Beroepsschrijver Martin van der Jagt had weer eens een ikje verzonnen. Een kunstig opgebouwd plotje, waarin een misverstand over een kaartje bij een boeket bloemen voor gieren en brullen moest zorgen. „Veel liefs, blijven graag nog eens bij jullie slapen!”, stond op het kaartje dat hij zogenaamd aan zijn “nieuwe baas” gaf. En dat zogenaamd voor iemand anders bedoeld was. Het was allemaal de schuld van de bloemist.
Dit nooit meer, wist ik.
Vroeger hadden we John Lantings’ Theater van de Lach voor dit soort humor. Een bepaald publiek lachte zich er letterlijk de tranen in de broek om. Ik heb er in mijn vroegste jeugd een keer tussengezeten, in een zaaltje in een provinciestad. Met mijn ouders en nog wat aanhang. Vervolgens ben ik mijns eigen weegs gegaan. Dit nooit meer, wist ik. Hier hoor ik niet bij. En het was toen, in de garderobe van dat zaaltje, dat ik besloot te gaan studeren. Met het bekende gevolg dat ik nu cultureel een kei ben en een een blog als dit mag runnen en met een publiek als jullie in contact mag staan.
Uit dat publiek daar in mijn jeugd in die provinciestad bij de opvoering van het Theater van de Lach zijn een aantal jonge mensen uiteindelijk bij de NRC terechtgekomen. Bij de ikjesredaktie, de allerlaagste trede op de krantenladder, nog onder de schoonmaakploeg. Ze zitten er nog altijd.
Maar goed, Pawi zag het zoals wel vaker weer helemaal anders. “Helemaal goed, dit ikje. Mooi verhaal, echt gebeurd.” Dat hou je dus toch. En we zitten alweer volop in de ikjesrecensies, maar dat hadden jullie al in de gaten.
Geertje van der Geest had alleen haar naam kunnen insturen, dan was het al een vertederend ikje geweest. Maar ze schreef ook over haar kinderen, het voetballen en Albert Heijn. Er wordt wat afgekletst in de auto van Geertje. Keigezellig! Nou, en dan weten jullie het wel. Dan gaan wij hier gezellig meekletsen en vergeten de tijd en het ikje.
Ad Hok meldde dat zijn vader heel vroeger op zondag voetbalde en dat kleine Adje in de rust een flesje Joy limonade kreeg met een gevulde koek.
Zelf hield ik vroeger meer van de salamanders in het slootje naast het voetbalveld. In de rust kreeg ik een zakje chips met daarin een klein gedraaid blauw propje met zout. Dat propje moest je uit het zakje vissen, openen, uitstrooien en dan het zakje goed schudden. Heerlijk! Zout! “Wist ik veel. Ik dacht dat dat altijd zo zou blijven”, verzuchtte ik nostalgisch.
… een gewaagde opstap naar een verderfelijk leven in liederlijkheid
Maar je hebt altijd baas boven baas. Ik moest ervoor naar het voetbalveld, maar Lummel kreeg zo’n zakje al na even onder de fontein zitten. Ad Hok herinnerde zich alleen het zakje, niet de chips. Klare taal kreeg er cola bij, “een gewaagde opstap naar een verderfelijk leven in liederlijkheid”.
De geschiedenis van de chips in Nederland bleek op het internet te staan, vol met nieuwe nieuwtjes en ouwe feitjes die niemand weet. En ene Gerhard Kwak heeft voor ons het blauwe zakje gevonden, gewoon nagevraagd bij de fabrikant, daar waren wij nog niet op gekomen met ons gegoogle. Man.
Pawi kreeg geen chips. Helemaal nooit, of ze nou voetbalde, zwom, zeurde, fleemde, stampvoette, nada chips. Zij kreeg “soms ongepelde pinda’s op oude kranten. Zaterdagsfeestjes”. Zien jullie dat “soms”? En die “oude kranten”? Daar zit een wereld aan kinderverdriet achter, wat ik jullie brom. Maar we gaan het haar niet vragen. Sommige deksels kunnen beter gesloten blijven.
Jan Stoot
Intussen moest ene Jan Stoot, je verzint het niet, hij wel, voor zijn kinderen koken omdat zijn vrouw een weekend op pad was. Ja, dat komt dus nog altijd voor in Nederland anno nu. De mannenbroeders schamen zich niet eens om het in de krant op te schrijven. Maar het ergste komt nog: het werd pizza. Uit de supermarkt hopla zo in drievoud de oven in. Geen sla, want “mama is toch niet thuis”.
Nou, met zo’n verhaal moet je hier natuurlijk niet aankomen, hier op dit mooie aangename blog met moderne ruimdenkende intellectuele watjes en wattinnetjes. Lummel vond natuurlijk dat Stoot zelf had moeten koken, je hebt een kookblog of niet. En alle hier aanwezige mannen waren dat met hem eens of zeiden dat van plan te zijn.
Bertie – een vrouw notabene – gaf toe dat ze vooral “het wassen en snijden van de champignons, sjalotten, paprika’s, knoftenen, broccoli, tomaten en godweetwat” bewerkelijk vond en dus nooit meer zelf een pizza zal maken. Bertie. Een vrouw! Ook het deeg maken vindt ze een ramp. En “het vinden van de juiste oventijden en -temperaturen.” Ja, pizza maken dus. Alles ervan. Dat jullie dat weten. Niet bij Bertie gaan eten.
Zelf strooi ik altijd ambachtelijk wat kaaskorreltjes over de diepvriespizza. Net nadat ik hem uit de oven hebt gehaald en voordat de visite binnenkomt. Smullen.
Ilona zat vroeger wel heel stevig onder de knoet. Niet alleen verwachtte heel huize Pizza dat zij wel even ilona ging maken, als zij daar zin in hadden met zijn allen. Nee, het was vele malen erger. Ilona moest van haar jongste zoon vierkante pizza’s maken. Vierkante. Met rechte hoeken. Alsof je die niet zelf kunt snijden. Met een mes. Had de jongen geen boodschap aan. Mama moest en zou vierkante pizza’s maken, want die had hij ergens gezien. En anders hoefde hij ze wel niet. Dan ging hij wel bij de buren eten. Of hij liep weg. Scenes hebben zich daar afgespeeld, dat wil je niet weten, en altijd op de zondagmiddag als het gezin gezellig bij elkaar was.
… de schrik nog altijd niet teboven.
Je moeder tot vierkante pizza’s dwingen, het lijkt me dat dit tot oudermishandeling gerekend wordt. Maar veel jurisprudentie zal er niet over zijn. Ook geen vierurige Neverlandachtige documentaire. Inmiddels is het gelukkig de man van Ilona die kookt, “het echte bakwerk van verschillende soorten brood”. Maar ook hij bakt geen krentenbollen, geen bolletjes, geen stokbrood. Hij bakt alleen vierkant brood, kaarsrechte broodjes, driehoekige croissants. Scherp. Strak. Want ook manlief is de schrik nog altijd niet teboven.
Pawi had het, we weten het, vroeger niet makkelijk. Bij haar om de keukentafel met haar kinderen ging het om de vier p’s: Pizza, Pasta, Pita’s en Patat met.
Maar even zo goed, het past in het beeld. Vrouwen koken om hun gezin te voeden. Ze doen het in stilte en soms met tegenzin. Mannen maken er werk van. Ze vinden het leuk, worden er goed en fanatiek in en zijn in mum van tijd gevierde meesterkoks en kookbloggers. Hopla, en uitzonderingen bestaan.
We sluiten de ikjesparagraaf af met een rommelikje. Ene Ineke de Jonge wilde lollig doen over wat ze op de expositie van de Universiteitsbibliotheek allemaal aantrof: pennen, agenda’s, schriften, USB-sticks, pasjes, pizza’s, een zak patat, damesslipjes, jassen, kabels, opladers, sieraden, zonnebrillen, waterflesjes, een afzuigkap, een braadslee met vier langzaam gebakken speklapjes, een been van een etalagepop in een dameskous, een enorme vibrator, nee, ik verzin dit niet, en ballen, heel veel ballen: voetballen, basketballen, tennisballen, hockeyballen, corpsballen, tennisballen, gehaktballen, bitterballen en teelballen.
En een pet denk ik. Gooi het ikje er maar in. En dan gaan we nu naar een andere paragraaf, eentje over
Blog- en bloggersnieuws
Jokezelf zei dat ze heel benieuwd was naar het vervolg van Blank Vuil, al was het alleen maar omdat de eerste 20 afleveringen allemaal aan haar aandacht zijn ontsnapt en ze die binnenkort gaat lezen. “933 (!) reacties onder een enkele blogpost, mijn hemel dan ben je toch bezig om een hele grote te worden” dunkt haar.
Met 20 afleveringen 934 reacties scoren betekent toch al gauw pakweg 50 reacties per deel. Het is een teken dat de schrijfsels van Timmerark (want over hem en niemand minder hebben we het) boeien. Dat zijn thematiek en zijn ontregelende laid-back schrijfstijl de lezers bezig houdt, dat zijn schrijfsels de discussie zoeken en krijgen, in feite precies wat je als schrijver wilt. Zou je denken.
Dus ja, de literaire wereld schreeuwt om nieuwe hoofdstukken, maar de auteur is druk bezig met zichzelf, met telkens maar weer nieuwe katten en honden, met rotzooi kopen op marktplaats en gadgets die het niet doen doorverkopen op de rommelmarkt, met twitter, blog na blog schrappen en met de NPO1 app. En hij wil ook nogeens dingen bijleggen die er niet zijn. Dan kom je dus aan schrijven niet toe. Maar we zien het vanzelf. Als wel dan wel. Als niet dan niet. En het kan natuurlijk ook een #luizenmoederervaring worden. Dat we denken: hm, was hij maar op het hoogtepunt gestopt. Het is niet altijd makkelijk om in je eigen voetsporen te treden.
Op een andere draad, die we hier in het overzicht niet bespreken, stond een hoop lezenswaardigs van dezelfde Timmerark, want schrijven gaat bij hem niet zo vlotjes, maar erop los babbelen wonderwel. Het ging over leespennen en de snackbar en de actualiteit, alsof we allemaal met hem mee zitten te luisteren naar de radio. Zie aldaar.
Boeken
Op 27 maart in de ochtenduren om 09:16 wintertijd kwam dan eindelijk het moment dat je wist dat zou komen. De mededeling dat Lummels interactieve boekbespreking van Grand Hotel Europa ’s middags zou gaan beginnen. Een experiment. Een volkomen unieke ervaring in bloggersland.
“Snel lezen dat boek, je moet het om half twee uithebben”, waarschuwde ik nog. Niet iedereen kwam daaraan toe. Maar dat stond een bijzonder levendige bespreking van de tot nu toe twee delen niet in de weg. Sommige lezers hadden het wel gelezen. Sommige onlezers niet. Maar iedereen klepte mee. De spoiler alerts, de spoilers zelve en de klachten daarover sloegen ons om de oren. Want dat roep ze over jezelf af, weet je als je ermee begint en moet je gewoon accepteren.
Ilona deelde mee dat ze het boek vanaf half mei gaat lezen. Da’s prima, dan zijn al die spoilers al lang vergeten en zitten we al weer volop in besprekingen van andere werkjes. Boeken zat. Ilona, laat je het even weten wanneer je het uit hebt? Kun je een naschrift schrijven.
De discussie ging over de verhaallijnen (2, 3 of 4, dat was de vraag), de wendingen, de gezwollen stijl, en ook waar het boek over gaat: het Europa dat gaandeweg een attractiepark aan het worden is, overstroomd met toeristen, en dat je er door de drukte geen schilderijen van oude meesters meer kunt terugvinden en er geen normale liefdesrelatie meer op na kan houden. Voor zoeken naar kunst en liefde heb je immers rust nodig.
Die rust krijg je niet van de schrijver. Die man barst zelf uit elkaar. Er moet zoveel uit. Die man wil schreeuwen, wil belangrijk gevonden worden, wil schitteren, stralen, op naar de Nobelprijs voor de Literatuur die hij allang had moeten krijgen.
Voor rust, voor iets waar je echt wat aan hebt, qua ziel zeg maar, moet je bij andere schrijvers zijn, en vervolgens bij jezelf. Dat doet een goede schrijver: hij leidt je naar jezelf. Zelf verdwijnt hij in de achtergrond, het gaat niet om hem, het gaat om jou.
Een poll liet trouwens zien dat ongeveer een derde deel van het lezerspubliek het boek gelezen heeft. Een derde deel heeft het niet gelezen maar is dat wel van plan. De rest zal het een grote zorg zijn, c.q. geeft expliciet aan dat ze het boek niet gaan lezen, wat er ook gebeurt. De site is daarmee dus een heel aantrekkelijk medium voor uitgevers die hun boeken in de etalage willen zetten. Just saying. Goedkope prijzen! Wat zeg ik, ook de ouderwetse boekenbon wordt in dank geaccepteerd. Geen tas met boeken, die heb ik al teveel gehad.
… seksscenes alsof ze uit een pornoblaadje zijn overgeschreven.
Pawi was best wel kritisch: “Het stoort me dat de schrijver nogal eens “gelijk” schrijft als hij “meteen” bedoelt. Mag, heb ik intussen begrepen, maar voor iemand die zo’n pedante toon kiest voor zijn boek is het bijna vloeken in de kerk. Over seksisme: de liefde bedrijven kan de auteur misschien met passie, maar hij beschrijft de seksscenes alsof ze uit een pornoblaadje zijn overgeschreven. En hij toont zich een luie minnaar, die het liefst op zijn rug blijft liggen.”
Bertie gaf aan geen literatuurkenner te zijn en zich bij reviews en columns soms onnozel te voelen. Kijk en dan zie je de kracht van dit aangename blog, deze aangename community. “Lieve Bertie”, schreef Klare taal onmiddellijk, “je hoeft helemaal geen literatuurkenner te zijn om je mening te geven over een boek dat je leest.” En ze stak Bertie een hart onder de riem, wel zo stevig, daar word je niet goed van. Al gauw staken ook andere lezers de helpende hand toe. Prachtig om te zien en Bertie is er nu, zo heb ik begrepen, weer helemaal bovenop. Wat zeg ik? Ze gaat een eigen TV-show beginnen op de zondagmiddag. “Boeken bij Bertie”, gaat het heten of andersom.
Pawi en Lummel vlogen elkaar vinnig in de haren omdat de een een spoilertje deed of geen antwoord op een vraag gaf of andersom. Het was echt linke soep. Ik moest alle zeilen bijzetten om er de Integriteitscommissie buiten te houden.
Maar ja, Pawi had wel een puntje voor haar chagrijn. Ze had bijvoorbeeld iets raars gelezen op pagina 327 (e-book versie). Daar wordt het verloren gewaande schilderij gevonden in een fort, maar daarna doet schrijver Ilja alsof er niets gebeurd is. Hij zoekt gewoon verder in het gat onder de tegel waar ze net dat schilderij onder vandaan hadden gehaald. “Of heb ik het mis?” vroeg Pawi.
Nou, en daar kwam dus geen boe noch bah op. Bertie probeert het nog even en deelde een vermoeden. Maar ja, wie is Bertie? Geen literatuurkenner. En een beetje onnozel, zoals we weten. Heb je dus niks aan.
Lummel, de man die dit allemaal heeft verzonnen, die er wel verstand van zou moeten hebben, belangstelling, zin, toewijding, die drukte zijn snor en zei helegaar niks. Nou, dat moet je net bij Pawi doen. Not dus. Die begon me daar een partijtje te koken! Had ik ook gedaan trouwens. Negeer me en ik negeer jou helemaal kapot! Maar Lummel bleef dagenlang maar geen sjoege geven. Vermoedelijk omdat hij het boek allang heeft weggegooid of kwijtgemaakt en die pagina’s helemaal niet meer wil herlezen. Schrijf dan geen boekbespreking, zou je bijna zeggen. Maar ik kijk wel uit.
“Jammer dat je spoilert, pawi”
“Jammer dat je spoilert, pawi”, zei hij op een gegeven moment dan toch, minzaam, en daarmee diep en diep vernederend. Het was zijn enige reactie op iets anders dat Pawi had geschreven, maar wat ik hier niet zal herhalen omdat ik niet wil spoileren. “Je had hetzelfde kunnen beweren”, ging Lummel nog even door, “zonder het weg te geven”. Man man, wat een ingehouden minachting zit hier in. Voelen jullie het? En die twee concrete vragen van Pawi zijn dus niet, ik herhaal niet, door hem beantwoord. Nog altijd niet.
En ja, mensen, zoiets doe je dus niet met Pawi! Ze sloeg meteen terug: “Dan stop ik er per direct mee, Lummel. Bas mag mijn reactie verwijderen (…) Doei!”
KLAP!
Daar ging ze al en ze sloeg de deur dicht, met een klap, dat wil je niet weten. Het blog stond nog uren te schudden. Uiteraard was ze een dagje later weer terug, want zo gaan die dingen.
Uit emails van alle kanten heb ik begrepen dat vooral mijn doortastende wijze optreden veel kwaad heeft voorkomen. Ik schoot namelijk meteen op de beide kemphanen kemphaan en het kempkipje af en zei allemaal wijze dingen. Zodanig dat ze elk voor zich konden denken dat ik voor hullie was, en dat ze allebei zonder gezichtsverlies bakzeil konden halen.
“Weet je”, suste ik bijvoorbeeld, “ik weet precies hoe de Bijbel afloopt, en de Passion, toch lees ik er nog weleens in resp. kijk ik er elk jaar weer ademloos naar. Zouden ze hem echt gaan ophangen?? Blijft het maar in mijn hoofd bonzen. Het zal toch niet … En ja, dan hangen ze hem dus op, en ze wassen hun handen in onschuld, ieder jaar maar weer. En toch blijft het spannende lees- en kijkkost.”
Huzarenstukje, maar ja, je bent blogbeheerder of niet. Inmiddels is alles goed en gaan ze zelfs volgend jaar samen op vakantie, heb ik gehoord dan. En de Integriteitscommissie hoefde er niet aan te pas te komen. Ben ik best wel een beetje trots op.
En de oplettende lezer heeft natuurljk door wat ik tevens deed in mijn bovenstaande Kissingerkunststukje. Aandacht afleiden. Ze kwaad maken op een derde, in dit geval mij. Hoe? Die goeie man, die is toch helemaal niet opgehangen, mensen?
En inmiddels zijn we allemaal al weer bezig met de lente en zo. En met het lezen van de NRC. Die nu ook met een boekbespreking is gekomen, en ze beginnen net als wij met het Grand Hotel Europa. Hetzelfde boek, wat een toeval. Not.
De “NRC Boekenclub” noemen ze het heel origineel en er mogen reacties van lezers op. De eerste bekende namen uit vervlogen tijden zijn onder diverse pseudoniemen al weer neergestreken. Als vliegen op een pas gevallen paardenkeutel. Kijken hoelang Trolley nodig heeft om ook dit initiatief te slopen. JC van Oort (volgens Lummel een “notoire culturele jamsmeerder”) heeft alweer het hoogste woord. En het is natuurlijk een kwestie van tijd voordat die andere selfkicker, DSR zal gaan opdraven. Wanneer? Bij de bespreking van het eerste de beste pornoboek is hij weer van de partij. Wat ik jullie brom.
Inmiddels wordt ook al duidelijk waar de volgende boekbeschrijvingen over zullen gaan. Buwalda bijvoorbeeld. Lummel is pas op pagina 83 maar dat kan met de dag veranderen. “Het boek loopt goed, het verhaal loopt lekker, een hoop weetjes over klassieke muziek (…), goed beheerste tijdlijnen, kortom prima. Maar tot nu toe mis ik diepgang. Een jongen die met zijn verwekker geconfronteerd wordt. Dat zou me moeten aanspreken omdat mijn verwekker ook de pleiterik maakte toen ik 8 was.”
Klare taal zag de bui hangen en deelde mee dat ze niet aan deze nieuwe Buwalda gaat beginnen na Bonita Avenue dat ze wel met plezier gelezen heeft. Waarom niet? Ze is er wel een beetje klaar mee, met die megalomane opzet van een trilogie. “Zoveel had hij ook niet te melden, dacht ik”.
Ad Hok gaat Broederstrijd van Antonio Petacchi kopen. Nou, die heeft er vast nog wel een paar in zijn schuur liggen. En anders belt hij zijn uitgever wel.
Die boekenrubriek hier, die gaat lekker
Wil jij net als Ad Hok en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan hier onze dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen week. Nou, jullie zien het wel. Het was alweer volop Pasen in huize Van Vuren gisterenmiddag. Mijn vriendin gaf me een mes maar wilde niet dat ik bij het hoofdje zou beginnen. Da’s net IS, zei ze. Dus heb ik het lam eerst van achteren en later van voren opgesliced. Nu heb ik alleen nog het koppie over. In de broodtrommel. Iemand een tip wat ik daar mee moet doen? Er zit poedersuiker op.
Foto: “Paasmes” © 2019 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Qua ikje:
Als Dirk dat had geweten had hij zeker voor de sliptong gekozen?
Ja, dan was hij verzekerd van in boter gebakken huiskrielaardappelen.
“Sorry, boter was op, sorry krielaardappelen waren er niet”.
Sorry, maar van dit ikje word ik warm noch koud. Ik heb mijn best gedaan om er iets aardigs in te zien.
HUISgebakken. Is nog niet afgeleverd….
Effe denken jongens.☻☻
Nee, dat zijn de aardappels. Die grote dikke. Die waren niet geleverd.
Heb ik weer, verkeerd gelezen/begrepen…. ☺
Ik sla ook maar een slag.
Doet me denken aan iets dat ik heb meegemaakt ergens in Afrika. Het restaurant had een zeer uitgebreide menukaart, maar elke keer als we iets wilden bestellen werd ons verteld dat dat gerecht helaas niet voorhanden was. Tenslotte kozen we maar voor de soep van de dag. “Sorry, Sir, today no soup of the day”.
Stuur in als ikje! 😂😂😂
Nou, nee. Te hoog NRC-lezer-ontmoet-arme sloeber gehalte.
Kom kom, haal jezelf niet zo naar beneden. Arme sloeber, jij?
Ad, hebt het perfect geschreven.
Helemaal niks
‘Financiële zelfredzaamheid’ is een onderdeel van het nieuwe middelbareschoolvak Bedrijfseconomie, voorheen Management en Organisatie.
Leerlingen moeten drie verschillende vormen van het burgerlijk huwelijk kennen, met de bijbehorende financiële consequenties. Als ik vraag of ze naast trouwen in gemeenschap van goederen en trouwen onder beperkte gemeenschap van goederen nog een derde vorm van huwelijk te noemen krijg ik als antwoord: „trouwen zonder enige gemeenschap”.
Ton Fleuren
Ik heb het weer even gegoogeld en het goede antwoord blijkt “trouwen op huwelijkse voorwaarden” te zijn.
Graag gedaan.
Het helpt een beetje, Ad, dankjewel.
“Op huwelijkse voorwaarden” houdt in dat ieder zijn/haar eigen bezittingen blijft houden. Dus ‘trouwen zonder enige gemeenschap’ klopt aardig, als het om financiën gaat dus. Het onderwerp was niet “vleselijke zelfredzaamheid”. Beetje flauw verhaal van meester Fleuren.
Allerlei banken en instellingen doen er trouwens van alles aan om die huwelijkse voorwaarden te omzeilen, zelf meegemaakt, door voor allerlei transacties ook de handtekening van de partner te eisen.
Precies goed
Na de familiereünie in de buurt van Den Bosch rijd ik met mijn 86-jarige tante Corry mee terug naar Amsterdam. Ze rijdt niet hard, maar wel veilig, is mijn indruk. Tot na de Leidsche Rijn-tunnel. Met nog steeds zo’n 95 km per uur schuift ze op naar de meest linker van de vijf rijbanen die de A2 hier breed is. Je mag er 130. Als we stilstaan voor de stoplichten aan het eind van de A2 complimenteer ik haar met haar rijden; „maar waarom toch al die tijd helemaal links?” „Ach jongen, zo doe ik dat altijd. Dan kom ik in Amsterdam precies bij de Rijnstraat uit. Hoef ik nooit op borden te letten of van rijbaan te wisselen.”
Leen de Vries
Half Florida rijdt als tante Corry.
Dat soort mensen geen rijbewijs meer geven.
Of de snelheid omlaag naar 95 km/u.
Het gaat mij niet zozeer om de snelheid, maar om het constant in de meest linkse baan rijden. It drives me nuts.
Het lijkt me een gezellig mens. ☻
In NL zijn er nogal wat mensen die in de een na linkste baan rijden, in hun eigen bedaarde tempo. En die dan nogal eens les krijgen van anderen, die hen links inhalen en daarna direct naar de meest rechtse baan gaan.
Onverstoord blijven ze op hun baan. Waarschijnlijk andere dingen aan hun hoofd. Lekker kletsen, plannen maken, je weet het niet…ze vinden het ook best om rechts ingehaald te worden, wat in NL eigenlijk alleen maar mag als je in een file rijdt.
Ontspannen racen. 😀
Altijd tegen geweest dat altijd rechts aanhouden.
Als je je aan de maximum snelheid houdt MAG niemand zonder de wet te overtreden INhalen. Dus WTF?
Leuk intro.
Leuk intro.
Het punt is juist dat tante Corry niet met de maximum snelheid rijdt. Zij gaat 95 km per uur waar je 130 mag.
Het intro was inderdaad leuk. Wel hoog tijd voor een nieuw.
Broed je op een outtro, Bas?
Het punt van AdHok was juist dat tante alsmaar op de linkerbaan bleef rijden, wat hem ‘drives me nuts’.
Ik ben vóór. De maximum snelheid op de snelwegen omlaag.
De basisregels in het verkeer luiden: rechts rijden en links inhalen. Zolang de wet niet veranderd is zou ik zeggen: laten we ons daaraan houden. De gewenste maximale snelheid is een andere discussie.
Eens Ad. Maar je, nee zij moeten zich aan de BloodyMary wet houden.
Dus 130 links dan moet je niet bumperkleven. En geen 95 rijden.
Radio1 (Daar ga ik weer😤):
Amsterdam stelt Taskforce samen om incidenten(?) met bommen en granaten aan te pakken. Sinds begin 2018 zijn deze explosief (ArkTwo😂) gestegen.
Het is nu bijna juni 2019. Ik hou van doortastende bestuurders. Op de weg en met de wet. Geen te doortastende want dan krijgen we #metoo toestanden. Maar wat kan mij die ne*kende officieren van Justitie schelen? Kan zelfs geld opleveren. 1 auto. 1 chauffeur en geen kopieerapparaat om dickkopieen te maken. Lekker toch?
Een heel leven
Na jaren wikken en wegen heb ik vandaag mijn hele privécorrespondentie van de afgelopen zestig jaar weggebracht naar de gemeentelijke archiefcontainer. „Neem uw tijd, ik heb geen haast”, zegt de jonge medewerker die de container opendoet. Hij is onder de indruk van al die brieven. Ik zie een plastic hoesje en wil het pakken. „Hoeft niet hoor, alles wordt toch verbrand.” De laatste doos, twijfel slaat toe. Weet ik het wel echt zeker? In een opwelling vis ik er een klein agendaatje uit. 1964. Ik ben dan elf jaar oud. Een heel leven. Mijn leven. Had ik het moeten bewaren voor mijn kinderen? Ik weet het niet. De container zit al dicht.
Olga Grooten
Ja Olga, wat wil je nou precies zeggen. Over de hele wereld gooien mensen ouwe troep weg. Over de hele wereld gaat dat gepaard met gevoelens van nostalgie. Sommigen kunnen dat op een bijzondere manier beschrijven. En dat lezen we dan graag.
We hadden het al door, vandaag alweer geen nieuw intro. Er is niets aan de hand. Het was gewoon retedruk. Volgende week komt er een, bij leven en welzijn.
Misschien verwachten we teveel van de ikjes. Er hoeft niet per se een uitsmijter bij, het zijn geen moppen.
Dat is waar, maar iets origineels, opvallendst, ontroerends zou fijn zijn.
Was het de bedoeling dat er een antwoord op gegeven wordt?
Te loat…
Wel heel spannend opgeschreven. Wie weet hebben de kinderen daar wat an.
Al die jaren van wikken en wegen hebben geleid tot ? SPIJT.
Bij twijfel: niet doen!
Arme Olga, alles kwijt. Anderzijds ligt nu de weg open om haar eigen verleden te beschrijven naar eigen inzicht.
Zestig jaar correspondentie bewaren., dat moet een immense hoop brieven zijn.
Ik ben al blij dat ik mijn Lagere Schoolrapport nog heb.
Brieven school ik altijd op omdat ik teveel moeders had. Later kon ik ze niet meer vinden. ☺
Je moeders of die brieven?
Ha, ongelukkig geformuleerd.
De brieven. En het aantal moeders dunt ook al aardig uit.
Ik vind het superverstandig, maar vooral stoer van Olga dat ze die oude correspondentie heeft weggegooid. Dan heb je al een heleboel gewonnen, vind ik. You go girl! Dan kun je je nu storten op de rest van de ouwe meuk die je in al die jaren bij elkaar hebt lopen verzamelen, want je kunt het je kinderen niet aandoen om al die rotzooi te bewaren.
Ik kan het weten, want ik zit hier nog steeds met een groot deel van de spullen van mijn ouders, die respectievelijk in 2012 en 2016 overleden.
Verder heb ik nog zeker de helft van de spullen, inclusief correspondentie, van mijn in 2015 overleden echtgenoot, die de ouwe meuk, inclusief correspondentie, van zowel zijn ouders (overleden in 1971 en 1985), als zijn tante (1969), als die van zijn zoon (2013) had bewaard, en -uiteraard zou ik bijna zeggen- met mijn eigen ouwe meuk. Ik heb inmiddels al een heleboel weggedaan. maar toch staan langs de kanten van mijn berging de dozen nog in rijen van zes opgestapeld tot het plafond. En ik gooi het ook niet zomaar weg, want je weet niet wat er tussen zit. Dat bleek toen ik besloot om een biografie over mijn man te gaan schrijven, waarbij ik heel veel heb gehad aan zijn agenda’s en aan de correspondentie van hem en van zijn ouders. Had ik dat allemaal rücksichtlos weggegooid, dan was dat boekje er nooit gekomen, denk ik nu.
Dus, tja…
Ik heb trouwens bij voorbaat al wel met je te doen Bas. Al die reacties op dit blog en de gebeurtenissen van de afgelopen weken samenvatten in een volgend blog. Ik doe het je niet na (niet voor ook).
Ja, maar dat beschouw ik als boetedoening voor mijn verzuim. Hoe langer ik geen nieuw intro schrijf, hoe meer werk ik eraan ga hebben. Eigen schuld dikke bult. Maar ik doe het graag, ga je zien.
Weggooien is altijd een risico. En dat risico wentelen we af op onze kinderen. Geluk bij een ongeluk: in de toekomst kunnen ze niet meer bij onze meuk want ze hebben de paswoorden niet.
Ik hoop geen rotzooi achter te laten (lesje geleerd met enkele erfenissen) maar de passwoorden krijgen mijn kinderen absoluut.
Opvang
‘Heb je misschien een eurootje voor me, voor de opvang? Of twee?” De dakloze man kijkt wazig langs me heen, in zijn mond ontbreken een paar tanden. Hij ziet er nog slechter uit dan gewoonlijk. Ik bedenk dat ik alleen nog maar een briefje van tien in mijn zak heb.
In mijn hoofd hoor ik mijn ex: „Niks geven hoor, ze kopen er alleen maar drugs van.” Of: „Met dat bedelen verdienen ze meer dan een gemiddeld maandloon!” Om gedoe te voorkomen deed ik altijd of ik het met hem eens was. Niet dat het geholpen heeft.
De dakloze draait zich om; hij rekent al nergens meer op. „Alsjeblieft meneer”, zeg ik. En geef de man mijn tientje.
Anne Verbakel
Ja en toen? Man man, het lijkt de Libelle wel.
Een win-win situatie. De dakloze krijgt het vijfvoudige van wat hij vraagt en Anne zet zich lekker even af tegen haar ex.
Ultiem NRC-lezer-ontmoet-arme-sloeber gehalte.
Ik ben weer terug. Ik heb Buwalda uit. Ik ga deel twee en drie ook lezen.
Dat wil zeggen dat je deel een aanbeveelt, lummel?
Ik wacht met de aankoop en lees graag wat jouw oordeel is. Ook al ben ik niet zo voor politieromans en meer “into non-fiction”.
Mijn oordeel als ik deel 3 uit heb.
Yes!
Vereenvoudigde vraag: beveel je deel 1 aan, lummel?
Ben ook heel benieuwd naar deel een Lummel, waar haal je de tijd vandaan , tijdens het oppassen op je kleindochter?
Het lijkt mij onbegonnen werk , maar ik kan me vergissen , graag je oordeel voor ik aan deze exercitie begin.
Wat mij ook enigszins tegenvalt, hoewel dit eigenlijk niet mag meespelen, is dat in de kranten zijn hoofd , zoals het wordt afgebeeld een zeer ongunstige en nare indruk maakt.
Het lijkt wel een beetje expres om een beeld te vormen.
Natuurlijk beveel ik deel 1 aan.
Ik lees heel veel in het openbaar vervoer Klare Taal.
Lief hondje
Mijn Vlaamse vakantielief neemt me mee naar zijn moeder. Ze woont tussen rozerood velours en stenen beeldjes. Op de overvloedig aanwezige bijzettafeltjes staan foto’s die bijna allemaal van een wit hondje zijn. Ze ziet dat ik er naar kijk. „Dat was mijn kleine Lady”, zegt ze. „Ik zag ze toch zo graag, ’k heb er veel verdriet van gehad toen ze doodging. Hier is nog haar riem en het kussen waar ze altijd op lag”, zegt ze met een snik in haar stem. „Wat naar voor u. Hoe lang is het geleden?” vraag ik beleefd. „Precies drie jaar. Heel erg was het.” „En drie weken daarna ging mijn man ook nog dood”, voegt ze er achteloos aan toe.
Anna Vincent
We zien het voor ons! 😂
En had ze de broekriem enhet kussen van haar echtgenoot nog? Wezullen het niet weten. Of misschien is dit het eerste ikje van een triologie?
Trilogie dus LdB
Een triologie past dan weer bij andere schrijvers.
Het mooie van het Buwalda boek is dat het geconsrtueerd is opde basis van trio’s. 2 personen in relatie met een afwezige derde. En dat wisselt steeds, er worden steeds meer mensen ingebracht. Mooi geschreven.
Een beetje zoals Ajax voetbalt. Een oud driehoekje vormt snel een nieuw driehoekje.
Een vakantieliefje die je meeneemt naar zijn moeder…dat is serieus! En dan haar zo neerzetten?
Dank aan lummel voor de eerste boekbespreking van Buwalda zijn eerste deel van de trilogie. Een link naar Ajax voetbal is nog niet door iemand anders gemunt. Grappig. Ik ga de wedstrijd nog eens terugkijken.
@jokezelf
Al dagen lang denk ik aan je verzameling ‘ouwe meuk’, hoog opgetast in de schuur, zes rijen dik. Jij vindt het prima dat Olga haar archief wegdeed. Maar tegelijkertijd vertel je over de biografie die je nooit had kunnen schrijven zonder zo’n archief. Hoe heet het boek dat je schreef?
Bewaar eer ge vergooit
En passant verklap ik hier de titel van mijn meesterwerk in wording
Goedkoop Gezond
Lig in scheiding dus…zal veel,of weinig internetten. Zo, dat is info.
Plus ben mij aan het prepareren voor het sterven van mijn moeder; wees worden
Ook een mooie titel
Wees Worden
Iemand had mijn Twitter account op een lijst met bijzondere Resisters gezet, ging plots na heel erg lang rond de 7940 aan volgers gezeten te hebben als een raket omhoog, ik zag het letterlijk voor mijn ogen groeien, 70, 71, 150, 249 erbij. Keek vanmiddag in een kringloop even, kleine 150 minder opeens. Bots. Twitter doet er blijkbaar wel iets aan. Nu heb ik geloof ik 8190 volgers maar het kunnen er dus ook veel meer en plots minder zijn. Tijdens slapeloze nachten bekeek ik vaak de nieuwe accounts, sommige hebben echt goede info of leuke memes. Zo een grote toename kan ik niet meer behappen in de nacht. Tenzij ik opeens nog meer zorgen krijg.
Wie weet.
Wie Weet. Geen mooie titel.
Tot reageers. O, daklozenkrantverkopers gaf ik altijd een vijfje, lelijke briefjes maar een hond is duur dus nu krijgen ze niets meer. 🤷🏼♂️
Sterkte!
Grafsteen
De liefde voor berglandschappen zat mijn vader in zijn bloed. Ik heb datzelfde bloed. Na zijn dood heb ik er een gewoonte van gemaakt om van elke berg die ik beklim een steen mee naar huis te nemen. Ik schrijf er thuis met watervaste stift de naam van de berg op en leg de steen bij het graf van mijn vader. Een week nadat ik terug ben van een weekje Schotland belt mijn moeder (81) mij op: „Ik vind het altijd heel speciaal wanneer mensen dingen bij het graf van ons vader zetten. Maar ken jij toevallig ene Ben Nevis?”
Monique Mertens
Het is een knappe prestatie van Monique, de hoogste berg van Schotland beklimmen. En er is maar een manier om dat in de krant te krijgen: een ikje verzinnen.
Ben begonnen met het proces mijn achternaam te veranderen van dat van mijn vader, ‘ik heb datzelfde bloed’ naar dat van mijn grootvader en mijn moeder dus, al draagt zij nu de naam van mijn overleden stiefvader. Ooit toen ik jong genoeg was om mij te laten bespelen wilde mijn moeder dat ik de naam van mijn stiefvader aan zou nemen. Dat nooit dacht ik, maar ik hield mijn mond. Als puber werkte ik eens een schoolvakantie bij het bedrijf waar hij werkzaam was.
Ze noemden hem, zeg dat hij Jan Doors zou heten, Jantje Koorts want het was een opgewonden standje. Het was 1983 en computers deden overal hun entree.
“Computers zijn helemaal niet moeilijk” zei een keer tijdens het eten, afgrijselijke momenten op de dag waar minimaal drie van de vijf deelnemers maagpijn aan over hebben gehouden. “Je drukt op de knop F5 en hij print de bon. Als je klaar bent druk je op de knop Enter en als je helemaal klaar bent doe je hem uit.” Hij nam een aardappel en het onderwerp computer was voor hem afgesloten. Alleen maandagavond was het gezellig bij ons thuis, dan ging hij, jarenlang, trouw naar de EHBO cursus, betaald door zijn werkgever. Alleen dan kon ik eens voorstellen waar we naar keken op tv, en keek ik met mijn moeder en soms mijn broer. Het is op een maandagavond de enige keer in mijn leven dat ik een vriend thuis heb ontvangen en niet de hele tijd in mijn eigen kamer door heb gebracht.
Hij heeft wel een keer een motorrijder die buiten het bedrijf frontaal op een auto was geklapt diens leven gered. Door dat EHBO diploma.
Op de camping echter dreef hij (we) een onbezoldigde Eerste Hulp post. Je moest maar hopen dat hij geen dingen zei waar je je dood voor schaamde wanneer er iemand met een pleisterverzoek langs kwam. Over de doden niets dan de waarheid vind ik. De man heeft mijn jeugd verziekt. Mijn eigen vader minder want die was al verdwenen voor ik ‘verdwenen’ kon zeggen. Vandaar dat zijn naam mij ook gestolen kan worden.
Veel te veel woorden voor een ikje en een maandagmiddag, pardon Bas en consorten. Gegroet, dat wel.
Donderdagmiddag!
Helemaal eens met pawi 10.17 En jammer dat ze haar moeder te kak’en zet. Had ze maar een onvervalst Amsterdamse vreemdeling opgebracht die opmerkte dat Ben Nevis nog met Henk Groot gespeeld had.
Wat is er mis met Timmerark? Prima naam, hoor.
Ik ben Bonita Avenue aan het lezen. Prachtig. En op pagina 150 een link naar Otmars zonen. Ik heb ook Pfeijfer achterstevoren gelezen. Dat geeft een blik op hoe ze schrijven. Dat is toeval. Ik had al jaren geen nl boeken meer gelezen en geen kritieken. Ik lees dus noodgedwongen achterstevoren en ben heel blij verrast.
Spoedaanvraag
Dinsdagavond. Ik sta bij het gemeentehuis voor het aanvragen van een nieuw rijbewijs. „Ik zie dat uw rijbewijs morgen verloopt. Wilt u een spoedaanvraag doen?”, vraagt de mevrouw achter de balie. Ik twijfel en vraag naar het verschil in prijs. Ze vertelt me dat een normale aanvraag 32,95 kost, maar dan heb ik mijn rijbewijs pas over een week. Bij een spoedaanvraag kan ik hem donderdag al afhalen. Kost wel 67 euro en 5 cent. De beslissing is snel gemaakt. „Doe maar een normale aanvraag”, zeg ik.
Donderdagochtend half tien krijg ik een berichtje dat mijn rijbewijs klaar ligt en afgehaald kan worden. Ik hink tussen verwachting overtroffen en bijna genaaid.
Shirley Coenen
Bonita Avenue, de samenvatting komt me bekend voor. Nog niet zo lang geleden gelezen. Ik ga er achteraan.
Ik hink met Shirley mee.
Hinkend of hinkelend naar het gemeentehuis dus.
Ze zijn eruit bij de nrc. Ikkan alleen dit artikellezen, ik heb geen abo.
https://www.nrc.nl/nieuws/2019/05/02/de-winnende-recensie-van-de-eerste-nrc-boekenclub-a3958957
Er is verschil. Laat me dan maar hinkelen.
Mijn rijbewijs was gejat in Rome. De Franse ambtenaren kennende ging ik met een koffer papieren en twee pas nieuwe foto’s naar het sous-prefecture in St Germain en Laye. Een half uur later stond ik buiten met een nieuw rijbewijs. Geheel tegen de verwachting in. Dat rijbewijs is trouwens voor het leven. Dat verloopt nooit.
“Je zag verschillende stijlen: sommige lezers hielden rekening met de degenen die het boek nog niet gelezen hebben en vertelden ook waar het boek over gaat, anderen vielen met de deur in huis en strooiden met losse associaties – waarbij de besten deze stijlen combineerden. “😉
Bizar slotzinnetje bij dit consumentenklaagikje.
Ja, zoiets heb ik ook een keer meegemaakt.
📰
🐸
🎃
👎🏼
🐽
🎟
🧗🏽♀️
🏵
📯📯📯
Hier, daar en overal. Terwijl mijn sitar liefelijk jankt. Gemaakt van Nors hout. Ga terug. Daar komt de zon!
Het komt niet makkelijk. Je weet het komt niet makkelijk.
🏋🏿♂️
🤼♂️
🗿🏰🚏🎠
Ja, zoiets heb ik ook een keer meegemaakt. Maar Jopie nog an toe, mag de kachel wat lager het is 💩warm🤒🤧🤕😷
Het lijkt me een terechte winnaar, die Daan de Vries.
En Timmerark heeft zijn voorraadje emoticons bijna uit, zo te zien.
Wat heb je meegemaakt eigenlijk? Nieuw rijbewijs? Sneller dan je had verwacht? Met een fotootje erop waarop je zo uit de nor lijkt te komen? Dat, precies dat, heb ik vorige maand meegemaakt. Maar ik heb er niet aan gedacht om er een ikje over te schrijven.
Beste Bas, vrienden, ik schrijf dit in afwachting van nieuws, slecht of slechter, en ik kan geen link plaatsen. Sorry btw voor mijn laatste bijdrage, had opeens erg zin in the Beatles.
Hoe dan ook, op mijn blog, timmerarktwo WordPress en zo staat een YouTube link naar een voorlezing van het Mueller report, volledig.
Is een klein minuutje grijs maar het komt, en het is de moeite waard, denk ik. Beter dan Buwalda lummel, non-fictie pawi, al lijkt het niet.
Maar wie zou een boek of film geloofwaardig hebben gevonden een paar jaar geleden over ALLES wat er nu in de VS gebeurd.
In dit kader zijn ook de shows van Stephen Colbert en Trevor Noah erg goed. Zowel tRump als zijn minister van Justitie worden, twee jaar te laat, neergezet voor wat ze zijn: leugenaars.
Voor beide is er bewijs voorhanden.
Okidoki, a tout a leur niet zo met je blog, zou ik tegen mijzelf zeggen If the shoe was on my other foot and Not in my mouth. Or so something🤧.
Netflix tip: Bringing down the House over AOC, heet ze geloof ik afgekort.
Love!
Kkrrgggg
Gisteren heb ik m’n sloepje uit de winterstalling gehaald. Als ik ’m aan de kade wil vastleggen en een stukje achteruit vaar, hoor ik kkrrgggg. Een afspraak met Kees ‘van de werf’ volgt. Dit soort terugkerende gedoetjes zijn niet bevorderlijk voor mijn vaarpret. Terwijl Kees de motor bijstelt, is hij lyrisch over de kwaliteit van het sloepje – dat eerst van hemzelf was. Ik vertel dat ik overweeg ’m in te ruilen en vraag wat hij biedt.
De rollen draaien om. Ik hoor mezelf zeggen dat het sloepje altijd uitstékend is onderhouden en in perfécte staat is. Kees kijkt nu bedenkelijk en zegt dat de jaren voor het bootje toch echt wel zijn gaan tellen.
Anneliek van Dijk
Hoe weet je dat pawi? Echt ik heb pas een nieuwe ID want de mijne was verlopen maar als ik eind van dit jaar het land uit ga neem ik nog een paspoort erbij, denk dat ik met mijn ID overal aangehouden zal worden, wat een kop. Had natuurlijk moeten protesteren maar ik denk altijd aan de middenstander en niet aan mijn eige.
Fotograaf mijn kont! Een computer mannetje en dat neem ik hem kwalijk, het kostte hem nog geen eens geld, alleen maar tijd om een nieuwe poging te wagen. Ik ben natuurlijk ook gewoon een heel slap excuus voor een Homo Macho.
Zit best hoog. 🎭
Annelies kan wel schrijven vind ik, eigenlijk.
Nou nou, Anneliek heeft een bootje. Verder nog iets gebeurd?
Ik vind dit een leuk ikje. Eindelijk na een lange droogte.
Ja, vind ik ook. Een van de betere!
Ik ook.
De kans is misschien klein maar heeft er hier iemand ervaring met (commercieel) DNA onderzoek? Nee, niet voor mij. Heeft er hier iemand dat verhaal gehoord (vele uitzendingen op Radio1) over die vruchtbaarheidsarts, eigenlijk onvruchtbaarheidsarts, die zijn eigen sperma heeft gebruikt om vele vrouwen met hun, en mannen natuurlijk, kinderwens te helpen? Geloof dat de teller op 150 en een beetje is blijven steken. Dat zijn alleen de kinderen die zich hebben laten testen, de rechter is er aan te pas gekomen om de familie te dwingen DNA af te staan. Er hangt natuurlijk een prijskaartje aan, erfenis en zo.
Maar ik zoek ervaringen over DNA testen van een hond. Naast heel loyaal en een gezelschapsdier heeft een Husky ook veel negatieve eigenschappen en ik wil graag weten of de vader OOK slechte zaken medebrengt, in mijn leven is dat altijd het geval geweest. Misschien echter is het tegenovergestelde het geval. Heb veel gehoord over bedrijfjes die menselijk DNA testen op ziektes en zo en daar is oplichting troef. Bij de hond echter geef je wat wangslijm maar vermeldt je nadrukkelijk niet het ras welk je weet, dus er is een controle mogelijkheid.
Groeten en Groenten.
Google Jar Karbaat en ik zat er naast, 49 kinderen tot dusver.
Lees buwalda maar TA2. Dat gaat ook over DNA. En over vaders. Niet over honden.
DNA testen van honden heb ik tot op heden weinig ervaring mee. Maar ik hou je op de hoogte
Buwalda werd enorm gepromoot onder andere door een van mijn jeugdhelden Freek de Jonge. Ik ben geknakt als romanschrijver door WF Hermans ergens tussen mijn 16de en 22ste. Reve hield mij nog even op de been met Nader tot U en Op weg naar het Einde maar toen ik De Avonden in 1993 las was het voorbij. Het zou alleen nog maar een Ik Timmer Ark moeten worden. Al had ik Jan Cremer nooit gelezen, wat ik ervan hoorde kwam het dichtst in de buurt.
Bonita Avenue, ieder personage heeft een naam uit een van de 31 films van Elvis mijn andere jeugdheld.
Lange tijd zei ik tegen iedere vrouw in een café en ook daarbuiten en ook tegen non-vrouwen: De drie beroemdste mannen ter wereld zijn steenbok, Elvis, Jezus en ik.
Ik moet er alleen nog aan trekken. Een lachje, meer kon er niet van af.
Jaloezie weerhield mij ervan Grundberg en nu Buwalda te lezen. De eerste is Joods* en werd enorm door een uitgever geaaid nog voor zijn boek af was, de tweede werkte tien jaar aan zijn boek, naast zijn werk bij een uitgever en had ongetwijfeld zijn financiën in orde. Ik niet.
Geen zolderkamer genie, geen zolder, geen genie. Wel enorm lui.
De zwarte met het witte hart (of andersom) Wilde Zwanen, dat boek van dat Amerikaanse meisje, wat boeken van die schrijver wiens naam ik steeds vergeet (Teheran speelt een boek in af…nou ja, als je begrijpt wat ik bedoel).
De ontdekking van de hemel halverwege jaren negentig. Aardig boek alleen de laatste pak hem beet tweehonderd pagina`s waren overbodig.
Deze eeuw geloof ik alleen maar non-fictie gelezen. En de laatste vijf jaar dat ook nauwelijks. Morfine is slecht voor je libido en voor je, mijn leesconcentratie. Misschien eens een luisterboek proberen.
Iemand DAAR ervaring mee😁?
*heb altijd joods willen zijn, niet religieus dat weer wel
Wat betekend dit Bas?
O en, rond of op 23 april schreef je, onopgemerkt althans onbesproken:
De waarheid heeft nog nooit iemand kwaad gedaan.
Dit noem ik maar geen leugentje om bestwil 😂.
Ik denk dat je lezers je te goed kennen en weten wanneer iets op rood vlees lijkt, het naar rood vlees ruikt
O. Per ongeluk op enter gedrukt.
04:02 tijd voor de medicijnen. Tis weer ff zo ver.
…rood vlees ruikt het de tong van Geert Baudet is, of zo iets wilde ik typen.
Mijn duimen jeuken om een radio1 en VVD politicus verhaal te becommentariëren maar ik plemp het op mijn eigen blog. Ben erg blij dat ik hier getolereerd wordt. Op Twitter kun je iemand negeren de je volgt (of niet volgt); daar merkt de genegeerde niets van. Hier moet men maar scrollen, deed ik bijna altijd met drs.
Voor (sorry is mij even ontschoten hoe ze heet, excuus):
Een keespen is een leespen met een gebrek. Of met humor.
Haak af, goede maandag.
1 dingetje. Als je als uitkering gerechtigde teveel geld buiten jouw schuld op je rekening krijgt en je geeft dit weg aan een goed doel of goed familielid moet je het terugbetalen en krijg je een boete.
Forum voor Baudet politicus Hiddema (advocaat voor wie reiskosten regeling te ingewikkeld was) geeft teveel ontvangen geld aan de Amsterdams poezenboot, wordt neergezet als dierenvriend in plaats van oplichter. Hij had natuurlijk het geld aan ons, de belastingbetalers, moeten terugstorten.
Toch? Amuses 🤣?
En moet je de schreeuwende terroristen die de dodenherdenking misbruikten voor het enige wat het nu rest straffen of diegene die niet hebben nagedacht dat dit kon gebeuren?
Onpopulair : voor de Duitsers waren ‘onze’ verzetshelden ook terroristen. En als de opgesloten misdadigers daar NIET zouden schreeuwen op dit moment zouden ze geen knip voor hun neus waard zijn. Maar minister VVDerksen verzekerd dat ze drie weken afzondering krijgen. In Colditz zag men dit als een medaille. Geen vergelijking don’t eat me.
Oeps, heb ik het toch geschreven😝
Dit betekent dat er naar dit artikel gelinkt is in het overzichtsblog “Exclusief …”. Backtrack zeggen de Engelsen. De oplettende lezer weet dat er dan doorgaans een nieuw intro zit aan te komen, zo ook in dit geval. Nog een uurtje geduld alsjeblieft.
Wat voor medicijnen gebruik je? Kunnen ze de schrijfvaardigheid beïnvloeden?
Dank me Bas, Haha, die spellingscontrole kan oorlog beginnen, tRump tweette Kentuky, ja zelfs mijn NL spellingcontrole gaf de goede naam waardoor ik bijna zeker weet dat hij sommige fouten expres doet, leidt weer af van de stormen die op hem afgrazen. Razen🙄.
Ik speet hem al toen ik op de nucleaire knop duimde. Zelfs op mijn eige blog huiver ik om weer het medische pad op te verdwalen. Maar het was een beetje een verklaring voor het tijdstip. Om de zoveel uur en ik ben er tege slordig strikt in, had ik maar op een ander tijdstip moeten beginnen maar nog niet lang geleden was mijn nachtelijke aanwezigheid, wakker dan, nodig om even de katten te vertroetelen en te voederen maar de laatste tien dagen gaat het crescendo tussen hond en de ver boven hem verhevenen. Kan je dat schrijven, crescendo, wanneer je het acceptatie niveau en het levensgeluk tussen viervoeters?
Dit hele verhaal ook om mijn geheugen aan te zetten, een antibiotica kuur heet het geloof ik. Of een anti bacteriële strijd, witte hesjes tegen rode hesjes of juist ter ondersteuning. Slaap weinig en je vergeet veel snel maar het komt allemaal wel weer goed.
Een nieuw intro. Als dat maar goed komt. Je weet natuurlijk niet dat dit mijn rookstopdag is. Ik dacht:de sterfdag van Pim Fortuyn is dan nog ergens goed voor. Eeuwig jammer dat we hem als premier door onze collectieve neus geboord zijn, of Wiegel, nog erger, leuker, idioter.
Maar goed, ik had de man uiteraard gewoon een lang leven gegund. Hij was zeer zeker niet zo evil als zijn opvolgers en veel slimmer. Echt slim, geen ach weet je, je weet het!
Backtrack. Ik zie niet in hoe een link naar een oud blog…O, wacht, dat wordt min of meer gearchiveerd ja?
Snap M.
Prima. Hoeveel jaar ben je al gestopt?
Qua Pim deel ik je mening, hoewel ik zelf gematigd links ben. Steeds matiger trouwens maar dat schijnt met de leeftijd samen te hangen. Pim zou een goeie premier geweest zijn, net als Femke. Hoop loert altijd.
Femke !!!! Echt ben jij zo? Geweldig ! En dan noem je jezelf gematigd? Al is GL ergens natuurlijk nu wel voor de Happy Few
(vroeg vertaalde ik dit in:
Gelukkig weinig in aantal, 1983, maar toen duidde ik op rechtse feestballen)…
Matiger vanwege de leeftijd, en dan heb je het over het politieke kompas, ik matig meer met drank en drugs en wilde wijven. Sterker nog, het laatste wilde wijf met drank en drugs welk ik …nou ja…het is nog vroeg maar dat was de vorige eeuw, wanneer je de stroming aanhield dat deze niet op 1/1/2000 begon maar een jaar later. Jij?
Maar Femke. Alles wat ze doet is verkeerd. Zeggen de aanhangers van die (ook) nep Amsterdamse Haningga, wat een ramp.
Nee. Ze heet anders, but wgaf?
Wat zijn er trouwens …veel handige afkortingen in het Engels/Amerikaans
O, IPad doet weer de helft van mijn tekst verdwijnen. Wie er hier verliest lijkt mij duidelijk😪😫😭😂 LOL
Dacht dat dit in het rijtje thuishoorde van toegeëigende woorden:
Apartheid, Trekkers en ?
Femke. Ik hou van haar
Accent
Ze doet mij aan mij helaas overleden tante Kitty denken die een hele echte dame was, beetje speelde, als commissaris echtgenote. Zo spijtig dat ze door Altzheimer totaal uit haar rol stierf. Ze maakte met iedereen ruzie, en een beetje bleef ze wel rolvast want een vrouw dreigde ze:
“Als je niet die lelijke bek ban je houdt dan stuur ik mijn man op je af want die is hoog bij de politie! Niet rolvast qua taalgebruik laat staan gedrag maar ze herinnerde zich haar man wel. Verder niets.
Zucht, het kan verkeren en het kan verkeerd gaan.
Femke! Ik ben voor, we lopen achter en ooit waren we zogenaamd een gidsland. Een gids maar naar waar?
Liefde!
Ik ben ongeveer drie jaar gestopt in totaal. Nu mogen er 54 volgen.
Er ist een nieuw intro. Al bijna een uur.
Trees is een bijzondere vrouw. Ik lees haar ikjes en stukken in de Volkskrant altijd graag. Anders gezegd: ik ben een fan!
Welke Trees?
Roose… (De enige Trees die af en toe een ikje schrijft!)
Ik heb nog nooit een ikje in de Volkskrant gezien hoor.
Ikje ook niet…! Sorry, Trees parkeert af en toe een observatie in de rechterbenedenhoek van de achterpagina van de NRC. Daarnaast lucht ze regelmatig haar hart in de Volkskrant – maar dat zijn geen ikjes!
https://www.volkskrant.nl/mensen/de-ander-opmerken-en-zelf-opgemerkt-worden-dat-is-wat-zin-geeft~b0ec129a/
Ikje ook niet…! Sorry, Trees Roose parkeert af en toe een observatie in de rechterbenedenhoek van de achterpagina van de NRC. Daarnaast lucht ze regelmatig haar hart in de Volkskrant – maar dat zijn geen ikjes!
https://www.volkskrant.nl/mensen/de-ander-opmerken-en-zelf-opgemerkt-worden-dat-is-wat-zin-geeft~b0ec129a/