Soms krijg je een titel in je schoot geworpen. Er stond vorige week zaterdag een ikje in de NRC van Ilse Harmelink. Ze reed met haar puberdochter langs een weiland vol schapen met gekleurde achterwerken. Stempels voor als ze seks hebben gehad. En boven dat ikje had een jolige eindredakteur “Gekleurde billen in de wei” gezet. Hopla. Klaar. Niks meer aan doen.
Leesclub “De Gekleurde Billen“, ja, lach maar
Verder ga ik het hier niet over hebben, want wij weten er al alles van, ik wel tenminste, maar ik heb veel groter nieuws. Dat er een nieuwe Leesclub is opgericht. Nog zonder titel, maar die komt wel. Leesclub “De Gekleurde Billen”, ja, lach maar.
De titels van de andere ikjes van vorige week waren minder opvallend dan de namen van hun inzenders: “Leesclub” (van Ben Sloot), “Warm welkom” van Trees Roose, “Spelfout” van Michiel Mol, “Folderwijsheid” van Cor Brockhoven, en “In de mand” van Paul Loven. Jammer, want een goeie titel, of kop zoals wij van de krant zeggen, kan een hele ik opfleuren, maar ook versuffen.
Neem nou die over folderwijsheid. Dat lijkt toch zo het zoveelste anekdootje over een dochtertje dat foldertjes rondbrengt en iets meemaakt? Niets was minder waar. Dit stuk lezersproza kaartte een diepe dikke treurigheid van Nederland anno nu aan.
De 20-jarige adoptiedochter van een echtpaar, ooit geboren in China, doet open als de bel gaat. Er staat een oudere dame van de Jehova’s Getuigen voor de deur. „Ik wilde over het geloof komen praten, maar ik zie dat er niemand thuis is”, zegt het mens. “Dan ga ik maar weer, dan kun jij lekker verder met schoonmaken.”
Pok! Au! Daar verbleekt het verzonnen grapje van de Luizenmoeder bij, waarin ongeveer hetzelfde gebeurde. Maar dat was verzonnen. Daar moest om gelachen worden.
In het commentaarrondje werd natuurlijk de vloer aangeveegd met de Getuigen en in een moeite door met hun geloof. Stel dat ze gelijk hebben, vond Lummel bijvoorbeeld, “dan riskeer je in eeuwigheid met dat soort mensen opgesloten te zitten. Ik zondig me te pletter om dat te voorkomen.”
“Dat de confrontatie heel onverwacht was”
Het ikje “In de mand” had daar beter in kunnen blijven. Het was een deerniswekkende poging tot mooischrijverij, waarbij Paul Loven alle registers opentrok om het contrast tussen rouwen over een dode hond en blij zijn met een keffend levend hondje te schetsen. Helemaal mislukt. Ondanks zorgvuldig gekozen woorden als “verdrietig”, “regen”, “industrieterrein”, “somber”, en “zachte stem” wilde het niet lukken. Zelfs hijzelf kwam er uiteindelijk niet uit. Dat de confrontatie “heel onverwacht” was, pende hij toen maar in arremoede neer en stuurde het in zonder het nog een keer na te kijken. Man, wat verkeerd, wat gewrongen, wat doorzichtig. “Het moet niet gekker worden, meneer Loven. Straks ga ik u niet meer geloven” dichtte Pawi streng.
Het ikje dat misschien het allerbelangrijkste ikje van de afgelopen tijden zou kunnen blijken te zijn, later als we er op terugkijken, dat was het ikje “Leesclub”. Het ging over de 9-jarige dochter, Mare, van Ben Sloot. Mare Sloot dus. Omdat haar moeder haar niet bij haar leesclubje wilde hebben, moest ze met pa Sloot naar boven. Ze gingen immers Murat Isiks “Wees onzichtbaar” bespreken. Mare zit er niet mee en gaat gezellig met een paar oude knuffels knuffelen. Wat ze van het boek vond, wil vader Sloot nog weten voordat hij zich in zijn mobieltje en Tinder app verliest. Mare trekt een intelligent snoetje en zegt: “Hij schrijft “Murat is ik” en dan vind ik het best extra knap dat hij toch zo’n dik boek kan schrijven”.
Leesclub in wording
Vermakelijk ikje, wat u zegt, maar vervolgens gingen de reageerders helegaar nostalgisch herinneringen ophalen aan hun eigen leesclubjes, van vroeger en van nu. En Lummel opperde dus het idee om met zijn allen niet alleen ikjes maar ook eens goede boeken te gaan lezen en te bespreken. Bij deze dus. Het enthousiasme is er, de vorm komt vanzelf.
Mopperkont zit al ruim 25 jaar in een gemengde leesclub (drie vrouwen, drie mannen) en ze beginnen de sessie meestal met het doornemen van hun lichamelijke en geestelijke gebreken van de afgelopen periode. “We hebben daardoor nog zelden tijd over voor de boekbespreking.”
Klare taal heeft jaren in diverse leesclubs gezeten en de boeken uitgezocht enzo, “maar de meeste mensen zijn inmiddels dood of nog erger.” Ze heeft dus maar voor zichzelf “Grand Hotel Europa” van Ilja Pfeijffer gekocht en daar is ze naar verwachting wel even zoet mee.
Pawi vertelde dat ze ooit in een leesclubje zat dat ze voor zich zelf het “los-zandclubje” noemde. Je werd daar op uitnodiging lid van.
“Twaalf mensen kochten ieder een boek, hielden dat een maand en op de eerste dag van de volgende maand leende je het uit aan een ander lid. Na twaalf maanden kreeg je het weer in bezit. Er was een lijst die de volgorde bepaalde. Niemand sprak over het boek. Niemand wilde weten waarom jij juist dit boek had gekozen. Heel zuunig, dat is waar. Het clubje was ooit opgericht door de vrouw van de burgemeester, vandaar. Liefdewerk.”
Dit was geen leesclub maar de voorloper van de bibliotheek, volgens mij, maar ik zweeg om de goede sfeer niet te verstoren. Helemaal in de mood ineens fotografeerde ik maar liefst drie boeken van mijn eigen nachtkastje.
De bestseller van Mark Manson begon leuk, fris, hilarisch, zen, niet ondanks maar juist dankzij het grootste aantal malen f***’s per pagina ooit, maar na een paar hoofdstukken gaat de auteur zich ergeren aan mensen die niet zo zen zijn als hij. Hij gaat gaandeweg helemaal uit zijn plaat tegen een zogenaamd denkbeeldige mr. X., maar beschrijft hem daarvoor een ietsje te goed en man, hij kan zijn jaloezie op diens succes niet verbloemen. Da’s dus niet zo zen. En nu twijfel ik of ik door wil lezen.
Heilig manna dat de grote Schrijver op de wereld moet uitstorten
Die van John Irving blijk ik volgens het bonnetje al precies drie jaar te hebben (vandaag, op het moment van schrijven). Met enige schaamte beken ik dat ik erin blijf beginnen, het dan weken of maanden laat liggen, en dan de volgende keer weer helemaal van voorafaan op pagina 1 moet starten. Vermoeiend. En dat geldt eigenlijk ook voor meneer Irving zelve. Jawel, ik heb al zijn boeken. Maar ik ken het kunstje nu en man, wat is de man verwaand. Hij schrapt geen woord, geen komma, want dat is alles heilig manna dat de grote Schrijver op de wereld moet en zal uitstorten.
Het grappige is dat ik me helegaar niet had hoeven schamen, zowel Lummel als Ad Hok, toch niet de minsten als referentiepunt, bleken hetzelfde te hebben met dit boek.
Verder ging het om onduidelijke redenen over de vraag of Foucault zich weleens in een homosauna buccal heeft laten plezieren of niet, dit moet ik nogeens teruglezen.
Klare taal gooide er nog een tip uit: Pieter Waterdrinker, Tsjaikovskistraat 40. Zolang ze dat niet toelicht, doen we er niets mee. Zij is halverwege en wisselt het af met “Grand Hotel Europa”. En ja hoor, dat televisiemakend Nederland hier meeleest wisten we al, dus eigenlijk had het geen verrassing hoeven te zijn dat dus ineens voormelde Pfeijffer vrijdagavond bij Jinek kwam opdraven. Frans Timmermans was d’r ook bij. Mooi dat zo’n blog zo’n impact heeft.
Lummel vroeg zich nog af of Vargas ook in het Nederlands wordt vertaald, maar dat pikten de media niet op. Niemand had enige sjoege of had dat wel maar hield zijn kaken op elkaar.
Pawi is tegenwoordig meer het type van de non-fictie, “Het brilletje van Tsjechov” door Michel Krielaars en dat soort werk. Als er maar een weemoedig hondje op de kaft staat. Verder leest ze een biografie over Casanova, die van Laurence Bergeen, vertaald door Hans E. van Riemsdijk en Marijke Gheerart, en ze weet nu dat Casanova een man was die veel meer kon “dan alleen maar vrouwen versieren”. Nu is dat zeker waar, maar het stoort me dat Pawi daarmee toch wat badinerend sprak over het edele handwerk van het vrouwen versieren. Dat komt je echt niet aanwaaien, hoor, hoewel het er misschien makkelijk uitziet.
Waar werkt die man, weet zijn baas daarvan?
Ik had het daar vorige week nog met mijn bloedmooie vriendin over. We hadden net in Den Haag in de bus ingecheckt met onze OV-chipkaart, onwennig, want we zijn wat dat betreft buitenlanders. Ik zat al en daar kwam ze schaterlachend door de schielijk optrekkende bus naar me toe stuiteren. “De busschauffeur zei me dat ik er lekker uitzag!”, gierde ze. Ja, dat kan dus nog in Nederland. Moet je elders niet proberen. “Pas op, of ik ga je aangeven”, had ze er dan ook nog quasi-dreigend uitgegooid. Een volkomen normaal onschuldig prietpraatje tussen man en vrouw. Vroeger het vermelden niet waard. Maar tegenwoordig bijna nergens meer mogelijk vanwege zuur gepruim, akelige advocaten en krijsende twittertrollen. Waar werkt die man, weet zijn baas daarvan?
Maar goed, we zitten in de leesclub, niet in een thee- of naaikransje. Waar was ik gebleven? Ik vind het al beregezellig in ieder geval. Er is veel meer te vertellen dan alleen over die ikjes en die actualiteiten.
Bertie vond vorige week bijvoorbeeld in haar boekenkast, onder het stof en onder lagen kruimels en muizenstrontjes een vergeten Achterberg terug, “Blauwzuur”. “Daar wordt een mens niet vrolijk van”. Het bijpassende muziekje werd door Timmerark gevonden:
Ik weet daar over mee te praten, boeken waar je niet blij van wordt. Ooit heb ik me bijna een depressie in gelezen door een boek van Arnon Grunberg, ik weet gelukkig de titel niet meer, het was zo zwart, zo ongevoelig, makaber, ranzig, dat ik me door de bladzijden heenworstelde en steeds chagrijniger werd. Toen ik het uithad, ja, je leest toch door omdat je hoopt dat het goed afloopt, maar nee, het einde was zo mogelijk nog afgrijselijker, toen heb ik het weggegooid. Voor het eerst in mijn leven dat ik een boek in de prullenbak gooide. Ik wilde het nooit meer zien, er nooit meer aan denken. Ik heb nog lang een hekel aan Arnon Grunberg zelf gehad ook. Dat is nu minder.
Over grillige sterschrijvers en levenskunstenaars gesproken, die van ons kwam ook weer eens voorbij. Onze eigenste beste Timmerark, over wie anders heb ik het, dook weer eens op en gaf tekenen van leven vanuit zijn WordPressdashboard. Hij zat weer eens in een hotel met roomservice en een brunch, een wellness en je mag er je hond meenemen, gewonnen met Groupon. Hij at er een “burger voor de gevorderde eter” bij. Prachtig gevonden toch? En ik zie hem voor me! Met zo’n prikkertje erin toch?
Timmertje sleepte met zijn terugkomst, al dan niet per ongeluk, heel terecht het 100e-reactie lepeltje in de wacht. En met een beetje geluk kocht hij ook nog een nieuw hondje. Dat zien we later misschien. Velen bleken nostalgisch zijn fraaie onafgemaakte levensroman aan te klikken.
En alsof dat niet genoeg was, kwam er nog een fraai stukkie eigenste home made leeswerk op de mat, ongebonden, hopla, door te scrollen op den tablet. Jawel, ik het het over Ilonas epische Chinaverhaal. Lees, scrol, klik, geniet hier. Veel eten, een halve boeddha, en een uitzicht op de bergen.
Wil jij net als Ilona en de andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan hier onze dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen week. Nou, jullie zien het wel. Ik was nog een foto vergeten van mijn werkbezoek aan Den Haag en Scheveningen. Op brandvonksafstand van het inmiddels uitgeblakerde Vreugdevuur op het strand heeft de gemeente overal in oud Scheveningen kunstbillboards op straat gezet, reproducties van echt mooi werk.
Deze vond ik wel bij de kleurige billen passen. En de onschuld en blijmoedigheid die we moeten blijven bewaren, wat er ook om ons heen gebeurt, wat voor bozigheid er ook over ons wordt uitgestort. Kijk in je eigen ziel, lieve lezer, zorg dat die schoon is, of bijna schoon, want we zijn geen heiligen, en blijf het goede doen, blijf geloven in jezelf en in je medemens. En vervolgens mag je rustig af en toe de luikjes van je hart sluiten voor de sneerders. Onder het genot van een wit wijntje.
Foto: “Witte billen op het strand” © 2019 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Wat een lang intro. Je voorkeur voor gekleurde en of witte billen komt goed uit bij het ikje van vandaag. Zie hieronder.
Veelste warm
Tijdens een rondreis door Zuid-Afrika bezoeken we een paar dagen een nichtje dat daar al jaren woont. Het is zo’n 25 graden en we besluiten samen een wandeling te gaan maken onder de bloeiende Jacaranda-bomen. We praten over koetjes en kalfjes. Op een bepaald moment zeg ik tegen mijn nicht dat het vandaag zó warm is dat ik mijn panty maar heb uitgedaan. M’n nichtje schrikt en staat stil. Ze roept: „Loop jij nu kaalgat?!”
Anneke Hei
…of gaat het nu niet meer om de ikjes?…
Tja, als we over Zuid-Afrikaanse woordjes gaan beginnen, dan is de voorraad ikjes ineens weer onbegrensd. Maar daar waren ze niet voor bedoeld. Het ging over anekdotes.
Ja een panty is een anderding in het engels. Leuk hè?
We doen ikjes en boeken en platen en toneelstuk’en en films, alles wat je maar bespreken kunt en waar je zin in hebt om het te bespreken. Culture Club laakmaarzeggen
Of een Social Club. Zo’n lekkere gezellige met muziek en drank en wijven erbij. Buena Vista!
Een lel van een intro zeg, hier valt veel te lezen. Hulde.
Over Grand Hotel van Pfeijfer wil ik nog melden dat ik het te uitgebreid vond, te veel herhalingen van sfeer en situaties die overduidelijk waren. Misschien moet ik het herlezen, vaak merk je dan meer nuances op.
Dank. Qua lengte is het inderdaad nog even passen en meten, als je naast ikjes en actualiteiten ook boeken te bespreken hebt, dan is dat best veel. We gaan het zien, misschien ebt het weg, dooft het uit.
De week begint weer goed, fraaie strandfoto, aardig ikje, intro met opening van van een multi-culti-functionele-literaire-fictie-non fictie beweging.
Toe maar alles kan en mag, niks hoeft.
Pieter Waterdrinker woont sinds 1996 in Rusland, afwisselend in Moskou en St Petersburg.
In Tsaikovskistraat 40 waar hij woont met zijn vrouw ( een Russische vertaalster)midden in een buurt waar de Russische Revolutie begon.
Hij beschrijft De Russische geschiedenis , zijn eigen leven en avonturen op een bloedstollende manier.
Michel Krielaars, het brilletje van Tsjechov vond ik ook in mijn boekenkast, geeft ook een boeiende inkijk in de Russische ziel , prachtig boek.
Ik heb lummels opmerking even moeten opzoeken, en voor degenen die dat niet hebben gedaan en net als ik niet wisten dat een panty in het Engels een min of meer sjiek onderbroekje is: bij deze.
En ik heb zojuist corned beef opgezocht, spreek uit kornet bief. Heeft met dikke zoutkorrels te maken. Wist ik niet. Ik ga een ikje opsturen.
Traktatie
Een van de kinderen, een meisje, werd 4 jaar en mocht trakteren in de klas. Dat deed ze heel goed en ze droeg trots een bak met lekkere dingen. Toen ze klaar was en ik, de juf, de bak wegzette zei ze; „De bak moet mee naar huis want het is de overgeefbak.”
Joks van Veen
Verschrikkelijk. Alle varianten van overgeefbak of overgeefschaal heb ik zo langzamerhand wel gezien. En het taalgebruik is van een juf die op haar hurken alles uitlegt aan ons.
Geef mij dan maar de Griekse mythologie (Mythos, Stephen Fry), waar godinnen de ontrouw van hun man wreken door zijn kind te doden en te serveren. Hmm lekker mals! Wat was dit?
Aparte associatie van Pawi bij dit ikje.
Ik zelf ken het verschijnsel “overgeefbak” of “overgeefschaal” niet, maar ik neem aan dat dit een bakje is dat gezinnen in Nederland klaar hebben staan voor overgevende gezinsleden. Of misschien staat er wel een in elke kamer, of worden ze meteen bij het eten op of onder de tafel gezet? Any way, die dingen worden uitgewassen, so what’s the big deal. Juf kan niet schrijven, da’s veel erger.
Het was geen associatie maar een poging iets tegenover het zoetsappig “enge” van dit ikje te zetten.
Wat gaan we doen met die kornet bief trouwens?
Overgeven?
Knetterbief, noemde een buurjongetje dat en lachte zich te pletter.
Even checken
Onze zoon heeft voor zijn elfde verjaardag eindelijk een iPhone gekregen. Sindsdien is hij onafscheidelijk van zijn mobiel en hij heeft zich in korte tijd alle ins en outs van het apparaat eigen gemaakt. Gisteren heeft de weervrouw voorspeld dat het vandaag zou gaan sneeuwen. Vanochtend wil onze zoon graag weten of die voorspelling is uitgekomen. Hij pakt zijn iPhone en vraagt: „Siri, ligt er sneeuw?”
Marthe Alt-van Endt
Normale vraag.
En? Lag er sneeuw?
Ja, er lag sneeuw. Lekker pakkende sneeuw. Sneeuwballensneeuw.
Ik heb Siri ook gevraagd, benieuwd naar het antwoord. In het nederlands snapt Siri het niet maar op de vraag “Is there snow today” kreeg ik het weeroverzicht van mijn buurt. Nul graden. Geen mededeling over al of niet sneeuw.
Heerlijk ikje. Het joch van elf had het natuurlijk allang gezien. Siri maakt hem niet wijzer.
Wat een ikje vandaag!
Het meest frappante woord was voor mij “eindelijk” in de eerste zin.
De laatste zin mocht er dan ook zijn.
Aanspreken
Samen met een aantal collega’s mocht ik in ons museum de koning voor een nieuwe, grote tentoonstelling welkom heten. Blijkbaar was ik er toch mee bezig hoe ik hem moest aanspreken. Namelijk met ‘Majesteit’, en met niets anders. De nacht ervoor droomde ik dat een 2,5 meter lange koning Willem-Alexander mij vertelde dat ik ‘Majesteit’ moest zeggen. Ik zei echter ‘Overheid’, en nog een keer ‘Overheid’. Hij corrigeerde mij vriendelijk. Het ging die zaterdagochtend goed.
Koen Perik
Lekker belangrijk, Koen. Verder nog iets meegemaakt?
Ik droomde dat ik een Ikje schreef en de lezers waren zo vriendelijk het te lezen en bewonderden me en … ☻☻
« Meneer » volstaat. Excuses voor de aanhalingstekens. Ik kan geen andere maken op mijn azerty toetsenbordje
Goeiedag! Ik ben nogal druk geweest de afgelopen twee/drie maanden, dus ik heb nauwelijks posts van anderen gelezen, maar ik dacht, ik ga weer eens buurten bij Bas. En werd niet teleurgesteld. Mijn hemel, wat een lange tekst. Had je lettervermicelli in je soep gedaan? Of is er iets anders aan de hand? De ikjes zijn niet echt meer om over naar huis te schrijven, dat had ik ook al gemerkt en in een leesgroep heb ik tot nu toe nog nooit zin gehad. Ik lees liever voor mezelf (al moet ik bekennen dat de ‘echte’ literatuur er de laatste jaren een beetje bij inschiet). Maar die billen op het strand zijn prachtig. Decent en toch wit. Smooi! Kom er maar eens op. Chapeau!
Jaja, ik had kennelijk veel te vertellen. Komt wel weer goed. Dank voor je komst!
Het zou wel leuk geweest zijn als Koen keer op keer majeschijt had gezegd.
“Het ging die zaterdagochtend goed”…ik hoop op een vervolg van Koen Perik.
“Maar die middag, de avond, de nacht die volgden, een en al majesteit majeschijt overheid museumbeleid opening sluiting en ook nog sneeuw en ijs over een nacht”
Ik heb Grand Hotel Europa uit. Ik heb het boek met veel plezier gelezen. Ik ga wat gedachten opschrijven en opsturen.
Tanden
We zitten met onze kleinkinderen aan tafel te tekenen als er een appje binnenkomt met de foto van onze breeduit lachende dochter: ze is 36 weken zwanger en het is gelukt de baby van stuitligging naar hoofdligging te brengen. Merijn (5) vraagt waarom tante Esther zo blij kijkt. Ik leg het hem zo goed mogelijk uit. Hij lijkt het begrepen te hebben. Na enige tijd met een gefronst voorhoofdje na te hebben gedacht, zegt hij opgelucht: „Nou snap ik waarom ze zo blij is. Als de baby met het hoofd naar boven ligt, moet ie door de mond naar buiten. En tussen al die tanden door.”
Jacques Oomen
Nounounou
Zucht. Zucht. Zuchterdezucht.
Die reacties van jullie …. 😀 😀 😀
Een van onze kinderen had dit echt kunnen zeggen.
Huiskamervreugde, Bertie, daar kan je geen genoeg van krijgen. Een onuitputtelijke bron van verbazing en vermaak, heerlijk om mee te maken. Maar. Nou ja, misschien moet ik mijn verwachtingen voor ikjes bijstellen.
Lummel, waarschuw je op tijd voor spoilers in je opgeschreven gedachten over het Grand Hotel Europa?
Een spoiler is aangegeven. Ik vraag Bas om mijn stukkie te plaatsen als iedereen het uit heeft
Wie zijn er nog aan het lezen?
Pfoe, ik wil het gaan lezen. Maar eerst moet die stapel op. Hoe gaan we dit aanpakken? Als we wachten tot iedereen de boeken uitgeeft wordt het een antiquariaathoekje.
Ik ben nog bezig , nog honderd blaadjes te gaan, maar ik heb de Caravaggio draad ( wegens te langdradig) overgeslagen.
Dat is jammer Klare taal, we spreken daarover als iedereen het boek uit heeft.
Neutraal
Tijdens een mannenetentje met een dierbare vriend en zijn twee puberzonen bij ons favoriete Aziatische restaurant op de Amsterdamse Zeedijk, vraag ik om extra gember als de eigenaresse komt informeren of alles naar wens is. Ze kijkt de tafel rond en vraagt of er nog meer liefhebbers zijn? Binnen een nanoseconde antwoordt de jongste zoon (12), „Nee, dank u. Ik ben gemberneutraal.”
Hans Barnhoorn
Op zich een erg gevat grapje. De achtergrond en context wordt niet echt duidelijk.
Een goeie grap. Maar ik vind het woord mannenetentje afgrijselijk. Mannenetentje, vrouwenetentje, kinderetentje, grijzeharenetentje, zwarteschoenenetentje, dikkepensetentje, mislukteikjesschrijver/steretentje.
Leuk, mannen onder elkaar. Fijn ook voor de 12 jarige zoon. Goeie grap, razendsnel.
ik vind er nix leuk aan mannen onder elkaar. Net zo leuk of vervelend als met vrouwen erbij. Ik kan je een Antal mannen opnoemen waar ik helemaal geen zin heb om onder elkaar te zijn.
Ja breek mijn bek ook niet open.
Er zullen er toch ook wel zijn, met wie je wel graag aan tafel zit? En mannen onder elkaar hebben vermoedelijk andere gesprekken dan als er vrouwen bij zijn. Vrouwen onder elkaar in ieder geval wel. Dikke pensen onder elkaar, die dan weer niet. Die zijn te druk bezig met eten en drinken. En sterschrijvers zien elkaar liever verdwijnen dan dat ze samen eten.
Trouwens: behalve Klare taal is er niemand die op dit moment Ilja L P leest. Ik had genoeg aan zijn La Superba en nog een kort verhaal in de Arts en Fiets (ook wel Arts en Auto genoemd vaak). Ben weer terug naar non-fictie. Dus dat wordt misschien een aardig samenspraakje.
Ik ben net aan la superba begonnen.
Tafelgesprekken gaan over waar we toevallig zin in hebben om over te praten. Dat verschilt per keer en per gezelschap. Ik zou niet weten waar mannen over praten als ze bewust als mannen met elkaareten. Dat hebbik nooit gedaan. En dat ga ik waarschijnlijk ook nooit doen.
Ik heb het nagekeken en zag dat ik me vergiste. Niet Grand Hotel maar La superba heb ik gelezen.
Van mannen onder elkaar weet ik niet veel, niet mans genoeg.
Van vrouwen daarentegen wel, al die zussen en schoonzussen.
Caravaggio ook in deze roman? (Ik heb pas 10 paginaas gelezen)
Weet ik niet uit mijn hoofd, het is al even geleden dat ik het las. Ik herinner me vooral de uitgebreidheid en het idee dat het veel korter had gekund. Ik ga het opnieuw lezen.
Sorry Bertie, ik vergipste me, ik verwarde je met klare taal.
Nou Bertie en Lummel, we kunnen heel goed over la Superba en Grand Hotel praten zonder het zelfs maar gelezen te hebben denk ik zomaar ineens.
Goed stukje. In afwachting van thuisbezorgd:
Wat is dat met billen trouwens, heb ik te snel gelezen?
Wie was dat ook al weer, Apie, die kunstenaar op het VK blog die ook (naast andere uitingen, ruzie achtige uitingen geloof ik) foto’s van zichzelf (man) met b.h.’s plaatste?
Hij gaf zichzelf ook altijd een like, zijn stukjes, en gelijk had hij, anders had hij het net zo goed niet hoeven te schrijven/plaatsen…toch, schattie?
Apiedapie en Bassie die iedereen bijnaampjes geeft, een voorloper van trump eigenlijk? Niet zo best maar ja, hij was wel eerder! Jij, dus. Verder een goede week gewenst ieder!
Was dat niet ene “Fred”? Kan het niet terugzoeken want het vkblog heeft gewoon alles gewist. Onnodig. En gemeen.
Fred JA! Je hebt gelijk. Twee keer. Maar Fred en gemeen(d) daar moet ik wel over gniffelen.
Bizar. Ze hebben het niet gewist, dat weet ik zeker, maar goed, naast een heel scala aan andere bloggers denk ik ook wel dat bv de sponsor Volvo zich door de bijdrage van BH kunstenaar F bande W? Weke eens achter hun dashboard bekrabt hebben.
Sorry, voor de foutjes komt door de roti .
Niet gewist?? Dat hele vkblog is toch weg?