Nou, en dit is hij dan. Het tweehonderdste (200e) intro. Lang naar uitgekeken. Bijzonder moment. Veren. Cadeautjes. Loftuitingen. Verrassingen. We gaan het zien. Maar voorlopig gebeurt er niets bijzonders en wordt het ding geplaatst zoals op elke vorige 199 maandagen. En kijk ik terug op de verslagperiode, dit keer twee weken in plaats van één, en licht er een paar ikjes en reacties, belevenissen van lezers, en video’s uit.
Lummel bijvoorbeeld werd vorige week nog altijd geplaagd door de estafettestakingen in Frankijk. “Die stakingen beginnen me echt goed de keel uit te hangen. Ik heb al meer dan 2000 km met de auto gereden, in plaats van trein of vliegtuig, ik ben al meer dan 5 nachten ergens geblokkeerd geweest. Het is bijna onmogelijk evenementen te organiseren, deelnemers komen te laat of niet en gaan weer eerder weg. Een janboel.”
Schrijver dezes weet het, is gewaarschuwd, maar gaat vandaag, maandag 25 juni 2018, hopla toch met de trein naar Frankrijk. Wanneer hij terugkomt, dat weet niemand. Kan even duren. Nou, dan heb je er dus zelf om gevraagd. Zo is dat. De Fransen staken, zoals voorheen, om “de toekomst tegen te houden” (Lummel).
“Al in de vroege ochtend begon het gekriebel gewiebel gevlieg gedoe.”
Maar het kan altijd erger. Pawi had een gîte gehuurd in “het mooiste gedeelte van Frankrijk” (daar waar je alleen met de auto kan komen vermoedelijk) en ze belandde daar in een muggenexplosie. “Al in de vroege ochtend begon het gekriebel gewiebel gevlieg gedoe. Alleen ’s nachts zaten ze stil, te wachten tot ze weer konden storen ….” Update: na het ter perse gaan van dit nummer bleek het om vliegen te gaan. Muggen wachten immers ’s nachts niet, die blijven zoemen, aldus de schrijfster. Of dit waar is zullen we wel nooit weten. Maar het zou wel verklaren waarom muggen altijd zo doodmoe uit hun vieze oogjes kijken, en vliegen inderdaad veel relaxter ogen.
Een standaardgeintje van Lucas Verweij werd tot ikje gepromoveerd. Of multiple choice proefwerken moeilijk zijn? Nee, want volgens zijn dochter “staat het goede antwoord er toch ook tussen”. Man man. Lummel reageerde adequaat: “Dit ikje is
A) Bof
B) gaatwel
C) Nix
D) had beter niet ingestuurd geworden geweest”
En nam vervolgens een nieuwe computer.
Ook bij Corrie van Ravenhorst is het lachen, gieren en brullen aan de keukentafel. Haar 14-jarige zoon antwoordt op de vraag hoe hij zijn smartphonegebruik zou kunnen verminderen met “Minder pauzes tijdens het gamen” En neemt nog een hap …
„Rustig maar jongen, voor jou is er ook sinaasappelsap.”
Diederick Wildeman heeft geen kinderen, maar zit gelukkig vaak in de trein. Daar hoort hij een “moeder met zoon” allerlei grappige dingen zeggen. Een jongetje verbreekt de stilte en zegt met verbazing in de stem: „Mam, is dat joúw vruchtwater!?” Diederick schrikt zogenaamd en wil zogenaamd opstaan. Maar “mam” antwoordt: „Rustig maar jongen, voor jou is er ook sinaasappelsap.”
Ik zelf bezocht in de verslagperiode het Eye, Vlaggetjesdag en de buitenkant van Wijnlokaal Leven. Aanradertje in het Eye, als je er niet voor een reunie hoeft te zijn, is de expositie over en van Alex van Warmerdam – l’Histoire Kaputt – maar Vlaggetjesdag is altijd hetzelfde.
Het Wijnlokaal Leven hebben we van de buitenkant gezien, omdat we echt en absoluut niet in het centrum van Tilburg konden parkeren op zaterdagmiddag. Dus na een paar rondjes in arre moede maar ergens anders heen gegaan waar het ook gezellig was. Mario, als je dit leest, leg een parkeergarage aan onder je zaak of organiseer pendelbusjes.
Ene IJsbeer maakte zijn debuut en gebruikte dat om het fenomeen “zwaar verguld lepeltje” af te kraken. “Hoe vaker je die twee woorden naast elkaar leest, hoe hilarischer ze worden”, vond het koude bijna uitgestorven knuffeldier. Zijn of haar blog is dan wel weer heel erg lezenswaardig.
Oude bekende Frank Hammecher wist weer eens een ikje geplaatst te krijgen, maar man man man, wat was het een slechte. Iets uit zijn familie-app. Ja, ga even lekker fietsen zeg, die herhalen we hier niet eens, wat een min ikje. Dit is het eerste ikje van Frank dat geen zelfspot bevat, vond Pawi ervan, om er venijnig aan toe te voegen: “Hopelijk zet hij die lijn niet voort.”
Intussen liet Cor Schormans zien hoe het wel moet. Hij loopt overdag regelmatig met zijn teckel Harrie door Maastricht. Als hij ’s avond met zijn partner maar zonder Harrie door de stad loopt, krijgt hij de vraag “Bent u maar alleen?”
Ook Matthijs Wind wist de mondhoeken van onze reageerders te doen krullen. „Die heb ik, die heb ik, die heb ik, die heb ik, die heb ik, die heb ik niet, die heb ik en die heb ik ook.” Aldus zijn neefje van acht die tijdens het spelen van het Russische volkslied de spelers uit zijn Panini-album voorbij zag komen.
“Het is dus nog echt mogelijk zomaar twee grappige ikjes na elkaar,” stelde Klare taal nuchter vast.
En we sloten de week af met een keileuk filmpje waarin Paul McCartney een karaoke doet in een auto, om zijn nieuwe elpee te promoten. Keigeslaagd. Vooral het stukje in de kroeg met het verrassingsconcert. Toch eens naar Liverpool gaan, staat al jaren op mijn verlanglijstje, en er is nu ook een expositie over John Lennon, gemaakt door Yoko Ono, ik denk dezelfde die ik al in Sydney heb gezien, maar toch.
“Fantastisch, keileuk, geweldig, wow ..” en da’s nog maar een kleine greep uit de enthousiaste bijval van onze reageerders alhier.
Toen volgde er nog een discussie over Harry Potter en In de Ban van de Ring en of dat goeie boeken en/of films waren. Nou, lees dat zelf maar eens terug. Ad Hok meldde dat hij vroeger dampende voetbalsokken zeker niet liet slingeren, maar keurig in zijn voetbaltas liet zitten tot de volgende wedstrijd. Alsof mijn zoon dit had gelezen … tijdens het schrijven van dit intro bleek de muffe geur uit zijn badkamer, die er al een week hing, te wijten aan een wasmand gevuld met natte baddoeken en dito zwembroeken en bikini’s. Natte! Opgerold!
De Schrijvende Rechter (DSR) plaatste een videootje waarin het fraaie filmepos op de hak wordt genomen. Leuk, zij het dat de man dit filmpje al eens eerder had geplaatst. Iets nieuws melden is blijkbaar te veel werk. “En jij zit met je voorhuid in het spiraal gedraaid …” is de pointe, dat zal het wel zijn, iets herkenbaars voor onze man uit Brussel. Maar goed, hij kan het elders wellicht niet kwijt.
Wil jij net als De Schrijvende Rechter en de andere reageerders (m/v/t) kans maken om in het volgende intro voor te komen? Met iets leuks? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden uit het verre buitenland die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Of scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume als je dat wilt. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, het hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email van mijn voorganger apie@apiedapie.com of direkt bij mij zelf: bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen week. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens een keertje in Nederland. Alleen daar heb je van die bedeleenden. Ik ben er niet zo gek op. Doe mij maar wilde eenden, winter- of zomertalingen en hoe ze ook maar mogen heten. Als je ze maar niet ziet. Zeker niet nu ze in de rui zijn. Eenden horen in het riet, eenden die zie je nu niet. Als het echte eenden zijn tenminste.
Foto: “Eenden, de duiven van de vijvers” © 2018 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Gefeliciteerd met je tweehonderdste!
Altijd leuk om terug te lezen. Kleine correctie: het waren geen muggen maar vliegen. Muggen gaan ’s nachts niet stil zitten wachten. Ik wens je een mooie tijd op een winderige plek, waar die vliegende lastpakken wegblijven.
Lift
Als ik om acht uur naar mijn werk rijd, zie ik een oudere dame liftend langs de kant van de weg staan. Ze heeft twee staartjes in en haar duim gaat driftig gebarend op en neer. Als ik stop, komt ze direct naar me toe en zegt dat ze de trein moet halen. „Soms heb je van die dagen dat alles hopeloos misgaat!”
Ze spoort me aan haast te maken. Belast met enige beroepsdeformatie vraag ik haar of ze verward is. En of ze een telefoon heeft en ik iemand voor haar kan bellen.
„Nee, zegt ze, ik heb niet zo’n veegdoos! Mijn kleindochter wacht op station Amersfoort.”
Ik zet haar af bij het station en ze geeft me een kus op mijn wang.
Idelette Kruidhof
Staartjes in. Een duim die driftig gebarend op en neer gaat. Een veegdoos. Hier is een schrijfster aan het werk geweest, hoor. Nu nog een pointe.
Van harte proficiat met dit jubileum.
Ondertussen maak ik mij wel zorgen om Lummel.
Kan hij nog wel zijn inkopen doen.
Ik heb al weer even geen recepten van hem voorbij zien komen …
Vriendelijke groet,
Dank je, Rob. Lummel is misschien in zijn eigen moestuintje bezig.
Verse recepten zie ik natuurlijk ook graag tegemoet.
Geniet jij verder van deze heugelijke dag.
Vrolijke groet,
Anders jij wel!
Naar aanleiding van de correctie van Pawi is het intro upgedate als volgt: “Na het ter perse gaan van dit nummer bleek het om vliegen te gaan. Muggen wachten immers ’s nachts niet, die blijven zoemen, aldus de schrijfster. Of dit waar is zullen we wel nooit weten. Maar het zou wel verklaren waarom muggen altijd zo doodmoe uit hun vieze oogjes kijken, en vliegen inderdaad veel relaxter ogen.” Ik zal ze nogeens goed aankijken, zei hij, inmiddels vanuit de eerste klasse van een internationale trein naar het voorbijzoevende landschap kijkend.
Gefeliciteerd met nummer 200. Lepeltje?
Rob kan gerust zijn. Er komt straks een nieuw recept. Een sjalottentatin.
Zou Mopperkont nog een teken van leven geven? Dit is Het Moment…
Wellicht is Mopperkont aan het fietsen. Komt goed!
Dank allen voor het warme bad aan toejuichingen, een lepeltje voor mezelve ga ik overwegen. Vindt iemand het erg als dat er dan eentje met echt goud wordt, afgezet met kleine diamantjes? ‘t Is een tikkie belangenverstrengeling, maar ik heb het keiverdiend vind ik zelf dan weer.
Leuk om te zien dit introotje het alweer tweehonderd afleveringen heeft volgehouden! Toen DSR getuige de titels nog als hoofdinspiratie diende, zat het tempo er strak in. Inmiddels is het sinds DSR’s zijn medewerking aan dit blog staakte, vervallen tot een onregelmatig terugkerend geschrifje voor een zeer intieme incrowd.
Maar dat geeft helemaal niks, ‘t is ook heel goed voor te stellen, hartstikke gezellig en de goede bedoelingen zullen er niet minder om zijn! Op naar de volgende 200!
Hier nog iets om het bad te vullen. Gefeliciteerd! Vanmorgen las ik het al maar wacht nog steeds op taartjes. ☺
Wat het ikje betreft: je zou maar een lift krijgen van zo’n Idelette. Gelukkig weet ze zelf dat ze een vakidioot is, kan ze iets aan doen.
…kan ze er iets….
De taartjes zijn helaas bij het verlaten van de oven op de keukenvloer gekletterd. Het was gewoon te vroeg vanmorgen. Hoewel we geen katten of andere haarverliezende viespeuken hebben, besloot ik toch dat deze taartjes niet meer uitgedeeld konden worden. Ze zijn inmiddels allemaal opperdepop. Bij het 400e intro meer succes allemaal!
Het tweehonderdste intro alweer, Proficiat Bas, de tijd vliegt, wanneer ben je er eigenlijk mee begonnen? Ik dacht bij de transitie van Apd naar Bas van Vuren, maar ik weet niet meer hoe lang dat geleden is.
Merkwaardig ikje vandaag, wonderlijk en bizar verhaaltje van Idelette.
Volgens het archief, publiekelijk te raadplegen via deze link https://apiedapie.com/2014/01/06/ikjes-discussies-ikjesdiscussies/ verscheen het eerste intro op 6 januari 2014. Als je ze zo eens doorbladert valt het op dat, ja, wat valt je eigenlijk op? Mij niks eigenlijk. Zelfs niet als ik alle 200 titels doorscroll. Jullie?
Mijn voorganger APDP heeft er maar liefst 136 geschreven. Maar toen nam ik het over. Het werd, mag ik dat zeggen ja dat mag ik zeggen, een stuk diepgravender, gevarieerder, veelzijdiger. Jaja. Op naar de volgende 100.
Evenwicht
Ik, een vrouw van 87, ben bezig mijn Ford Ka de laatste open parkeerplek in te rijden, maar word afgetroefd door een man van rond de dertig.
„Doe je dat wel vaker?” vraag ik. „Ik heb een afspraak”, zegt de dertiger. „Ik woon hier”, zeg ik. In arren moede rijd ik weg, een uur te vroeg, naar de kapper.
Als ik, haar geknipt en geföhnd, de deur uit wil, valt onverwacht een flinke bui regen. Een net aankomende klant, een flink bebaarde man van ongeveer 30 jaar, begeleidt me onder zijn doorzichtige paraplu naar de overkant. „Ik voel me net de koningin”, zeg ik.
Greet Duinker
De titel doet het hem.
Nou, het is de week van de verwarde verhalen kennelijk. Dan maar verder in mijn Franse ontbijtkrantje, oh nostalgie, en nog een pain-au-chocolat zoals je ze alleen in France vindt.
Hedennacht geen muggen noch vliegen gezien noch gehoord noch gevoeld. En gisterenavond een keer de foie-gras afgeslagen. Ja, ik leer het wel! Bon journee tout le monde!
Merci bien, ik maak er wel wat van.
Pain au chocolat of chocolatine. Daar kunnen heel veel fransozen woedend om worden. In het zuiden zeggen ze chocolatinedn in het noorden pain au chocolat. Waag het niet je te vergissen.
Jaja, de diepzinnigheid is dat je leuke en lullige dertigers hebt. Wist ik al hoor. Enfin, als je haar maar goed zit.
Ah, een Ford Ka, helemaal mijn smaak. Die ouwe dan.
De beleefdheid van Greet zou ik nooit kunnen opbrengen. Woedend zou ik zijn. Was ik ooit ook: na tien minuten wachten op een vrijkomende parkeerplaats bij het strand werd die ingenomen door een ordinair mens dat net kwam aanrijden. Ze moesten me vasthouden.
Het is een mooi verhaaltje vandaag, geen zelfspot, wel geduldige observaties. Beter te begrijpen als je weet dat ze zo oud is. Dat een baardmans niet per se eenzelvig of onvriendelijk is, en zelfs behulpzaam, dat mag in de krant.
een dikke like voor pawi!
Waarom weten we wel dat de tweede dertiger een baard heeft, een flinke nog wel. en weten we niets van de eerste? Wat is de relevantie van die baard?
Nou een baard kan enerzijds verwachtingen wekken en anderzijds ook teleurstellingen met zich meebrengen. Je kunt dus alle kanten op.
Er zijn vele types baard, het blijft dus verrassend, altijd weer.
Maar sinds de baarden gemeengoed zijn geworden heb ik al mijn hoop laten varen.
Misschien ging die aardige baard wel naar de kapper om zijn baard te laten afscheren.
Het kan hem teveel zijn geworden zo’n forse baard.
Niet Politiek Correct Misschien?
Zeg het maar hoor.
Greet noemde het ikje niet voor niets Evenwicht.
Eerst de vlerk die een afspraak had, daarna de baardman die wèl galant was.
Dat lees ik er in.
Wie het weet mag het zeggen.
Ik niet. Baardmannetjes ken ik alleen uit de ornithologie.
Haha, die ken ik ook.
Misscien was de vlerk in het ikje een verzorgd en gladgeschoren figuur. Als tegenpool.
Het blijft voor mij een heel bijzonder ikje met vooral hulde aan Greet, de schrijfster die dit hele theater zo bijzonder ten tonele heeft gevoerd en ons natuurlijk weer met de neus op de feiten van de dagelijkse werkelijkheid heeft gedrukt.
Dank aan Greet moge zij nog vele ikjes inzenden en wij zullen er onze meningen op
loslaten.
Puberzoon
Drie tot zes weken in het revalidatiecentrum had ik voor de boeg. Na vier dagen kwam mijn zoon van 17 met zijn vader mee op bezoek.
„Je moet snel thuiskomen hoor, mam.” Ik was gelijk ontroerd. „Ach, jongen, mis je me?”
Zijn gortdroge antwoord was: „Nee, ik heb honger.”
Clementine Pinxt-Brakkee
Ja dat zeggen ze.
“Ik was gelijk ontroerd” doet me denken aan advertenties op Marktplaats.
Nog nooit gebruikd. Om te ruilen.
Pinxt-Brakkee, wat doen we ermee? Gortdroog ikje. We nemen nog een Clementine. En voor zoon Pinxt een patatje oorlog.
De patiënt
Als kinderradioloog doe ik vandaag een echografie van de buik van een vierjarig jongetje in verband met buikpijnklachten. Zijn moeder zit ernaast en zijn zesjarige zusje staat dichtbij. Als ik begin te echoën kijkt iedereen aandachtig naar mijn scherm. „Wat is dat?” vraagt het meisje keer op keer. „Jij wil vast dokter worden”, zeg ik tegen het meisje. Ze knikt. „En ik wil patiënt worden”, zegt haar kleine broertje.
Herma Holscher
Liev!
Dit ikje vind ik geen echt ikje. Aan het beschreven tafereeltje kan ik geen plezier beleven. Wel kan het gelden als opmaat voor een dramatische roman, waarin broer en zus na een levenlang ruzie te hebben gemaakt over hun rol in de maatschappij, zich uiteindelijk verzoenen bij het sterfbed van moeder. Zoiets.
Terug van even weggeweest. Ik mis Ilona al een paar dagen.
Ik wacht op een verkoelend ikje.
Burgemeester
We repeteren met ons koor. Er klinkt een grappig deuntje, niemand herkent het als zijn telefoon. Er wordt gezocht en geprobeerd het te lokaliseren. De dirigent speelt het wijsje op de piano mee. Een alt voor mij ontdekt blozend haar telefoon. „Femke Halsema is burgemeester”, zegt ze, het is een nieuwsalarm. „Blijven focussen”, zegt de dirigent. We zingen poëzie van Emily Dickinson uit 1862. Toen konden vrouwen nog geen burgemeester worden.
Hermieke Kuiper
Man man …. gekunstelder, gewrongener, vergezochterder en verkrampter konden ze niet worden. Dacht ik. Verkeerd dus.
Wat krijgen we morgen? Een kinderikje over een 5-jarig dochtertje dat de naam Halsema verhaspelt met een wijze uitsmijter van de ikjesschrijver? Oh nee dan is het zaterdag.
Wellicht is Ilona er even tussenuit, Lummel. Zoals wij. Ga ik van uit! 😙
Een zwaar geval van ´capilotracté’ zeggen ze in frs. Er aan de haren bijgesleurde pointe. Deze scoort heel hoog op het slechtste ikjeooit register
Bas,
Van harte proficiat met de tweehonderdste. Met genoegen gekeken naar de video’s met Paul McCartney en van Muiswinkel en van Vleuten. Dat van Vleuten niet alleen maar een lolbroek is, blijkt uit zijn laatste boek ‘Daar werd wat groots verricht’, dat ik met veel plezier heb gelezen. Verplichte kost voor ieder die in Ons Indie is geboren, zoals ondergetekende. Toen konden zelfs mannen geen Gouverneur-Generaal van Nederlands Indie meer worden.
Ik heb me een tijdje koest gehouden. Ik had kennelijk behoefte aan een sabbatical, maar ik ga er weer tegen aan.
Geweldig, dank je, Mopperkind, je werd gemist. Mooi dat de dynamo weer opgeladen is, we gaan er ouderwets tegenaan hoop ik. Vooral een klassiek deuntje met zangeressen met deinende muzikale boezems kunnen we best gebruiken.
Man man man, ik zag me er vanmiddag toch één, nou ja, twee dus eigenlijk, en dat was geeneens geen zangeres. Gewoon in het gangpad van de trein, haastig op weg naar de tweede klasse. Ja, dan is het jammer.
wat Lummel zegt.
Ja heel leuk vond ik meteen die capilotracte , het accent was ik even kwijt, excuus, maar het blijft een prachtige woordspeling1
Nu rest dus alleen, Bonne Nuit.
Same to you, Klare.
Same to tout le monde!
Danke schön. ☻
Sterkte
Voorafgaand aan de herdenkingsdienst van een plots overleden middelbareschoolvriend, koop ik een roos. Met de bloem loop ik langs het begeleid wonen complex in mijn buurt. „Iets goed te maken?”, vraagt een bewoner die voor het complex met een biertje in de hand zit.
„Nee, een begrafenis helaas, van een middelbareschoolvriend”, antwoord ik.
De man schrikt duidelijk van mijn antwoord en staat op. „Zo jong nog”, zegt hij terwijl de tranen in zijn ogen opwellen. „Waarom kijken we in deze maatschappij niet meer naar elkaar om?”
Nadat we een tijdje over deze vraag hebben nagedacht, zeg ik dat ik moet gaan. Hij slaat zijn armen om me heen. „Sterkte vandaag hè.”
Jelle Holtzapffel
Wat een gelul. Met permissie.
Inderdaad gelul. Dat was dus duidelijk niet zijn eerste biertje. Krokodillentranen van een zatlap.
Misschien is die middelbareschoolvriend tachtig geworden.
Eén pareltje zit er in: ‘Nadat we een tijdje over deze vraag hebben nagedacht, zeg ik dat ik moet gaan.’
@ Pawi
Hij zit op een schrijfclub. 😀
Wat ik ook erg grappig vind is dat hij wel middelbareschoolvriend aan elkaar schrijft, zonder streepjes of wat dan ook, maar dan met begeleid wonen complex aan komt kakken 😁😁😂
Mijn middelbareschoolvriend was achttien toen er gebeld werd.
Wat ik ook erg grappig vind is dat hij wel middelbareschoolvriend aan elkaar schrijft, zonder streepjes of wat dan ook, maar dan net begeleid wonen complex komt 😁😁😂
Hebben jullie weleens tranen zien opwellen in de ogen van een onbekende op straat? En dat we in deze maatschappij niet meer naar elkaar omkijken … leidt dat tot de vroegtijdige dood van middelbare-schoolvrienden? Hoe dan??
Vroegtijdige dood bestaat volgens mij niet. Bovendien staat dat ook niet in het ikje. Wel een beetje scherp blijven, Bas, ondanks de verzengende hitte, die zowel 0033 als 0031 treft.
Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik het ikje waardeer. Een willekeurige greep uit het leven. Met een roos over straat lopen. Even stil peinzen bij een man met tranen in zijn ogen (lummel heeft hem treffend beschreven :lol:) die aan zijn begeleiders is ontsnapt met een biertje.
‘In deze maatschappij kijken we niet meer naar elkaar om’, dat was een hartenkreet. Ik wens de man nog vele Holtzapffels toe.
Mijn middelbareschoolvriendin hoorde de bel nooit.
ook niet voor de postbode die altijd twee keer met zijn fietsbel belde?
Het zou een roman kunen worden.
Met 1 roos over straat lopen, aangesproken worden door een bierdrinkende begeleidwonende die je ook nog in tranen omarmt.
Wanneer ik een begin als dit las kocht ik het boek mteen.
lummel, die film komt uit 1946! Mijn middelbareschoolvriendin en ik zouden U zeggen tegen mensen uit die tijd.