Niet op fietsvakantie (204)

De namen van de ikjesschrijvers (m/v/t) voor de NRC worden steeds mooier. Clementine Pinxt-Brakkee schreef vorige week over haar (toen nog) mavo-4 leerlinge die beteuterd met de afstandsbediening van de TV in haar handen stond. Het was bij het begin van een proefwerk. En die afstandsbediening had haar rekenmachine moeten zijn. CPB, dat verzin je toch niet? Of juist wel?

Een violist van het concertgebouw opende zijn vioolkoffer

“Clementine Pinxt- Brakkee”, zei onze Pawi, “een naam om te koesteren. Niet om te grabbel te gooien met minder geslaagde ikjes.” Iets vergelijkbaars als Clementine Pinxt-Brakkee had onze Lummel meegemaakt. Een violist van het concertgebouw opende zijn vioolkoffer en haalde er een mitrailleur uit. “Pollens”, zei die verbouwereerd, “Staat mijn broer straks voor lul in de bank”.

Ook bij Janna Reinsma baarde de naam van de auteur meer opzien dan het ikje. Janna! Man man. Het ging bij haar over een “hele rij fietsen” die met het “welbekende domino-effect” omviel.

“Kettingreaktie”, merkte onze Mopperkont droog op, “dat lijkt me een toepasselijker woord”. En hij wees ons op de Santos light, die weliswaar geen ketting heeft, maar waarmee je lekker op fietsvakantie schijnt te kunnen, als het moet naar Syrië, Mali, de Zaan of de Beethovenstraat.

Ene Iris Keser-Schell was de volgende in het rijtje van ikjesauteurs waarvan de naam beter was dan het ikje zelve. Haar kleinzoon van zeven dacht dat het bordje “homme” op de WC in Frankrijk “thuis” betekende en “femme” “familie”. De reageerders alhier werden er niet warm of koud van. “Toen wij op vakantie waren in Frankrijk”, merkte onze Ad Hok bijvoorbeeld op, “zagen we in de keuken een fles met “huile”. “Nou, dat was lachuh!”

Vanwege die mond dus. Een volle maan is er niets bij.

“Unser Mund sei voll Lachens”, was weer eens zo’n fraaie louterende muziekvideo van onze klassieke dj Mopperkont. Onder het motto “Geen Nach zonder Bach” plaatst hij regelmatig fraaie werkjes. Deze is wel erg mooi. Vanwege die mond dus. Een volle maan is er niets bij. En hoe die heerlijke muzikanten daar dat stampvolle kerkje in Trogen diep in het Zwitserse platteland – daar waar het vrouwenkiesrecht pas in 1971 werd ingevoerd – binnenwandelen en het vervolgens op zijn kop zetten. Ziet ook iedereen Maarten van Rossem daar naast de dirigent eigenwijs de zaal inkijken? Ik wel. Hij kan mooi zingen. En heeft een mooie stropdas.

Of ze het erom deden, daar bij de NRC, vorige week? Deze naam kun je toch ook niet serieus nemen qua ikjesschrijfster? Peggy Alderse Baas-Budwilowitz? Ze beschreef een oud mopje: twee Chinezen die in Amsterdam de weg naar hun hotel zoeken. Hoe het heet? “Logies zonder ontbijt”.

Michiel van der Gaag scoorde een ikje met een nietszeggend bon-motje van een boswachter. Het ging over een aangereden ree. „Gelukkig reden we niet harder, dan was de schade nog groter geweest!” merkte ze geschrokken op tegen de toegesnelde hulpverlener. „Nee hoor”, antwoordde die, „dan was je er allang voorbij geweest.”

Och,

Een aangereden ree
Wat moet je ermee
Op de gril nou nee
Dan maar in de NRC

dichtte ik schouderophalend.

De “Ome Tinus” en “Ome Cor”-woordspelingen op reetje, en de varianten op het belevenisje waren niet aan te slepen. Die van onze Ilona zagen we voor ons, ik wel tenminste. Het zou zomaar door haar vader verteld of meegemaakt kunnen zijn: er loopt een man met een dode ree over zijn schouder. Een politieagent komt hem tegemoet, en zegt: “Weet u wel dat u een dode ree op uw schouder draagt?” Alsof hij een stofje van zijn schouder wuift, zegt de man: “Hè gat!”

Het ging over de penis van de zoon van Dick Vrolijk

Over de naam van de ikjesschrijver Dick Vrolijk maakten we ons dik vrolijk. Het ging over de penis van zijn zoon. Hij liet die volgens zijn vrouw gelukkig niet overal slingeren, zoals hij dat wel deed met andere voorwerpen (sleutels, portemonnee, bril). „Het is dat dat ding aan hem vastzit”, merkte mevrouw Vrolijk volgens de overlevering op, “anders hadden we nooit kinderen gehad.”

Jokezelf kwam met een wat onschuldiger en eigengeschreven ikje (een categorie die hier vroeger toikje heette, oftewel je was Trots op het Ikje, maar het was niet verschenen, soms niet eens ingezonden). Voormelde Joke liep de wachtkamer binnen van een huisarts, waar nog een oudere dame met witgrijs haar zat. Een kind van een jaar of vier fluisterde tegen zijn moeder “Kijk mam, nu zitten er twéé oma’s”.

Helemaal niet onverdienstelijk, Joke, zeker NRC-kwaliteit. Insturen die hap, zie de link hier ergens beneden in het uittro.

Wil jij net als onze Jokezelf en de andere reageerders (m/v/t) kans maken om in het volgende intro voor te komen? Met iets leuks? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden uit het verre buitenland die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Of scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume als je dat wilt. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, het hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email van mijn voorganger apie@apiedapie.com of direkt bij mij zelf: bas.vanvuren@gmail.com.

Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen week. Nou, jullie zien het wel. Ik zat weer eens onderuit op mijn terras naar de blauwe lucht te kijken. Ik dacht aan al die arme drommels die nu op fietsvakantie zijn. Wij dus niet.

Foto: “Lekker niet op fietsvakantie” © 2018 Bas van Vuren