Hoe wij Nederlanders op vakantie worden begroet is aan het veranderen. Vroeger was dat volgens Ad Hok met een jolig “Kroeif” of “Goellit“! Nu worden we op terrasjes weggekeken met een vernietigend “Dieselbleum“, althans in Griekenland volgens Cor Smit. Die maakte het mee en stuurde het naar de NRC-ikjesrubriek. Vandaar dat wij het er over hebben.
Ook of je nou een broertje of zusje krijgt weet je niet meer. Of zoals Ilona uitlegde: je weet bij de geboorte maar nooit hoe een persoon zich in de toekomst ontpopt. “Ik heb een broertje of zusje gekregen!” floepte een achtjarig jochie er dus maar uit. Zijn opa, Theo Koot, tekende dit voorval op en belde het onmiddellijk naar de krant door.
“Getver, alwéér een meid!”
Joke haalde een mooie eigen meegemaakte herinnering aan, en wel eentje uit 31 juli 1962. Toen werd in hullie gezin, met drie meiden van 10, 8 en 2, een kindje geboren. ’s Avonds laat kwam haar vader de oudsten wakker maken om het geslacht te vertellen. Jokes zusje van 8 deed één oog open, uitte de historische woorden: “Getver, alwéér een meid!’, draaide zich om en sliep door. Op haar eigen blog deelt ze nog veel meer mooiigheden. En ze is redactielid van een ouderenblog waar ook van alles voorbij komt. Kanjertje dus die Joke. De Erica Terpstra van het internet.
Nog verder terug, op 11 januari 1948 werd er bij de Ilonas thuis, waar al drie meiden huisden (van 6, 4 en 2) een jongen geboren. Ilonas zus van 4 vertelde aan iedereen die het horen wilde, dat er een meisje was geboren “met billen met een stok erop.”
Weet je wat horroropa Hayo zei?
Hayo van der Werf was zijn kleinzoontje van vier aan het treiteren en stuurde het verhaal naar de krant. “Zijn dat eieren opa?” had het ventje gevraagd, daarbij correct naar een mandje eieren wijzend. En weet je wat horroropa Hayo zei? “Nee, dat zijn tomaten”. Het ventje stelde razendsnel de juiste diagnose: zo gek als een deur. “Waarom lijken deze tomaten op eieren, opa?” vroeg hij dus op onschuldige toon en trok zich zonder misbaar terug. Met gekken moet je meepraten, er nooit tegenin gaan. Gevaarlijk. Jammer, en dat vond ook Lummel, dat zo’n ventje in de krant te kakken kan en mag worden gezet.
Na heel lang aarzelen plaatste Lummel vorige week maandag het allerslechtste ikje ooit. Hij deed het met tegenzin en alleen maar vanwege zijn contractuele verplichtingen. De impact was enorm. Verstijfd van horror lukte het mij bijvoorbeeld niet om een vers intro te schrijven. En verschillende reageerders hadden ook last van allerlei dingen.
Het desbetreffende ikje, ingezonden door ene Karel van Oosterom, had als titel “Home trainer” en kwam er op neer dat een Amerikaanse vriend van Karel zogenaamd dacht dat een home trainer een echt persoon was waarop Karel elke ochtend een half uur zat. Haha, kietel eens onder mijn arm, zoals mijn vader zaliger altijd zei. En gelijk dat hij had. Maar dan lachte je wel om iets leuks. Dit schandalige ikje heeft de reageerders alhier echt een slechte dag bezorgd en misschien wel hoofdpijn en nachtmerries.
Bertie: “Ha. Ha. Ha.🙄 In de brugklas zouden we dubbel gelegen hebben.”
Ad Hok: “De eerste zin is totaal overbodig. De rest ook.”
Twee kauwen vreten het spul op
Het ikje over brood halen, van Jan Beuving, was er me ook eentje hoor. Jan legt de halfjes altijd los op zijn bagagedrager en gaat dan in een andere winkel zijn andere boodschappen doen. Gewoon om dieven uit te dagen. Op een gegeven moment gaat het fout, twee kauwen vreten het spul op. De moraal van Beuving: „Ziet naar de vogelen des hemels: zij zaaien niet en maaien niet, en toch voedt uw hemelse Vader die.”
Lichtelijk religieus verwarde man op een fiets, als je het mij vraagt. Maar het leverde een flashback op naar het prachtige haatversje over de kauw dat mijn voorganger Apiedapie alweer bijna 10 jaar geleden schreef, en dat destijds op het Volkskrantblog uitgebreid werd bejubeld.
Goed, dan klik je toch niet? Komt ie:
Ik hou trouwens ook
niet van kauwen
van mij mag je ze houwen
zitten constant hun geslacht
in hun kauwenvrouw te douwen
ondertussen wel gewoon snavels
vol vreten te verstouwen
als ze zich in hun zaad verslikken
zal ik daar niet om rouwen.
uit de bundel “Hard voor de Natuur”, ©2010 Apiedapie, voorpublicatie.
Meidenvoetbal
We waren met z’n allen keitrots op onze Oranjemeiden die toch maar mooi tweede van de wereld werden. De klassieker die we vroeger op school zongen moet worden herschreven, aldus Lummel. De oude tekst gaat immers als volgt:
Meisjes zijn niks meisjes zijn niks
ze weten niet eens wat voetballen is
Ze hebben een keeper, een luie sodemieter:
de bal komt eraan en de keeper laat hem gaan
En dan zongen de meisjes terug:
Jongens zijn niks, jongens zijn niks
ze weten niet eens wat afwassen is
Tja, dan dachten ze dat ze ons hadden, gelukkig zijn er wat dingetjes veranderd.
Maar Lummel en vele andere reageerders bleken dit soort liedjes in hun onschuldige jeugdjaren in de bus naar de Kennemerduinen te zingen. Of ergens anders naartoe. En ze gingen altijd met z’n allen naakt spartelen in spartelmeren.
Daar waar de bijen zoemen
Zelf liep ik in mijn vroegste jeugd in de natuur, aangekleed, en dan hoorde ik bijen zoemen, en soms in de verte bussen voorbij dieselen. Ik hoorde ook weleens flarden “een potje met vet” over de bomen opstijgen, en als ik goed luisterde dan hoorde ik ook weleens kinderen spatteren. Boeien. Wat u zegt.
Dit is het in de verste verte niet
Joke zond een link in dat een gezellig plaatje toonde van een meertje bij Jeugdduin2, het kindervakantiedagkamp van de Stichting Licht en Lucht. Er stonden echter minderjarige jongens en meisjes in (half-) ontklede toestand op en de overijverige blogbeheerder haalde hem meteen weg met een verwijzing naar de “heren en dames van de Toezicht”. Tikkie overdreven, maar toen was het al gebeurd.
Stom gedoe blijft het, zo zijn we het met Joke eens, dat je op het internet niet eens geen foto’s meer mag plaatsen van spelende kinderen in een duinvennetje. “Waar zijn wij toch helemaal mee bezig in deze tijd, vraag ik u af!” En een unaniem knikken en instemmen was haar deel. Het is niet anders, zelfs lagere scholen mogen al geen klassenfoto’s meer op het prikbord hangen, laat staan het Facebook. En daar waren die toch voor opgericht!
Muziek van vroeger
Kennis van Later is nieuw op de site, althans onder deze naam. Zijn schrijfstijl en onderwerpkeuze doet aan die van een kennis van vroeger denken. Mark, Timmerark of Tramlijnacht, maar dat kan toeval zijn. Zijn avatar, zo te zien voor de gelegenheid gemaakt en helegaar door hem zelve, is heel bijzonder. Dat viel ook Bertie op: “Jas, capuchon, bril. Een soort 007 in het wild.” En dit zou zijn site in aanbouw kunnen zijn, maar misschien ook niet natuurlijk.
Hoe het ook zij, de man heeft een prima muzieksmaak. Hij plaatste achtereenvolgens werkjes van de Beatles (Hey Jude), Ram Jam (Black Betty), Elvis Presley (Trying To Get To You), en Blues van Big Mama Thornton, en die waren best te pruimen. Deze vonden wij de mooiste:
De stront raakt nu de ventilator
KvL was weer stevig aan het lezen in allerlei kranten en op allerlei websites. “Als ik Bill Clinton, Prins Edward, Donald Trump, Kevin Spacey en nog wat xxx zeg, wat denk je denken jullie dan? Seks, al dan niet via verkrachting of met minderjarigen, welnu, de stront raakt nu de ventilator, zeg ik je.” En toen was hij weer even weg.
Dienstmededeling(en)
Ja, het moest er toch een keer van komen. Lummel moet vanaf 22 juli een maand stoppen met ikjes plaatsen. Hij moet van zijn vrouw met vakantie. De verslagenheid was groot, maar ik was de enige die voorzichtig en diplomatiek onder woorden durfde te brengen wat iedereen dacht: “Oei, wat een nare vrouw. Praat nog eens met haar. Dit kan ze gewoon niet maken.”
Gezellige boel daar
Moet je niet denken dat mevrouw Lummel zich verwaardigde eventjes op de site te komen, eventjes een uitleg, een teken van sympathie en verantwoordelijkheid naar de lezers toe. Gezellige boel daar. Lekkere communicatie. Je zult er maar mee op vakantie moeten.
Enfin, net toen we dachten dat we de hele boel op slot konden gaan gooien, nu Pawi immers ook nog altijd niet terug was, toen kwam ze terug. Wie? Pawi!
Pawi was dus weer terug van weggeweest en daar waren we keiblij mee. Ze kwam weer bij ons terug na een prachtige reis door Nederland, België, Frankrijk, Spanje, en Portugal. “Het huis in Frankrijk met de eeuwenoude bomen waaronder een ceder, en een vijftiende eeuwse poort, is overgeleverd aan een projectontwikkelaar. Arme ceder. En oud nieuws misschien: vlak bij Sevilla liggen uitgestrekte rijstvelden, kilometers en kilometers lang en breed. De zwarte ooievaar, de zwarte ibis, die hebben dat allang ontdekt.”
Lummel werd innigst bedankt en kon zijn enveloppe met vakantiegeld op de bekende plaats afhalen.
Voor Adje deze keer
Ad Hok ging er met het 100-reactielepeltje vandoor. Of, zoals Kennis van Later onder de aandacht bracht, het 100e-gedachtenlepeltje. We reageren hier immers niet, we delen gedachten. Adje had het keiverdiend, hij plaatste een roerende ode aan Amsterdam: “Ja, ja, je maakt wat mee in de grote stad.”
En zo is het. Daar krijg je een lepeltje voor. Toch blijft het uniek, zo’n lepeltje. Uit de statistieken blijkt bijvoorbeeld dat de posts van dit jaar tot nu toe gemiddeld precies 99,9 gedachten opleveren, dus eigenlijk net geen lepeltje dus.
Wil jij net als Ad Hok en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie of gedachte zoals sommige mensen zeggen precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Bas van Vuren, aangenaam
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. Wij doen dan hier onze dingetjes en jij doet de jouwe daar.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de featured image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik zat weer eens naar de televisie te kijken. Meidenvoetbal nog wel. Ja, je moet meiden zeggen. Niet dames, niet vrouwen. Meiden. En ze deden het goed en werden bijna wereldkampioen. Onderweg van een warm land naar een land waar bijna geen Nederlanders wonen strandde ik op een vliegveld, daar waar ze niet van voetbal en allerlei andere leuke dingen houden, maar waar ze wel grootbeeldschermen en pullen bier van 0,7 liter hebben. Daar zag ik de warming-up wel, maar het beginsignaal net niet, want toen vertrok het vliegtuig. Ik moest zelfs rennen, de gate was al dicht. In het vliegtuig geen wifi, geen live TV, noppes. Toen ik landde was de wedstrijd over en verloren. Nou, wat spannend. Not. Vlieg niet tijdens finales, dat is mijn raad van de week. Volgend jaar Olympisch Kampioen. Onze meiden.
Foto: “Meiden op de tv (2)” © 2019 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Zo hé! De week is begonnen. Je hebt er weer werk van gemaakt Bas. Wat een intro. Chapeau, petje af en wat dies meer zij. Mijn week kan alvast niet meer stuk. Potztausend: op maar liefst twéé plekken genoemd in dit intro. Ik voel me zeer vereerd! Helaas heb ik in mijn eerste noemsel een klein foutje gespot: de site waar je naar verwijst is niet van mij, die is van de afdeling ouderen van ‘hoe mensen denken’. Ik ben daar redactielid en post er af en toe een stukje van mijn hand. Leuke site, daar niet van, met maar míjn eigen blog staat geregistreerd onder http://www.jokezelf.nl, waar álle mooiigheid daadwerkelijk van mijn eigen hand is.
De napublicatie van de voorpublicatie van Apiedapies kauwversje was een verrassing voor me. Weet je zeker dat jij er niet ook een klein beetje de hand in hebt gehad?
Dank Joke, we gaan het in de loop van de dag corrigeren, het team is druk met andere sites op dit moment. Maandagochtend hè, spitsuur!
Ten aanzien van Apiedapie is er zeker enige verwarring. De meningen lopen uiteen. Een en dezelfde? Nee natuurlijk, fakenews! Maar we kenden elkaar wel destijds.
Nou, nou, het kan niet op: maar liefst drie keer genoemd (take that, Jokezelf) plus in gedachten een lepeltje. Prima intro dus.
Ook genoteerd dat ene Ger Vogels hier en daar een poepje op de site heeft achtergelaten. Doet me aan iemand denken. Laten we hopen dat het beestje al niet weer gevlogen is.
Geen dank. Aan wie doet Ger je denken? Bij mij rinkelt er geen belletje.
Gezellig intro, fijn om te lezen wat ik had gemist, eigenlijk niet veel dus.
Drie keer genoemd! Met vette letters en een uitroepteken! Dat is nog eens een prima begin van de week.
Scherm
Er wordt een groot pakket bezorgd. Onze zoon (9) wil weten wat erin zit. Ik vertel hem dat het een scherm is om voorop de fiets te zetten, voor zijn broertje (1). „Dat is leuk!”, roept hij verrast „zodat hij filmpjes kan kijken als we gaan fietsen?”
Marion Stenneke
Ja, dat is een logische veronderstelling, dacht ik ook meteen aan. Duh icoontje.
Wie van alle mensen hier woont er eigenlijk nog in het thuisland?
Voor hen, en die motten hun neus niet ophalen voor wat goeds waar slimme mensen vast veel geld aan verdienen, tja brommer, hadden we het zelf maar moeten bedenken:
ToGoodToGo
een leuke en mooie App, en niet alleen op Amsterdam gericht al kan ik slechts mijn ervaringen daar op ijken.*
In Drenthe is de eerste SuperTeek gevonden. Correctie, ReuzenTeek. Heeft in de VS een hele stier leeggezogen. Hopelijk was het een red nek. Ik ben trouwens voor een vrouwelijke James Bond, Jamie Bond. Maar waarom gelijk een POC? Een handicap tegelijk zeg ik maar, kijk maar naar de VS daar slaan ze weer terug naar de middeleeuwen en kiezen een Keizer. Ze hadden ook eerst een halve man moeten kiezen en daarna pas een halve witte man. Of vrouw en halve Afrikaan, wat u blieft. Ben met mijn rechtse voeten uit bed gestapt.
Leuk intro.
Erewoord.
*ze zeggen Europees te gaan, of al zijn; in het Franse zal men vast geen genoegen nemen met een Engelse naam, weet jij hier meer van lummel? Ook gezien het richting jouw privémetier gaat? Of heb je al een spreekverbod? Completement?
Moedersgek? Moedersgek? Moderatie zeg ik je? Heb ik iets over het hoofd gelezen? Never mind, nuf said.
Leeggezogen?
🤣🤣😂 Geen idee, Kennis, het filter doet wat het wil. Gelukkig is er vervolgens de mensenhand. Het mensenhart.
Het ikje weinig origineel maar toch goed want kort. ☻
Het intro ook, juist door de lengte. Daar moet heel wat werk in zitten, de rest van de week uitrusten?
Dank Bertie, het was een uurtje of anderhalf, schat ik. Valt alles mee en het is een hobby dus tijd telt niet. Uitrusten da’s dagelijkse kost.
Tjonge, noem ik es een klein dingetje, wordt het tot titel verheven.
Geweldig intro, al het gebeurde sensationeel aan elkaar geschreven.
De dag is nog vroeg, de week is nog jong, ik ga me vandaag bescheiden en rustig houden.
Dank en da’s een goed voornemen, Ilona. Dat zouden er meer moeten doen.
Goed intro met een goeie kop van een grote koppenmaakster. We hadden ooit al een ikje met een woordgrap over schermen. Deze is net zo goed.
Het ikje is zeer goedgeplaatst.
Ja, vond ik ook. Prachtig geplaatst. Mooi vet. De goeie witregels. Mooi getimed ook. Die ikjes tegen middernacht, die hoeven van mij niet. Morgenstond, dat zijn de ikjes die we willen. Ik wel tenminste, gek mannetje etc.
Update: Joke, de links zijn inmiddels aangepast, het team heeft er een koffiepauze voor ingekort, hadden ze niet hoeven te doen, maar deden ze dus. Schatten zijn het, en volledig onbetaald.
Theo? Theo Herbots? Zo was je er en zo ben je weer weg.
Mooie site? Beetje druk, maar misschien heb ik het wel gedroomd.
Ik ben ze eeuwig (nou ja, een poosje in ieder geval) dankbaar. Zeg maar dat ze van mij vanmiddag een stukje aan hun theepauze mogen plakken. 🤫
Hi-la-risch!
Ilja LP schrijft tegenwoordig stukkies in de NRC. Vaak gaat het over toerisme en andere vormen van grensoverschrijdend gedrag. Immigratie bijvoorbeeld.
Hij legt zijn dikke vinger regelmatig op zere plekken. Hij noemde zich in een van zijn stukkies zich en Genuees en Leidenaar. (lees zijn stukkie over Rembrandt).
Toeristen vervuilen de plek waar ze naar toegaan door hun aantal, gedrag en kleding.
Immigranten worden door een deel van de bevolking als storend ervaren. Expats veel minder. Het blijkt al snel wat het verschil is tussen een expat en een immigrant. Mijn buurman komt uit Congo. Ik uit Amsterdam. Hij is een immigrant, ik ben een expat. We wonen allebei in hetzelfde pand. We zien er allebei niet Frans uit. We zijn namelijk groot en slank en knap.
Een van de leukste (nou ja leukste) passages uit het boek GHE vind ik het verslag van de Giethoornse familie die op vakantie een rituele verkrachting meemaakte. Karikatuur van de goede toerist. Niet de dikke Chinees:Amerikaan op slippers met een raar hoedje maar wij, culturele, naar originele ervaringen hunkerende reizigers.
Ik ga binnenkort weer op vakantie. Ik verlaat dus één plek waar ik niet thuis hoor voor een andere plek waar ik ook nix te maken heb.
Ik las ook zijn stukkie over de Wallen. Ik ben geboren en opgetogen in Amsterdam en heb altijd een stinkende hekel aan de wallen gehad. En aan toeristen op de wallen. Maar ben ik nog Amsterdammer? Ilja wil toeristen weren maar ook iets zeggen over Amsterdam en Leiden.
Waar ben ik het minst op mijn plaats? In Amsterdam of in Château Thierry?
En Ilja zelf? Die is namelijk niet groot, slank en knap.
Mooi verhaal van onze grote slanke knappe lummel.
Ilja LP had al voorspeld dat Venetië ten onder zou gaan aan die toeristenstroom, of liever: al beschreven hoe Venetië ten onder gaat. In een van die stukjes vertelt hij over een tweede (bijna) ongeluk aan de kades. Zelf reist hij dan wel mee met de NRC reis, met de Ocean Majesty, en kritiek daarop pareert hij door te zeggen dat de reis geen cruise is maar een chique beleving. En dat ze Genua aandoen, niet Venetië. Haha. En toch blijf ik fan van de grote dikke onknappe schrijver.
Over het ikje: een gat in de markt. Integreer je mobieltje in het scherm en je kunt appen zovaak je maar wilt. Het kind op het voorstoeltje leert er alleen maar van. Tot iedereen onder een bus komt natuurlijk, maar die kans is zo klein 🙂
Perspectief
We spelen 30 Seconds, een spel waarbij je snel een begrip moet uitleggen, dat je teamgenoot moet raden. Mijn dochters zitten samen in een team. De oudste moet een gevangenis omschrijven en de jongste gaat raden. De oudste zegt: „Daar ga je naartoe als je iets heel ergs doet.” Antwoord: „De gang!”
Pim Struik
De ikjes zijn op, heel erg op.
En we hebben beeld!
Die jochies komen goed terecht. Dat weten we nu al.
jochies moet meisies wezen.
Jochies, meissies … je weet het gewoon nog niet vandaag de dag. Zie boven. Het intro.
Jonge mensjes?
Mongetjes? Jeisjes?
Ik heb een spoedklus. Wezien elkaar eind Augustus.
Tjonge, lummel, een fijne spoedklus! tot eind augustus! intussen is je kasteeltje aan de Marne wel toe aan een rustige vakantie.
Over het ikje: heel leuk en veel te duur spelletje. Dit verzinnen we graag zelf, gratis en voor niks. Ik herinner me nog een heerlijke avond met vrienden en kinderen. Dat was een vergelijkbaar spelletje: een verhaal maken waarbij iedereen omstebeurt een woord kon aanvullen. Met hilarische gevolgen, woedende blikken als het bedoelde verhaal van de voorgaaande niet werd gevolgd, lachsalvo’s bij onverwachte wendingen.
Nou ja, pimpampet was ook best leuk.
Oei Lummel toch, een week te vroeg! Maar ga gerust, wij redden ons wel. Tot dan!
En Scrabble …
Als we dan toch bezig zijn: doorfluistertje. Lachen gegarandeerd.
@ Lummel: succes net je spoedklus.
Zeker weten, veel gedaan, vooral op verjaarsvisites waar de sfeer niet in wilde komen. Meestal hielp het niet. Wat wel hielp? Alcohol.
[hier had ik een schattig en leerzaam plaatje willen plaatsen, maar het schijnt weer eens niet te mogen van de algemene voorwaarden; hij staat op deze link: https://www.animaatjes.nl/cliparts/fluisteren/cliparts-emoties-fluisteren-659209 ] [Dan niet icoontje, het wordt er niet gezelliger op]
Alcohol? Ik heb het over mijn kindertijd. ☺☺
In mijn kindertijd deden we andere spelletjes.
Dag klein ratje.
Pardon?
Waarvoor?
Ik ben jouw kleine ratje niet.
Niet alles, sorry, gaat over jou. Er zit toch een video bij?
De moeite om te zien.
Dat jij denkt dat jij mijn kleine ratje zou zijn, bah, krijg er de kriebels van, wat heb jij voor een perverse gedachten?
In mijn kindertijd deden we altijd, zonder het goed te beseffen, aan denying the science guys.
We hadden onze tijd hard nodig voor landjepik, elastiekspringen, knikkeren en stevige wandelingen door de natuur. Dat laatste zonder enthousiasme. Nu ligt dat allemaal wat anders.
Mijn mooiste wandeling in de natuur was tijdens onze recente reis. In wolvengebied, waar naar nu blijkt ook Iberische beren wonen. Het heet daar Sierra de la Culebra. Die hebben we niet gezien. De culebra niet, de beren niet. De wolven wel, nouja, een kleintje dat zich gauw uit de voeten maakte toen ze ons zag.
We waren verdwaald in dat gebied, allerstomst onvergeeflijk zonder water en zonder telefoon. Op eigen inzicht alle paden verkend, de steeds lager staande zon als ijkpunt nemend. Uren en uren later het pad terug weer gevonden. En ondanks onze zorgen toch heel mooie landschappen, rivieren, moerassen kunnen zien.
Insgelijks en van hetzelfde. Ik wist het niet zeker, daarom vroeg ik om opheldering, die heb ik nu gekregen. Zouden meer mensen moeten doen. Alvorens zich op te winden.
Qua video: ik vind Jon Stewart beter. Deze man is ook grappig maar was en blijft een side kick. Tegen Trump is het wel erg makkelijk scoren.
Dat is gelukkig goed afgelopen, Pawi. Zo ben ik zelf ooit eens verdwaald in jaguargebied. Te voet. Ik rook het beest als het ware. Angstig. Maar ook heelhuids ten einde gebracht.
Dat denying the science guys spelletje snap ik niet. Wat denieden jullie dan en hoe?
Denying gaat vanzelf als je gaat landjepikken. Andere zorgen aan de kop. Net als je jaguars (niet de auto neem ik aan) ruikt staat je hoofd niet naar science.
Landjepikken was toch met een zakmes op een vierkant getekend in de modder gooien?
De science bij die jaguar, of was het een luipaard, was trouwens: herrie maken, stampen, hard praten. Dat dan maar gedaan met het zweet uit mijn oksels gutsend. Want stampen gaat moeilijk met samengeknepen billen.
Pawi wat een avontuur, je maakt nog eens wat mee
Landjepik deden alleen de jongens. Bij gebrek aan een zakmes met een grote spijker. Ik mocht nooit meedoen, te klein, te stom en te meid.
Het was een triomf toen ik later het spelletje Sratego beter speelde dan broer.
Stephen Colbert, is niet de vervaner van Stewart, dat is Tevor Noah uit Zuid Afrika. Colbert doet deze show al 20 jaar. Ik heb dit filmpje niet gepost over het tRump segment maar vanwege het 🙄kleine ratje🙄😪.
Er zijn veel betere anti tRump segmenten.
Maar je hebt gelijk, voor de tweede keer, ik kan mijn tijd ook anders besteden. Plaats deze stukjes ook niet voor jou. Maar
Maar?
Oude bekende
Een vol café. Een vrouw vraagt of ze naast me mag zitten. We raken aan de praat en voeren een geanimeerd gesprek. Na afgerekend te hebben loop ik buiten tegen een muur van hitte aan, en besluit toch binnen nog een drankje te doen. Wanneer ik op mijn eerdere plek plaatsneem kijkt de vrouw me enige momenten onderzoekend aan. Aarzelend vraagt ze: „Ken ik jou niet ergens van?”
Jesper Verhoef
Lekker pimpelen in het buurtcafé. Wist ze het de volgende ochtend nog niet, je vrouw bedoel ik? Die was het toch?
Het gaat echt niet over mij hoor. 🙄
Hm, nu gaan we je verdenken, Bertie.
Ga je gang. ☻
Doe ik al.
Maar ook zonder drank kan dit gebeuren natuurlijk. Zo had ik dit zelve nog een paar weken geleden bij de hand.
Ik kwam op een congres van blogbeheerders iemand ergens kort voor het einde van de koffiepauze tegen, en we raakten aan de praat. Bij de gebakstafel. “Kennen wij elkaar ergens van?” vroeg ik uiteindelijk enthousiast toen de bel ging en we terug naar de zaal moesten. Hij keek me verward aan, dacht dat ik een grapje maakte. Bleek dat ik met hem in het BEGIN van de koffiepauze ook had gepraat, bij een andere gebakstafel. “Nee, ik bedoel of we elkaar voor vandaag weleens gezien hebben”, probeerde ik de situatie nog te redden. Maar het was al te laat. Hij griste zijn visitekaartje terug uit mijn handen, haalde dat van mij uit zijn binnenzak en liet het demonstratief vallen, en liep weg. Man man, kort lontje hoor. Kan toch gebeuren?
Hahaha, wat erg!
Een van mijn vriendinnen stapte op een in haar ogen heel leuke man af, vroeg “Hebben we elkaar niet al eens eerder ontmoet?” en binnen een maand waren ze getrouwd. Nu nog steeds.
Iets rechtzetten.
Zoiets gebeurt bij mij niet door drank, ik bèn een sukkel. Ik zou echt dat gesprek meteen kunnen vergeten en pas na een paar minuten (meestal langer) iets roepen van ‘O jaaaa, sorry.’
Dat ik iemand niet altijd herken maakte het er niet beter op.
Je had moet meemaken hoe Moe me instrueerde als ik naar de winkel moest.
‘Rechts naast de ingang vind je de thee en op de derde rij van boven af…. LUISTER JE WEL? Leg eerst dat boek weg.’
Bij de deur hoorde ik haar nog: Wedden dat ze het vergeet?
Haha! Ja, het heeft met focus te maken. Even geconcentreerd verzinnen hoe je dat gezicht of die boodschap kunt onthouden. Zijn cursussen voor. Ik ben er met of zonder drank keislecht in dus.
Prosopagnosie. Heerlijk potjes-Grieks uit de medische wereld, die goed was in beschrijven van verschijnselen, en van daaruit ging onderzoeken hoe het precies zat.
Je herkent gezichten niet, zelfs niet die van een lieve tante die veel geld in je had gestoken (Vladimir Nabokov), niet die van je vaste kapster (chaperon). Als een van hen ook maar een ander kapsel heeft, weet je niet met wie je te maken hebt. Alleen aan het stemgeluid of aan het loopje kun je dan de mensen herkennen.
Nabokov stelde zich opnieuw voor aan zijn eigen weldoende tante tijdens een receptie. Daar zijn geen loopjes te herkennen, daar wordt meestal geschuifeld. Vandaar.
Het komt best veel voor, maar het is heel moeilijk om het te herkennen. Omdat die prosopagnosisten er zoveel andere herkenningsmethodes ingooien.
Zelf noem ik het niet zo , ik heb het niet in ernstige mate. Vroeger wist ik het zelf niet eens.
Met het herkennen van sommige mensen en in het bijzonder mezelf is het wel eens lastig, raar ook. En met groepen, daarin lijken alle mensen op elkaar.
Volgens mij komt het inderdaad veel voor, wie herkent niet iemand eerder aan de houding, een loopje, kapsel enzovoorts?
Je hebt moeite met jezelf herkennen? Hoe gaat dat? Je schrikt je rot als je ’s morgens in de spiegel kijkt?
Ahum. Je bent elke keer blij verrast als je ‘smorgens in de spiegel kijkt?
Soms…. 😆
Je went er aan, ik weet echt wel wie die vrouw is die me aankijkt. Maar iets nieuws in kapsel, make-up, er goed of slecht uitzien, verandert het beeld steevast waardoor ik mezelf aandachtig moet ‘bestuderen’.
En foto’s van mezelf kunnen me verrassen of laten schrikken. Niet uit aanstellerij.
Blij verrast als je ’s morgens een wildvreemde in je badkamer ziet?? Dacht het niet, Pawi, hoe die er dan ook maar uitziet.
Bertie. Heel bijzonder om zoiets te ervaren, lijkt me, maar voor jou is het iets van alledag en is het bijzonder dat anderen niet goed zijn in het herkennen van loopjes of van stemmen.
Mijn ondeskundige mening is dat mensen met prosopagnosie meer met lezen hebben dan die zonder prspgns.
Pawi, ik had het als kind al maar wist niet beter. En opvoeders wisten er ook niks van, ze vonden me een ijdeltuit omdat ik zo vaak in de spiegel keek.
Wie denkt dan ook dat het nieuwsgierigheid is.
Man! Ik heb nu alles over gezichtsblindheid gelezen wat er op de Google te vinden is. Allemaal nieuw voor me. Tenminste 2% van de mensheid wordt er mee geboren. Jane Goodall en Brad Pit hebben het ook. Weer wat geleerd.
Slaapliedje
Ik lees een plaatselijk blaadje over activiteiten voor bejaarden. Daarin tref ik de vraag aan van een mij onbekende mevrouw om aanvulling van de tekst van een oud slaapliedje. Dat maakt dierbare herinneringen los. Een grootmoeder zong dat liedje voor onze kinderen. De tekst is me zeer vertrouwd.
Ik bel de vrouw en het contact mondt uit in een gezellige babbel. Als ik terugkom op de aanleiding voor ons gesprek suggereer ik om pen en papier te pakken, zodat ze de tekst kan noteren.
Na elke zin komt haar ‘ja’ wel erg snel, te snel om de tekst te hebben kunnen noteren. Als ik haar daarnaar vraag, valt er een lange stilte, waarna ze aarzelend toegeeft: „Ik zal het u maar zeggen, de tekst van het liedje is me bekend. Ik doe dit wel vaker en het levert me zulke gezellige reacties op!”
Annemieke Drenth
Nou ja zeg! Hoorn drop. Boycotten. Gebiedsverbod en pek en veren.
Ach arm mensje. Met haar eigen geheugen of met Google had ze allang die vergeten tekst gevonden.
Het is een armzalige manier om contact te zoeken. Ga maar bij de kerk, daar vind je wat je zoekt. Any kerk.
Ja, maar in de kerk krijg je niet die gezellige reacties. 😆
Wel pepermuntjes toch?
Wij niet. Niet eens een slokje van die wijn.
Tong uitsteken, dan giet hij het zo in je mond.
Boom
Mijn vriendin en ik zitten in het park. Naast ons geniet een groep jonge ouders met kroost van een barbecue. Ouders borrelen, kinderen spelen, all is well. Dan klimt een van de kids gevaarlijk hoog in een boom. Zoals verwacht komt zijn moeder al snel aanrennen. „Pieter, niet zo hoog”, gilt ze. „Dan kan je niet meer goed op de foto voor Instagram!”
Kasper Baggerman
Klinkt verzonnen, vooral dat gillen.
Ja dat denk ik ook. Waarom zou hij gekozen hebben voor de naam Pieter?
Pieter van de Hogeboom?
Kids, 😣. En ze blijven het maar zeggen.
All is well … die Kasper toch.
Ja , heel erg jeuk woord, misselijk makend en het gaat maar door.
Hoi Klare taal!😚
John Steward was van The Daily Show en deze is nu van Trevor Noah uit Zuid-Afrika
S. Colbert is dus van een andere show
The Late Show.
Maar je was dus een fan van John Steward?
Uit je VS tijd?
Van de lift avonturen?
Maar ja.
Morgen 50 jaar geleden. Volg je het?
Ik ga nu weer slapen met drie onbehaarde apen.
Wel erg dierlijk.
Colbert was een side kick van Stewart in the Daily Show. Die show ging inderdaad naar Trevor en was dus niet meer leuk. En Colbert ging naar de concurrent (en Stewart verschijnt tegenwoordig af en toe bij hem vanonder het bureau).
Rouwend gaat de nacht open:
Buiten op een eikenstoel.
Geen rups.
Geen vlinder.
Wel de illusie van fucking vlooien.
Of geen illusie.
Leuk is persoonlijk de rest is BS
Wat moet ik morgen volgen? Er is zoveel 50 jaar geleden. De maanlanding?
BB vroeger vond ik je de baas van de BB en wel in charge of de korrels zout!
Ik probeer steeds weer beter te communiceren maar**** het lukt nog niet maar als je nu ECHT accepteren wilt dat ik, vrij naar tRump, geen onaardig naar bot in mijn lichaam heb dan zou je niet zo vaak stekelig of onaardig of hoe je het wilt benoemen hoeven reageren. Hooguit een opgetrokken wenkbrauw welk ook veel beter/dieper en indien nodig geacht dodelijker (maar waar om, waarom?) Overkomt.
Het is nu 06:15 en ik ga wandelen met pup! Met liefde in mij, zoals tijdens het OBA gedicht achterlangs. Voer voor insiders.
Nu blijf de oude LP draaien if you wish.
Jammer maar wel een beetje in sync.
Nu wel
De baas van de BB? De oude LP? Misschien een ideetje om een handleiding met je gedachten mee te sturen? Bespreek het eens met pup.
Ik ben het eens met Bas: zonder Jon Stewart is The Daily Show niet meer wat het geweest is. De show heeft nog zijn momenten, maar het messcherpe is er wel zo’n beetje vanaf. Trevor Noah heeft overigens een opmerkelijk leven achter de rug en zijn boek Born a Crime, over zijn jeugd in Zuid-Afrika, is zeer de moeite waard.
Stephen Colbert begon, net als Trevor Noah, als medewerker aan The Daily Show, kreeg daarna zijn eigen Colbert Show, totdat hij in 2015 The Late Show overnam van David Letterman. Hij is vooral erg populair omdat hij Donald Trump constant op de hak neemt, maar dat is wel erg makkelijk.
Nu Jon Stewart niet meer te zien is, is mijn favoriete show Real Time met Bill Maher. Een onafhankelijke denker, die niet alleen Trump maar ook de Democraten zo nu en dan een flinke veeg uit de pan geeft.
Kijk, nou hoor je het eens van een ander. Zei ik toch! Bill ken ik dan weer niet, wellicht ergens te vinden. Zoals ik ook Letterman ineens terug vond op Netflix.
Amerikaans
Mijn collega en zijn vrouw gaan vaak en graag naar Amerika en ze kennen er de mores. Meestal. Op zoek naar een speciaalzaak hebben ze hun auto bij de mall geparkeerd en vragen binnen de weg. Ze moeten aan de andere kant van het complex zijn, de ingang zit aan een andere parkeerplaats. Ze kijken het overdekte gebied in en vragen: „Can we get there on foot?” De informant vertrekt geen spier: „If you’re not an American, you can.”
Ineke de Jonge
Geen ikje, wel zelfspot. Van een Amerikaan. Leuk!
De informant “vertrekt geen spier”. Jaja. Ineke heeft een cursus schrijven gedaan.
Dank voor de link, Ad. Die Bill kende ik somehow toch ergens van dus. Qua tekst perfect, humoristisch en de goede man heeft ook nogeens gelijk. Qua hoe hij het brengt: hm, autocue, nog erger dan Mathijs van Nieuwkerk. Dat was het mooie van Stewart. Hij haalde het uit zijn tenen, alsof hij het ter plekke verzon. Snif. Wat was die man goed.
Hier duikt Jon weer even op vanonder het bureau van Colbert met een message voor Trump: