En opnieuw waren de reacties alhier veel leuker dan de ikjes uit de NRC zelf. Zoals die opmerking van onze Pawi over het flauwe grapje van de vriend van Hedda Treffers over de Man Booker Prize. Vier van de zes Man Booker Prize-genomineerden waren vrouw. „Goed hè”, roept Hedda tegen haar vriend. Die mompelt: „Het heet wel nog altijd de Man Booker Prize…” Dat was het hele ikje. Hoe flauw wil je ze hebben?
Maar Pawi zei: “Ik word een beetje moe van dat vrouwen tellen, in jury’s, besturen, genomineerden en prijswinnaars/winnaressen. Dat laatste rijmt op minnaressen, ga die eens tellen, Hedda!” En daar kon Hedda het dus mee doen.
Het zoontje van Ronald Buitenhuis las intussen aan het ontbijt de krant en vraagt zich wijsneuzig af: „Als de letters IAmsterdam moeten verdwijnen, omdat het te individualistisch is, mag het NRC-ikje dan nog wel blijven bestaan?” Het antwoord kwam niet, maar het kereltje heeft gewoon een punt. Vind ik dan weer, gek mannetje dat ik me d’r eentje van jullie ben.
Nou, dan kun je wachten tot we allemaal een ons wegen. Of minder
Pawi is intussen met belangrijkere zaken bezig, zoals een #ikvertrek naar Frankrijk. Het droomhuis valt ten prooi aan de klimaatverandering en aan insectenplagen. Het klimaat is aan het veranderen. Extreme regenval, soms extreme droogte, soms extreme kou. “Dus alles even in de wacht gezet”. Ja, dat bedoelen we dus. In plaats van er iets aan te doen, minder vlees, minder zuivel en het kabinet Rutte eens op zijn kop geven, met hun “klimaattafels”, gaan we zitten af te wachten. Nou, dan kun je wachten tot we allemaal een ons wegen. Of minder *huiver icoontje*
De NRC leest hier nog altijd niet mee, of ze nemen ons niet serieus. Feit is dat ze weer een dementie-ikje plaatsten. Heeft geen zin. We bespreken het hier niet.
Dementie-ikjes: een vergeten genre
“Dementie-ikjes”, sprak Ad Hok snedig, “een vergeten genre”. En Mopperkont merkte op dat hij gisteren een aardig ikje had geschreven, maar vergeten had het in te sturen. En hij “weet ook niet meer waar het ligt.” Ilona begon veelbelovend: “Eh … ”. We dachten allemaal aan het beroemde hikje over de jaarlijkse Alzheimercollecte, denk ik. Hoe ging dat ook alweer?
Zelfs onze drastiesfluisteraar Ad Hok, kon het allemaal niet meer vinden. “Website Temporarily Unavailable” staat er. De dag die je wist dat zou komen is eindelijk daar. Wij wensen Jan en vriendjes alle goeds toe en hopen dat ze in hun bedjes geen nare dromen vol wroeging zullen krijgen. Hen kennende is de kans daarop gelukkig voor hen bijzonder klein.
Ach, hoe mooi het vroeger was. “Een site waar we elkaar toen nog allemaal troffen. De gedichten van Plopje, ah! Het zijdelings opgerichte kookblog van lummel, ah! De vetes met DSR, ah! Het kunstblog van Heer Rozenwater, ah! De serieuze reacties van Indra en haar gedichten, de grappen en grollen met Witte en die van NNN….” Pawi sloeg als altijd de spijker op de kop. De teloorgang staat echter chronologisch alhier beschreven en daar is geen woord Spaans bij. De nek omgedraaid door een blogbeheerder zonder gevoel noch een greintje respect voor zijn eigen lezers. ALHIER. Lees het tot je het uit je hoofd kent. Morgen overhoring.
Ilona deelde het volgende videofragment van Joris Linssens “Hello Goodbye”. Doet hij mooi hoor. Respect. En nee, is best moeilijk om het droog te houden. “See you later alligator … bim bam boem!”
Intussen ging Wim Kok van ons heen. Eens een vakbondsleider, vervolgens een groots staatsman en op het einde een heel piepklein beetje een graaier, toch? Enfin. De ikjes en semi-ikjes over ontmoetingen met de overledene buitelden zoals gebruikelijk over elkaar heen. Gijsbert van Es haalde een wat nietszeggend anekdotetje op over het feit dat Kok bij het corrigeren van een interview het woord “champagneflessen” wilde vervangen door “champagnefles”. Echt helemaal niks bijzonders. Maar Gijsbert was trots. Hij had Kok gezien en gesproken en was in feite dus net zo belangrijk als de overledene. Een huisvriend bijna. Nee, we denken niet aan Patricia Paay, oh, nu wel dus.
Ook Henk van der Lummel had hem ooit ontmoet, compleet met “duidelijke beveiligers (zwart kostuum, zwarte zonnebrillen, oordopjes)” en wel in een knus restaurantje in Moulins-Engilbert. Ja duh! Die mannen moeten ook eten, mensen. Je moest eens weten met wie ik allemaal gegeten heb. En dan echt. Pas! Interessant! Zijn slotzin was wel een pareltje: “Verhip dat is Wim Kok” liet ik me ontvallen, hetgeen me een boze blik van de waardin en een glimlach van Wim Kok opleverde …
Anneke van Huisseling had Kok ooit betrapt bij de thuiskapper. Tja. Aan dat kapsel werd inderdaad niet lang geföhnd, dat zag een kind. En onze eigenste Timmerark zag Wim Kok ooit een fles “dure troep” kopen, “iets likeurachtigs”. Ja, het zijn net mensen. Maar deel 21 van Burnout van voornoemde gevoelsauteur is welkom. Dat wil hij graag een keer of honderd gezegd hebben, maar dan komt er ook wat. Let maar eens op. Misschien legt hij zijn Presleyfascinatie wel uit.
Lineke Koornstra heeft een vriendin die een leuke moeder heeft. En een leuke vijfjarige dochter. „Oma”, hoorde ze haar zeggen, „u bent nu wel heel klein. Gaat u als u nóg kleiner wordt weer in een wiegje slapen?”
Mario de Kort gaf een concert dit weekend, in Wijnlokaal Leven. “Het betreft hier een groep mensen die dus echt kunnen zingen en ervoor gestudeerd hebben”, aldus De Kort. Maar ja, voor Ilona was het te ver. Om over mijzelve maar te zwijgen. Lummel moet op zondag zwemmen. Alleen Klare taal is geweest. Toch? Hoe was het? Foto’s?
Pawi sleepte er weer eens een lepeltje uit, ooit ligt dat in haar keuken op het Franse platteland te glimmen. Jawel, de felbegeerde wekelijkse prijs voor de 100e reactie. Het was een ikje over een golfbaan en een ekster. Die zit op drie, vier meter afstand “op hole 2 vlakbij de green”. Als je naar die green wil lopen om te gaan putten, dan kijkt voormelde ekster je “bemoedigend aan”. Zandzakken voor de deur, mensen. Herman Klarenaar is aan het schrijven. En ramen dicht, Pawi, eksters zijn dol op glimmende dingen. Ilona zei wat wij allen dachten: “Een ekster met mimiek. Die ben ik hier nog niet tegengekomen”.
Bertie kwam een partijtje zielig doen. “Ben ik geschrapt?” vroeg ze, “uit de gratie? Niet meer lief? Boehoeeoe ….”. Nee dus, niets van dat alles. Haar computer of internet was weer eens stuk.
Wil jij net als onze Bertie en onze andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Met iets leuks? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden uit het verre buitenland die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Of scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume als je dat wilt. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, het hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email van mijn voorganger apie@apiedapie.com of direkt bij mij zelf: bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen week. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens aan het vliegen. Hoog in de lucht. Boven Siberie om precies te zijn. Dat was beneden, net niet op deze foto. Je ziet daaronder heel veel ijs, sneeuw, rechte lijnen die wel wegen zullen zijn en hier en daar oranje lichtvlekken die wel steden of olieplatforms zullen zijn. Weten wij veel Als we hier maar niet hoeven te noodlanden, da’s alles wat we huiverend denken. En je klapt je opklaptafeltje maar weer uit en maalt je bordje foie gras leeg. Saai, zo’n lange vlucht.
Foto: “Lucht” © 2018 B. van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Wow! Alweer een lepeltje. Eigenlijk vind ik dat het plaatsen van ikjes niet onder “reacties” valt, dat is te gemakkelijk. Maar ja, als je ze eruit haalt komt het tellen in de problemen.
Fris en vrolijk intro. Ben benieuwd naar hoofdstuk 21!
Oud
Ik bezoek met mijn dochters in het Drents Museum de tentoonstelling over Iran. Een meisje staat met haar vader naar hele oude potten te kijken en vraagt dan: „Hebben wij ook iets heel ouds in huis?”
„Oma”, zegt papa.
Annemarie Wilkens
Andersom zou het aardiger zijn. Vader vraagt. Meisje antwoordt. Soms zijn kinderikjes te prefereren. Grapjes over hele oude potten kunnen veel beter trouwens.
De beste slechte grappen zijn de kortste zegt men ongeveer in frs. Ik sluit me daar vandaag graag bij aan.
Lekker kort en een mooie witregel, daarmee is alles wel gezegd. Wat het ikje dan betreft.
Echt een ikje voor zijn grafrede. ‘Pa had een groot gevoel voor humor’.
Het intro is goed. Ik ben er blij mee, na een te lange lijst reacties wordt het scrollen een crime. Bijna. ☻
Scrollen houdt ons jong! Voor de rest zitten we toch maar onderuit op de bank.
Echt niet! Ben net weer terug van mijn verplichte training 🙄
Vriendelijk
Tussen de middag bij een basisschool. Ik kom aanrijden bij een kruising. Aan de stoeprand staat een moeder met achter haar vier peuters op stepjes. Met een handgebaar geef ik aan dat ze veilig kunnen oversteken. De moeder glimlacht, steekt haar hand naar me op en loopt de straat over. Vervolgens steken ook de vier peuters één voor één hun hand naar me op.
Robert Klaassen
Ja, het zal best een grappig gezicht geweest zijn. Wat gebeurde er toen?
Het is heel moeilijk je hand op te steken als je stept. Ook als je naast je step loopt.
Wim had het er ook moeilijk mee en moest nog zingen bovendien. Niet te doen!
LOL, a mother with four stepchildren
😀 😀
Wat een schattig ikje.
Iedereen, waaronder ik, verwacht een dramatische ontknoping: peutertjes worden geschept door een andere auto die van de andere kant komt aanrijden. Had gekund. Maar nee.
Peutertjes zwaaien vanaf hun step.
Een happy end. Hou ik wel van.
Beter een happy end.
Klus
De houten wandplaat past rechts precies. In het midden wringt het maar na enig geweld zit-ie op z’n plek. Links houd ik een volle centimeter over.
„Ik had op meerdere plekken moeten meten”, verzucht ik.
„Tja, de wet van meten en persen”, reageert mijn klushulp.
Iris van der Putten
Die klushulp kent zijn klassiekers.
Misschien is het een geijkte timmermansopmerking, dat weet ik niet.
ongeveer driehonderd jaar oud dit grapje
Voor mij is het nieuw. ☻
typisch geval van Babylonische spraakverwarring.
Daar is lang op gestudeerd denk ik zo. Als mopje kende ik hem niet, sterker nog: ik denk dat het een zelfverzonnen grapje is.
Babylonische spraakverwarring: goed gevonden mopperkont! Het land van Meden en Perzen.
Er zijn mensen die ouwe grapjes opnieuw uitvinden.
Met een beetje googelen kom ik op een in 2009 per abuis benoemde “wet van meten en persen”, op een site van de Jeugdbond van Gereformeerde Gemeenten. Lummel? Grefo? Nog eerder veganistisch lijkt me.
😂😂. De ik ben niet gerifferkeerd en ook niet misvormd. Van het houtje en heb wat eten betreft geen etiket.
Ach, dat geloof. Toen een buurjongetje me uitschold voor roomse pieper was ik zwaar beledigd maar het was een troost dat hij uit een rood nest kwam. (Zeiden mijn ouders.) Ik dacht dat het op zijn rooie haar sloeg.
Later lach je erom.
Morgen een Halloween ikje, hoop ik.
Ik stuur er eentje in. Wij vonden het een Amerikaanse uitvinding, net als cadeautjes met Kerstmis (not done). We deden de luiken dicht, de lichten uit. Geen snoep aan kinderen uitdelen. Mandarijntjes ook niet. Niks. Niet op de bel reageren. Dat is wel een uitdaging, omdat we nog een ouderwetse trekbel hebben. Daar kunnen kinderen niet vanaf blijven.
Vanavond zetten we die ook op slot. Die bel dan.
Ook wij liggen hier onder de vensterbank terwijl buiten de troepen trommelend voorbij trekken. Huiver
Van oorsprong Europees.
De film McQueen, ik heb me stierlijk verveeld, maar de muziek van Nyman maakte het weer goed.
Naam
Mijn moeder is 92 , zit in een verzorgingstehuis en is dement. Samen met mijn zus zoek ik haar op. We zitten aan tafel en keuvelen wat. Mam lacht lief. Dan vraagt ze hoe ik heet. „Pio”, zeg ik. „Ah wat leuk”, zegt ze. „Zo heet mijn kind ook.”
Pio Tulp
Onvoorstelbaar dat de NRC dit blijft plaatsen. Zijn ze zelf wellicht wat vergeetachtig?
Zie hier het ikje voor morgen: (uit betrouwbare bron)
Naam
Mijn moeder is 92 , zit in een verzorgingstehuis en is dement. Samen met mijn zus zoek ik haar op. We zitten aan tafel en keuvelen wat. Mam lacht lief. Dan vraagt ze hoe ik heet. „Pio”, zeg ik. „Ah wat leuk”, zegt ze. „Zo heet mijn kind ook.”
Pio Tulp
😆
En dan zeggen wij: oevenweniettelezen, ebbenwijalgehad.
Chaos
Ik sprint de trap op en roep je naam. Ik vertel je dat ik je heb gemist en begin al snel over mijn studentenavonturen. Ik draai wat rondjes op je bureaustoel, neem jouw geur in mij op en kijk naar de chaos op de grond. In een hoek liggen wat sokken en je tekeningen zie ik overal. Hoe doe je dat toch, vraag ik. Je geeft geen respons. Om de stilte te doorbreken vertel ik over hoe je graf steeds mooier wordt, nu jij er al zo lang niet meer bent.
Als ik wegloop, kijk ik nog even achterom naar de chaos die jij achterliet. Ik slik wat tranen weg en zeg zachtjes dat ik je mis.
Sabine de Man
Triest.
Ik ben het eens met Bas. Triest
Triest, ja, en mooi opgeschreven.
Het is vandaag Allerzielen.
Ik moest meteen denken aan mijn “Allerzielenfile” gedichtje van heel wat jaren gelee. Snif. Man, die file is weer een heel stuk langer geworden, maar da’s het leven. De dood hoort erbij huiver icoontje
https://basvanvuren.org/2010/11/02/allerzielenfile-2/
Kan iemand even aan Sabine vertellen hoe je dat doet: “sokken in een hoek gooien en tekeningen laten slingeren” ?
Er staan wel meer merkwaardige beelden in. Die rondjes draaien op de stoel, die geur die daar kennelijk nog hangt. De poging is goed, het verdriet en het gemis komt over, maar een meesterwerkje is het niet. Maar daar ging het Sabine niet om dus ik vind het wel ok zo.
Porno
We togen naar ’t Museum Boijmans in Rotterdam om de expositie Pure Rubens te gaan zien. Bij de ingang kwam er net een groepje mensen in rolstoelen, met begeleiders, naar buiten. Ik vroeg een passerende oudere heer of hij ’t mooi vond. Hij keek me strak aan, en mompelde: „Pure porno.”
Lara Prinses
Hij heeft gelijk. En je wilt niet weten hoe die “modellen” behandeld werden destijds. Daar is #metoo niks bij.
Een meester in het schilderen van blote lijven, mannen, vrouwen, kinderen.
Pure porno??? in the eye of the beholder.
Mannen, vrouwen, en zelfs kinderen! In hun nakie! Wat kregen ze ervoor? Een appel? Een ei? dikke huivericoon
Die oudere heer zou zijn vrije tijd in het lezen van boek over kunstgeschiedenis te kunnen steken of Michel Foucault, l’histoire de la sexualité.
Of gewoon thuis blijven zitten schelden.
Zo is het.
Ik ga weer op pad met mijn IPad. Dan is het o zo lastig ikjes te kopiëren en te plakken. Dus invaller(s) gezocht!
Ja, da’s een ramp zo’n IPad. Voor echt werk dan. We hopen dat iemand deze oproep leest en er het beste van. Bon voyage!
Te erg, geen woorden voor…
Foucault kan er nog mee door
Bliep
Bij de bushalte staat een oude grijze dame te wachten. De deur zwaait open. Steunend op haar rollator wurmt het oude besje haar stramme lijf de bus in. Voor haar houden jongere reizigers hun kaartje bij de scanner die vervolgens een bliepend geluid maakt. Ze kijkt naar haar kaartje en vervolgens wantrouwend naar het incheckapparaat. Ze schudt haar hoofd en draait zich om naar de buschauffeur. Ietwat weifelend laat ze hem haar kaartje zien. Een grote grijns verschijnt op zijn gezicht als hij zijn mond opent: „Bliep.”
Albert Tolsma
Goed begin van de ikjes-week.
Ja hij is lang niet slecht. Een hoop grapjurken in Nederland. Het is schuddebuiken, de hele dag.
In twee of drie zinnetjes was het mooier geweest.
Spatie
Ik ben uit eten met een aantal vrienden als een van hen zijn telefoon pakt en ons trots zijn nieuwe website laat zien. We kijken ernaar en lezen de tekst. ‘Je moet wel op je spelling letten’, zeg ik tegen hem. ‘Contentmarketing schrijf je zonder spatie ertussen. Marketingcampagne is één woord. Communicatiemedewerker ook. En contentmarketingstrategie schrijf je ook aan elkaar’. Hij kijkt me verontwaardigd aan en zegt: ‘Ja, en zeikwijf ook’.
Fransiska Kleijer
Zo zie je maar, we slaan er ons als community manhaftig doorheen, zo’n week zonder Pawi. We kunnen het wel!
Qua ikje: ik kan alleen maar zuchten, dit zijn zulke normale gesprekjes, grapjes, dat behoeft toch geen eervolle vermelding in de krant. Is dit nou echt een lezersanekdote waarop het volk zit te wachten? Misschien wel, ik houd m’n mond al.
Nu Pawi er even tussenuit is … hier vinden we de openbaar toegankelijke informatie met foto’s van de ikjesautrice. Kunnen we zelf beoordelen hoe treffend de kwalificatie was.
Dat heb je als je een wat bijzondere naam hebt, zelf had ik mijn dochter Francisca genoemd met een c, dan was dit allemaal niet gebeurd.
“Met Zorg” schrijf je met een spatie, heur.
Weer een flauwerikje. Morgen better zullenwemaarzeggen.
Rondleiding
Op een ochtend zou ik, vrijwilliger in Diergaarde Blijdorp, een familierondleiding verzorgen. De familie bestond uit een puber, zijn ouders en zijn grootouders. De jongen zat ineengedoken in een rolstoel. De kap van z’n hoodie ver over de ogen getrokken. Opa duwde.
Tijdens de rondleiding probeerde ik de jongen er zoveel mogelijk bij te betrekken. En ja: z’n apathische houding verdween; hij begon zelfs af en toe mee te praten.
Bij de gorilla’s was het druk. Terwijl ik bezig was een plekje vooraan vrij te krijgen, gaf opa een zwieper aan de rolstoel en zei: „Vooruit joh, ga nou maar weer gewoon mee lopen.”
De van Blijdorp geleende rolstoel bleek bestemd voor oma die niet zo goed ter been was.
Wil Baghuis
Leuk, tokkies in de dierentuin. Apies kijken!
Het een zwarte grap.
….is….
Hm, bij de buren staat er nog een laatste zin bij:
De van Blijdorp geleende rolstoel bleek bestemd voor oma die niet zo goed ter been was.
En de titel is daar Rondleiding
Misschien kan het inmiddels democratische Huis van Afgevaardigden daar eens een onderzoek naar doen?
heel raar. Ik heb het gekutpeesd van de gratis site van nrc vanmorgen. Ik hebmijn kutpeesteltje nog eens nagekeken en ik zie dat ik nix vergeten ben. Raar.
Ik beloof met mijn hand op mijn hart, dat ik de laatste overbodige zin er niet uitgeknipt heb.
En gaat over tot de orde van de dag.
Strange… Ik kijk op mijn digitale krant en zie daar titel ‘Rondleiding’ maar zonder de laatste zin
Hmm. Weten we meteen dat er bij de buren iemand de ikjes vlijtig zit over te typen uit de krant … 😂
Inmiddels staat de laatste zin ook in de digitale krant.
‘Lummel’ zou ook wel een aardige titel geweest zijn.
De laatste zin stond in de digitale NRC die rond 13h. te lezen is.
Ik vond het een cynisch ikje, dat kleinkind deugt ook niet echt met zijn muts,
jammer voor de nog aanwezige vrijwilligers sprak zij …..(ik dus).
Update: de juiste versie is inmiddels geplaatst. Voor het nageslacht: aanvankelijk had onze lummel een ikje zonder laatste zin en met verkeerde kop gecut&paste. Nu is hij goed. Vervelend mannetje trouwens. Dat joch uit het ikje.
Goed zo! Dat spaart het Huis van Afgevaardigden een hoop werk. Kunnen zij zich gaan bezighouden met andere zaken, zoals Trump’s financien.
Wakker

Mijn moeder (93) die door de achterkleinkinderen opoe werd genoemd, is overleden.
Onze kleinzoon Sep (4) en zijn zusje logeren bij ons. Om vier uur in de nacht kruipt Sep bij ons in bed. Slaat zijn armpjes om me heen en fluistert in mijn oor: „Opoe is dood. Dan gaan jullie dood. Dan worden papa en mama opa en oma en wij vader en moeder.” Hij draait zich om en gaat lekker slapen. Ik lig nog een hele poos wakker.
Margreet Stilma – de Bruin
slaapverwekkend ikje
Huh wat? Oh, ik was even ingedommeld.
http://www.metrolyrics.com/sleep-lyrics-eric-whitacre.html
Mooi zeg, jammer dat de clip stopt na een paar minuten.
Vragen
Met enige reserves meld ik me aan bij een grote datingsite. Het aanmaken van een goed profiel kost best wat denkwerk. Omdat het mij wel opvalt dat mensen (vaak mannen) zichzelf graag horen praten en weinig vragen stellen schrijf ik dat ik graag in contact kom met mannen die zichzelf kennen én geïnteresseerd zijn in anderen. Bij het zoeken komt een sympathiek ogende man voorbij wiens tekst lijkt aan te sluiten bij mijn wensen. Ik leg contact, hij stelt voor te bellen. Tijdens dat gesprek stelt hij al vrij snel een, naar later blijkt de enige, vraag: Wat zou je van mij willen weten?
Johanna
Die Johanna toch. Het arme mensje. Kan dit aan niemand anders kwijt.
Graag in het commentaar jullie eigen ervaringen met datingsites, desnoods verzonnen.
Johanna blijkt zeer in zichzelf geïnteresseerd. Zo erg dat ze dat niet alleen aan iedereen vertelt maar het zelfs in de krant zet.
Wat ze niet vertelt is dat ze eerst drie kwartier over zich zelf had zitten kletsen.
Ik heb trouwens liever te maken met iemand die over zichzelf praat dan over anderen ( achter hun rug én in de krant)
Het zijn nu eenmaal ikjes, inderdaad.
Een man die zichzelf kent? Wat is dat nou weer voor een bizarre eis? Johanna heeft nog een lange weg te gaan op datingsites. Overigens ben ik heel erg voor die sites, nu we geen kermissen, jaarfeesten, familiebijeenkomsten of kroegen hebben, waar je vroeger je levensgezel kreeg toegewezen.
Poetsen
Terug van vakantie praat ik met mijn zoon over het familiebedrijf. Tijdens ons gesprek komt er een Livechat binnen van de webshop waar onze autoproducten verkocht worden.
„Kunnen de autopoetsmiddelen gebruikt worden bij 10 graden boven nul”, is de vraag.
„Maar natuurlijk”, antwoordt mijn zoon terug, „geen enkel probleem.”
Even later komt er een berichtje terug: „Veel dank, ik ga nu onmiddellijk mijn man aan het werk zetten.”
Jolanda Swart
En toen?
Toen gebeurde er misschien iets dat een ikje had kunnen opleveren. Maar we zullen het nooit weten.
Johanna schreef een stikje. ☻