best op een ikje en dan krijg je dit.
Ik snap er in ieder geval niets van.
Femke heeft haar zoon goed opgevoed. Het innerlijke is belangrijker dan het uiterlijke. normaal gesproken zit een vijfjarige daar niet echt mee. En waarom legt Femke het accent op het uiterlijke en niet op het innerlijke? Wat is ze flink, wat is ze dapper? Misschien is de pointe van het ikje dat Femke zich een goede moeder vindten dattat in de krant mot.
Ik denk inderdaad dat dit zomaar eens zou kunnen en achter heul veul ikjes en anekdotes over kinderen zit. De ouder showcaset daarmee graag het geweldige ouderschap van zichzelf en de geweldige genen. Maar goed, ik deed daar zelf aan mee. Dus ik moet niet zeuren. Zeur ik dan? Helemaal niet! Ik mag toch wel wat opmerken? Jaja, maar ondertussen. Ga toch fietsen man. Ik heb helegaar geen fiets, heb zojuist de auto weer op zomerbanden laten zetten, want dat moet hier in Zwitserland. En wat hebben wij daarmee te schaften? Goh goh goh, het mannetje moet zonodig weer eens laten zien dat hij in Zwitserland woont en een auto heeft. Zal blij zijn als Pawi weer terug is en we hele ikjes krijgen. Want dit is niks. Nou moe, ik zou bijna mezelf weggemodereerd hebben, wat een slap gezeur. Heb ik niks beter te doen so
Niet zo nölen Bas, daar is het te warm voor. ☻
Tsja, een bijzondere familie dat moet gezegd, een mooi meisje plastisch beschreven als een tiener in de dop ( pas op ouders), een jongetje van vijf dat spreekt als een geboren filosoof.
Onze Femke heeft het zeer goed getroffen met zichzelf natuurlijk en met haar kroost dat ze onopvallend zoals een goede moeder betaamt de wijde wereld in sluist.
Helaas ze verdient geen prijs alleen voor zelfingenomenheid.
Ze doet me denken aan de vrouw die de wachtkamer van de huisarts binnenstapte. Met een kindje van ongeveer anderhalf, het kon nèt lopen. Het moest dan ook een dikke snee bruin brood vasthouden.
Het was zo overduidelijk een goede-moeder-show, gewoon genant.
Ik heb nolen met twee puntjes op de o gegoogled maar geef het bij deze op. Wat is het?
Nou en je zou toch denken dat Pawi nog wel eventjes vanuit een wegrestaurant een goedenachtgroetje zou plaatsen. Maar ook dat zit er niet in. Ze is ons vergeten!
Nölen is zeker geen Brabants woord, voor zover ik als zgn kenner van het dialect meen te weten.
Nölen is Cuijks voor klagen, mopperen, zeuren, emmeren, doorgaan, enzovoorts. Je mag kiezen.☻
Het wordt ook als grap gezegd (nie zo nölen, gij) en tijdens de carnaval heet het Cuijkse volk ‘De Nölers’.
Klare taal, ze verstaan het tot ver in de omtrek. Dus toch Brabants.
Nijmegen kent het woord ook, dan is het ‘nuilen’.
Een soort van neuzelen dus. Weer wat geleerd!
Ik ga een weekje elders nölen, heb weinig mogelijkheden om te reageren. tot snel
En opnieuw is er een ikjesloze dag aangebroken. Waar hebben we dit aan verdiend?
A tres bientot met accenttekentjes, lummel. Noolze!
Poule
Het WK voetbal begint volgende week en overal worden weer voetbalpoules georganiseerd. Ik vraag mijn zoon van 23, een wandelende voetbalencyclopedie, om de poule van mijn werk even in te vullen.
Hij zegt: „Die worden altijd gewonnen door gasten zonder verstand van voetbal, je kunt hem dus beter zelf invullen.”
Hans de Boer
vlak voor neulen, ik weet niet meer hoe het vet gemaakt kan worden.
Mede namens de voltallige BvV Community dank ik je uit volle borst, Lummel. De vette en schuine dingen doe ik graag voor je, vanuit de cockpit. Bij deze. Als je het ooit zelve wilt doen, denk dan aan deze haakjes < en > en zet er dan een b in voor vet, een i voor cursief, en als je klaar bent hetzelfde maar dan een klaartekentje ervoor / Zo dus Of zo
Qua ikje heeft de zoon van Hans gelijk. Oh gruwel, dus het voetballen begint weer. En zo zonder Nederland is er niks aan. Gelukkig begint volgende week ook het haringseizoen, 13 juni, en is het Vlaggetjesdag, op 16 juni. Kziedernaaruit.
Bertie, vanaf nu staat nölen in mijn geheugen gegrift ik had het woord nog nooit gehoord.
Voetbal interesseert me totaal niet, kan er niet naar kijken zelfs, dus het ikje is aan mij niet besteed.
Ik ben teugen voetbal en vooral het WK. Ben trouwens ook teugen wielrennen en tennis en al die andere ongein waar je in de zomer mee wordt doodgegooid. Zal wel aan mij liggen, vrees ik. Ik had als kind al een hekel aan sport en die hekel werd versterkt door mijn eerste echtgenoot, die he-le-maal gek was van alle sport. Hij voetbalde elke zondag, en ik moest mee. Qua voetbal op tv werd hij natuurlijk op zijn wenken bediend in de tijd van Sjaak Swart, Cruyff, Van Hanegem en al die andere knakkers. Hij was een grootconsumeerder van TV-sport: zwemmen, wielrennen, biljarten, voetbal, hockey, boksen, darten enzovoort enzoverder. Als polsstokspringen voor vlooien had bestaan en het zou worden uitgezonden, dan zou hij absoluut gekeken hebben. En ook mijn tweede echtgenoot was sportief; hij tenniste en golfde, had in zijn jonge jaren een racefiets en keek natúúrlijk alle EK’s en WK’s, de rondes van Frankrijk en de Giro, de USA Open en Roland Gaross, maar gelukkig dan weer niet de reguliere voetbalwedstrijden en/of sportprogramma’s.
Asjeblieft: veertig jaar sportfrustratie in één keer eruit!
Maar eerlijk is eerlijk, naar polsstokspringen voor vlooien zou ik zeker ook kijken.
@ Klare Taal, niet vergeten dus. ☻ Een verwante woord is ‘knooien’, betekent mopperen en chagrijnen.
Meer Brabants verraad ik niet voor het vervelend wordt.
😀
@ Jokezelf
Ben je het nu voorgoed kwijt? ☻
Je bent vast niet de enige. Ik ben het voor 99% met je eens, dat laatste procentje geldt voor de uitbundigheid wanneer het oranje-elftal een wk of ek won, de uitbundigheid van wijlen man en zoon bracht ze samen. Zeer zeldzaam 🙂
Hartelijke groet vanuit Tokio. Geen wegrestaurant te bekennen hier. Tot over een paar weken!
Tsja Bertie, dat Brabantse dialect is dus zeer regio gebonden, Cuijk is meer richting Nijmegen dus Gelderland gericht. Vandaar mijn onwetendheid met de spreektaal daar.
Wel interessanter dan voetbalgeneuzel imho.
Tokyo! Grappig. Heb net vandaag een vlucht geboekt. Voor na de zomer. Veel plezier aldaar en vergeet de vismarkt niet. Heel vroeg. Maar heel erg de moeite waard.
Tokyo, Japan, ja dat eigenzinnige ongrijpbare land staat nog steeds op mijn lijstje.
Veel oude mensen daar, net als hier overigens, maar beter gereguleerd, en ze nemen geen ruimte in beslag, gedisciplineerd en correct gedrag op de beschikbare oppervlakte.
Geen import van kanslozen, strikt beleid en strenge regels.
Verfijnde eeuwenoude cultuur en beschaving, hoewel er ook wel verfijnde oorlogsmisdaden gebezigd werden.
Ha! Niet dat je ongelijk hebt maar ik zou je fotootjes kunnen laten zien van de Japanse jeugd in Beatlerok en minihaar …. Daar val je steil van je stoel af. Ook dat is Tokio. Maar misschien gaan Pawi en Chaperon wel wat impressies delen.
Ben benieuwd, nieuwsgierig ook!
Japan intrigeert me enorm, maar qua sociologie lijkt het me heel moeilijk te vatten en ook ongrijpbaar. Ik hoorde van vrienden van mijn kinderen die er waren dat het super (hm) geavanceerd is, snelle verbindingen overal, maar dat de ruimte minimaal is, op elk gebied.
Weinig woonruimte, slaapruimte, leefruimte, dus lekker inschikken .
Dat geldt hier ook , maar ik ben daar nog echt niet aan toe en zal me er ook niet bij neerleggen.
Absoluut waar. Ruimte in alle betekenissen gering, mooie constatering. Zou er niet zo een, twee, drie willen wonen. Hoewel ik schatten van mensen ken qua Japanners dan.
Vuil
Ik drink koffie ergens in de stad. Een man naast mij begint een praatje. Hij toont mij uit een meegenomen plastic zak een aantal schoonmaakspullen.
„Het beste hotel-restaurant van de stad verloedert”, zegt hij. „Wel schone ramen maar vuil houtwerk rondom! Dat is het begin van het einde! Ik heb erover geklaagd, maar ze doen niks! Nu ga ik er zelf maar aan beginnen.”
Barbara Molenaar
Ja die Barbara heeft iets meegemaakt maar ze komt niet helemaal uit haar woorden. Wat ze hiermee bedoelde zullen we misschien nooit weten.
De dank aan Ilona voor het plaatsen is torenhoog! 😃
Eh…
Onduidelijk ikje.
Logeert hij in dat hotel?
Dat moet wel een “verwarde man” zijn, ik zie geen andere optie.
Beetje ongelukkig geformuleerd misschien?
En wat er verder nog gebeurde in de wereld …
Foei Angela, dat had je nou niet moeten doen….