“Getverderrie, ik drink geen koffie, nooit gedaan ook. Wat mensen daar lekker aan vinden is mij een compleet raadsel. Op de vroege morgen nog wel en dan de hele dag door. Hoe komen ze erop?”
Niet iedereen op de site had zin in de Koffiespecial die nakende was. Joke drinkt liever thee. Voor de visite heeft ze wel een koffiezetapparaat. “Een gewone, geen driedubbelovergehaalde Nespresso of Senseo, of hoe al die apparaten tegenwoordig mogen heten.”
Ha gezellig, wil je koffie? Ik heb net gezet!
Dat was opvallend. De lezers van deze site blijken een onderscheid te maken tussen zichzelf en hun visite. Zelf drinken ze de heerlijkste koffie, gezet met fris, helder bronwater en geurige driedubbelgemalen koffiebonen uit exotische landen. Ze kijken dan niet op een paar duizend eurootjes of meer. Maar als ze visite hebben dan mag er drab worden geserveerd, snel gezet of haastig doormekaar geroerd. Dat spul staat dan op een warmhoudplaatje de hele dag in te klinken. Ha gezellig, wil je koffie? Ik heb net gezet! Man man. Nee, daar ga ik niet op bezoek. En oploskoffie die drink ik wel op de camping.
Jullie merken het al: dit is de Koffiespecial. Die nu niet meer nakende is. Iedereen deed mee, behalve DSR, die nog altijd zit te kniezen en Pawi, die natuurlijk weer eens naar Frankrijk moest en daar zonder wifi niet even gezellig mee kon doen. Dat was eigenlijk maar goed, want de inzendingen liepen in de honderden en kunnen sowieso niet allemaal op de site. Daar zullen jullie begrip voor hebben. Ik doe een kleine greep.
Rob Alberts was de eerste die zijn koffiegeheimen onthulde. Hij heeft “net als Ad Hok” verschillende versies van de percolator in gebruik. “Makkelijk en lekker”. Mag. Kan. Geen foto van Rob. Wel van Ad.
Diens Bialetti-collectie oogt een beetje rommelig, vergeleken met de reclameplaatjes die je daarvan kunt googelen, maar hij bleek meer van die apparaatjes te hebben dan hij dacht. “Sommige van deze apparaten heb ik al tientallen jaren in mijn bezit, de wat kleurrijkere zijn recent.” schrijft hij in een toelichting. Ik wist niet eens dat die gekleurde bestonden. Of zijn Ads kleinkinderen aan de gang geweest?
Ontroerend waren de persoonlijke verhalen die sommige lezers meezonden, de meeste jammer genoeg niet voor publicatie. Zo hadden verschillende inzenders dankzij de nakende Koffiespecial complete koffiezetapparaten teruggevonden, dingen die al jaren ergens stonden. Nu staan ze dus weer op het ereplaatsje waar ze aanrecht op hebben.
Lummel stuurde een hele collectie foto’s. Zijn huis wemelt er gewoon van. Van de koffiemachines. Nee, als je trek hebt in een bakkie, dan hoef je in huize Lummel niet ver te lopen.
Tijdens het koken heeft hij uitzicht op deze jongen hier rechts. Die staat volgens hem “al een jaar voor mijn snufferd op het aanrecht”. Dat is de concentratie van de topkok. Hij had het ding tot nu toe eenvoudigweg niet gezien.
Nu wel dus. En hij komt mij bekend voor. Volgens mij heb ik zo’n dingetje ook nog ergens staan. WC? Schuur? Garage? Tuinhuisje? Onder de veranda? Bij het zwembad? Boothuis? Ik ga zoeken.
Bertie stuurde een griezelplaatje. “Niet schrikken!” zei ze vals. Man, toen had ik mijn inbakje al geopend. Maar met warme melk der doorheen valt het best mee, vind ik, die AH Instant Goud. En een beetje diarree spoelt de darmen schoon. Soort van reset, die je met je mobieltje ook af en toe moet doen.
Zelf, maar dat had ik al gezegd, heb ik de Jura E8, een beest van een koffiemachine, met het lekkerste cappuccinoschuim van de wereld.
Nu ik dit neerschrijf weet ik dat ik via google weer bedolven zal worden onder de kleine advertentietjes voor … juist … de Jura E8. En dat verkopen ze als “slim”, “gericht”. Ze vertellen hun adverteerders dat ze hun reclames precies daar neer zetten waar een lezer net op het punt staat om hun product te kopen, want ze weten alles van ons, gebaseerd op ons surfgedrag en allerlei algorithmes. Not dus. “Cookies verwijderen”, was de droge raad van Ilona en krek dat ze gelijk heeft.
Onze Ilona stuurde een prachtexemplaar in. Qua koffiedinges. Keifijn plaatje, het zou een schilderij van Johannes Vermeer kunnen zijn. Ook goed schuin gehouden.
Nou, dat was het dan weer, de Koffiespecial die nu niet meer nakende is. Ik had eigenlijk een wedstrijdje in gedachten gehad, waarbij de lezers moesten raden van wie welk koffiezetapparaat was, maar dat was bij nader inzien te makkelijk. En teveel werk.
Dus heb ik nog even tijd voor de rest van het intro. Ellen Mastbroek stuurde een ikje in over haar 8-jarige dochter die met een geschiedenisproject aan de slag was. We moeten dan even weten dat ze ook hockeyt en een knuffel in het doel heeft als mascotte. Haar project gaat over de koning. Haar vader legt uit dat die heel belangrijk is voor de mensen, maar eigenlijk niks mag beslissen. “Aha”, concludeert ze pienter, “dus hij is eigenlijk ook een soort mascotte”.
Bart van den Huijsen lag op de operatietafel en hoorde daar wat grappigs. Not.
De andere ikjes van vorige week waren vaak zo wezenloos dat ze geen vermelding verdienen. Die van Savine Wurpel ging over een trui. Frank Verhallen schreef een platvloers mopje over de vrouw van een kennis. Bart van den Huijsen lag op de operatietafel en hoorde daar wat grappigs. Not. Frans van Lier schreef over de nieuwe metrolijn in Amsterdam en Oostpoort. De honden lustten er geen brood van. Het leek wel een proefstukje van zijn nieuwe boek, vond Bertie, maar dat leek me sterk. Geen drukker zou zo’n broddelstuk kunnen drukken zonder dat de machines vast zouden lopen. Juliëtte de Wilde schreef over haar dooie hond. De tuin waarin het dier begraven lag zou volgens haar “sidderen” als de kat van de buren er doorheen liep. Man man. Wat een kletsverhaal, oordeelde Mopperkont namens ons allen.
De ooit zo vermaarde ikjesrubriek van de NRC is verworden tot een schrijfclubje voor would-be amateurs, maar dan zonder schrijfcoach, zonder van elkaar leren en bijschaven, zonder zelfreflectie. Nee, schrijf maar wat er in je op komt en pleur het maar naar de NRC. Die plaatsen het wel. Het is een landelijk dagblad onwaardig. Pawi, die een tijdje weg was geweest, concludeerde het vakkundig af: “De ikjes zijn bezig met een transformatie. Van echtgebeurde grappige meemaaksels naar ongebreidelde fantasieën. Dat belooft nog wat.”
Wil jij net als onze Mopperkont, onze Pawi en onze andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Met iets leuks? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden uit het verre buitenland die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Of scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume als je dat wilt. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, het hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email.
Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen week. Nou, jullie zien het wel. Ik zat weer eens in mijn inbakje te grasduinen. Te wachten op een echt mooie kunstzinnige foto voor de Koffiespecial. Anders zou ik het zelf moeten doen. En kijk: daar kwam die van Ilona. We zien een aanrecht zoals ze dat in de Gouden Eeuw hadden. Denk er een zwanenhals erbij, een homp brood, een kan met schuimende melk, en het kan zo in het Rijksmuseum. Dank je, Iloontje!
Foto: “Koffiekunst met stelen” © 2018 Ilona
Bas van Vuren, aangenaam 
De koffiepotfoto van Ilona is inderdaad de mooiste. De filter’offiepot kan ik de helft van de tijd niet gebruiken omdat de poes erop zit om naar buiten te kijken. Ik was trouwens heel verbaasd toen ik in +33 ging werken dat er geen koffiedames werkten. We dronken koffie in het café op de hoek
Weg kwijt
Lopend over het Stadionplein in Amsterdam wil ik een jongen passeren, die zittend op zijn fiets nog even snel zijn gevallen mobiel wil oprapen. Hij raakt uit balans, verliest ook zijn beurs en komt met zijn spullen onder zijn fiets terecht.
Terwijl hij snel probeert op te staan, zeg ik geruststellend: „In ieder geval heb je je leeftijd mee!”
Hij reageert met: „Mag ik nog even iets zeggen? Ik ben geheel de weg kwijt en weet niet hoe ik het zoeken moet! Ik ben dan ook zó ontzettend verliefd! Heeft u dat vroeger ook gehad?”
Eduard de Vries
Inderdaad, koffiedrinken in Parijs dat doe je in de kroeg. Staande aan een koperen balustrade. En pak rustig een hardgekookt ei uit het mandje. Burp. En dan op naar kantoor.
Qua ikjes gaat het nu wel heel erg snel bergaf. Leest de redactie hier niet mee?
Ik vergeet zomaar mijn Vietnamese Phin filter te vernoemen …
dit als toevoeging.
Vrolijke groet,
Wat een complimenten over mijn ingezonden koffieprut. Ik zou bijna overwegen om me te gaan toeleggen op het fotograferen van stillevens in mijn keuken e.o. Maar dan sta ik daar op gezette tijden hoogstwaarschjjnlijk in de weg.
Dank Bas, dank lummel!
De koffiespecial. Ik had een boek vol foto’s verwacht, al of niet met onderschrift. Maar het is evengoed een mooie intro.
Eerlijk gezegd komt me de verheerlijking van koffie overdreven over, een versgezet bakkie uit eigen keuken smaakt me minstens zo goed als die uit de helse machines van kennissen. Is het een mannenzaak, prutsen met stekkers, knoppen en zo?☻
Tja, een boek vol foto’s. We leven in het jaar 2018, Bertie 🙂
Barista’s zijn inderdaad vaak mannen. Ook bij ons thuis. IK bedien het ding, IK maak het ding schoon en IK vertroetel het ’s avonds voor het slapen gaan (tip: ladebakje stukje opentrekken, zodat het vocht eruit kan, ook een aanrader voor het bakje van uw wasmachine graag gedaan). Moeder de vrouw doet dan weer de steamer en de oven en de afwasmachine en de broodrooster en de magnetron en de fruitpers. Ieder zijn ding.
Tja….
Wat is een koffiespecial zonder Rita?
Wat hadden die mensen het nog heerlijk naar hun zin toen! 😀
“Lekkere koffie” is het eerste zinnetje dat je leert bij inburgeren. En je leert meteen lang te roeren in je kopje, want dat doen Nederlanders als geen ander.
Ik ga voor dure Nespresso als ik thuis ben, en DE grove maling in zo’n push ding als Lummel niet gebruikt voor op reis. Altijd lekkere koffie.
Interessant en leerzaam introotje deze keer.
Over het ikje: mijn voorspelling van ongebreidelde fantasie is -althans vandaag- uitgekomen.
De oude baas Eduard (zijn naam alleen al is oud, maar ook zijn taalgebruik: beurs ipv portemonnee) zit nu al een uur te lachen in zijn vuistje. Dat de ikjesredactie het voor waar houdt!!! “Geheel de weg kwijt” en “ik weet niet hoe ik het zoeken moet”…hahaha, ze trappen erin. Zelf bedacht, dat vervolg. En in stijl gebleven met zijn oubollige taalgebruik.
De redactie is inderdaad de weg kwijt.
Tips
Ik stel altijd alles uit tot de avond van tevoren, dan komt mijn creatieve ik tot leven. Afgelopen week was ik druk bezig een tijdschrift af te maken voor een schoolopdracht; ‘Tien gezonde lifestyle-tips’ was mijn laatste artikel. Om twee uur ’s nachts was ik bij tip vier: op tijd naar bed.
Kim Nouveau
Kijk kijk, een pseudoniem en sluikreclame in één klap: Kim werkt bij de Nouveau, beste brave redactie. Moeilijk? Niet echt.
Tja, hier was ongebreidelde fantasie wel een uitkomst geweest.
Bas deed zijn best. Sluikreclame! 😆
Bestaat dat tijdschrift nog wel?
https://www.nouveau.nl/
Is Nouveau een schoolkrant?
Qua niveautje wel imho.
Ik vraag maar, omdat Kim het heeft over een schoolopdracht.
Kim wil het niet al te duidelijk doen. Het is sluik!
Ach so!
Denk ik tenminste.
Cake
Ik heb een wortelcake gemaakt met een recept uit een gratis maandblad van een supermarkt.
Mijn zoon proeft en zegt dat hij deze cake lekker vindt en de wortelcake uit de supermarkt niet.
Hij vraagt waarom ze in de supermarkt hun eigen recepten niet gebruiken.
Monica Sanders
Man man.
Monica had nog een oud receptje van spacecake liggen, en heeft die gecombineerd.
Een man vraagt aan een andere man hoe laat het is. Half vier zegt de andere man
Was het niet: Tijd om een horloge te kopen
Half vier
Een middelbare, goed in het pak zittende heer loopt over een overvolle markt in Swienkeuteltjeveen.
Halverwege de markt komt hij een slungelachtige jongen in een bleke spijkerbroek tegen.
Weet u soms hoe laat het is vraagt de jongen in onvervalst Amsterdams.
Half vier antwoord de montere veertiger
Joop Guitjes
Ik wist niet dat er zoveel soorten worteltaart c.q. -cake bestonden!
Weer wat geleerd.
Als jullie me zoeken, ik ben de komende dagen aan het bakken.
https://www.ah.nl/allerhande/recepten/R-L1383828474965/worteltaart-recepten
Worteltjescake, worteltjestaart, bokkenpootjes, (van de bakker) varkenspootjes (van de slager), allemaal binnenkort op het nieuwe kookblog van Bas.
PS ik stuur nog een fotootje van de boodschappentas waarmee ik al sinds jaar en dag bovengenoemde inkopen doe. Naast koffie natuurlijk…
He he hey! De mislukte pogingen mogen weg , Bas, bij voorbaat dank….
Je moet dus de laatste optie van de vier, die tinypics.com biedt, kiezen….
Ben ik alweer de eerste vandaag?
Onwel
In de trein wordt omgeroepen dat een passagier onwel is geworden en of er een arts aanwezig is. Twee jongvolwassenen, duidelijk vers uit de collegebanken, spoeden zich langs mij. Met een „Vlug, daar ligt iemand!”, springen ze gretig het perron op richting het groepje hulpverleners dat zich rondom het slachtoffer verzameld heeft. Vijf minuten later zijn ze al weer terug. „Arts-assistent op de Eerste Hulp”, moppert er één. „Ja, die weet écht wel meer dan wij”.
Marc Floris
Het lijkt me een dagelijks tafereeltje zonder wending, verrassing, noch leermomentje. Waarom dan schrijven?
Weer een niksje
En toch en toch…hoe komt iemand die onwel wordt in de trein op het perron terecht? Dat waren de eerste hulpverleners: geen ellende in de trein, gooi maar op het perron. Toevallig wás daar ook een perron en reed de trein net niet toen de passagier onwel werd. Geluk bij een ongeluk.
De gretige net-afgestudeerde artsen vind ik schattig. Ik lees vaak verhalen van hoe artsen hun beroep verzwijgen als er tijdens vakantie om hun hulp wordt gevraagd. Zonnebrilletje, lange jas, krantje…
Ogen
Met een studerende dochter in Groningen is appen soms praktisch. We spreken af dat het veel efficiënter is om plaatsnamen in de app-berichten af te korten zoals NS dat al tientallen jaren doet: meestal de eerste letter van de eerste twee of drie lettergrepen als afkorting. Groningen wordt dan ‘Gn’. Utrecht wordt ‘Ut’ en Amsterdam wordt ‘Asd’. „Den Bosch is lastiger”, zeg ik, want dat is ‘Ht’ van ‘Her-togenbosch’.” Dat had ze niet verwacht. Als dierenvriend had ze steeds gedacht dat het Hert-ogenbosch was.
Jack Apallius de Vries
En Jack Apallius is een ouwehoer.
Inderdaad een oh
En toch, en toch… Jack Apallius de Vries heeft zijn naam mee, mag hem elke keer spellen als hij de klantenservice belt, maar vooral is hij vertederd door zijn dochters kijk op herten. Lief ikje.
MK 00:15
Pärt herken je onmiddellijk.
De Hart en Ziel lijst is begonnen, vandaag in Rotterdam. Ik was erbij. Op de Binnenrotte, tussen de Laurenskerk en de Markthal. Prima plek, weinig belangstellenden. Interessante gasten, waaronder de burgemeester Aboutaleb, de dichter van Rotterdam Derek Otte (nee gelukkig eens een keer zonder Jules), en ene Jan van Wijk, die alles weet over de orgels in de stad.
Ga jij nog stemmen?
Ik stem op Arpeggio. Of Mendelssohn. Of Schubert. Of Beethoven zijn vijfde.
Er is een soort Spotify opgericht, door Nederlanders in Amerika, speciaal voor klassieke muziek. Aftrap door Mark Rutte, naam primephone. Heeft iemand dat al uitgeprobeerd?
Neen.
Veilig
Op weg naar mijn huis aan Mitchell Place in New York valt me een politieagente op die een selfie probeert te maken bij een straatnaambord. Ze legt uit dat haar achternaam Mitchell is; het staat op het plaatje op haar borst. Ik help haar door een foto te maken, waarop haar naam en de straatnaam samen te zien zijn en zet met haar toestemming de foto ook op Twitter, met de tekst: „Thanks for keeping us safe”. De NYPD tweet terug: „Well we do aim for absolute attention to detail in security planning. You should see the number of officers we have on Smith Street.”
Karel van Oosterom
Karel wil er volgers bij. De hebberd.
https://twitter.com/KvanOosterom?s=09
Nog mazzel gehad dat ze je niet meteen doodgeschoten heeft. Make my day, punk
Ja dat was zuurkool stelletje kniesoren
Dit commentaar is een commentaar op mijn commentaar op midlifies, ik weet niet waarom dat hiero staat
Het is niet anders. Je kunt het kopiëren en alsnog op het juiste draadje plaatsen. Gebeurt weleens als je vanuit je eigen WordPress dashboard reageert. Timmerark heeft dat ook weleens. Pas grave!