Met de kennis van dan (230)

Over ikjes, boeken, reizen, blognieuwtjes, muziek en politiek

Anne Wackie Eysten, die had er een vriendin
Anne Wackie Eysten, die schreef toen zin na zin
Anne Wackie Eysten, die is nu in haar sas want
Anne Wackie Eysten kwam met haar ikje in de krant.

Ja, soms heb ik dat, dan zie ik een naam en dan gaat er spontaan een versje in mijn hoofd spelen. Deze is zo’n beetje op de wijs van “Op een grote paddenstoel”. Of “Itsy Bitsy Spider”.

Een grapje voor verjaardagen, voor als de dikke schoonzuster binnenkomt.

Voornoemde AWE had een vriendin en die had een zoon. En een man. Die vriendin was op een whale watching excursie geweest, helemaal in Vancouver. Want bij Terschelling zie je er niet veel. Thuisgekomen besluit ze “korte metten te maken met haar overgewicht”. Ze gaat naar een bijeenkomst van de Weight Watchers. Terwijl ze daar is, neemt haar zoon de telefoon op. Haar man hoort hem zeggen “Nee, mama is er niet. Ze is naar de Whale Watchers, of zoiets.” En dat werd in de NRC geplaatst in de rubriek “ikje”.

Of zoals Pawi het treffend samenvatte: “Gehoord van de vriendin die het hoorde van haar man die hun zoon iets hoorde zeggen aan de telefoon. Ikje???” Een grapje voor verjaardagen, noemde Bertie het, “voor als de dikke schoonzuster binnenkomt”.

Maar even serieus: “Whale watchers” zou inderdaad een veel betere naam zijn voor dit clubje. De deelnemers letten meer op de anderen dan op hun eigen gewicht. En vreten thuis weer lekker door. Geen plankton. Zij niet.

img_0416
Nog meer triestigheid. Een walvissafari. Dat kost wat, hoor. Je vaart vier uur uit de kust, en vier uur terug. En dan zie je dus walvissen. Midden op de Atlantische Oceaan. Machtig. En dan moet dit plaatje dat gevoel overbrengen. © 2011 A. Dapie

Jullie raden het al, het wekelijkse ikjesafkraken is weer begonnen. Sterker, we zitten er middenin.

Whale watchen, daar heeft mijn voorganger, Apiedapie, eerder al eens over geschreven, dat moet je niet overschatten. Zelf heb ik ook vele uren doorgebracht op misselijkmakende stinkende dieselschepen, hopende dat we snel weer aan de wal zouden zijn. En altijd, in welk land ik het ook deed (Canada, USA, Spanje, Australië, Noorwegen, Portugal, Zuid-Afrika, Peru, om er maar eens een paar te noemen), en of het nou vroege morgen of laat op de middag was, de kapitein zei altijd op de terugvaart iets in de trant van “Nou, we hebben vandaag niet veel geluk gehad, maar ja, de natuur blijft onvoorspelbaar”. Nada gezien doorgaans. Of heel erg ver op de horizon.

Het vierjarig nichtje van Marijke Ottolini-van der Hulst hoopt dat “we allemaal tegelijk dood gaan!” Ze worden steeds jonger, die NRC-kinderen. “Wel piepjong voor zulke gedachten” merkte Pawi terecht op. Maar volgens Lummel hebben alle kinderen weleens dit soort gedachten gezegd. Dus daar kom je niet uit.

En toen hadden we de leukste ikjes alweer gehad. Het is niet anders. Maar we hebben meer rubrieken.

Boeken

190311otmar

Mopperkont herlas op zijn tropische eiland Roatán “Bonita Express” van Buwalda en is nu aan zijn recente boek ‘Otmars zonen’ begonnen. “Dat boek houdt mij ook weer gekluisterd aan mijn palmboom.”

Oh, dat was het al weer, meer is er niet over boeken gezegd vorige week. Natuurlijk houdt Lummel zijn kruit droog vanwege de nakende Grand Hotel Europa special. En gelijk dat hij heeft. Man, die Pfeiffer is sinds kort zelfs op de radio te horen. Net voor het nieuws op NPO1 prijst hij zijn eigen boek aan, met een grafstem en zo te horen opgenomen in zijn kelder. Gelukkig kan hij beter schrijven.

Reizen

Mopperkont legde de vakantielectuur ook weleens neer en onderhield dan het contact met ons op een voorbeeldige wijze. Hij deed zoals gezegd de groeten uit Roatán en wel in het bijzonder vanuit de Sandy Bay. In Sandy Bay wonen naast de Mopperkontjes veel oorspronkelijke eilanders. Die spreken Eiland-engels, vertelde hij. Alsof niet alle Engels Eiland-engels is. Maar goed.

Vanaf zonsopgang klonk ijselijk gegil

Zijn buren houden twee varkens en die zijn vorige week op elkaar losgelaten. Vanaf zonsopgang klonk ijselijk gegil, iedere keer als het mannetje een poging deed bij het vrouwtje achterop te springen. Maar uiteindelijk lagen ze tevreden naast elkaar uit te blazen. En daar doe je het voor, toch? Als varken, bedoel ik.

Zoiets zul je in Parrot tree niet snel meemaken, wist Mopperkont. Dat is is een luxe beach resort waar de varkens niet komen of zich koest houden. De Mopperkontjes houden er zich in ieder geval verre van.

En voor De Schuine Rechter vertelde hij nog wat over Coxen Hole: dit is de grootste stad van Roatán, “and the capital of the Bay Islands department of Honduras, with a population of 5,070 as of census 2001. It is also the location of the island’s Juan Manuel Gálvez International Airport.” Jullie horen het al, hier spreekt Wikipedia en dan is het waar. [Tekst gaat gelukkig nog lekker verder onder de foto]

190325roatanMKDSR

Cultuurliefhebber en huisdeejay Mopperkont vertelde ook over de Garifunas. Dat zijn afstammelingen van Afrikaanse slaven die je nog in een enkel geïsoleerd dorp op Roatán en de noordkust van Honduras vindt. Ze hebben het daar best naar hun zin!

Timmerark liet weer vele fascinerende inkijkjes zien in zijn dagelijkse reilen en zeilen. Zo blijkt hij een van zijn vele gratis WordPressblogs, dat vorige week op slot bleek te staan, “een tijdje als tekstverwerker” gebruikt te hebben, voordat hij Office kocht. Je moet er maar op komen. En nu was hij naar eigen zeggen “die betaalmuur vergeten te slechten”. Nog altijd hoor, klik hier maar NIET op. Nou, wat zei ik? Toch doen dus. Mag. Kan.

En we zijn helegaar niet eens meer in de rubriek “Reizen” maar in

Blognieuwtjes

Goed nieuws is dat Timmerark naar eigen zeggen van plan is om Blank Vuil af te schrijven. “ … en blijkbaar werkt het dan zo dat de kaartenbak van mijn geheugen willekeurige laden open laat gaan. Truc is zoveel mogelijk neer te pennen en er later een meetlat tegen aangooien.” En dat hebben we gemerkt op dit blog. Maar wie weet staat er nog meer klad op zijn eigen blog, we zullen het misschien wel nooit weten. Mijn klad staat in mijn dashboard, onder “concepten”.

Als je maar doorschrijft, moet je niet gek opkijken als je lezers doorlezen en doorscrollen.

Net zo min zullen we het antwoord krijgen op de vraag waarom 1978, 1988, 2008 en ook wel 2018 jaren zijn die bij Timmerark “knagen”. De eerste drie zijn echt killers, voegde hij er nog uitnodigend aan toe. Maar de vraag werd niet gesteld. Het is niet anders. Als je maar doorschrijft, moet je niet gek opkijken als je lezers doorlezen en doorscrollen.

Maar afgezien van de taal en de stijl: of de community op elkaar reageert? Mot dat dan? Men leest. Men klikt. Men plaatst hier en daar een bon mot of aanvulling of een vraag aan iemand die sympathiek overkomt. Meer moet een mens die op een forum met onbekende mensen schrijft niet verwachten. Als je een relatie wilt opbouwen, of goede vriendschappen dan moet je nog altijd op Facebook zijn of ouderwets in de kroeg. Of als je nog sexueel actief bent op Tinder. En dat is goed zo.

Muziek

Lummel plaatste een fijn moppie muziek van The Cats. Uit 1971 alweer, waar blijft de wind?

Politiek

Daar doen we eigenlijk niet aan, maar we hadden het er toch over. De onschuldige jolige Caroliene-noodkreet van Mark Rutte, al dan niet ingestudeerd, en de beangstigende verkiezingsoverwinning van Baudet en Hiddema. Aan laatstgenoemde wil ik geen enkel woord vuil maken. En wat Baudet betreft: moge die uil van Minerva hem snel uit de rokende puinhopen van ons land ophalen en naar een ver, vreemd land vliegen. De man praat zwaar maar is vederlicht. Moet dus kunnen voor een beetje uil.

190325Uil_Minerva_Wiki

François de Dijon [CC BY-SA 3.0 (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0)%5D
Maar laten we dit draadje over een jaar of vijf nogeens bekijken en bespreken, met de kennis van dan. Als we dan nog in vrijheid leven althans.

Wil jij net als Lummel en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam

Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan hier onze dingetjes en jij doet de jouwe daar.

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen week. Nou, jullie zien het wel. Ik liep weer eens boodschappen te doen op zaterdagmiddag. Gewoon in een supermarkt. Maar ik ben altijd, altijd, met mijn blog bezig. Mijn weekendwinkel- en uitstapgenoten weten het al. Als ik een foto van iets normaals of geks neem, dan is het commentaar vaak “zeker voor je blog?”. En vaak is het dan voor het blog. Deze wijn viel me op, omdat we jaren geleden zogenaamde trollen hadden op blogs als deze. En een grote Trolley op de NRC-website. Die zorgde voor veel misbaar en het was al snel dankzij dit sneu heerschap uit met de pret. Had hij toen maar een lekker trollenwijntje gedronken, zo ’s avond laat, achter zijn computertje. Dan had hij al die gemene dingen vast niet gedaan. Dacht ik op zaterdagmiddag tijdens het boodschappen doen. De wijn niet gekocht trouwens. Kom kom, in de supermarkt? Doen jullie dat, wijn in de supermarkt kopen?

Foto: “Lekker trollenwijntje” © 2019 Bas van Vuren

Auteur: Bas van Vuren

Schrijver - Rijmer - Kijker - Kent beroemde mensen - Maakt liedjes - Doet iets met #ikjes - Want ja - Je moet toch wat

153 gedachten over “Met de kennis van dan (230)”

  1. Bertie is gestopt met lezen, en ik zou wel eens wilen weten of dat voor of na Ilja L.P. is.
    Mooi overzicht van de week, weer. En de krenten uit de Timmerarkpap gehaald. Ziet er veelbelovend uit.

  2. Dubbel

    Er ligt een 2-euromunt op het aanrecht, die mijn puberdochter herkent als een verzamelstuk. „Deze is veel waard, zegt ze opgewonden. „Ik zoek het even op”. Even daarna heeft ze de bewijzen paraat, het blijkt inderdaad een herdenkingsmunt. Online wordt de 1-eurovariant aangeboden voor 80 euro. „Kijk”, zegt ze „dat is nog maar de 1-euromunt, onze 2-euromunt is dus twee keer zo veel waard.”

    Lucas Verweij

  3. Ja Lucas, da’s heel gewone logica, hoor. Niet correct, maar dat leg je dan even uit als vader. Man! Als mijn vader elke scheet van me naar de krant had gestuurd dan was het stil geworden in huize Van Vuren.

  5. Mooi en lang intro, ik heb het toch maar effe gelezen.
    Pawi, de leestegenzin trad al eerder op en toen ik Ilja opensloeg (hij gaf geen kik) zou ik hem bijna hebben weggelegd, de eerste zin kwam me meteen bekend voor. Ik heb het dus in handen gehad of een boek dat er op lijkt.
    Het gegeven kom je ook zo vaak tegen, sneue figuren en een sneu pension/hotel dat je aanvankelijk denkt: Ja hoor, daar gaan we weer. Het verhaal nam een andere wending, net op tijd.

    Niettemin heb ik de zaterdagkanten doorgeworsteld en nu is het klaar. De leesbril bewaar ik nog even.

  6. Ja Bas ik koop wijn in de supermarkt. En Champagne bij de producenten. Er is tegenwoordig veel goede biologische wijn te koop. En als ik echt iets heel lekkers wil drinken is er het wijn en kaas winkeltje in de straat.

  7. Weet je, Bertie, qua leesbril, die heb je op je tablet, telefoon niet nodig, ik niet althans. Maar bij een schaars verlicht echt boek wel. Of krant. Zou het daaraan liggen? Wat? Dat weet ik niet meer. Iets wilde ik hiermee zeggen. Kom ik wel weer op.

    Lummel, ik ook gekkie. Pas nog bij de Aldi of all places. Die had een rode op het schap die alle internationale prijzen had gewonnen. Ze schijnen althans hier in Zwitserland een goeie wijninkoper te hebben. Maar doorgaans koop ik mijn flessen elders. Dat dan weer wel.

    Biologische wijn: ik heb nog nooit een lekkere gedronken. Jammer, want ik wil het wel graag.

  8. Oh, het was bij de Lidl dus. Tijdens de Internationale Wine Challenge, die bekend staat als de ‘Oscars onder de wijnen’, heeft de wijn Fortezza Dei Colli Chianti Classico Reserva één van de veertien gouden prijzen gewonnen. De Lidl-wijn is, met de kleine zes euro, de goedkoopste wijn die in de prijzen viel.

  11. Ilona, nog even geduld. Mocht Baudet het voor het zeggen krijgen, dan wordt het een collector’s item 😀

  12. Wat een heerlijk lang intro weer en met die fijne tussenkopjes kon ik alles prima volgen. Ik ben heel benieuwd naar het vervolg van Blank Vuil, al was het alleen maar omdat dit eerste deel aan mijn aandacht is ontsnapt en ik dat binnenkort ga lezen. 933 (!) reacties onder een enkele blogpost, mijn hemel dan ben je toch bezig om een hele grote te worden, dunkt me.

    Overigens, over wijn gesproken; ik koop nooit wijn, dus ook niet in de supermarkt, maar mijn overleden echtgenoot, een groot wijnkenner, al zei hij het zelf, zwoer bij de wijnen van de Lidl. Die maakte hij met groot plezier dagelijks uitgebreid soldaat, terwijl onze kast vol stond met de meest dure en exclusieve wijnen die je je maar kunt indenken. Cadeaus van goede vrienden die wisten dat hij een kenner was. Maar juist omdat het cadeaus waren, bewaarde hij die flessen voor speciale gelegenheden die helaas nooit kwamen. Na zijn dood heb ik die dure wijnen maar weer uitgedeeld aan zijn vrienden. De moraal van dit verhaal? Wacht nooit op speciale gelegenheden. Je kunt altijd nog naar de wijnhandel.

  13. Zo is het. Dank voor je mooie woorden, Joke.

    En voor de Blank Vuil auteur toch ook een hart onder de riem. Heeft hij nodig. Hopen dat hij het verhaal nu eindelijk weer eens op gaat pakken. Af komt het nooit, maar dat geeft niet. De wereld schreeuwt om nieuwe hoofdstukken! Tenzij het een #luizenmoeder ervaring wordt, en we denken: was hij maar op het hoogtepunt gestopt. Maar dat weet je nooit.

    Qua wijn ben ik ook al een tijdje geleden opgehouden met de goeie te lang te bewaren. Hoppetee, open dat ding. Wat nou duur? Drinken. Nu. Geniet met mate, maar geniet wel. Verdeurie.

  19. Bankje

    Met zonnig weer zitten er steevast twee mannen op een bankje bij mij in de buurt, met een blikje bier in hun hand. Op een zonnige maandagochtend – iets voor twaalf uur – loop ik langs het bankje, waar slechts één man zit. Dan hoor ik iemand uit het raam aan de overkant roepen: „Hee, ik ben net wakker, ik rook een jointje en dan kom ik jouw kant op!”

    Eline Bos

  20. Jaja, we kennen deze types uit Blank Vuil – het volledig fictieve verhaal elders op de site. En ze vinden het vaak nog normaal ook dat ze een uitkering krijgen.

    Echt gebeurd: “Nee, een baan is niks voor mij, van negen tot vijf op een kantoor, mij te burgerlijk, ik hou van mijn vrijheid”. Waarna hij me meewarig aankeek. Ik, die mede zijn uitkering betaal, was een stumper.

  23. Nederland recreatieland. Elke keer weer als je terugkeert van een reisje zie je het, bootjes op het water (en ongelooflijk veel in de haventjes, die mensen hebben allemaal een bootje voor de recreatie, maar recreëren blijkbaar elders of drinken hun drankje op het dek van hun niet uitgevaren boot), fietsers op de fietspaden, veel Lycra, ruziënd met wandelaars, terrassen vol mensen, joggers van alle leeftijden. En de liegbank natuurlijk, vaak met oude mannen die nog nooit een jointje hebben gerookt, maar van bier wel alles weten. En van vroeger.

    Zou het anders zijn in Zwitserland, Californië, Frankrijk, de Filipijnen? Brabant?

  24. Anders in Zwitserland. Daar doen ze niets. Maar elders wel, voorzover ik kan beoordelen. De hele wereld is een attractiepark geworden. Dankzij te goedkope vluchten, AirBNB, teveel vrije tijd en verveling.

  25. Paddentrek

    Jaarlijks gemarkeerd in mijn agenda: de paddentrek. Kikkers, padden en zelfs salamanders trekken over het pad dat van de weg naar ons huis voert, richting wetering. Na een restaurantbezoek stuurt mijn echtgenoot de auto in slakkengang over het pad. Voor hem uit lopend help ik overstekende amfibieën naar de overkant. Bijna bij ons huis aangekomen stopt achter ons een auto. Er springt een jongen uit die mij vraagt of alles in orde is. Argwanend kijkt hij naar de bestuurder van mijn volgwagen. Pas als ik hem heb overtuigd dat het echt mijn echtgenoot is, keert hij om en geeft gas. We kijken hem na, scheurend richting de weg, over het pad.

    Petra Versluis

  26. Een heel normaal misverstandje en goed dat die jongen kwam kijken of er hulp nodig was. Verder ga ik hier schouderophalend aan voorbij. Die padden zijn vaak ver van het padje.

  27. Ik zou hier wel een plattegrondje bij willen zien.
    Aardige jongen, zorgzaam, oplettend, behulpzaam. Ze zijn er nog!

  28. Oh ja en het brekende nieuws is dat we vanmiddag gaan beginnen met de interactieve Grand Hotel Europa boekbespreking. Snel lezen dat boek, je moet het om half twee uithebben.

  30. Het padgrapje komt niet uit de verf. De pad, het pad.
    Iets te ver van het pad af.

    Boek Grand Hotel Europa is binnen maar kan pad per half mei aan begonnen worden.

  32. Logeren

    Na een weekendje weg lag er thuis een briefje van de bloemist. Hij had een boeket proberen af te geven. We belden de bloemist: het boeket bleek een geschenk van een oom en tante die een paar dagen bij ons hadden gelogeerd. Omdat we vaste klanten zijn, mochten we de week daarop een nieuw boeket komen ophalen. Dat kwam goed uit, want we gingen bij mijn nieuwe baas op bezoek. De gastvrouw was verrukt met het fantastische boeket. Terwijl mijn baas de conversatie begon, zagen wij vanaf de bank dat de bloemist behulpzaam het kaartje van vorige week in het nieuwe boeket had verstopt. „Veel liefs, blijven graag nog eens bij jullie slapen!”, stond erop. Het werd een spannende avond.

    Martin van der Jagt

  36. Helemaal goed, dit ikje. Mooi verhaal, echt gebeurd, we herkennen allemaal wel iets vergelijkbaars, ik wel tenminste. Maar dit is inderdaad heel spannend.

  37. Ik begrijp niet wat de bloemist te verwijten valt. Weet die veel? Ik zou eerder zeggen: Wat een domme Martin, die Martin. Het is wel een klifhanger natuurlijk. Zou er een vervolgikje komen?

  38. Ik verwijt de bloemist nix Ad. Ik verwijt de ikjesschrijver dattie de bloemist de schuld geeft.
    Hoe heet die stijlfiguur ook alweer?

  40. Onvergelijkbaar

    Zoals ik vroeger elke zondag mee moest naar mijn vaders voetbal, zo staan tegenwoordig mijn kinderen op zaterdag bij mij langs de lijn. Mijn zoontje van 6 is sinds de voetbalplaatjesactie van Albert Heijn helemaal into voetbal. Hij loopt de ganse dag achter een bal aan en kent alle Ajax-spelers bij naam en toenaam. In de auto op weg naar huis na een door mijn team gewonnen wedstrijd, vraagt mijn zoon: „Mama, wie kan er beter voetballen, jij of Matthijs de Ligt?” In de achteruitkijkspiegel treffen onze blikken elkaar. „Dat is appels met peren vergelijken jongen. Matthijs de Ligt is een verdediger en mama is een aanvaller.”

    Geertje van der Geest

  41. Ik hoefde nooit met mijn vader of moeder mee naar het voetbal. We gingen op zondag naar opa en oma. En op zaterdag tuinieren of vissen. Gelukkige jeugd!

  43. Mijn vader voetbalde. Bij slecht weer moest ik op zondagochtend eerst naar de sigarenboer om de hoek. Daar hing een lijst met alle velden en als het was afgekeurd zat er een gaatje ingeponst. Als de wedstrijd niet was afgelast ging ik bij mijn vader op de stang van zijn fiets mee naar Drieburg of een van de andere sportparken in Amsterdam. Het voetballen zelf interesseerde me niet zo. Hoogtepunt was de rust, wanneer ik in de kantine een flesje Joy limonade en een gevulde koek mocht kopen.

  44. Lekker hoor, Ad. Mijn herinneringen aan de schaarse voetbalwedstrijden die ik als jochie moest bezoeken zijn gesitueerd op het platteland, een klein durpske ergens in het midden van Nederland. Mijn beide ooms of omen zoals sommige mensen zeggen waren keigoed en met hun ging ik weleens mee, als we toch op zondag bij opa en oma waren. Voor mij waren de hoogtepunten de salamanders in het slootje naast het voetbalveld. En in de rust kreeg ik een zakje chips, waarin in een piepklein blauw papieren zakje het zout werd geleverd. Dat zakje moest je eerst uit de chipszak vissen, dan openen en dan in de zak legen. Wist ik veel. Ik dacht dat dat altijd zo zou blijven.

  45. Kijk eens aan, mijn herinnering is correct. Het zakje was blauw. Zie het volgende citaat uit een tijd waarin ik nog niet eens geboren was:

    “CHIPS 1958
    In 1958 had nog niemand in Nederland ooit van chips gehoord. In dat jaar kwam een groep aardappeltelers bij elkaar om iets te verzinnen waardoor ze meer aardappelen konden verkopen. Ze hadden gehoord dat chips in Engeland een enorm succes waren, dus ging een van hen, Gerrit Kistemaker, daar eens een kijkje nemen. Hij ontmoette Frank Smith en leerde van hem hoe je het beste chips kon maken. Eenmaal terug in Broek op Langedijk sloegen de aardappeltelers ook aan het bakken van chips. ‘s Ochtends werden ze gebakken en ingepakt met een (blauw) zakje zout, ‘s middags werden ze van de fabriek in Smiths vrachtwagens naar de winkels gereden. Als de vrachtwagens leeg waren, gingen ze weer helemaal terug naar de fabriek voor een nieuwe lading.Vanaf dat moment was de populariteit van chips in Nederland niet meer te stoppen.De jaren zestig luidden het begin in van de enorme groei aan consumptie van zoute snacks in Nederland. Naast de chips van Smith kwamen ook andere merken op de markt, waaronder merken als van Dam Molenaartje en Tra’fo.”

    Bron: http://rijnen.nl/waarkomtdienaamvandaan/Waar.komt.SMITH.CHIPS.html en die hebben het weer van ….

    OH, wacht eens: ik spitte nog even verder, en nu blijkt de chips terug te gaan tot 1920 en zelfs tot 1853, als je het internet mag geloven.

    https://www.nederlands.nl/nedermap/hartenkreten/hartenkreet/137302.html

    Trap er niet in mensen. Ik was op zoek naar een illustratie met dat blauwe zakje. Maar deze hieronder, daar hebben ze hem later ingefotoshopt. Ze hadden immers toen nog geen fototoestellen. Toch?

    En het zakje was oneindig veel kleiner, bijna een mespuntje groot.

  46. Ik mocht een zakje smithchips met blauw zoutzakje kopen na de zwemles in het Zuiderbad. En na het onder de fontijn zitten.

  47. AH doet nu in insectenplaatjes en er staan meer jongetjes dan ooit bij de uitgang. Mag ik de plaatjes? Tuurlijk. De meisjes laten zich niet zien, wat daarvan te denken?

    PS Wij kregen soms ongepelde pinda’s op oude kranten. Zaterdags feestje.

  50. Zeker, een feest van genot een zakje chips met apart zout in een zakje, een uitvinding van genot.
    Een glaasje cola erbij was ook een gewaagde opstap naar een verderfelijk leven in liederlijkheid.

    Gelukkig kunnen we het nog allemaal navertellen na alle uitspattingen die toen in de jaren zestig ons deel werden.

  53. Ook een keer proberen?

    Onze zoon van vijf sorteert dagelijks met toewijding zijn nieuw verworven insectenplaatjes en tatoeëert het hele gezin. We maken een bijenhotel, zaaien bloemen en redden insecten. Wormen mogen smullen van de composthoop, brandnetels blijven staan voor vlinders. Mooie zet van ‘de blauwe winkel’. Wel vraag ik me af of ook Freek Vonk net als wij deze week nog eens goed naar zijn AH-bonusmail keek. „25% korting op HG insectenverdelgers; mierenlokdozen, twee stuks. Ook een keertje proberen?”

    Anouk Randag

  55. Mijn kleindochter komt hier elke vrijdag. Gisteren liet ze vol trots haar armen zien, waarop getatoeëerd: een grote mier, een pissebed, en nog twee andere. Van mijn andere kleindochter zag ik een foto met een lieveheersbeestje op haar wang. Later bleek dat opa al een hele stapel insectenplaatsjes in zijn jaszak had verzameld.
    Je maakt het nat, laat het even zitten en trekt het er heel voorzichtig af zodat de afbeelding er in zijn geheel op het het huidje achterblijft. Geloof ik hoor, zo ging het vroeger, maar als je dan te snel het plaatje verwijderde, of te snel trok je de halve afbeelding mee.

  56. maar als je dan te snel het plaatje verwijderde, of het te snel eraftrok, trok je de halve afbeelding mee.

    Vroeg voor mij. Was een intensieve dag gisteren…

  59. Ik begrijp dit ikje niet.
    Ik begrijp Ilona wel. Ikheb twee dagen op ons kleindochtertje gepast. Veel gemakkelijker. Ze kan nog niet lopen en praten.

  60. Jokezelf

    933 (!) reacties onder een enkele blogpost, mijn hemel dan ben je toch bezig om een hele grote te worden, dunkt me…

    Hallo Jokezelf (geweldige naam!).
    Er is sprake van enige herhaling;(

  61. Uiteraard past hier de kanttekening dat het hier een feuilleton betreft. Elke keer als er een aflevering verschijnt komen er reacties. Omdat het een (schrijve 1) post is dijt het totaal aantal reacties uit. Hetgeen geen vertekend maar juist een goed beeld geeft: het zijn allemaal reacties bij een en het zelfde verhaal.

    Hij van de buren had dit effect niet door en schepte graag op over de vele reacties op zijn Kunst (kuch) blog. Zo’n blog stond er weleens twee maanden op, met telkens nieuwe bijdragen en dus reacties. Of mensen moesten lollige titels verzinnen. Dat deden ze soms wel tot tien keer per dag, en vervolgens gingen ze discussieren over de leukste en waarom die van hullie niet gewonnen had of juist wel. Duh icoontje.

    Maar in het geval van onze beste brave Timmerark is het fraai te noemen. Met 20 afleveringen 934 reacties scoren, betekent toch al gauw pakweg 50 reacties per deel. Teken dat zijn schrijfsels boeien, zijn thematiek en weergaloze schrijfstijl lezers bezig houdt, de discussie zoekt, precies wat je als schrijver wilt. Zou ik denken.

  62. kleine man trump noemt deze man Adam Shit
    Schiff is zijn naam.
    Kijk het af, aub.

  63. Je bedoelt het aardig maar zeker 60 tot misschien wel 80% van de reacties zijn van mij en de meeste niet van een verheffend allooi. De twee reacties die misschien de reacties van de lezers vertegenwoordigen zijn de eerste twee (waarschijnlijk ook de enige) van Klare Taal. Binnen een dagdeel je mening 180 graden herzien is waar literatuur allemaal om draait. Als je of ik dit verzonnen zou hebben zou je het niet geloven; het echt leven is immers veel fraaier ongeloofwaardig dan zelfs de dorste beleving van koning eenoog in een peepshow. Of zou dorstte kunnen? Vragen waar ik mij wel mee bezig wil houden maar meestal niet doe. Doe je ding, redacteur, zou mijn commando zijn, gezeten in mijn keuken als op de brug van The Starship Enterprise.
    Momenteel in het donker gehuld. We vieren ons kwetsbaar zijn, van de AARDE, die, als je er op aan komt vliegen toch echt beter WATER had geheten. Maar dat is met kennis achteraf, en dan is ieder feuilleton en kant en klare wie donut?
    Ik niet, want ik lijn.

  64. EEN na laatste zin:
    en moet een zijn

    en dit is eigenlijk wel een mooi grafschrift.

  65. Welke Krenten dan pawi en uit welke pap?
    Voor jouw en B en l en die wiens naam ik steeds vergeet heb ik de boel open gegooid, kom een langs en proef de pap en niet de stale krenten
    Als je. Gerijpt bent. Oeps, die programma s ook, voor je het weet weet je weer meer dan je dacht of niet, wtf.

  66. Dienstmededeling: heden wordt het vergeefs klikken op zoek naar het nieuwe intro. Ik ben er ook bedroefd over, maar ja, ik heb er geen gemaakt! Manman. Het is niet anders.

  67. Onbeschadigd

    Mijn eerste verkeersongeluk had ik 54 jaar geleden. Vandaag mijn tweede en hopelijk laatste. De jonge chauffeuse was verblind door de zon en ik kwam uit een onoverzichtelijke hoek. Na de kennismaking en het uitwisselen van gegevens werd ik naar de huisarts gebracht. „Maar waar is mijn bril?” Ik vond hem zonder ook maar een enkele beschadiging ‘geparkeerd’ bij de lantaarnpaal op de hoek, waar het ongeluk gebeurde. Is dat wat ze een geluk bij een ongeluk noemen?

    Lineke Schakenbos

  70. Nou, dan lees ik no. 229 wel. Komt goed, zo niet beter.
    Be Best. Is het motto.

  71. Sla

    Dit weekend is mijn vrouw een weekendje met vriendinnen op pad. Leuke aanleiding om weer eens wat te koken. Maar bij navraag willen de kinderen het liefste pizza. Oké, dat maakt het wel erg gemakkelijk. Snel nog even naar de winkel, oven aan en nadat ik drie pizza’s in de oven heb geschoven, vraag ik aan mijn kinderen; „Guys, zal ik nog wat sla maken?”

    „Hoezo?” is het oprechte antwoord. „Mama is toch niet thuis?”

    Jan Stoot

  75. Leuk ikje.
    Alleen zouden bij mij nooit drie pizza’s tegelijk in de oven kunnen.

  76. Zo moeilijk is het niet. Als het deeg maken te lastig of te bewerkelijk is kan je het kopen. Bij de bakker of de super.

  77. Champignons, sjalotten, paprika’s, knoftenen, broccoli, tomaten en godweetwat nog meer. Wassen en snijden… ik vond het bewerkelijk.
    En doe het nooit meer.

  78. Niks mis met een diepvriespizza hoor, van tijd tot tijd, of nog beter: zo eentje die je “vers” uit de koeling haalt en dezelfde dag nog op moet eten. Dichterbij ambachtelijk zelf bereiden kom je niet. Kaaskorreltjes eroverheen strooien, hopla klaar smullen maar.

  81. Eigenlijk waren de werkzaamheden niet erg, voorheen kookte ik graag tot verse tjaptjoi aan toe. Maar deeg maken is een ramp en en het vinden van juiste oventijden en -temperaturen ook.
    De braadpan is meer mijn fort.

    De laatste jaren koop ik ook af en toe een diepvriespizza. Van Appie, die is krokant. (Niet hijzelf).

  83. Bakte vroeger altijd zelf. Van mijn jongste zoon moest ik vierkante pizza’s maken. Had ie gezien in Italië, waar je bij de bakkers aan het loket stukken pizza kon kopen. Bovendien waren er dan geen loze hoekjes op de bakplaat.
    Kant-en-klare pizzamix was voor mij het makkelijkst te doen, voor de kinders, met hen zelf uitgenodigde vriendjes en vriendinnetjes.
    Tegenwoordig bakt man de pizza’s. Hij heeft een voorliefde voor het echte bakwerk van verschillende soorten brood. Hij mag hoor.

  86. Heerlijke tijd, pizza’s bakken, pasta koken, pita’s met shoarma op tafel zetten. Of patat met. De vier p’s. Als het aan de kinderen lag aten ze nooit iets anders.

    En nu? Driegangenmenu’s serveren ze met allerlei verse ingrediënten. Mmmm.

  87. Het goede voorbeeld is dus niet op de rotsen gevallen en ook niet zonder gevolgen gebleven, mooi pawi!

  88. Nieuwtje! Het tweede deel van de interactieve boekbespreking van Grand Europa Hotel is zojuist gepubliceerd. Met cliffhanger en nieuwe discussiepunten. Let op: er mag niet meer gediscussieerd worden over de discussiepunten van deel een. Zie hier.

  89. Nepverhuizer

    Nog niet helemaal wakker schoof ik op een ochtend de gordijnen van de woonkamer open en ontwaarde in de straat een bedrijfsauto. Door de aanwezige begroeiing kon ik op de zijkant van de auto alleen een webadres lezen: ‘vangennepverhuizers.nl’. Zou het echt zover gekomen zijn dat er nu ook al nepverhuizers bestaan en zijn er bedrijven die zich gespecialiseerd hebben in het vangen daarvan? Vanuit een andere hoek keek ik nog eens goed. De auto was van de firma Van Gennep, verhuizers.

    René Bongers

  94. Grap

    Geconcentreerder dan anders volgen zoon en dochter het Jeugdjournaal. Wie herkent dit jaar als eerste de 1 aprilgrap? Het nieuws over kinderen in de ruimte passeert geruisloos. Bij het item over slecht verzorgde kalveren barst de jongste in lachen uit. „Dit is ’m! Je eigen dieren verwaarlozen: dat doet natuurlijk niemand.”

    Marion Stenneke

  96. Wat een lieve kinderen. Leuk ikje, goed geschreven, ook goed te begrijpen als je het jeugdjournaal niet volgt.

    P.S. Morgen geen tijd om het ikje te copypasten.

  97. Dank voor de tijdige aankondiging, Pawi. Wie weet kan iemand anders het even doen. We wachten het af.

  98. Afzuigkap

    De expositie in de Universiteitsbibliotheek was een succes, maar onze vriend die daar werkt, vertelt dat het management not amused was. Dat heeft een voorliefde voor exposities die een fijnbesnaarde selectie tonen uit de fantastische collectie, met ergens een geinig linkje naar de actualiteit. En wat was nu te zien? Alles wat op de zalen van de boekentempel achterbleef toen de studenten naar huis waren: pennen, agenda’s, schriften en usb-sticks, een wilde verzameling pasjes, een paar pizza’s en een zak patat, damesslipjes (een kanten exemplaar is ingelijst), jassen, kabels, opladers, sieraden en zonnebrillen. Heel veel waterflesjes. En een afzuigkap.

    Ineke de Jonge

  100. Het management wordt erbijgesleept als alibi voor dit ikje. Ik had zelf wat meer wilde dingen als een afzuigkap verzonnen.
    Wie verzint er wat er gevonden was?

    Een braadslee met 4 langzaamgebakken speklapjes

  101. Ineke heeft haar best gedaan om een beeldend verhaaltje te maken, maar het is wel zo heel erg mislukt. Zootje dit ‘ikje”. En wat ze nu precies wilde melden is verloren gegaan.

  105. Dat zijn zeker geen corpsballen Ad, die kwamen niet in de UB, die zaten in de kroeg.
    En ook geen gehaktballen van slagerij Van der Laan uit de Runstraat. Die waren zo lekker dat je die niet liggen.

  106. Ziek

    Als remedial teacher op een basisschool word ik de laatste tijd geregeld voor de klas gezet om zieke of overspannen collega’s te vervangen. Deze keer is groep 3 aan de beurt. De leerlingen zijn in de week daarvoor al een hele dag naar huis gestuurd omdat er niemand beschikbaar was. Daar hebben ze duidelijk erg van genoten. Als ik tijdens het rekenen aan ze vertel dat ik wel een tijdje hun juf zal blijven, zegt een leerling hoopvol: „Maar jij kunt toch óók ziek worden?” Ik zeg dat ik hen moet teleurstellen. Ik ben namelijk nooit ziek. De hele klas kijkt me stomverbaasd aan. Ze kunnen zich er niet bij neerleggen, want ik hoor een andere leerling zeggen: „Maar je bent best oud, kun je dan niet doodgaan?”

    Thea Brüggen

  108. Ja Lummel, denk er niet te licht over. Hebben er wel weer, dat ze denken dat ze Pawi wel eventjes kunnen vervangen. Het is een secuur werkje, dat blijkt maar weer. Maar goed, ik heb het inmiddels gecorrigeerd. Voor degenen die dit niet live meemaken: het zag er NIET uit. Heel erg gewoon.

    Qua ikje, ja je maakt wat mee als “remedial teacher”. Ik geef toe dat ik het woord moest opzoeken. En constateer nu dat het overbodige informatie was.

    De remedial teacher is niet, zoals ik dacht, een vervangende leerkracht, een kwekeling of wat dan ook. Het is een teacher die individueel onderwijs geeft aan leerlingen die dat nodig hebben, vooral in wiskunde en lezen. Maar het schijnt niet genoeg op te brengen, dus klussen de mindere wat bij.

    Niet erg. Maar overbodig voor het begrip van dit ikje dus. Thea had gewoon kunnen beginnen met dat ze een zieke, overspannen juffrouw of meester moest vervangen en hopla, actie, de plot loopt. Da’s nou de art of writing een ikje. Schrappen. Prietpraat eruit.

  109. Ikheb die groepen moeten googelen.. ik ben namelijk naarde kleuterschool geweest. Toen lagere school eerste tot de zesde klas. Dat was natuurlijk te eenvoudig. Dat moest van de pedagoogelaars op de schop. In Frs. Is het nog ingewikkelder. En heten de juffen voor de kleuterklassen ook leraar.

  110. Ik herinner me van Frankrijk dat mijn zoontje al met een jaar of drie naar school moest en stevig leren, zelfs met huiswerk. En wij maar denken dat het Franse woord, dat ik nu vergeten ben, “peuterspeelzaal” betekende. Nee dus. Keiharde kleuterschool.

  111. Ik heb die remedial teacher ook moeten googelen. Bijles juf dus. En wiskunde beon vroeger op de middelbare school. Daarvoor had je rekenen en taal. Mojn zoon van drie had eenzes voor wiskunde en een tien voor linguistiek

  114. Franse kids hebben hele lange schooldagen en heel veel huiswerk. Dat moet om de 26 maanden vakantie per jaar te compenseren. En het uitvallen van schooldagen omdat de juf/meester bijgeschoold moet worden. En dat kan natuurlijk niet in de vakantie periode. Als je dat alleen maar voorstelt gaan ze staken.

  115. Da’s niet mis, 26 maanden vakantie per jaar. En dan toch ook nog staken en overspannen zijn. Man man.

  116. Het huiswerk was krankzinnig, voor een driejarig jochie. In de USA daarentegen had hij geen huiswerk en ging lekker gamen, in de natuur vuurtjes maken en trampolinespringen. Zwitserland zat daar tussenin. En nu is hij volwassen, goed opgeleid en gelukkig. Zo zie je maar weer.

  117. De onderwijswereld is hier in rep en roer. De minister wil dat iedereen aan het eind van de lagere school kan rekenen en schrijven. En hij wil selecteren op school ijfers om toegelaten te worden tot de universiteit. Tot nu kon je met welke bac dan ook je ins hrijven voor wat je maar wil. Geen wiskunde in je pakket, geen exacte vakken maar je inschrijven voor medicijnen. Dat gaat veranderen. Discriminatie roept de onderwijswereld. Je mag niet discrimineren op kunde, intelligentie en geleverde prestaties. In Frs is iedereen officieel even intelligent.
    En hunnie die toch weten te ontsnappen aan de grauwe middelmaat worden tot van het volk vervreemde elite genoemd. Maar daarover later hopelijk meer

  119. Ook ik ben remedial teacher gaan googelen. Niet naar de betekenis van het woord, maar om te zien of daar nu echt geen Nederlandse vertaling voor is. Nee, dus. Verder heb ik geleerd dat het vak van remedial teacher niet beschermd is: iedereen mag zich in principe remedial teacher noemen en als zodanig werken.

  122. Ik schrijf mij graag in. Wiskunde 4&5 Havo en Aardrijkskunde nul tot heden, en ook graag wat lessen linkse indoctrinatie. En Frans en Duits natuurlijk. Alleen de vrouwelijke in en uitgangen. Doe dan ook maar Biologie zonder evolutie want daar werd ik mee dood gegooid, dat jaar toen ik met alleen maar meisjes in een klas zat. O, nee, dat was ovulatie. Volgens mij een volkomen overschat pijnfenomeen. Scheren, dat doet pijn vooral wanneer iedereen wel en jij geen baardgroei had. Gelukkig was in mijn tijd noch de Jihad noch de Hipster hip.

    Economie? Ja, dat was wel een prettig vak, ook door de lerares met de grote blonde haren.

  125. 2018 27.000 dwangopnames door de rechter op gelegd, toename van 23% in vijf jaar van 80 jarigen die niet opgenomen wilden worden.
    1 die opgenomen wilde worden maar er overal uitgegooid werd toen bleek dat hij 34 was en niet 84 zoals hij claimde.
    Mooier kan ik het niet maken, wel langer.

  126. Pingback: Exclusief: de Ikjesdiscussies die je elders mist – Bas van Vuren, aangenaam

  127. Zo meteen een kakelvers intro. Ze leggen er nog de laatste hand aan. Kwartiertje schatten ze!

  129. Bijna altijd zo vroeg. Meestal tussen 7 en 8. Daarna heeft het team nog zat andere dingen te doen. En de lezers kunnen lekker swipen tijdens het ontbijtje.

  130. Okay, ben zelf nog van de 13:00 groep. Wat was die ApieDapie dan een luie aap!

  131. Lui was hij zeker niet. Hij had een andere filosofie qua publicatietijdstippen. Wanneer publiceer jij doorgaans?

    Bedoel ik …

  132. Haha, hapklare brokken. Ik publiceer 24/7 dat moet jij inmiddels weten. Ik haal alleen ook veel weg. Voor ogen andere dan de mijne.
    Op mijn nieuwe blog, dat een writersblog moet worden, waar ik dus schrijf alsof mijn leven ervan afhangt, beetje dit, beetje dat, zusje zo, broertje dood, op dat blog blijft alles staan maar niet waar het begon. Bij jou ook niet come to think of it. Bedenk ik mij nu. De actualiteit verdringt de vorige week continu. Eigenlijk heb ik lang naar dat templet gezocht maar nooit gevonden.
    We zijn nu een uurtje bezig met de voorbereidingen voor de hond zijn eerste schooldag. Heb je mijn mail met foto ontvangen? Of werkt het APD mailadres niet meer? Wegens reisziekte partner gaat het wel over vele schijven. Hond en ik worden opgehaald door de DierenTaxi, eigenaar en ik kennen elkaar nog van de Dierenambulance, hoe kort mijn tijd daar ook is geweest, ik laat wel altijd een blijvende indruk achter. Heeft geen korting opgeleverd btw. Partner fiets vooruit naar terrein hondenschool. Wegens prijzige taxi gaan we lopen en met OV terug, nou zij en hond heb ik net bedongen want ik heb geen reisziekte in auto’s maar wel een grote anti OV. Met of zonder hond.
    Dus ik fiets terug. Op om zeven thuis om half twaalf ongeveer. En dat drie maal per week vier weken lang. Dankzij de gristenbroeders zijn de weken niet even gevuld maar zijn er dus ook twee weken met twee schooldagen.

    De bedoeling was op de fiets met een kek fietswagentje erachter maar mijn gedachte:
    Neem hond, koop karretje en bingo gaat niet op. De pup vindt het nog een beetje eng en wij ook, het is toch een stuk zwaarder en meer verantwoordelijkheid dan een fan en een tuinstoel achter je fiets.

    Ok. Bedankt voor de info, natuurlijk noemde ik APD niet echt een luie aap. Ik mis de bugger vaak. Ik beoefende ook een beetje reverse psychologie, ik katte hem opdat jij geaaid werd zonder mijn handen vies ge maken. Spreekwoordelijk gezien dan.
    Ja, ik weet, nonsens. Leuk he? Nee, ga dan maar ergens anders buren. Goh, dat komt in mij op als verderfelijkheid in een pastoor.

  134. Emails naar dit blog, loftuitingen, klachten, foto’s, ideeën en dergelijke worden al jaren naar dit blog gestuurd, niet naar mijn voorganger. Zie de Over & About info op de homepage. Altijd welkom.

  135. Dank, het is precies twee weken oud inmiddels. Het nieuwe intro is vanochtend gepubliceerd.

  136. Dacht ooit gelezen te hebben dat het doorgestuurd zou worden, misschien tijdens de transitie?

  137. Stukje over fam Pizza die ilona moest maken of andersom loopt misschien niet helemaal? Maar ws zit de hondenpoep in mijn ogen.
    Bah!

  138. Dat denk ik ja. Ga maar douchen. Als ik bij jou moet beginnen om zinnen die niet helemaal lopen te corrigeren dan ben ik nog een paar dagen bezig. Het verwisselen van pizza en Ilona is overigens een bewuste “verschrijving”.

  139. Yep, het doorsturen was, Timmer, een tijdelijke afspraak met A. Dapie. Transitiemanagement wat je zegt.

  140. Leuk dacht ik al die bewuste verschrijving
    Niet al die tijd zo stekelig Baasje, als ik dat bij jou zou doen na zo een beetje ieder intro waar ik ongevraagd wordt bespot, ik draag het geduldig als een gekruisigde. Mijn zinnen pretenderen niet jouw allure te bevatten.
    Goed, fijne week, je ziet me wel weer langs fietsen als mijn pet er naar staat of wanneer een reageerder er om vraagt. Liefdevol bedoel ik.
    Ik moest wel lachen om pawi haar reactie en verzoek om haar reactie weg te laten halen. Jaja, dat waren nog een tijden, Noord Korea was er niets bij.
    Enne Bassie, je weet schrijven is schaven, voornamelijk de lange tenen😜.
    Het leven kan zoveel leuker zijn.
    O, maar mijn leven….JAJAJA, we know.
    Gezondheid!

  141. Jaja, bewuste verschrijvingen, Ilja’s wijdlopigheid … het zat er allemaal in vandaag. Bespotten echter niet, Timmertje ziet de ondertoon niet, de complimenten, de aansporingen, maar ja, daarvoor moet je dan ook tussen de oogharen kunnen lezen, daarvoor heb je rust nodig in het hoofdje dat op volle toeren maalt. Op de wc, onder de douche, in het park met of zonder hond, naar jezelf luisteren en de rest eruit filteren kan overal.

  145. Het huidige intro, daar waar het gesprek van de dag zich afspeelt, is niet hier maar bij de bloemist #justsaying

  146. Verdomd. Joe hebt gelijk. Sorry. Schrijf er dan ook steeds niet iets bij oen! Je weet toch dat ik het te druk heb om mij over details druk te maken? En ik denk niet dat iemand anders het ene …zeg het eens aardig, ene …
    moet kan schelen hoe jij op mij en ik op jou reageert dus het maakt ook weer niet zo veel uit. Lieve Oen!
    Oen, is geen scheldwoord hier hoor, althans niet zo bedoeld. En zoals je al #aangeeft bespotten doen ‘we’ niet!
    Nassie, je moet er maar op komen. Ik dus niet, het was een onbewuste verschrijving.
    Goed, ik ga straks maar eens mijn dashboard verlaten, heb nu wel genoeg geschreven het wordt een erg leuk blogje, over een week of drie, vier.
    Wat een sukkel ben ik toch! Hopel

  149. Ja dat is kort voor
    hopelijk hap je niet 😘
    Volgende.
    Dus toen het onderdeel drijv

Ik vind er dit van: