Het was lente. En volgende week wordt het zomer. De klimaatspijbelaars schreeuwen nog altijd tegen dove-mansoren. Het was de warmste 14e februari ooit, de warmste 15e februari, en de vorige records zijn van vorig jaar. Ben ik nou echt de enige die hier niet blij mee is? Ik heb de eerste bijen en de eerste vlinder vandaag (voor jullie gisteren) al zien vliegen. Niet goed. Mark my words.
in het goudgele schijnsel van de kachel
Intussen babbelden en keuvelden we hier door alsof het februari en dus winter was en we behagelijk bij de warme tafel zaten in het goudgele schijnsel van de kachel. Lezen blijkt ons, eigenlijk niet zo gek voor een literair blog, het meest bezig te houden. Van hele boeken tot ikjes en zelfs tot eenregelige zinnen. Maar muziek en film, podcasts en kuren, daar hebben we het ook over gehad. Waar? Hie-ier .. op het Social Culture Blog. Aangenaam.
Boeken
Pawi las Waterdrinker en vond het erg goed. “Aan de hand van de plaatsen in de buurt van waar hij woont, of aan de hand van de straatnamen van de straten waar hij loopt, komt een belangrijk deel van de Russische geschiedenis voorbij. Heel knap vermengd met zijn avontuurlijke (en deels verzonnen) eigen leven.”
Klare Taal beschreef het werkje als “een soort moderne schelmenroman vol avonturen, dwaze ondernemingen, gekkenhuizen, ontroerende familie-ondernemingen met de familie van zijn vrouw, tolk en vertaalster en natuurlijk niet te vergeten de nodige zeer slimme corruptie onontbeerlijk om je doel te bereiken.”
Ook ‘Kaviaar en ander leed’ van voorvermelde Waterdrinker schijnt goed te zijn, dat vindt althans Bertie. En dan is het zo. Als we er nog iets over horen dan publiceer ik volgende week het kaftje.
Ook Ilja Pfeijffer blijft ons nog altijd bezighouden. Zijn boeken, die hier gevoelsmatig al een paar jaar worden besproken, gaan in feite over immigratie, zoals Ad Hok opmerkte. Toerisme en immigratie, zei Lummel dan weer, zijn volgens de schrijver beide ongewenste bevolkingsstromen. En het is niet altijd duidelijk wat iemand is, een immigrant, een expat of een langdurige toerist. Expats zijn de ergste toeristen omdat ze doen of ze er horen. Vooral tegenover landgenoten gedragen ze zich als local jocals.
Tenenkrommend gedrag van Nederlanders in den vreemde
Tenenkrommend gedrag van Nederlanders in den vreemde, daar kan ik over meepraten. Nee, niet over mezelf, maar over de landgenoten die ik tegenkom. Velen hebben een soort van verkeerd superioriteitsgevoel en kunnen heel neerbuigend zijn jegens toeristen of nieuwkomers. Oh oh wat zijn zij goed geïntegreerd en oh oh wat spreken zij de taal goed en oh oh wat hebben zij veel lokale vrienden.
Volgens Lummel is Ilja van de drank af, da’s mooi. Dat soort dingen schijnen wij te weten kennelijk. Alsof we met z’n allen door de brievenbus van de gevierde schrijver staan te luisteren. Lummel meldde ook nog dat hij minder moeite had “met het tietenzuigen dan met de scènes met het been”. Dat jullie het maar weten. Zelf heb ik geen idee waar dit over gaat.
Ook een moddervette dichteres wil me niet zomaar te binnen schieten.
Ja, Grand Hotel Europa, daar staat het allemaal in. Volgens Klare Taal komt er ook nog een scabreuze relatie aan de orde tussen de feministische broodmagere dichteres Albane en de grote obese Griek Volonakis (pagina’s 507-509). En ik me sinds deze opmerking maar het hoofd breken over de vraag of ik ook moddervette feministen ken. Nee dus. Bestaan die niet of komen die de deur niet uit? Ook een moddervette dichteres wil me niet zomaar te binnen schieten. Want Rita Corita schreef haar teksten toch niet zelf?
Bertie is in een ander boek bezig, Foon van Marente de Moor. Ze is nu op pagina 76 en “het verhaal wordt al veelbelovender. Het speelt in Rusland, studente verliefd op professor. Dat is de basis. Een kenner van literatuur ben ik niet, maar vind dat ze erg goed schrijft.”
Mopperkont las op skivakantie in de Italiaanse Alpen een oud boek (2016) van Kristien Hemmerechts, getiteld ‘Er gebeurde dit, er gebeurde dat’, een verzameling autobiografische verhalen. “Ik had al zes boeken van Kristien in de kast staan en dit is ook weer een voltreffer.”
Hij kon het ook niet laten om iedere liefhebber van Italië de twee boeken van de Italiaanse schrijver Antonio Penacchi aan te raden. Titels: “Het Mussolinikanaal” en “Broederstrijd”. Machtig mooi. Veel geskied zal onze huisdeejay in ruste niet gedaan hebben.
Pawi kocht op de valreep, net voor het sluiten van het intro, Cupido en Sideron, van Esther Schreuder. Over “twee moriaantjes die een mooie toekomst tegemoet konden zien bij de Oranjes, en er achteraf ook helemaal niet bekaaid afkwamen.”
Ikjes
Waren er ook.
Zoals een gezwollen ik over het staken voor het klimaatspijbelen. Hierin zet ene Martijn van Velzen een paar ongeletterde ouders die de moeite namen hem een email te schrijven voor schut. Zelf maakt Martijn deel uit van de “schoolleiding”.
Thomas Michaël vond het leuk om zijn ouwe moeder voor schut te zetten. Hij had het sleuteltje van zijn brievenbus bij haar laten liggen. Moedertje had het netjes in een envelop gedaan en per post naar hem opgestuurd.
En Johan Veenstra zette zichzelf voor schut. Met deze openingszin: “De inleider van de netwerkbijeenkomst vraagt de aanwezige schoolleiders naar hun mooiste persoonlijke leiderschapsmoment van het afgelopen jaar.”
“Aaaargh”, zo drukte Pawi zich nog gematigd uit. Voor Klare Taal was de eerste zin genoeg om af te haken. En Lummel stelde voor hem tot de “lelijkste eerste zin ooit” uit te roepen. Bij deze, zo wij daar al over gaan.
Cor Brockhoven wilde graag voor schut met het nieuws dat hij De Neus al maanden bijna elke dag tegenkomt, tegen zessen op de A2 bij Kerkdriel, op weg naar Vught. Ja, wat dacht hij dan, dat die man door een tunnel heen en weer wordt gebracht?
Muziek
Pawi houdt van de zevende symfonie van Beethoven, vooral het tweede deel. Het heet “allegretto” maar is dat niet. Gebruikt bij de films “The Kings Speech” en “Lola”.
Hoopvol schreef ik: “En dan hopen we maar dat Mopperkont hier de mooiste versie van op de site tovert. Want er zijn er nogal wat, man, man, elk orkestje in de hele wereld heeft dit moppie al gespeeld. Of denken dat ze het gespeeld hebben. Er zit een hoop vullis tussen. Ja vullis! De zevende symfonie van Beethoven verdient echte musici en geen broddelaars, van die gelegenheidsorkestjes in een ver en vreemd land.”
Maar nee, Mopperkont lag weer ergens in de berm te snurken. Dus dan moet hij het zelf maar weten:
Podcast
Pawi plugde nog even de podcast van vorige week over de Brand in het Landhuis en meldde dat het bijbehorende landgoed inmiddels is opengesteld met rinkelende munten van de subsidie.
Lummel beluistert graag “Popopop” van Antoine de Caunes. Elke dag dezelfde structuur maar met een andere gast. Vraag 1: wat is popcultuur voor jou? Dan lievelingsboek, lievelingsserie, lievelingstandarts … nee, lievelingswatanders. “Lachen als er een buitenlander te gast is. Je hoort dan de gast en de tolk even hard. Leuke teringherrie.”
Film en TV
Zelf besprak ik Roma. Prachtig gefilmd flinterdun verhaal dat met een oneindige traagheid wordt verteld. Twee [XXX vanwege spoiler gemodereerd XXX] mevrouwen en een [XXX vanwege spoiler gemodereerd XXX] kindje in zwartwit. Alleen al het intro (de film begint met de aftiteling) duurt gevoelsmatig een kwartier. In de bioscoop kan je dat gebruiken voor je popcorn en je jas en metgezel, op de bank is het best moeilijk niet iets anders te gaan doen. Toch geen spijt van.
Lummel zette Netflix vandaag (voor jullie gisteren) aan om hem ook te gaan bekijken. Met een wijntje van 6 Euro (een Haut Medoc uit 2007) en een konijn in honingsaus. Benieuwd wat het konijn ervan vond. Alleen al de aankondiging leverde Lummel het 100e-reactielepeltje op.
Timmerark keek met een bordje op schoot, “een la met uitzoekwerk binnen handbereik” en een tablet en mobiel naar de helft van Bankjob (2006?). En hij declameerde nog maar eens zijn vondst van 26 jaar geleden: “Een duo heeft drie letters en een trio vier.” Tijd voor een factcheck: is hij werkelijk de originele auteur van dit vermakelijke zinnetje zoals hij zelf claimt? Lummel citeerde uit het hoofd een ander gebbetje over een trio, een advertentie in het Wierings Weekblad: “trio zoekt drummer en bassist”.
Lummel raakt niet uitgepraat over Casa de Papel. Een razend spannende TV-serie over een bankoverval. “Daar heb je twee types van: hoe kom je in de bank, of hoe kom je eruit? Casa de papel is van het laatste type. Vanaf het begin kies je voor de boeven. Meer zeg ik niet.” Nou, dat gaan we deze week dus zien.
Kuren
De site had een paar dagen kuren, sommige reageerders zagen hun reacties verdwijnen, sommige om nooit meer terug te komen, andere floepten er na een minuutje weer op. Ook hun gravatars deden het niet altijd. Het heeft iets met de cookies te maken, want een enkeling moet telkens opnieuw naam en emailadres intypen. Nakend Onheil.
En bij de huisarts merkte Timmerark dat mensen op een “bepaalde leeftijd” kleine tussenzinnen tweemaal zeggen. “Dat is zo, dat is zo’, bijvoorbeeld. Ik zal er eens op gaan letten gaan letten. Timmertje zat weer eens vanaf het toilet tot ons te schrijven, “nanachtmerrieopdepotpeuk.nl” En toen ging hij weer op iPad …
Wil jij net als Timmerark en de andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan hier onze dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen week. Nou, jullie zien het wel. Ik liep weer eens te wandelen. Alsof er geen werk aan de winkel was. Maar lummelen moet, las ik in de Volkskrant, het houdt je hersenen jong. Dus daar heb ik het wel voor over. Wandelen zonder ergens aan te denken is ook lummelen. Jammer genoeg zag ik onderweg allemaal dingen om te fotograferen voor dit blog. Niet gelukt dus dat lummelen. Dit is, dat zien jullie wel, een schoepenrad, waar ze water mee schepten voor een zagerij waarmee ze bomen in plankjes zaagden. Ik word al moe als ik eraan denk.
Foto: “Schoepen die stil staan” © 2019 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Ah, toch nog een intro! Mooi bij elkaar gesprokkeld en de tussenkopjes staan er weer glanzend bij.
Het ikje van vandaag staat bij gisteren, dwz bij het vorige intro. Het is me de moeite niet waard om het nog eens te plaatsen. Het gaat over een wandelende encyclopedie, een grapje van de man van de inzendster.
Ja, jammer van dat ikje. Zo laat was het intro niet. Een nergens op slaand woordgrapje indeed. Alsof een encyclopedie op je telefoon niet “wandelend” is. Maar het NRC Handelsblad team was er blij mee. Nog altijd in de feestroes vanwege het nakende vertrek van hun hoofdredacteur.
Mochten er nog andere reacties op het ikje bij een ieder opwellen, plaats ze dan maar gewoon hier, hoor. Dat komt wel goed bij het schrijven van het volgende intro. Het dingetje zal vermoedelijk genegeerd worden, tenzij er hele grappige reacties op komen.
Goed intro fijn begin van een warme week. Het lijkt wel zomer hier. Het ikje is inderdaad niet de moeite waard om er woorden aan te besteden.
Vorig jaar genoten van de koudste februarinacht ooit, nou ja, je weet wel, ons huidige, beperkte ooit. Onze kleine lieve ijstijd zal daar wel andere gevoelens over opwekken, man en vrouw, wat zou ik daar graag meer over horen!
Iedere dag meer geschiedenis houden de fora der demagogie buiten de deur.
Het is natuurlijk een intro naar de nieuwe week. Maar als je dat nu in januari doet voor het hele jaar dan kun je de tien maanden daarna schrijven aan een ‘doortro’ en in december afsluiten met het ‘eindtro’.
Terugkijkend naar het goede noem je dan ‘protro’ en de ‘antitro’ spreekt voor zich maar mag achterwegen blijven, voorwaarts en met opgeheven hoofd, dat is mijn nieuw motto, mijn ‘motro’ zogezegd.
Ja. Factcheck maar, tenzij je ergens een publicatie met datum op kunt duikelen ben ik je enige bron en ik het dit wel degelijk neergepent.
Het had wat te doen met mijn muzikaal trio TenderMess.
We hebben de opening van de kunstroute Kampen opgefleurt en een kunsttentoonstelling in Karlhsruhe. Plus een geweldige cd. Dat ging niet zo als nu, even een cd’tje branden, nee, daar ging je voor naar een bedrijfje nabij de wallen. We lieten twee cd’s maken, voor vijftig gulden per stuk. Verkochten de CD voor honderd gulden aan zorgvuldig uitgekozen – hier moet ik even weg
Nou moe, moestie poepen?
Pluk de dag met een fraai intro op weer een heerlijke lentedag.
Klimaat blijft klimaat ,veranderlijk als het weer is een oud gezegde.
Ik vind het prachtig en geniet van de zon en de lentebloemen in de tuin en het park.
Andersom Lummel, hij schrijft ons tijdens het poepen. Als hij even weg moet, dan is hij klaar, staat er iemand te kloppen of gaat er iets anders mis.
Over poepen gesproken. Iemand de #Luizenmoeder gezien gisteren? Bovenmeester Anton wordt nu wel erg ranzig. Staat naar plassende vrouwen te luisteren. Heeft last van harde ontlasting. Goed dat hij er na dit seizoen mee ophoudt, wat jullie?
Ik heb nog niet naar de luizenmoeder gekeken. Moet ik dat gaan doen?
Absoluut! Eigenlijk eerst beginnen met het eerste seizoen.
Ik reageer OOK tijdens het schijten, om met de woorden van onze koninklijke familie te schrijven.
Ik schrijf geen lange tekst op de pot, waarom verwijt je mij dit altijd Bas? Drink je weer Ketel?
Kijk, dit soort flauwe woord grapjes plas ik uit mijn pen is dat niet LOL?
Hm, ik weet niet. Het is het favoriete programma van Johan Derksen, wat vindt jullie Klare Taal ervan? Zegt niets natuurlijk maar soms kunnen we elkaar helpen door een knipoog hier, een hubje daar, alles met lieftalige “”… uiteraard.
Ik ga kijken. Met mijn veepeennetje moet dat mogelijk zijn
Oei, verwijten? Grapjes. Gebbetjes. Hardstikke LOL.
Ik moet zeggen dat ik het niet eens zou kunnen: schrijven en me defaceren op het zelfde moment. Laat staan modereren en defaceren, al voelt het soms als hetzelfde.
Het heeft met de juiste voeding te maken, denk ik, en veel drinken. Dan ben je binnen de minuut klaar, doortrekken, hopla, doorgaan met het leven. Maar ik ken er zat, althans eentje, in real life, die boeken, tijdschriften, de zaterdagkrant meenam. Zat rustig een half uur op de pot en dan moet je in de wachtrij maar raden wat het steunen veroorzaakt.
Qua Luizenmoeder, ja, kijk maar eens de eerste 1, 2 of 3 afleveringen van vorig jaar. Hier onder ons, met onze opleiding en culturele bagage is het niet nodig, maar in het algemeen is de raadgeving voor de kijker: sta open voor de dubbele bodem, de dingen die er niet gezegd worden, of die geparodieerd worden. Er zitten tweede, derde lijnen in en onderstromen.
Er zijn mensen die bij een film min of meer plaatjes kijken, de handeling op het scherm, en alleen de eerste lijn van het verhaal oppikken. Diegenen zien alleen een uitzending met veel ongepaste grapjes. Dat zijn dezelfden die vroeger dachten dat “Sex and the City” en nu “Sex Education” om seks ging en gaat. Nee dus. Het ging en gaat om veel meer.
De Luizenmoeder is leuk. Af en toe een tikje overdone maar geeft wel op cynische wijze de werkelijkheid goed neer.
Van de vorige serie afleveringen startten wij bij afl. 4.
Daarna even een inhaalslag gemaakt met Uitzending Gemist. De acteurs zijn ongedwongen goed en dat draagt bij aan kracht van het geheel.
(Het programma is al aan het buitenland verkocht. Zag een Vlaamse aflevering met natuurlijk de Vlaamse acteurs. Maar dat had het nét niet. Misschien was ik te veel verwend. Of misschien is het de mentaliteit waarin Nederlanders en Vlamingen verschillen.)
Moeilijk te zeggen of de tweede serie afleveringen hetzelfde niveau kan bijbenen. Gisteren de tweede aflevering daarvan gezien. Vind dat het gevaar erin zit dat het ‘te ver of te geforceerd over het randje’ gaat.
Maar dat kan overal gebeuren; in het dagelijks leven, en/of ook waarop sommige reactanten op blogs zich kunnen manifesteren.
maar geeft wel op cynische wijze de werkelijkheid goed weer. 😀
Ha, ik zou Ilonas reactie bijna zelf geschreven kunnen hebben.
Ook ik viel er in de 4e aflevering in, gewoon omdat ik niet van dat soort series dacht te houden, maar nieuwsgierig werd vanwege de hype.
Toen ben ook ik via Uitzending Gemist de vorige afleveringen gaan bekijken. Acteurs verfrissend goed. Allemaal. Bijna per ongeluk.
En nu, zeker na het zien van de tweede aflevering, denk ik: houden ze dit vol, gaan ze niet over de top, gesterkt of overmoedig door het succes?
Waar de politiek incorrecte gebbetjes vorig jaar beperkt bleven tot een of twee oneliners, vliegen ze je nu elke vijf minuten om de oren. Ze lijken nu het doel.
En bovenmeester Anton heeft echt voor mij de sympathieke uitstraling van onhandige sukkel verloren die hij had. Och vorig seizoen keek hij af en toe naar kontjes en tietjes en schrok zich dan een hoedje als men het merkte. Maar je vergaf het hem. Nu is hij ronduit pervers en ranzig geworden.
Ook juffrouw Ank heeft het terloopse verloren. Vorig jaar nog met liefdesverdriet, maar prachtig ingehouden, eigenlijk nauwelijks zichtbaar gespeeld. Nu openlijk de nieuwe leraar, al bij binnenkomst, bijna in het kruis grijpen, of in ieder geval met de ogen verslinden. Ank was subtiel, koel, stil watertje met grote bek, beviel mij beter, want dat zijn heel bijzondere eigenschappen voor een hoofdrolspeelster. Normaliter word je daar niet populair mee. Als je dat wel wordt, zoals zij, dan ben je een hele Grote.
Vind ik dan weer gek mannetje dat ik me d’r eentje van jullie ben. Maar het seizoen is nog jong.
Nouhou, dat ikje van maandag was me er toch wel eentje hoor. Ik las het in de lift naar boven en ik kwam niet meer bij van het lachen: “een wandelende encyclopedie” Hoe komt iemand er op? Nog nahikkend, kon ik de sleutel van mijn appartement bijna niet meer in het gat krijgen. Ik moest er mijn boodschappen voor neerzetten. Mijn overbuurman kwam kijken wat er aan de hand was en ook die pieste zowat in zijn broek toen ik hem aanwees waarom ik zo moest lachen. Zo een goeie had hij in lange tijd niet gelezen laat staan gehoord. En dat wil wat zeggen hoor, voor mijn buurman.
En qua luizenmoeder vind ik dat ze het bij die ene serie hadden moeten laten. De vorige was net over de top en daardoor bijzonder grappig, maar de afgelopen twee afleveringen heb ik niet hoog zitten. Te ranzig op veel fronten. Erg jammer.
Zo zie je, ben ik net overgehaald door Bas om die Luizenmoeder te ont de fe ce ren, met een e en niet met een a, Bas, brengt Jokezelf weer nuance aan.
Ik wilde uw aller mening vragen over muziek maar ik merk dat ik weer te aardig gevonden wil worden.
Wilde enthousiast verhalen over het vervolg op, maar waarom. Het is erg genoeg dat mijn nieuwe laptop toetsenbord issues heeft. Gezeik tot de tiende orde. En uitzoeken, vragen, je wordt er gek van. Engels. Ik moet naar Nederlands en dan als ik Twitter weer foutmeldingen bij het leven krijgen want dat gaat in het Engels.
KA U TEE ZOOI.
Goed, een stukje vrolijkheid mag niet ontbreken.
De Luizenmoeder is nu een parodie van zichzelf geworden, van de doorgeslagen
Nederlandse politieke correctheid , het eerste Achmed jongetje , de vader met de Kaftan aan die tijdens een brandalarm ‘overmeesterd’ wordt.
Maar ik vind het wel hilarisch.
Alsnog mijn complimenten Bas, voor je intro. Ik las het vanmorgen al maar moest daarna stoppen en NIET door wc-gangetjes.
Van de Luizenmoeder heb ik niets gezien en ben ook niet van plan er aan te beginnen. Ligt niet aan haar hoor, ik heb het ook met Potter en dat vroegere vuistdikke boek over heksen en trollen en zo, ben de naam vergeten.
Enfin, er zijn ook andere films te zien en boeken te lezen.
Nu eerst Bertjens bijwerken.
Tolkien!
Plaats af en toe eens een linkje naar een nieuw blog, Bertie. Wel zo makkelijk. Ik kom er soms weken niet aan toe om andere blogs te bekijken. Ook die van Lummel zie ik maar af en toe. Linkje hier en hopla. Desgewenst.
‘Be happy, see Bertjens’
Zoiets?
Reclame maken!! (voor de andere lezers: dit is een knipoogje naar Berties laatste blog). Klik maar eens, je zult er geen spijt van hebben.
https://bertjens.wordpress.com/2019/02/16/reclamevrij-npo/
Het was een grap hoor! ☻
“Blij met Bertie”😁
Hoog bezoek
In de beleving van mijn vijfjarige dochter Emma is alles mogelijk. Papa en mama konden alles maken, Sinterklaas zorgde ieder jaar weer voor cadeautjes en in een paleis woonden koningen en koninginnen, omringd door prinsen en prinsessen.
Avond aan avond moesten we haar dan ook voorlezen uit haar sprookjesboek. Op een avond, tijdens het voorlezen, belde een collega van mijn man, Jan de Koning. Emma nam de telefoon op en de collega zei nietsvermoedend: „Met De Koning, is je vader thuis?” Mijn dochter liet de telefoon vallen en stotterde, „Pap, het is de koning”.
Jeannette de Zwart
Hoe kun je hoofdletters horen?
Onwaarschijnlijk dat een vijfjarige tijdens het voorlezen de telefoon opneemt.
De sprookjes die ik vroeger hoorde, gingen over kinderen die werden achtergelaten in een bos, tevergeefs broodkruimeltjes strooiden om de weg terug naar huis te vinden, gevangen werden gehouden door een heks, naar hun grootmoeder liepen met een mandje etenswaar en eenmaal aangekomen zagen dat oma wel erg veel leek op een grote boze wolf. In een diepe put vielen waar een toverkol woonde. Hard moesten werken om de stiefzusters en stiefmoeder tevreden te stellen. Enz. enz.
Voor pawis sproôjes konden dan de Meneer de Wolf, mevrouw De Heks en meneer de Kort uit Zevendwergen
Mijn moeder las Andersen voor, vooral van Grote Klaas en Kleine Klaas kregen we nooit genoeg.
Het ikjeskind vind ik wel voorstelbaar maar eerder denk ik aan geknustsel van Jeannette.
Rapporten
Het is zover, de rapporten van mijn kinderen zijn binnen en dus is het tijd om ze samen eens rustig door te nemen.
Inmiddels heb ik geleerd niet zozeer de nadruk te leggen op het eindresultaat, maar alle woorden en scores van de leerkracht rond de inzet en werkhouding te waarderen.
Na veel mooie punten in het rapport zijn we aanbeland bij het onderwerp werkwoordspelling. Dat ziet er niet best uit. Ik benader het positief en probeer hoopgevend: „Ach, met werkwoordspelling is het gelukkig niet zo ingewikkeld. Dat werkt op basis van regels. En Julian, wat is het mooie aan regels?” Antwoord Julian (net 11): „Die kan je afschaffen.”
Anne van Hall
Nou nou, wat een belevenissen weer daar aan de keukentafel. Gelukkig hebben we de NRC om het allemaal te documenteren.
Over regels gesproken: in dit ikje zijn ze bijna allemaal overbodig, op de twee laatste na.
Hier wordt het lezen van het schoolrapport aangepakt als een moderne manager zou doen in een functionerings gesprek. Met een belachelijke vraag aan het einde. En wat vind je er nouzelf van Flipse?
Julian weet wel raad met zo’n irritante moeder.
Ook maar afschaffen? ☻
Bertie 😆
Vanmiddag in de bibliotheek heb ik nog even het boek De dood van Mila Burger doorgebladerd. Van Waterdrinker.
Opnieuw vond ik Mila een zwak figuur die pas na de dood van haar laatste minnaar een goed besluit neemt. Eigenlijk te zwak om een roman te dragen of was dat juist de bedoeling? Geëmigreerd, ontworteld, in meerdere werelden levend?
De beschrijving van de schaamteloze rijkeluiswereld en de hierop aansluitende snollen, openlijk minachting van het voetvolk, is erg goed, dit was (is?) Rusland.
Maar nog steeds vind ik de proloog het mooist.
Alleen
Afgelopen zaterdag woonden we in een mooi rooms-katholiek kerkje de mis bij voor overleden familie van mijn man. De pastoor jaste de mis er nogal koud en geroutineerd doorheen, hij was niet meer de jongste en had letterlijk moeite zich staande te houden, hij laveerde daarom, met een kruk waarmee hij half zittend, half staand zijn taak kon vervullen, van altaar naar katheder en weer terug. Na de mis kwam hij achter ons aan de kerk uit met zijn kruk onder de arm: „Zo dat was het en nu vlug naar de volgende. En morgen nog twee en dan hebben we het weer gehad. Ja, ja”, diepe zucht. Vier missen in een weekend, van dorp naar dorp, in z’n eentje. Dat had hij zich vijftig jaar geleden ongetwijfeld anders voorgesteld.
Marja d’Hondt
Jaja, wat moet dit dan weer voorstellen? Draadstaal?
Het lijkt in bombastigheid wel een aflevering van het Nooit te Voltooien Verhaal dat we vriendelijkerwijs van de site hebben verwijderd.
Een happie brood, een slokkie wijn, eenpaar prevelementjes, het kan in een half uur. kerkgangers hebben het zwaarder, zitten, staan, knielen, staan, het lijkt wel een sportschool.
Dan gaat het er bij de gereverkeerden en de misvormden er gezelligeraan toe. Die zingen samen een paar moppies.
Deze bedoelde ik. Moest ik onmiddellijk aan denken 😀
Dit was gespeeld dronken. Ik begrijp je associatie met een oude pastoor die wankelt van kansel naar altaar. De pastoor in het ikje was oud en vermoeid, niet dronken. Vier missen in een weekend, dat is vier keer een aangelengd bekertje wijn, daar mag je wel mee autorijden van het ene dorp naar het andere. Waar of niet, terzakedeskundige lummel weet er het fijne van.
Juncker deed het in het echie, dronken wandelend naar een podium, maar dan met rugproblemen als voorwendsel. Vandaag was hij weer in het nieuws, met de zestienjarige Greta uit Zweden. Hij hield een warrige speech. Onze Voorzitter van de Europese Commissie.
Hiero hebben we wel wat anders aan ons hoofd.
Op de pier van Hoek van Holland maken we vaak een praatje met andere wandelaars. soms met vissers.
Zeebaars. Zeehonden. Bruinvissen. Daar gaan die praatjes over.
Een bezoeker wees op een veld aan de overkant van de Nieuwe Waterweg (de Maas eigenlijk). Daar liggen ze. Die zeehonden. Ik weet dat soort dingen. Echt waar.
Dat veld hebben we onderzocht. De deskundige had gelijk, daar liggen ze. Maar niet de zeehonden, wel keigrote keien.
Keigrote zeehonden!
Ik zal morgen een zelfgemaakte tekening inzenden om te laten zien dat pawi de zeehonden, zeepaarden, zeeleeuwen en zeeteefjes niet heeft kunnen zien.
Pawi
Het is zeer waarschijnlijk dat tegenwoordig een 1 tot 11 jarige iedere telefoon opneemt, oppakt, mee speelt, mee gooit en in kwijlt en boert.
Vanaf 11 hebben ze hun eigen telefoon en beschermen ze deze met puber(ge)moed.
Jij, wij denken nog aan gekruldedraadtelefoons.
We hebben twee maal een kringlooptelefoonklapper gemaakt. De tweede x ging het ding naar Griekenland. Naar een eilandje waar, vrij naar U2, de straten geen huisnummers hebben. Dat is lastig.
DHL en Post.nl hebben nml uiteraard een APP en daar moeten een aantal variabelen ingevuld. Na eea uitproberen hebben we maar een huisnummers ingevoerd NUL. Het werkt. 18 euro portkosten. 45 voor de telefoon. Wij zijn lief. Nieuw kost dit type 256 euro.
VOIP en wat niet! 5 euro in de kringloop. Ook lieve mensen daar.
Jong
’s Morgens rond 9 uur fiets ik de binnenstad van Groningen in. Het is druk in de Oosterstraat; veel grote vrachtauto’s, die de winkels en restaurants bevoorraden. Zelf de 80 gepasseerd, zie ik voor mij een fietser die zeker nog wel wat jaren ouder is. Hij fietst de verkeersdrukte dapper tegemoet. In het voorbijgaan zeg ik tegen hem: „’t Is drok ien stad”. Hij kijkt mij even van opzij aan en zegt: „Ja, mien jong”. Mijn dag is op slag helemaal goed.
Cees van Hoorn
Nou nou, ze zeggen “mien jong” tegen me. Dat moet in de krant. Not.
Hij zei geen ‘meneer’ tegen me…
Als je in frs aardig wil doen tegen een oudje zeg je « jeune homme » tegen hem. Het hakt er aardig in als dat jou de eerste keer overkomt.
Maar dat hoeft niet in de krant.
Hier zeggen ze “Schnuckelhase”.
Ik bid u alle een wellicht voorlopig vaarwel.
Tijd gaat op aan de gezinsuitbreiding.
Het is een Amerikaanse Staffordshire Terriër geworden.
En de warmte moet wel van twee kanten komen, zeg maar☝🏼
Wow Timmerark, een hond die lijkt op een pittbull, die daarvan afstamt, die dezelfde giga kaken heeft die niet meer loslaten als ze eenmaal beet hebben, maar toch ook een gezinshond met een lief karakter. Ook lief voor kinderen, maar je moet ze er niet mee alleen laten. Helemaal jullie type dus? Hoe noemen jullie hem/haar?
De tekening van lummel heb ik tussen de regels door gevonden. Heel goed gelukt: wat er allemaal niet te zien is. Of zag ik nou toch een zweempje van de zeepaardjonkies?
Leuk ikje. Oude knarren die het fietsend opnemen tegen het vrachtverkeer en opscheppen tegen elkaar.
Veel plezier met het hondje, Timmer. Heb je al een mobieltje voor het beest gekocht, op Marktplaats?
Weerzien
Wij logeerden ieder jaar na 1949 in een achterbuurt van Saint-Tropez, in het eenvoudige huis van Madame Raimon en haar man. Eén keer per vakantie maakten wij met hen, hun familie en buren een dagtochtje. In de achterbak van de vooroorlogse camionnette van monsieur, volgepropt met jongelui, picknickmanden en kratten wijn, schudden wij over de zandweg langs de Chapelle Sainte Anne naar het uitgestrekte strand van Pampelonne. Tot onze hilariteit waagde de zoon van Madame Raimon het staand vanuit de achterbak van het rijdende vrachtautootje te pissen. Ik zag hem deze week terug in NRC op een foto uit 1983, achter Karl Lagerfeld en een model: Louis Alexandre Raimon, kapper van de beau monde.
Mark Harvey
Nou nou.
Moeten we daar het weekend mee door? Een ikje van iemand die vroeger iemand kende die ooit eens achter Karl Lagerfeld heeftgestaan.
Dat boek van Waterdrinker maakt veel bij me los. Maar daar hebben we het later nog over
Ach gun die Mark Harvey toch zijn feestje van herkenning met de ‘Groten der aarde’.
Hier gaan we het weekend mee door. Lagerfeld was een poezenliefhebber, rookte en dronk niet, was niet verslaafd. En voor sommigen uit zijn omgeving was hij uitgesproken onaardig. Las ik in een van de necrologieën over hem.
Maar voor heel even, want we kunnen naar buiten (lenteweer in de winter!) en/of we kunnen binnen blijven lezen.
Na ampele aarzelingen ben ik nu toch ook begonnen aan Grand Hotel Europa. En geniet ik van prachtige scenes en dialogen. Nog maar bij hoofdstuk vijf, maar ik ben nu al zover dat ik het jammer vind als mijn Pad aan de oplader moet.
Tegelijk lezen en opladen kan bij mij helaas niet. Hoewel: ik ga het straks proberen in een hoekje van de bank, waar een stopcontact vlak achter zit. Het lange snoertje doet niet wat ik wil, maar met het korte snoertje en zelf een beetje bijbuigen lukt het misschien toch.
Spannender dan het boek!😄
Voortvarend begin pawi, belooft een succesvol vervolg.