De Umwandlung naar een heus Kulturblog is hier in volle gang. We staan in de steigers! Niet dat we de ikjes geen aandacht meer geven. Maar als cultuur zien we ze niet meer. In het begin, ja, toen waren het pareltjes die zelfs een eigen dik boek opleverde, “De Dikke Ik”. En een Nederlandse bibliotheek, de Nationale meen ik, die verzamelde de ikjes zelfs in een databank. Want ze weerspiegelden voor later het wel en wee van de Nederlander.
Niet meer. De haarscherpe observatie is er nog wel, maar niet meer dan één- of tweemaal per jaar. Voor de rest zijn het inzendingen van would-be schrijvers die de redakties van de Donald Duck, Havenloods, schoolkrant, ANWB Kampioen en Arts en Auto weigerden. Als ikjesschrijvers wat minder de NRC zouden lezen, maar met hun tijd zouden meegaan, dan zouden ze hun ikjes wel op Snapchat zetten. Dan hadden die stukjes de levensduur die ze verdienen. Zo, dat is er weer even uit.
Waar gaan we het over hebben? De hoogtepunten van de vorige week. Het was weer prachtig. Keiveel cultuur kwam er aan de orde: boeken, films en TV-series, zangers (de meesten dood), muziekjes en koortjes, reisjes, ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen. Voor jullie overzicht en gemak eens een keer niet associatief, hapsnap en van de hak op de tak, timmerarkiaans zeg maar, maar netjes gestructureerd met tussenkopjes per cultuurvorm.
Die discussie en dat gelul over van alles en nog wat?
Klare Taal (of haar gehackte account) sprak klare taal over het vernieuwde blog: “Nou ja, is dat allemaal de moeite waard, die discussie en dat gelul over van alles en nog wat?” Tja, dat weet ik ook niet. Zelf gaf ze later een antwoord op haar vraag: “Eigenlijk is dat wel de basis van ons bestaan” Zo zit dat. Dus toch maar doen dan. Ik waag het erop.
Eerst even de ikjes wegwerken
Veelschrijfster (14 ikjes al volgens Mopperkont) Hedda Treffers stuurde een ikje in met wel heel veel zelfspot. Ze zette zichzelf neer, zo vatte Lummel het vaardig samen, als een “klein opdondertje met gele tanden, een lelijke neus, rare oren, een platte kont en mooie tieten.” Inderdaad, vond ook Pawi, “overdaad schaadt.” Qua zelfspot. Maar qua tieten ook, vind ik dan weer, gek mannetje dat ik me d’r eentje van jullie ben.
Voor de zoveelste keer, want, ja NRC-lezers bereizen de wereld ging het over Nederlandse namen die in het buitenland vreemd klinken. Oom Nutte en tante Foekje, Mien en Lien, Fok (Folkert), Fokke en Joke. Maar als je uit Syrië naar Frankrijk komt en je heet Riad Sattouf, dan wordt er op de schoolpleinen ook gelachen. Voor Franse oren klinkt zijn achternaam als “haar kutje” of iets dergelijks. Sssst. Don’t vertel it verder. Dat soort taal gebruiken we hier op deze nette site niet.
Er was ook nog een ikje over Hans en Frans, twee ouwe mannetjes op de fiets, en Floor, een jong meisje met pretogen aan de ontbijttafel dat snel naar boven vluchtte toen de heren dampend in hun strakke wielrennersbroekjes binnenkwamen. We konden er geen chocola van maken. Stuur nog eens wat in, Hans Go, maar dan coherent.
Kijken en erover lullen
Lummel heeft sinds kort Netflix en heeft daarop “op aandringen van bijna iedereen die ook Netflix heeft“, naar de serie “Casa de Papel” gekeken. Wat of de andere lezers daarvan vonden? Niks dus. Maar ze zitten nu te kijken. Let op mijn woorden. Ik heb wel vaker gelijk gehad.
Hij schiet zijn vader dood
Zelf zet ik de Netflix ook meer en meer aan, zeker zo eens in de week. Vooral de Netflix-originals die je dus elders niet ziet, zijn het waard om bekeken te worden. “Dark Mirror” was er zo eentje, een soort van experiment waarbij je als kijker de film die je aan het kijken bent kunt beïnvloeden. Met je afstandsbediening mag je om de zoveel minuten kiezen voor vervolg 1 (hij schiet zijn vader dood) of vervolg 2 (hij loopt weg).
Begonnen ben ik ooit met “Bird Box”. Waarom? Omdat Netflix heel handig in de publiciteit bracht dat het de meest bekeken film ooit was. Of het zo was zullen we nooit weten, want hoe meten ze dat en ja, ze meten het zelf duh icoontje. Maar dan wil je toch even kijken waar iedereen zo enthousiast over is, en dan kom je terecht in een toch niet zo spectaculaire griezelscience-fiction film. Van het soort waar ik al decennia eigenlijk niet meer naar kijk.
En deze week ben ik begonnen aan de serie “Sex Education”, jammer van de titel, want, nee, heb ik niet nodig, hoewel icoontje, maar gewoon heel erg apart. Funny, witty, bizar, echte humor zoals humor bedoeld is, waarbij je op het puntje van je hoekbank zit of ligt. In het laatste geval een kussentje eronder.
Goed, dat was dus Netflix. Die film over Mexico die een Oscar heeft gewonnen staat ook in mijn kijklijst. Graag jullie favorieten.
Eigenlijk hadden we het over “Casa de Papel”, door mij abusievelijk aanvankelijk voor Huis van de Paus aangezien, dat heb je ervan als je Spaans via de Duolingo leert (ben sinds dit weekend in de “Gold League”). Maar dat gaat dus over een huis van papier, daar waar de bankbiljetten gedrukt worden. Huivericoon. Er komen vast bankrovers in voor!
Boeken lezen die niemand anders kent en daarover toch willen praten
De Leesclub krijgt meer en meer vorm. Nog niet zijn uiteindelijke, maar we hebben geen haast, zeker niet nu Lummel even een weekje drukdruk met de taxi is. Het valt wel op dat het al weken over dezelfde boeken gaat. Maar misschien is dat nou juist wel aangenaam. Heb je niet het gevoel dat de stapel ongelezen boeken steeds hoger wordt.
In La Superba heeft Pfeijffer volgens Lummel gekozen voor de stad als hoofdonderwerp. In Grand Hotel Europa (GHE) zijn Venetië en het hotel hoofdrolspelers. Lummel heeft pas 100 ipad-pagina’s uit en mist de structuur van GHE in La Superba. Ja! Kunnen wij daar iets aan doen? Nu nog? Man man.
Lummel laat ook weten dat hij het boek bij vlagen “timmerarkiaans” vindt. Wij gelijk speculeren wat hij daarmee bedoelde natuurlijk. Hoewel we dat best weten. Timmerark was er zelve als de kippen bij om Lummel op te roepen om hem alsjeblieft een email te sturen. “Vind mijzelf niet vaak meer timmerarkiaans maar maybe joe can help me met een hint …”
Klare Taal heeft het Grand Hotel inmiddels uit en haar conclusie is dat Giethoorn het nieuwe Venetië in wording is. Hopelijk zonder pizza, zeggen we er dan maar bij. Jullie denken dingen. Ik zeg ze.
Meisjessurfen noemt hij dat.
Lummel deelde ook nog een idee van P. over hoe je het beste een stad ontdekt. Je volgt het mooiste meisje dat je ziet. Totdat je een mooier meisje ziet. Dan volg je die. Enzovoort enzovoort. Je wordt dus random door de stad geleid. Meisjessurfen noemt hij dat. Ondertussen fantaseer je over dat meisje in de taal van het land. Niet hardop natuurlijk, een heiter voor je treiter heb je zo te pakken. Mij lijkt het bijzonder griezelig voor de meisjes in kwestie en ik keur het dus af.
Muziek om te genieten zonder veel woorden
Ja, het is best wel overzichtelijk, de nieuwe opzet van dit intro. Ikjes, films, boeken … nu de muziek dus.
Mopperkont plaatste een muziekstuk, waarin het prachtige Ehre Sei Dir, Gott wordt gespeeld en gezongen als ware het de vogeltjesdans. Waar een sneltrein doorheen raast. Echt erg. Dat moet langzamer. Dat moet plechtiger. Man man.
“Over het tempo zijn de meningen verdeeld”, zei hij er nog bij, “maar ik mag dit wel.” Ik niet alsmede alle andere muziekliefhebbers in de wereld.
De een krabt nog wat in zijn kruis.
Maar goed, het is me toch nog liever dan die andere die onze Mopperkont daarna plaatste. Daar zit je eerst tien minuten te kijken naar het opkomen van de zangers en zangeressen van het koor. De een krabt nog wat in zijn kruis. De ander probeert neutraal te kijken. Weer een ander ziet zijn vader in de zaal zitten en maakt een grimas. En dan gaat die dirigent ook nogeens een kwartier met een horizontaal stokje naar ze staan grijnzen. Een stokje dat er niet zwaar uitziet en dat andere dirigenten gewoon met één hand vasthouden. Hij moet dat dus pompeus en theatraal met twee handen tegelijk ver voor zich uit houden. Alsof er poep aanzit.
“Al luister je alleen maar naar het openingskoor” zei Mopperkont nog, “dat duurt al bijna tien minuten”. Nou, daar ben ik dus niet eens aan toegekomen. Heb een ander plaatje opgezet.
Deze!
Want de zanger Johnny Lion ging van ons heen. Dat hij in vrede moge rusten. Laten we hopen dat hij de aardige dingen nog kan voelen die over hem gezegd werden. Zoals Bertie die opmerkte: “Hij verscheen tegelijk met Rob de Nijs op het toneel. Ik heb het altijd jammer gevonden dat de verkeerde furore maakte. Kwestie van smaak.”
Lummel vond het een “prachtig liedje, veel herinneringen. En wat een mooie uitspraak van het Nederlands. Jammer, jammer, jammer.”
Pawi gaf zelfs toe dat ze ooit correspondeerde met een Griekse kapitein, “gewoon uit nieuwgierigheid, geheel vrijblijvend”. Om hem iets van onze taal te laten horen stuurde ze een singletje van Johnny Lion, Sophietje. Daarna heeft ze nooit meer wat van hem gehoord.
Alleen Ingries, maar die zegt nooit wat.
En dan ga je toch denken over het waarom. Misschien betekent ranja met een rietje wel iets geks in het Grieks? Ranja με άχυρο ranja me achyro … doe mij maar een biero! Echt een zeemanslied. Maar je kunt er absoluut een lekkere sirtaki op dansen, zeker na een paar ouzo’s. Volgens Bertie is die kapitein daar misschien nog steeds mee bezig. Wellicht meldt hij zich dus nog wel bij de inmiddels keigetrouwde Pawi, hoewel we weinig lezers in Griekenland hebben. Alleen Ingries, maar die zegt nooit wat.
Ad Hok moest natuurlijk weer grafdansen, als een ouwe farizeeër, hij komt misschien te vaak op de verkeerde websites waar ze dat ook doen. Voormelde Hok moest zonodig laten weten dat hij het altijd “een beetje een flutliedje” gevonden heeft. Dat “beetje” moest het keiharde oordeel misschien verzachten, maar een flutliedje is een flutliedje, een “beetje een flutliedje” bestaat niet en dat weet hij best. Nee, kwijlde de ouwe Hok vervolgens nostalgisch, ” … dan de Jumping Jewels zonder Johnny Lion (het Nederlandse antwoord op The Shadows zonder Cliff Richard)”
Ik heb het na een halve minuut toen de muzikanten nog steeds met het intro bezig waren uitgezet. Misschien was het prachtig gezongen hoor, mooie tekst ook, maar dan hadden ze maar sneller moeten beginnen.
Diverse updates van onze lezers
Lummel meldde dus dat hij een weekje drukdrukdruk zou zijn. Hij kan hier alleen maar heel af en toe reageren. “Tot volgende week!” riep hij vrolijk en dook de taxi in, die al een half uur voor zijn deur stond te wachten. De chauffeur had niet aangebeld, niet getoeterd, want die meter die stond al lekker te snorren.
“Achter de meeste kinderen in onze buurt stond een pastoor, ouderling of dominee.”
Bertie deelde en passant nog een jeugdtrauma: “Achter de meeste kinderen in onze buurt stond een pastoor, ouderling of dominee.” Daar ga ik me maar eens even geen voorstelling van maken. Wat die daar deden. “Poepen in een ouwe schoen” misschien wel, zoals Ilona met onversneden Amsterdamse tongval niet zei. Laten we dat maar hopen.
En Timmerark onthulde dingen die we eigenlijk liever niet zouden willen lezen. Bijvoorbeeld aan Pawi dat hij weer “van ons gedroomd” had, “enigjes eroticaal met een firewall van decennia tussen ons in waren we net een toner en een typemachine en de kus het onbespoten Aviervel.” Dan stel ik me nog liever die pastoor voor, dankuwelalsjeblieft.
Evaluatie en slotakkoord
Ik vind de nieuwe opzet geslaagd. Overzichtelijk. Jullie ook? Het is nu ook niet meer zo erg als het intro lang is. Je kunt gewoon de rubriek die je niet wil lezen doorscrollen. Man man, had ik eerder moeten doen.
Wil jij net als Pawi en de andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan hier onze dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen week. Nou, jullie zien het wel. Veel heb ik niet meegemaakt, een borrel ergens op een kantoor was het hoogtepunt. Wijn, verantwoorde snacks, er is echt helegaar niks te zien noch over te vertellen. Nee, dan het intro, lees dat nog maar eens een keer over. Dan ontdek je nieuwe dingen.
Foto: “Borrel met snacks” © 2019 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Heel goed. Het intro kan me niet lang genoeg zijn, al lezende word ik wakker en wakkerder om de nieuwe week te beginnen.
Het zal mij benieuwen of het wat wordt met die boekbesprekingen. Netflix heb ik niet. Alleen de bijdragen die je direct kunt zien, zoals die van Mopperkont, hebben een meerwaarde op een blog. Denk ik. En de ikjes.
Voor het ikje van vandaag, inclusief inleidend zinnetje en nabespreking: zie vorige blog. Het was er allemaal al ver voor middernacht. Wel samenhangend met dit blogpraatje. Wie weet kan alles door Bas worden gekopieerd naar hier?
Films die niemand ziet kunnen net zo goed besproken worden als boeken die niemand leest. Denk ik. Maar de discussie loopt.
Qua ikje en commentaar van gisterenavond laat: zie aldaar.
Het ding was het niet waard om in het intro der hoogtepunten vermeld te worden.
Het toeval wil dat ik sinds vorige week Netflix heb. Prachtig, kunnen we eindelijk eens echt goede films zien. La Casa de Papel direct uitgeprobeerd. Inderdaad de moeite waard, lummel! Meteen twee afleveringen bekeken en de volgende avond maar weer. Uitkijken dat je niet te snel verwend wordt dus een paar dagen pauze om het te laten bezinken.
(We hebben hier de hele toestand omgegooid. Iets met netwerk en synchronisatie. Nu ook een Macbook. Dus als er rare dingen gebeuren weet je waar het aan ligt. Even wennen.)
Dat is inderdaad een puntje bij Netflix om aandacht aan te besteden. Je hebt de neiging om alle episoden van een serie achter elkaar te bekijken. Of een stuk of drie per avond. Vroeger in de tijd van papa en mama moest je een week op de volgende aflevering wachten. Was toch ergens fijner.
Wou nog zeggen dat ik het een heerlijk lang intro vind. En dat is prettig om je dag en week mee te beginnen.
Zo, nu moet ik trainen. Zal vast beter gaan zo. Daag!
Dank je Ilona, is fijn om te horen. Trainze!
Wat ook leuk is: luisteren naar podcasts. Zoals die van Simon Heijmans bij NTR, “De brand in het landhuis”. Een waargebeurd verhaal over de excentrieke Ewald Marggraaff, die dood werd aangetroffen in zijn afgebrande landhuis en vele miljoenen achterliet, alsmede talloze schilderijen van bv Renoir en Rubens, plus een emmer goudstukken. Al die bezittingen waren onvindbaar. Simon zocht het uit en maakte er een podcast van in zes delen. Zaterdag het laatste deel. Elke week was er een te horen. Net als vroeger dus, elke keer een weekje wachten.
Jaaaaaaaaa, podcasts, die heb ik ook recent ontdekt. Ik beveel aan: DGHBPC oftewel de Grote Harry Bannink Podcast van ene Gijs Groenteman. Geweldig knullige interviews met alle achtergrondgeluiden en onderbrekingen gewoon er niet uitgeknipt. Mooie liedjes. Mooie verhalen. Ach, Bannink, wat een Meister!
Bijna goed, DGHBP dus, zonder C.
https://castbox.fm/x/j6rz
Waar halen jullie het geduld vandaan.
Geen Netflix en geen podcast hier ondanks aandringen van zoons.
Op een enkele uitzondering na zie ik geen films of lange programma’s. Liever de hele avond in een dikke pil dan een half uurtje film.
Deze keer toch overwegen om naar je zoons te luisteren, Bertie. Zo’n podcast is wat we vroeger hoorspel noemden. Luisterde jij nooit?
Ik moet wel zeggen dat ik podcasts alleen in treinen en vliegtuigen beluister. Nooit thuis. Want daar heb je die niet.
Hoorspelen waren niet aan me besteed behalve Sprong in het Heelal, dan mocht ik net zo lang opblijven als de broer die twee jaar ouder was.
Op de lagere school kregen we lichtbeelden met bijbehorende radioprogramma’s. Over bloemen en zo. Gruwelijk vervelend, het duurde en het duurde maar terwijl we ook in de boeken hadden kunnen kijken.
Volgens mij (imho) zijn podcasts gewoon een mooi woord voor radiopraatjes.
Netflix heb ik ook niet, ik hoor graag als ik wat mis.
Ik ga gewoon naar concert en film af en toe.
Veel van die radiopraatjes zijn erg leuk. In de vorm van podcast goed te beluisteren als jou dat uitkomt. En als je er niet vanaf het begin bij was: geen nood. Alles wordt een tijdlang bewaard. Zoek maar eens op je iPad bij bv NPO radio 1 of 4. Hoef je helemaal niet voor in de trein of het vliegtuig te zitten. Gewoon tijdens het aardappelschillen kan het ook…
Concert, film, opera, vind ik ook heerlijk (alleen duurt opera wel errug lang)!
Dank je pawi, ik luisterde graag naar de vpro tijdens strijken of andere saaie werkjes.
Nu is dus iets op afroep beschikbaar gewoon thuis.
Beste Bas, je had natuurlijk groot gelijk: een “beetje een flutliedje” bestaat niet. Ik zal er maar eerlijk voor uitkomen dat ik het destijds gewoon een “kutliedje” vond. Zo, dat is er uit. Oh, en de kwijl heb ik inmiddels ook afgeveegd.
Nieuwe tegenstander
Zittend op haar bedrand, probeer ik mijn dochter van tweeënhalf ervan te overtuigen dat zij nu toch echt moet gaan slapen. Alle denkbare argumenten worden in de strijd gegooid: er zitten monsters in de kamer, kan er niet nog een boekje gelezen worden, lampje uit, nee toch lampje aan… Als haar vader komt kijken waarom het zo lang duurt, zucht ze: „Papa neemt het nu wel over, ga jij maar de keuken opruimen.”
Charlotte van Meer
Lief.
Bijdehandje hoor, wel geestig!
Grappig het ikje van vandaag stond op de draad van gisteren laat,
het ging over de literaire bestseller Grand Europa die snel weggestopt moest worden om de buurvrouw in de trein niet te epateren, shockeren of nog anderszins, hoever kun je gaan in de trein om je buurvrouw te behagen?
Je kunt veel verder gaan.
Zeer zeker maar je moet wel je grenzen weten
als de lat niet hoog wordt gemeten.
De lat moet niet te hoog komen daar in die trein.
Aanrader voor allen hier lees dit prachtige epos, amusant, spannend , vermakelijk en met een kunsthistorische blik op een nieuwe visie op Europa. Magistraal imho.
Grand hotel Europa, met een knipoog ( ironische blik) of zoiets , zeer de moeite waard .
Auteur I.L.PEIJFFER
Ok, ik zal er eens over gaan nadenken.
Is gereserveerd. Zodra ik het heb begin ik er aan.
Uit het hoofd
Voor het eerst haal ik een recept op bij onze nieuwe apotheker. Hij vraagt naar mijn burgerservicenummer. Direct som ik het nummer uit mijn hoofd op. Vol ontzag staat de man naar me te kijken. „Mevrouw”, zegt hij vervolgens, „u betaalt vast heel erg veel belasting.”
Floor Tiesing
Dit is slechts een antwoord waard, alleen maar , hoe ver gaat de marktwerking in de gezondheidszorg?
Voor een expat volkomen onbegrijpelijk.
Het burgerservicenummer is, dacht ik, vergelijkbaar met het Amerikaanse Social Security Number. Ik heb beide, maar als ik ze nodig heb, moet ik ze opzoeken. Maak een Amerikaan wakker midden in de nacht en hij kan zijn/haar SSR zonder aarzeling opdreunen. Mevrouw Tiesling kan dat kennelijk ook. Wat dat te maken zou hebben met de hoeveelheid belasting die je betaalt, is me een compleet raadsel.
Het is mij ook een raadsel. En ook waarom de apotheker om haar BSN vraagt als Floor haar recept komt inleveren (of haar medicijnen ophaalt).
De marktwerking in de gezondheidszorg heeft gefaald, Klare taal. Maar een weg terug is er ook niet. Grote fusies leidden tot faillissementen, apothekers hebben problemen met de farmacie, en vooral met de verzekeraars. Het verhaal over vervuilde valsartan en hoe dat maanden onder de pet is gehouden is daar een van de voorbeelden van. Ik zoek nog even de link naar het NRC artikel…
https://www.nrc.nl/nieuws/2019/02/01/ik-slikte-deze-pil-hoe-groot-is-de-kans-dat-ik-kanker-krijg-a3652621
Het is me allemaal wat. Maar niemand snapt hem dus. Misschien was de man wel een gekkie, die in de rij stond voor zijn medicijnen.
Mooi pawi, voorbeeld van de fraude met goedkope medicijnen uit China en India die de specialtés van de bekende farmaceuten vervangen met de vele bijwerkingen van dien. Maar ja de meeste apothekers varen er wel bij dat moge duidelijk zijn, dat waren toch al de geldwolven in de medische sector.
Het ikje kan ik ook niet begrijpen.
De medicijnenkwestie is om razend te worden. Rijke stinkerds die nu al fronsen naar Nederland, bang dat ze een miljard tekort komen.
Doe en Kwiep
Een Fransman leidt ons rond in het prachtig vernieuwde Residenz-Museum DomQuartier in Salzburg. In het Frans natuurlijk. Hij wijst op doeken van enkele Hollandse meesters, zoals Doe en Kwiep. Vooral Kwiep bewondert hij zeer. Ik vraag me af wie deze beroemdheden zijn, heb nog nooit van Doe of Kwiep gehoord. Ik loop naar de begeleidende tekstbordjes en alles wordt me duidelijk. Het gaat om Gerard Dou en Albert Cuyp.
Reinildis van Ditzhuyzen
Om dit ikje moet ik heel erg lachen. Een Fransman die Frans spreekt, en dan helemaal niet comme-il-faut!
Hoe zou hij de naam van de inzendster uitspreken? Rènildies vàn Ditshoeiezan? Ongetwijfeld heeft ze zijn uitspraak verbeterd.
Sofía Lorèn, hoorde i als kind op de radio. Met een brouwende r. Eerste kennismaking met Frans.
Dat je zoiets blijft onthouden..
…i…
Verdorie. IK
Reinildis is nog niet eerder in het buitenland geweest.
Bas, integendeel (tenzij er meerdere Reinildissen van Ditzhuyzen rondlopen). Volgens Wikipedia spreekt zij niet alleen Frans, maar ook Duits, Engels, Fries, Spaans, Italiaans en Zweeds. Jarenlang begeleidde zij academische reizen in heel Europa. Maar ja, het blijft natuurlijk hilarisch als een buitenlander een Nederlandse naam niet goed uitspreekt. Reinildis is voor de inhoud: https://www.nrc.nl/nieuws/2011/05/07/ik-ben-van-de-inhoud-12014495-a893402
Dank Ad, maar dan moet ze de “wie” voor “ui” toch al jaren meemaken? Mij noemen ze ook consequent van Voeren in het boutenland. En Vu-ren (leg de klemtoon net als op Loren) in Frankrijk. Om over de Engelse landen maar te zwijgen.
Wellicht heeft ze dit ikje twintig jaar geleden ingestuurd, als ingezonden brief, en kon het nu in de krant.
Tja, zo word ik vaak aangesproken als Had Oque (gelukkig geen problemen met klemtonen).
Volgens mij begreep Reinildis dit allang, maar wilde ze iets leerzaams schrijven voor de simpele lezertjes.
Een sympathiek interview, dank voor de link, at hock.
Hier nog eentje van Reinidis uit 2011, had ook zo bij de ikjes kunnen worden ingevoegd:
O, o zo net Den Haag
8 maart 2011
Omdat ik diverse boeken over omgangsvormen heb geschreven, wordt alles wat ik doe onder een vergrootglas gelegd. Een recent voorbeeld uit mijn o zo nette Haagse wijk Benoordenhout.
Onlangs hing ik op zondag de was uit. Bij de buren hing deze ook lekker in de zon te wapperen.
Nog diezelfde avond vond ik de volgende brief in mijn bus: „Mevrouw, U weet alles altijd zo goed voor een ander! Op zondag s.v.p. géén wasgoed buiten hangen. U woont niet in een achterbuurt! Omwoners.” Mijn buren kregen geen brief.
Reinildis van Ditshuyzen
Reinildis is de de koningin van de etiquette, van hoe heurt het eigenlijk. Ze spreekt ook heel keurig en geeft adviezen over do’s en don’ts.
Ze is de opvolgster van Amy Groskamp ten Have waarmee ik opgevoed ben.(ahum)
Deze post hierboven van mij is volkomen overbodig, ik heb net pas de link van Ad Hok gelezen waarin een prachtige beschrijving van het reilen en zeilen van R.Van D. alles duidelijk maakt.
Het kan niet vaak genoeg gezegd worden, Klare Taal.
Ik ga vandaag terug van het perfide buitenbos naar mijn eigen buitenbos. Ik heb met verbazing deze weeks ikjes gelezen.
Draaideur
Ik kom uit Amsterdam, maar studeer nu al een aantal maanden in Groningen. Mijn vrienden daar vinden het maar niks, dat ik uit de Randstad kom. Terwijl we via een draaideur het universiteitsgebouw verlaten, verklaart een van hen – hij komt zelf uit het Drentse dorp Nijeveen – beledigd: „Jullie doen daar in de Randstad alsof er buiten Amsterdam niets te beleven valt!” Ik knik maar empathisch. Als we de draaideur uitkomen, kijkt hij me met glinsteroogjes aan, lijkt zijn preek over Randstadarrogantie volledig vergeten, en verzucht met kinderlijk enthousiasme: „We hebben nergens in heel Nijeveen draaideuren. Dus ik ben altijd heel blij, als ik er een tegen kom.”
Puck Rouffaer
Puck onderschat de lezer. We komen niet allemaal uit Groningen …
Zonder die tussenuitlegzinnetjes en bijvoeglijke naamwoorden was het ikje een stuk beter geweest.
In Almelo is altijd wat te doen. Een stoplicht springt op rood. Een stoplicht springt op groen.
Hm, ik had hem bold gezet toch?
Leuk ikje, eigenlijk een hijtje.
Tot je dienst.
Ja bedankt. Waarom het er eerst wel en toen niet in bold stond zullen we nooit te weten komen. Maar zo valt-ie beter op.
Ja, die dingen, dat weet je nooit. Ik stuur weleens een email en dan komt hij nooit aan. Kan ik weer opnieuw beginnen. Of ik plaats een commentaar, hopla, alsof ik niks gedaan heb. Was vroeger vooral bij Janneman een groot probleem. Hier valt het gelukkig alles mee en zoals je ziet, was het binnen een paar minuten gecorrigeerd. Dank voor de bijzonder gewaardeerde inzet elke dag maar weer. Meen ik. Snif. Ik ga even liggen nu.
Blikje vanuit de keuken: het allerirritantste is het verdwijnen van de side quotes, of hoe heten die dingen, die mooie tussenkopjes die er links of rechts uitspringen. Is best een werk, want dat gaat in de HTML dinges editor, moet je voor schakelen als blogschrijver in je dashboard en ingewikkelde computercodes intikken.
Nou, dat doe je dan, vaak op zondagavond, als je lekker in de flow van het intro zit en in minstens 6 van de 10 gevallen, als je het savet, en het even terugkijkt ter controle, is het hele ding gans en gaar verdwenen. Zonder enkel spoor achter te laten. Kun je het weer opnieuw doen.
Nul idee waarom dat gebeurt. Dat gebeurt in de nieuwe geheel herziene supermoderne WP-editor mode. Ik schakel dan terug op de klassieke editor en dan is er geen vuiltje aan de lucht. Daar gaat dan ook het linken naar andere posts goed, in de nieuwe editor werkt de “search” functie zo slecht dat je als je bijvoorbeeld “exclusief” intypt, op zoek naar dat basisblog waar alle intro’s in zijn verzameld, tientallen pagina’s krijgt met blogs waar het woord “exclusief” in voor komt. Je wilt het alleen in de titel natuurlijk, zoals de klassieke editor wel weet.
WP-klantenservice: leest u mee? En kijkt u nogeens in uw inbakje, te beginnen met een jaar geleden en dan elke twee maanden?
Nu volgt een gedurfd experiment. Kun je die blockquotes ook in een comment invoeren?
Het zal mij benieuwen.
Lachen, het werkt, alleen niet links of rechts.
Nou willen jullie dat natuurlijk allemaal ook zelf doen.
Goed, als jullie dit ook eens willen uitproberen (graag met mate) dan moet je XXX voor je commentaar typen, het zinnetje dat je extra aandacht wilt geven dus, en dan je commentaar, dat zinnetje, en het dan niet vergeten af te sluiten met /XXX
Let op! In het echie, in plaats van XXX moet je een kleiner dan tekentje (<) typen, dan “blockquote” typen en dan een groter dan tekentje (>). Zonder spaties, zonder aanhalingstekens. Bij het afsluiten weer hetzelfde, vergeet het / tekentje niet. Man, ingewikkeld hoor, doe het maar niet te vaak. Het is vakwerk.
Ik ben heel tevreden met die tussenkopjes, lekker overzichtelijk. Dank daarvoor. Het valt me trouwens op dat er, nu ik deze maandagse overzichtsbubbel pas op vrijdag lees, zo veel mensen reageren. En dat jij daar dan ook direct weer op reageert. Fantastisch vind ik dat. Ik probeer dat op mijn simpele blog ook te doen, maar ik kom er, hoewel ik al uitgebreid gepensioneerd ben, nooit helemaal aan toe. Komt misschien ook omdat ik mijn mailtjes niet op mijn telefoon lees. En dat koop ik dan maar weer af met een like of een sterretje of zo. Goed idee om de gehele cultuur van de afgelopen week te gaan bespreken. Ik heb geen Netflix, maar wel Ziggo met HBO films en series. En daar kijk ik dan vervolgens niet naar. Naar de films bedoel ik, wel naar sommige series. Ik kan me nauwelijks meer concentreren op een hele film. Zo erg ben ik al verbinged door het overdadig watchen wat ik de afgelopen jaren heb gedaan. Enfin, lang verhaal kort. Afgelopen week is mij vooral een aflevering van The Black List bijgebleven. Geen idee waarom. En de dood van Johnny Lion vind ik op zich niet zo heel erg, eerlijk gezegd. Wel nog steeds die van Leonard Cohen, zeker niet in de wieg gesmoord, maar een absoluut icoon.
Weet je wel hoeveel werk dat is.
Dank je, Joke. Die nemen we mee in de afweging en algehele opzet. Het WP appje op de smartphone is inderdaad de sleutel voor het succes. Ik reageer werkelijk overal vandaan, zij het niet vanaf de WC zoals Timmerark bijvoorbeeld wel deed. Misschien is zijn blog daarom wel gesloten, who knows. Dit is een babbelblog, met zo af en toe een overzichtje of iets oorspronkelijks om de boel wakker te houden. Heerlijk gewoon. Keiblij mee!
De meer dan gemiddelde interactie is ook den adverteerder niet ontgaan, ik sla ze bijna wekelijks af, de aanlokkelijke aanbiedingen om product placement te bedrijven (da’s dus geen advertentie, maar een artikel van mijn eigen hand waarin ik als een heuse influencer laat zien wat voor product ik leuk vind). Doorgaans gaat het om deodoranten en zeepjes en dergelijke maar soms zit er iets bij dat bij de sfeer van het blog past. Vanochtend kwam er een leuk verzoekje binnen, dat gaan we dus welwillend bekijken.
Leonard Cohen die had niet dood mogen gaan, ben ik geneigd te zeggen. Maar da’s kei egoistisch, ook grote zangers en dichters hebben niet het Eeuwige Leven. En hij was er klaar mee en klaar voor. Ik heb hem gelukkig nog heel recentelijk – voor zijn overlijden uiteraard – weer mogen ontmoeten. Ik ben een fan en bewonderaar. En zal dat altijd blijven. Zolang ik dan weer leef natuurlijk, gek mannetje dat ik me d’r eentje van jullie ben.
Laten we hopen dat Leonards nagedachtenis niet ontsierd zal worden door een musical, zoals toch, jaja, die van Freddy Mercury. De man die hem speelde in die recente ten onrechte bewierrookte film, heeft ervoor gezorgd dat ik heel veel echte video’s van Freddy moest bekijken om dat beeld weer van mijn netvlies te krijgen. Freddy was een knappe man, niet het stumperige mannetje met te ver naar voren uitstekend paardengebit dat ze van hem gemaakt hebben. Vind ik dan weer etc.
David Bowie, ja, die is er prachtig van tussen gegaan. Hoed af.
Mijn reactie van vanochtend helemaal uit Birmingham is ergens blijven steken. Misschien gaat het engelse internet over links en wij over rechts. Wat een hoop rare ikjes deze week. Ik heb la superba ook uit. Ik zal dit weekend een stukkie zonder spoilers over beide boeken schrijven.
Hi Lummel! Reactie inmiddels doorgekomen en geplaatst. Het filter herkende je niet. Ik wel hoor.
Ben benieuwd of Lummel me kan overtuigen om ook dat Grand Hotel te kopen. De munten rinkelen in mijn jaszak…
24
Mijn man en ik kleedden ons ’s ochtends aan toen ons zoontje (4) naar me toe kwam met een doosje tampons in zijn handen en vroeg: „Wat zijn dit?” Ik had me voor genomen dat soort vragen met gewoon Nederlandse woorden te beantwoorden dus ik zei zo luchtig mogelijk „O, dat zijn tampons, die stop je in je kut als je ongesteld bent.” Ik stond nog wat van mijn eigen woorden bij te komen toen hij antwoordde „Hoeveel gaan erin? O, ik zie het al, vierentwintig.”
Agaath Le Feber-Kruyswijk
Gewoon Nederlandse woorden dus.
Zucht. Ik word oud. Ik bèn oud.
Volstrekt belachelijk antwoord van Agaath. Diepe plaatsvervangende schaamte hier.
Zo, kan ik morgen lekker uitslapen. Het ikje staat als een tampon in een ongestelde trut. Wat zeg ik? Als vierentwintig tampons. Hopelijk twee voor de prijs van een.
Dank Pawi. Wat een ikje. Ik word er een beetje naar van.
The proof of the pudding is in the eating.
Allez-y, nooit gedaan is nooit gekend, dat zou jammer zijn.
Pardon ,
Dit was een reactie op pawi 19.37, niet dus dit smakeloze misbaksel.
Ik moet dus steeds voortaan mijn antwoorden gaan dateren en verder lezen.
Een jochie van 4 (zegge: vier) dat tot 24 kan tellen? Lijkt me een sterk verhaal.
Welnee Klare Taal, we begrijpen het wel hoor en zo niet dan zeg je het even zoals nu. Hier doen we niet moeilijk. Gute Nacht, Freunde …
Een jochie van vier die ’24’ lezen en begrijpen kan? Ik denk dat de NRC in een gebbetje van een corpsbal getrapt is.
10 minuten later kwam hij terug met een doosje condooms. Wat is dit vroeg hij aan mijn man.
😂😂😂
In Château Thierry kan je voor 19 euros een fles Champagne van Eve des Rèves kopen. Of een eenpersoons maaltijd in het restaurant op de hoek. Of je download de I-pad versie van het boek ‘Grand hotel Europa’ van Ilja Leonard Pfeijffer.
Pawi vroeg zich af wat ze met haar 19 euros moet doen.
Ik zou het boek kopen.
Je krijgt een heel goed geschreven roman met een aantal heel goede verhaallijnen die elkaar ondersteunen, verklaren en verdiepen. En een geweldige laatste pagina.
Als we ikjes bespreken hebben we het vaak over de overbodige laatste zin. Voor een roman zou dit een overbodige laatste pagina zijn. Maar hier? Ongelooflijk gedurfd.
Behalve die fantastische pagina (die alleen maar fantastisch is als je alle andere pagina’s ook hebt gelezen, dit voor de gierigaards die snel naar de boekwinkel lopen om alleen effe de laatste pagina te lezen) krijg je veel informatie over de stad en de geschiedenis van Venetië en spannende speurtocht naar een doek van een oude meester en heel veel gedachten over de toekomst van Europa.
Worden we wij het Disneyland van de wereld, waar in slippers en in onderbroeken geklede Chinezen en Amerikanen ronddolen op zoek naar authentieke belevingen in het oude avondland? Er wordt veel gereisd in het boek. Een Afrikaanse jongen vertelt zijn verhaal over zijn reis naar het beloofde land. Veel toeristen in Venetië en een hilarisch bezoek aan het nieuwe Venetië van het noorden: Giethoorn.
Er komt ook een love story aan te pas.
Ik heb net La superba uitgelezen. Er komen een aantal thema’s terug: reizen, Italië, en seks. La superba is wreder, harder en anders gestructureerd. La superba zijn een aantal losse verhalen die twee dingen gemeen hebben: Ilja en Genua. Je zou het een impressionistisch schilderij kunnen noemen. (dat bedoelde ik met timmerarkiaans).
Grand hotel Europa is heel erg gestructureerd en doet Irvingiaans aan.
Een heerlijke leeservaring. Ik heb ook een aantal vraagtekens en discussiepunten bij het boek, maar die liggen voorlopig nog in de kluis van Bas van Vuren. Er volgen nog twee afleveringen, die ik deze week waarschijnlijk opstuur.
En voor mij betekent opgestuurd opgestuurd.
En we gaan er zeker wat mee doen!
Toen ik de afgelopen zomer in Nederland in NL was, heb ik traditiegetrouw een aantal Nederlandse boeken gekocht, waaronder La Superba. Ik kan me goed vinden in lummel’s beschrijving. De door hem genoemde thema’s reizen, Italië, en seks (ik zou immigratie daaraan toevoegen) spreken mij erg aan, maar het boek is inderdaad een beetje rommelig geschreven. Grand Hotel Europa staat nu bovenaan mijn lijstje voor mijn volgende bezoek aan Scheltema, met dank aan lummel.
Een ander boek dat ik kocht was Tsjaikovskistraat 40. Ik had Waterdrinker weleens als correspondent in Rusland in talkshows gezien, maar wist niet dat hij een heel goede schrijver is. Mooi boek, waarin zijn persoonlijke belevenissen worden vermengd met de historie van dat land.
Mooi blog waar twee oude zuiderbadonderdefontijnzitters vanuit het buitenbos over Nederlandse literatuur praten. Op een door een in Zwitserland wonende blogger.
Wanneer kom je weer in Mokum Ad? Dan komik ook en drinken we een glaasje in jouw en mijn stamcafé. Met alle anderen de alhiero als ze willen.
Er is een fanavond in Tilburg in voorbereiding. In Wijnlokaal Leven. Op zaterdagavond 23 februari a.s. Maar het zal wel niet doorgaan. Te weinig tijd om het echt te doen. Maar denkbaar is dit soort genoeglijke samenzijns dus wel.
Dan kannik. Ik kom als ik zeker weet dattik niet in mun uppie in Tilburg ben.
Tilburg is hot and happening. Leuk plan, Mario alive and kicking. Ik ben er niet bij, maar wens iedereen veel plezier.
La Superba heb ik nog eens doorgebladerd, dikke man die zijn tieten laat zuigen, veel drinkt, echt veel, en tussendoor alle straatnamen opnoemt waar hij doorheen zwalkt. Genua verdient beter.
Die 19 euro (15 voor een ebook) voor La Serenissima doneer ik aan een goed, beter doel.
@lummel
Het lijkt me inderdaad weleens tijd voor zo’n Mokum’s reunietje. Helaas weet ik nog niet of daar van mijn kant deze zomer iets van komen gaat. We gaan zeker naar Rome om onze kleinzoon te omhelzen, maar verdere plannen zijn er nog niet. Als het lukt, gaan we naar jouw stamcafé. Ik was niet zo’n kroegtijger, kwam tijdens mijn dagen van de Universiaire Sportvereniging wel zo nu en dan in ’t Okshoofd, maar dat bestaat niet meer, dacht ik.