Elkaar beminnen op de oprijlaan (217)

Een tegenwoordig deelwoord is volgens een kleinzoon van tien een woord uit de tijd van zijn oma, Dannie ten Zweege. Zou het grapje nou nog over een “voltooid deelwoord” hebben gegaan, dan hadden we er een minzaam lachje voor over gehad. Nu sloeg het gewoon nergens op. Vulling. Meer niet. Lummel, Mopperkont, Bertie … er was niemand op de hele site te vinden die het een goed ikje vond. Plaats het dan niet, NRC, daar heb je ons toch voor? Neem ons serieus, laten we zeggen, vanaf het Nieuwe Jaar.

Een krokus is hard, komt uit bevroren aarde net als zijn dappere zusje

Ook het Groot Dictee kwam hier voorbij, Pawi is een fan, zelve ben ik al een tijdje afgehaakt, dat was in de tijd van het belachelijke gedrocht dat Kees van Kooten opstelde. Nooit meer, heb ik me toen voorgenomen, en tot nu toe houd ik me daar keurig aan. Taal heeft slechts zijdelings iets met regels te doen. Taal is een gevoel, soms hoogstpersoonlijk. Dat zouden de opstellers van het vermaledijde Groene Boekje moeten weten en ook Van Kooten zelve.

Neem nou zo’n woord als “krokusje“. Voor de één is het een plant, voor de ander een opgave. Voor onze Pawi is het pure poëzie: “Ik (…) wist meteen dat ik crocusjes zou schrijven, ook al moet het krokusjes zijn. Met crocusjes schrijf je breekbaarheid, tederheid. Een krokus is hard, komt uit bevroren aarde net als zijn dappere zusje, dat is waar, maar hij roept niet om bescherming, om warmte. Je kunt hem gebruiken of hem links laten liggen, dat zou je met een crocusje nooit doen.”

Qua ikjes was het bar en boos vorige week. Die van Eva Lemaier dan, die was via Tinder op date geweest en kreeg de volgende ochtend een “tikkie”, of ze maar even EUR 47,00 wilde overmaken voor een “avondje uit”. Ja, die dingen gebeuren. In Nederland. Betaal gewoon en schrijf desnoods een brief aan Frits Bom. Val ons er niet mee lastig, Eva.

Het ikje van Ilse Harmelink over de Kerstavond op de school van haar dochter diende maar een doel. Vertellen dat de school van de dochter van Ilse Harmelink een Kerstavond had georganiseerd.

Rieuwerd Buitenwerf zag zijn kans schoon en stuurde ook een kerstikje in, de toelatingscriteria waren deze dagen immers kennelijk nog lager dan anders. En ja hoor, het ging over Jozef en Maria op Facebook. Over dit tweetal hebben we vroeger wel heftigere verhalen gehoord. Maar die weet alleen de ouwe hap nog op te dissen. Hoe zou het toch met Willem gaan, en Goudhaantje, Spuit11, KeesMees, Puber, en hoe heetten ze ook alweer?

„’t Is wel allejezus koud hier.”

Bij Mopperkont stonden Jozef en Maria ineens voor zijn plaatselijke supermarkt de kalfsschenkel aan te prijzen, da’s ook apart. De ezel was niet in de aanbieding. En Ilona hoorde het tweetal verzuchten: „’t Is wel allejezus koud hier.”

Paul Temeijer voelde zich aangetrokken tot een “slungelige, schuchtere man van een jaar of vijftig”, zijn postbode, en begon te flirten. Of hij geen “liefdesbrieven” rondbracht, wilde hij zogenaamd weten? De postbesteller trapte er gelukkig niet in. Kom zeg, zijn vrouw en kinderen zitten thuis op het Kerstpakket te wachten. Ga maar lekker tinderen, Paul, daar zijn er meer zoals jij.

Cecile Raat maakte ons humeur er niet beter op. Haar 92-jarige moeder wil haar medicijnen in een glas wijn oplossen. Haha, kom mensen, dat moet in de krant, oh, het staat er al in, dank u, NRC. En Bob van – what is in a name – Hell, vertelt over zijn dochter die met een kussen onder haar pyjama loopt. Ze heeft immers het Kerstverhaal gehoord en heeft besloten dat zij nu Maria is, en dat ze twee baby’s in haar buik heeft: Jezus en Christus.

Nee, “we werden deze week niet verwend met de ikjes”, om met Pawi te spreken. En dat was zo zwak uitgedrukt dat het pijn doet. “Na vandaag lengen de dagen weer, wie weet heeft dat een goede invloed op de ikjes-schrijvers.” We mogen het hopen. Ook het schrijven van zo’n intro als dit wordt er niet leuker op namelijk. Ik zit echt te worstelen. Ik weet niet eens zeker of ik het tot een goed einde breng. Nou ja, dat zien jullie morgenochtend (en dat is dus vandaag, hedenmorgen) wel. Want ik schrijf dit gisterenavond voor jullie, maar vanavond voor mij dus.

De enige echte mooie ik, want beeldend, want een voorval van een lezer, was afkomstig van diezelfde Pawi. Ging zij nou maar eens romannen schrijven, flinke, kloeke streekromannen, of familiedrama’s. Dan kwamen die bibliotheken weer vol, de boekenwinkels gingen weer renderen, en de televisie en smartphones konden de deur uit. En dat het romans is, dat weet ik ook wel. Taal weet je. Lekker mee spelen. Romannen dus. Dikke stevige.

Maar Pawi’s ikje werd geeneens niet geplaatst in de NRC. Wellicht omdat het niet was ingezonden. Het ging over een weg tussen weilanden die zo smal is dat er maar een auto of een fietser op past, je kent ze wel, ik wel tenminste, bijvoorbeeld in het Groene Hart waar ik nog weleens kom. Of in zo’n film van Alex van Warmerdam. Die ik nog weleens bekijk. Met van die sloten er aan weerszijden naast. Enfin, Pawi stond laatst stil met de auto om een tegemoetkomende fietser voorbij te laten gaan. “Hij bewoog even, iets naar rechts, maar durfde niet echt verder. Ik bewoog ook even, iets meer naar rechts aan mijn kant. Tegelijkertijd zakten wij in de berm, hij aan zijn kant met zijn fiets, ik aan mijn kant met de auto. Paniek. Het liep goed af.”

Ze beminden elkander nog op de oprijlaan van het kasteeltje

Geweldig toch? Hoe liep dat dan goed af? Dat wil je als lezer weten, daar ga je mee aan de slag. Slecht aflopen zou in de plomp zakken zijn, van beide weggebruikers, slechts twee gaten in het kroos zouden heel even een stille herinnering zijn. En daarna niets. Maar dat gebeurde niet. Het liep goed af. Goed is wellicht wel een opbloeiende liefde. De fiets werd in de achterklep getild, ze beminden elkander nog op de oprijlaan van het kasteeltje van de schrijfster en ze leefden nog lang en gelukkig. Chaperon of niet, maar die ging er misschien ook wel met de auto op uit, het sleuteltje stak nog in het contact, en ging ook een fietser maar dan van vrouwelijke kunne uit de berm oppikken, misschien wel op datzelfde smalle plekje tussen die twee sloten. Bermen … man, mijn fantasie schiet uit zijn voegen.

Ook in de sector goed nieuws van deze week: er werd weer een nieuw mooi deel van de Chinasage geopenbaard. Zelfs Ilona, de schrijfster, had het hele verhaal al vergeten, zo traag komt dat ding op de site, wat lekker is moet je lang laten duren. Maar hopla, daar was dan toch weer een fraai geïllustreerd avontuur uit 2011. Nou, avontuur, er gebeurt dus juist de hele aflevering niks. De hoofdpersoon zit allenig op een hotelkamer naar de televisie te kijken en in bureaulaatjes te rommelen. Ja, en dan vindt ze twee familiezakken condooms, waar je een heel weeshuis mee kunt voorkomen. Da’s dan wel weer suspense. Ga maar gauw klikken, HIER, dan weet je wat Ilona daar mee deed.

Wil jij net als onze Ilona en de andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Met iets leuks? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden uit het verre buitenland die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Of scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume als je dat wilt. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, het hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg alle afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, maar ook via de email van mijn voorganger apie@apiedapie.com of direkt bij mij zelf: bas.vanvuren@gmail.com.

Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar.

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen week. Nou, jullie zien het wel. Ik was vorige week al in de Kerststemming en op reis in verre landen en luxueuze oorden. Bij de Kerst horen dieren, jullie kennen ze wel, de ezel en de os, het kalkoen en Flappie, de vette ganzenlever niet te vergeten, en dus ook het hert. Hier in het wit. Maar zo komt hij niet de oven uit hoor! Smakelijk eten allemaal. Tot laterrr.

Foto: “Wit hert bij Van der Valk” © 2018 Bas van Vuren