Het belangrijkste dat ik afgelopen week heb gedaan is het sorteren van mijn sokken. Ik bleek er ruim over de vijftig paar van te hebben, in verschillende kleuren, allemaal in bolletjes gedraaid, sommige al meer dan tien jaar ongedragen. Zwart, grijs, bruinig, blauw, witte sportsokken, dure wandel- en skikousen. Zou iedereen op een regenachtige zondagmiddag moeten doen. Je knapt ervan op.
Timmerark moest de afgelopen tijd weer regelmatig poepen. Zelf zou ik het niet kunnen: schrijven en me defaceren op het zelfde moment. Laat staan modereren en defaceren, al voelt het soms als hetzelfde. Het heeft met de juiste voeding te maken, en veel drinken. Dan ben je binnen de minuut klaar, doortrekken, hopla, doorgaan met het leven.
En aan de buitenkant blijven
Maar ik ken er zat, althans eentje, in real life, die boeken, tijdschriften, en de zaterdagkrant meenam. Zat rustig een half uur op de pot en dan moet je in de wachtrij maar raden wat het steunen veroorzaakt. Timmerark ontbijt met Zweedse yoghurt, banaan, twee mandarijnen, havermout, lijnzaad en ongezouten nootjes. En ik raadde hem aan niet te vergeten zijn billen goed af te vegen. Met een paar goed gemikte vegen, niet te veel druk, dan veeg je het erin. En aan de buitenkant blijven, nooit in de anus. Anders blijf je bezig.
Natuur
Pawi maakt vaak een praatje op de pier van Hoek van Holland met andere wandelaars. Soms met vissers. Zeebaars. Zeehonden. Bruinvissen. Daar gaan die praatjes over. Een bezoeker wees op een veld aan de overkant van de Nieuwe Waterweg. Daar liggen ze. Die zeehonden. Dat veld ging Pawi met aanhang vervolgens onderzoeken. De deskundige had gelijk, daar liggen ze. Geen zeehonden, wel keigrote keien.
Timmerark had een dag of acht een Amerikaanse Staffordshire Terriër in huis. Pawi had een voorspellende blik: “Wow Timmerark, een hond die lijkt op een pittbull, die daarvan afstamt, die dezelfde giga kaken heeft die niet meer loslaten als ze eenmaal beet hebben, maar toch ook een gezinshond met een lief karakter. Ook lief voor kinderen, maar je moet ze er niet mee alleen laten. Helemaal jullie type dus?” Dat was het dus niet, zo bleek een paar dagen later. Het ging mis en het ding ging terug naar de winkel.
TV
De #luizenmoeder wordt steeds ranziger en eigenlijk, als we eerlijk zijn is het behoorlijk slecht. Zelden zo’n verval tussen een eerste en tweede serie van een televisiereeks gezien. Van subtiel en verrassend naar grof en gemakkelijk. Bovenmeester Anton staat naar plassende vrouwen en meisjes te luisteren. Wiebelt met zijn kruis in het gezicht van ouders en personeel. Och, vorig seizoen keek hij af en toe naar kontjes en tietjes en schrok zich dan een hoedje als men het merkte. Maar je vergaf het hem. Nu is hij ronduit pervers en onsympathiek geworden.
Ook juffrouw Ank heeft het terloopse verloren. Vorig jaar nog met liefdesverdriet, prachtig ingehouden, eigenlijk nauwelijks zichtbaar gespeeld. Nu openlijk de nieuwe leraar, al bij binnenkomst, bijna in het kruis grijpen. Ank was subtiel, koel, stil watertje met grote bek. Normaliter word je daar als hoofdrolspeelster niet populair mee. Als je dat wel wordt, zoals zij, dan ben je een hele Grote. Was je een hele grote. Het is voorbij.
En ze hebben allemaal ruzie en zijn allemaal chagrijnig. Ilona vond de eerste serie leuk, maar vindt op basis van het nieuwe seizoen tot nu toe dat het gevaar erin zit dat het ‘te ver of te geforceerd over het randje’ gaat. Klare taal schreef trefzeker dat de Luizenmoeder “nu een parodie van zichzelf” is geworden.
Ook Joke, die altijd wat later reageert dan de doorsnee lezer alhier, vond dat ze het bij die ene serie hadden moeten laten. “De vorige was net over de top en daardoor bijzonder grappig, maar de afgelopen twee afleveringen heb ik niet hoog zitten.”
Ikjes
Bij gebrek aan goede ikjes schreef Ilona er maar eentje zelf. Over een barricade:
“Het was op een schrikkeldag. Mijn baas wilde die dag een avondje voor zijn medewerkers en co. organiseren bij hem thuis: “En zeg niet dat jullie geen tijd hebben want het is een extra dag.” Wij pikten eerst een collega op die om de hoek van de Vondelstraat woonde. Plotseling konden we niet verder. De Vondelstraat was opgebroken; overal hoogopgestapelde straatstenen, een omgegooide bouwkeet waar een hanenkam op zat die een spraybus leegspoot, en verder een paar rondhangende jongens. Geholpen door mijn vriend klom ik, met mijn nette hogehaklaarsjes, over de barricade. Geen idee wat er aan de hand was. Dat hoorden we later op het nieuws. Wij zijn door het oog van de naald gekropen, want er was op dat moment even een bestand tussen tussen krakers en ME. Niet gezien, die ME, die zat aan de andere kant van de barricade.”
En voor de context, zie dit TV-fragment.
Het beste ikje in de krant kwam van Joke Aartsen en mocht er eigenlijk best wezen. Ze beschreef nostalgisch een voetbalscène met twee jongens en een meisje van een jaar of zeven, acht. “Een tackle, één van de voetballertjes blijft liggen, de ander speelt de heilige onschuld. Dan zie ik nummer drie een gebaar maken. Een grote rechthoek in de lucht. Hij loopt naar het speelgoedtreintje iets verderop, om de beelden terug te kijken.”
In de holle stam staat fier een rol pepermunt
Saskia Kanij schreef een bijzonder aangenaam ikje over een ouder stel dat in het park achter hun rollators uit de bosjes kwam. “Zij met hippe roze baret en hij met ringbaardje en geruite pet.” „Goedemorgen, wenst u een pepermuntje uit de Pepermuntboom?” Voordat ik antwoord kan geven, stiefelt zij met haar rollator over de natte bladeren richting een boom. In de holle stam staat fier een rol pepermunt.”
Boeken
De dood van Mila Burger van Waterdrinker. Bertie heeft het in de bibliotheek even doorgebladerd en dat was genoeg. De proloog vond ze het mooist. Maar Mila is een “zwak figuur dat pas na de dood van haar laatste minnaar een goed besluit neemt (…) Eigenlijk te zwak om een roman te dragen of was dat juist de bedoeling? Geëmigreerd, ontworteld, in meerdere werelden levend?”
Het Grand Hotel houdt onze lezers nog altijd in de greep. Bertie kreeg het deze week eindelijk in handen. Bij de bibliotheek was de reserveringslijst zo lang dat ze zich afmeldde en het zelf kocht. En ook Pawi geniet, na ampele aarzelingen, van het boek. En geniet van prachtige scenes en dialogen. Ze is nog maar bij hoofdstuk vijf, maar is “nu al zover dat ik het jammer vind als mijn Pad aan de oplader moet.” Maar een week later had ze het uit: “Het leest als een cakewalk (kent iemand die nog?) en roept veel vragen op. Maar mijn eerste indruk is dat het prachtige passages bevat. Ze viel wel over het gebruik van “gelijk” als de schrijver “meteen” bedoelt. “Ik zag het gelijk. We gaan er gelijk naar toe en nog veel meer. Iets voor de redacteur? Of vindt iemand het stom dat ik daar over val?” Nee, niemand, maar het mag gewoon allebij volgens het Groene Boekje.
Lummel vroeg of iemand Otmars zonen van Peter Buwalda gelezen had. Pawi dus en ze schreef: “Hopelijk leeft Buwalda nog lang genoeg om ook deel twee en drie te schrijven. Je weet het maar niet met die schrijvers.”
“Drie belangrijkste mannen: Elvis, Jezus en Ik.”
Timmerark citeerde Freek de Jonge die volgens hem over Buwalda “Geniaal, allemaal lezen” heeft gezegd. Weliswaar bij DWDD, maar toch. Het sprak Timmerark aan dat de man iets met Elvis heeft. De drie belangrijkste mannen ter wereld hebben immers het sterrenbeeld steenbok: “Elvis, Jezus en Ik.”
Timmerark gaf vervolgens de volgende leestip: Seks op de Maan, van Ben Mezrich. Het waarom beperkte hij tot “Ga het vanavond voor de tweede keer lezen.” Tja, dan weten we nog niet echt veel.
En Mopperkont leest op zijn tropische eiland kaas, stroopwafels, ‘Ik haal je op, ik neem je mee’ van Niccolo Ammaniti, ‘Norwegian wood’ van Murakami, ‘De Stamhouder’ van Alexander Munninghof, ‘Bonita Avenue’ van Buwalda, ‘Het woud der verwachting’ van Hella Haasse, en ‘1812 Napoleons fatale veldtocht’ van Adam Zamoyski. We horen het wel bij terugkomst.
Reizen
Zelf ging ik naar Tilburg en weer kwam ik er niet toe om Wijnlokaal Leven van Mario te bezoeken. Niet dat hij dat verdient, want hij reageert hier niet mee.
Ilona ging een stuk verder weg, naar China. Het twaalfde deel van haar Avontuur staat alhier.
Mopperkont was weer eens in de tropen: “Hier op Roatan is het meestal te warm om te voetballen en wordt op het strand vaak een spel gespeeld, waarbij je omstebeurt een zakje, gevuld met kiezelstenen door een gat in een schuin opstaand houten bord moet zien te gooien. Als je mist maar het zakje op wel op het houten bord terecht komt geeft dat een harde klap en dat geeft ook een lekker gevoel, vooral als er dicht in de buurt toeristen liggen te zonnebaden.”
Gezondheid
Een ikje van Aïsha Kikken over de noodzaak van het stoppen met roken. Ze had beter “AAF” KUNNEN HETEN VOLGENS LUMMEL. EN TOEN GING MIJN TOETSENBORD KAPOT, TYPTE ALLEEN NOG MAAR HOOFDLETTERS WAT IK DOE.
Volgens Pawi, ja, mijn toetsenbord doet het weer zij het met heel rare kuren, heeft het niet zoveel zin meer om te stoppen met roken als je al oud bent. ” … de schade is al aangericht en de kankerkansen nemen vrijwel niet meer af, de verantwoordelijke genen hebben zich allang in de handjes gewreven als ze er al zijn”. Onzin natuurlijk, want stoppen met roken is altijd goed. Voor je hart, huid, geur, humeur, energie, longcapaciteit, en portemonnee. Meteen.
Muziek
Onze muziekmeester Mopperkont deelde weer kwistig muziekjes. Deze vonden we deze week het mooist. En ik vroeg me af hoeveel zo’n dame nou betaald krijgt per omgeslagen blad.
Prijzen
Pawi ging er weer eens met het 100e-reactielepeltje vandoor. Het was weer een tijd geleden. Het zit al keurig verpakt op de post, A-post wel te verstaan, dan heb je het nog een dag eerder.
Wil jij net als Pawi en de andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan hier onze dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen week. Nou, jullie zien het wel. Na het sokkensorteren had ik trek in pizza. Ik liep een willekeurig gebouw in en hopla, het was Italië! Het was Italië helemaal niet. Verre van dat. Maar met een paar eenvoudige decorstukken had een vaardig menneke of vrouwtje het klaargespeeld om mij in de sfeer te brengen. De pizza smaakte voor geen meter, maar daar kon de decorateur (m/v) niets aan doen. Tenzij die ook in de keuken stond. We zullen het nooit weten.
Foto: “Italia net echt” © 2019 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Hehe, eindelijk weer eens een intro zoals we gewend waren. Mooi.
Wortels
Gisteren wandelde ik op het platteland. Ik zag er een prachtig kind van een jaar of dertien met lange donkere vlechten in blauwe overall. Achter haar aan sjokten een geit, een kip en een oude bouvier en op het erf prijkte een verkiezingsposter van de SGP. Ik maakte een praatje met haar terwijl ze pootgoed uit een mand pakte en vertelde dat ze geen boerin wilde worden. Ik geloofde haar niet. Tot ze de wortelgetrokken bloembolletjes omhooghield – ze omkerend en nog eens omkerend – en vroeg: „Weet u misschien wat de bovenkant is?”
Mirjam Killian
Waarom zouden kinderen op het platteland allemaal boer willen worden? Merkwaardige opvatting van een stadsmens. Mirjam loopt kennelijk niet vaak op het platteland. En als ze het doet bekijkt ze de bewoners zoals men vroeger in Nieuw Guinea de Papoea’s bekeek.
Dit terzijde, maar toch de Boerinnenkalender van 2025 maar eens in de gaten houden. Je weet maar nooit.
Een keurig lang intro Bas, de week begint goed. Van koude voeten zul je geen last hebben. ☻
Over sokken:
‘Hier vierentwintigduizend sokken
geruite, zwarte en met blokken
ik kocht ze allemaal voor jou
omdat ik zoveel van je hou.’
Op de wijs van Peter Koelewijns liedje ‘24.000 kussen’ maakte ik dit liedje maar kan het niet meer vinden behalve het begin. Man kon er niet om lachen terwijl het over zìjn sokken ging. Hij had geen geruite, mopperde hij. Hij had er zo veel dat ik ze in de wasmand bewaarde omdat de kast te klein werd.
Ik heb nu de helft in de kledingzak van het Leger des Heils gedaan, de kast ziet er nu aangenaam opgeruimd uit en ik draag nu eindelijk die goeie Hugo-Bossokken die ik vijf jaar geleden kocht maar tot gisteren uit het oog verloren en vergeten was.
Zoals jullie zien is de format nog altijd in ontwikkeling. Ik vond de indeling boeken/tv/film etc. een tikkie saai. Nu doe ik ook wat met de inhoud van het een en ander. En volgende week misschien weer wat anders. Suggesties altijd welkom.
Trouwens: ook heden nieuw: nieuwe deelknopjes. Ik zou het erg leuk vinden als jullie zo af en toe eens een blogje delen met anderen, via Whatsapp, Facebook, Twitter, email of uitdrukken en in de WC hangen, naast de verjaarskalender. De knopjes maken dit een peulenschilletje, zo is me beloofd. Maar ik heb het nog niet uitgeprobeerd. Ze staan onder elk blog. Ben benieuwd!
Voor Bertie:
Dankjewel Bas, mijn dag is weer goed. 😉
Wat een mooi lang intro over van alles en nog wat en dan nog tijd om sokken te sorteren en ‘oldies’ op te sporen.Chapeau!
Bieb
Mijn dochter van 5 verveelt zich, ze wil graag spelen en belt met mijn telefoon de moeder van haar vriendinnetje.
Na een paar seconden hangt ze weer op. Ze vertelt dat ze even naar de bieb zijn.
Ik vraag me af hoe ze dat weet, ze heeft namelijk geen woord gewisseld.
Ze kreeg een antwoordapparaat – „Please leave your message after de beep.”
Eva Vennema
Haha!!😂
Deelblogjes? Deelknopjes, wacht even omhoog. Ja, ik zie het. Leuk wel. Maar een intro op mijn Twitter timeline zie ik niet zitten. 95% van de mensen die ik volg en vice versa zijn yanks en ze kunnen wel op Google translate drukken maar het gevolg is een lachstuip. Het resultaat is meestal een combinatie tussen een Wim T. Schippers parodie en een Ikea handleiding, qua kromme zinnen.
Faceboef is ook geen echte optie, ik weet niet eens precies hoeveel zogenaamde vrienden ik daar heb, echte vrienden en familie (zoal ik die heb en mee communiceer) zijn niet langer van de partij. Je moet wel gek wezen. Niet dat FB iets aan mij heeft, ze kunnen alle data die ze uit het profiel kunnen persen verkopen aan wie ze hebben wil. Het slaat niet op mij. Ik heb FB alleen nog voor de verkoop groepen. En mijn partner kijkt op de iPad, enige informatiedrager waar FB nog op staat, wel eens naar filmpjes over katten en honden. Voor haar heb ik dit niet verwijderd. Dus…ik schrijf dit allemaal omdat ik het een top initiatief vind, dit delen maar helaas heb je niets aan mij.
Daar komt daaaat schooooot!!!! Grapje, studio bord op schoot grapje.
Maar. Whatsapp? Hoe kun je een blog met of op Whatsapp delen? Aaaahhh, het daagt. Ik heb Whatsapp alleen voor bedrijven met wie je zo sneller kunt communiceren en omdat onze inbraakbeveiliging dit vereiste. Maar de bedoeling is dat, stel dat ik een leuke Whatsapp groep heb met kroegvrienden, of sportcollegea of schoolpleinouders dat je dan daar je blog mee deelt? Toch? Maar een verhaal dat zou kunnen maar zomaar Pats Boem een ‘Intro’?
Ja maar naar wat? Als niemand weet waar het op slaat is het een beetje raar. Maar goed, ik ben raar: is de rest hier dat ook?
Toch een topidee!
Volgende keer:
Ah, leuk. Blog(je) delen! Via WhatsApp?
Nee, niet via mij, jammer!
Wel top initiatief!
Succes, hoor graag hoe succesvol het zal worden!
Het hoeft niet voor of via iedereen, Timmer. Het is een mogelijkheid, voor degene die er iets in ziet. Geen oproep, geen dwang en ook geen teleurstelling over iedereen die het niet doet.
Je nieuwe blog op https://timmerarktwo.wordpress.com/ ziet er veelbelovend uit.
Dus toch! Kinderen van vijf die het mobieltje van hun moeder gebruiken. Dat had ik niet geloofd, totdat het nu voor de tweede keer in een ikje wordt beschreven.
Vermoedelijk heeft de inzendster zelf nog eens gebeld naar haar vriendin om de tekst te horen. Of zou de vijfjarige zo’n Engelse zin moeiteloos hebben nagezegd, zonder de betekenis ervan te begrijpen? Wat een talent! Weer iets om niet te geloven…
Timmerark, een blog waar je niet gewoon op kan voelt voor mij als een betaalmuur bij een willekeurige krant. Dat het er veelbelovend uitziet volgens Bas, maakt het er alleen maar erger op.
Hierbij geef ik ook een ‘like’ aan pawi via deze weg bij ontstentenis van digitale vaardigheden in deze materie.
Zwart-wit
De omstreden koning van de pop is op de radio met ‘Black or White’. Oscar, mijn zoontje van zes jaar, vraagt: „Is dat Michael Jackson, die herken ik altijd.”
Ik zeg: „Ja, hij zingt dat het niet uitmaakt of je zwart bent of wit.”
Oscar antwoordt: „Ik weet waarom hij dat zingt, want eerst was hij zwart en toen was hij wit.”
Michiel Sweere
Ha! Die zoontjes (m/v) die hebben het door
Na het zien van Leaving Neverland zal het nooit meer hetzelfde zijn.
Gelukkig was ik toch al geen fan.
Oja, Klare taal: ik doe ook niet aan “likes” omdat ik dezelfde digitale vaardigheden ontbeer. Dankjewel hoor.
Volgens mij moet je een WordPress account hebben om te kunnen “liken”, of op Facebook zitten. Ik glimlach vaak om reacties en hoop dat die glimlach telepathisch wordt doorgegeven 😉
Ik krijg het inderdaad weleens heel erg warm en dacht tot dusver dat het mannelijke opvliegers waren. Maar nu weet ik waardoor het komt. Dank je, Pawi!
Waar is Lummel eigenlijk? Heeft hij zich wel netjes afgemeld?😥
Ik ben weer terug van weggeweest. Ik had het veel drukker dan verwacht.
Bioloog
Mijn zoontje van vijf en ik zitten samen te eten. Ik vraag hem of hij eigenlijk al weet wat hij later wil worden. Hij antwoordt resoluut: „Bioloog”.
Ik ben verrast en vraag hem of hij weet wat een bioloog allemaal doet. Mijn zoon stelt me gerust. „Nee, maar ik denk dat je van tevoren wel wat uitleg krijgt.”
Imke van den Heuvel
Haha, het is de week van de vijf- en zesjarigen. De rest is blijkbaar niet grappig meer.
Zit k in het café komt er een zwarte bioloog van een jaar of vijf met een Michel Jackson jasje aan. Dat moet in de krantzei ik tegen de barkeeper.
Wel slim en grappig antwoord van die vijfjarige. Veel kinderen van die leeftijd zijn dol op dieren en buiten beestjes zoeken. Mijn kleinzoon zoekt graag mieren en zelfs pissebedden die gered moeten worden.
Hm, pissebedden hoeven wat mij betreft niet gered te worden. Mieren is andere koek. Tuttututut. En het klimaat natuurlijk. Maar da’s morgen.
Wij hadden ooit een wormenverzorgings team in de tuin, twee meisjes van drie en vijf. En een rupsen kweekpot. En (wij waren oppasser) een wandelende tak. Die laatste was wel tam, maar zijn/haar pootjes kleefden zo aan je huid dat je ze niet zomaar kon afschudden. Dat was een keer en nooit weer.
Over non-fictie: ik heb nu een boek dat ik iedereen aanraad, hoewel het al in 2009 is uitgebracht:
De tijd van verwondering, Richard Holmes, (erg goed) vertaald door Wybrand Scheffer.
Over de ontdekkingen in de 18e eeuw, toen er nog mensen waren die van alle markten thuis waren, musici die sterrenkundigen bleken, dichters die filosoof en natuurkundigen waren.
Voorbeelden: de ontdekking van Tahiti, de telescoop, de ballonvaart.
Vlotte pen, geestig, erudiet, leuke uitstapjes naar de toekomst.
Vergeten
Mijn moeder is dement en woont in een verpleeghuis.
Sinds een paar weken werkt daar een nieuwe verzorgster, Fatima.
Mijn moeder komt haar tegen op de gang en zegt: „Dag Fatima.”
Fatima roept enthousiast: „Maar Nelleke, dat jij mijn naam nog weet.”
Mijn moeder: „Hoezo? Was jij hem vergeten dan?”
Treske Bruning
Slecht geschreven, slecht bedacht.
Hmm, de redactie van de NRC zou bestraft moeten worden voor het plaatsen van ikjes over dementie van ouders e.a. met onmiddellijke opzegging van het abonnement van de krant.
DE Belg Van der Meersch heeft al het hazenpad gekozen.
Er is een boekje uit met “kinderikjes”. Het zal niet lang meer duren tot ook “dementenikjes” verschijnt.
Dat was er vroeger al: ‘Juffrouw, er zit een bips in het raam.’
Of ‘meester’
Herfsttij
Pas bij het weggooien van de NRC’s las ik dat het woord ‘herfsttij’ voor Huizinga bedacht was door Henriëtte Roland Holst-Van der Schaik.
Nadat ik mijn latere Poolse echtgenote in 1969 had leren kennen, correspondeerden wij in het Engels. Een van haar eerste brieven begon met: „Now is herfsttij.” Ik snapte het onmiddellijk. En jawel, toen ik vorig jaar met mijn dochter en haar gezin in het buitenland (niet Polen) bij haar op bezoek was, zag ik het voor het eerst in haar boekenkast liggen: een Poolse vertaling als pocket uitgegeven van Herfsttij der Middeleeuwen uit 1967. Ik was toch even ontroerd.
Jan Dijk
Jan heeft wat oude kranten weggegooid en mijmert voor zich heen. Onbegrijpelijk gebrabbel. De krant van vandaag kan ook weg.
‘Juffrouw, er zit een bips in de meester’ snap ik, die van het raam niet.
‘Onbegrijpelijk gebrabbel’ het kan waardevol zijn.
Gisteren kippenvel en een verbale erectie dankzij Twitter, als enige Sociale Media waar ik lol aan beleef. LOL.
God, al die (Engelse) afkortingen, ik vergeet ze even snel als ik ze opzoek, navraag of zelf maar invul.
IDK IRL IGAF, maar op Twitter niet, als je begrijpt wat ik afkort.
Maar goed, ik kreeg twee antwoord Tweets, niet voor het eerst BTW, van op een bepaalde manier misschien wel beroemdste mens ter wereld. Berucht ook.
Gehater dan trump en veel langer beroemd (en bewonderd) dan Obama.
Als ik de Tweet citeer moet ik de persoon erbij melden en daar gaat het niet om.
Of je idd in een lift staat of elkaar virtueel toeknikt, je houdt het waar mogelijk voor jezelf. Dat je er blij en wellicht trots mee en op bent, dat meld je en verder is het ‘gewone zaken’.
Bij mijn ‘verhaal onder constructie’ Blank Vuil wil ik graag een vraag (en opmerking) plaatsen en op een antwoord hopen.
Waait het bij je, jullie, u ook zo? Vrouw, vrouw, vrouw, ben al een petje kwijt en drie kilo maar die staan daar los van.
LIEFDE
ca 450 lettertekens geschrapt (maar met deze 30 and counting erbij 😉
Mooi raadsel. Hoe kan iemand gehater zijn dan Trump en tevens langer bewonderd dan Obama?
Dank je. Het kan en moet eigenlijk iets scherper.
Langer gehaat dan trump en langer bewonderd dan Obama.
Ook langer gehaat dan Obama btw. Door de Christchurch, OMG what’s in a name! terrorist(en) bijvoorbeeld.
Trump werd juist bewonderd door die terrorist. Enfin, we gaan er niet uitkomen.
Wel hoor. Ik zei dat hij Obama haat
Maar ik had dat er niet bij moeten halen. Sorry. Niet hier.
Hallo, en sorry lummel, doordat ik vaak via mijn WordPress dashboard blogs van andere bloggers lees, ik zeg Bertie! hier bekend en vele anderen, mis ik teveel van wat ik eerder niet meende te kunnen missen, zal niet meer zo doen.
Jij had Buwalda al op een lijntje hier of eerder geplaatst en dan kom ik ergens anders of ook daar er plompverloren (woord van mijn week) op terug, wel een teken dat
‘Great minds etc’.
Ook las ik ergens over mijn toilet leven…in de States is men er inmiddels van overtuigd dat de president die ze nog even hebben zo in de ban van Hillary is dat hij haar op zijn toilet vast … verder ga ik niet, misschien dat u eet. Maar hetzelfde lijkt hier op te gaan voor mijn de facto (geen zin in alliteraties die … en daar heb ik ook geen zin an, excuses)…al lees ik nauwelijks, en schrijf ik al helemaal niet tijdens de grote boodschap. Het meest gebeurd tijdens het urineren, en eigenlijk dat ook niet. Misschien weet deze of geen nog wel dat ik blaasproblemen heb gehad. Min of meer de reden voor de vertroebeling der relaties met voorganger? Ik schreef er inderdaad te veel, te slecht en altijd ‘s nachts over. Niet netjes.
Maar goed, tijdens het wachten op het plassen las ik altijd een boek.
Dat werd een iPad en zodoende. Ik heb nooit, echt nooit met een kladblok op mijn knieën zitten deglaceren, of welk voorheen mij onbekend woord dat hierop rijmt blogger Bas heeft gebruikt.
Zo. Misschien het einde van de …. kijk, pawi, dit stuk ga ik niet liken.
Dat vind je vast te billijken. Wat weer voer voor alliterende anussen opwerpt. Wat vies is. Of niet. Extreem gelovigen, O, nee dat pad is voor mij hier, daar en overal een no go area. Arena zegt de assistente.
Ik zeg adieu voor neu. O. En eigenlijk de belangrijkste en DE reden dat ik op zaken terugkwam.
Nog de AmStaff nog onze Husky komt uit een winkel of van een fokker maar beide uit een asiel. Puppies uit een ASIEL? Jawel.
Er is een lijst, daar stonden wij op en er zijn bepaalde asiels waar bepaalde honden met bepaalde achtergronden bepaalde voorrechten kunnen genieten. Dat u het weet. Winkel en terugbrengen en andere zinnen en zo, ik zal het uiteraard geen wie Fraamde (?) Rogier de FaalangstHaas noemen want dat doet Bas nooit, maar het deed wel pijn. En ik ga vast spijt krijgen van z
nog nog is natuurlijk noch noch, kan alleen mij gebeuren in de haast van de zondag prebrunch
Meningen
MP Mark
“Laten we het niet KLEINER maken dan het is.”
Echt.
Ik mijmer over de warme gevoelens die ik had bij hier aanwaaien en weer hebben wil krijg en “laten we het niet…”
Denkend aan ApieDapie mijmer ik over Bombay en estavete gedachten, gedichten.
Damn too long AGAIN,
KLEINER!