We leerden vorige week over “opsaaien”. De jongste dochter van Kees Veth komt hiervoor graag in het weekend naar het ouderlijk huis. Vroeger noemden we het “onthaasten” en je kunt dat ook via televisiekijken doen. Kijk bijvoorbeeld eens Boer Zoekt Vrouw, Heel Holland Bakt, Beste Zangers, First Dates en Vroege Vogels. En dat programma van de EO waarin ze drie kwartier lang spoorrails laten zien vanuit het perspectief van de machinist.
Ook door het lezen van het “keirustige blog” waarop jullie nu opgetogen zitten te scrollen, komt de opsaailustige aan zijn trekken. Dit grinnikte althans De Schrijvende Rechter (DSR) op zijn vertrouwde oubollige wijze. En omdat niemand lachte zoutte hij vervolgens fluks weer op, naar daar waar er meer zijn zoals hij. *huivericoon*
Het grapje over de gele hesjes
Het ging ook over bouwvakkers, want zo’n beetje iedereen heeft de laatste twee weken het bijbehorende grapje over de gele hesjes nu wel gemaakt. Het zusje van Luc van Hout komt hopelijk de eer toe de laatste te zijn. Dat ze ook nog goeie dingen doen, die bouwvakkers, zoals de Nederlandse cultuur in stand houden door vrouwen na te fluiten, en de Franse wegen vrij van olie op het wegdek houden, daar hoor je niemand over. Nou ja, Lummel dus, die dat laatste gadesloeg vanuit de taxi tussen Bordeaux en Preignac.
En laten we de gele hesjes zelve niet vergeten. Ooit zijn die uitgevonden om gestrande weggebruikers op de vluchtstrook te beschermen tegen aanstormende ingedutte vrachtwagenchauffeurs. Pawi komt ze tegen, die hesjes, als ze het achterportier van haar auto opent. Waarvoor? Onze sterauteur in ruste blijkt een milieufanaat te zijn. Luister maar:
Kleurrijk Nederland
“Meestal voor een vracht groene of kleurloze lege flessen (water- en wijn-), die naar de glasbak moeten, soms voor restafval zoals Nespressocups en een enkele keer babyluiers, zelden voor oude multicolor kleren, die dragen we namelijk helemaal heel en schoon tot het echt uit de mode raakt. Of totdat het onherstelbaar kapot gaat. Doorzichtig plastic mogen we dumpen in de gewone container, samen met uitgeknepen blauwe melkpakken. Groen gaat apart in een bak, hoewel het in deze tijd vooral bruin is, roodbruin soms, of geel. Mooie blaadjes, waar je verder niks mee kan. Oh, en dan vergeet ik nog de blauwe bak, waarin je alle papieren en kartonnetjes gescheiden aanlevert. Kleurrijk Nederland.”
André de Waard ondertussen ontmoette een geel hesje in een voetbalkantine, waar vind je die nog, die uit volle borst “Ik heb hier een brief van mijn moeder” meezong. Het was “het mooiste nummer ooit” zei de man met tranen in zijn ogen. Hopen dat hij hier meeleest, of in ieder geval de video eens rustig tot zich neemt.
Ilona meldde dat dit prachtige lied helemaal geen eens van Hazes is, maar van Nico Haak, de man van Foxy Foxtrot. Nou moe! Hup, daar komt ie. Kun je niet naar luisteren zonder de voetjes van de vloer te tillen. Oh ik weet niet wat ik wil, ik hou mijn benen niet meer stil, als ik van dansen hoor, hoor.
Ja, het moet gezegd. Het waren mooie onthaastende tijden toen. Lekker TV kijken zonder mobieltje. De schemerlampen aan, en misschien wel de grote lamp boven de tafel. De kachel stond in een oranje gloed te glanzen. De kat lag er lui voor en schroeide zijn vacht. Zelf zat je met de haartjes nat, met een bord patat op de knieën en als je geluk had een frikandel, op de bank. Terwijl moeder zat te lezen, broertjes en zusjes kibbelend achter elkaar aan renden, en vader aan zijn eerste jonge jenever dacht. Een paradijsje, mensen.
Vechten om een lepel waterige snert
Maar natuurlijk niet voor iedereen. De minderbedeelden hadden het zwaar. Zo kreeg Ad Hok geen patat maar een paar kruimige eigenheimers op zijn bord. En hij mocht na het eten vijf minuten naar Paulus de Boskabouter … luisteren! Ja, luisteren. Op de radio, want TV hadden ze in Huize Hok niet. En in huize Lummel hadden ze geeneens geen borden. Ons Lummeltje moest met zijn vader vechten om een lepel waterige snert. En niks verhalen op TV of radio, die moest hij zelf verzinnen.
Na de perikelen rondom de Sint, komt nu de vuurwerkophef er weer aan. De Kerst is redelijk buiten de wind gehouden. Merkwaardig, want we waren het erover eens dat het Kerstverhaal vandaag de dag toch heel anders zou vallen. Blokkeerfriezen of juist hun tegenstanders, de politiek zeer correcten, zouden het wel weten. Demonstreren tegen de ezel vanwege het dierenleed. Tegen de buitenlanders aan de kribbe. Tegen de lage lonen van de herders. En hoezo herders? Die dwingen schapen om rondjes te lopen. Bijna nog erger dan boswachters die herten schieten op de Oostvaardersplassen. Verwende rijkeluistoeristen zouden klagen over het tekort aan hotelkamers in de omgeving van Betlehem. Tegen het niet kunnen pinnen.
Nee, voor korte lontjes is het prijsschieten, dat Kerstverhaal. En, zo wist Lummel, die Drie Wijzen uit het Oosten zouden sowieso een inreisverbod van Trump hebben gehad. De Italianen zouden iedereen tegengehouden hebben, en de Turken en Russen zouden het hele gebied gebombardeerd hebben. Enfin, vooral Lummel en Ad Hok zagen de gevaren, al dan niet geholpen door een glaasje van het een of het ander, en een enkele andere lezer of lezerin kon het al gauw niet meer volgen.
Niels Nijborg deelde een woordgrapje, iemand die “natuurlijk overwicht” verwisselde met “natuurlijk overgewicht”. Het moest van hem in de krant en hij werd op zijn wenken bediend.
“Waar heb je last van?” siste hij minachtend
Het enige goede, want misstandsignalerende ikje, was afkomstig van Paul Meijer. Zijn yogadocent Kars stond op van zijn matje om kennis te maken met een nieuweling die voor een proefles kwam. Op zijn vraag wie hem “hierheen gestuurd” had, antwoordde de nieuweling zachtjes “mijn moeder”. De hele yogaklas brulde het uit van het lachen. Maar Kars ging verder: “Waar heb je last van?” siste hij minachtend terwijl hij terugwandelde naar zijn matje. Nou, als je wilt weten hoe dit afliep, dan moet je de NRC van vorige week er maar eens op naslaan. Er werd nog net niet gevochten, meer verklap ik niet.
Vooral Timmerark zag zich in het kruis getast omdat hij dacht dat het verhaal over zijn eigen eerste yogales en zijn eigen moeder ging. Hij hield zich ook nogeens Oostindisch doof voor Pawi’s hoopvolle verzuchting “Hopelijk blijft Timmerark niet te lang dralen met zijn bijdragen”. Gaat hij dan toch die juiste afslag nog missen?
Klare taal vertrok heden (maandag) naar zonniger oorden om even bij te komen van al die moeilijke beschouwingen. Het is haar gegund. Zelf ga ik binnenkort ook even die kant op, voor een lang weekend. Ga ik gelijk eens kijken hoe ik vroeger toch die mooie logisch aan elkaar gebreide intro’s maakte.
Wil jij net als onze Klare taal en de andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Met iets leuks? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden uit het verre buitenland die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Of scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume als je dat wilt. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, het hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email van mijn voorganger apie@apiedapie.com of direkt bij mij zelf: bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen week. Nou, jullie zien het wel. Ik was vorige week weer eens een keer in het Betty Asfalt Complex, voor de zoveelste keer bij de Eindejaarsvoorstelling van Margreet Dolman en dominee Gremdaat, die ditmaal de weg naar een evenwichtig 2019 wezen, zoals ze dat al sinds 1994 en nu dus voor de 25e keer deden naar vroegere nieuwe jaren. Man, wat een zin! Dominee Gremdaat kijkt voor de pauze terug maar vooral vooruit, en Margreet Dolman komt na de pauze, met aan haar zijde dokter Valentijn, zingen, dansen, lachen en een gruwelijke kerstverhaal vertellen. En tijdens de fijne na-zit in de gezellige foyer kun je de artiesten de hand schudden, een klap op de schouder geven, omarmen of wat je ook maar durft. Zij vinden alles best. Volgend jaar moet je er echt heengaan, dit jaar is het alweer, zoals altijd, kei-uitverkocht. Net als Lammerts Twitter #oliebollenparty trouwens. Die was ook weer leuk, anders leuk, maar ook leuk. Anders dan vorig jaar heb ik daar dit keer eens geen foto gemaakt, maar me geheel low key en bijna anoniem in de hossende menigte gemengd. Een knijpje hier en een knijpje daar, je kent het wel. Niemand wist dat ik het was. En ze kwamen er voor, jawel.
Foto: “Theatervoorstelling op de muur” © 2018 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Ja, de donkere dagen kunnen wel zo’n lichtgevend intro gebruiken. Complimenten aan de blogbaas!
Voltooid
Mijn kleinzoon van tien vertelt mij trots dat hij op school heeft geleerd wat een voltooid deelwoord is. We praten er even over door en geven voorbeelden. Dan vraag ik aan hem of hij ook al weet wat een tegenwoordig deelwoord is. Het blijft even ongemakkelijk stil – je hoort hem denken – en dan zegt hij: „Huh, oma, dat was in jouw tijd.”
Dannie ten Zweege
Geen dank. En de foto’s voor het Kerstintro zijn al gemaakt verkneukel icoontje
Ja het is me wat. Weer zo’n oma-ikje. Omroep Max zou ze moeten gaan uitzenden. Maar zo kan het in ieder geval van de week alleen nog maar beter worden. Da’s ook een lichtpuntje.
Buiten is het koud en guur. Maar ik zit lekker binnen naast de kerstboom met een nieuw intro en ikje. Wat wil een mens nog meer?
Zo’n opa worrikniet. Opa 2×5=10. Nounou. En de derdemachtswortel van 23456? Ze leren ook nix meer tegenwoordig.
Kijk, daar ben ik blij mee. En Bertie heeft haar trouwring terug, zo las ik op haar blog dat ik weer eens niet kan liken. Geluk alom!
Het liken op wordpress vanuit een ander wordpress account is hopeloos. Ik probeer het geeneens meer
Je komt in een loop terecht van inloggen en ‘u bent al ingelogd’ en ‘bent u uw paswoord vergeten?’ Bertie: bij deze de like.
wat jammer dat dsr hier geen ‘kerstboom van het jaar’ polletje organiseert. Niet.
Me vertwijfeld afvragend waarom dit ikje is geplaatst ga ik mopperend over tot de orde van de dag.
Hier staat de kerstboom ook, hij belicht het intro. 😀 Goed dat er heel veel lampje inzitten het intro is niet allen mooi maar ook lang. Goed gedaan.
Mijn trouwring is gevonden en teruggebracht, als nu ook die hardnekkige verkoudheid eens opzoutte zou ik in de kerststemming komen. Misschien zelfs zingen. Geen omaliedjes, als ik nog denk aan aan De Muur van/bij/om het Stille Kerkhof waar een Moeder weende bij het Graf van een Zoon, zoiets was het, (dochters telden vroeger net mee) (tegenwoordig ook niet altijd), dan word ik saggerijnig.
ps
dank voor de like-jes, hier doen ze het soms wel, soms niet. Knipperlijkjes.
Knipperlikeje
https://www.nporadio1.nl/homepage/13627-het-groot-dictee-der-nederlandse-taal-hoeveel-fouten-had-jij
Het was er tòch, het Groot Dictee. Op de radio. Nu echt voor het laatst met Philip Freriks.
Ik luisterde het eerste voorlezen, en wist meteen dat ik crocusjes zou schrijven, ook al moet het krokusjes zijn. Met crocusjes schrijf je breekbaarheid, tederheid. Een krokus is hard, komt uit bevroren aarde net als zijn dappere zusje, dat is waar, maar hij roept niet om bescherming, om warmte. Je kunt hem gebruiken of hem links laten liggen, dat zou je met een crocusje nooit doen.
De schrijver van het Dictee heeft een kans laten liggen. Knipper-laikje, knipperlikeje, knipperlijkje. Wie zal het zeggen?
(T)ikje
Nadat mijn date mij er fijntjes op had gewezen dat het toch echt zíjn rol als man was om de deur voor mij open te houden, beloofde ik hem de rest van de avond alle ruimte te geven een gentleman te zijn.
Toen de rekening arriveerde en hij deze, voor ik ook maar kon aanbieden om de kosten te delen, al had betaald, hield ik dan ook maar wijselijk mijn mond. „De volgende date betaal ik gewoon”, dacht ik toen nog.
Dat ik niet met een gentleman maar met een boekhouder op date was, werd de volgende ochtend duidelijk toen ik een tikkie ontving. Please pay me €47,00 voor ‘Avondje uit’.
Eva Lemaier
Zou dit de wraak van Eva zijn?
Och, deze moderne Adam en Eva love story loopt precies zo af als vroeger. Alleen is Adam nu de kwaaie peer. Gerechtigheid! Kijken jullie ook #firstdates? Heerlijke televisie. ‘ Zullen we splitten?’🤣🤣🤣 En gedesillusioneerd lopen ze elk een andere kant uit, dan maar weer via Tinder.
Daar kijk ik nooit meer naar, ik kan niet geloven dat het echt is.
Ik heb tikkie moeten opzoeken. Dat hebben we hiero niet. Ikkies ook niet trouwens.
Wij hebben het ook nog niet in Zwitserland. Ik schat dat de banken het nog een jaar of twintig kunnen tegenhouden.
Tikkie is heel handig voor mensen die snel hun geld willen hebben na bewezen diensten. Uitvinding van ABNAMRO, dus in zekere zin reclame voor dat bedrijf.
Mijn kapster stuurt me een appje (een berichtje via Whatsapp) met het verzoek haar te betalen via Tikkie. Zij staat achter haar kassa, ik ervoor, en we kijken allebei niet naar de kassa maar naar ons mobieltje. Na een minuutje komt haar bericht aan, en kan ik via mobiel bankieren de betaling doen. Dat duurt ook nog wel even, soms omdat mijn mobiel geen verbinding maakt met internet, en dan zeg ik dat ik het meteen zal betalen als ik weer thuis ben.
Daar gaat dan een half uur mee heen, omdat ze ergens tussen de weilanden woont. En soms langer, omdat die weg tussen de weilanden zo smal is dat er maar een auto of een fietser op past, niet allebei tegelijk. Laatst stond ik stil met de auto om een fietser aan de overkant voorbij te laten gaan. Hij bewoog even, iets naar rechts, maar durfde niet echt verder. Ik bewoog ook even, iets meer naar rechts aan mijn kant. Tegelijkertijd zakten wij in de berm, hij in zijn kant met zijn fiets, ik aan mijn kant met de auto. Paniek.
Het liep goed af. Dat Tikkie verzoek (in het Nederlands) kon ik pas veel later beantwoorden.
Gewoon even contant betalen, of pinnen, is veel sneller. Maar voor mensen die achteraf nog even een rekening willen vereffenen, zoals De Gentleman, is het een uitkomst.
Kun je de Wegenwacht ook met een tikkie betalen?
De knipperlikkies laten het afweten. Spijtig.
En opnieuw is me daar toch een mooi deel van de Chinasage gepubliceerd zeg! Waar, vertel, vertel, snel! Waar? Hier natuurlijk. Waar anders. Man man. Wil je weten hoe het is om in Hefei in een eenzame hotelkamer te zitten terwijl je man staat te oreren ergens in een universiteit? En dat je dan condooms in een laatje vindt? Ga dan maar gauw lezen.
Kerstgedachten
Kerstavond op school. Na het diner – met knakworst – halen we de kinderen op in de klas. We praten nog even na met de juf van groep 2, naast de tafel met knutselcreaties.
Eierdozen, die de herberg verbeelden, staan uitgestald met daarin Jozef en Maria – twee wasknijpers. Tussen hen in, op watjes, een pindadop als kindeke.
Onze dochter heeft het niet zo op knutselen. Ze heeft al eerder verzucht: „Waarom mag je met Kerst niet extra rekenen?” Ze staat naast ons bij de knutseltentoonstelling. Kijkt er nog eens naar. Peinst wat. En zegt dan tegen juf: „Ik ga volgend jaar naar groep 3, maar jij moet dit volgend jaar weer doen.”
Ilse Harmelink
Oeps, was bedoeld als bold…
Brutaal wicht.
Het is inmiddels hardstikke bold, Pawi, en dank voor de inzet. De ikjescultuur gaat niet verloren, mede dankzij mensen zoals jij.
Attentie, mijn reactie “Brutaal wicht” sloeg op het ikje, niet op Pawi. Ik herhaal: niet op Pawi.
😀
En zo wordt hetpraatje weer in stand gehouden dat mensen die goed kunnen rekenen, geen sociale vaardigheden zouden hebben.
Maar ik vind ook dat dit een onuitstaanbaar wicht is.
Goed dat moe haar met naam en toenaamin de krant te kakken zet.
Ze konden toch in geen enkele herberg terecht? Niet van hout, niet van leem en zeker niet van lege eierdozen!
Juf krijgt een herkansing, het wijsneusje niet.
Met “wijsneusje” bedoel ik niet Bas van Vuren, ik herhaal: niet Bas!
Hahaha
Levensecht
In het kleine winkelcentrum bij ons in de buurt werd ik verrast door een prachtige levende kerststal – compleet met os, ezel en schapen. Jozef en Maria waren er ook. Juist toen ik even in de buurt bleef staan om het tafereel goed te bekijken en in me op te nemen, verbrak Maria de magie en zei tegen Jozef: „Ik denk dat we vandaag vaak op Facebook staan, Frank.”
Rieuwerd Buitenwerf
Wat mij meer interesseert is of die os, ezel en schapen ook iets zeiden.
Waarom noemt maria jozef frank?
Had niemand een toneelstukje voor ze kunnen schrijven?
Al die opwinding, da’s niet goed voor zwangere vrouwen.
Toen ik er vanochtend langsliep, hoorde ik Josef tegen een huisvrouw zeggen: “De kalfsschenkel is vandaag in de aanbieding”.
Waarop de huisvrouw sei: ik mot ossehaas
Juist toen ik even in de buurt bleef staan om het tafereel goed te bekijken en in me op te nemen, verbrak Maria de magie en zei tegen Jozef: „’t Is wel teringkoud hier.”
Zei ze niet ‘allejezus koud’?
😂😂😂
Precaire post
Als ik de voordeur uitkom, zie ik een ongeüniformeerde besteller post in de brievenbussen schuiven. Ik zie net dat hij ook mijn bus aandoet en benieuwd open ik het metalen deurtje. Ik haal er een in plastic verpakte brochure uit, niet bijster interessant. Ik geef uiting aan mijn teleurstelling en raak met de wat slungelige, schuchtere man van een jaar of vijftig in gesprek. „Wij doen eigenlijk alleen bedrijvenpost”, laat hij weten. „Dus u brengt geen leuke post rond, verjaarskaarten of liefdesbrieven?”
„Nee, meneer, daar waag ik me niet aan, aan liefdesbrieven.”
Paul Meijer
Ja. Kennelijk is een dergelijk standaardgesprekje met een postbode als ikjeswaardig beoordeeld. De lat ligt wel heel erg laag.
Trouwens nu we het er toch overhebben: ik merk dat ik de laatste tijd nog kwader word dan vroeger als ik weer zo’n overbodig krantje in plastic ontvang. Wanneer houden ze daar nou eens mee op? Dat hoeft niet in plastic, er druipt niks uit. Het hoeft niet op papier. Het hoeft eigenlijk helemaal niet. Waarom doen ze het dan? Waarom pikken we dat dan?
Lekker makkelijk voor de bezorgers, dus goedkoper.
Heb je geen nee-neesticker op je brievenbus?
Zekers, het ongeadresseerde drukwerk gaat mijn bus regelmatig voorbij. Nu nog het geadresseerde dus, als het althans in plastic zit.
Dat mevrouw geen liefdesbrieven krijgt ligt niet aan de brievenbesteller. Dat ligt aan mevrouw zelf.
De slungelige schuchtere man doet het vermoedelijk via Tinder.
Net als die man in Caïro?
Huh. Mozes?
Nee, per giro
Tikje?
Hint voor Bas: als ik mij niet vergis had die man in Caïro een vrouw in Milaan.
Pursies Ad.😂 ik was even druk, maar dat gebeurt weleens. Hiero.
Een man in Cairo met een vrouw in Milaan? Gooi maar in mijn pet. 😡
Denk dichterlijk….😂😂
Ha! Waar zouden we zijn zonder google. Hij staat hiertussen. Ik kende hem niet, kun je nagaan wat een nette jongen ik ben. Geen partij voor mannen als DSR met zijn gloryholes, dirty sanchiezes en erger.
http://www.gerkok.nl/webhome/b_limerick2.html
Ben ik dan een onnette meid?😆
Dat zou ik niet durven zeggen. Maar denken staat vrij. Man man, er staan hele erge bij hoor. Ik zit hier in een stil hoekje even bij te komen.
Nou, Bas, je moet wel een beetje je klassieken kennen, hoor.
Troost je Bas, het is puur toeval dat ik een paar van deze dingen ken.
Toeval? Hoe dan?
Mijn Geheim.
Alweer een geheim!😁
Oplossing
Mijn moeder (92) heeft regelmatig last van stijve knieën, zoals zij dat zelf noemt. Ik wijs haar steeds op het belang om haar paracetamol regelmatig in te nemen, maar om de een of andere reden doet ze dat niet. „Ik heb al genoeg medicijnen en die moet ik steeds op een ander tijdstip slikken en bovendien vind ik het zo bitter in water.” Het komt weer ter sprake op een namiddag als ik haar een glas wijn inschenk. „Als ik ze hierin kon oplossen…”
Cecile Raat
Een grapje dat naar mijn schatting 3000 keer per dag wordt gemaakt.
… dan heb je vieze wijn
“Een of andere reden” wordt in de zin erna precies uitgelegd.
Paracetamol in de wijn is als vloeken in de kerk. Dan liever vitamine B in het bier.
We werden deze week niet verwend met de ikjes. Na vandaag lengen de dagen weer, wie weet heeft dat een goede invloed op de ikjes-schrijvers.
Ja het was bar en boos qua ikjes deze week. Ik zie erg tegen het schrijven van een nieuw intro op.
Misschien moeten we maar weer zelf schrijven en herschrijven.
We kunnen het beter.
“Gisteravond kwam ik een dronken man tegen.
Hij had een hikje.”
Zoiets?😆
Nog even blijven oefenen. 🤣
’t Is ook nooit goed. 😤
Elke poging wordt keigewaardeerd.
Onbevlekt
Op de katholieke basisschool is het kerstverhaal aan de orde geweest. Onze oudste dochter, net een paar maanden kleuter en één van een tweeling, gaat er helemaal in op. Die avond loopt ze rond met een kussen onder haar pyjama. Desgevraagd vertelt ze dat zij Maria is en twee baby’s in haar buik heeft: Jezus en Christus.
Bob van Hell
Ik snap ‘m!
Veel over te vertellen, alleen al over de kop. Vele weddenschappen zijn er te winnen als je dat onbevlekte goed kan duiden.
Leuk ikje, alleen al omdat pyjama goed wordt gespeld.
Na dit ikje zullen er dit jaar nog een paar volgen, wie weet?
Ik ben met KerstReces.
Ikjesplaatsers die m’n bezigheidje willen overnemen: welkom!
Tja, daar zal niet veel animo voor zijn, maar dat geeft niet. En als iemand het wel wil doen, dan zijn we alleen maar superkeiblij. Er komt morgenochtend wel gewoon een intro aan, hoor. Ik ga manmoedig door.
Snelle scan leert weer aardige woorden ongehoord en
niet gelezen . Ja, het moet natuurlijk wel samen komen en vallen, die toevalligheden.
Misschien een soort proloog aan het begin van een week? Is maar een suggestie.
Mijn gade houdt vol en laag dat zij een reageerder van hier uit een winkel zag komen.
Hij droeg een befje en hield een veer in zijn rechterhand. Zijn linkerhand was pikzwart net als stukken overhemd en broek. Achter hem in de DRAAIENDE deur lag een gevallen en gebarste inktpot.
De man riep met schelle overslaanende stem kreten als: Dekselse apen en rozenstruiken we haten allemaal de linkse uitkeringsgerechtigden. Barst. Hij stootte zijn neus.
Vreemd? Ja ik ook.